Voor alle duidelijkheid : ik vraag altijd aan Carina of ik hier over haar problemen mag schrijven en dat mag van haar. Op deze manier moet niet iedereen een apart berichtje van haar krijgen, wat veel te vermoeiend is.

Het wordt de laatste dagen zwaarder en zwaarder. Niet dat ze verder achteruit gaat maar het begint stilaan door te sijpelen wat er aan de hand is en ze is erg verdrietig. Een beetje over de materie lezen op internet maakt het ook niet gemakkelijker. Ik durf hier gerust toe te geven dat ik al flink wat uurtjes heb zitten bleiten.

De genezing van Carina krijgt alle voorrang. De voetbaluitslagen, op restaurant gaan, caches zoeken, naar Spanje rijden – het is nu allemaal onbelangrijk. De buren maken de hele dag door lawaai : nieuw dak en ik denk dat er geen enkele binnenmuur nog rechtstaat. Ook niet echt om tot rust te komen. Toch probeer ik af en toe tijd voor mezelf te maken, de Antwerpse dierentuin is altijd plezant om alles even te vergeten. Gelukkig helpt het zonnetje de laatste dagen goed mee zodat ik wat buiten kan rondlopen.

Gisteren zat de rekening van de eerste ambulance in de bus. Nu is het zo dat een ambulance alleen wordt terugbetaald als er een opname aan verbonden is. Dat was de eerste keer niet het geval, twee dagen later wel. Ik vind dus dat het ziekenhuis op 6 september de boel verkeerd heeft ingeschat en ons daardoor heeft verplicht twee dagen later opnieuw een ambulance te laten komen. Eens horen of daar iets tegen te ondernemen is. Je kan tegen alles klacht indienen maar goede vrienden maak je daar niet mee.

Eerst morgen de MRI scan afwachten.