Donderdag reden we naar Vorselaar waar we om 13u met de festivalbende hadden afgesproken. Zelf hadden we geen kampeermateriaal bij, we hadden geen zin om in het voorspelde herfstweer ‘s nachts te liggen bibberen in onze slaapzak. Elke dag over en weer rijden was de voor de hand liggende optie, Vorselaar is tenslotte het einde van de wereld niet. We reden dus een stuk in de nacht naar de camping in Sint-Job om daar te gaan slapen en ‘s morgens waren we al terug om met z’n allen te ontbijten.

Toen we donderdag de festivalcamping opreden waren we de allereersten en rond 17u stond de camping al redelijk vol, ook al gaat ze pas officieel open op vrijdagochtend.

Normaal moet je na het installeren je auto op de parkingweide zetten maar die was nog gesloten en flink modderig. Pas vrijdagmiddag was de parking berijdbaar maar wij hadden al een alternatief plekje gevonden om de auto’s te zetten. Maar eerst naar jaarlijkse gewoonte naar de pitazaak in Lille.

Vrijdag was dan de eerste festivaldag maar zoals dikwijls is hier de sfeer en het samenzijn belangrijker dan de groepen op de affiche en dus duurde het een tijd voor we gingen kijken. Irdorath kreeg de eer om onze eerste avond te openen, daarna was Bart Peeters weer helemaal zichzelf en in de Shelter mocht Lost Highwayknights op een mooie manier afsluiten.

Zaterdag was de interessantste dag maar ook dan misten we alles wat vóór 19u op het podium stond. Absynthe Minded speelde een perfecte set maar ook dan blijft het een saaie boel en veel van hetzelfde. De Bende van Delphine was een fantastische coverband waarbij alles werd meegezongen. Daarna was het de beurt aan Hellmut (jaja, met twee ellen) Lotti Goes Metal. Met een lederen smoking en wit hemd liep hij over het podium en behalve een ultrakorte Tiritomba kwam hij niet in de buurt van metal, aluminium wil ik dit in een goede bui noemen – meer niet. Ik had er niet veel van verwacht en mijn verwachting werd waarheid : ondermaats. Wel een goede band en heel veel meebrullers.

Een hele verademing waren The Subtitles in the Shelter : ska van de bovenste plank en onmogelijk om stil te blijven staan. De avond werd afgesloten met een zeer geslaagd optreden van Prima Nocta. Hier werd meteen ook de mosh pit voor gepensioneerden gelanceerd, de mannen op het podium wisten niet wat ze zagen.

Zondag is al lang dé familiedag van het festival maar het begint steeds meer af te glijden naar kindjesdag, slechts overeind gehouden door Yevgueni, The Bonny Blues en niet te vergeten de altijd wervelende harmonie van Vorselaar. Op Camille en Metejoor zit ik helaas echt niet te wachten maar ik zal wel ongelijk hebben want de wei liep flink vol.

Intussen is het dinsdagavond en leven we verder met mooie festivalherinneringen én een overwinning van Spanje tegen Frankrijk in het EK 2024.

Tijdens een van de zeldzame opklaringen nog een naar de dierentuin geweest. De bedoeling was om daar ter plaatse iets te drinken of misschien zelfs te eten. Al snel bleek dat zoiets niet simpel is als oude mens die niet mee wil met zijn tijd. Gewoon iets bestellen en betalen kan zomaar niet, je moet eerst de menukaart scannen en met je telefoon betalen en dan wordt je bestelling aan tafel gebracht. Ik krijg van zo’n systemen het vliegend sch*** ! Net zoals die steeds meer voorkomende kassa’s waar je zelf je aankopen moet scannen. Mensen verliezen daardoor hun job en krijg je als zelfscanner een korting ? Nee !!!!! Mijden als de pest dus.

In dit geval liep de Zoo dus heel wat inkomsten mis en we namen de tram naar Del Sud Classico, mijn favoriete Italiaanse restaurant aan de kathedraal.

Zondag reden we naar de familie in Lochristi, daar waren we nog niet geweest sinds onze terugkeer uit Spanje. Daar namen we naar jaarlijkse gewoonte een aantal campingspullen mee die we nodig hebben voor ons eerste festival deze zomer.

Vanaf morgen staat dus Na Fir Bolg in Vorselaar op het programma, een nog betaalbaar en gezellig festival voor het hele gezin. Helaas begint de programmatie op zondag steeds meer op een kleutershow te lijken. Tel daarbij de niet zo rooskleurige weersvoorspellingen en de twijfel steekt de kop op. Gaan we (overnachten) of niet ? Morgenmiddag beslissen we ...

Zondag naar de camping gereden om eindelijk te genieten van de zon. En zon was er in overvloed, mede door onze verhuis naar een andere plaats. Met af en toe een stoeltje verhuizen hebben we bijna de hele dag keuze tussen zon en schaduw. Daar nog een witte sangria bij en iedereen is gelukkig. Een beetje cachen stond ook op het programma maar bij nader inzien was het daarvoor toch een beetje te warm.

Vandaag reden we weer richting Antwerpen, ze zouden ons bij Brasserie Anoot al te veel gaan missen als we langer weg blijven. Helaas had ongeveer de hele buurt op hetzelfde moment honger en alles duurde daardoor wel erg lang. Niet de schuld van de enige ober maar verschillende tafels die opstappen kosten meer geld dan het loon van een extra werkkracht.

Nog altijd kwakkelweer en, onder lichte dwang, nog maar eens naar Ikea gereden. De aankoop van vorige week was helemaal meegevallen maar het geheel viel een beetje klein uit en mocht/moest uitgebreid worden. Dat betekende voor mij weer een uurtje rust terwijl Carina een verdieping hoger haar boekenkast vorm gaf.

Woensdag werd een mooie, overwegend zonnige dag en dus reden we naar de camping in Sint-Job. Dat was weer een tijdje geleden en er lag nog werk op ons te wachten. We hebben een berging overgekocht waar we de fietsen kunnen in zetten maar dat ding moest nog gemonteerd worden. En toen kwam de Ikea ervaring van Carina van pas. Na een tweetal uurtjes knutselen stond alles recht en nu is stilaan alles klaar om eindelijk te overnachten en dat wordt hoog tijd.

Gisterenavond op bezoek bij Yum om samen naar de Anoot te gaan eten en nadien snel naar huis om de wedstrijd tussen Spanje en Italië te zien. Wat een overweldigend Spanje ! Wat mij betreft is de kampioenenploeg bekend.

Bij een verjaardag hoort natuurlijk ook een etentje en zo kwamen we gisterenavond met een deel van de familie bij Grieks restaurant Mandraki op de Kaasmarkt terecht. Gelukkig hadden we gereserveerd want de zaak zat propvol. Die populariteit verdienen ze ook : mooi interieur, lekker eten en personeel dat met plezier komt werken. Alleen misschien een beetje donker en de tafels staan wat te dicht bij elkaar voor een romantisch etentje voor twee. Voor ons geen probleem, want we waren met vijf.

Vandaag bleven we een hele tijd twijfelen : soms scheen de zon en soms werd de lucht heel donker. We waagden het toch en namen de tram naar het MAS, daar werden om 15u 10000 roze eendjes te water gelaten. Dit alles kadert in een project tegen borstkanker en je kan dan voor 5 euro een eendje kopen.

De lucht bleef er veelbelovend uit zien en we tramden verder naar de boeienweide op Linkeroever, daar werd Amazing Asia georganiseerd : zoals elk jaar een plein vol eetkraampjes en een podium met niet al te grote talenten maar alles samen wel gezellig. Even kregen we een flinke regenbui te verwerken maar we hadden net op tijd een droog plekje onder de tent gekozen.

Het rotweer blijft maar duren. Ook als het een dag niet regent, aangenaam kan je dit niet noemen met veel te lage temperaturen. En toch moet je je dagen vullen … Dat deden we met korte dierentuinbezoekjes en, vooral om Carina te plezieren, een middagje naar Ikea. Met een volle kar en een grote smile kon ‘s avonds het knutselen beginnen.

Vandaag verjaart Carina en daarvoor had ik al een hele tijd iets gepland, toen nog in de veronderstelling dat het ooit wel eens beter weer zou worden. En …….. het heeft niet geregend tijdens ons bezoek aan de Epic Alpaca Farm in Minderhout. Het was iets dat al lang op het verlanglijstje van Carina stond : Alpaca’s knuffelen en met de beestjes gaan wandelen. Dat knuffelen valt een beetje tegen, je moet echt hun vertrouwen winnen en weten hoe je ze moet benaderen. En als je denkt dat een ezel koppig is : ga maar eens met een alpaca wandelen. Als ze niet willen, dan willen ze niet. Tot er toch eentje het voortouw neemt en dan volgt de rest gedwee. Een geslaagde verrassing !

Nog even iets over ons nieuw adres. We hebben hier geen tuin of terras en dus is het de bedoeling zoveel mogelijk van de caravan in Sint-Job te genieten en de drukke stad achter ons te laten. Natuurlijk moeten de weergoden dan een beetje meewerken. We hebben intussen allebei ook een abonnement op de dierentuin, slechts twee tramhaltes van ons verwijderd en indien nodig dus zelfs te voet bereikbaar.

Vandaag bleef het de hele dag droog en we trokken zoals elk jaar naar de Master Schmidt hoeve in Deurne om daar Shangrila Home Acoustics bij te wonen en zo de straatkinderen in Nepal te steunen. Het werd weer een plezant feestje en we zagen weer vele bekenden terug.

Het was even spannend vandaag. We moesten om 11u bij het stadskantoor aan het Harmoniepark zijn. Normaal is dat een tramritje van zo’n 20 minuten maar uitgerekend vandaag was er een staking. Er reed hier in de buurt ongeveer een kwart van het normale aanbod en dus vertrokken we ruim op voorhand. Half uur wachten op de eerste tram, overal extra veel volk aan de haltes en om 11u01 waren we ter plaatse. Missie gelukt en we wonen dus nu officieel in 2060 Antwerpen, om precies te zijn in de beruchte wijk Seefhoek/Stuivenberg/Schoolplak. Een zeer levendige buurt waar blanke smoelekes even zeldzaam zijn dan een vrije parkeerplaats. Het lijstje bekende personen dat hier in deze volkswijk woont of heeft gewoond is heel lang : Vincent van Gogh - Willy Vandersteen - Rik Coppens - Jef Cassiers - Bob Benny - Panamarenko - Jan Fabre - Tuur Van Wallendael - Els de Schepper - Janine Bischops - Johny Voners - Frans Detiège - Tourist Lemc - Leona Detiège - Charel Janssens - Stafke Fabri - Leah Thys - Matthias Schoenaerts - Michael Pas - Nathalie Meskens - Peter Van Den Begin - Gaston Berghmans - Walter Soethoudt - Willy Steveniers - La Esterella. En ja, ik ken de verhalen over drugs, steekpartijen en allerlei kleine en grote problemen ook. Voorlopig zijn we daar nog niet mee geconfronteerd en ik verwacht ook niet meteen een brandbom tegen onze voordeur. En voor de rest : openbaar vervoer achter het hoekje, veel winkels die tot ‘s avonds laat open zijn, betaalbare snackbars enz.  Ik probeer het allemaal positief te bekijken ...

Gisteren gingen we met Yum naar de Meir om naar de opblaassculpturen van Antwerp on Air te zoeken/zien. Ze werden alle acht vlot gevonden, geen spectaculaire dingen maar alles wat de stad een beetje kleuriger maakt is welkom.

Vandaag ging ik in mijn eentje (Carina heeft last van haar rug) naar het Rivierenhof om naar de Quaeye Werelt te gaan kijken. Een heleboel re-enactors laten je daar kennismaken met de middeleeuwen met als hoogtepunt een ware veldslag anno 1477.

Gisteren stond Gent op het programma en we kozen voor de trein. Als 65+ rij je echt bijna gratis, je hebt geen last van files en je moet geen parkeerplaats zoeken. De eerst uren bleef het droog en wandelden we her en der door het centrum en we bezochten het Gravensteen. Toen het begon te druppelen gingen we iets eten bij Le Pain Quotidien en intussen was het harder beginnen regenen. Bootje varen werd dus geannuleerd en vóór de avondspits reden we met de trein weer naar Antwerpen.

Vandaag gingen we eten bij Sifa en daarna wandelden we naar de Sinksenfoor.

Wat een grijs rotweer gisteren, althans zo begon het. Echt veel goesting om te vertrekken naar Boom had ik niet maar de tickets voor Theater aan Twater waren betaald, dus …

We pikten broer Eddy op bij Yum thuis en reden naar de Schorre, in heel de wereld bekend als locatie van Tomorrowland maar voor ons toch vooral van het jaarlijks georganiseerde straattheater festival. En wonder boven wonder : geen druppel regen gehad, zelfs een beetje zitten zagen omdat het te warm werd met de jas aan.

We genoten van de vele acts maar toch vooral van de Mur de la Mort, een motorspektakel waarvoor we bijna een uur moesten aanschuiven. Ook de vele eetkraampjes werden vlot door ons bezocht.

Vandaag werd het een rustdag die werd afgesloten bij restaurant Caramba.

...

...

Het werd een drukke midweek en al de aangekondigde regen viel grotendeels niet bij ons in Oostduinkerke of omgeving. Uiteraard genoten we van het (bescheiden) Aquafun zwembad en we hebben zelf enkele uurtjes buiten op ons terras in de zon kunnen zitten !

Dinsdag bleven we in Nieuwpoort rondhangen en woensdag reden we naar Oostende, daar kwamen we terecht in de voorbereidingen van “Oostende voor anker” – een evenement in en aan de haven. Het aantal wandelkilometers probeerden we te beperken want schoonmama Yum was er ook bij. De vermoeidheid werd elke avond weggespoeld met enkele glazen wijn (ikke water natuurlijk) en grote porties lekker eten in het parkrestaurant.

Donderdag bracht de auto ons in Brugge. Wat een verschil met de laatste keer dat we hier waren. Tijdens de hoogdagen van COVID-19 liepen we hier toen bijna alleen op straat. Nu werden er weer massa’s toeristen gedropt, ik hoorde vooral veel Nederlanders en Spaanstaligen. Aziatische bezoekers kwamen we amper tegen.

Gisteren vrijdag moesten we om 10u ons huisje (drie slaapkamers, twee badkamers + sauna) leegmaken en gingen we nog een keertje zwemmen. We aten nog iets in het Grand Café en reden door naar de Dodengang, de best bewaarde loopgraven van de eerste wereldoorlog. Volgende stop was de begraafplaats van Tyne Cot en toen verder naar Ieper, waar we een beetje rondwandelden tot het tijd werd om iets te gaan eten. Super huisgemaakte lasagne in brasserie Central, schrijf maar op …

De Last Post aan de Menenpoort was minder indrukwekkend dan verwacht, het ganse monument staat immers in de steigers voor uitgebriede renovatiewerken.

En toen zat onze vakantie er alweer op. En bijna had het de laatste vakantie kunnen zijn. Onderweg kregen we een wolkbreuk te verwerken en de reeds verzadigde E17 veranderde in een spekgladde watermassa waarop je van links naar rechts zweefde door de aquaplaning.

Eten thuis, eten bij de plaatselijke Chinees, eten bij dochter en schoonzoon – sterven van de honger zullen we niet. De volgende dagen zal dat niet anders zijn want we gaan voor enkele dagen naar Oostduinkerke. Van daaruit hopen we Blankenberge, Brugge en Ieper te bezoeken – afhankelijk van de weerberichten.

Gisteren zijn we in het Harmoniepark naar de jaarlijkse Brass Band competitie gaan kijken. Het begon rustig en bewolkt maar geleidelijk stroomde het hele park vol onder een brandende zon.

De werken op de camping liggen voorlopig stil. Maandag is Leo de nieuwe vloer komen leggen en dinsdag ben ik in mijn eentje nog enkele uurtjes gaan prutsen. Carina had terwijl afgesproken met vriendin Monique en ‘s avonds zijn we samen gaan eten bij Anoot.

Woensdagochtend reden we om 7u naar Zaventem om Carina’s broer – ook een Eddy – op te halen. Die heeft Zuid-Afrika tijdelijk verlaten en is de volgende 14 dagen met vakantie in België en wij moeten zorgen dat hij zich niet verveelt. ‘s Avonds gingen we alweer bij Anoot eten, de derde keer op vijf dagen tijd. Lekker is het er altijd maar baas Radja sukkelt met zijn personeel de laatste tijd en de bediening laat soms flink te wensen over. Woensdag was er weer een nieuwe dienster en een goede deze keer, eentje die met plezier aan het werk is.

Eddy bezig houden is met het regenachtige weer niet gemakkelijk, gelukkig gaat hij in zijn eentje een eindje wandelen – ook als het pijpenstelen regent.

Ook in het weekend moet gewerkt worden ! Gelukkig ging alles vlotter dan we gedacht hadden. De tent afbreken, de vloer in de voortent verwijderen : het ging allemaal zonder problemen. En toen moest de caravan verhuisd worden, Carina had er van wakker gelegen maar ook dat ging verbazend gemakkelijk. Gelukkig kan je op een camping altijd op de hulp van andere kampeerders rekenen. De caravan werd waterpas gezet, hier en daar werd nog een extra krik geplaatst en toen kon het installeren van de voortent beginnen, daarvoor mag Staf de pluimen op zijn hoed steken. Voor het verplaatsen van de loodzware grastapijt kregen we nog extra hulp van onze nieuwe overbuurman Marinus (de stoere Deense viking), Michiel en Luc. De pas aangekochte Jupilers hebben niet lang in de koelkast gestaan.

Gisteren ging ik zoals gepland met kameraad Philip naar de finale van de Croky Cup. Het stadion liep helemaal vol voor de wedstrijd tegen Union en de supporters hadden in het fandorp hun stemmen al grondig gesmeerd. Zoals gewoonlijk was er ook weer een grote groep mannen in het zwart die onder de naam Collectief 86 voor de ambiance zorgen. Nu ja, ambiance … voor aanvang van de match was het allemaal okee en zorgde Bengaals vuurwerk voor heel wat spektakel. Wat tijdens het begin van de tweede helft gebeurde en op het veld werd gegooid zal waarschijnlijk weer een flinke boete opleveren. In ieder geval : Union heeft de beker gewonnen maar het had net zo goed RAFC kunnen zijn. Toch was de algemene teneur dat iedereen het Union gunt. De terugreis verliep vlot en om 19u werd ik thuis afgezet.

Vandaag was het weer werkdag op de camping in Sint-Job. Weer een klus waar we niet gerust in waren : de caravan verplaatsen. Steuntjes indraaien en hop, het ging vanzelf en binnen enkele minuten stond hij waterpas op de nieuwe plaats. Toen kon het poetsen beginnen want enkele jaren onder de eikenbomen staan levert een diepgroen dak op. Na een grondige poetsbeurt werd de voortent geïnstalleerd en moe maar voldaan was het daarna tijd om naar huis te rijden. Morgen gaan de werken verder.

Zondag gingen we naar de “505” concerten op het Sint-Jansplein. Een allegaartje van artiesten kwam daar enkele nummertjes brengen op een volgelopen plein. Af en toe verscheen zelfs het bordje “volzet” en moest je wachten om toegang te krijgen tot het gratis evenement.

Vandaag was het heel wat anders, ik voel mijn rug niet meer. Rond 10u kwam Leo zijn aanhangwagen brengen, daar konden we tijdens de verhuis van de caravan een heleboel spullen in kwijt die normaal in de voortent staan. Toen de voortent met hulp van Staf was afgebroken begon het al krap te worden om alles in de aanhangwagen te krijgen.

Toen begon het zware werk : de vloer opbreken en alle onderdelen (OSB platen, paletten, stenen enz al naar onze nieuwe plaats brengen. Bepaalde moment kon ik zelfs geen grassprietje meer oprapen. Helemaal kapot terwijl Carina maar bleef doorgaan. We zijn in ieder geval verder gevorderd dan oorspronkelijk voorzien was.

Morgen ga ik met Philip naar de finale van de Croky Cup (blijft belachelijk klinken), hopelijk kunnen we deze keer Union wel verslaan en worden we voor het tweede jaar op rij bekerwinnaar.

Vrijdag gaan dan de verhuiswerken in Sint-Job verder zodat maandag Leo een nieuwe vloer kan komen leggen.

Onze laatste verplaatsing op woensdag verliep prima, zonder enige file. Het was dan ook geen toeval dat we een feestdag (1 mei) hadden gekozen om het dagelijkse verkeerskluwen op werkdagen in en rond Antwerpen te vermijden. Eerste stop was bij Yum (mama Carina) en toen dochter en schoonzoon daar ook binnen vielen, konden we niet anders dan iets gaan eten bij Anoot. De volgende dagen hebben we zelf eten gemaakt, ons restaurantritme van in Spanje valt hier in België moeilijk vol te houden.

Intussen zijn we weer helemaal gewend aan de grijze dagen en zijn we tevreden met af en toe een petieterig straaltje zon.

Gisteren zijn we een kijkje gaan nemen op de camping in Sint-Job. Dat doen we altijd, gewoon om te zien of we tijdens de winter bezoek hebben gehad van muizen, of er geen schade is door vallende takken enz. Dit jaar hangt er nog een heel verhaal aan vast. Terwijl we in Spanje waren hadden we bericht gekregen dat onze caravan verplaatst moet worden, omdat we te dicht bij de omheining zouden staan volgens de pesterijen van de plaatselijke burgemeester en brandweer. Wat moet gebeuren moet gebeuren en dus gingen we gisteren een ander perceel kiezen. De plaats die ze ons eerst beloofden komt pas einde dit jaar vrij en dus werd het de tweede keuze.

Een caravan enkele tientallen meters verhuizen is al niet zo simpel maar veel meer werk is het afbreken en terug opstellen van de voortent. Alles (meubilair, koelkast ed) uit de voortent halen, de vaste vloer opbreken en op de nieuwe plaats waterpas leggen … Het vergt een hele voorbereiding en vooral goed afspreken met een aantal mensen die er meer verstand van hebben dan wij. Daarom op voorhand al een dikke merci aan Leo en Staf.