You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
Ik heb in mijn leven slechts drie echte dierbaren verloren. Eén was mijn toeverlaat in mijn late tienerjaren, de tweede was een hartsvriendin die stierf bij een autoongeluk op amper 25 jarige leeftijd. De derde was eveneens een hartsvriendin die ook als vervangmoeder optrad voor mij wanneer ik zorgen of verdriet had. Zij was vele jaren ouder dan ik en is vorig jaar overleden. De eerste twee hun graf is reeds lang verdwenen op het kerkhof, en de laatste heeft geen graf of urne op het kerkhof. Zij was vrijzinnig en geloofde niet in een hiernamaals. Weg is weg was haar motto. Ik heb voor hen alle drie een schrijntje in de vorm van een kadertje tegen de muur met hun foto in. Daarvoor staat een kaars. Die wordt op hun verjaardag aangestoken. Zij zijn er niet meer, maar ze zijn niet vergeten!
Ik hoef dus op allerheiligen, net zomin als op andere dagen, naar het kerkhof toe. Men moet dit later ook niet voor mij doen. Ik heb tegen het iniatief om een graf te bezoeken op zich niets. Ieder verwerkt zijn verdriet op zijn manier. Kerkhoven kunnen ook rustgevend zijn voor iemand die geen gestorvene heeft, maar die toch met een verdriet te kampen heeft uit legio redenen. Ik heb vaak op kerkhoven gewandeld toen ik jong was. Ik hield van de stilte. En ik hield van de mooie spreuken op sommige grafzerken. Als een ware filosoof stelde ik mij dan allerlei vragen bij het lezen van die teksten op de grafzerken. Vragen in de trent van; was deze man of vrouw werkelijk een geliefd persoon? Worden er nog tranen gestort voor hem of haar? Heeft hij of zij werkelijk veel goeds gedaan, en veel liefde gegeven tijdens het leven. Vaak kon je aan de graven zelf wel zien of dat zo was. Wanneer die graven eens per maand moesten worden verzorgt door de grafdelvers, dacht ik steeds, waarom doen ze het niet zelf. Waarom maken ze zelf daar geen tijd voor. Zijn dat die mensen die eens per jaar de duurste pot bloemen kopen, hun mooiste jas aantrekken, en dan naar het kerkhof gaan enkel om gezien te worden. Enkel voor het oog van de mensen zoals men zegt. Maar voor al mijn vragen bij deze zal er wel een afdoend antwoord zijn. Er zijn ook mensen die door ziekte of ouderdom niet naar het kerkhof kunnen.
Het enige dat bij mij echt zeer schrijnend overkwam bij deze Alleheiligen, was een reportage op het nieuwsbericht van één. Men liet er ons het grootste en beroemdste kerkhof van Antwerpen zien. Namelijk het Schoonselhof" Tal van beroemde mensen liggen daar begraven. Met monumenten van, en standbeelden als grafzerk. Het kerkhof trekt door dit feit ook op andere dagen door het jaar heen vele bezoekers. Het oogt mooi, het oogt verzorgt. Men kan er zelfs hier en daar op een bank plaats nemen en mijmeren over leven en dood zo je wil. Maar nooit neemt men de moeite om tot de uiterste hoek te gaan van het kerkhof. Want daar is het niet mooi! Daar staan geen banken! Staan geen monumenten of standbeelden! Nee, daar vind men enkel wat goedkope donkere houten kruisen. Met in kalkwitte verf de naam en datum van geboorte en overlijden van de afgestorvene. En hier en daar een ruiker bloemen. Het is het kerkhofhoekje van de armen. Daar liggen diegene begraven die niet het geld hadden om in pracht en praal te worden begraven. Daar liggen diegenen begraven wiens familie met hen niets meer te maken wou hebben, of alleszins niet wilden opdraaien voor de begrafeniskosten. Daar liggen de zwervers, de uitgespuwden van de maatschappij. Die maatschappij betaald echter wel hun begrafenis, het O.C.M.W. met name neemt die taak op zich.
Dat zielige hoekje werd even in de kijker gezet via de tv. Vreemd was dat toevallig de voorzitster van datzelfde O.C.M.W. ook aanwezig was, tegelijkertijd met de camera's. Ik gedenk mijn dierbaren op mijn manier, met hun foto en een kaars, als een klein schrijn. Ik hoop dat er iemand elke dag aan dat vergeten hoekje denkt op dat prachtige kerkhof.
MAAR ZELFS IN DE DOOD IS DE MENS NIET GELIJK. EN DAT IS MJN OPRECHTE MENING!
Mijn alter ego huismusje is ingeschreven bij de huisdierenmailgroep alhier op seniorennet. Als
troubadoerke durf ik mij daar niet vertonen omdat ik bang ben dat
men mij nen vranke aap gaan vinden. En apen zijn geen huisdieren
he!
Ik lees daar al een paar dagen dat er verschillende mensen hun gevogelte moeten "ophokken". Daarstraks
op het nieuws kwam ik te weten dat het zelfs enkele maanden ging duren,
minstens tot februari 2006, voor die dieren weer in de
buitenlucht mogen rond lopen. Dus vanaf nu zijn het ex
scharrelkippen, en hun eieren zullen gedegradeerd worden tot ordinaire
legeieren. Als ze tenminste nog eieren willen leggen.
Gedetineerden komen in opstand en maken amok. Breken hun cellen af, weigeren te gehoorzamen aan de cipiers. Dit uit frustratie omdat ze opgesloten zitten, en door gebrek aan personeel niet elke dag hun wandeling kunnen maken. Want een hele dag tv kijken vanuit een zetel gaat gauw vervelen, en daar worden die gevangenen gefrustreerd van. Ik
vrees dat wanneer onze kiekens (eveneens?) onschuldig
worden opgesloten in hun hokken zonder al dat comfort zeker
gefrustreerd raken, en het wel eens zouden kunnen vertikken om eieren
te leggen.
Men heeft gauw gauw een website ineengestoken
die de houders van pluimvee moet informatie verschaffen welke
gebieden een risico gebied zijn. Men had het beter laten doen door
ons bloggers, want hier zitten tenminste krakken tussen die wanneer ze
iets op het net zetten, het meteen ook werkt. Nu werkt die bewuste website maar half, en het zal nog enkele dagen duren voor het in orde is. Op het journaal kon je dan wel even zien welke die bewuste gebieden waren. Aan hen
die dat fragment net gemist hebben omdat ze even nipte aan
hun tas koffie, zou ik de raad willen geven om de video in te schakelen. Neem
het voorbij flitsend onderwerp op. Drink je kop koffie leeg.
Ga geconcentreerd voor het scherm zitten zonder ook maar even te
knipperen met de ogen. Druk op de play toets. Je kan het op die manier keer op keer op keer terugspoelen, en weer afspelen tot je volledig op de hoogte bent.
Wat
in elk geval wel meteen in het oog springt, is dat er in Vaanderen veel
meer risico gebieden schijnen te liggen, dan over de taalgrens. Het kot-kot-kedei verstomd, terwijl het bourgeoise keu-keu-kedeux vrij weerklinkt. Ergens kan ik het wel begrijpen. Waarschijnlijk zit al het gepluimde liever in Vlaanderen. Maar ik maak mij ongerust! Want het zijn niet alleen de kippen die de dupe zijn! Neen, alle vogelsoorten worden opgejaagd, gevangen en opgesloten. Zo ook de duif, de gans en de zwaan, om er maar enkele te noemen. En niet vergeten de huismus!
Dat laatste vooral boezemd mij angst in. Hoelang gaat het nog duren voor men mij ook de snavel snoert. Voor men mij ook gaat verbannen naar een donker hok. Ik fladder al jaren veel minder rond dan vroeger. Deels
omdat mijn vleugels wat strammer worden, deels omdat ik het
cocoonen onder mijn dakpannen tot mijn hoofdbezigheid heb gemaakt. Virussen zijn vieze dingen, en ze stichten meer kwaad dan goed. Je ziet ze niet, je hoort ze niet. Pas als het te laat voor je is weet je dat je besmet bent. Dus als huismusje niet meer vrij en vrolijk tjilpt...... Dan heb ik vermoedelijk vogelgriep!
Buiten spoken, heksen en allerlei andere creeps, is de pompoen het symbool bij uitstek bij Halloween. Daarom een beetje geschiedenis over deze uit de kluit gewassen groente!
Pompoenen komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika. Er zijn al zaden gevonden van 7000 tot 5500 voor Christus. Verwijzingen naar pompoenen gaan vele eeuwen terug. De
naam pompoen komt oorspronkelijk van het Griekse woord "Pepon" wat
betekend "grote meloen". "Pepon" is later weer door de fransen
veranderd in "pompon". De engelsen op hun beurt veranderden de naam
weer in "Pumpion" en uiteindelijk veranderde Amerikaanse
kolonisten deze naam in "pumpkin", wat bij ons dus "Pompoen" is.
Al eeuwen geleden gebruikten de indianen pompoenen als hoofdgerecht bij hun dagelijkse voeding. Ook
droogden zij stroken pompoen en vlochten daar matten van. Of roosterden
de stroken pompoen op een open vuur om ze daarna op te eten. Toen er
blanke kolonisten in Amerika arriveerden zagen ze de pompoenen groeien
bij de indianen, en zo werden ook de pompoenen in hun dagelijkse
voedsel opgenomen. Net zoals vandaag de dag waren er toen al tal van
recepten, van voorgerecht tot dessert. Van bijvoorbeeld pompoensoep,
over pompoenstamppot tot pompoenijs. De oorsprong van het ontstaan
van de pompoenen pastei is zoals ze denken gekomen doordat de
kolonisten de top van de pompoen eraf sneden, de zaden eruit haalden en
vulden met melk, spijzen en honing. De pompoen werd dan gebakken in de hete as van een uitgaand vuurtje. Hierbij gevoegd twee leuke recepten voor de (klein)kinderen met pompoen.
KOKEN MET SPOKEN
HEKSENFRIET
Benodigheden: 1 kleine oranje pompoen
Olie om te frituren
Zout (zeezout) al naar believen.
Maak de pompoen schoon en snijd staafjes van ongeveer 1cm breed. Verhit de olie tot 180° celcius. Frituur de reepjes een aantal minuten. Laten uitlekken, en al, dan niet bestrooien met het zout.
CREEPY PANNEKOEKEN.
Benodigheden: 1kg. pompoen
1 liter melk
3 tot 4 eieren
500gr. bloem 1
lepel boter 20gr.
gist
have lepel zout Stroop
of honing
Kook de pompoen, en meng daarna met de eieren, bloem, gist en stroop of honing. Voeg als laatste de melk toe met boter, en zout. Daarna bakken in een koekepan zoals een gewone pannekoek.
In 2001 kreeg ik van zoonlief voor mijn verjaardag een computer. Zelf
kwam hij er pas na zijn twintigste achter dat hij informaticus wou
worden. Hij was schoolmoe op zijn achttiende, heeft na zijn
legerdienst alle stielen als werknemer doorlopen, en besloot toen om
terug te gaan studeren. Hetgeen hem met brio is gelukt! Vermits kleindochter
beter met een pc overweg kon dan met haar rammelaar, vond "mijn
nerdje"(mijn troetelnaam voor zoonlief) dat ook de bonnie niet kon
achterblijven. Het was een tweedehands desktop, W'98. Ik kan dit
nu wel met veel branie hier vertellen, maar op de bewuste dag zelf
hoorde ik het in Keulen donderen bij die informatie. Zoonlief instaleerde hem, gaf mij een boek, en vertrok met de woorden "veel plezier ermee mams". Daar stond hij dan te blinken, mijn computerke! Het
spelen van een kaartspelletje lukte mij reeds na een paar uur! Veel
meer dan dat zat er trouwens niet in omdat ik nog geen internet
aansluiting had. En toen kwam de kat op de koord! Ik zette hem uit, ging slapen, en na het weer ontwaken zette ik hem weer op...... maar nada! Geen beeld maar een foutmelding. Paniek! Telefoon naar zoonlief, die bij het horen van mijn ietwat ijle stem, krom lag van het lachen. Om
een lang verhaal kort te maken, (al is dat een steeds weerkerend
probleem bij mij) ik had de pc uitgezet, en niet zoals het hoort
"afgesloten". Wist ik veel! En die eerste minkukel zette mij ertoe
aan om de éne cursus na de andere te gaan volgen in het
avondonderwijs voor volwassenen
Sindsdien ben ik dus student. Dit
staat officieel op de getuigschriften die ik heb behaald, en ook op de
school worden we zo aangsproken op de één of andere mededeling of
prospector. De vlag dekt echter de lading niet, want de titel 'student' is ietwat te hoogdragend in mijn geval. Niet dat ik niet zit te zweten en te zwoegen over en bij de leerstof hoor, nee het verschil zit hem mijn geheugen. Telkens bij het einde van de les ga ik met de nodige now how naar huis. Thuis gekomen wil ik die kennis meteen in de praktijk omzetten, kwestie van mijn partner danig te imponeren.... En
daar loopt het al mis! Amper twee uur, na de vier uur durende les, zit
ik met de handen in het haar. Wanhopig uitroepend " daarnet kon ik het
nog, daarnet wist ik het nog!" Eén troost, al mijn mede studenten, één enkele uitzondering niet te na gesproken, kampen met hetzelfde probleem als ik. Onze leraar, die ik bewonder voor zijn nooit aflatend geduld, begint dan nog maar eens opnieuw.
Dus, ik ben student. En als hardwerkend student mag ik ook genieten van de welverdiende schoolvakantie's. Zo ook van deze herfstvakantie. Mijn allerliefste, de hond, de kat en ik gaan er een weekje tussenuit. Wij gaan naar onze woonst in NL. meer bepaald naar Brunssum. Daar in Brunssum wonen wij in een winkelstraat midden in het centrum. Vermits winkelen één van mijn grote hobby's is, ga ik mij daar niet vervelen. Al
zal er natuurlijk ook eens grondig moeten worden gepoetst, in
plaats van ons wekelijks te beperken tot het geven van water aan de
planten, en met de plumeau van ver te staan wapperen. Mijn eerste peeceeke is ondertussen wijlen, en in de plaats heb ik nu een laptop. Ik noem het 'mijn lappeke.' Als mijn bijna overladen verstandelijke vermogens, mij niet in de steek laten, kan ik draadloos surfen in NL. Dan schrijf ik het volgende berichtje vanuit Brunssum. Moesten
jullie nu een ganse week niets te zien krijgen, dan wil dat zeggen dat
het mij niet gelukt is om de nodige software te reinstaleren.
Een prettig weekend toegewenst aan al mijn bezoekers!
Zonet stond ik voor een dilemma! Niets wereldschokkend, maar toch...
Er werd ten huize van troubadoer aan de bovendeur gebeld. Omdat ik vandaag niemand verwachtte, en omdat mijn allerliefste was gaan vissen, had ik mij de vrijheid veroorloofd om na het douchen lekker in mijn zachte warme badjas achter de pc te kruipen. Ik was dus niet echt gekleed om bezoek te ontvangen, en twijfelde daarom even om de deur te openen. Ik keek veiligheidshalve door het spionnetje, en zag twee kindjes staan die ik niet kende. Omdat ik van kinderen geen gevaar vrees, deed ik open. "Mevrouw" zo begonnen ze heel beleefd, "mogen wij voor u een liedje zingen van Halloween?" En opslag stond ik met mijn dilemma.
Het is raar dat er op een paar luttele seconden zoveel gedachten ineens door je hoofd kunnen gaan. Ten eerste dacht ik eraan dat ik geen snoep in huis had. Niet dat we niet graag snoepen hoor, net het tegenovergestelde! Daarom juist haal ik enkel snoep in huis als ik bezoek verwacht. De snoep wordt uitgestalt op de tafel, het bezoek wordt aangeport om nog wat te nemen, zodat er weinig of niets overblijft wanneer ze weer vertrekken. Dit alles ter preventie van de toch al niet zo slanke lijn. Vermits kleindochter in het weekend was komen logeren, bleef er dan ook maar één pakje aangebroken koekjes over, en een miniem stukje marsepein. Dit enkel omdat mama en papa iets vroeger terug waren dan was gepland, en er dus geen tijd meer was om het resterende in haar kleine mond te stoppen. Van mama en papa mag ze niet teveel snoepen. Zij weet dat, en ook het waarom weet ze. Het is slecht voor haar tandjes vertelt ze ons dan. Maar om ons te plezieren neemt ze toch maar wat. Als ik onze hartedief niet mag verwennen, dan moeten zij ze maar niet aan mij overlaten! En daarbij, je kan geen grotere snoepers vinden dan haar mama en papa. Dus, in dit geval hanteren zij de slogan" luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. Die ballon ging dus afgelopen weekend niet op bij bonnie! Maar ik dwaal af.
Die kinderen stonden dus vol verwachting op mijn ja te wachten. Zij waren van Noord-Afrikaanse origine, hetgeen er in feite niets toe doet, maar ze waren ook niet verkleed. Mijn gedachten gingen nog steeds in ijltempo door mijn hoofd. Of beter gezegd, mijn dilemma. Want wat moest ik doen? Ik kan zo moeilijk kinderen teleurstellen. Maar die allochtone kinderen mochten zich niet verkleden in heks of iets gelijkaardigs van hun papa, zo verklaarden ze mij. Maar dat is toch net de bedoeling van Halloween vieren, niet dan? En ik had geen snoep in huis. Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om nee te zeggen. Zij zongen dus hun liedje, en mijn mond viel open. Want zij zongen over de drie koningen, ze kenden geen Halloween liedje zeiden ze. Ik ben als de bliksem naar de leefkamer gerend, heb daar uit mijn portemonee een euro gehaald en hen die gegeven.
Al mijn vragen waren gelijk in het niets verdwenen. De vraag of ik het wel zou toelaten omdat ze niet verkleed waren. De vraag waarom ze het deden als ze niet begrepen wat Halloween betekende. De vraag of het geen bedeltruuk was van mams of paps. Want hun stralende gezichtjes waren mijn dank. De kleinste van de twee keek met zo'n grote ogen naar het geldstuk, net of het een diamant was. Ik heb vlug de deur gesloten, ik kon mij niet meer houden van het lachen bij dit alles. En ik wou niet de indruk wekken dat ik hen uitlachte. Ik zit hier nu bij het schrijven nog steeds te schaterlachen. Drie Koningen of Halloween, who cares! Mijn dilemma was weggelachen, de kinderen waren blij, en mijn dag was goed begonnen.
IK MEEN DAT DIT ALLES MEER WAARD IS DAN GELD. U OOK?
Hierbij wil ik U laten weten dat ik mijn abonnement op uw "Belastingdienst" op wil zeggen. Na een jarenlang lidmaatschap is mij gebleken dat de voordelen duidelijk niet opwegen tegen de nadelen. De kosten van het lidmaatschap zijn doorgaans erg onvoorspelbaar! En eerlijk gezegd heb ik het meestal ook te druk om de door U toegestuurde lectuur, die veelal niet echt duidelijk is en bijzonder veel tijd en energie van de abonnee vergt, te lezen. Mede hierdoor lijkt een continuatie van een dergelijk abonnement in deze toch al dure tijden voor mij eigenlijk ook niet langer zinnig. Hierbij verzoek ik U dan ook vriendelijk mijn gegevens per direct uit Uw bestanden te verwijderen en mij niet langer te vervelen met uw duidelijk herkenbare enveloppen. Eventueel toch nog toegestuurde facturen voor de periode na 01-01-2006 zullen dan ook niet meer worden voldaan. Abonneenummer ( door U ook wel sofi-nummer genoemd ) 123.45.678
Ik ben een man en dat is een geluk Ik doe niet hysterisch, ook al heb ik het druk Ik verspil niet mijn leven met "wat moet ik aan" Kan zonder depressie van de weegschaal af gaan Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel En als iets kapot is dan maak ik het heel Parkeren is easy, gewoon in 1 keer En we doen wel 't zelfde werk, maar ik verdien meer
Ik ben een man en denk logisch na Ik leef niet op light-drank en 3 blaadjes sla Als ik ergens heen loop weet ik ook de weg terug Ik maak van een olifant in no time een mug En al deel ik met duizend vrouwen het bed Ben ik DE man, en niet een slet. Als ik zeg dat ik klaar ben dan kunnen we gaan! En tijdens het plassen kan ik blijven staan!
Ik ben een man ja, en dat doet mij plezier Ik wordt niet dronken van 10 glazen bier Ik weet wat "buitenspel" is, daarom geef ik een brul Want voetbal is een passie, en de scheids is een lul Publieklijk huilen dat doe ik dus nooit He, ik kan het vangen als iemand wat gooit En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn IS HET NIET GEWELDIG OM EEN MAN TE ZIJN!!!
Ik ben een vrouw, en dat is heus geen pech. Ik heb geen last van agressie wanneer ik rijd op de weg Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop En ruim alle rotzooi achter mij op Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer! Van een griepje is bij mij niet veel te merken Ik neem een aspirine en ga gewoon werken Ik hou mij bezig met echt belangrijke vragen In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen!
Al is vrouw zijn dan een enorme zegen Helaas houd 'De Man' onze ontwikkeling tegen! Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie Maar wie strijkt dan zijn overhemd, en kookt zijn prakkie? Dat is niet het ergste in dit geval Wat echt irritant is bij mannen: is hun gebral Ze denken zelf de beste te zijn Vooral spotten met de vrouwen vinden ze fijn
Uiteraard laten we ze in de waan Want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan: Mannen zijn eigenlijk nog een kind Dat spelen met auto's het einde vindt, Die een potje gaan vechten als hun club verliest, computerspelletjes speelt, en maar aan knoeit als ie piest Nee, mannen willen de waarheid niet horen: Zonder een vrouw zijn ze verloren!!!
Twee mannen en twee vrouwen solliciteren voor een baan bij de FBI.
Ze moeten de final test doen.
De eerste man komt binnen bij de commissie en
krijg een pistool.
Hij moet een kamertje binnengaan waar zijn vrouw zit en die
neerschieten, dan heeft ie de baan.
Na een kwartier komt hij huilend naar buiten... gezakt!
De tweede man komt en
het gaat hetzelfde.
Ook de eerste vrouw lukt het niet om haar man neer te
schieten.
Als de tweede vrouw naar binnen gaat horen ze drie harde knallen en
daarna een hele hoop herrie.
Na vijf minuten komt ze naar buiten en
zegt:"Jullie hadden losse flodders in dat geweer gedaan, nu moest ik hem
met een stoel doodslaan!"
Bij het zoeken naar vlaamse kinderrijmpjes voor blogmaatje bojako, kwam ik terecht op een site met oude engelstalige kinderrijmpjes. Sommige waren gewoon leuk, maar sommige hadden ook een boodschap. Althans, zo ervaarde ik het toch. Ik geef er hier enkele mee, en laat het oordeel aan jullie. Maar vooral hoop ik dat het gelezen wordt met een glimlach op het gelaat!
Ik weet niet waarom of hoe het komt, maar ik blijf mij maar vragen stellen over Snnet en de gratis blogs. Het is niet uit verveling dat ik dit doe, want mijn dagen zijn bijzonder goed gevuld. Neen, het is mijn rechtgeaardheid. Het is mijn vechtersnatuur tegen oneerlijkheid dat mij daar toe aanzet. Zo las ik op een bepaald blog dat er geknoeid werd met de teller. Welbepaalde blogs zouden meer dan 4000 unieke bezoekers hebben per dag. Nu dat blog zou ik dan wel eens willen ontdekken, want daar moeten potverdraaid dan zéér interessante dingen te zien of te lezen zijn. Mijn hoofd breken hoe dat geknoei met die tellers dan in zijn werk gaat doe ik niet, want er bestaan PC krakken, zoals algemeen bekend is. Wanneer men kan inbreken in bestanden van een bank of ander superbeveiligde sites, lijkt het mij niet zo verwonderlijk dat men dit ook kan met de tellers op Seniorennet. Maar wie zijn die oneerlijke bloggers, en waarom doen ze het. Zijn het strebers die het streben niet kunnen laten zelfs nu ze op rust mogen? Of willen ze hun kunnen tonen aan wie weet wie, en schrijven ze op die manier hun cv? In elk geval hebben ikzelf en nog een paar van mijn rechtgeaarde blogmaatjes de teller verwijderdt. Maar teller op blog of niet, hij blijft tellen.
Zo hebben wij ook het puntensystheem verwijdert onder de berichten. Die kon je makkelijk zelf aanpassen door meerdere keren de 5 aan te tikken. Telkens leek het dan of je veel stemmen had onder je geschreven epistel, of plaatje. Nou vraag ik je, ben je daar dan gelukkiger mee? Je beliegt tenslotte toch jezelf, nietwaar? En waarom is het zo belangrijk om op nummer één te staan? Zijn die mensen dan niet fier op hunzelf? Al wat ik schrijf komt uit mijn hoofd en hart, en dat is iets wat ik in mij heb. Al de animatie op mijn blog heb ik met mondjesmaat geleerd door te lezen, uitproberen en vragen te stellen, en daar ben ik fier op. Fier op mezelf. Mijn zoon die ik liefdevol "mijn nerdje" noem omdat hij informaticus is, vind dan weer dat teveel bewegende plaatjes de aandacht afleiden van hetgeen je wil zeggen op een website. Dus, hij vind mijn blogje TE. Hij zal wel gelijk hebben, hij kan het weten he! Maar het zal mij worst wezen of ik van hem nu wel of geen punten krijg. Er zullen wel esthetische ongeschreven wetten bestaan voor een website, maar ik heb een simpele blog, ééntje puur voor het plezier.
Maar ook hier zijn wetten! Geschreven wetten. En het is goed dat die er zijn. Ik zou zelfs durven zeggen, die MOETEN er zijn, anders wordt het inderdaad een zooitje. Maar wie zijn die mensen die op die regels en wetten toekijken? Wat is hun norm? Doen zij niet aan vriendjespolitiek? Zijn het diezelfde strebers die met de punten knoeien om bovenaan de lijst te komen? Wat weten we over hen? Wie heeft hen gekozen? Waarom worden hun namen niet bekend gemaakt? Men noemt ze in het algemeen "klachtencommissie" Maar zijn ze wel bevoegd genoeg om te de klachten te onderkennen en te herkennen. Wat als ik morgen een hekel krijg aan één van de bloggers wegens een persoonlijk meningsverschil, en ik bestook die commissie met klachten over zijn/haar blog. Hoe gaan zij daar mee om? Wat gaat hun reactie zijn? Steken ze de koppen bij elkaar en zoeken ze de ware toedracht uit? Of gaan ze met blindelings geloof het bewuste blog viseren of erger nog, verwijderen.
Waarom geen seniorenraad oprichten voor de blogs? Een seniorenraad die democratisch verkozen wordt door de bloggers zelf. Eéntje uit elke blogcategorie. Een seniorenraad om de klachtencommissie met raad en daad bij te staan. Tenslotte is het toch ondoenlijk voor slechts enkele mensen om alle blogs na te pluizen. Terwijl men met blog tien bezig is kan blog één reeds terug in zijn oude versie verdergaan. Het wordt dan gewoon een kat en muis spelletje. Maar wanneer per categorie één of meer verantwoordelijke wordt aangesteld, en die verantwoordelijken steken dan op geregelde tijden de koppen bij mekaar, om zo de klachtencommissie hun visie te kunnen geven. Zou dat niet eerlijker zijn?. Die verantwoordelijke zou zich dan met ware naam en blognaam bekend moeten maken. Hij/zij zou de tijd en de ambitie moeten hebben om zijn taak naar behoren te kunnen uitvoeren. En hij/zij zou zich in de eerste plaat geroepen moeten voelen om zulks te doen, want het zou geen sinecuur zijn. Die bewuste hij/zij zou gekozen worden door de bloggers, elk in hun eigen categorie, om dan het toezicht toegewezen te krijgen van een andere categorie dan die van hem/haarzelf. Dit om favoritisme te vermijden. Zo moet er niemand voor blogpolitie spelen. Zo heeft eerlijkheid de meeste kans.
En misschien dat dan die mensen van het eerste uur, die zich met onvermoeide inzet en met de beste intenties voor seniorennet hebben ingezet, misschien dat dan die mensen dan niet meer één voor één in het niets verdwijnen. Verdwijnen van de éne dag op de anderen, enkel een ongewisse leegte achterlatend, en met een wrang gevoel in zich! Zoals peeceeke, blogassistent, blogdokter, kwizientje, rockofort en zoveel meer die ik niet ken of vergeten ben.
DIT IS ENKEL MAAR ÉÉN MENING VAN MEZELF! WAT JULLIE MENING IS ZOU IK GRAAG WETEN!!!
Men heeft het weer klaargespeeld in ons apenlandje!
Gisteren met mijn allerliefste, dochterlief en partner naar de zwarte markt in Tessenderloo geweest. Tja, zo af en toe moet ik mijn huismuspluimen afleggen om het ventje content te stellen. Hij schuimd graag rommelmarkten af. Vermits men niet zo'n denderend weer had voorspeld op één had hij een doorslaggevend argument. Na de rommelmarkt wat gaan eten, en nog even een bezoekje aan het cafe van de zus van mijn knuffel, en dan naar huis. Een leuke dag dus, maar dit volledig terzijde.
Voor het slapengaan wil ik nog steeds even naar het nieuws kijken, want ik ben een nieuswfreak. Vroeger zapte ik van het ene kanaal naar het andere om de nieuwsberichten te vergelijken, want ieder had zowel zijn eigen mening, dan zijn eigen items. Nu beperk ik mij meestal tot vier. Groot was mijn verbazing toen ik hoorde wat men had bedisseld over de pensioenleeftijd. Het was weer typisch belgisch!
Men spoort ons langs alle kanten aan om het roken te laten.Roken veroorzaakt kanker. En de verzorging van al die rokende kankerpatiënten kost onze sociale zekerheid handen vol geld. Geld dat er niet is, of althans op korte termijn niet meer voldoende aanwezig zal zijn. Om deze aansporing kracht bij te zetten wordt er meer en meer een rookverbod ingesteld. Op het werk. In openbare plaatsen. In retaurants. Ook in cafe's moet er een rookvrij gedeelte zijn. Onlangs kreeg ik zelfs een brief van de werkgever van mijn poetsvrouw waarin stond geschreven dat zij een totaalverbod hadden om te roken op de werkvloer. In dit geval mijn vloer dus. Tevens werd aan ons gevraagd om tijdens die uren dat zij mijn vloer bewerkte, eveneens niet te roken. Nu heb geen moeite met al dat rookverbod, want ik doe verwoede pogingen om het roken af te zweren. Iets dat mij tot nog toe reeds twee maanden vrijwel goed lukt, zij het met vallen en opstaan. Maar alle begin is moeilijk, niet? Groot was dus mijn verwondering toen ik hoorde dat onze ministers besloten hadden om een deel van de accijnzen op rookwaren en tabak te gebruiken om de sociale verzekering aan te vullen.
Moeten we nu dan een schuldgevoel krijgen als we niet roker zijn? Want als iedereen stopt met roken zijn er ook geen accijnsinkomsten meer. Geen accijnsinkomsten, dus geen sociale zekerheid meer? Of toch héél veel minder. Of moeten we dan maar met z'n allen terug aan het roken slaan om onze sociale zekerheid veilig te stellen? Wat wil men nu eigenlijk? Ik begrijp er niks meer van! Mij lijkt het dan met een put graaft om de andere te vullen. Maar in putten graven is onze regering dan ook een primus, letterlijk en figuurlijk. Ben ik de enige waarbij deze gedachte door zijn hoofd gaat? Of heb ik het nu zo danig mis verstaan? Mij lijkt het weer een dubieuze beslissing. Een solomonsoordeel als het ware.
DAT IS, MIJN MISSCHIEN WAT NAIEVE,MENING! MAAR DIT HOEFT NIET UW MENING TE ZIJN!
Wanneer je helemaal naar onder scrolt op je blog, zie je daar een melding staan. Het zegt; Blog tegen de regels, meld het ons. Ik vraag mij dan steeds af, wat is in godsnaam een blog tegen de regels? Is dat een blog waar men bewegende plaatjes heeft opstaan, gepukt van het internet? Is dat een blog waar men een link heeft opstaan naar een andere website, al dan niet die van jezelf
Over de muziek is al wel enige duidelijkheid gekomen, maar dat was in het begin wel anders. Na veel vragen op het blogforum en na veel uren zoeken op het internet vonden we een melodietje dat we mooi vonden en wel leek te passen op ons blogje. Voor de één ging het makkelijk om muziek op zijn blogje te krijgen, voor de ander koste het bloed zweet en tranen. Maar de fierheid en de voldoening dat het lukte hadden we allemaal gemeen. Weken nadien kwam dan de melding dat onze inspanningen tevergeefs waren, want SABAM moeide zich ermee. Nu mogen we enkel nog een muziekje gebruiken van eeuwen geleden overleden componisten, of anders diegene die seniorennet zelf aanbied. Bij die laatste zitten ook redelijk recente melodieën tussen, hoe zit het daarbij dan met de auteursrechten vraag ik mij af, want ik ben op dat gebied niet van de slimste.
Een blog tegen de regels? Is dat een blog waar men al eens een schuine mop op zet? Of al eens een ondeugende foto opzet? Een humoristisch plaatje van een schuddend kontje is nog lang geen porno, maar wat denkt het keinkind erover wanneer ze oma's of opa's blogje gaat bekijken? Ik persoonlijk maak mij daarover geen zorgen. Mijn kleindochter wordt net als de meeste kleinkinderen, elke dag geconfronteerd met pure naaktheid via de reclame op tv. Evenzo in de bioscoop bij een typische kinderfilm zoals bijvoorbeeld Kabouter Plop. En in elk bushokje, of elke lege plek langs de huizen op de straat.
Is een blog tegen de regels als men een uitgesproken mening heeft over bepaalde onderwerpen? Iets dat toch puur eigen is aan de mens, en we derhalve allemaal hebben! Als we met bepaalde dingen niet akkoord gaan, en we uiten dat op onze blog, gaan we dan in tegen de regels? Als we niet akkoord gaan met de regels, of we ergeren er ons aan, en we pennen dat neer op onze blog, is dat tegen de regels? Wij zijn wel senioren, maar toch geen kleine kinderen! We zijn de snelst groeiende groep, en ik behoor graag en met nog veel jeugdigheid bij die groep. Maar ik heb geen kuddegeest! Is dat tegen de regels van de blogs?
Er zijn meer dan 2000 blogs. Tientallen bezoek ik daarvan, dat zijn mijn favorieten. Soms door een reactie in mijn gastenboek ontdek ik weer een nieuwe, en dan ga ik ook daar met plezier naartoe. Ik heb bewondering voor het kunnen van die blogeigenaar. Zij het voor zijn/haar plaatjes, of voor de teksten. Teksten en plaatjes gehaald van het internet, dan wel zelf gemaakt, het maakt mij allemaal niet uit. Ik geniet er gewoon van. En wanneer ik niet echt akkoord ga met hetgeen ik lees of zie, zal ik dat met vriendelijke woorden in hun gastenboek laten weten. Maar dat is nog niet voorgevallen. Ik heb nog geen enkel blog ontdekt dat tegen mijn regels is.
Ik voel mij niet geroepen om anderen op het matje te roepen, of terug te fluiten. Een blog tegen de regels? Ik laat het over aan hen die zich wel geroepen voelen. Aan diegene die er werden voor aangesteld en die perfect weten wat de regels zijn. En dus ook de volle verantwoording kunnen nemen. Maar ik weiger om gestapo te spelen, want zo voel ik het wel aan! Is dit blog nu ook tegen de regels? Vertel het dan aan mij voor je het aan anderen gaat vertellen!
DAT IS MIJN MENING! MAAR HET HOEFT NIET DE UWE TE ZIJN!!!
Vanmorgen zat ik zomaar wat voor mezelf uit te staren door het raam. Ik keek naar mijn terrasje met zijn bloembakken. Wat eens prachtige bossen hangpetunia's waren, zijn nu verdorde bruine stengels. Zo hier en daar staat er nog een bloem te pronken, net of ze wil zeggen dat ze zich niet zomaar gewonnen geeft. Doch, het is een kwestie van dagen, misschien uren, en dan zal ook zij zich moeten neerleggen bij haar lot.
Ik kijk naar de reusachtige bomen aan de overkant van mijn straat. Gans de zomer heeft een muur van groene bladeren mij vreugde en privacy gegeven. Vreugde omdat er zoveel leven in de bomen woonde. Het aan en af vliegen van de talrijke vogels kon mij uren fascineren. Het bouwen van hun nest, het eten geven van hun kroost, de eerste vlieglessen, ik mocht er allemaal deelgenoot van zijn. Duiven die koerden, eksters die schreeuwden, merels die floten, het was een euforisch zomerconcert. Maar helaas, het is voorbij.
Ik zie de boombladeren hun fris donkergroen ruilen voor een lichter geel. Aan elke tak zitten zelfs al verscheidene bruine en verdorde bladeren. De wind doet zijn werk onophoudelijk, maar de bomen vechten nog even terug, en houden hun zomerkleed nog even vast. Maar hoelang houden zij dit nog vol. Hun heen en weer zwiepen wordt heviger en heviger Aan hun voet kan je al merken dat ze een verloren strijd leveren. Daar ligt reeds de buit die moeder natuur heeft vergaart, en die buit zal steeds toenemen. Zij zal niet rusten voor elke tak kaal is, voor elk blad is herleid tot compost.
Ik heb een idee. Ik ga mooie chrysanten kopen en doe ze in hangpotten. Die hang ik dan op aan de richel van mijn terrasje. Op het terrastafeltje dat aan de raamkant van de leefkamer staat, zal ik een hele grote pot zetten met dezelfde soort bloemen. Ik ga verschillende kleuren nemen, wit geel, rood en paars. Dan kan ik nog even dat fleurige zomergevoel vasthouden. Wanneer dan uiteindelijk de grijsheid zijn intrede doet... Wanneer ik door de kale boomtakken kan zien wanneer mijn buren wakker worden door het optrekken van hun rolluiken... Wanneer ik in hun kale tuinen kan zien op welke dag zij hun was doen..., dan sluit ik mij af.
Dan neem ik mijn gordijnen uit de kast. Diezelfde gordijnen die ik in de lente had opgeborgen om al het nieuwe van de natuur welkom te heten in mijn huiskamer. Van plafond tot vloer zullen mijn ramen bedekt zijn met maagdelijk wit. De centrale verwarming zal de plaats innemen van de zonnewarmte. Ik zal nog maar heel vluchtig op mijn terrasje verschijnen, om dan gelijk weer bibberend van de kou naar binnen te vluchten. Ik zal heimwee hebben naar de zomer, maar mij de prachtige kleuren en geuren van de herfst laten welgevallen. En beginnen dromen over een sneeuwwit wintertapijt. En dan weer een nieuwe lente!!!
Het grote water wacht rimpeloos, zonder zorgen op 't vallen van de nacht. De rode avond tovert vreemd verdriet. Ik kijk ernaar en geniet. Jouw hand die de mijne vindt, zonder woorden, omdat jij weet; stille waters praten niet.
Elke dag, nog voor ik naar mijn blogjes ga kijken, kijk ik even op het blogforum. Ik vind de vele vragen die er gesteld worden interessant, en ik leer vaak uit de antwoorden die worden gegeven zonder dat ik zelf vragen moet stellen. Ik meen dat dit ook het doel is van het blogforum, en voor mij, zoals al voor zovelen, heeft het blogforum al menig maal zijn nut bewezen.
Redpoppy is een ware bezielster van het forum, en zij geeft dan ook het vaakst een oplossing op de vele vragen. Steeds met een niet aflatend geduld en vriendelijkheid. Swakke is ook een naam die ik meermaals tegenkom bij het oplossen van een probleem van ons bloggertjes. Daar er héél vaak steeds weer dezelfde vragen worden gesteld door nieuwkomers, moeten deze mensen ook vaker steeds weer dezelfde antwoorden neerpennen.
Nu was de oplossing om dit te vermijden een infoblog. Een blog waar de problemen samen werden gebundeld met de antwoorden. Joepie! Voor mij als niet zò beginneling meer was dit een prima oplossing. Want vaak had ik wel de klok horen luiden, maar wist ik de klepel niet meer hangen. Dan was het heel praktisch om naar het infoblog te surfen, daar het bewuste item aanklikken en voila, daar was het antwoord. Ik moest het forumteam niet lastig vallen, en vooral ik moest niet wachten tot iemand tijd had om te antwoorden. Want vergeet niet dat het forumteam dit vrijwillig doen, en ook een priveleven hebben, tevens ook een eigen blog waar ze graag hun tijd insteken.
Maar één voor één verdwijnen die infoblogs even vlug dan ze gemaakt zijn! We hadden eerst het infoblog van peeceeke, doch hij werd jammer genoeg ziek en moest ophouden met bloggen van zijn cardioloog. Hetgeen ik raar vind is dat we helemaal niets, maar dan ook niets meer horen van peeceeke. Van dag op dag leek hij in het niets verdwenen te zijn. Maar misschien keert hij nog wel weer, laat ons hopen, want dan weten we dat het weer goed met hem gaat.
Dan was er de "blogdokter" en zijn verpleegster "kwiezientje"! Een leuk en leerlijk blog voor ons bloggers. Men kon er met een vleugje humor zijn onkunde ten toon spreiden, en men kreeg met evenveel humor het antwoord. Beide hadden ze hun eigen recepten die mensen voorhielpen, de één stilde de honger van de maag, de ander die van het hoofd. Maar ook deze beide blogs verdwenen van de éne dag op de andere! Deze keer kwamen we helemaal niets te weten, gewoon zonder boe of ba, weg! En weer waren het in feite de bloggebruikers die min of meer de dupe waren. Het blogforumteam kreeg terug al het werk in de schoot geworpen. Er werden opnieuw oplossingen gezocht en gevonden!
Er kwam een blogassistent, Willee. Hij werd gekozen door hogerhand. Hij is een man die door doorgedreven zelfstudie een grote kennis van de pc heeft verworven. En ik als leek zijnde heb steeds bewondering voor zulke mensen, want zelf ben ik vele jaren jonger dan hij, en ik heb het moeilijk met alle geheimen van de pc. En op het blogforum te zien ben ik niet de enige. Maar nu lees ik dat ook dit blog moet verdwijnen.
Daar ik een dagelijkse bezoeker ben van het blogforum merkte ik al gauw dat er ruzie was in het straatje. Er waren soms vinnige dialogen tussen de "blogassistent" en de andere forumhelpers. Meermaals werden er berichten van eerste verwijderdt. Vreemd genoeg voelde ik mij daarbij betutteld, want ik had als bloggebruiker geen kans gekregen om mij een oordeel te vormen over het geschrevene. Ik kreeg het gevoel dat er een machtstrijd aan de gang was, een strijd om de hoogste trede op de ladder van de hiërarchie. En volgens mijn bescheiden mening zitten de bloggertjes daar niet op te wachten. We zijn daar ook helemaal niet mee gebaat. Het enige dat we willen is een antwoord op onze vraag, van diegene die de oplossing weet. Wie dat is blijft gelijk, althans dat denk ik toch. Zo is het alvast voor mij.
En daarom doe ik via mijn blog een oproep! Willee (blogassistent) blogassistent is een slimme man, maar net als zoveel knappe koppen komt hij een beetje belerend over. In enkele gevallen is hij zelfs wat degenererend en cru. Persoonlijk heb ik ondervonden dat wanneer je hem via zijn blog een mailtje stuurt met een vraag, je steeds een heel beleefd mailtje terug krijgt. Zijn mening dat je het beter eerst zelf allemaal uitprobeert voor je een vraag stelt, kan ik alleen maar bijtreden. Wanneer je zelf de oplossing van het probleem vind, vergeet je het nooit meer, dit in tegenstelling tot wanneer anderen het voor je oplossen. Dit kreeg ik reeds te horen in de lagere school, en dit krijg ik nog steeds te horen wanneer ik een cursus volg. Dus er zit een kern van waarheid in hetgeen hij vooropsteld. Maar het belet hem niet om alsnog een oplossing te geven!!! Dat hij niet al te voorzichtig is in het geven van zijn mening is ook waar. Al te kieskeurig in het formuleren van zijn woorden is hij ook niet moet ik toegeven. Maar schrikken we niet altijd wanneer men ons een spiegel voorhoud? Zomaar beweren dat hij mis is, en wij het bij het rechte eind heben zou wat al te kortzichtig zijn volgens mij.
Ik ben mij er derdege van bewust dat ik hier mijn hand in het vuur steek voor iemand die ik van toeten of blazen ken. En dat ik daarbij danig mijn vingers kan verbranden is ook een feit. Als Willee (blogassistent) gelijk heeft dat er een machtstrijd aan de gang is op het blogforum, dan kan ik met dit epistel ook in de ban worden geslagen. Maar dan is dat het ultieme bewijs dat hij gelijk heeft! En ik denk niet dat dit de bedoeling is die de webmaster voor ogen had wanneer hij "seniorennet" opstartte, en naderhand ons senioren de "blogs" cadeau deed.
Daarom durf ik vragen, geef Willee een kans. Geef hem de kans te groeien in de "blogs" Of moet ik zeggen, geef hem de kans om tot op ons niveau af te dalen. Ons leken die weinig of niets kennen van "het bloggen" en de pc. Wanneer hij zich dan wat belerend uitlaat, geef hem dan lik op stuk met een vleugje humor. Want zegt het spreekwoord niet"al lachend zegt de zot zijn waarheid"?Hij zal het appreciëren, daar ben ik zeker van Ruzie maken is verloren tijd en verspilling van energie, en de tijd gaat voor ons senioren al zo vlug. En wat het belangrijkste is, hij kan ons veel en veel leren over de pc. En dat is toch het voornaamste doel van een forum en infoblog?! Met een vleugje humor wil ik dan ook dit epistel afsluiten; Willen we werkelijk willee weg? Als willee wat minder wijzer wordt, willen we willee dan weer?
DIT IS MIJN MENING OMTRENT HET BLOGFORUM DISPUUT! GRAAG HAD IK JULLIE MENING OMTRENT DEZE GEKEND!!!
WARE SCHOONHEID ZIT VAN BINNEN! De buitenkant van de mens wordt meer en meer fake! Schoonheid en correctie operatie's zijn schering en inslag. Dit geld vooral voor vrouwen, maar de laatste tijd vallen ook meer en meer mannen voor dit nieuwe fenomeen. Wat ben je ook gebaat met het gezegde "Ware schoonheid zit van binnen" als je een minder mooie buitenkant bezit? Het is immers die buitenkant die het eerst in het oog springt. Mooie vrouwen krijgen meer kansen in het leven, krijgen betere positie's op de arbeidsmarkt. Is het omdat ze vaardiger zijn? Of is het doordat zij door hun schoonheid meer zelfvertrouwen hebben, en daarbij assertiever te werk durven gaan? Meestal hebben ze ook een uitgebreider kennissen en vriendenkring dan het eeuwige muurbloempje. Het oog registreert nu eenmaal liever mooie dingen. Van lelijkheid wenden we snel de blik af. Soms uit piëteit, soms uit beleefdheid, maar meestal omdat we niet verder wilen kijken.
Ware schoonheid zit van binnen! En waar haalt men het lef vandaan om te veronderstellen dat mooie vrouwen lelijk zijn van binnen! Alle soorten zijn vertegenwoordigd op deze wereld, mooi van binnen zowel als aan de buitenkant, en vice versa Maar je zal als lelijk eendje maar zitten wachten tot er iemand de moeite neemt om je innerlijk te doorgronden. En dan moet die bepaalde iemand je ook nog bevallen! Want lelijk of mooi, ware liefde is hetgeen we allemaal zoeken. Maar nu is er de oplossing! We gaan massaal onder het mes.
De jeugd is mooi! Jeugd bruist van het leven. Jeugd zit strak in het vel, en dat willen we zo houden, minstens tot we tachtig zijn. Want we kijken naar mooie mensen vanuit het verkeerde perspectief. We vragen ons niet af of die mooie meid ook gelukkig is? Of zij mooi is van binnen? Neen, we willen enkel die schoonheid bezitten, evenaren. Daarom laten we wegzuigen en wegsnijden hetgeen ons niet bevalt. We laten liften en straktrekken hetgeen is afgezakt . We laten opvullen hetgeen ons niet volumineus genoeg lijkt. Enkel de inhoud van onze portemonee is soms nog een struikelblok op onze weg naar de eeuwige jeugdigheid. Maar ook aan dat euvel is een mouw aan te passen, want als het moet zijn we vindingrijk. Doch, dit is niet het enige euvel lieve mensen!
Alle lichaamcorrectie's ten spijt verraden je handen je. Aan je handen zie je je ware ouderdom, alle zalfjes te spijt. Je benen, je enkels, je voeten die jou al zolang hebben moeten dragen, stappen minder veerkrachtig door het leven. Je huid die jou nooit meer die jeugdige frisheid teruggeeft En je ogen! Daar waar de jeugd met onbevangen blik de wereld in kijkt, veraden onze oude ogen het geleden verdriet. Kijken we met enig wantrouwen en voorzichtigheid rondom ons, onze jaren eigen. Straalt uit onze blik de opgedane ervaring en de daarmee gepaarde wijsheid. Of in het andere geval, de valsheid, de gemeenheid en het slechte. De haat en de biterheid. Dat kan men met de duurste operatie niet verwijderen! En daarom zit ware schoonheid van binnen!!!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
....
Geachte Heer/Mevrouw, 
Ik weet niet waarom of hoe het komt, maar ik blijf mij maar vragen stellen over Snnet en de gratis blogs.
Men heeft het weer klaargespeeld in ons apenlandje!
Wanneer je helemaal naar onder scrolt op je blog, zie je daar een melding staan.
Vanmorgen zat ik zomaar wat voor mezelf uit te staren door het raam.
..
...
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
