Omdat de boog niet altijd gespannen kan staan, ben ik gisterenavond met lichte tegenzin naar de Roma (= concertzaal) geweest. In februari had ik al een kaartje gekocht voor Einstürzende Neubauten. Neubauten vond ik begin de jaren 80 van de vorige eeuw een fantastische groep maar ik had eigenlijk geen idee waar ze zich vandaag mee bezig zijn. Wat bleek : bij sommige nummers kon je duidelijk de roots terughoren maar andere waren ronduit zwak. De nummers met bonkende beats kregen het meeste bijval. Eén ding hadden ze gemeen : elke song kon stuk voor stuk dienen als soundtrack voor een underground film. De belichting was sober maar zeer sfeervol en zorgde voor mooie schaduwen. Het gebeuk op metalen constructies waarmee ze bekend geworden zijn, werd te dikwijls beperkt tot getokkel op een supermarktkarretje. Gemengde gevoelens dus en niet goed genoeg om een t-shirt te kopen, iets waar ik nu al spijt van heb. Iets waar ik nog veel meer spijt van heb is dat ik hun eerste 7” singel ooit heb verkocht voor enkele euro’s. Nu staan er twee te koop op Discogs, één voor 200 euro en één voor – slik – 450 euro ! Met enige nostalgie heb ik thuis het nummer nog eens opgezocht : https://youtu.be/M8MsAYzhAsg?si=Ckr6tgMViG-vnUYa