Zondag gingen we naar de “505” concerten op het Sint-Jansplein. Een allegaartje van artiesten kwam daar enkele nummertjes brengen op een volgelopen plein. Af en toe verscheen zelfs het bordje “volzet” en moest je wachten om toegang te krijgen tot het gratis evenement.

Vandaag was het heel wat anders, ik voel mijn rug niet meer. Rond 10u kwam Leo zijn aanhangwagen brengen, daar konden we tijdens de verhuis van de caravan een heleboel spullen in kwijt die normaal in de voortent staan. Toen de voortent met hulp van Staf was afgebroken begon het al krap te worden om alles in de aanhangwagen te krijgen.

Toen begon het zware werk : de vloer opbreken en alle onderdelen (OSB platen, paletten, stenen enz al naar onze nieuwe plaats brengen. Bepaalde moment kon ik zelfs geen grassprietje meer oprapen. Helemaal kapot terwijl Carina maar bleef doorgaan. We zijn in ieder geval verder gevorderd dan oorspronkelijk voorzien was.

Morgen ga ik met Philip naar de finale van de Croky Cup (blijft belachelijk klinken), hopelijk kunnen we deze keer Union wel verslaan en worden we voor het tweede jaar op rij bekerwinnaar.

Vrijdag gaan dan de verhuiswerken in Sint-Job verder zodat maandag Leo een nieuwe vloer kan komen leggen.

Onze laatste verplaatsing op woensdag verliep prima, zonder enige file. Het was dan ook geen toeval dat we een feestdag (1 mei) hadden gekozen om het dagelijkse verkeerskluwen op werkdagen in en rond Antwerpen te vermijden. Eerste stop was bij Yum (mama Carina) en toen dochter en schoonzoon daar ook binnen vielen, konden we niet anders dan iets gaan eten bij Anoot. De volgende dagen hebben we zelf eten gemaakt, ons restaurantritme van in Spanje valt hier in België moeilijk vol te houden.

Intussen zijn we weer helemaal gewend aan de grijze dagen en zijn we tevreden met af en toe een petieterig straaltje zon.

Gisteren zijn we een kijkje gaan nemen op de camping in Sint-Job. Dat doen we altijd, gewoon om te zien of we tijdens de winter bezoek hebben gehad van muizen, of er geen schade is door vallende takken enz. Dit jaar hangt er nog een heel verhaal aan vast. Terwijl we in Spanje waren hadden we bericht gekregen dat onze caravan verplaatst moet worden, omdat we te dicht bij de omheining zouden staan volgens de pesterijen van de plaatselijke burgemeester en brandweer. Wat moet gebeuren moet gebeuren en dus gingen we gisteren een ander perceel kiezen. De plaats die ze ons eerst beloofden komt pas einde dit jaar vrij en dus werd het de tweede keuze.

Een caravan enkele tientallen meters verhuizen is al niet zo simpel maar veel meer werk is het afbreken en terug opstellen van de voortent. Alles (meubilair, koelkast ed) uit de voortent halen, de vaste vloer opbreken en op de nieuwe plaats waterpas leggen … Het vergt een hele voorbereiding en vooral goed afspreken met een aantal mensen die er meer verstand van hebben dan wij. Daarom op voorhand al een dikke merci aan Leo en Staf.

Vandaag weer een stukje verder richting België. Ook vandaag hielden we het niet droog onderweg, maar meer dan wat motregen gunden ze ons niet. Onderweg aan het circuit van Magny-Cours stopten we om iets te eten en te tanken, altijd één van de minst vrolijke momenten. Wat is de benzine op korte tijd weer duur geworden !

Ongewild verzeilden we op de A79 en daar zagen we regelmatig bordjes staan met “Flux Libre”. Per toeval had ik daar vorige week nog iets over gelezen in een tijdschrift. Het is een nieuw systeem dat momenteel wordt getest waarbij je nummerplaat wordt gescand en je zelf achteraf de betaling moet doen.

Het eerste wat we deze avond in hotel deden was de website opzoeken. Daar leer je dat je dus ofwel een tolbadge moet hebben of op een parkeerplaats onderweg de betaling doet óf via de website (www.aliae.com) alles regelt. Daarvoor heb je 72u de tijd, daarna betaal je 90 euro extra bovenop de tol zelf. Ik vraag me af wie daar van op de hoogte is, hier komen tijdens de komende zomerperiode gegarandeerd problemen van. Deze avond onze bijdrage geleverd, ging allemaal heel vlot en de tol was slechts 1 euro ! Ik veronderstel dat dit bedrag zo laag is om alles te testen.

En dan het hotel waar we deze nacht verblijven : Cit’hotel Le Montreal in Chalons-en-Champagne, compleet afwijkend van alle ketens. Van buiten ziet het er nog een beetje gewoontjes uit maar binnen lijkt het op een houten chalet en alles straalt een nostalgisch trekje uit.

We zitten hier vlak bij een winkelcentrum met een McDonalds maar aan die gemakkelijkheidsoplossing gingen we niet toegeven. We kozen voor La Table des Delices, klinkt chiquer dan het is maar we hebben wel heerlijk gegeten. Terwijl we aan tafel zaten begon het buiten weer te stortregenen, begeleid door donder en bliksem.

Vanmorgen was er al wat meer bedrijvigheid in de buurt en we konden zelfs enkele verse croissants scoren ! Daarna reden we verder richting Frankrijk en de hele dag bleef het regenen. Normaal gezien proberen we altijd rond een uur of 3-4 aan te komen zodat we nog een beetje in de buurt kunnen wandelen en/of caches zoeken. Met zo’n strontweer lukt dat niet en er was vandaag tijd genoeg om een omweg te maken langs La Couvertoirade en vóór Millau verlieten we de A75 om daarna langs het centrum weer naar boven te rijden om zo de tol op de beroemde brug te vermijden. Het regende nog steeds toen we in Issoire arriveerden om in het ACE hotel te overnachten. Zeer mooi hotel met ruime kamers.

Het inladen van de auto en andere aanverwante klusjes gebeurde met het nodige gevloek want de regen bleef met bakken uit de lucht vallen. Daar kwam dan nog bij dat vier (!) katten constant in de weg liepen. Ze moesten uit de auto en uit de caravan of voortent gejaagd worden en ze leken er plezier aan te beleven om ons zo veel mogelijk te pesten. Ik dacht dat katten niet van water hielden …

Uiteindelijk vertrokken we precies op het geplande uur en het eerste uur bleef het water gieten, daarna moesten we tevreden zijn met een zwaarbewolkte lucht maar het bleef verder droog.

Om 15u30 reden we de parking van hotel Ibis in Montmelo op, een veilig gevoel want onmiddellijk ging de poort weer dicht. Inchecken was snel achter de rug en we gingen de buurt een beetje verkennen. Zoals dikwijls met die “goedkope” hotelketens lag ook dit Ibis hotel in een industriegebied en alles gaf, zeker toen het ook nog begon te regenen, een troosteloze indruk. Er zijn wel enkele restaurants in de buurt maar op zondag is er echt niks te beleven. Als de Formule 1 of een ander evenement met veel lawaai plaats vindt zal de sfeer hier helemaal anders zijn want het hotel ligt vlak bij het circuit van Barcelona.

Woensdag gingen we met onze pa naar Belgomar om iets te eten. Donderdag werden we verwacht bij de Panaché, ook om iets te eten uiteraard maar toch vooral om een uiterst zwakke wedstrijd van RAFC tegen Union te zien. Zelfs de vierde plaats in PO1 lijkt nu al heel ver weg en we kunnen ons maar beter meteen focussen op de bekerfinale.

Gisteren en vandaag werden gevuld met inpakken, wegzetten, poetsen want morgenvroeg rijden we naar het noorden. Het grootste probleem dit jaar is een droge route naar België uitstippelen maar dat lijkt een onmogelijke opdracht te worden.

Vanmiddag zijn we nog gaan genieten van het dagmenu in It’s a small world, lekkkerrrr !

Intussen lopen er hier al vier katten rond, twee van Patrick en dan nu ook zwarte en een zwart-witte. Ze schijnen allemaal goed overeen te komen, voorlopig wordt er niet gevochten.

Ons eerste bezoek aan Isla Bali, het recent geopende Indonesisch restaurant, was zo meegevallen dat we nog eens terug wilden. Dat gebeurde niet zomaar op een dinsdag want vanaf vandaag wordt er op dinsdag van 16u tot 21u een buffetformule gehanteerd. De zaak zat weer goed vol en het eten was lekker.

Nadien zaten we bij ons nog wat buiten maar het werd al snel te fris en zo krijgen we onze flessen nooit leeg.

Weeral een sportieve zondag. Gisteren om 12u gingen we naar volleybal kijken. Mama Jenny en papa Jerry konden hun dochter niet steunen, het café moet immers blijven draaien als Antwerp speelt en dus gingen wij supporteren in de sporthal van Benidorm. Er werd vrij gemakkelijk met 3-0 gewonnen van Castellón en één set winnen was eigenlijk al genoeg om door te stoten naar de finale die volgende week in Xativa gespeeld wordt.

Omdat de volleybal wedstrijd na een uurtje al afgehandeld was, konden we nog gemakkelijk een heel stuk van Cercle Brugge tegen RAFC kijken in café Panaché. En iets eten natuurlijk ...

Vandaag hadden ze een druilerige dag voorspeld (uiteindelijk kregen we slechts enkele druppels) en we besloten om naar het winkelcentrum van Finestrat te gaan. We waren niet de enigsten met dat plan want het was aanschuiven vanaf de snelweg. Eerste doel : de “nieuwe” winkel van Action en net als in België slaagden we erin om ook hier buiten te stappen met een hoop onnodige prullen. Het leek trouwens alsof we stiekem de grens waren overgestoken en in Nederland waren beland.

Na de Action slenterden we de hele dag rond in zowat alle winkels die we zagen en er werden her en der kleedjes en broeken gekocht. En bijna vergeten : ijsje gesnoept en snoep gekocht voor onderweg naar België.

Deze avond (nu ja, nacht – 2u) schrokken we van een geluid in de voortent. Het gebeurt wel eens dat we, als we laat eten, de afwas laten staan. Als er nog iets lekkers in een pot achterblijft, wordt dat vakkundig weggewerkt door poezen Bob of Marley. Deze keer was het echter een voor ons onbekende zwart-witte poes. Eentje die blijkbaar al vriendjes is met onze huispoezen. Schrik van ons heeft ze ook niet en ze miauwt als de beste. Waar komt die nu weer vandaan en gaat dat een vaste klant worden ?

Vermits het de bedoeling is om op 28 april te vertrekken, moeten we stilaan de koelkast en diepvriezer leeg krijgen. Daarvoor moet je natuurlijk af en toe wel thuis eten en dat ligt moeilijk. Zo zijn we de volgende dagen gepasseerd bij It’s a small world, Transilvania en Almafra en er staat nog een en ander in de agenda. Tussendoor proberen we de knie van Carina in beweging te houden zonder ze te overbelasten. Dat gaat steeds beter maar vorige week is ze gebeten door een hond en die wonde blijft pijn doen. En vermits je Carina alleen naar een dokter krijgt als ze op sterven ligt …

Omdat de dagen steeds langer worden en je later buiten kan blijven zitten, beginnen we altijd later aan onze films en series.

Gisteren een goede film gezien over Edvard Munch, bevreemdende ervaring. Een film die zich afspeelt in de jaren 40 maar er zijn wel gsm’s, graffiti en raves.

Een dag eerder zagen we – eindelijk – naar Oppenheimer en dat was ook een goede keuze.

De overblijvende tijd wordt opgevuld door oude afleveringen van The Fresh Prince en Married with Children.

Gisteren gingen we voor het eerst in lange tijd nog eens naar de markt van Alfaz. Zo weet je meteen dat het beter gaat met de knie van Carina. Na de markt gingen we met Raymond en Marina naar Albeniz, zoals het hoort. Daar propten we ons vol met patatas bravas, albóndigas, gambas en andere tapas.

Vandaag waren we met Jerry, Jenny en Rihanna afgesproken om naar El Xato te gaan eten, een restaurant in La Nucía met één Michelin ster. We kregen onmiddellijk een (gereserveerde) tafel toegewezen en kregen een welkomstwoordje over de gang van zaken en de mogelijkheden. We gingen allemaal voor het duurste menu, ik koos daarvan de vegetarische optie. Drie tafelgenoten waaronder ik, dronken water en twee (je mag zelf raden wie) gingen voor de aangepaste wijnen.

Even duidelijk zijn : dit is geen restaurant waar je je volpropt met gigantische bergen eten. Alles draait hier om het verwennen van de smaakpapillen. Bij elk gerecht krijg je een uitgebreide uitleg over de ingrediënten en bereidingswijze. De aangepaste wijnen worden ook geserveerd met de nodige info qua druivensoort, herkomst enz. Er wordt hier zoveel mogelijk met streekproducten gewerkt. Het ene na het andere gerecht werd door het onberispelijke personeel aan tafel gebracht en telkens waren we enthousiast over de uiteenlopende smaakverschillen. De vegetarische alternatieven waren zeker niet minderwaardig. In totaal kregen we zes aperitiefhapjes, zes voorgerechten, voor de niet-veggies een vis- en een vleesgerecht, een vóórdessert en dan pas het echte dessert. Op het einde kwam de chef (Cristina Figuera) persoonlijk informeren bij elke tafel of alles naar wens was verlopen. Wij waren zeer tevreden en keren volgend jaar zeker een keertje terug, we zullen nu al beginnen sparen.

Tijdens het weekend kreeg ik telefoon, neef Raymond en echtgenote Marina waren stilaan richting zuiden aan het rijden en vroegen of ze een dag of twee-drie bij ons konden overnachten. Natuurlijk kon dat, in dit seizoen is er overal plaats op overschot. Ze zouden maandag aankomen en dat gebeurde dan ook. Meteen kregen we slecht nieuws te horen : ze waren onderweg bestolen en Raymond was al zijn kaarten (bank-ID enz) kwijt. De camper werd snel geïnstalleerd en we reden naar de Guardia Civil om aangifte te doen. We werden snel geholpen en kregen een nieuwe afspraak om gisteren woensdag opnieuw langs te komen voor officiële vervangdocumenten.

En wat doe je dan om de zorgen te vergeten ? Iets gaan eten bij Belgomar. Dat stond oorspronkelijk niet op het programma maar het smaakte toch weer. Zowel op restaurant als op onze berg werd er flink wat bijgekletst want zo vaak zien we die tak van de familie niet. Plezant zo, alle verhaaltjes zijn dan nieuw.

Dinsdag hadden Leo en Wilma gereserveerd bij It’s a small world, een restaurant waar we om een of andere duistere reden nog nooit geweest waren. Alweer een adres om terug te gaan, bovendien een zeer mooi ingerichte zaak met zeer veel keuzemogelijkheden. We kozen allemaal voor het dagmenu en dat bleek al snel een goede keuze. Enkel Patrick, want die was er ook bij, ging voor saté’s met (erg lekkere) pindasaus.

Gisteren woensdag hadden we gereserveerd om met kameraden Luc en Anita te gaan eten bij Belgomar. Carina en Luc gingen resoluut voor de Châteaubriand, ik koos een gigantische Cesar salade en Anita voor de kikkerbilletjes en zij was de enigste die haar bord leeg mee naar de keuken kon geven. De overschot van het vlees en de reuzenportie groenten kregen we mee voor morgen, zowat de enigste dag van de week waarop we met niemand iets afgesproken hebben.

Terwijl wij aan tafel zaten ging Raymond met Patrick als tolk naar de Guardia Civil en daar kreeg hij alles wat nodig is om zonder problemen naar België te rijden. Dank u voor de goede service !

Wat denk je ? Is er iets te melden of niet ? Natuurlijk zijn we af en toe iets gaan eten. Dinsdag was La Livi aan de beurt, lekker als altijd maar we keken toch vooral uit naar gisteren. Er was een tafel gereserveerd bij Isla Bali, een nieuw Indonesisch restaurant dat hier enkele weken geleden zijn deuren opende. Een absolute voltreffer maar wel duurder dan wat we elders gemiddeld betalen. Je krijgt er wel wat voor in de plaats : mooi interieur, zeer vriendelijke bediening en natuurlijk de Indonesische keuken. We kozen voor de meest uitgebreide rijsttafel en ik schat dat we rond de 20 verschillende gerechten op tafel kregen. Van een aantal dingen kon je zelfs nog extra vragen of opnieuw laten opwarmen. Bij alles kreeg je uitleg over de ingrediënten, of het pittig was of niet. Je hoort het : alleen maar positief commentaar. Dit is geen adres waar we wekelijks te zien zullen zijn maar terugkomen doen we zeker. Binnenkort komt er op vaste dagen ook een buffet en er is nog plaats voor een mooi terras. Ze hebben ook hun eigen food truck én je kan afhalen.

Genoeg reclame nu, tijd voor iets anders. Woensdag zijn we op bezoek geweest bij Robert en Annick op camping La Torreta. Niet zomaar een beleefdheidsbezoekje maar gaan kijken naar een voortent die op maat gemaakt werd. Zag er allemaal heel goed uit en stilaan zullen we toch iets moeten beslissen want onze voortent is echt helemaal versleten. De tent zag er mooi uit en we zullen een van de volgende dagen contact opnemen. Ze komen dan zelf alles opmeten en zorgen ook voor de opstelling, dat zou dan in oktober zijn – als we de Belgische zomer verteerde hebben.

Gisterenavond zijn we nog eens naar de sporthal van Benidorm gereden om naar de volleybalploeg(en) van Rihanna te gaan kijken. Met de 12-13 jarigen gewonnen met 3-2 en met de 13-14 jarigen gewonnen met 3-0.

Vandaag stond een etentje bij Belgomar op het programma met Annie, Bernard, onze pa en Angelina. Annie en Bernard vertrekken morgen en het werd dus meteen een afscheidslunch.

Zolang de knie van Carina niet 100% in orde is, staan alle activiteiten op een laag pitje. Het enigste dat ons nog restte was de woensdagmiddag in hotel Marina en dat is nu ook gedaan, het winterseizoen moet ergens eindigen. Het was wel een mooi einde met een optreden van Dinny Dynamite en Andy de Witt. Uiteraard wonnen we ook een aantal prijzen met de bingo en daarna gingen we iets eten bij de Panaché. Dinsdag had Carina de spare ribs al uitgeprobeerd zodat we die zonder problemen konden aanbevelen bij Angelina. Onze pa en Carina kregen de vooraf bestelde mosselen en ikke spaghetti.

Gisteren, op goede vrijdag, gingen we met een aantal clubleden iets eten bij Kekx in Albir. De zaak bestond al veel langer in La Cala maar is onlangs verhuisd naar hier in de buurt. Weer een adresje waar ze ons regelmatig zullen zien.

‘s Avonds keken we oa naar The Father, werkelijkheid en herinneringen vloeien in elkaar over in deze beklijvende film met Anthony Hopkins in de hoofdrol. Ook Land of Bad kreeg een kans en werd goedgekeurd. De serie Silo begon veelbelovend, werd halverwege flauwer en flauwer en eindigde toch sterk.

Vrijdag wandelde ik ‘s morgens naar onze pa want om 9u20 kwam Marco Polo ons ophalen om naar Orxeta te tijden. Samen met enkele andere VVB-leden gingen we rond het stuwmeer van Amadorio wandelen. Het meer is als gevolg van de aanhoudende droogte op dit ogenblik minder dan 20% gevuld en dat zou het mogelijk moeten maken om dicht bij de rand te stappen. Dat bleek allemaal niet zo eenvoudig dan gedacht en halverwege werd plan B ingeroepen en wandelden we iets hoger langs echte paden die meer geschikt waren voor de doorsnee schoenen van ons groepje.

Eindigen deden we bij bar … plan B. Met voorbedachte rade of puur toeval, wie zal het zeggen.

Rond 13u30 werd ik bij ons achterpoortje afgezet waar Carina mij wijsmaakte dat ze hele voormiddag had gerust (genezing van de knie vordert maar langzaam). En dan het dagelijkse probleem : wat of waar gaan we eten ? We hoopten op een vrije tafel bij Almafra voor de fish&chips aanbieding en we hadden geluk. De porties zijn altijd redelijk groot maar deze keer kreeg ik een walvis op mijn bord, onmogelijk om helemaal op te eten.

Sinds kort zijn onze weekends niet meer wat ze geweest zijn. Gisteren liep de wekker af om 7u30 om naar de volleybal wedstrijd van Rihanna (dochter Jerry van de Panaché) te gaan kijken. Er was geen verkeer en dus waren we veel te vroeg voor de wedstrijd die om 9u begon. Dat kwam goed uit want we hadden ter gelegenheid van Rihanna’s verjaardag ballonnen en een verjaardaglint bij om de tribune te versieren. Samen met andere klanten van de Panaché beginnen we al een indrukwekkende spionkop te worden. Helaas werd de match verloren, niet omdat de andere ploeg te sterk was maar vooral door het slechte spel van Playas de Benidorm.

Vandaag was een kille dag met weinig zon en een stevig windje. De avond werd afgesloten met WIL, de recente film over de Antwerpse politie tijdens de tweede wereldoorlog.

En we zijn intussen weer een week verder. Een week waarover niets speciaals te melden valt. Een week die gevuld werd met restaurantbezoekjes, voetbal kijken en vooral veel in de zon zitten. Vandaag gaat dat vermoedelijk niet lukken want na een wilde nacht wordt er ook de rest van de dag een stevige wind verwacht.

En wat hebben we op het computerscherm gezien ?

Love and death, de eerste drie afleveringen kunnen geschrapt worden. Pas daarna weet je wat er gebeurd is en op het einde volgt de rechtbank. Met veel plezier naar gekeken.

Unbelievable : de jacht op een serieverkrachter die pas resultaat krijgt als alle politiediensten samenwerken.

Ferrari, na 20 minuten opgegeven.

Juliet, toch weer een ijzersterke VRT-reeks.

Gisteren een schitterende avond gehad bij The COMM Senior Living, het vroegere Forum Mare Nostrum. Op het programma een lekker menu en daarna een optreden van FBI, de Shadows cover band met deze keer ook James Gunter erbij als Cliff Richard. De dansvloer stond onmiddellijk vol en we hebben flink wat afgelachen.

Deze middag waren we afgesproken met Annie en Bernard bij Zero Zero. Voor hen de eerste keer en ik was er niet gerust in, wat ze daar serveren wijkt volledig af van de meeste andere restaurants. Ook nu was dat het geval maar ze waren toch allebei enthousiast. En zelfs als je iets niet lekker zou vinden, dan kan je nog genieten van de bordschikking en de vele kleurtjes.

Vrijdag wereldvrouwendag en dan moet een man altijd extra punten scoren. Bij Carina kan dat perfect met een bezoekje aan Grieks restaurant Santorini. Gelukkig gereserveerd want zoals alle goede restaurants hier in de buurt weeral een stampvolle zaak. Qua voor- en hoofdgerechten niets speciaals op ons bord maar bij de desserts viel ons oog op een “godsschotel”. Geen idee of dat voorheen ook al op de kaart stond maar dan hebben we het in ieder geval niet opgemerkt. En wat een schotel kregen we ! Dan doet we zeker nog eens.

Sportieve dag afgelopen zaterdag, maar wel passief natuurlijk. In de voormiddag gingen we naar het sportcentrum van Benidorm om daar CV PLAYAS BENIDORM AZUL tegen La Nucía te zien spelen, we spreken hier dan over volleybal. Rhianna, speelster van Benidorm en de dochter van cafébaas Jerry speelde daar een zeer spannende wedstrijd die gewonnen werd met 3-2. Het was perfect weer om in een sporthal te zitten want het was een grijze dag met regelmatig regen.

Tegen 16u was het tijd om naar de Panaché af te zakken om de uitwedstrijd van Antwerp tegen Kortrijk te bekijken. Het overwicht van RAFC was verpletterend en toch werd het maar een zuinige 0-1 overwinning.

Daarna gingen we achter het hoekje nog eens naar een optreden van Dinny en Andy kijken, alweer een voltreffer qua ambiance. Ik blijf me erover verbazen hoe de Nederlanders van alles een hoempapa polonaiseversie kunnen maken.

Ook vandaag heeft het regelmatig flink geregend, tijd genoeg dus om wat series en films te kijken, waaronder A Soweto Love Story. Vervang Soweto door Innsbruck, Los Angeles of Stockholm en ik ben niet geïnteresseerd maar nu dus wel en ja hoor : af en toe zag je een herkenningspunt. Voor de rest een gewone feel good movie met een voorspelbaar verhaal.

Niet op restaurant vandaag want Leo en Wilma zorgden voor een reuzenportie andijviestamppot met rookworst. Dank u !!!

Het lijkt België wel : het ene moment kan je in je blootje in de zon liggen en twee minuten later heb je een trui nodig. Vooral de wind verpest het bijna-zomer gevoel en die gaat de volgende dagen weer hard waaien. Voor morgen verwachten ze zelfs r-e-g-e-n ! ! !

Gisteren zijn we naar het IMED ziekenhuis geweest voor een definitieve diagnose voor Carina haar knie. De traumatoloog had goed én slecht nieuws. Er is niks gescheurd en een operatie is niet nodig, de laterale ligamenten zijn uitgerokken. De laatste dagen vond Carina dat het met één kruk ook wel ging maar de specialist heeft nu duidelijk gezegd : TWEE krukken gebruiken en nog zes weken rusten en zo weinig mogelijk of de knie steunen.

Vrijdag zijn we – deze keer op de juiste dag – naar het ziekenhuis gereden voor een MRI scan van Carina’s knie. Afspraak om 10u is afspraak om 10u en geen minuut later, alweer een perfecte service van het IMED hospitaal. Een half uur stonden we weer buiten. Op het definitieve verdict zullen we nog even moeten wachten tot de afspraak met de traumatoloog maar de man van de scan zei dat er niks uitzonderlijk te zien was. Een soort van zware verstuiking dus en vooral rusten als genezing vermoed ik. Intussen gaat Carina steeds sneller met haar krukken en stil zitten wordt steeds moeilijker.

Gelukkig kan je hier ook rusten in het zonnetje, ook al is dat de laatste dagen met een stevige wind als gezelschap.

Als het te hard waait of donker wordt is het tijd voor wat kijkbuis misbaksels. We geven een film of serie maximum 15 minuten, als het verhaal ons dan nog niet te pakken heeft schakelen we meedogenloos over naar een volgende kandidaat. En wie of wat raakte niet door het toelatingsexamen ? Buurtpolitie, de laatste Hunger Games, No sex please (uit de oude doos met Ronnie Corbett), The ex-wife, Hercules, Lockwood and Co.

Wel uitgekeken : Griselda, Marie-Antoinette, Love and death, Oesje, Priscilla, Juana la Loca en the Green Mile.

Gisteren speelde Antwerp tegen STVV en dus kon je ons vinden in de Panaché. Er werd met overtuigende 3-0 cijfers gewonnen en iedereen blij.

Kiekens zijn we, grote dikke kiekens. Vanmorgen zette ik Carina af bij het IMED ziekenhuis voor een MRI scan en ging een parkeerplaats zoeken. Ik was net uitgestapt en kreeg telefoon : Carina om haar terug op te halen. We weten intussen uit ervaring dat de zaken in het ziekenhuis zeer vlot verlopen maar dit was wel heel snel. Carina stapte terug in de auto met een brede grijns en wist te melden dat we een dag te vroeg waren. Wat zijn we toch stom ! We wisten dat de afspraak op 1 maart was én we waren op de hoogte dat het vandaag 29 februari is, een schrikkeljaar dus. En toch : in ons beperkte brein vinden we het niet meer dan normaal dat na 28 februari 1 maart volgt. Niet dus … en morgen opnieuw op tijd uit bed.

In de namiddag was er een “schrikkelbijeenkomst” van geocachers en samen met Wilma en Leo fietsten we naar het anker in Abir. Ik telde een twintigtal aanwezigen en na het uitwisselen van enkele ervaringen reden we weer onze berg op. Leo en Wilma gingen deze avond uit eten en dat deden wij ook, gecombineerd met de bekerwedstrijd tegen KVO in de Panaché. Tijdens de heenmatch in Oostende geraakten we niet verder dan een 1-1 gelijkspel, wat je eigenlijk bijna als nederlaag mocht interpreteren gezien de staartpositie in 2^e klasse van de kustploeg.

Vandaag verliep het helemaal anders. Het was geen hoogstaande wedstrijd maar 3-0 is overtuigend genoeg om met vertrouwen de finale tegen Union te spelen.