Woensdag heb ik een gesprek gehad met één van de behandelende artsen. Volgens haar heb ik schrik om Carina naar huis te laten komen. Zoals ze nu is : ja, absoluut ! Ze is daar helemaal niet klaar voor. De dokter benadrukte dat het inderdaad nog niet voor morgen zal zijn, maar dat er binnenkort toch een einde zal komen aan haar verblijf in het UZA. Daarvoor moet ze eerst zeker nog aansterken want ze staat heel wankel op haar benen.

Naar huis wil zeker ook zeggen dat ze zelf moet kunnen eten, dus geen baxter meer. Dat eten zal pas gaan als de slijmvliesontsteking in haar mond en keel genezen is en dat zou nog een paar dagen duren. De blaassonde is verwijderd, dat is ook al een stap in de goede richting. Alle specialisten hebben ook eens samen gezeten met een dermatoloog en de plekken op haar aangezicht en lichaam zijn 100% te wijten aan de chemokuren en zouden op termijn moeten verdwijnen. Hoe lang “op termijn” is, dat durft niemand zeggen.

Ook een tijdelijke opname in een revalidatiecentrum vóór ze echt naar huis mag, kwam weer ter sprake. Mij lijkt dat een mooie tussenoplossing maar Carina was in de Hoge Beuken zo ongelukkig dat daar ook moeilijk mee te leven valt. Misschien in een andere afdeling of gewoonweg een andere instelling. De dokter ging een aanvraag doen om Carina toch ergens te kunnen plaatsen, zodat er niet op de laatste moment moet beslist worden om dan geen plaats te vinden. Als ze dan binnen pakweg twee weken toch sterk genoeg zou zijn, dan kan de aanvraag geannuleerd worden.

Ik blijf erbij : als ze opnieuw even goed is dan de dagen na nieuwjaar, zou ik heel blij zijn dat ze naar huis kan. Het zal ook dan niet gemakkelijk zijn, maar dat lukt wel.

En ook al blijven alle specialisten beweren dat het positief evolueert, ik zie het verschil niet met vorige week. Integendeel, qua geheugen gaat het alleen maar in de verkeerde richting. Eergisteren zat ze te huilen terwijl ze naar de foto van de twee kleinkinderen keek, ze wist hun namen niet meer. Enkele weken geleden was ze opnieuw bezig met kruiswoordraadsels en sudoku’s, dat is ook weer verleden tijd. Slapen is zo een beetje het enige waarmee ze haar dagen vult. Blijkbaar krijgt ze nu ook morfine tegen de pijn in haar mond. Dat kan de verwarde toestand en het vele slapen misschien wel verklaren. Gisteren was er een vriendin van haar op bezoek geweest en die herkende Carina zelfs niet, ze dacht dat ze de verkeerde kamer was binnen gestapt.