You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
09-09-2005
GOED VOOR EEN LACH!
De nieuwe pastoor was zo zenuwachtig dat hij de eerste mis bijna niet kon spreken en vroeg daarom de bisschop om raad. Deze raadde hem aan voor de mis twee à drie druppels wodka in een glas water te doen en dit op te drinken. De pastoor deed dit en de mis verliep prima: Hij was de rust zelve en alles ging zoals het moet. Nadat de pastoor het recept nogmaals had genomen maar deze keer met iets meer wodka bleef hij zelfs rustig tijdens de mis, terwijl het buiten regende en stormde alsof de wereld verging. Toen hij na de mis weer in de pastorie kwam lag er een briefje voor hem van de bisschop:
Beste Pastoor,
Bij deze neem ik de vrijheid enige feedback te geven op uw laatste mis en hoop dat u aan deze punten zal werken:
* Het is niet nodig citroenschijfjes op de rand van de misbeker te steken; * Het hokje naast het altaar is de biechtstoel en geen WC; * Er zijn 10 geboden, geen 12; * Er waren 12 apostelen, geen 14; * Geen van de apostelen was een dwerg en niemand droeg een rood kapje; * Jezus Christus en de Apostelen duiden we niet aan als "J.C. and the Gang"; * Mozes bevrijdde Israël van Egypte niet van Irak; * In het paradijs woonde Adam en Eva, niet Adolf en Eva; * David won van Goliath maar niet door het geven van een trap in zijn ballen; * We noemen Judas niet Hoerenjong en de paus noemen we niet El Padrino; * Bin Laden heeft niets te maken met de dood van Jezus; * Het wijwater is er om te zegenen, niet om de nek te verfrissen; * Waarom u de miswijn in een teug heeft leeggedronken, vervolgens zout oplikte en daarna in een citroen heeft gebeten, snap ik nog steeds niet!?; * Die "muts met die kleine tieten" was Moeder Maria; * In het vervolg niet meer steunen op de beelden, deze al helemaal niet meer zoenen; * De "Freak in het midden" is overigens Jezus. * Hij hangt daar niet uit verveling maar is aan het kruis genageld; * Diegene in de hoek bij het koor welke u eerst betitelde als homo en later als travestiet in een nachtpon was ik;
De volgende keer graag twee druppels wodka in het water en niet omgekeerd.
Naar aanleiding van een artikel dat ik las op het blog van bojako
kan ik het niet laten om dit te schrijven. Het artikel gaat over baarmoederhalskanker en het verwijderen van die bewuste baarmoeder. Een hysterectomie om het eens met een duur woord te zeggen. Bojaco zelf schreef dit artikel naar aanleiding van een programma dat ze had gezien op tv. Daarin beweerde men, terecht overigens, dat dokters nogal vlug overgaan tot het verwijderen van die baarmoeder zonder veel rekening te houden met het sexuele after life van de vrouw. Want een vrouw zonder baarmoeder geniet niet meer, of toch minder, van sex. En nu juist dit moet ik tegenspreken!
Toen ik op 39 jarige leeftijd de diagnose baarmoederhalskanker te horen kreeg, stortte enerzijds mijn wereld in elkaar. Maar anderzijds was ik blij dat ik uiteindelijk na meer dan een jaar van pijn, en hevige onregelmatige bloedingen, wist wat mij scheelde. Sex stond dat ganse jaar reeds op een laag pitje, want ik ben geen masochist, en vrijen met pijn was niet mijn ding. Daar ik in de horeca werkte kreeg ik al gauw verscheidene opmerkingen. Sommige waren een troost, sommige waren rechtuit cru. Die laatste kwamen dan ook van het mannelijk cliënteel, want als het bier is in de man...... Zo beweerde er één dat sex nu voor mij voorbij was! Dat ik voor de man nu niets meer kon betekenen, qua sex dan! Voor de man zou het net zijn of mijn vagina was een holle kelder! Dat en nog véél meer van dat fraais kreeg ik te horen.
Met die gedachte trok ik naar de operatiekamer. Nooit geen orgasme meer, geen plezier meer in sex. Maar ik had geen keuze, die baarmoeder moest eruit! Mijn hoop was enkel gevestigd op de twijfel van de Genecoloog of men mijn eierstokken mee moest verwijderen, ja dan wel nee. Ik nam mij voor van zodra ik uit de narcose kwam om te testen of al die onnadenkende dronkelappen gelijk hadden. Ik zou snel onderzoeken of ik nog een orgasme kon hebben of niet. Met die gedachte in mijn hoofd ging ik onder narcose, en vreemd genoeg kwam ik ook met die gedachte uit de narcose. Niet dat ik sex het belangrijkste vond in mijn leven, maar helemaal zonder kon ik het mij op die leeftijd toch nog niet voorstellen. Vooral dat ontladende en zo zaligheidsgevend gevoel van dat orgasme dat sex de moeite waard maakte.
Toen ik terug op mijn kamer was en alle slangetjes en buisjes verdwenen waren, nam ik de proef op de som. Eerst moest ik danig mijn realistische en bange gedachten ver weg duwen naar een heerlijke fantasie, maar eens die klus geklaard lukte het wonderwel. En ja hoor, ik kreeg een orgasme! Ik ben dus vandaag het levende, misschien uitzonderlijke, bewijs dat sex nog kan na een Hysterectomie! Dat sex nog fijn is na die baarmoederhals kanker! Mijn partner kan dit beamen!
Sex zit hem voor het grootste deel tussen de oren dames, en niet in die baarmoeder. Je hebt ook twee soorten van orgasme's, de vaginale en het clitoris orgasme. Het eerste is sowieso niet voor iedereen weggelegd! Het tweede blijft actief! Met borstkanker heb ik gelukkg geen ervaring, dus ik weet niet wat dat geeft aan de lustgevoelens van de vrouw. Voor mij zijn mijn borsten zeker een stimulans tot.... Maar ik wil elke vrouw zeggen dat wij uit véél meer bestaan dan borsten en baarmoeders. Dat sex leuk kan zijn op vele manieren, en dit tot op hoge leeftijd!
Met het begin van het nieuwe schooljaar moest ik terugdenken aan mijn eigen schooljaren. In het bijzonder aan wat wij vroeger moesten leren, en vooral wat ons werd geleerd. Zo leerden we dat we respect moesten hebben voor mens en dier. Vòòral ook voor onze ouders, evenals voor oudere mensen. Met dat respect had, en heb ik, nooit moeite gehad. Op mijn beurt heb ik het , als ouder zijnde, mijn eigen kinderen ook geleerd. Maar we leerden ook dat we eerbied moesten hebben. Eerbied voor onze koning en koningin. Eerbied ook voor hoogwaardigheidsbekleders en notabelen. Kortom, eerbied voor ieder die een trapje hoger stond dan wij. Iedereen die geld en/of macht heeft. En met dat laatste heb ik het in de loop der jaren wel moeilijk mee gekregen.
Waarom zou ik eerbied moeten hebben voor stinkrijke mensen die voor dat geld nooit wat hebben moeten doen? Mensen die geboren zijn in een gouden wieg en enkel door erfrecht macht bezitten? Kennis is macht, zo luidt het spreekwoord! Maar moet ik eerbied hebben voor hen die die kennis en macht ge (mis) bruiken om tot op de hoogste ladder te kruipen? Die over lijken gaan en niet geven om de puinhoop die ze achter zich laten? Neen, ik heb geen respect voor die mensen, laat staan eerbied!
Ik heb eerbied voor die poetsvrouw die elke dag weer het vuil opkuist dat anderen gemaakt hebben... Voor die man of vrouw die zonder lange arm de ladder is opgeklommen.... De bediende die steeds met een glimlach achter zijn loket plaats neemt, en zich niet te beroerd voelt om een ietsje meer te doen dan hem is opgedragen. De postbode, de vuilnismannen, de fabrieksarbeider, de verpleger, enz. Iedereen die op eerlijke wijze zijn kost verdiend. Die niemand kwaad berokkend door zijn plaats in de maatschappij in te nemen. Voor al diegene die zich vrijwillig inzetten om anderen gelukkig te maken. Daar heb ik respect voor! Die mensen verdienen eerbied! En die mensen krijgen dan ook mijn respect en eerbied die men mij met de paplepel heeft ingegeven.
Maar mijn mening hoeft uiteraard niet de uwe te zijn!!!
Jongeren willen niet meer werken en afdragen voor het pensioen van de ouderen van nu! Wel, tof dat ze voor hun mening durven uitkomen. Knap dat ze die keuze hebben Sneu voor ons senioren die graag nog een tijdje hadden willen meedraaien!
Toen ik begon te werken op mijn veertiende jaar is de vraag of ik wilde afdragen, voor wat of wie dan ook, niet gesteld. En dat is zo gebleven zolang ik werkte. Het was de normaalste zaak dat wanneer je je loonzakje kreeg, er een deel van weg was. Naar de staat, voor van alles en nog wat. Je stelde je er niet al teveel vragen omtrent, het was nu eenmaal zo. En je overlegde wat je kon en mocht doen met de overschot die je wel in je handen kreeg.
Wij senioren lijken steeds meer in de weg te lopen van steeds meer mensen. We leven te lang! Als we oud en ziek zijn moeten we naar het bejaardenhuis. Dat kost veel geld, en ons pensioen is niet toereikend. Onze kinderen moeten verplicht bijspringen. Wat nu als die kinderen de keuze hebben om zulks te weigeren? Welke keuze hebben wij dan? Eutanasie onder zachte maar o zo liefdevolle dwang?
Stel nu dat er inderdaad beslist wordt dat jongeren niet meer moeten afdragen voor het pensioen van de ouderen van nu, wat dan? Iedereen een staatspensioen? Of werken tot je dood valt? Hetgeen men nu toch al een tijdje overweegt. Maar wat met de jongeren van nu zelf? Gaan ze van hun loon centjes opzij leggen "voor later"? Willen zij dan niet leven tot op hoge leeftijd? Willen zij werken tot ze erbij neervallen? En wat dan met die vele jongeren die jaren stempelen, of zo nu en dan werk vinden? Volgens mij gaat men dan voor die jongeren ook het systheem toepassen, geen werk geen geld, en derhalve later ook geen pensioen.
Wat blijft er nog over om te sparen voor de doorsnee jongeren? Een eigendom is een must: dus een hypotheek Eén, maar liefst twee auto's, broodnodig: dus een lening. De trend van vandaag is één kind is meer dan genoeg. Maar dat kind moet dan wel alles, maar dan ook àlles kunnen hebben wat zijn hartje begeerd. Natuurlijk leuk voor het kind, maar exit een groot deel van het loon van ma en pa. Want creativiteit zoals in onze jonge tijd is er niet meer bij. Nee, het moet spiksplinternieuw zijn, en van het merk dat op dat moment in zwang is. Quality time is broodnodig als je hard werkt, dus de jongeren gaan 3x per jaar op reis. Met het vliegtuig uiteraard, want het moet snel gaan. Kost geld hoor jongelui! Het dagverblijf van de kinderen? Duur duur, en misschien schaft men die belastingaftrek ook wel af! Het sportcenter, want jullie moeten fit blijven tot het eind juller dagen. Money money! En van de overschot gaan jullie sparen? Laat mij niet lachen.
Ach, onze ouders springen graag bij, want ze gunnen ons meer dan ze zelf hebben gehad. Zo gaat het in vele jonge gezinnen. Klopt tot nu toe.We springen inderdaad graag bij. Maar we gaan het niet meer kunnen! We gaan zelf niks meer hebben! En wat met jullie kleinkinderen en onze achterkleinkinderen? Wat gaan die doen als jullie jongeren oud en ziek worden? Ik zie de toekomst voor jullie duister in. MAAR MIJN MENING HOEFT NIET DIE VAN JULLIE TE ZIJN!!!
Eulalie verblijft in het bejaardenhuis en wordt negentig jaar. Zij is een oude vrijster en heeft nooit een man in haar leven gehad. De directie vraagt wat ze graag wil hebben voor haar verjaardag. Haar wens is om toch éénmaal in haar leven sex te mogen ervaren. De directie overlegt en beslist... Een jonge gigolo wordt gecontacteerd, gekeurd en aangenomen voor de job. Op de bewuste dag hoort men opgewonden kreten uit de kamer van Eulalie komen... Het is pas ùren later dat de jonge dekhengst zijn loon kan gaan ontvangen. De directie spoed zich ongerust naar Eulalie en zien haar moe maar voldaan in haar zetel zitten... Hoe is het geweest vraagt de directie? Ach, zegt Eulalie, het was voor hem òòk zijn eerste keer. Hoezo, vraagt de directie? Wel ja, zei Eulalie. Zijn gerief was spieksplinternieuw want het zat nog in de plastieken verpakking!
Schizofrenie is een nare ziekte! Men hoort stemmen die je dingen vertellen die je helemaal niet wilt weten. Of laten je dingen doen die je onder "normale" omstandigheden nooit zou doen. Het bekendste gegeven van schizofrenie is de multi personaliteit. Denk maar aan Dr Jeckyl en Mr Hyde. De film was uiteraard fictie, maar ik ben ervan overtuigt dat in ieder van ons meerdere identiteiten schuilen.
Zijn we niet allemaal een keer naar buiten toe de meest blije mens geweest, terwijl binnenin ons hart bijna in twee brak van verdriet? Wanneer men ons vraagt hoe het met ons gaat, antwoorden we steevast, "oh het gaat prima met mij, dank u" terwijl we ons doodziek, ellendig of minstens belabberd voelen. We lachen om niet te moeten huilen! We willen onszelf niet laten kennen! Onze donkere of minder mooie kant camoufleren we met iets dat we niet gans zijn. Slechts aan enkele intimi laten we ons ware gezicht zien. Slechts die éne geliefde persoon mag weten wie we werkelijk zijn en hoe we ons werkelijk voelen. En dan nog!
Ook ik heb last van een beetje schizofrenie! Niet zo dat ik vandaag Janne D' Arc denk te zijn en morgen Virginia Woolf! Nee, maar ik heb wel een trieste en een blije persoon in mij. En ik kan nooit voorspellen welke van de twee morgen de bovenhand gaat halen. Soms kan een lied mij doen keren van blij naar triest. Soms kan een woord mij van gelukkig naar boos maken. Er zijn zoveel factoren die mijn gemoedsrust kunnen doen keren in onrust. En daarom heb ik twee blogs!
Aan al diegene die hebben geraden wie ik ben op mijn andere blog, EEN DIKKE PROFICIAT! Maar geef toe dat ik danig heb moeten helpen he? Op mijn ander blogje geef ik jullie mijn trieste ik! Mijn boosheid om mijn verloren jeugd! Mijn kinderlijke onmacht tegenover volwassen boosaardigheid. Mijn romantische gevoeligheid. My dark-side zoals mijn cybermaatje LaBo het zo mooi kan zeggen. Hier ben ik de meer kritische ik. Hier ben ik de realist! Hier geef ik mijn mening op het alledaags gebeuren. AL HOEFT MIJN MENING GEENZINS UW MENING TE ZIJN!!!
Ik herinner mij de tijd dat de bank nog naar je toe kwam! Nee, niet de bank in het park alhoewel daar ook wat over te vertellen valt, maar ik bedoel de geldbanken.
Toen ik pas begon te werken kreeg ik wekelijks mijn loon netjes in het handje uitbetaald. Cash, zoals het nu wordt genoemt. Zo héél erg zwaar woog dit niet door, want zoveel verdiende ik niet! Zo begin mijn twintiger jaren had mijn baas een revolutionair voorstel. Of ik mijn loon niet wou laten uitbetalen via de bank! Het had enorme voordelen, zowel voor mij, als voor de baas. Dieven zouden minder kans maken om geld te kunnen bemachtigen bij een overval. De dieven van vandaag liggen om die bewering nog steeds te brullen van het lachen, maar dat is een ander verhaal. Ik mocht zelf mijn bank kiezen, dus ik ging akkoord en op zoek.
De ène bank beloofde al meer dan àndere! Zo kreeg je een welkomsgeschenk. In mijn geval waarschijnlijk een sleutelhanger, want zoals reeds gezegt, zoveel loon had ik niet! Bij elk begin van een nieuw jaar kreeg je een pracht van een agenda. Een kunstig gemaakte kalender was ook evident. Daarbovenover kreeg je mooie en practische mapjes om je afschriften in te bewaren. Die afschriften werden je gratis per post toegezonden. Op piekdagen moest je aan het loket soms wel wat aanschuiven, maar geen mens die daarom maalde. Those were the days my friend!
Vandaag is het een heel ander verhaal! Ten eerste moet ik bijna wekelijks in mijn agenda kijken om te weten wat de naam van mijn bank is. Dit omdat de naam van de banken, door fusie en allerlei andere toestanden, steeds maar weer veranderen. Hun tarieven veranderen steeds mee, in stijgende lijn wel te verstaan. Telkens ik mijn afschriften ga halen constateer ik dat mijn rekening nog maar eens van naam is veranderd. Had ik helemaal in het begin een doodnormale zichtrekening, wel ik heb ondertussen al vele malen de ladder beklommen en ga gestaag hogerop. Niet omdat er meer centen opkomen hé, nee hoor, gewoon omdat de service toeneemt.
Over die service heb ik nu net mijn bedenkingen! Op een keer kondigt de bank een grote ommekeer aan. Ik mag mijn geld zelf afhalen aan het kastje in de muur, en moet niet meer naar het loket. Ik heb daar een pasje voor nodig, en dat wordt mij welwillend uitgereikt, samen met het bijhorende prijskaartje. En de beheerskosten gaan omhoog. Maar goede service moet betaald worden, of niet? Al is het mij niet geheel duidelijk welk voordeel dit alles mij brengt.
Met dat pasje kan ik ook in de winkel betalen. Sommige winkels rekenen enkele centen kosten aan, maar wederom, voor het gemak moet je iets over hebben. Het voordeel is dat je niet meer meer met een hoop geld op zak hoeft te lopen. Het nadeel is dat je goed moet nadenken of je nu het blauwe bloesje wel of niet zou kopen, want eens de je persoonlijke code ingetoetst, kan je niet meer terug. Je geld is reeds van je rekening af. Die persoonlijke code moet je goed zien te onthouden, want de bank doet dit niet voor jou. Bij verlies of diefstal van je pasje ben enkel jij de pineut. Dat is niet in hun service inbegrepen. Ben je nu de code of het pasje tout court toch kwijt, dan zijn er nog geen potten gebroken, want bij je bank verkopen ze je graag een nieuw pasje.
Even later mag ik aan hetzelfde kastje in de muur mijn betalingen doen. Selfbanking noemen ze het! Weer niet meer aanschuiven aan het loket! Wel des te langer aan het kastje, maar we gaan niet pietluttig doen hè? De beheerskosten gaan nog maar eens omhoog. En de service blijft maar uitbreiden! We kunnen internetbankieren. Kosten noch moeite worden gespaart om het gemak te realiseren. Hun gemak en mijn moeite, dit alles op mijn kosten want..... Juist, de beheerskosten gaan omhoog! Hoe meer we zelf doen, hoe meer het ons schijnt te kosten. Ik zie de logica er niet van in!
Dat ik een vrouw ben, hebben jullie al wel geraden! Niet ééntje met een baard, maar wel één met haar op de tanden Dit laatste louter figuurlijk natuurlijk! Maar moest ik nou wel een baard hebben, dan was er nog altijd de mogelijkheid om dit euvel te laten fiksen. Want anders zou ik te ver afwijken van het ideaalbeeld, niet?
Ik heb het hier uiteraard over de "ideale vrouw"! Mannen hebben immer onvolkomen kunnen en mogen zijn, en het is nog steeds zo. Mannen hebben een knuffeleffect wanneer ze een buikje hebben! Vrouwen zijn oude uitgezakte tantes, wanneer ze een buikje hebben. Grijze haren zijn charmant bij de heren, maar vrouwen moeten hun stralende haarkleur bewaren tot aan hun dood. Ik kan zo nog een tiental feiten opnoemen, maar de dames onder ons zullen het zelf ook wel kunnen invullen vermoed ik. En de heren....zij dromen maar verder.
De laatste jaren lopen we daarom ook massaal naar de plastische chirurg. Als we jong zijn moeten onze borsten vooral "Groot" zijn. Bij het ouder worden moeten ze dan weer kleiner. Maar in beide gevallen moeten ze zeker rechtopstaan, ook bij het bukken of liggen. Aan zwaartekracht hebben we een hekel gekregen.
Rimpels moeten we beginnen wegsmeren vanaf ons twintigste jaar. En we moeten er voor zorgen dat we twintig blijven, ook als we onderhand bijna zestig of ouder zijn. De potjes beloven ons dat het kan, dus als het niet lukt is dat onze eigen fout, toch?
Ook onze tanden moeten stralend wit blijven! Want dat met de jaren onze tanden natuurlijk vergelen is ontoelaatbaar. Kronen of implantaten is de boodschap. Het bleken van de resterende eigen tanden is een must. Want een beetje man slaapt toch niet naast een vrouw die haar tanden in een glas heeft liggen.
Het goede nieuws is dat het tegenwoordig allemaal mogelijk is. Het slechte nieuws is dat het verschrikkelijk kostelijk is. Maar ook daar is de oplossing vlug gevonden. Want als vrouw moeten we niet alleen mooi blijven tot aan onze dood, neen, we moeten ook nog even actief blijven als toen we twintig waren. Dus gaan we buitenshuis werken. We doen ons huishouden met de glimlach. We voeden de kinderen op en houden ze stil wanneer manlief uitrust na zijn zware dagtaak op kantoor (hèèl belangrijk). Ondertussen gaan we eveneens uitwerken, en dit nog steeds met de glimlach, maar vooral zonder moe te zijn of het te worden. En als de kinderen met hun diploma de deur uit zijn. En het huis is afbetaald. En manlief heeft zijn droomauto, dan.... Dan mogen we verder werken om onze eigen verbouwingswerken te financiëren.
Wat sex betreft moeten we ook oppassen. Want je moet minstens 3X per week het ganse gamma van de "Kamasutra" kunnen afwerken. Kwestie van in de running te blijven. Kwestie van de echte twintigers geen kans te geven om met manlief, je huis en al wat erbij hoort te gaan lopen. Want dan kan je de persoonlijke renovatiewerken wel vergeten. Het OCMW ondersteund die werken niet. Je eigen loon is ontoereikend, en alimentatiegeld blijft een droom. Plotseling vind iedereen je mooi zoals je bent op de koop toe!
Wel, ik stond deze morgen nog maar eens voor de spiegel. Dacht bij mezelf dat ik waarschijnlijk ook voor herbouwing in aanmerking kom. Maar buiten de normale binnen de perken persoonlijke verzorging, vertik ik het om aan mij te laten prutsen. Ik word ouder, en de zwaartekracht eist zijn tol. De rimpels in mijn gelaat veraden de moeheid en het geleden verdriet, maar ook de blijheid. Wanneer ik een topje draag steken er geen opgepomte borsten bovenuit. Ik hoef niet zo nodig een snijdende koord van een string tussen mijn billen. Mijn kortste rokje komt net boven mijn knieen. Maar ik ben en blijf wel lekker mezelf! En mijn mening hoeft uiteraard niet de uwe te zijn!!!
Ik vraag mij telkens af, wanneer ik over statistieken lees, hoe, maar vooral door wie, die statistieken worden samengesteld! Aan mij heeft nooit iemand een officiële vragenlijst voorgelegt! Niet over mijn levensstandaard, niet over mijn voedingspatroon, en nog minder over mijn veiligheidsgevoel! Hoe kan men dan beweren dat hier in Antwerpen de mensen zich veilig voelen? Hoe kan men beweren dat de misdaad gedaald is te Antwerpen? Wie heeft dat bepaald? Op wie zijn opinie gaat men voort? In de statistieken zijn alle Belgen opgenomen. Ook de ouderen en de baby's. Nu is het al een beetje beter te begrijpen, want de baby's kunnen niet praten, en de ouderen durven niet praten!
Ik herinner mij nog de tijd dat we onder vrienden en vriendinnen afspraken om in de stad naar de bioscoop te gaan, of te gaan stappen. In de winter stonden we dan vanuit onze eigen gemeente of dorp te wachten op bus of tram. Niettegenstaande de winkels toen nog allemaal om 18h00. dichtgingen....Niettegenstaande er minder straatverlichting was.....Nietegenstaand er minder volk op straat liep..... Niettegenstaande dit alles waren we niet bang! We deden dit zonder angst omdat de krant niet elke dag bol stond van de overvallen op oude mensen. We waren onwetend over kinderen tussen de acht en de vijftien jaar die met messen op zak op zoek waren naar geld voor drugs. Of waren die er toendertijd niet? Toen gingen we nog veilig van De Gemeentestraat naar het De Conincksplein, of te voet naar de Paardemarkt of het St. Jansplein. Want elke lokatie had daar wel een leuke cafe waar jongeren graag vertoefden.
Ik herinner mij, dat wanneer ik als kind in de "koekkestad" rondliep, en ik een gesluierde vrouw zag met aan haar zijde een man in wit lang kleed, mijn kinderlijke fantasie in werking trad. De fel gekleurde gewaden van de vrouwen vond ik prachtig. Ik dacht dat die mensen uit de sprookjesboeken kwamen. De sprookjes van duizend en één nacht. Wanneer ik een neger zag droomde ik met mijn ogen open van wilde tijgers en leeuwen. Van vrolijke apen die van boom tot boom sprongen, onderwijl een banaan oppeuzelend. Kortom, we waren enkel bang van "zwarte piet"
Nu ga ik 's avonds de straat niet meer op! Zelfs niet nu er volop licht schijnt. Zelfs niet nu er talrijke lichtreclame's branden van de al even talrijke nachtwinkels. De Oosterse en affrikaans mensen in hun lange gewaden vrees ik nog niet, nee, het zijn hun nazaten die ik vrees! Omdat er elke dag wel een ouderling wordt overvallen door een kind met mes op zak, op zoek naar geld voor drugs Je bent niet meer veilig in je auto, carjacking. Je bent niet veilig in je huis, homejacking En nu moeten we zelfs een terroristenaanval vrezen! En ik ben zeker niet de enige die angst heeft.
Hoe komt het dat deze angst niet in de statistieken wordt opgenomen? Baby's kunnen niet praten, en ouderen durven niet praten! We mogen ook niet praten, we mogen niet zeggen wat we denken! We mogen niet zeggen dat we angst voelen! Daarom heeft men aan mij waarschijnlijk niets gevraagt. Daarom ben ik stilzwijgend opgenomen in de statistieken. Statistieken die volgens mijn mening dateren vanuit die tijd dat ik nog in sprookjes geloofde. Maar mijn mening hoeft niet de uwe te zijn!!!
Ik ben een fan van GEERT HOSTE! Daarom enkele uitspraken van hem die ik leuk en frappant vond. Ik hoop dat jullie dat ook vinden, al moet mijn mening niet de uwe zijn!
Sinds de dag dat men besloten heeft om het huisvuil te scheiden en gelijk maar de beslissing te nemen dat ook in bepaalde, maar vooral betalende zakken te doen, is het in Antwerpen nog nooit zo vuil geweest! Is het moedwil, of onmacht? Ik weet het antwoord niet op die vraag. En de gemeente breekt er zich blijkbaar het hoofd niet over. Kassa kassa is al dat telt!
Waar ik vroeger met mijn hondje gezellig kon wandelen tussen fris groen, ligt nu langs beide kanten een vuilnisbelt. Illegaal gestort vuil door omwoners, maar ook van ver daar buiten. Waarschijnlijk het meest door ouders met kinderen, want de vieze pampers liggen er talrijk te stinken. De kinderen van die bewuste ouders zullen het milieu al zeker niet gaan respecteren in hun verdere leven!
Maar ook de enkele papiermandjes, geplaatst om er de poepzakjes van honden in te gooien puilen uit door plastiek tassen met divers huiselijke afval. Overal in de straten ligt er vuil rond te slingeren. Wat eens een groene en gezellige buurt was, is nu één groot stort. Op warme dagen zie je de ratten dan ook talrijk knagen aan de zakken die her en der verspreid liggen.
Ergens kan ik verstaan dat mensen met een minimum inkomen, die het zo al moeilijk hebben om rond te komen, hun geld niet kunnen besteden aan dure vuilniszakken. Waarom snappen onze gemeenteraadsleden dat niet?! Waarom geeft men aan die mensen geen gratis zakken? Men gooit zo vaak en zoveel geld over de balk. Geld uit de stads of gemeentekast waar niemand van kan zeggen waar het gebleven is. Feit is wel dat het verdwenen is! Feit is ook dat men het waarschijnlijk nooit gaat terugvinden. Waarom dan die kosten niet maken om de arme drommel een pak vuilniszakken gratis te laten afhalen!
Maar het is niet enkel te wijten aan de sukkelaar dat het vuil ligt te slingeren! Het is zelfs waarschijnlijker dat ze gemakshalve en onterecht met de vinger worden nagewezen. Hoe verklaar je anders dat het vuil in plastiekzakken is gestopt met de naam op van dure kledingswinkels en boetiks? Of dure winkelketens? Daar winkelen arme mensen niet! Is het bij de éne onmacht, bij de andere is het moedwil! En diegene die gewetensvol sorteren leven in de vuiligheid! Diegene die niet rijk zijn, maar toch hun centen geven aan dure vuilniszakken, betalen dubbel.
De vuilniswagen komt nog maar één keer per week! Ik neem dus aan dat mensen die geen tuin of balkonnetje hebben hun vuil binnen moeten zetten, met alle gevolgen vandien. Het moet niet leuk zijn om je vlees of aardappelen te moet staan bakken of koken met de stank van het vuilnis onder je neus. In de zomer moet het in die keukens ook niet erg fris ruiken! Komt bij dat je een hoop vliegen binnen krijgt, die hun eitjes à volonté in je prullenbak leggen. Resultaat, maden. Om elke dag een witte, groene of blauwe zak op straat te zetten is te gek om los te lopen. Daarbij is het bij wet verboden is om zulks te doen. Dus wordt het illegaal her en der gestort.
Waarom snappen die raadsleden dat niet? Waarom ziet men niet in dat de straten vegen met duur personeel en nog duurder materiaal vechten is tegen de bierkaai? Ze zijn nog niet goed en wel klaar, of er ligt al een nieuwe lading! Waar is men in godsnaam mee bezig?
Vroeger was niet alles beter! Maar toen de vuilniswagen tweemaal per week kwam... Toen men nog vrij was om de vuilzakken te kopen waar men wou.... Vuiniszakken die véél goedkoper waren en sterker bovenop, want de verplichte dure zijn ook nog eens waardeloos op de koop toe. Toen lag het groen er nog fris bij! Toen liepen er geen ratten in de buurt! Toen stonk het niet onder je raam!
Dat is mijn mening, maar het hoeft natuurlijk niet uw mening te zijn!
Vraag aan tien mensen over gans de wereld of ze van dieren houden, en negen zullen je ja antwoorden. Deze negen mensen zullen je ook vertellen dat ze huisdieren bezitten. Soms slechts één, soms meerdere. Mijn vraag is dan hoe het komt dat de dierenasielen nooit onbevolkt zijn? En waarom zijn er pieken met elke vakantieperiode? Waarom zit men bij Gaia nooit zonder werk? Wat verstaan deze mensen onder "houden van"? Zijn dat die mensen die de zon gaan opzoeken in Spanje, nadat ze hun geliefde huisdier gedumpt hebben, en daarbij naar de stierengevechten gaan kijken?
Men moet toch beseffen dat de stier geen schijn van kans heeft! Dat gunt men het beest niet eens. Nee, hij wordt uit het pikdonker in de met volle zon overgoten arena in gejaagd. Het beest ziet niks, en schrikt van het gejoel van de meute op de tribune. Daarenboven krijgt hij van links en rechts nog wat venijnige steken toegediend, zodat hij razend wordt van de pijn. Of is het radeloos?! En dan komt de genade stoot!!!
Wat vinden al die bloeddorstige (mensen?) in godsnaam aan die verwijfde vent in glitterpak, die als een pauw de arena binnenkomt. Kan men dan niet beter naar een travestietenshow gaan kijken als het enkel daarom te doen is? Wat is nu zijn verdienste? Een dier doden dat reeds zo verzwakt is door bloedveries, dat is alles dat hij kan. En dan nog niet eens zonder tien of meer assistenten. Ik kan ook met gemak een mier doodtrappen, kost mij geen enkele moeite. Heb ik nu applaus en bloemen verdiend?
Ik zag op het nieuws ooit een fragment uit zo'n stierengevecht. Daarbij werd die verwijfde in glitterpak op de horens van de stier genomen. Ik juichte van de pret, eindelijk gerechtigheid dacht ik! Maar dat mocht zelfs niet waar zijn, want ook hier mocht de stier niet winnen. Maar als ik aan dat fragment denk doet het mij nog steeds plezier dat die bewuste stier zich toch even heeft kunnen uitleven. Ik vraag mij af, of die mensen op de tribunes van die arena's, of die mensen die naar reptielen en dolfijnen etc. shows gaan kijken, of die mensen beseffen dat die dieren geen enkele andere keuze hebben dan te doen hetgeen hun meesters willen? Zelfs als het hun dood betekend!
Ik ben fier op de gebouwen en beplanting van onze Antwerpse zoo, maar mijn hart doet pijn wanneer ik die prachtige wilde dieren achter tralie's zie. Het is daarom waarschijnlijk dat ik maar eens om de twintig jaar een bezoek aan de dierentuin breng. Enkel omdat ik hoop dat het dierenbestand is afgenomen. Is een dierentuin nog wel nodig in deze wereld waarin je de ganse wereld via de media in je huiskamer binnen krijgt? Waar je de prachtigste documentaires te zien krijgt van wilde dieren in hun natuurlijke biotoop. Ik ga niet naar dieren of safariparken, ik wil dit onnatuurlijk gegeven niet in stand houden. Ik wil niet dat men jaarlijks nieuwe slachtoffers kan aankopen met mijn geld.
Wanneer we dit massaal moesten doen, zou er waarschijnlijk al minder gestroopt worden. Wanneer we echte dierenliefhebbers zouden worden, en geen dieren meer zouden kopen uit snobisme, om te pronken met onze welstand, dan zouden ook de malafide kwekers geen kans meer krijgen. Haal de assielen leeg ipv je een duur ras aan te schaffen! Engageer je voor dat dier! Neem hem met al zijn fouten en/of lelijkheid! Denk er voortdurend aan dat jij de keuze hebt gemaakt, dat jij de slimmere bent en de sterkere. En maak dat dan ook waar, want de kracht van de wijze zit hem in het liefhebben van zijn zwakkere. En dieren zijn, hoe gevaarlijk ze soms ook kunnen zijn, steeds de zwakkere partij tegenover de mens!!!
Verleden week kreeg ik de factuurvoor Integan in de bus. Meer dan ruim op tijd, want ik moet pas op 1 september betalen. En hoewel ik mijn rekeningen niet te laat betaal, te vroeg al zeker niet! Met de factuur in de hand vroeg ik mij af waarom ik nu feitelijk betaal?
Het tv toestel is al jaren verbannen naar de slaapkamer. Eerlijksheidhalve moet ik toegeven dat dit gebeurd is in de periode van mijn rugoperatie's, nu zo ongeveer 1O jaar geleden. Als je zo de ganse dag verplicht bent om te liggen niksen in je bed, dan is tv een troost. Doch ik heb hem nooit weer in de leefkamer geplaatst.
Van troost bij het rugletsel is hij nu gepromoveerd tot slaappil! Enkel bij het slapengaan wordt hij aangezet, voor het nieuws. Heel soms kijk ik naar een film, of huur ik een dvd. Voor de rest gaat de sleeptimer op aan.
Tv maakt dat ik mij stokoud voel! Niettegenstaande de enorme zenderuitbreiding, is er niks nieuw te zien. Ik heb alles al minstens drie keer gezien! Films, feulletons, documentaires enz. Alles krijg je maandelijks terug te zien lijkt wel. Sommige series worden zo vaak herhaald dat je er een quiz kan van ineensteken, met als hoofdvraag; zeg de dialoog op van afl. 33. Zelfs modeshows zijn niet nieuw meer! Ik zie enkel die kleding op de catwalk die ik jaren geleden gedragen en weggekeild heb wegens uit de mode.
Waarom betaal ik dan wel? Wel voor later. Voor als mijn geheugen mij in de steek laat. Want dan zal alles weer nieuw voor me zijn!
Met gezag en leiding krijgen we al heel vroeg in ons leven te maken! Al van voor we goed en wel kunnen lopen en praten, wordt ons geleerd wat kan en wat niet kan. Er is echter een groot verschil met het gezag van toen we klein waren, en het gezag in ons verdere leven. Het eerste is enkel om ons te beschermen tegen ongelukken of erger. Het eerste wordt ons bijgebracht dòòr, maar vooral mèt liefde.
Dan heb je het gezag op de school! In de kleuterschool kan er nog sprake zijn van goedbedoelde gedragsregels. Men pakt je nog zacht aan. De kleuterjuf is nog een beetje vervanging van ma of pa. In het basis onderwijs is het al andere koek! Daar duld men nog weinig tegenspraak. De leiders of gezaghebbers staan vooraan, en kijken over je hoofd heen naar hun eigen idealen. En zo wordt de trend gezet voor je ganse verdere leven!
Of je nu als werknemer of als zelfstandige door het leven gaat, zolang je niet aan de top staat heb je bazen, leiders en gezagsvoerders boven je. De werknemer heeft zijn ploegbaas. De ploegbaas heeft zijn baas. De baas heeft de vakbond boven hem. De zelfstandige moet zich schikken naar de gezagdragers zoals daar zijn; de hygiëne inspecteurs, de veiligheidsinspecteurs enz. Zelfs je buren kunnen je te baas worden, wegens hun ongenoegen voor.......? Ook de huisvrouw(man) heeft haar bazen. Al was het maar dat je in een supermarkt verplicht bent om te winkelen met hùn mandje of winkelwagentje, waarbij je verplicht wordt om jouw geld in de gleuf te steken, of een jetonne bij je te hebben. De kassierster, alhoewel gezeten, staat toch boven je. Zij heeft het recht om in je tas te kijken, en dit op willekeurige basis. Wat het principe eigenlijk tot vernedering maakt.
Maar wat we ook doen of zijn, we buigen en betalen met z'n allen voor de leiders van onze natie. We hebben hen gekozen. Maar we hadden geen andere keuze. Ambitieus zijn ze allemaal! Beloven doen ze ook allemaal! Waarmaken is een andere zaak. En wij schikken ons, ons hele leven lang. Naar al die leiders, gezagdragers en bazen. LEVE DE VRIJE MENS!!!
Gevoelens, we hebben ze allemaal. Soms mooie, soms minder mooie en héél soms zelfs verschrikkelijk lelijke! We worden reeds van kleins af geleerd om met onze gevoelens om te gaan. In eerste instantie door onze ouders, later door leerkrachten in de school. De eerste doet het met liefde, de tweede doet het met wijsheid. Maar de belangrijkste mentor ben jezelf!
Je krijgt in de loop der jaren met heel wat gevoelens te maken. Liefde. Verdriet. Geluk. Blijdschap. Dat zijn de mooie gevoelens. Afgunst, jaloezie, nijd en haat, dat zijn de minder mooie. Het zijn vooral die laatste gevoelens die we onder controle moeten houden. En toch....))
Soms is haat gerechtvaardigd! Ik denk daarbij aan moeders en vaders die hun kinderen verliezen door het toedoen van derden. Kinderen doodgereden door chauffeurs onder invloed van drank, drugs of pillen. Kinderen ontvoerd, verkracht en vermoord door wellustelingen. Kinderen vermoord uit wanhoop of jaloezie, door een (ex) partner die radeloos is. Heb je als ouder dan geen recht om te haten?
Heb je er als ouder een boodschap aan wanneer de chauffeur opgepakt wordt, al dan niet na een vluchtmisdrijf, en hij verklaart dat het de eerste keer was dat hij onder invloed reed? Dat hij dronken was door wanhoop of verdriet. Heb je er als ouder een boodschap aan dat de verkrachter van je kind in feite een zieke geest heeft, en hij handelde onder onweerstaanbare drang Heb je er een boodschap aan dat de moordenaar van je kind nooit eender een vlieg kwaad deed? Nee, dat heb je niet!
Al die daders hebben moeders, en misschien kan je nog wel meeleven met hùn verdriet, maar het verzacht dat van jou niet. Kan jij je als ouder nog voorstellen hoe het was wanneer je zag dat men je kleine dreumes onrecht aandeed? Soms was het vermoeden alleen al genoeg om als een briesende leeuw met uitgestoken klauwen de dader te lijf te willen gaan. Maar we hadden geleerd die gevoelens onder controle te houden, dus we praatten het uit bij ernstige delicten, en we lieten het blauw blauw bij bagatellen. Maar dat ietsiepietsie haat stak even de kop op.
Ouders van vermoorde kinderen hebben die controle niet meer! Kunnen niet anders meer dan haten, ook al doet het enkel henzelf pijn. Het is de onmacht! De omacht over het feit dat de daad onomkeerbaar is. Onmacht als je weet dat de dader nog bezoek en steun krijgt van vrienden en familie. Je weet dat de dader vroeg of laat terug vrij komt. En jij.....? Jij krijgt levenslang!
Haat is een lelijk ding! Maar zo begrijpelijk. En soms, héél soms zo gerechtvaardigd!
Ik werd 53 jaar geleden geboren, dus kan ik toch al een halve eeuw terugkijken. Ik denk dan vooral aan het pre tv tijdperk. Toen zat men in de zomer met z'n allen tot donker op een stoel voor de deur. Was het slecht weer dan ging men bij mekaar op bezoek. Buren kenden soms mekaar beter dan hun familie. Er werd veel gekaart, maar er werd ook veel gepraat over vroeger. Meestal over W.O.II. Maar vaak ook over hun eigen jeugd. Zo ook bij ons.
Onze buurvrouw was een Waalse, en zij vertelde vaak over haar jeugd. Die was helemaal niet zo rooskleurig geweest. Het was die tijd dat arme kinderen reeds van hun 10 jaar bij de rijke in dienst gingen. Ze moesten harder werken dan een paard, enkel voor kost en inwoon. Jongens werden naar fabriek of de mijnen gestuurd, omdat ze beter pastten wegens hun kleine gestalte in de schachten en onder de machines. Leve de goede oude tijd!
De boer! Als je vandaag een boer ziet dan krijg je het idee dat er niks gezonder is dan boer te zijn. Ze zien er kloek en gezond uit. Je kan de meeste jong boeren zelfs knap en gespierd noemen. De designkledij heeft ook daar toegeslagen, want onder de grijze of blauwe overall ziet men vaak een polo met krokodil embleem. Ik denk niet dat de hedendaagse boer zo dom is om te geloven dat dit een embleem is tegen krokodillenvangst, of wel?! Zij zullen ongetwijfelt nog hard werken, maar ze hebben enorm veel machinale hulp gekregen.
En de boer van vroeger, hij ploegde voort.....-) Te voet achter een paard, of zwaaiend met de zeis. Het eelt op de handen van de zware arbeid. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Elke dag! De boer en de boerin gingen nooit op reis. De boer werkte zich letterlijk krom. Zonder enige vergoeding van de staat wanneer de oogst om de één of àndere reden mislukte. Het enige dat ze konden verwachten was een schouderklopje van meneer pastoor. Zij stierven letterlijk en figuurlijk vroeg oud voor hun jaren op het land. Leve de goede oude tijd!
Vrouwen hadden geen stem. Moesten zwijgen en werken. Hard werken! Schrobben op de knieën. Wassen in een zinken bad of tobbe. Het water opwarmend op de kachel. Strijken op een tafel met een ijzeren strijkbout. Wegens het gebrek aan voorbehoedsmiddelen baarden ze het éne kind na het andere. Dat baren moesten ze meestal alleen klaren in erbarmelijke omstandigheden. En zeker zonder zwangerschaps verlof! De sterfte onder vrouwen en kinderen was dan ook hoog. Diegen die het wel redden leden honger. Kindervergoeding was er niet, OCMW ook niet! Stempelen! Geen werk geen eten. En als het echt tegenzat een pak slaag van manlief erbovenop. Er was vooral armoede. Er was vooral uitbuiterij door de rijken. Je werd arm gehouden door het systeem, en de kerk hield je lomp. Dat is een uitspraak uit die goede oude tijd!
Maar ik heb goed nieuws! Voor al diegene die naar die goede oude tijd verlangen. Want hij komt terug! Elk jaar worden we iets armer, boeten we in koopkracht in. Sommige partijen willen dat we alle electrische toestellen buitengooien, en terug naar de beek onze was gaan doen. Kindervergoeding wil men afschaffen, of toch gedeeltelijk. Al dat ons leven vergemakkelijkt en aangenaam maakt moet verdwijnen. We mogen onze auto betalen, alsook al de kosten en onkosten die ermee samen hangen, maar het rijden zelf wordt ons bijna onmogelijk gemaakt. Nu, als de benzineprijzen blijven stijgen, hebben we niet genoeg van ons pensioen over om te tanken, dus is dat al zo goed als opgelost. Ook dat pensioen gaan we wellicht niet meer hebben over enkele jaren. Maar we gaan het ook niet meer nodig hebben Oh nee, we gaan terug moeten gaan werken tot we doodvallen! NET ALS IN DIE GOEDE OUDE TIJD!!!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Naar aanleiding van een artikel dat ik las op het blog van 
Met het begin van het nieuwe schooljaar moest ik terugdenken aan mijn eigen schooljaren.
Jongeren willen niet meer werken en afdragen voor het pensioen van de ouderen van nu!
Schizofrenie is een nare ziekte!
Ik vraag mij telkens af, wanneer ik over statistieken lees, hoe, maar vooral door wie, die statistieken worden samengesteld!
Vraag aan tien mensen over gans de wereld of ze van dieren houden, en negen zullen je ja antwoorden. Deze negen mensen zullen je ook vertellen dat ze huisdieren bezitten. Soms slechts één, soms meerdere.
Verleden week kreeg ik de factuur voor Integan in de bus. Meer dan ruim op tijd, want ik moet pas op 1 september betalen.
Met gezag en leiding krijgen we al heel vroeg in ons leven te maken!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
