You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
WARE SCHOONHEID ZIT VAN BINNEN! De buitenkant van de mens wordt meer en meer fake! Schoonheid en correctie operatie's zijn schering en inslag. Dit geld vooral voor vrouwen, maar de laatste tijd vallen ook meer en meer mannen voor dit nieuwe fenomeen. Wat ben je ook gebaat met het gezegde "Ware schoonheid zit van binnen" als je een minder mooie buitenkant bezit? Het is immers die buitenkant die het eerst in het oog springt. Mooie vrouwen krijgen meer kansen in het leven, krijgen betere positie's op de arbeidsmarkt. Is het omdat ze vaardiger zijn? Of is het doordat zij door hun schoonheid meer zelfvertrouwen hebben, en daarbij assertiever te werk durven gaan? Meestal hebben ze ook een uitgebreider kennissen en vriendenkring dan het eeuwige muurbloempje. Het oog registreert nu eenmaal liever mooie dingen. Van lelijkheid wenden we snel de blik af. Soms uit piëteit, soms uit beleefdheid, maar meestal omdat we niet verder wilen kijken.
Ware schoonheid zit van binnen! En waar haalt men het lef vandaan om te veronderstellen dat mooie vrouwen lelijk zijn van binnen! Alle soorten zijn vertegenwoordigd op deze wereld, mooi van binnen zowel als aan de buitenkant, en vice versa Maar je zal als lelijk eendje maar zitten wachten tot er iemand de moeite neemt om je innerlijk te doorgronden. En dan moet die bepaalde iemand je ook nog bevallen! Want lelijk of mooi, ware liefde is hetgeen we allemaal zoeken. Maar nu is er de oplossing! We gaan massaal onder het mes.
De jeugd is mooi! Jeugd bruist van het leven. Jeugd zit strak in het vel, en dat willen we zo houden, minstens tot we tachtig zijn. Want we kijken naar mooie mensen vanuit het verkeerde perspectief. We vragen ons niet af of die mooie meid ook gelukkig is? Of zij mooi is van binnen? Neen, we willen enkel die schoonheid bezitten, evenaren. Daarom laten we wegzuigen en wegsnijden hetgeen ons niet bevalt. We laten liften en straktrekken hetgeen is afgezakt . We laten opvullen hetgeen ons niet volumineus genoeg lijkt. Enkel de inhoud van onze portemonee is soms nog een struikelblok op onze weg naar de eeuwige jeugdigheid. Maar ook aan dat euvel is een mouw aan te passen, want als het moet zijn we vindingrijk. Doch, dit is niet het enige euvel lieve mensen!
Alle lichaamcorrectie's ten spijt verraden je handen je. Aan je handen zie je je ware ouderdom, alle zalfjes te spijt. Je benen, je enkels, je voeten die jou al zolang hebben moeten dragen, stappen minder veerkrachtig door het leven. Je huid die jou nooit meer die jeugdige frisheid teruggeeft En je ogen! Daar waar de jeugd met onbevangen blik de wereld in kijkt, veraden onze oude ogen het geleden verdriet. Kijken we met enig wantrouwen en voorzichtigheid rondom ons, onze jaren eigen. Straalt uit onze blik de opgedane ervaring en de daarmee gepaarde wijsheid. Of in het andere geval, de valsheid, de gemeenheid en het slechte. De haat en de biterheid. Dat kan men met de duurste operatie niet verwijderen! En daarom zit ware schoonheid van binnen!!!
Vader krokodil onderwijst zoon krokodil in het jagen op een prooi! Aan de waterkant staat een oude man te vissen. Zoon krokodil wil er meteen op af, maar pa krokodil hou hem tegen. Waarom niet deze prooi, vraagt de zoon? Veel te taai, zegt pa, en ze zwemmen verder Iets verderop speelt een kind aan de waterkant! Zoon is weer niet te houden, en gaat erop af. Pa houd hem een tweede maal tegen. Waarom deze prooi niet, vraagt zoon krokodil lichtjes geïrriteerd? Veel te mager argumenteert pa, en ze zwemmen verder Plots stopt er een dure porsche langs de waterkant! Er stapt een knappe jonge vrouw uit. Met net genoeg vlees, daar waar het vlees hoort te zitten. Zij kleed zich om, stapt in haar bikini, en vervolgens stapt zij in het water. Zoon krokodil kan zich niet meer inhouden. Hij schiet als een pijl uit een boog door het water, op weg naar het lekkere hapje. Vader krokodil werpt zich met ware doodsverachting bovenop zijn zoon, en duwt hem onder water. Maken dat je wegkomt roept hij zoonlief toe! Waarom vraagt deze, geheel verward over zoveel geweld van zijn vader. Dat is geen spek voor onze bek, jongen. Dat is mevrouw La Coste, zij vilt je levend!
Ik ben er mij terdege van bewust dat ik hier, en nu, een grote groep mensen tegen mij in het harnas ga jagen met dit epistel! Maar ik kan het niet laten om dit van mij af te schrijven. Is
het mijn slechte ik, of is het mijn rechtvaardigsheidgevoel. Of is het
gewoon omdat ik niets anders weet aan te vangen met deze mooie, en
wellicht laatste, zonnige zondag. Mijn bescheiden mening zegt mij dat het komt doordat ik teveel rondkijk en mij daarbij veel bedenkingen maak. Maar ik werp mij nu voor de leeuwen (om bij het onderwerp te blijven) en laat het oordeel aan jullie over!
Ik wil het hebben over huisdieren. En meer bepaald over de baasjes van die huisdieren. Over hun keuze en hun opvattingen over wat huisdieren voor hen moeten zijn. Geef toe, elke dierenliefhebber vind het verschrikkelijk dat er dierenasielen bestaan. Dat die asielen één voor één afgeladen vol zitten met afgedankte dieren vinden we schrijnend. Weggeworpen voorwerpen omdat ze niet voldoen aan de eisen van hun baasje. Of omdat ze op een bepaald moment in de weg lopen voor de gemaakte plannen. Diegene die hun huisdieren op die manier vroegtijdig van de hand doen zijn in onze ogen onmensen. Dierenbeulen zouden we met plezier de strot over snijden. Pelshandel vinden we ontoelaatbaar. Sommige
gaan nog een stap verder en weigeren om vlees te consumeren. Niet enkel
om de gezondheid, maar omdat ze tegen het doden van eender welk dier
zijn.
Maar nu komt mijn hekelpunt! Hierbij rijzen bij mij de vragen!
Hoe komt het dat al die dierenliefhebbers geen dier uit die bewuste asielen halen? Waarom hebben sommige dierenliefhebbers dan een huisdier met een ellenlange stamboom in huis. Rashonden, raskatten, de éne al prachtiger dan de andere. De éne al duurder dan de andere. Het huisdier moet hun status bevestigen tegenover de buitenwereld. Het huisdier moet navenant zijn aan de woning en de auto. En de kennels, zij kweekten voort. Zij zouden wel gek zijn om het niet te doen, er is immers veel geld mee te verdienen. Dat er zo veel zwakke dieren op de markt komen zal hen een zorg wezen. Dat die dieren in een asiel terecht komen wegens niet voldoen aan de vooropgestelde normen, is ook niet hun verantwoording. Nee, die verantwoording ligt bij ons!
Waarom moet je een rashond of raskat hebben? Toegegeven, je hebt prachtige rasdieren, in elke soort. Maar is die straathond of straatkat dan niet mooi? Mijn kat is een vuilbakkenras. Hij voldoet in geen enkel geval aan de normen van de raskat. Hij
heeft een krulstaart die hij parmantig op zijn rug draagt. Hij heeft
een vlek in zijn linkeroog. Zijn strepen lopen een beetje kriskras door
elkaar. Maar hij is geweldig lief! En ik hou van hem! Mijn hondje
is een minimalthezertje. Een kruising van ik weet niet wat. Zij komt
van de straat. Ze heeft een kleine bruine vlek op haar rug, dit om
te tonen dat ze uniek is. Geen van beide voldoet aan de strenge normen van hun ras, maar hun liefde en trouw zijn onuitputtelijk.
Sommige huisdierenliefhebbers gaan nog een stuk verder! Zij gaan met hun dier naar dierententoonstelingen. De concurentie daar is moordend. De afgunst druipt er langs de rijen met kooien af. Waar zit bij die mensen de liefde voor het huisdier vraag ik mij af. Goed dat je met je hond gehoorzaamheidslessen gaat volgen, dat kan de hond enkel maar ten goede komen. Maar waarom moet hij trainen om de snelste te zijn,de mooiste, de slimste. We liggen soms in een deuk als we een artikel lezen over verwaarloosde dieren. De verontwaardiging kent geen grenzen. We
tekenen graag met z'n allen een petitie's tegen al die wreedheden, en
tergelijkertijd lopen we met een grote boog om het asiel heen. Gelukkig denkt niet iedereen zo. Gelukkig zijn er nog mensen die dieren van de straat opnemen om hen een liefdevolle thuis te geven. Uitzonderingen bevestigen immer nog de regel. Deden we dat allemaal maar! Zonder uitzondering!
DAT IS MIJN MENING EN HET HOEFT NIET UW MENING TE ZIJN! MAAR IK ZOU GRAAG UW MENING KENNEN!!!
In de meeste week of maandbladen staat er een rubriek in de trend van "vraag het aan lieve.....?" Ik snap de meeste mensen niet die naar zulke rubrieken schrijven. Soms vraag ik mij af of die zogezegde vraagstellers wel bestaan? Of ze geen verzinzels zijn van diegene die de rubriek samensteld. De meest onzinnige vragen kom je bij wijlen tegen.
Zo las ik eens een vraag van een 24 jarige vrouw. Zij had haar verloofde reeds voor de vijfde maal betrapt in bed met haar beste vriendin, en dit op enkele maanden tijd. Nu vroeg ze wat ze moest doen, trouwen ja dan nee met hem? Ik heb het tweemaal gelezen, want ik kon het niet vatten dat ze die vraag uberhaupt stelde, maar vooral dat ze die vraag stelde aan iemand die betaald wordt door een commercieel blad!
En het antwoord was zo mogelijk nog absurder! Want "De Lieve.....?" antwoorde dat het misschien zijn manier was om met de stress van het aanstaande huwelijk om te gaan. Dat mannen in stress situatie's soms heel raar kunnen reageren. Dat het niet wil zeggen dat hij niet meer van haar hield, enz.enz. Ik hoop dat, wanneer deze persoon echt bestaat, ze niet is gehuwd met die kerel. Alhoewel, als je zo dom bent dat je in zo'n geval niet weet welke keuze je moet maken, dan verdien je het misschien wel om bedrogen te worden. Zouden er in deze cybereeuw nog jonge vrouwen bestaan die in zulk geval die man geen schop onder zijn k... geven?
Zo ontdekte ik op een keer in een weekblad een rubriek waar mensen hun mening kunnen geven over vorige gepubliceerde artikels. Die artikels gaan dan meestal over BV's of over radio en tv. Zo zijn er talloze mensen die zich boos maken over programma's die hen niet bevallen. Zo was er iemand die zich uren had zitten ergeren aan een bepaalde film. Nu, zelfs als ik na het betalen van een ticket in de bioscoop een film tref die niet aan mijn verwachtingen voldoet, dan blijf ik geen uren zitten. Dan sta ik op en ga de zaal uit. Wanneer dit thuis op mijn tv voorvalt, zet ik wat anders op, of ik zet hem uit. Me dunkt dat iedereen toch een aan/af knop heeft op zijn toestel.
Commentaar op radioprogramma's waren ook schering en inslag. De muziek was voor de ene te oudbollig, en voor de andere te luid. Men had het hier over één en dezelfde zender. Er zijn toch meerdere zenders? En als je niet je gading vind op eender welke zender, dan heb je toch je eigen muziek nog. Wie heeft er geen platenspeler in huis, en fonoplaten. De meeste mensen hebben toch veel meer in huis om muziek af te spelen? Waarom je dan ergeren aan een zender die jou niet kan tevreden stellen. Zet uit dat ding! Luister naar je eigen favoriete muziek. Of lees een boek, ga wandelen, doe iets, denk ik dan.
Waarom schrijven mensen naar zulke rubrieken? Durven ze misschien geen keuze meer maken zonder de mening van een ander te kennen? Is het leuk om mensen of programma's af te kraken? Want je kan je toch geen oordeel vormen over een mens die je niet persoonlijk kent! Of een programma af kraken dat je niet hebt gezien? En als je die mens wel kent, waarom kraak je hem dan af? Als hij je niet ligt, waarom ga je hem dan niet uit de weg? Hetzelfde met een tv of radio programma. Waarom blijf je kijken of luisteren?
Ik vind het allemaal maar raar! Het lijkt net of het leven mag niet simpel zijn. MAAR MIJN MENING HOEFT NIET DE JOUWE TE ZIJN!!!
Mijn grote liefde is ziek. Doodziek! En ik kan het maar beter ernstig opvatten want volgens hem haalt hij de morgen niet. En wie beter dan hijzelf kan het weten he. Het gekerm en gekreun vanop de bedstee is twee kamers ver te horen. Tussen twee happen naar lucht en in grote ademnood sist hij mij toe dat ik harteloos ben. Dat wou hij toch nog even kwijt met zijn bijna laatste adem.
Ik denk aan mijn barensweën. Ik ga terug naar de pijn van de baarmoederhalskanker, mijn twee Hernia's. En dan vergeet ik nog veel pijnlijke operatie's op te noemen. Waarschijnlijk omdat ze niet echt pijnlijk waren oppert mijn bedgenoot. Want vrouwen kunnen zo verschrikkelijk overdrijven in alles! Met zijn laatste krachten sleept hij zich naar de eetkamer, en haalt nog net de stoel. Ik verbijt een glimlach, maar hij heeft het bemerkt. Ik ben er zeker van dat hij nu met de gedachte speelt om mij te schrappen uit zijn testament.
Dochterlief had na haar logement een doos poedersoep achtergelaten in de kast. Die kwam nu heel goed van pas, want met iets warm in keel zijn zou hij minder luid kermen. En een pot verse soep maken was de moeite niet. Hij had niet meer de tijd om hem leeg te maken vanop zijn sterfbed. Ik trouwens ook niet, want ik zou de begrafenis moeten regelen, en daar komt heel wat bij kijken. Ditmaal was er geen comentaar omdat hij de smakeloze warme soep moest doorslikken. Maar een niets goed voorspellende blik kon hij nog naar me toe gooien. Even voelt hij zich beter, en hij neemt die waarschijnlijk laatste gelegendheid te baat om een sigaret te roken. Tja, daar heb je natuurlijk adem voor nodig, maar hij bijt moedig door. En ik krijg toch een beetje bewondering voor zoveel doorzettingsvermogen.
Plots gaat het terug bergaf. Hij krijgt kou. Op bibberende benen strompelt hij terug naar bed. Trekt de donsdeken tot onder zijn kin, en sluit zijn ogen. Slaap zacht lieve schat zeg ik stil. En ik krijg een zucht als antwoord. Ik kijk nog even vertederend naar hem, naar die grote sterke man. En denk bij mezelf; wat is het toch een doetje als hij verkouden is!
Voor het moment is het hier te Antwerpen aan het onweren, Vroeger zei men ook wel eens 'weerlichten'. Ik herinner mij uit mijn kindertijd dat een onweer steeds een hele revolutie teweeg bracht in huis.
Zo werden alle stekkers uit de stopcontacten gehaald. Elk elektrisch voorwerp werd verstopt in de kast, of naar de kelder gebracht. Deuren werden gesloten, ramen toe en de overgordijnen eveneens dicht. De driedelige sofa werd van de muur afgetrokken. De salon tafel werd daarbij naar het midden van de kamer getransporteerd. De eetkamertafel moest plaatsruimen voor de salontafel, en werd naar de andere kant van de kamer verplaatst. Alle lichten werden gedoofd, en slechts één enkele kaars mocht branden. Je kan menen dat ondertussen het onweer alweer lang voorbij zou zijn, maar niets is minder waar. Telkens men een onweer op de radio voorspelde, werd dit alles uren ervoor ter preventie volbracht. Enkel en alleen om wanneer het onweer dan werkelijk losbarstte, te kunnen schuilen achter de zetel met een deken over ons hoofd. Lang nadat het onweer alweer voorbij was, zaten wij nog steeds ineengedoken en geklemd tussen muur en rugzetel. Puffend en naar adem snakkend vanonder de warme deken op ons hoofd. Zo bang was mijn pleegmoeder van onweer.
Ik heb die angst helemaal niet overgenomen. Ik ben integendeel heel gefascineerd door donder en bliksem. Ik vind het een machtig schouwspel, al ben ik niet zo roekeloos om op dat moment in een weide of park te gaan rondlopen. Maar ik doe bij onweer ook de lichten uit, maar dan enkel en alleen om de bliksem beter te kunen zien. Ooit waren we in Oostenrijk. We verbleven in een hoog gelegen hotel, midden in de bergen. Op een nacht brak daar een onweer los. De bliksem leek van alle kanten te komen. De donderslagen sloegen hevig en rollend tussen de bergen. Oorverdovend! Overweldigend! Machtig! Ik vergeet nooit het prachtige schouwspel dat ik toen heb gezien.
Men mag nooit het noodlot tarten natuurlijk, maar ik hou van die natuurelementen. Zo ga ik ook graag wandelen bij hevige wind en regen als ik aan de kust ben. Waarschijnlijk verklaren jullie mij nu gek, maar zo ben ik nu eenmaal. Benieuwd wat jullie mening is!
De nieuwe pastoor was zo zenuwachtig dat hij de eerste mis bijna niet kon spreken en vroeg daarom de bisschop om raad. Deze raadde hem aan voor de mis twee à drie druppels wodka in een glas water te doen en dit op te drinken. De pastoor deed dit en de mis verliep prima: Hij was de rust zelve en alles ging zoals het moet. Nadat de pastoor het recept nogmaals had genomen maar deze keer met iets meer wodka bleef hij zelfs rustig tijdens de mis, terwijl het buiten regende en stormde alsof de wereld verging. Toen hij na de mis weer in de pastorie kwam lag er een briefje voor hem van de bisschop:
Beste Pastoor,
Bij deze neem ik de vrijheid enige feedback te geven op uw laatste mis en hoop dat u aan deze punten zal werken:
* Het is niet nodig citroenschijfjes op de rand van de misbeker te steken; * Het hokje naast het altaar is de biechtstoel en geen WC; * Er zijn 10 geboden, geen 12; * Er waren 12 apostelen, geen 14; * Geen van de apostelen was een dwerg en niemand droeg een rood kapje; * Jezus Christus en de Apostelen duiden we niet aan als "J.C. and the Gang"; * Mozes bevrijdde Israël van Egypte niet van Irak; * In het paradijs woonde Adam en Eva, niet Adolf en Eva; * David won van Goliath maar niet door het geven van een trap in zijn ballen; * We noemen Judas niet Hoerenjong en de paus noemen we niet El Padrino; * Bin Laden heeft niets te maken met de dood van Jezus; * Het wijwater is er om te zegenen, niet om de nek te verfrissen; * Waarom u de miswijn in een teug heeft leeggedronken, vervolgens zout oplikte en daarna in een citroen heeft gebeten, snap ik nog steeds niet!?; * Die "muts met die kleine tieten" was Moeder Maria; * In het vervolg niet meer steunen op de beelden, deze al helemaal niet meer zoenen; * De "Freak in het midden" is overigens Jezus. * Hij hangt daar niet uit verveling maar is aan het kruis genageld; * Diegene in de hoek bij het koor welke u eerst betitelde als homo en later als travestiet in een nachtpon was ik;
De volgende keer graag twee druppels wodka in het water en niet omgekeerd.
Naar aanleiding van een artikel dat ik las op het blog van bojako
kan ik het niet laten om dit te schrijven. Het artikel gaat over baarmoederhalskanker en het verwijderen van die bewuste baarmoeder. Een hysterectomie om het eens met een duur woord te zeggen. Bojaco zelf schreef dit artikel naar aanleiding van een programma dat ze had gezien op tv. Daarin beweerde men, terecht overigens, dat dokters nogal vlug overgaan tot het verwijderen van die baarmoeder zonder veel rekening te houden met het sexuele after life van de vrouw. Want een vrouw zonder baarmoeder geniet niet meer, of toch minder, van sex. En nu juist dit moet ik tegenspreken!
Toen ik op 39 jarige leeftijd de diagnose baarmoederhalskanker te horen kreeg, stortte enerzijds mijn wereld in elkaar. Maar anderzijds was ik blij dat ik uiteindelijk na meer dan een jaar van pijn, en hevige onregelmatige bloedingen, wist wat mij scheelde. Sex stond dat ganse jaar reeds op een laag pitje, want ik ben geen masochist, en vrijen met pijn was niet mijn ding. Daar ik in de horeca werkte kreeg ik al gauw verscheidene opmerkingen. Sommige waren een troost, sommige waren rechtuit cru. Die laatste kwamen dan ook van het mannelijk cliënteel, want als het bier is in de man...... Zo beweerde er één dat sex nu voor mij voorbij was! Dat ik voor de man nu niets meer kon betekenen, qua sex dan! Voor de man zou het net zijn of mijn vagina was een holle kelder! Dat en nog véél meer van dat fraais kreeg ik te horen.
Met die gedachte trok ik naar de operatiekamer. Nooit geen orgasme meer, geen plezier meer in sex. Maar ik had geen keuze, die baarmoeder moest eruit! Mijn hoop was enkel gevestigd op de twijfel van de Genecoloog of men mijn eierstokken mee moest verwijderen, ja dan wel nee. Ik nam mij voor van zodra ik uit de narcose kwam om te testen of al die onnadenkende dronkelappen gelijk hadden. Ik zou snel onderzoeken of ik nog een orgasme kon hebben of niet. Met die gedachte in mijn hoofd ging ik onder narcose, en vreemd genoeg kwam ik ook met die gedachte uit de narcose. Niet dat ik sex het belangrijkste vond in mijn leven, maar helemaal zonder kon ik het mij op die leeftijd toch nog niet voorstellen. Vooral dat ontladende en zo zaligheidsgevend gevoel van dat orgasme dat sex de moeite waard maakte.
Toen ik terug op mijn kamer was en alle slangetjes en buisjes verdwenen waren, nam ik de proef op de som. Eerst moest ik danig mijn realistische en bange gedachten ver weg duwen naar een heerlijke fantasie, maar eens die klus geklaard lukte het wonderwel. En ja hoor, ik kreeg een orgasme! Ik ben dus vandaag het levende, misschien uitzonderlijke, bewijs dat sex nog kan na een Hysterectomie! Dat sex nog fijn is na die baarmoederhals kanker! Mijn partner kan dit beamen!
Sex zit hem voor het grootste deel tussen de oren dames, en niet in die baarmoeder. Je hebt ook twee soorten van orgasme's, de vaginale en het clitoris orgasme. Het eerste is sowieso niet voor iedereen weggelegd! Het tweede blijft actief! Met borstkanker heb ik gelukkg geen ervaring, dus ik weet niet wat dat geeft aan de lustgevoelens van de vrouw. Voor mij zijn mijn borsten zeker een stimulans tot.... Maar ik wil elke vrouw zeggen dat wij uit véél meer bestaan dan borsten en baarmoeders. Dat sex leuk kan zijn op vele manieren, en dit tot op hoge leeftijd!
Met het begin van het nieuwe schooljaar moest ik terugdenken aan mijn eigen schooljaren. In het bijzonder aan wat wij vroeger moesten leren, en vooral wat ons werd geleerd. Zo leerden we dat we respect moesten hebben voor mens en dier. Vòòral ook voor onze ouders, evenals voor oudere mensen. Met dat respect had, en heb ik, nooit moeite gehad. Op mijn beurt heb ik het , als ouder zijnde, mijn eigen kinderen ook geleerd. Maar we leerden ook dat we eerbied moesten hebben. Eerbied voor onze koning en koningin. Eerbied ook voor hoogwaardigheidsbekleders en notabelen. Kortom, eerbied voor ieder die een trapje hoger stond dan wij. Iedereen die geld en/of macht heeft. En met dat laatste heb ik het in de loop der jaren wel moeilijk mee gekregen.
Waarom zou ik eerbied moeten hebben voor stinkrijke mensen die voor dat geld nooit wat hebben moeten doen? Mensen die geboren zijn in een gouden wieg en enkel door erfrecht macht bezitten? Kennis is macht, zo luidt het spreekwoord! Maar moet ik eerbied hebben voor hen die die kennis en macht ge (mis) bruiken om tot op de hoogste ladder te kruipen? Die over lijken gaan en niet geven om de puinhoop die ze achter zich laten? Neen, ik heb geen respect voor die mensen, laat staan eerbied!
Ik heb eerbied voor die poetsvrouw die elke dag weer het vuil opkuist dat anderen gemaakt hebben... Voor die man of vrouw die zonder lange arm de ladder is opgeklommen.... De bediende die steeds met een glimlach achter zijn loket plaats neemt, en zich niet te beroerd voelt om een ietsje meer te doen dan hem is opgedragen. De postbode, de vuilnismannen, de fabrieksarbeider, de verpleger, enz. Iedereen die op eerlijke wijze zijn kost verdiend. Die niemand kwaad berokkend door zijn plaats in de maatschappij in te nemen. Voor al diegene die zich vrijwillig inzetten om anderen gelukkig te maken. Daar heb ik respect voor! Die mensen verdienen eerbied! En die mensen krijgen dan ook mijn respect en eerbied die men mij met de paplepel heeft ingegeven.
Maar mijn mening hoeft uiteraard niet de uwe te zijn!!!
Jongeren willen niet meer werken en afdragen voor het pensioen van de ouderen van nu! Wel, tof dat ze voor hun mening durven uitkomen. Knap dat ze die keuze hebben Sneu voor ons senioren die graag nog een tijdje hadden willen meedraaien!
Toen ik begon te werken op mijn veertiende jaar is de vraag of ik wilde afdragen, voor wat of wie dan ook, niet gesteld. En dat is zo gebleven zolang ik werkte. Het was de normaalste zaak dat wanneer je je loonzakje kreeg, er een deel van weg was. Naar de staat, voor van alles en nog wat. Je stelde je er niet al teveel vragen omtrent, het was nu eenmaal zo. En je overlegde wat je kon en mocht doen met de overschot die je wel in je handen kreeg.
Wij senioren lijken steeds meer in de weg te lopen van steeds meer mensen. We leven te lang! Als we oud en ziek zijn moeten we naar het bejaardenhuis. Dat kost veel geld, en ons pensioen is niet toereikend. Onze kinderen moeten verplicht bijspringen. Wat nu als die kinderen de keuze hebben om zulks te weigeren? Welke keuze hebben wij dan? Eutanasie onder zachte maar o zo liefdevolle dwang?
Stel nu dat er inderdaad beslist wordt dat jongeren niet meer moeten afdragen voor het pensioen van de ouderen van nu, wat dan? Iedereen een staatspensioen? Of werken tot je dood valt? Hetgeen men nu toch al een tijdje overweegt. Maar wat met de jongeren van nu zelf? Gaan ze van hun loon centjes opzij leggen "voor later"? Willen zij dan niet leven tot op hoge leeftijd? Willen zij werken tot ze erbij neervallen? En wat dan met die vele jongeren die jaren stempelen, of zo nu en dan werk vinden? Volgens mij gaat men dan voor die jongeren ook het systheem toepassen, geen werk geen geld, en derhalve later ook geen pensioen.
Wat blijft er nog over om te sparen voor de doorsnee jongeren? Een eigendom is een must: dus een hypotheek Eén, maar liefst twee auto's, broodnodig: dus een lening. De trend van vandaag is één kind is meer dan genoeg. Maar dat kind moet dan wel alles, maar dan ook àlles kunnen hebben wat zijn hartje begeerd. Natuurlijk leuk voor het kind, maar exit een groot deel van het loon van ma en pa. Want creativiteit zoals in onze jonge tijd is er niet meer bij. Nee, het moet spiksplinternieuw zijn, en van het merk dat op dat moment in zwang is. Quality time is broodnodig als je hard werkt, dus de jongeren gaan 3x per jaar op reis. Met het vliegtuig uiteraard, want het moet snel gaan. Kost geld hoor jongelui! Het dagverblijf van de kinderen? Duur duur, en misschien schaft men die belastingaftrek ook wel af! Het sportcenter, want jullie moeten fit blijven tot het eind juller dagen. Money money! En van de overschot gaan jullie sparen? Laat mij niet lachen.
Ach, onze ouders springen graag bij, want ze gunnen ons meer dan ze zelf hebben gehad. Zo gaat het in vele jonge gezinnen. Klopt tot nu toe.We springen inderdaad graag bij. Maar we gaan het niet meer kunnen! We gaan zelf niks meer hebben! En wat met jullie kleinkinderen en onze achterkleinkinderen? Wat gaan die doen als jullie jongeren oud en ziek worden? Ik zie de toekomst voor jullie duister in. MAAR MIJN MENING HOEFT NIET DIE VAN JULLIE TE ZIJN!!!
Eulalie verblijft in het bejaardenhuis en wordt negentig jaar. Zij is een oude vrijster en heeft nooit een man in haar leven gehad. De directie vraagt wat ze graag wil hebben voor haar verjaardag. Haar wens is om toch éénmaal in haar leven sex te mogen ervaren. De directie overlegt en beslist... Een jonge gigolo wordt gecontacteerd, gekeurd en aangenomen voor de job. Op de bewuste dag hoort men opgewonden kreten uit de kamer van Eulalie komen... Het is pas ùren later dat de jonge dekhengst zijn loon kan gaan ontvangen. De directie spoed zich ongerust naar Eulalie en zien haar moe maar voldaan in haar zetel zitten... Hoe is het geweest vraagt de directie? Ach, zegt Eulalie, het was voor hem òòk zijn eerste keer. Hoezo, vraagt de directie? Wel ja, zei Eulalie. Zijn gerief was spieksplinternieuw want het zat nog in de plastieken verpakking!
Schizofrenie is een nare ziekte! Men hoort stemmen die je dingen vertellen die je helemaal niet wilt weten. Of laten je dingen doen die je onder "normale" omstandigheden nooit zou doen. Het bekendste gegeven van schizofrenie is de multi personaliteit. Denk maar aan Dr Jeckyl en Mr Hyde. De film was uiteraard fictie, maar ik ben ervan overtuigt dat in ieder van ons meerdere identiteiten schuilen.
Zijn we niet allemaal een keer naar buiten toe de meest blije mens geweest, terwijl binnenin ons hart bijna in twee brak van verdriet? Wanneer men ons vraagt hoe het met ons gaat, antwoorden we steevast, "oh het gaat prima met mij, dank u" terwijl we ons doodziek, ellendig of minstens belabberd voelen. We lachen om niet te moeten huilen! We willen onszelf niet laten kennen! Onze donkere of minder mooie kant camoufleren we met iets dat we niet gans zijn. Slechts aan enkele intimi laten we ons ware gezicht zien. Slechts die éne geliefde persoon mag weten wie we werkelijk zijn en hoe we ons werkelijk voelen. En dan nog!
Ook ik heb last van een beetje schizofrenie! Niet zo dat ik vandaag Janne D' Arc denk te zijn en morgen Virginia Woolf! Nee, maar ik heb wel een trieste en een blije persoon in mij. En ik kan nooit voorspellen welke van de twee morgen de bovenhand gaat halen. Soms kan een lied mij doen keren van blij naar triest. Soms kan een woord mij van gelukkig naar boos maken. Er zijn zoveel factoren die mijn gemoedsrust kunnen doen keren in onrust. En daarom heb ik twee blogs!
Aan al diegene die hebben geraden wie ik ben op mijn andere blog, EEN DIKKE PROFICIAT! Maar geef toe dat ik danig heb moeten helpen he? Op mijn ander blogje geef ik jullie mijn trieste ik! Mijn boosheid om mijn verloren jeugd! Mijn kinderlijke onmacht tegenover volwassen boosaardigheid. Mijn romantische gevoeligheid. My dark-side zoals mijn cybermaatje LaBo het zo mooi kan zeggen. Hier ben ik de meer kritische ik. Hier ben ik de realist! Hier geef ik mijn mening op het alledaags gebeuren. AL HOEFT MIJN MENING GEENZINS UW MENING TE ZIJN!!!
Ik herinner mij de tijd dat de bank nog naar je toe kwam! Nee, niet de bank in het park alhoewel daar ook wat over te vertellen valt, maar ik bedoel de geldbanken.
Toen ik pas begon te werken kreeg ik wekelijks mijn loon netjes in het handje uitbetaald. Cash, zoals het nu wordt genoemt. Zo héél erg zwaar woog dit niet door, want zoveel verdiende ik niet! Zo begin mijn twintiger jaren had mijn baas een revolutionair voorstel. Of ik mijn loon niet wou laten uitbetalen via de bank! Het had enorme voordelen, zowel voor mij, als voor de baas. Dieven zouden minder kans maken om geld te kunnen bemachtigen bij een overval. De dieven van vandaag liggen om die bewering nog steeds te brullen van het lachen, maar dat is een ander verhaal. Ik mocht zelf mijn bank kiezen, dus ik ging akkoord en op zoek.
De ène bank beloofde al meer dan àndere! Zo kreeg je een welkomsgeschenk. In mijn geval waarschijnlijk een sleutelhanger, want zoals reeds gezegt, zoveel loon had ik niet! Bij elk begin van een nieuw jaar kreeg je een pracht van een agenda. Een kunstig gemaakte kalender was ook evident. Daarbovenover kreeg je mooie en practische mapjes om je afschriften in te bewaren. Die afschriften werden je gratis per post toegezonden. Op piekdagen moest je aan het loket soms wel wat aanschuiven, maar geen mens die daarom maalde. Those were the days my friend!
Vandaag is het een heel ander verhaal! Ten eerste moet ik bijna wekelijks in mijn agenda kijken om te weten wat de naam van mijn bank is. Dit omdat de naam van de banken, door fusie en allerlei andere toestanden, steeds maar weer veranderen. Hun tarieven veranderen steeds mee, in stijgende lijn wel te verstaan. Telkens ik mijn afschriften ga halen constateer ik dat mijn rekening nog maar eens van naam is veranderd. Had ik helemaal in het begin een doodnormale zichtrekening, wel ik heb ondertussen al vele malen de ladder beklommen en ga gestaag hogerop. Niet omdat er meer centen opkomen hé, nee hoor, gewoon omdat de service toeneemt.
Over die service heb ik nu net mijn bedenkingen! Op een keer kondigt de bank een grote ommekeer aan. Ik mag mijn geld zelf afhalen aan het kastje in de muur, en moet niet meer naar het loket. Ik heb daar een pasje voor nodig, en dat wordt mij welwillend uitgereikt, samen met het bijhorende prijskaartje. En de beheerskosten gaan omhoog. Maar goede service moet betaald worden, of niet? Al is het mij niet geheel duidelijk welk voordeel dit alles mij brengt.
Met dat pasje kan ik ook in de winkel betalen. Sommige winkels rekenen enkele centen kosten aan, maar wederom, voor het gemak moet je iets over hebben. Het voordeel is dat je niet meer meer met een hoop geld op zak hoeft te lopen. Het nadeel is dat je goed moet nadenken of je nu het blauwe bloesje wel of niet zou kopen, want eens de je persoonlijke code ingetoetst, kan je niet meer terug. Je geld is reeds van je rekening af. Die persoonlijke code moet je goed zien te onthouden, want de bank doet dit niet voor jou. Bij verlies of diefstal van je pasje ben enkel jij de pineut. Dat is niet in hun service inbegrepen. Ben je nu de code of het pasje tout court toch kwijt, dan zijn er nog geen potten gebroken, want bij je bank verkopen ze je graag een nieuw pasje.
Even later mag ik aan hetzelfde kastje in de muur mijn betalingen doen. Selfbanking noemen ze het! Weer niet meer aanschuiven aan het loket! Wel des te langer aan het kastje, maar we gaan niet pietluttig doen hè? De beheerskosten gaan nog maar eens omhoog. En de service blijft maar uitbreiden! We kunnen internetbankieren. Kosten noch moeite worden gespaart om het gemak te realiseren. Hun gemak en mijn moeite, dit alles op mijn kosten want..... Juist, de beheerskosten gaan omhoog! Hoe meer we zelf doen, hoe meer het ons schijnt te kosten. Ik zie de logica er niet van in!
Dat ik een vrouw ben, hebben jullie al wel geraden! Niet ééntje met een baard, maar wel één met haar op de tanden Dit laatste louter figuurlijk natuurlijk! Maar moest ik nou wel een baard hebben, dan was er nog altijd de mogelijkheid om dit euvel te laten fiksen. Want anders zou ik te ver afwijken van het ideaalbeeld, niet?
Ik heb het hier uiteraard over de "ideale vrouw"! Mannen hebben immer onvolkomen kunnen en mogen zijn, en het is nog steeds zo. Mannen hebben een knuffeleffect wanneer ze een buikje hebben! Vrouwen zijn oude uitgezakte tantes, wanneer ze een buikje hebben. Grijze haren zijn charmant bij de heren, maar vrouwen moeten hun stralende haarkleur bewaren tot aan hun dood. Ik kan zo nog een tiental feiten opnoemen, maar de dames onder ons zullen het zelf ook wel kunnen invullen vermoed ik. En de heren....zij dromen maar verder.
De laatste jaren lopen we daarom ook massaal naar de plastische chirurg. Als we jong zijn moeten onze borsten vooral "Groot" zijn. Bij het ouder worden moeten ze dan weer kleiner. Maar in beide gevallen moeten ze zeker rechtopstaan, ook bij het bukken of liggen. Aan zwaartekracht hebben we een hekel gekregen.
Rimpels moeten we beginnen wegsmeren vanaf ons twintigste jaar. En we moeten er voor zorgen dat we twintig blijven, ook als we onderhand bijna zestig of ouder zijn. De potjes beloven ons dat het kan, dus als het niet lukt is dat onze eigen fout, toch?
Ook onze tanden moeten stralend wit blijven! Want dat met de jaren onze tanden natuurlijk vergelen is ontoelaatbaar. Kronen of implantaten is de boodschap. Het bleken van de resterende eigen tanden is een must. Want een beetje man slaapt toch niet naast een vrouw die haar tanden in een glas heeft liggen.
Het goede nieuws is dat het tegenwoordig allemaal mogelijk is. Het slechte nieuws is dat het verschrikkelijk kostelijk is. Maar ook daar is de oplossing vlug gevonden. Want als vrouw moeten we niet alleen mooi blijven tot aan onze dood, neen, we moeten ook nog even actief blijven als toen we twintig waren. Dus gaan we buitenshuis werken. We doen ons huishouden met de glimlach. We voeden de kinderen op en houden ze stil wanneer manlief uitrust na zijn zware dagtaak op kantoor (hèèl belangrijk). Ondertussen gaan we eveneens uitwerken, en dit nog steeds met de glimlach, maar vooral zonder moe te zijn of het te worden. En als de kinderen met hun diploma de deur uit zijn. En het huis is afbetaald. En manlief heeft zijn droomauto, dan.... Dan mogen we verder werken om onze eigen verbouwingswerken te financiëren.
Wat sex betreft moeten we ook oppassen. Want je moet minstens 3X per week het ganse gamma van de "Kamasutra" kunnen afwerken. Kwestie van in de running te blijven. Kwestie van de echte twintigers geen kans te geven om met manlief, je huis en al wat erbij hoort te gaan lopen. Want dan kan je de persoonlijke renovatiewerken wel vergeten. Het OCMW ondersteund die werken niet. Je eigen loon is ontoereikend, en alimentatiegeld blijft een droom. Plotseling vind iedereen je mooi zoals je bent op de koop toe!
Wel, ik stond deze morgen nog maar eens voor de spiegel. Dacht bij mezelf dat ik waarschijnlijk ook voor herbouwing in aanmerking kom. Maar buiten de normale binnen de perken persoonlijke verzorging, vertik ik het om aan mij te laten prutsen. Ik word ouder, en de zwaartekracht eist zijn tol. De rimpels in mijn gelaat veraden de moeheid en het geleden verdriet, maar ook de blijheid. Wanneer ik een topje draag steken er geen opgepomte borsten bovenuit. Ik hoef niet zo nodig een snijdende koord van een string tussen mijn billen. Mijn kortste rokje komt net boven mijn knieen. Maar ik ben en blijf wel lekker mezelf! En mijn mening hoeft uiteraard niet de uwe te zijn!!!
Ik vraag mij telkens af, wanneer ik over statistieken lees, hoe, maar vooral door wie, die statistieken worden samengesteld! Aan mij heeft nooit iemand een officiële vragenlijst voorgelegt! Niet over mijn levensstandaard, niet over mijn voedingspatroon, en nog minder over mijn veiligheidsgevoel! Hoe kan men dan beweren dat hier in Antwerpen de mensen zich veilig voelen? Hoe kan men beweren dat de misdaad gedaald is te Antwerpen? Wie heeft dat bepaald? Op wie zijn opinie gaat men voort? In de statistieken zijn alle Belgen opgenomen. Ook de ouderen en de baby's. Nu is het al een beetje beter te begrijpen, want de baby's kunnen niet praten, en de ouderen durven niet praten!
Ik herinner mij nog de tijd dat we onder vrienden en vriendinnen afspraken om in de stad naar de bioscoop te gaan, of te gaan stappen. In de winter stonden we dan vanuit onze eigen gemeente of dorp te wachten op bus of tram. Niettegenstaande de winkels toen nog allemaal om 18h00. dichtgingen....Niettegenstaande er minder straatverlichting was.....Nietegenstaand er minder volk op straat liep..... Niettegenstaande dit alles waren we niet bang! We deden dit zonder angst omdat de krant niet elke dag bol stond van de overvallen op oude mensen. We waren onwetend over kinderen tussen de acht en de vijftien jaar die met messen op zak op zoek waren naar geld voor drugs. Of waren die er toendertijd niet? Toen gingen we nog veilig van De Gemeentestraat naar het De Conincksplein, of te voet naar de Paardemarkt of het St. Jansplein. Want elke lokatie had daar wel een leuke cafe waar jongeren graag vertoefden.
Ik herinner mij, dat wanneer ik als kind in de "koekkestad" rondliep, en ik een gesluierde vrouw zag met aan haar zijde een man in wit lang kleed, mijn kinderlijke fantasie in werking trad. De fel gekleurde gewaden van de vrouwen vond ik prachtig. Ik dacht dat die mensen uit de sprookjesboeken kwamen. De sprookjes van duizend en één nacht. Wanneer ik een neger zag droomde ik met mijn ogen open van wilde tijgers en leeuwen. Van vrolijke apen die van boom tot boom sprongen, onderwijl een banaan oppeuzelend. Kortom, we waren enkel bang van "zwarte piet"
Nu ga ik 's avonds de straat niet meer op! Zelfs niet nu er volop licht schijnt. Zelfs niet nu er talrijke lichtreclame's branden van de al even talrijke nachtwinkels. De Oosterse en affrikaans mensen in hun lange gewaden vrees ik nog niet, nee, het zijn hun nazaten die ik vrees! Omdat er elke dag wel een ouderling wordt overvallen door een kind met mes op zak, op zoek naar geld voor drugs Je bent niet meer veilig in je auto, carjacking. Je bent niet veilig in je huis, homejacking En nu moeten we zelfs een terroristenaanval vrezen! En ik ben zeker niet de enige die angst heeft.
Hoe komt het dat deze angst niet in de statistieken wordt opgenomen? Baby's kunnen niet praten, en ouderen durven niet praten! We mogen ook niet praten, we mogen niet zeggen wat we denken! We mogen niet zeggen dat we angst voelen! Daarom heeft men aan mij waarschijnlijk niets gevraagt. Daarom ben ik stilzwijgend opgenomen in de statistieken. Statistieken die volgens mijn mening dateren vanuit die tijd dat ik nog in sprookjes geloofde. Maar mijn mening hoeft niet de uwe te zijn!!!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
...
Vader krokodil onderwijst zoon krokodil in het jagen op een prooi!
Ik ben er mij terdege van bewust dat ik hier, en nu, een grote groep mensen tegen mij in het harnas ga jagen met dit epistel!
In de meeste week of maandbladen staat er een rubriek in de trend van "vraag het aan lieve.....?"
Mijn grote liefde is ziek. Doodziek!
Naar aanleiding van een artikel dat ik las op het blog van 
Met het begin van het nieuwe schooljaar moest ik terugdenken aan mijn eigen schooljaren.
Jongeren willen niet meer werken en afdragen voor het pensioen van de ouderen van nu!
Schizofrenie is een nare ziekte!
Ik vraag mij telkens af, wanneer ik over statistieken lees, hoe, maar vooral door wie, die statistieken worden samengesteld!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
