Gisteren stond Gent op het programma en we kozen voor de trein. Als 65+ rij je echt bijna gratis, je hebt geen last van files en je moet geen parkeerplaats zoeken. De eerst uren bleef het droog en wandelden we her en der door het centrum en we bezochten het Gravensteen. Toen het begon te druppelen gingen we iets eten bij Le Pain Quotidien en intussen was het harder beginnen regenen. Bootje varen werd dus geannuleerd en vóór de avondspits reden we met de trein weer naar Antwerpen.

Vandaag gingen we eten bij Sifa en daarna wandelden we naar de Sinksenfoor.

Wat een grijs rotweer gisteren, althans zo begon het. Echt veel goesting om te vertrekken naar Boom had ik niet maar de tickets voor Theater aan Twater waren betaald, dus …

We pikten broer Eddy op bij Yum thuis en reden naar de Schorre, in heel de wereld bekend als locatie van Tomorrowland maar voor ons toch vooral van het jaarlijks georganiseerde straattheater festival. En wonder boven wonder : geen druppel regen gehad, zelfs een beetje zitten zagen omdat het te warm werd met de jas aan.

We genoten van de vele acts maar toch vooral van de Mur de la Mort, een motorspektakel waarvoor we bijna een uur moesten aanschuiven. Ook de vele eetkraampjes werden vlot door ons bezocht.

Vandaag werd het een rustdag die werd afgesloten bij restaurant Caramba.

...

...

Het werd een drukke midweek en al de aangekondigde regen viel grotendeels niet bij ons in Oostduinkerke of omgeving. Uiteraard genoten we van het (bescheiden) Aquafun zwembad en we hebben zelf enkele uurtjes buiten op ons terras in de zon kunnen zitten !

Dinsdag bleven we in Nieuwpoort rondhangen en woensdag reden we naar Oostende, daar kwamen we terecht in de voorbereidingen van “Oostende voor anker” – een evenement in en aan de haven. Het aantal wandelkilometers probeerden we te beperken want schoonmama Yum was er ook bij. De vermoeidheid werd elke avond weggespoeld met enkele glazen wijn (ikke water natuurlijk) en grote porties lekker eten in het parkrestaurant.

Donderdag bracht de auto ons in Brugge. Wat een verschil met de laatste keer dat we hier waren. Tijdens de hoogdagen van COVID-19 liepen we hier toen bijna alleen op straat. Nu werden er weer massa’s toeristen gedropt, ik hoorde vooral veel Nederlanders en Spaanstaligen. Aziatische bezoekers kwamen we amper tegen.

Gisteren vrijdag moesten we om 10u ons huisje (drie slaapkamers, twee badkamers + sauna) leegmaken en gingen we nog een keertje zwemmen. We aten nog iets in het Grand Café en reden door naar de Dodengang, de best bewaarde loopgraven van de eerste wereldoorlog. Volgende stop was de begraafplaats van Tyne Cot en toen verder naar Ieper, waar we een beetje rondwandelden tot het tijd werd om iets te gaan eten. Super huisgemaakte lasagne in brasserie Central, schrijf maar op …

De Last Post aan de Menenpoort was minder indrukwekkend dan verwacht, het ganse monument staat immers in de steigers voor uitgebriede renovatiewerken.

En toen zat onze vakantie er alweer op. En bijna had het de laatste vakantie kunnen zijn. Onderweg kregen we een wolkbreuk te verwerken en de reeds verzadigde E17 veranderde in een spekgladde watermassa waarop je van links naar rechts zweefde door de aquaplaning.

Eten thuis, eten bij de plaatselijke Chinees, eten bij dochter en schoonzoon – sterven van de honger zullen we niet. De volgende dagen zal dat niet anders zijn want we gaan voor enkele dagen naar Oostduinkerke. Van daaruit hopen we Blankenberge, Brugge en Ieper te bezoeken – afhankelijk van de weerberichten.

Gisteren zijn we in het Harmoniepark naar de jaarlijkse Brass Band competitie gaan kijken. Het begon rustig en bewolkt maar geleidelijk stroomde het hele park vol onder een brandende zon.

De werken op de camping liggen voorlopig stil. Maandag is Leo de nieuwe vloer komen leggen en dinsdag ben ik in mijn eentje nog enkele uurtjes gaan prutsen. Carina had terwijl afgesproken met vriendin Monique en ‘s avonds zijn we samen gaan eten bij Anoot.

Woensdagochtend reden we om 7u naar Zaventem om Carina’s broer – ook een Eddy – op te halen. Die heeft Zuid-Afrika tijdelijk verlaten en is de volgende 14 dagen met vakantie in België en wij moeten zorgen dat hij zich niet verveelt. ‘s Avonds gingen we alweer bij Anoot eten, de derde keer op vijf dagen tijd. Lekker is het er altijd maar baas Radja sukkelt met zijn personeel de laatste tijd en de bediening laat soms flink te wensen over. Woensdag was er weer een nieuwe dienster en een goede deze keer, eentje die met plezier aan het werk is.

Eddy bezig houden is met het regenachtige weer niet gemakkelijk, gelukkig gaat hij in zijn eentje een eindje wandelen – ook als het pijpenstelen regent.

Ook in het weekend moet gewerkt worden ! Gelukkig ging alles vlotter dan we gedacht hadden. De tent afbreken, de vloer in de voortent verwijderen : het ging allemaal zonder problemen. En toen moest de caravan verhuisd worden, Carina had er van wakker gelegen maar ook dat ging verbazend gemakkelijk. Gelukkig kan je op een camping altijd op de hulp van andere kampeerders rekenen. De caravan werd waterpas gezet, hier en daar werd nog een extra krik geplaatst en toen kon het installeren van de voortent beginnen, daarvoor mag Staf de pluimen op zijn hoed steken. Voor het verplaatsen van de loodzware grastapijt kregen we nog extra hulp van onze nieuwe overbuurman Marinus (de stoere Deense viking), Michiel en Luc. De pas aangekochte Jupilers hebben niet lang in de koelkast gestaan.

Gisteren ging ik zoals gepland met kameraad Philip naar de finale van de Croky Cup. Het stadion liep helemaal vol voor de wedstrijd tegen Union en de supporters hadden in het fandorp hun stemmen al grondig gesmeerd. Zoals gewoonlijk was er ook weer een grote groep mannen in het zwart die onder de naam Collectief 86 voor de ambiance zorgen. Nu ja, ambiance … voor aanvang van de match was het allemaal okee en zorgde Bengaals vuurwerk voor heel wat spektakel. Wat tijdens het begin van de tweede helft gebeurde en op het veld werd gegooid zal waarschijnlijk weer een flinke boete opleveren. In ieder geval : Union heeft de beker gewonnen maar het had net zo goed RAFC kunnen zijn. Toch was de algemene teneur dat iedereen het Union gunt. De terugreis verliep vlot en om 19u werd ik thuis afgezet.

Vandaag was het weer werkdag op de camping in Sint-Job. Weer een klus waar we niet gerust in waren : de caravan verplaatsen. Steuntjes indraaien en hop, het ging vanzelf en binnen enkele minuten stond hij waterpas op de nieuwe plaats. Toen kon het poetsen beginnen want enkele jaren onder de eikenbomen staan levert een diepgroen dak op. Na een grondige poetsbeurt werd de voortent geïnstalleerd en moe maar voldaan was het daarna tijd om naar huis te rijden. Morgen gaan de werken verder.

Zondag gingen we naar de “505” concerten op het Sint-Jansplein. Een allegaartje van artiesten kwam daar enkele nummertjes brengen op een volgelopen plein. Af en toe verscheen zelfs het bordje “volzet” en moest je wachten om toegang te krijgen tot het gratis evenement.

Vandaag was het heel wat anders, ik voel mijn rug niet meer. Rond 10u kwam Leo zijn aanhangwagen brengen, daar konden we tijdens de verhuis van de caravan een heleboel spullen in kwijt die normaal in de voortent staan. Toen de voortent met hulp van Staf was afgebroken begon het al krap te worden om alles in de aanhangwagen te krijgen.

Toen begon het zware werk : de vloer opbreken en alle onderdelen (OSB platen, paletten, stenen enz al naar onze nieuwe plaats brengen. Bepaalde moment kon ik zelfs geen grassprietje meer oprapen. Helemaal kapot terwijl Carina maar bleef doorgaan. We zijn in ieder geval verder gevorderd dan oorspronkelijk voorzien was.

Morgen ga ik met Philip naar de finale van de Croky Cup (blijft belachelijk klinken), hopelijk kunnen we deze keer Union wel verslaan en worden we voor het tweede jaar op rij bekerwinnaar.

Vrijdag gaan dan de verhuiswerken in Sint-Job verder zodat maandag Leo een nieuwe vloer kan komen leggen.

Onze laatste verplaatsing op woensdag verliep prima, zonder enige file. Het was dan ook geen toeval dat we een feestdag (1 mei) hadden gekozen om het dagelijkse verkeerskluwen op werkdagen in en rond Antwerpen te vermijden. Eerste stop was bij Yum (mama Carina) en toen dochter en schoonzoon daar ook binnen vielen, konden we niet anders dan iets gaan eten bij Anoot. De volgende dagen hebben we zelf eten gemaakt, ons restaurantritme van in Spanje valt hier in België moeilijk vol te houden.

Intussen zijn we weer helemaal gewend aan de grijze dagen en zijn we tevreden met af en toe een petieterig straaltje zon.

Gisteren zijn we een kijkje gaan nemen op de camping in Sint-Job. Dat doen we altijd, gewoon om te zien of we tijdens de winter bezoek hebben gehad van muizen, of er geen schade is door vallende takken enz. Dit jaar hangt er nog een heel verhaal aan vast. Terwijl we in Spanje waren hadden we bericht gekregen dat onze caravan verplaatst moet worden, omdat we te dicht bij de omheining zouden staan volgens de pesterijen van de plaatselijke burgemeester en brandweer. Wat moet gebeuren moet gebeuren en dus gingen we gisteren een ander perceel kiezen. De plaats die ze ons eerst beloofden komt pas einde dit jaar vrij en dus werd het de tweede keuze.

Een caravan enkele tientallen meters verhuizen is al niet zo simpel maar veel meer werk is het afbreken en terug opstellen van de voortent. Alles (meubilair, koelkast ed) uit de voortent halen, de vaste vloer opbreken en op de nieuwe plaats waterpas leggen … Het vergt een hele voorbereiding en vooral goed afspreken met een aantal mensen die er meer verstand van hebben dan wij. Daarom op voorhand al een dikke merci aan Leo en Staf.

Vandaag weer een stukje verder richting België. Ook vandaag hielden we het niet droog onderweg, maar meer dan wat motregen gunden ze ons niet. Onderweg aan het circuit van Magny-Cours stopten we om iets te eten en te tanken, altijd één van de minst vrolijke momenten. Wat is de benzine op korte tijd weer duur geworden !

Ongewild verzeilden we op de A79 en daar zagen we regelmatig bordjes staan met “Flux Libre”. Per toeval had ik daar vorige week nog iets over gelezen in een tijdschrift. Het is een nieuw systeem dat momenteel wordt getest waarbij je nummerplaat wordt gescand en je zelf achteraf de betaling moet doen.

Het eerste wat we deze avond in hotel deden was de website opzoeken. Daar leer je dat je dus ofwel een tolbadge moet hebben of op een parkeerplaats onderweg de betaling doet óf via de website (www.aliae.com) alles regelt. Daarvoor heb je 72u de tijd, daarna betaal je 90 euro extra bovenop de tol zelf. Ik vraag me af wie daar van op de hoogte is, hier komen tijdens de komende zomerperiode gegarandeerd problemen van. Deze avond onze bijdrage geleverd, ging allemaal heel vlot en de tol was slechts 1 euro ! Ik veronderstel dat dit bedrag zo laag is om alles te testen.

En dan het hotel waar we deze nacht verblijven : Cit’hotel Le Montreal in Chalons-en-Champagne, compleet afwijkend van alle ketens. Van buiten ziet het er nog een beetje gewoontjes uit maar binnen lijkt het op een houten chalet en alles straalt een nostalgisch trekje uit.

We zitten hier vlak bij een winkelcentrum met een McDonalds maar aan die gemakkelijkheidsoplossing gingen we niet toegeven. We kozen voor La Table des Delices, klinkt chiquer dan het is maar we hebben wel heerlijk gegeten. Terwijl we aan tafel zaten begon het buiten weer te stortregenen, begeleid door donder en bliksem.

Vanmorgen was er al wat meer bedrijvigheid in de buurt en we konden zelfs enkele verse croissants scoren ! Daarna reden we verder richting Frankrijk en de hele dag bleef het regenen. Normaal gezien proberen we altijd rond een uur of 3-4 aan te komen zodat we nog een beetje in de buurt kunnen wandelen en/of caches zoeken. Met zo’n strontweer lukt dat niet en er was vandaag tijd genoeg om een omweg te maken langs La Couvertoirade en vóór Millau verlieten we de A75 om daarna langs het centrum weer naar boven te rijden om zo de tol op de beroemde brug te vermijden. Het regende nog steeds toen we in Issoire arriveerden om in het ACE hotel te overnachten. Zeer mooi hotel met ruime kamers.

Het inladen van de auto en andere aanverwante klusjes gebeurde met het nodige gevloek want de regen bleef met bakken uit de lucht vallen. Daar kwam dan nog bij dat vier (!) katten constant in de weg liepen. Ze moesten uit de auto en uit de caravan of voortent gejaagd worden en ze leken er plezier aan te beleven om ons zo veel mogelijk te pesten. Ik dacht dat katten niet van water hielden …

Uiteindelijk vertrokken we precies op het geplande uur en het eerste uur bleef het water gieten, daarna moesten we tevreden zijn met een zwaarbewolkte lucht maar het bleef verder droog.

Om 15u30 reden we de parking van hotel Ibis in Montmelo op, een veilig gevoel want onmiddellijk ging de poort weer dicht. Inchecken was snel achter de rug en we gingen de buurt een beetje verkennen. Zoals dikwijls met die “goedkope” hotelketens lag ook dit Ibis hotel in een industriegebied en alles gaf, zeker toen het ook nog begon te regenen, een troosteloze indruk. Er zijn wel enkele restaurants in de buurt maar op zondag is er echt niks te beleven. Als de Formule 1 of een ander evenement met veel lawaai plaats vindt zal de sfeer hier helemaal anders zijn want het hotel ligt vlak bij het circuit van Barcelona.

Woensdag gingen we met onze pa naar Belgomar om iets te eten. Donderdag werden we verwacht bij de Panaché, ook om iets te eten uiteraard maar toch vooral om een uiterst zwakke wedstrijd van RAFC tegen Union te zien. Zelfs de vierde plaats in PO1 lijkt nu al heel ver weg en we kunnen ons maar beter meteen focussen op de bekerfinale.

Gisteren en vandaag werden gevuld met inpakken, wegzetten, poetsen want morgenvroeg rijden we naar het noorden. Het grootste probleem dit jaar is een droge route naar België uitstippelen maar dat lijkt een onmogelijke opdracht te worden.

Vanmiddag zijn we nog gaan genieten van het dagmenu in It’s a small world, lekkkerrrr !

Intussen lopen er hier al vier katten rond, twee van Patrick en dan nu ook zwarte en een zwart-witte. Ze schijnen allemaal goed overeen te komen, voorlopig wordt er niet gevochten.

Ons eerste bezoek aan Isla Bali, het recent geopende Indonesisch restaurant, was zo meegevallen dat we nog eens terug wilden. Dat gebeurde niet zomaar op een dinsdag want vanaf vandaag wordt er op dinsdag van 16u tot 21u een buffetformule gehanteerd. De zaak zat weer goed vol en het eten was lekker.

Nadien zaten we bij ons nog wat buiten maar het werd al snel te fris en zo krijgen we onze flessen nooit leeg.

Weeral een sportieve zondag. Gisteren om 12u gingen we naar volleybal kijken. Mama Jenny en papa Jerry konden hun dochter niet steunen, het café moet immers blijven draaien als Antwerp speelt en dus gingen wij supporteren in de sporthal van Benidorm. Er werd vrij gemakkelijk met 3-0 gewonnen van Castellón en één set winnen was eigenlijk al genoeg om door te stoten naar de finale die volgende week in Xativa gespeeld wordt.

Omdat de volleybal wedstrijd na een uurtje al afgehandeld was, konden we nog gemakkelijk een heel stuk van Cercle Brugge tegen RAFC kijken in café Panaché. En iets eten natuurlijk ...

Vandaag hadden ze een druilerige dag voorspeld (uiteindelijk kregen we slechts enkele druppels) en we besloten om naar het winkelcentrum van Finestrat te gaan. We waren niet de enigsten met dat plan want het was aanschuiven vanaf de snelweg. Eerste doel : de “nieuwe” winkel van Action en net als in België slaagden we erin om ook hier buiten te stappen met een hoop onnodige prullen. Het leek trouwens alsof we stiekem de grens waren overgestoken en in Nederland waren beland.

Na de Action slenterden we de hele dag rond in zowat alle winkels die we zagen en er werden her en der kleedjes en broeken gekocht. En bijna vergeten : ijsje gesnoept en snoep gekocht voor onderweg naar België.

Deze avond (nu ja, nacht – 2u) schrokken we van een geluid in de voortent. Het gebeurt wel eens dat we, als we laat eten, de afwas laten staan. Als er nog iets lekkers in een pot achterblijft, wordt dat vakkundig weggewerkt door poezen Bob of Marley. Deze keer was het echter een voor ons onbekende zwart-witte poes. Eentje die blijkbaar al vriendjes is met onze huispoezen. Schrik van ons heeft ze ook niet en ze miauwt als de beste. Waar komt die nu weer vandaan en gaat dat een vaste klant worden ?

Vermits het de bedoeling is om op 28 april te vertrekken, moeten we stilaan de koelkast en diepvriezer leeg krijgen. Daarvoor moet je natuurlijk af en toe wel thuis eten en dat ligt moeilijk. Zo zijn we de volgende dagen gepasseerd bij It’s a small world, Transilvania en Almafra en er staat nog een en ander in de agenda. Tussendoor proberen we de knie van Carina in beweging te houden zonder ze te overbelasten. Dat gaat steeds beter maar vorige week is ze gebeten door een hond en die wonde blijft pijn doen. En vermits je Carina alleen naar een dokter krijgt als ze op sterven ligt …

Omdat de dagen steeds langer worden en je later buiten kan blijven zitten, beginnen we altijd later aan onze films en series.

Gisteren een goede film gezien over Edvard Munch, bevreemdende ervaring. Een film die zich afspeelt in de jaren 40 maar er zijn wel gsm’s, graffiti en raves.

Een dag eerder zagen we – eindelijk – naar Oppenheimer en dat was ook een goede keuze.

De overblijvende tijd wordt opgevuld door oude afleveringen van The Fresh Prince en Married with Children.

Gisteren gingen we voor het eerst in lange tijd nog eens naar de markt van Alfaz. Zo weet je meteen dat het beter gaat met de knie van Carina. Na de markt gingen we met Raymond en Marina naar Albeniz, zoals het hoort. Daar propten we ons vol met patatas bravas, albóndigas, gambas en andere tapas.

Vandaag waren we met Jerry, Jenny en Rihanna afgesproken om naar El Xato te gaan eten, een restaurant in La Nucía met één Michelin ster. We kregen onmiddellijk een (gereserveerde) tafel toegewezen en kregen een welkomstwoordje over de gang van zaken en de mogelijkheden. We gingen allemaal voor het duurste menu, ik koos daarvan de vegetarische optie. Drie tafelgenoten waaronder ik, dronken water en twee (je mag zelf raden wie) gingen voor de aangepaste wijnen.

Even duidelijk zijn : dit is geen restaurant waar je je volpropt met gigantische bergen eten. Alles draait hier om het verwennen van de smaakpapillen. Bij elk gerecht krijg je een uitgebreide uitleg over de ingrediënten en bereidingswijze. De aangepaste wijnen worden ook geserveerd met de nodige info qua druivensoort, herkomst enz. Er wordt hier zoveel mogelijk met streekproducten gewerkt. Het ene na het andere gerecht werd door het onberispelijke personeel aan tafel gebracht en telkens waren we enthousiast over de uiteenlopende smaakverschillen. De vegetarische alternatieven waren zeker niet minderwaardig. In totaal kregen we zes aperitiefhapjes, zes voorgerechten, voor de niet-veggies een vis- en een vleesgerecht, een vóórdessert en dan pas het echte dessert. Op het einde kwam de chef (Cristina Figuera) persoonlijk informeren bij elke tafel of alles naar wens was verlopen. Wij waren zeer tevreden en keren volgend jaar zeker een keertje terug, we zullen nu al beginnen sparen.

Tijdens het weekend kreeg ik telefoon, neef Raymond en echtgenote Marina waren stilaan richting zuiden aan het rijden en vroegen of ze een dag of twee-drie bij ons konden overnachten. Natuurlijk kon dat, in dit seizoen is er overal plaats op overschot. Ze zouden maandag aankomen en dat gebeurde dan ook. Meteen kregen we slecht nieuws te horen : ze waren onderweg bestolen en Raymond was al zijn kaarten (bank-ID enz) kwijt. De camper werd snel geïnstalleerd en we reden naar de Guardia Civil om aangifte te doen. We werden snel geholpen en kregen een nieuwe afspraak om gisteren woensdag opnieuw langs te komen voor officiële vervangdocumenten.

En wat doe je dan om de zorgen te vergeten ? Iets gaan eten bij Belgomar. Dat stond oorspronkelijk niet op het programma maar het smaakte toch weer. Zowel op restaurant als op onze berg werd er flink wat bijgekletst want zo vaak zien we die tak van de familie niet. Plezant zo, alle verhaaltjes zijn dan nieuw.

Dinsdag hadden Leo en Wilma gereserveerd bij It’s a small world, een restaurant waar we om een of andere duistere reden nog nooit geweest waren. Alweer een adres om terug te gaan, bovendien een zeer mooi ingerichte zaak met zeer veel keuzemogelijkheden. We kozen allemaal voor het dagmenu en dat bleek al snel een goede keuze. Enkel Patrick, want die was er ook bij, ging voor saté’s met (erg lekkere) pindasaus.

Gisteren woensdag hadden we gereserveerd om met kameraden Luc en Anita te gaan eten bij Belgomar. Carina en Luc gingen resoluut voor de Châteaubriand, ik koos een gigantische Cesar salade en Anita voor de kikkerbilletjes en zij was de enigste die haar bord leeg mee naar de keuken kon geven. De overschot van het vlees en de reuzenportie groenten kregen we mee voor morgen, zowat de enigste dag van de week waarop we met niemand iets afgesproken hebben.

Terwijl wij aan tafel zaten ging Raymond met Patrick als tolk naar de Guardia Civil en daar kreeg hij alles wat nodig is om zonder problemen naar België te rijden. Dank u voor de goede service !