De zon blijft maar schijnen, ook al is ze soms vergezeld van een fris windje. Goed genoeg om elke dag een stukje te wandelen, met of zonder Clovis. Intussen ziet het er naar uit dat ook deze festivalzomer minstens voor een deel in het water zal vallen, na het annuleren van Rock Werchter (een grapjas schreef : dan wachten we wel op Torhout) zullen er waarschijnlijk nog andere afhaken.

Ik probeer het positief te bekijken : geen festivals betekent minder geld uitgeven en meer tijd om eigen land nog wat meer te verkennen. En toch … het zou zoooooo plezant zijn om op zijn minst te weten wanneer het allemaal terug “normaal” gaat zijn, dan heb je toch al iets om naar uit te kijken.

Onze pa zijn oproepingsbrief om gevaccineerd te worden zat gisteren in de brievenbus en die komt dus binnenkort voor een tijdje naar Antwerpen om daarna liefst zo snel mogelijk weer naar Spanje af te reizen, ook al zie ik dat niet gauw gebeuren. Zijn vriendin Angelina heb ik deze middag naar Alicante gebracht en die is intussen aangekomen in België. Daarna hebben we ons steentje weer bijgedragen om de locale horeca te steunen.

Er valt weinig te klagen de laatste dagen. Donderdag gerookte zalm bij Rob en Letty, vrijdag naar Belgomar voor garnaalkroketten en stoofvlees “van ons moemoe”, gisteren – eigen lof stinkt – zelf lekker eten gemaakt en vandaag naar La Livi. Daar was in het voorgerecht iets gebruikt dat ik nooit gezien had : lágrimas de pimiento, kleine pepertjes in de vorm van een traan, niet echt pikant en fris van smaak. De tiramisu als dessert moet de lekkerste zijn in maanden. En alles onder een stralende zon, dat was ook wel gezellig na zo’n lange grijze periode.

Morgen mogen hier in de regio de terrassen voor 100% open en binnen mag 30% van de tafels bezet zijn. Het aantal nieuwe besmettingen loopt ook elke week terug en bijna de hele provincie is nu groen gekleurd. Veel ben je er niet mee want volgens de Belgische overheid is alles hier nog donkerrood.

Na nog een twijfeldag gisteren kregen we vandaag uitbundig de zon te zien. Normaal zou ik dan naar één van mijn favoriete restaurants gaan (lees : uitbaters die ik bij voorkeur wil steunen) maar vermits de Vlaamse Vriendenkring Benidorm voor de eerste keer sinds lang nog eens bijeenkwam op het terras van Pinocchio werd beslist om daar iets te eten. En dat was absoluut geen slechte keuze : onze pa en Angelina dagsoep en daarna macaroni, ik ging voor scampi’s in een chilisausje en daarna een flinke portie spare ribs. En daarmee zitten we meteen weer op het goede pad om de volgende dagen meer restaurants blij te maken.

Vrijdag ben ik nog eens naar de markt van Alfaz geweest, de laatste keer was nog in 2020 denk ik. Ik schat dat zowat 75% van de marktkramers intussen weer present is maar veel wordt er niet verkocht. Op de groenten- en fruitafdeling is het druk als altijd. Na de markt ben ik toch maar eens gaan kijken op het terras van Albeniz en ook al scheen de zon niet : toch bekenden tegengekomen en dus iets gedronken.

Zaterdag viel het weer nog een beetje mee maar gisteren zondag heeft het echt de hele dag geregend en ook vandaag bleef het niet altijd droog. Ik zou zoooooo graag iets gaan eten op een van de vele recent heropende terrassen maar niet met een paraplu. Morgen wordt nog een overgangsdag en dan zouden we eindelijk terug de zon te zien krijgen.

Alweer niet echt veel te vertellen. De voorbije dagen waren heel winderig en de lucht bleef overwegend grijs. Toch blijf ik elke dag wandelen. Gisteren heb ik met Clovis een flinke wandeling gemaakt van bijna 11 kilometers. Regelmatig wist ik echt niet waar ik was maar gelukkig laat mijn oriënteringsvermogen me niet al te vaak in de steek.

Ik ben de laatste weken vooral een beetje aan het uitkijken waar ik volgende winter – als er opnieuw meer zoekers in de buurt zijn – nieuwe caches kan leggen. Ik heb een groot gebied gevonden waar ik een hele reeks kwijt kan, hopelijk komt er niemand op hetzelfde idee.

Sinds maandag zijn de terrassen terug open maar met het mindere weer is het voorlopig eigengemaakte (of gekregen) kost geweest. Ik gun elke uitbater een vol terras maar met een dikke trui en jas vind ik het toch een stuk minder aangenaam. Wachten tot volgende week dus, sorry jongens !

Wel weer overvloedig naar films en series gekeken …

Black-out. De VRT houdt al jaren een mooie traditie in stand : zondagavond worden we steevast verwend met een flinke portie fictie van eigen boden. Deze keer heb ik op twee dagen de 10 afleveringen van Black-out uitgekeken. Helemaal fictie was het niet want gebaseerd op de sabotage in de kerncentrale van Doel enkele jaren geleden.

When they see us. Heel erg, al die ongelijkheid in de USA en heel spijtig dat de zwarten daarvan meestal de dupe zijn. De zoveelste film die over dit onderwerp gemaakt is, overstijgt alle andere soortgelijke producties niet.

Naar het tweede seizoen van Beau Séjour keek ik erg uit. De eerste jaargang vond ik heel geslaagd, ook al moet je mij er niets over vragen want alles vergeten Wat wel meteen duidelijk was dat dit een totaal nieuw verhaal is, met andere acteurs. Die acteurs/actrices zijn trouwens schitterend, allemaal eerder nieuwe gezichten en gelukkig weer niet de smoelen die in elke reeks opdagen. Ik ben helemaal geen fan van Gene Bervoets maar zelfs hij doet het goed. Vooral het personage van Jasper (zevenjarig jongetje) is fantastisch. Kijken, de reeks loopt nu elke zondagavond op één !

Zonen van Van As vind ik al vijf seizoenen lang aangenaam tijdverdrijf. Hetzelfde volksvermaak als, maar een stuk plezanter dan de zoveelste heruitzending van FC De Kampioenen.

Catch 22. Moeilijk om hier een oordeel over te vellen. Een verhaaltje over de absurditeiten op een luchtmachtbasis tijdens WOII. Doet me een beetje aan MASH denken, maar dan zonder Hot Lips.

Red Light, niet bijster origineel qua invalshoek maar altijd plezant om de hoerenbuurt van Antwerpen nog eens te zien haha.

The bridge over the river Kwai, dát was lang geleden. Het blijft een klassieker maar het gaat allemaal zo traag en het komt zo ouderwets over (is ook al van 1957) dat het een hele opgave is om bijna drie uur te blijven zitten.

Fair Trade, nieuwe serie. Elke bekende kop duikt hier weer op, helaas spelen ze hun rol ook allemaal weer op dezelfde manier dan ze altijd al gedaan hebben. De onbekende koppen mogen dat van mij ook blijven. Ook het hele verhaal is zwaar overdreven, hoop ik maar …

Voilà, weer een jaar erbij vandaag en met voorsprong een van mijn triestigste verjaardagen ooit : niet op restaurant, niet op reis, Carina ver weg, zelfs de zon deed niet echt veel moeite. Gelukkig werd ik deze middag opgevrolijkt door de plaatselijke fanfare die me gezond fruit en ongezonde chocolade en koekjes brachten. Naar jaarlijkse traditie regende het op Facebook felicitaties in alle talen, toch altijd plezant ! Zelfs de NMBS en de Nationale Loterij zijn me niet vergeten. En wat in België onmogelijk zou zijn : gelukwensen van Hospital de Levante met kortingen van 30 en 50 euro op een aantal behandelingen.

Om de maand goed af te sluiten ben ik ook vandaag weer enkele kilometers gaan wandelen maar ik zou liegen als ik beweer dat mijn conditie verbetert. Met de gekregen snoep zal het morgen wel beter gaan haha.

Vanaf morgen mogen de terrassen weer open en toen ik gisteren door Albir fietste zag je overal de voorbereidingen in volle gang en werd er enthousiast gepoetst. Wel spijtig dat ze voor de volgende dagen niet echt schitterend weer voorspellen.

Het weekend is voorbijgegaan zoals alle voorbije weekends : een beetje rondhangen, in de zon zitten, met de fiets naar de supermarkt, een slechte wedstrijd van Antwerp. Ontsnappen aan mijn bijna dagelijkse wandelingen met Clovis is moeilijk want de moment dat ik mijn schoenen aantrek staat hij al te springen en te blaffen. Gisteren was dat moeilijk want ik wou te voet naar onze pa gaan, die had op bestelling selder met balletjes in tomatensaus gemaakt. Maar Clovis denkt dan natuurlijk dat hij mee mag. Dus heb ik eerst mijn schoenen aangetrokken, hem een snoepje gegeven om af te leiden en dan snel met de fiets doorgereden. Net toen ik buiten de poort was, had hij me ingehaald en ik hoorde hem nog een hele tijd blaffen.

Intussen is het alweer dinsdagavond en we hebben een zonnige maar toch eerder frisse dag achter de rug. Toch is er zeker ook positief nieuws : het aantal COVID-positieven in onze provincie (Alicante) vermindert al voor de zoveelste keer op rij en nu is er ook sprake van een beperkte versoepeling van de regeltjes. Vanaf volgende week zullen de lokale lockdowns tijdens de weekends waarschijnlijk verdwijnen en zouden misschien de terrasjes met beperkte bezetting opnieuw mogen openen.

Voor de geïnteresseerden ook weer een kijklijstje :

The nanny diaries. Een typisch Amerikaanse zaterdagavondfilm met happy end. Om de meligheid weg te spoelen heb ik daarna nog enkele afleveringen gezien van de enige echte nanny : Fran !

El desorden que dejas (The mess you leave behind), Spaanse serie die me weinig kon boeien. Een half uur gezien van de eerste aflevering en dan overgeschakeld naar iets anders. Een paar weken later toch een tweede kans gegeven en met plezier blijven kijken. Verhaal : een lerares moet een collega vervangen die overleden is (zelfmoord ?) en wordt niet onmiddellijk aanvaard door de leerlingen.

Fatale, geen idee of de titel puur toeval is maar mij laat het denken aan Fatal Attraction ook al ken ik het precieze verhaal niet meer. Een goede raad : kijk uit als je vreemd gaat en zeker als je one night stand luistert naar de naam Hillary Swank. Film zoals je er 13 in een dozijn vindt maar zeker goed genoeg voor twee uurtjes ontspanning.

Tussen de soep en de patatjes heb ik ook nog eens teruggekeken naar Het Pleintje. De serie komt absoluut gedateerd over en de helft van de acteurs/actrices is intussen al dood. Toch nog plezier aan beleefd, nostalgie …

Schitt’s Creek. Langs verschillende kanalen had ik al een hele tijd opgevangen dat ik dit niet mocht missen. Ik heb het eerste seizoen gezien en de volgende vier staan te wachten maar voorlopig zet ik die even in de wachtkamer. De laatste aflevering van seizoen 1 sluit de boel wel af denk ik. Een vervolg hoeft voor mij niet echt.

Sex. Vanaf hier begint iedereen mee te lezen. Bespaar je de moeite, totaal oninteressante (en gelukkig heel korte) serie.

En dan The Queen’s Gambit, overal heel lovende commentaren en terecht ! Je zou bijna denken dat het een waargebeurd verhaal is, maar dat is het niet. Een ietwat vreemd meisje komt in een weeshuis terecht en ontwikkelt zich in de kelder van de concierge (nee, niks achter zoeken !) tot een schaakgenie. Het einde is een beetje abrupt.

Ik heb recent een slim horloge gekocht, zo eentje dat behalve de tijd ook hartslag, aantal stappen en je slaapkwaliteit meedeelt. Tegelijkertijd ben ik ook begonnen met opnieuw een beetje conditie opbouwen want die ging de laatste maanden zienderogen achteruit. Tegen de tijd dat ik terug in België ben is de kans groot dat jullie mij niet meer zullen herkennen met mijn afgetraind lichaam. Het zou ook kunnen dat tegen dan de volgende neerwaartse trend al is ingezet en al de spieren weer zijn omgezet in puur vet.

Wanneer ik naar het noorden trek, hangt grotendeels af van wanneer ze mij op de lijst zetten om het COVID-19 vaccin te krijgen én ik wil ook op een min of meer normale manier door Frankrijk kunnen rijden. We zien dus wel … Intussen wandel ik dus elke dag een bescheiden aantal kilometers tot ik opnieuw zonder problemen 20-25 km kan verteren.

Gisteren en vandaag had ik gezelschap tijdens de wandeling. Een niet te onderschatten sparring partner want eentje met vierpootaandrijving : Clovis. Die vindt het in ieder geval heel plezant, zeker nu Gauthier (zijn baasje) voor een weekje in Madrid is.

Eerst en vooral wil ik iets vertellen over mijn namiddag en avond televisie kijken gisteren. Eerst was er de onvermijdelijke wedstrijd Standard-Antwerp, de eerste 20 minuten waren voor Standard en de rest was RAFC duidelijk dominant. Helaas dacht de scheidsrechter daar anders over en we mogen ons wel degelijk bestolen voelen. Net zoals Beershit later op de dag, maar dat stoort mij zo niet.

Tegen het einde van de middag kwam er meer bewolking en kregen we af en toe zelfs een flinke regenbui. Tijd genoeg dus om weer allerlei rommel te zien passeren op het scherm. Het begon met zes afleveringen van “De Verhulstjes”. Ik heb in het verleden nooit gekeken naar De Planckaert, de Kardashians of de Pfaffs en kan dus niet vergelijken maar naar deze reeks heb ik echt met plezier gekeken, ook al ben ik niet echt iemand van de Studio 100 en/of Samson generatie.

‘s Avonds ging het van kwaad naar erger. Het begon met Blind getrouwd, het enige dating programma dat ik altijd heb gevolgd en dit jaar was ik dat absoluut ook van plan. Deze keer doet er iemand mee die ik zeer oppervlakkig ken (dochter van kennissen) en dan kijk je met meer dan gewone interesse. Helaas heb ik daarna ook nog verder gekeken naar achtereenvolgend Blijven slapen en Uit de kleren. Echt een verschrikkelijke ervaring die ik niet meer ga herhalen, vooral ook door steeds dezelfde teasers voor andere programma’s en reclameblokken die zooooooo op mijn zenuwen werken … Jaja, ik weet het : zelf voor gekozen !

Vanmorgen regende het nog steeds zachtjes en dus weer aan het scherm, deze keer naar aanleiding van een artikel in de Gazet van Antwerpen. De politie had een auto tegengehouden met daarin een kist molotov cocktails. Blijkt dat het over een “brotherhood” gaat (jezelf MC noemen is niet zo simpel meer) – in dit geval met de naam Sin Miedo (zonder angst). Als ik dan zoiets lees dan begin ik te googelen en zo kwam ik dan weer uit bij een documentaire op de Nederlandse televisie. Zo’n brotherhood is uiteindelijk niet anders dan een motorclub maar dan met de auto. Grappig vond ik wel dat een aantal hun eigen clubnaam niet deftig kunnen uitspreken. Als je Spaanse woorden gebruikt, spreek ze dan ook uit in het Spaans. Dus niet sin miedo, maar sin mi-edo.

We genieten hier alweer enkele dagen van zomertemperaturen en dus wordt er vooral veel in de zon gezeten. Veel meer is niet mogelijk want mijn favoriete bezigheid, op restaurant gaan, is nog altijd niet toegelaten. Ik had gehoopt dat daarin na het weekend verandering zou komen maar helaas worden alle beperkende maatregelen nog maar eens verlengd, deze keer tot 1 maart. Nu moet je niet denken dat ik daardoor honger lijd. Erger : de porties die ik zelf maak, zijn vaak groter dan wat je in een restaurant krijgt en dat begin ik te voelen.

Gisteren ben ik langs onze pa geweest en daar kwamen ze twee dakluiken van zijn caravan vervangen. Een groot was al jaren geleden beschadigd door een storm en enkele weken geleden was een kleintje gaan vliegen door de felle windstoten. Allemaal hersteld dus, voor een groot deel op kosten van de verzekering.

Deze voormiddag ben ik naar Benidorm gefietst, vanaf de namiddag is dat opnieuw verboden tot maandagochtend. Wat ging ik daar doen ? Mijn Valentijnsgeschenk ophalen bij Marco Polo en ik heb meteen ook de kalender 2021 van de Vlaamse Vriendenkring meegekregen. Uiteraard ben ik langs de ontelbare winkels, bars en restaurants gereden en het blijft een trieste aanblik. Vele ondernemers hebben de slogan Benidorm te espera in hun etalage of aan hun terras hangen, al dan niet vergezeld met rode hartjes.

De restaurants zouden dit weekend allemaal vol zitten met verliefde koppeltjes of met “scheefpoeppers” die iets goed te maken hebben. Dit jaar zal het helemaal anders zijn. Dubbel spijtig want Benidorm heeft de laatste maanden de Avenida Mediterráneo grondig aangepakt en met de nieuwe verlichting zal het er ‘s avonds absoluut mooi zijn. Op en aan het strand liepen enkele mensen en net toen ik dacht : “echt iedereen heeft een masker op” zag ik een vrouw zonder. Helaas voor haar kwam daar ook net de politie aangereden en dat zal haar waarschijnlijk geld kosten.

Na Benidorm nog even langs Albir gereden en ook daar dezelfde sfeer, ook al loopt er hier toch iets meer volk op straat. Wat ik wel prettig vind : Spaans is hier nu opnieuw de voertaal terwijl je anders overwegend Engels, Nederlands, Vlaams en weet ik wat nog allemaal hoort.

Af en toe post ik lijstjes van films en series maar deze vond ik te speciaal om zomaar tussen de rest te zetten. Vergeet Vegas, NYC en LA en laat je onderdompelen in Nomadland. De “grote recessie” heb ik niet meegemaakt maar de sfeer en de manier van leven in de film is mij niet vreemd. Ik ken(de) de luxe van de avonturier uithangen met een luxe camper en tegelijkertijd een veilige en comfortabele plek hebben om thuis te komen. Ik heb ook ervaring met het leven “on the road” zonder die veilige plek. Ik heb jaren op een bescheiden oppervlakte geleefd, was uitermate gelukkig (alleen én met Nancy) en kwam niks tekort. Enkele jaren had ik ook de luxe om te pendelen tussen familie in België en een mooie caravan in Spanje. Nu zijn dat twee caravans geworden (in B en E) en een luxueuze auto voor de verplaatsingen heen en weer.

Als ik deze film zie, kriebelt het alweer … een mens heeft echt niet veel nodig en altijd onderweg zijn is fantastisch. Misschien zetten we (Carina en ik) ooit die stap opnieuw, je weet maar nooit. Denk trouwens niet dat alle Amerikanen zich verplaatsen met een 20 meter lange Winnebago en leef mee met mensen die het met veel minder moeten doen. Nomadland heeft recent niet zomaar een hoop prijzen gewonnen en er zullen er nog volgen ! De muziek van Ludovico Einaudi heeft spijtig genoeg nog geen enkele nominatie binnen.

Om te beginnen : nee, het is me niet gelukt om drie dagen van het internet weg te blijven want ik was helemaal vergeten dat de Beker van België gespeeld moest worden. Toch heb ik beduidend minder aan de laptop doorgebracht met als gevolg dat ik veel meer naar de teevee heb gekeken. Je kan je binnenkort dan ook weer verwachten aan een lijstje films en series.

Het weer blijft intussen zeer zacht maar de zon is niet altijd even overtuigend van de partij. Woensdag verdween al een deel van Calp in de mist, gisterenochtend was dat ook hier het geval. In de namiddag kwam de zon al opnieuw piepen en ging ik een stukje met de auto rijden. Niet dat ik ergens heen moest, maar af en toe moet hij toch eens rijden. Bovendien moet je niet ver rijden om amandelbloesems te zien deze dagen.

Morgenvroeg zijn Benidorm en alle andere grotere steden hier in de buurt opnieuw bereikbaar na de lokale lockdown in het weekend. Geen enkele agent was vrij, ze hadden iedereen nodig om alle toegangswegen te controleren. Voorlopig blijft het tijdens de weekends tot en met 15 hetzelfde scenario gelden.

Zelf begin ik vanaf morgen 1 februari aan mijn eigen persoonlijke lockdown. Ik ga proberen drie dagen te verdwijnen van het wereldwijde web. Maandag, dinsdag, woensdag – niet zomaar gekozen want dat zijn de zeldzame dagen zonder voetbal. Ik wil gewoon mijn hoofd even leegmaken en niet meer 24/7 blootgesteld worden aan complottheorieën, oplopende besmettingscijfers en tegenvallende vaccinleveringen. Ik ga ook niet naar de radio luisteren, terwijl dat zowel ‘s ochtends als ‘s avonds bij mijn vaste rituelen hoort.

Van TUI heb ik intussen een voucher gekregen om mijn geannuleerde vlucht einde februari te compenseren. Die voucher mag ik gebruiken tot juli 2022, dat zal dus wel lukken.

Zomer, anders kan je het niet omschrijven. Van ‘s morgens tot ‘s avonds zon, bijna geen wind. Meer dan 25 graden in de schaduw en ook ‘s nachts amper onder de 15 graden, het zou je bijna alle miserie doen vergeten. Vandaag heb ik mezelf eindelijk nog eens kunnen overtuigen om een beetje te bewegen, dat komt er tegenwoordig bijna niet van. Wat wil je, als je niet op restaurant mag, niet naar het voetbal op café of onbeperkt caches kan gaan zoeken vanwege lokale lockdowns. Vandaag dus toch een bescheiden wandeling van een klein uurtje en ik moet zeggen : ik vrees dat ik een tocht door de bergen van 15-20 kilometers fysiek nu niet zou aankunnen. Trainen is dus de boodschap !

Toen ik terug was kwam Letty me attent maken op een witte indringer. De kenners zullen vast weten over welke soort het hier gaat, ik hou het bij een witte vogel met lange poten (twee stuks !)

En weer wat lokaal nieuws : de parking aan zee die normaal bij Frax hoort en al een hele tijd afgesloten is, wordt nu (deels ?) afgehuurd voor de klanten van Noa Lounge. Nog iets wat ik pas deze week opgevangen heb maar voor veel andere mensen al oud nieuws is : Orange Grove, de camperplaats die iets hoger ligt dan camperplaats Costa Blanca, is overgenomen door camping Almafra – de camping waar onze pa staat. Ook in deze barre tijden zijn er dus nog altijd mensen die kunnen/willen investeren.

Centigrade : waargebeurd verhaal van een koppel dat vast komt te zitten in de auto tijdens een sneeuwstorm. Flauwtjes.

Cruise Control, Vlaamse film met alle grote namen die ze konden vinden. Helaas, de slechtste Vlaamse film sinds lang. Ik zou aan mijn familie of vrienden niet durven zeggen dat ik er aan meegewerkt heb.

Naked, grappige film over een man die de uren vóór zijn huwelijk steeds opnieuw beleeft en telkens naakt wakker wordt in de lift.

Korrel zout, de laatste eindejaarsconférence van Youp van ‘t Hek – de flauwste in jaren en deze keer moeilijk te volgen door de vele Nederlandse namen en gebeurtenissen waar wij niets van afweten.

Sorry we missed you van de bijna nooit teleurstellende Ken Loach. Over de pakjesbezorgers die je overal ziet rondrazen met hun bestelwagens, brommers en fietsen. Een sociale aanklacht, wat had je anders gedacht ?

The 15:17 to Paris, een traag op gang komende film over de grotendeels verijdelde aanslag op de trein Amsterdam-Parijs in 2015. Op het einde kan je alleen maar denken : HELDEN ! Erg speciaal is dat de mannen die het boek schreven waarop de verfilming door Clint Eastwood gebaseerd is, zelf de hoofdrollen spelen in deze film.

Ethos : een Turks-Koerdische serie. Ik heb het drie afleveringen volgehouden, dat vond ik een hele prestatie. Heel veel praten vind ik niet erg, maar van dit verhaal kreeg ik echt geen hoogte.

Imperium : iemand van het FBI infiltreert in het extreem-rechtse milieu en al zijn vertakkingen naar boven- en onderwereld. Weinig geloofwaardig verhaal maar wel iets om over na te denken met de recente ongeregeldheden aan het Capitool.

Babylo -Berlin was erg interessant. Het begint als een doorsnee politieverhaal tijdens de jaren 20 van de vorige eeuw in Duitsland, de Weimar republiek met al haar groezelige kantjes. Stilaan gaat het verhaal meer de politieke toer op. Duitsland is na de eerste wereldoorlog vernederd door het verdrag van Versailles en een stuk van de bevolking feest alle miserie weg (minder preuts dan nu !) terwijl een ander deel zich stilaan voorbereidt op het nazi-tijdperk. Niet alles zal historisch kloppen maar er zit zeker een flinke portie waargebeurde feiten in deze serie.

In het derde seizoen worden de verhaallijnen steeds ingewikkelder en is er regelmatig te veel psychologisch gezwam en occult gezwets. Is de psychiater ook zijn dood gewaande broer ? Wat is de rol van de gestoorde chef forensische zaken ? Zelfs na de samenvatting uit de mond van die laatste, is het nog niet helemaal duidelijk.

Intussen wordt het in het steeds grauwere Berlijn moeilijk om te overleven en zijn politieke moorden of afrekeningen schering en inslag. De elite hoopt zijn voordeel te halen uit de nakende beurscrash terwijl de brave huisvader daarvan de dupe is. Memorabel : de getuigentelepathie, de film als rode draad en het lot van Greta. Nieuwsgierig ? Zet je klaar voor in totaal 28 afleveringen ! Ik heb er vijf dagen over gedaan …

Sh’at Ne’ila (Valley of Tears): Israëlische reeks (met een belangrijke rol voor een egeltje ) over de Jom Kipoeroorlog in de herfst van 1973. Tijdens dat conflict wilden Syrië en Egypte de gebieden veroveren die door Israël waren bezet tijdens de zesdaagse oorlog in 1967. Een echte oorlogsreeks waarin de Joodse soldaten niet zomaar als held worden geportretteerd en de Arabische coalitie bij voorbaat niet wordt afgeschilderd als beesten. In aflevering 9 mag een ondervrager de Zionisten zelfs in een slecht daglicht stellen. Je voelt de angst, de spanning en de emoties. Hoe het is afgelopen weten we allemaal. De tankslag in de laatste episode is indrukwekkend realistisch (alsof ik daar iets van ken …) en broekschijter Avinoam wordt zowaar nog een echte soldaat.

Eerst en vooral : ik ben, in tegenstelling tot wat vele anderen naast de zijlijn van zichzelf wel beweren, geen voetbalkenner ! Ik kijk graag naar voetbal en ben supporter van de oudste club van het land. Vroeger jarenlang een abonnement gehad, ook veel mee op verplaatsing en nu door een “nieuw leven” voetbal kijken op café of gewoon thuis.

Een ploeg opstellen laat ik over aan mensen die er meer verstand van hebben dan ik, en dat zijn er veel ! Zoals elk jaar zijn er spelers die je liever ziet gaan dan komen en andersom. Zelden echter heeft een speler zo’n tweespalt veroorzaakt als Didier Lamkel Zé. Zelf ben ik altijd supporter geweest van spelers “met een hoekske af” en dat zal altijd zo blijven. Ik ben dus ook fan van LZ7 maar ik zal nooit eisen dat hij in de ploeg moet staan.

Iedereen is het erover eens dat hij een bovengemiddeld voetbaltalent heeft, maar er zijn grenzen aan elke vorm van tolerantie. Was het gisteren toeval dat een aantal vaste pionnen op het laatste moment om een of andere reden onbeschikbaar waren of schuilt hier meer achter ? Als spelers onderling niet meer samenhangen als één geheel, moet er ingegrepen worden. Ook als dat betekent dat we afscheid moeten nemen van Lamkel Zé. Was Didier gisteren spelbepalend ? Nee, ondanks het winnende doelpunt. Moest dat t-shirt absoluut weer uit ? Nee, maar de afwezigheid van de “toeristen” vorige week tegen KV Mechelen vond ik alles bij elkaar veel erger.

Ik wil graag opnieuw een hechte ploeg. Er mag al eens verloren worden, de tegenstander is soms gewoonweg beter - daar is niets aan te doen. Strijdend ten onder gaan is geen schande maar doe het op zijn minst als één vechtmachine !

Het waaide vandaag stevig, maar niet half zo hard dan gisteren met die verschrikkelijke rukwinden. Het was tegelijkertijd ook warm maar je kon niks openzetten om te verluchten. Bij onze pa is een dakluik van de caravan gaan vliegen, de verzekering zal weer tevreden zijn. Gelukkig kwam daardoor onze afspraak om vanmiddag bij hem rode kool met worst te eten niet in het gedrang.

Intussen proberen we er hier het beste van te maken. De Coronacijfers blijven hier alarmerend stijgen in de buurt maar als je met niemand in contact komt, blijft het risico uiteraard laag – maar zeker niet onbestaand. Naar België gaan en/of terugkeren naar Spanje is nog moeilijker geworden. Het reizen wordt nu niet meer afgeraden maar verboden, dat is tenminste duidelijk – ook al zijn er nog genoeg mogelijkheden om het toch te riskeren. Ik ga er voorlopig van uit dat ik hier vast zit tot minstens begin maart. Op mijn TUI vlucht eind februari reken ik niet meer, daarna zien we wel.

En nog een beetje plaatselijk nieuws om af te sluiten : half maart zou er op de plaats waar voorheen SuperContent zat (bij McDonalds) een nieuwe Belgisch-Nederlandse supermarkt + lunchroom de deuren openen onder de naam “De buren”. Je moet maar durven in deze tijden.

Een tijdje geleden werden de openingstijden van de horeca al flink beperkt en vanaf vandaag zijn alle café’s en restaurants voor minstens 14 dagen gesloten. Zelf zal ik niet omkomen van honger of dorst maar voor veel zaken is dit misschien de doodsteek. Ik leef echt mee met alle uitbaters van mijn favoriete zaken en hoop dat jullie het allemaal nóg maar eens overleven.

Eten en drinken moeten nu dus thuis gebeuren (afhalen kan ook nog altijd) maar in ruil hebben we wel vijf graden meer op de thermometer gekregen. Spijtig dat het hard waait, morgen nog erger.

Zolang het kan, blijf ik het doen : op restaurant gaan ! Soms alleen, soms met onze pa, soms met andere overwinteraars – steeds wisselend. Voor de rest valt er niet veel te melden en de zon is nog steeds van de partij. De officiële temperaturen zijn misschien niet zo denderend maar uit de wind voel je de oranje bol echt branden op je huid. ‘s Nachts is het wel koud maar volgende week zou het zelfs dan niet beneden de 10 graden zakken. Voor onze pa was er ook goed nieuws : de meer dan 20 jaar oude Astra die hij vorig jaar heeft gekocht, heeft geen enkele opmerking gekregen bij de (ook hier verplichte) technische keuring.

Vanmiddag naar café Panaché geweest, enkel de wedstrijden die om 13u30 beginnen zijn daar nog te zien vermits ze om 17u moeten sluiten. Een ramp voor een café dat voor een heel groot deel leeft van de voetbalsupporters ! Toen ik na de wedstrijd (0-1 gewonnen) naar huis fietste, was Benidorm een spookstad. Geen enkel café heb ik open gezien en de enkele restaurants waar wel licht brandde, waren leeg. Logisch, om 16u laat je niemand meer binnen als je om 17u moet sluiten.

Het is hier zeer lang rustig gebleven wat betreft COVID-19 besmettingen maar nu is er hier in het dorp een lokale opstoot. De laatste dagen zijn er 36 mensen positief getest, dat zou wel eens kunnen uitdraaien op een lokale lockdown maar hopelijk komt het zover niet. Voor alles en iedereen de deuren moet sluiten zijn we deze middag iets gaan eten bij Belgomar, lekker !

En voor wie top entertainer Pablo Bloom kent : hij is ook positief getest.

Nog positief, maar dan op een andere manier : Ritchie De Laet heeft zijn contract bij Antwerp verlengd en daar ben ik heel blij mee. Ik vermoed dat ik niet de enige ben.

Mijn terugreis naar de Costa Blanca is zonder problemen verlopen. De trein perfect op tijd, een bijna leeg luchthavengebouw in Zaventem, zeer vlot inchecken en een hele rij stoelen voor mij alleen in het Ryanair vliegtuig dat voor ongeveer 1/3 gevuld was. Onderweg zag ik niets van de overvloedige sneeuwval tijdens de voorbije dagen want de hele route vlogen we boven een dik wolkendek.

Uiteraard ook op tijd geland in Alicante waar er meer controle was dan normaal maar waterdicht is het allemaal niet. Ik moest verschillende keren een QR code laten zien maar dat had even goed een zelf getekend vierkantje kunnen zijn. Ik had met andere woorden ook zonder de verplichte COVID-test het land binnen kunnen komen. Misschien pikken ze er af en toe iemand uit om grondiger te controleren, zou kunnen … Onze pa kwam twee minuten later aangereden om me naar Alfaz te brengen.

Het allereerste wat ik deed was op de telefoon kijken naar de uitslag van KVM-RAFC en godverdomme, mijn dag was al meteen om zeep. Enkele uurtjes eerder reed ik met de trein nog voorbij het stadion van de “Kakkers” en zei dat maar al best konden beginnen huilen. De werkelijk was anders : een droge 3-0 voor de Mechelaars. Proficiat voor Hairemans en co maar vooral een middenvinger voor Mbokani, Hongla en andere spelers die alle regels aan hun laars lapten en tijdens de kerstvakantie op reis gingen en zo door quarantaine de wedstrijd moesten missen.

En dat brengt me dan bij het volgende : iedereen die op reis gaat – om wat voor reden dan ook – wordt op de sociale media afgeschilderd als misdadiger/seriemoordenaar. En ik vraag me af waarom. Ik ben absoluut geen voorstander van lockdown feestjes en shopping trips maar wat doe IK verkeerd ? Gezond hier vertrokken en de laatste week bewust restaurants/café’s vermeden, 10 dagen in afzondering in Lochristi, later met bijna niemand contact gehad en geïsoleerd in een caravan op een bijna uitgestorven camping, in België twee keer negatief getest en dan naar Spanje met een vliegtuig waar (op papier althans) alleen negatief getest mensen zitten. Iemand die elke dag op een overvolle tram zit in Antwerpen loopt meer risico. Bovendien is het nog altijd niet verboden om te reizen, het wordt alleen ten stelligste afgeraden. Roken is ook niet verboden maar wordt al heel lang ten stelligste afgeraden. En hoeveel van die moraalridders die nu van leer trekken tegen de “toeristen” zijn door dat afraden gestopt met roken ??? Bovendien voel ik mezelf geen toerist, ik ben gewoon naar huis teruggekeerd.

En waarom de titel 2x verloren ? Omdat het vandaag Verloren Maandag is en dus worden er appelbollen en worstenbroden gegeten, een Antwerpse traditie die in Spanje in ere wordt gehouden – hier weliswaar in korte broek