Dag lieve vrienden allemaal! Jullie zijn één voor één heel erg hard bedankt voor jullie steunende en medelevende reacties hier op dit blog, jullie lieve mailtjes, telefoontjes, get well kaartjes, bezoekjes in het ziekenhuis, de mooie bloemen, de lekkere pralines…etc. Het stak mij allemaal een groot hart onder de riem.

Sorry ook dat ik jullie zo lang liet wachten op een berichtje van mij. Ik moet namelijk mijn geopereerde been gestrekt houden. Met gebogen knie zitten is uit den boze en wordt ook heel snel pijnlijk. En dat been gestrekt houden lukt niet aan de pc wegens plaatsgebrek.

Vandaag ben ik reeds een week ontslagen uit het ziekenhuis en ga ik drie maal per week naar de kinesist. Weliswaar in een rolstoel want grote afstanden kan ik nog niet stappen. Maar in huis dartel ik al vrolijk rond. Soms zonder krukken, soms met een kruk.
De dagen dat ik niet naar de kine ga krijg ik een resem oefeningen mee die ik thuis moet doen. Nou moe, ik voel spieren zitten waarvan ik nooit vermoedde dat ik er spieren had zitten. En hoewel mijn vege lijf met de dag strammer wordt, met mijn knie gaat het reuze goed vooruit en krijg ik tal van complimentjes. De pijnmedicatie is ondertussen ook al met meer dan de helft gereduceerd.
Morgen mogen de nietjes worden verwijderd en dat zal ook al een slok op een borrel schelen, want die beginnen me serieus te enerveren.

Tot zover dit berichtje om jullie op de hoogte te houden. Mijn bezoekjes aan jullie blogs blijft nog even op een laag pitje staan maar ik hoop dat jullie daar begrip voor kunnen opbrengen.
Nogmaals, allemaal heel erg bedankt, hou jullie kloek, en tot de volgende…

Begin vorige week werden de pre-operatieve testen gedaan…fotootje van de longen, cardiogram, bloed aftappen en plasje deponeren. Daarna een ellenlange vragenlijst invullen en praatje met de anesthesist maken. Ook nog even een document ondertekenen dat wanneer ik mocht komen te overlijden tijdens de operatie, ik nadien geen klacht zou indienen. Nou, dat laatste lijkt me niet zo vanzelfsprekend te zijn, toch!
Men liet me weten dat wanneer ik te weinig ijzer in mijn bloed had, ik ‘s anderdaags een verpleger over de vloer zou krijgen om me EPO in te spuiten.
EPO? Zou het de bedoeling zijn dat ik met mijn loeizware hometrainer de kamer kan rondrijden voor de operatie kan plaatsvinden?
Maar er kwam niemand, dus met mijn innerlijke metaalhuishouding zit alles snor. Ik haalde opgelucht adem. De operatie zou doorgaan zoals gepland op 6 maart.

Maar dan…
…dan kwam er deze week toch nog een telefoontje van het UZA waarbij men liet weten dat men een vies beestje had aangetroffen in mijn urinewegen. Men beweerd namelijk dat ik een blaasontsteking heb en dat ik sitopresto naar de huisarts toe  moest om een bepaalde antibiotica te laten voorschrijven en die 2 x daags moet innemen. Zo niet, dan zou de operatie niet kunnen doorgaan.

Ik stel me hier toch enkele vragen bij hoor? Ik heb helemaal geen last van een blaasontsteking! Ik heb geen pijn bij het plassen en ik plas heel normaal zoals ik dit al jaren doe.
Toen ik naar het UZA belde om wat meer uitleg te vragen kon men mij niet zeggen welk beestje dan wel mijn waterreservoir teistert.

Enfin, ik slik dus maar braaf nog wat pilletjes meer per dag dan ik al doe en hoop dat het goed is.
De avond voor de operatie wordt ik om 17h in het ziekenhuis verwacht. Maar ik vraag mij nu toch af hoe zij op één avond gaan weten of dat beestje verdwenen is terwijl men er een ganse week voor nodig had om het te ontdekken?

Ik weet niet waar het vandaan komt maar ik heb helemaal geen goed gevoel bij deze op til staande operatie. Ik heb tijdens mijn levensloop tot nu toe al meer dan 15 zware operaties moeten ondergaan. Je zou dus kunnen zeggen dat het bijna een routinekwestie voor me is. Maar dit keer voelt het anders.
Al nachten lang wordt ik badend in het zweet wakker door nog maar eens een nachtmerrie. Pure horror! Zo zit ik middenin een berg van bloedende lichaamsdelen en zoek naar mijn been. Of nog: ik lig in mijn bed en de kinderen vertellen me dat ik mijn been niet meer heb. Ik ontken dat heftig. Maar dan wijzen ze met hun vinger naar een hoek van de kamer waar mijn bloedende onderdaan staat met zijn voet gestoken in een glitterschoen.

Elke dag weer overleg ik met mezelf of ik de operatie niet beter zou afzeggen? Maar mijn verstand zegt dat dit geen optie is.
Gisteren was ik nog in de pijnkliniek en daar werd ik nogmaals met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Mijn knie is finaal naar de knoppen. De pijn die ik nu voel bij elke stap die ik zet zal enkel maar toenemen tot stappen niet meer mogelijk is.
En toch… de twijfel blijft door mijn brein gieren.

Sorry voor mijn geweeklaag en bedankt dat ik dit met jullie even mag delen.
Ik weet niet wanneer ik weer op dit blogje kan verschijnen, maar dat merken jullie vanzelf dan wel weer.
Voor nu neem ik even afscheid. Geen vaarwel, maar tot ziens…hoop ik!
Heb allen ondertussen hele fijne dagen!
Bij leven en welzijn…tot de volgende…

De twee macho’s vallen onder de noemer: katten.
Meer bepaald katers.
En hoewel beide reeds jaren geleden gecastreerd werden, ze hebben (in de spreekwoordelijke zin dan) nog serieuze ballen aan hun lijf.

Macho nr1 is de 7-jarige Chin, kat van Dochterlief. Wegens mijn op til staande knieoperatie en de revalidatie nadien werd besloten dat beide hier een tijdje zouden komen logeren. Geen probleem…dachten we!
Maar dat was buiten macho nr2 gerekend. Die is helemaal niet gediend met de indringer op zijn domein. En zodoende is mijn 14-jarige, eens zo snoezige lieve luie bedaarde Snoezepoes, veranderd in een grommende, blazende, spugende en klauwende tijger. (Wisten jullie trouwens dat katten naar elkaar spugen als ze boos zijn? Ik dus niet.) Natuurlijk laat het jongere exemplaar zich niet zomaar in een hoekje drijven en eist zijn plekje op. En dat gaat als volgt…
Snoezepoes: “Ophoepelen vent, ik ben hier al jaren de baas in huis en dat zal ook zo blijven. Gesnopen!”
Chin: “Dat zullen we nog wel eens zien ouwe!”
Snoezepoes: “Blijft uit mijn badkamer haarbal, je hebt er zelf ook een!”
Chin: “Jawel flapdrol, maar die van u is groter en ik ga , lig en sta waar ik wil!”
Snoezepoes: ”Dat zullen we nog es zien jonkie, wie niet horen wil moet voelen."
Chin: “Kom maar op slome…”

En zodoende is er hier ten huize Mus elke dag een boel leven in de brouwerij.
We spelen scheidsrechter en delen in de klappen. We slepen voortdurend kattenbakken, katteneten, kattenpalen en kattenmanden naar die kamer waar wij op dat moment ook aanwezig zijn. Kwestie van ze niet uit het oog te verliezen.
We sluiten ze op in aparte kamers wanneer we weg moeten of slapen gaan. Dit tot groot jolijt van de buren wanneer het protesterende kattenconcert een aanvang neemt.

Pfffft….en dan te weten dat die twee vechtersbazen elk op zich zulke aimabele en aaibare beestjes zijn! We kunnen enkel maar hopen dat ze mettertijd een beetje verdraagzaamheid tonen naar elkaar toe.

Heb een fijn weekend! Tot de volgende…

Of Mie Toets en ik ooit dikke vriendinnen gaan worden valt nu nog niet meteen te bepalen.
Haar babyfase heeft zij zonder al te veel moeite goed doorlopen. Dat was enkel een aangelegenheid van de juiste voeding in de gepaste openingen te stoppen. Eens dat gebeurt was lichte zij op als een zomerzonnetje en spinde als een tevreden kat.

Maar o wee!
Mie Toets zit nu volop in haar puberteit. En jullie weten vast wel wat dat betekent? Heb je ondertussen je haren nog niet uit je hoofd getrokken van ellende, dan kleuren ze geheid grijs.

Zo gaat puber Mie domweg dwars liggen bij elke planning en/of taak die ik haar opdraag voor haar eigen bestwil.
In een handomdraai wisselt zij van stemming zodat het voor mij bijna onmogelijk wordt om een inschatting te maken van haar kennis.
Zij bepaald alles “zelf”, het waar , het hoe, het wanneer!
Bovendien heeft ze geen enkel probleem met de meest ingewikkelde technologie en ziet ze er totaal geen graten in om mij die met een nooit geziene hardnekkigheid op de meest onmogelijke momenten ten toon te spreiden.
Tja, Mie Toets heeft duidelijk een eigen willetje dat zich niet zomaar laat bedwingen.

Ach, het is een ontwikkelingsfase waar we samen doorheen moeten.
Voor mij is het een kwestie van mijn kalmte te bewaren en haar niet uit het raam te kieperen. Voor haar is het louter een kwestie van tijd om bakzeil te halen en te aanvaarden wie er de baas is in huis. Ondertussen is het ietwat frustrerend verder ploeteren tot onze Mie de deur van volwassenheid heeft bereikt.

Ik wens jullie allen een hele fijne week toe!
Tot de volgende….

Als jullie nu nog geen braakneigingen krijgen van mijn geweeklaag, dan wil ik jullie nog vertellen dat…
…de renovatie… van de renovatie… van de oorspronkelijke renovatie…hier nog steeds lustig verder doorgaat.
…dat het een grote knoeiboel is geworden
…dat ze nu vrijdag een nieuwe centrale verwarmingsketel komen installeren omdat de vijf jaar  "oude" ketel niet goed werkt op ons nieuwe verluchtingssysteem.
… Dat men voor die installatie al twee keer de afgesproken datum heeft veranderd waarbij wij telkens weer geacht worden om zonder morren braaf thuis te zitten wachten.
…dat ik die renovatie ook zo beu ben als koude pap omdat ik voortdurend mijn spullen moet verhuizen van de ene naar de andere kamer en het erop lijkt alsof ik al bijna twee jaar op een bouwwerf woon.
…dat voor wie het zich moest afvragen... nee, mijn terras nog steeds niet klaar is.
…dat ik door al het bovenstaande zo stilaan over mijn toeren begin te geraken en ik nog weinig zin of fut over heb om te bloggen.

Maar…mijn naam zou niet Mus zijn als ik mij zo gemakkelijk onderuit zou laten halen. Dus jullie horen binnenkort nog meer uit mijn dagelijks bestaan en de besognes er omheen.
Voor nu zeg ik graag…
Liefs en tot de volgende….