Maar wat zeur ik! Want ik mag mij gelukkig prijzen.
Wanneer ik thuis kom gaat door een tikje van mijn vinger op de thermostaat mijn chauffage in werking en is het in een mum van tijd aangenaam warm in mijn stulpje.
Ik trek mijn natte kleding uit, neem een warme douche, trek mijn super warme jogging en wollen pantoffels aan en vlei me onder mijn fleece deken in mijn relax voor de tv. Naast mij op de salontafel staat een lekker warme kop soep om de innerlijke mens te sterken.

Dit in tegenstelling tot vele anderen die geen dak boven hun hoofd en/of warm bed hebben om in te duiken. Zelfs geen kop warme drank om even hun verkleumde handen aan te warmen.
Ach ja, ik weet wel dat velen denken dat al die mensen het aan zichzelf te danken hebben. Dat ze hun luttele centen die ze bijeen gebedeld hebben verspillen aan booze. Dat ze werkschuw zijn en zich kwaadwillig buiten de maatschappij zetten. Een maatschappij die hen uitspuwt en die zij op hun beurt verachten.

Ik geef het ietwat beschaamd toe, ooit dacht ik hetzelfde.
Tot op de dag, nu jaren geleden, dat ik aan mijn vrijwilligers werk begon in een opvangtehuis voor daklozen.
Tot op de dag dat ik het verhaal hoorde achter die onwelriekende haveloze mens.
Vanaf toen, en nu nog, bekijk ik vele onder hen met andere ogen.
Niet de vele immigranten die naar hier komen om te profiteren van onze sociale welvaart en daar nog in slagen ook.
Niet die notoire luie dronkelap (want die zijn er gegarandeerd ook ) die zich niet wil laten helpen.
Maar die sukkelaar die zijn werk is verloren door reorganisatie en vervangen werd door een machine.
Die zijn afbetalingen niet meer kan doen en wier have en goederen in beslag werden genomen door de bank.
Die mens die door de vele kafkaiaanse regeltjes steeds weer door de mazen van ons sociale vangnet valt waardoor zijn situatie uitzichtloos is, en blijft.
En dan wil ik het nog niet eens hebben over alle verborgen armoede.

Zo net een week voor de kerst met al zijn praal en pracht, zijn overdaad aan eten en geschenken, vind ik het een mooie tijd om daar bij stil te staan op dit ontiegelijke uur midden in de nacht.
Want wat ik nooit zal kunnen begrijpen, is dat vele (gelukkig niet allemaal) mensen van kerstmis (toch een overwegend katholiek  gegeven) een decadent feest maken terwijl hun medemens van koude en honger vlak naast hun deur ligt te creperen.

Ik wens jullie allen nog een hele fijne en gezellige zondag toe! Tot de volgende…