Inderdaad. Wauw en nog wel mét uitroepteken. En waarom dan wel ?
Aanleiding voor dit postje is een lezersbrief in Het Nieuwsblad van 18.10.2008, want elke zichzelf respecterende krant houdt praktisch een ganse bladzijde vrij voor haar lezers. Kwestie van lezersbinding, nietwaar. Maar wat schreef die lezer dan ?.
Om alle misverstanden te vermijden eerst dit : ik ken die schrijvelaar niet, ten tweede moet die gast wel een heel eigenaardige lichaamsbouw hebben want schreef hij daar over iets dat hem "deed steigeren", en tot slot weet ik evenmin of hij pas recent naar de TV is beginnen kijken of dat hij zich nooit iets heeft aangetrokken van verslagen over en/of rechtstreekse uitzendingen van de debatten in de parlementen op TV.
Dit gezegd zijnde, lees dan de ergernis van die brave borst. Hij draaide zowaar over zijn toeren over het grote aantal lege zitjes tijdens die debatten. Hallo zeg ! Is hij pas terug van een jarenlange vakantie op Mars of Jupiter ? Dit is al jáááááren zo.
Zou hij soms wel weten wanneer alle zitjes benomen zijn ? En jij, weet jij het ook ?
Dit is toch geen moeilijke opgave, hé ? Wel, weet je het ?
Ik zal 't zeggen : dat is de dag, na de verkiezingen, waarop ze - uitgedost op hun paasbest - hun smoel komen tonen en de eed afleggen want vanaf dat ogenblik gaat hun portemonnee open en rollen de euro's binnen. Voor sommige onder hen is dit zelfs hun enkele en enige aanwezigheid in het parlement want daarna onvindbaar en dit is geen grap.
Begrijp je nu waarom dit postje begint met "WAUW !" ?
grote malaise van de hedendaagse beurs- en bankcrisis. Voorwaar geen prettige ervaring, oh nee. Maar vergis je niet, het ergste moet nog komen.
Nu wil ik toch geen azijnpisser noch zwartkijker zijn doch gewoon een realist, die de toestand nuchter bekijkt en analyseert en dan tot het vermelde besluit komt. De vraag is : beseft de goegemeente wel wat er aan de hand is ?
Door al die geldafhalingen gaan die paniekerige kleine spaarders het mekanisme naar een crach nog versnellen. De grote financiële geldspeculanten hebben toch al hun fortuinen veilig gesteld of wat dacht je ? En neen, ik behoor niet tot deze laatste categorie.
Het zou me ten zeerste verwonderen als je nu nog steeds niet het grootste slachtoffer van de huidige toestand zou kennen. Denk eens goed na. Zijn potje spaarcenten is hij bijna helemaal kwijt en op dit eigenste ogenblik betaald hij nog eens voor de hebzucht van de speculanten. Las ik daar niet dat graaf Lippens er vanonder is getrokken met een afscheidscadeau van, omgerekend naar die goeie oude Belgische munt, 150.000.000 frank. Dankjewel mijnheer de graaf.
Heb j'em al gevonden, het grootste slachtoffer ? Nee ?
Het is nochtans niemand minder dan ons aller vriend Honoré Gepluimd m.a.w. wij allen, die de grote sier van de heren betalen met ons belastinggeld, zo gretig uit onze zakken geklopt door een ander soort speculanten, nl de politiekers. Of wist je dat ook nog niet ? 's Jonge, 's jonge toch, waar zijn ze toch mee bezig ?
Tot besluit : wat er gebeurt is erg, heel erg en sommige organisaties menen hun ongenoegen hierover te moeten uiten door acties te voeren die - laten we eerlijk wezen - het hele zaakje nog erger maken dan het al is. De kip met de gouden eieren ligt al op de kapblok. Moet er een tekeningske bij ?
duurde het, of zelfs iets minder lang doch daarom niettemin zeer verhelderend.
En wat was dan zo verhelderend ? Wel, dit.
Het overkomt je waarschijnlijk ook wel eens dat je in een bui van reclamewrevel je op de zaptoer gaat en dat je dan pardoes terecht komt in een programma dat jouw aandacht meteen spijkervast grijpt, al was het maar omwille van de persoon of personen aldaar aanwezig.
Weldan, gisteravond overkwam het mij. Na het verhelderende intermezzo toch nog even checken naar welk stukje ik nu gekeken had en wat blijkt ? Niet minder dan Jean-Marie Dedecker werd geïnterviewd (over de recente beursperikelen) in het programma NOVA op Nederland 2.
Niks om over naar huis te schrijven hoor ik je al denken maar daar vergis je je deerlijk. Wat een verademing zeg. Ernstige vragen waarop ernstige en duidelijke antwoorden kwamen en met wat een professionaliteit. Daar kunnen hun Belgische collega's à la Cools, De Vilder en tutti quanti, met hun hautain monkelend glimlachje op hun bek - zo eigen aan deze omhoog gevallen rooie rakkers - best een puntje aan zuigen.
Hier kon de Jean-Marie tenminste zijn zinnen afmaken zonder steeds onderbroken te worden met nieuwe vragen, een methode zo eigen aan de Belgische enz , en het was bovendien nog bijzonder leerrijk ook. Tenzij ik het verkeerd begrepen mocht hebben, was er sprake dat Jean-Marie ooit was of nog steeds is : een bankdirecteur. Vandaar dan die deskundigheid waarmee hij de kijkers hun kennis wat bijschaafde.
Hij zei waarop het stond en schuwde zelfs niet te zeggen dat de Nederlanders in de kwestie FORTIS de Belgische regering belazerd hadden. En wat betreft de zaak DEXIA hier ook het geval zou zijn maar dan door de Fransen.
Ooit zulke uitspraken gehoord uit de rooie bastions van de VRT en RTBF ? Ik dacht van niet.
Niet dat ik een Dedeckerfan ben maar je moet toch durven toegeven dat hij zeker niet zomaar de populist is waarvoor zijn politieke tegenstrevers hem verslijten.
En Honoré Gepluimd staat erbij en heeft het nog altijd niet door
… geld in Foertis ? Ja,ja, het zou "Fortis" moeten zijn, hé ? Ik weet het.
Met al dat gespeculeer en gegoochel in dat bankwereldje kan een weldenkend mens toch niet anders dan besluiten dat hun eigen hebzucht hen de das heeft omgedaan.
En wie roepen ze dan ter hulp ? Vadertje Staat. Alsof die zijn geld als een goed huisvader beheert. Pardon : ons belastinggeld, zo gretig uit onze zakken geklopt.
En mag ik dit kleine postje afronden door te melden dat fraudeurs in dit apenland door een vierkant draaiende justitie steeds aan een rechtvaardige veroordeling ontsnappen. De kleine man daarentegen …
weetgierig of hoe men dit beestje ook maar mag benoemen, feit is dat ik graag veel weet en ik weet niet veel. Maar er is het internet, nietwaar. Echter alleen bereikbaar via een PC en een verbindingsmiddel, zijnde een aansluiting (abonnement) op dat net.
Om het kort te houden : dat heb ik dus allemaal. Hoera, driewerf hoera, nu nog weten hoe gericht zoeken in die massa beschikbare info doch bovenal dien je toch voor jezelf uit te maken wat je juist wil weten, hé ? Doelloos rondsurfen kan soms wel interessante gegevens opleveren doch is meestal tijdrovend en zo'n hoeveelheid tijd rest je niet zomaar meer als 65-jarige (en ik wens nog een lange tijd mee te kunnen, zowel lichamelijk als geestelijk).
Nogal een inleiding om te zeggen dat op een gegeven ogenblik het lumineuse idee door mijne koker schoot mijn familienaam te googelen en benieuwd te zijn naar wat de zoekmachine mij kon opleveren.
Wablieft ? Meer dan 100.000 hits ? Begin dan maar eens het kaf van het koren te scheiden en trachten jezelf hierin te vinden. Bijna een rotklus gelijk.
Met goede moed nog eens een verfijnde zoektocht georganiseerd en lap : dat waren er al enkele 10.000-den minder. Nu kon ik toch al glimlachen en startte opnieuw.
Enige tijd later stootte ik toch wel op mijn volledige naam zeker. En nog wel in het Belgisch Staatsblad. Om welke mystereuse reden stond daar mijn naam in het Belgisch Staatsblad ? De zoektocht startte opnieuw.
Na wat geploeter en gefoeter werd de bewuste uitgave gevonden en repte ik me naar dat bericht en wat bleek ?
Werd mij verleend de titel van Ridder in de Kroonorde. --???? -- Dat stond er, in het Staatsblad, met datum van 19.12.2006, en nooit een letter van kennisgeving desbetreffende ontvangen laat staan het eremetaal zelf.
Nu ben toch al enkele jaren met pensioen en wetende dat de adminstratieve molen wel maalt (met beperkte snelheid om niet te zeggen : traag) blijkt mijn rangopneming te liggen in het jaar 2003 toen ik nog in actieve dienst was.
Een mailtje om uitleg naar mijn vroegere werkgever ( op 26.01.2008 ) blijft tot op heden onbeantwoord. En zeggen dat men er de klantvriendelijkheid hoog in het vaandel wil voeren. 't Is trouwens niet de eerste keer dat men volslagen genegeerd wordt. (de verzonden mails bewijzen dit voldoende)
Uiteindelijk is het eremetaal dan toch in mijn bezit gekomen. Eind goed, al goed, behalve dan wat de vorige paragraaf vermeldt. Spijtig.
… de krantenknipsels te verzamelen. Moet je even opletten. We zijn in de tweede helft van augustus 2008 en met welk nieuws word je murm geslagen de laatste tijd ?
Het is alsof een nieuwe olympische discipline werd opgestart en met wat een ijver zeg. Een zinnig mens houdt het niet meer voor mogelijk. Hoe bestaat het ?
Je MOET er van gehoord hebben destijd : de knal van Gellingen. 't Was dagenlang in het nieuws en de gevolgen zijn tot op vandaag niet eens opgelost.
En dan nu : ook de laatste capriolen van de noeste wegopbrekers en consoorten gevolgd ? En … ?
De een na de andere gasleiding wordt stuk getrokken : leiding met middendruk of eentje met hoge druk of wat dan ook en steeds een hele boel miserie voor de omwonenden : evacuatie van je huis enz.
En de clou van het verhaal : na de grote knal van Gellingen heeft de overheid, pardon, de overheden (de Vlaamse en ook de federale) een website op poten gezet met de bedoeling de nutsleidingen in de ondergrond uit te tekenen, ten behoeve van de ondernemers die werken op het openbaar domein moeten uitvoeren. En nu komt het : die websites geven niet de juiste plaats aan waar die gevaarlijke leidingen liggen en ken je ook de reden ?
De nutsbedrijven willen niet dat men weet waar die spullen liggen. Kan het nog krankzinniger ?
en niet alleen haar maar ook haar aanwezige zusters. Wat een zalig moment van éénwording.
Om dit moment te kunnen bevatten, gaan we even terug in de tijd want het was namelijk zo dat ik een goeie week terug al een afspraak maakte met An, een heerlijk ding, om op te vreten.
Nu, vandaag, zowat rond 11 uur 30, schoot het me weer te binnen. Vandaag gaat het gebeuren. Ja, vandaag.
Om de ontmoeting in een gemoedelijke sfeer te laten verlopen, zette ik reeds een bakje troost, niet te sterk en met een wolkje melk.
Ze was al in de keuken. En ze was niet alleen, o nee, haar zusjes kleefden zowat tegen haar aan. Wat een aanblik.
Ik kon mijn gretige ogen er maar niet van afhouden. Hmmmm. Ik nam hen allen in mijn handen en begeleidde hen naar de living. Wat zalig zeg en hoe uitnodigend.
Hoog tijd nu voor actie. Heel voorzichtig ontdeed ik hen van hun beschermend jasje en daar lagen ze dan : open, bloot en nat van de olie met look : mijn An-Sjovissen. Jongens, wat was dat lekker.
In de postjes die op dit blog worden neergepoot tracht ik me nog in te houden. Tracht, dat schreef ik toch doch soms noodzaakt de werkelijkheid het gebruik van stevige taal.
Heb ik daarom gelijk ? Dat zal de geschiedenis uitmaken ongeacht de uitkomst.
Even terugkeren naar vandaag. Een mens heeft enkele primaire behoeften om te overleven zoals voeding (eten en drinken), kleding (bescherming tegen zowel de hitte als tegen de koude), een eigen plaatsje onder de zon (waar dat ook mag wezen). Mogelijk ontgaan me er enkele.
De meeste hiervan zijn betalend en daar wringt het schoentje. De media informeert voldoende, daarom hier geen uiteenzetting of epistel van mijne kant, alleen alles is met mekaar verbonden. Alleen worden deze verbanden onvoldoende opgemerkt en daarom krijgen ze niet de aandacht die ze verdienen en worden ze"vergeten". Voor een blog als dit is dit behoorlijk diep. Zelfs voor mij.
Kijk om je heen en observeer. Wat stel je vast ? Problemen worden "opgelapt", niet aangepakt en opgelost. Sta even stil bij om het even gelijk welk probleem en bekijk de oplossing die eraan gegeven werd. Meestal een die tijdelijk soelaas brengt doch structureel niks verandert.
Nogal een hele brok om te komen bij wat ik eigenlijk kwijt wou : hoop doet leven, wordt gezegd, doch hoe naïef moet men wel zijn te verwachten dat na de vakantieperiode de politieke tenoren (openlijk of achter de schermen) een oplossing uit hun hoge hoed gaan toveren ? Een duurzame oplossing dan, die de bevolking ten goede komt, zoveel is duidelijk.
Één jaar lang mekaar - op een aan sadisme grenzende wijze - alles van zichzelf vergen om toch maar niet de burger datgene te geven waarop hij hoopvol wacht en bovendien recht heeft.
"En wat mag dit wel wezen ?" hoor ik je al denken. Niks meer doch ook niks minder dan een goed bestuur. Dat is toch niet te veel gevraagd, toch ?
Nu wil ik mezelf niet afschilderen als een betweter - God beware me - doch als iemand die, bescheiden weliswaar, probeert alle beschikbare info te ordenen om er dan de passende conclusie uit te trekken.
En wat leverde dit vandaag op ?
De verkozenen des volks hebben zich het voorbije jaar van hun smalste kant laten zien door het partijbelang, sorry, het eigenbelang boven het algemeen belang te verkiezen.
Vandaag houdt de regering Leterme I het voor bekeken. Hetzij zo. Hou de volgende dagen je alertheid maar op maximale sterkte en bekijk elke info kritisch. Oh, wat een schat aan gegevens, tenminste als je niet vergeet tussen de regels te lezen want daar vind je meer dan je ooit voor mogelijk acht.
Is het je niet opgevallen dat steeds weer het "communautaire" als een op zichzelf staand gegeven beschouwd en behandeld wordt, los van bijvoorbeeld het economische, enz … Dat is toch de werkelijkheid geweld aandoen zoiets ? Alsof het economisch leven een zelfstandig leven leidt.
En wie leidt het dan wel ? De mensen natuurlijk en die mensen maken samen … inderdaad, een gemeenschap. In feite is elke activiteit communautair, of men dit goed vindt of niet. En zeggen dat vele politieke leiders dit niet willen inzien. Met alle gevolgen vandien.
Conclusie : ondanks het huidige kwakkelweer gaan Honoré Gepluimd, zijn vrouw Mie Kieken en hun kroost de Uilskuikens, m.i. een zeer warme, zoniet, een hete zomer en herfst tegemoet. Of ze dit gaan waarderen, is nog maar de vraag.
Dacht gewezen Kamervoorzitter Hermanneke De Croo het warm water te hebben uitgevonden met zijn commentaar over de Vlaamse liedjesteksten ?
Zo las ik in mijn kwaliteitskrant van 2 juni 2008 wat er aan de hand was.
In een Radio 1-quiz stelt onze Herman : "Onze taal is zo mooi, waarom doen zangers er niet meer mee ?" en " Ze (= de zangers) mogen meer gesofisticeerd zijn."
Die uitspraak deed me terugdenken aan een toneeltje dat wijlen Toon Hermans in een van zijn one-man-shows opvoerde en dat precies over ditzelfde onderwerp handelde.
Wie herinnert er zich nu niet zijn gespeeld afgrijzen over het gebruik van het Nederlands en hoe hij - bij wijze van voorbeeld - de draak stak met de woorden "ei" en "kip" en speels flirtte met hun Franse evenknie "un oeuf" en "une poule" ? En hij was een woordkunstenaar, dat kan toch niet ontkend worden.
Misschien illustreert zijn conférence "Dollen met volksliedjes" uit 1980 beter wat bedoeld wordt als het gaat om de inhoud en zeg nu eens eerlijk, ongeacht de taal waarin het gezongen wordt, qua inhoud gelijken ze bijna als twee druppels water op mekaar. En zo kan je zijn besluit ook bijtreden dat je het geen fluit kan schelen als je er maar plezier aan beleeft, nietwaar ?
Is het soms de bedoeling van Hermanneke om een show te stelen of is hij gewoon de plezantste thuis als hij alleen is ? Blijft te volgen.
Het was wel wat even slikken, want komende uit een onverdachte CD&V-hoek, toen ik dat krantenartikel uit Het Laatste Nieuws van 13.05.2008 onder ogen kreeg.
Blijkt dat er in Antwerpen - waar anders - een welles/nietes-spelletje aan de gang is tussen de CD&V-schepen van erediensten Philip Heylen en bisschop Paul Van den Berghe omtrent de (vermeende) leegstand van kerkgebouwen.
En alsof dit nog niet volstaat, wil brillemans Heylen een 70-tal kerken omvormen tot moskeeën. Waar staat die "C" in CD&V weeral voor ?
De Antwerpse imam verzekert dat Moslims geen bezwaar hebben om te bidden in een kerk want Moslims mogen overal bidden. Dat mogen Christenen ook, nietwaar ? Nu wil ik geen stokebrand spelen doch geraak als een Christen maar eens een moskee binnen, dat is andere koek.
Antwerpen is een grote stad, dus vind je er van alles wat : slimme koppen en andere. Alleen , het aantal slimme koppen is gemakkelijker te tellen, nietwaar ?
Zo stel ik me het antwoord van de gemiddelde Belg voor op de vraag wat er op die dag in het koninkrijk is voorgevallen.
Wie de actualiteit - ook al is dit maar met een gematigde interesse - volgt, moet het wel opgevallen zijn dat er op die dag de democratie, in dit kleine koninkrijk aan de Noordzee, gemuilkorfd werd.
Vergis ik me ? Ik vrees echter van niet. Op die memorabele dag werd openlijk de democratie vervangen door de particratie : alle macht gaat uit van de partij (lees hier : partijvoorzitter).
Over de aanleiding (zaak BHV) wens ik zelfs geen letter te schrijven. Veel ingrijpender is dat de schijn, door onze excellenties altijd voorgehouden, te leven in een grondwettelijk democratisch koninkrijk, gewoon overboord werd gegooid en ze hun werkelijk gelaat hebben getoond : wij, de partijbonzen en niemand anders, delen de lakens uit.
Art 33. Alle machten gaan uit van de Natie. Zij worden uitgeoefend op de wijze bij de Grondwet bepaald.
Art 42. De leden van beide Kamers vertegenwoordigen de Natie en niet enkel degenen die hen hebben verkozen.
Art 60. Elke Kamer bepaalt, in haar reglement, de wijze waarop zij haar bevoegdheden uitoefent.
Zo staat het in de Grondwet en dus stel ik mij de vraag waar die partijvoorzitters de macht vandaan halen om de leden van de Kamer naar huis te sturen.
Buiten een korte flits in de media werd nogal vlug overgeschakeld naar anders nieuws.
Is een feit van dergelijke omvang - want het tast de fundamenten van onze democratie aan - nu echt niet belangrijk genoeg om hier meer aandacht aan te besteden ? Is mijn reactie wat overdreven ?
Ik ben niet a-politiek noch anti-politiek doch heb van dichtbij meegemaakt wat politiek een mens kan aandoen en daarom hou ik me er niet actief mee bezig. Dit neemt niet weg dat de huidige evolutie in het politiek landschap mij wel zorgen baart en kijk argwanend uit naar de volgende wapenfeiten van onze excellenties.
Waarom schrijf ik dit ? Gewoon omdat het van mijne lever moet.
… voor de zoveelste keer in slaap gewiegd, vandaag. Tenminste op voorwaarde dat 'em naar het Een-programma "De Zevende Dag keek.
Echter, tijdens het programma "Controverse" op RTL-TVi (van 12.00 tot 12.45 u), sprongen de gensters van het scherm. Niet letterlijk dan, maar je begrijpt best wat ik bedoel, nietwaar ?
In een periode, gekenmerkt door een stijgende levensduurte waar de goegemeente maar niet begrijpen kan hoe dit komt en zich dit dan ook, met stijgende irritatie en angst afvraagt, volgde ik het - bij wijlen - zeer geanimeerd debat over dit onderwerp op RTL-TVi. In 't Frans uiteraard.
Wie aan dit debat deelnam is minder van belang dan hetgeen er vertelt werd over de stijging van de levensduurte en de voorstellen die, zowel vanuit de kant van de vakbonden als de werkgevers en de politieke tenoren kwamen, en mogelijke oplossingen voor dit probleem aanbrachten. Doch eigenlijk leek het er meer op om zijn eigen gelijk te halen. Maar niettemin zeer verhelderend. En wat kregen de kijkers van De Zevende Dag in de maag gespitst ?
Een leuke babbel over een nieuw soort voetbalschoen. En het decorpubliek zat er bij en … klapte (op aangeven van de regisseur) braafjes in de handjes. Waarna een rondje braafjes keuvelen over de Olympische Spelen, Tibet en China, met ondermeer Bertje Anciaux en Jean-Marie Dedecker. Het ging tenslotte over een Rood Paradijs maar dat had je allang door, nietwaar ?
Terwijl op RTL-TVi "monsieur" Vrebos alle moeite ter wereld had bij het beëindigen van zijn programma om de kemphanen uit mekaar te houden, sloot Een zeer braafjes af met een babbel met Bart Peeters over zijn eerste optreden op … (ben het vergeten, want nog steeds ondersteboven van hetgeen ik zag en hoorde) en zapte weg naar andere oorden van vertier.
Levensduurte ??? Daar heeft men bij Een blijkbaar nog nooit over gehoord of … is men nog bezig de kanonnen in stelling te brengen nu de Vlaamse sossen er niet meer bij zijn ?
Meestal wordt deze vraag in de meervoudsvorm gesteld ongeacht of men samenwoont of zelfs wanneer je partner er niet langer meer bij is.
"Wat eten we ?" En steeds weer wordt naar de alledaagse ingrediënten gegrepen : aardappelen, groentjes en een stuk vlees, als de portemonnaie het toelaat, want het leven werd al serieus duurder.
Eigenaardig genoeg volgt op deze vraag het antwoord beginnende met : "Ik ga … ", in het enkelvoud. Nooit : "We gaan …".
En bovendien komt dit gewoonlijk uit de mond van moeder de vrouw gezien de Heer des huizes - ook gewoonlijk - een culinaire kluns eerste klasse is, wiens kunsten zich dan ook beperken tot het opschrokken van de door zijn ega met zoveel liefde (?) bereide maaltijd. En dan de afwas ? Die laat hij over aan de deskundigheid van … jawel, zij weer.
Stilstaand bij dergelijk tafereel komt toch wel de bedenking de kop opsteken over het feit dat ondanks deze taakverdeling (ja,ja) nog zoveel koppels samenzijn, nietwaar ? Vooral in de tegenwoordige tijd dat ze, de koppels, meestal tweeverdieners zijn uit noodzaak, want hoe anders de eindjes nog aan mekaar knopen, hé ?
En de kinderen dan ? Volgens de statistieken heeft een gemiddeld gezin gemiddeld 1,7 kinderen. Dat 1 kind zie ik wel zitten maar dat 0.7 kind, wat moet ik me daar bij voorstellen ?
En al dit geschrijf dan dat begon met de vraag : "Wat gaan we eten ?"
… staatsman en verafschuw een politieker. En deze twee personen kunnen nochtans in één en hetzelfde lichaam samenzitten hoe eigenaardig dit ook moge klinken.
Helaas, driewerf helaas, je moet al heel ver - of is het heel diep - gaan zoeken om zelfs maar één zo'n exemplaar tijdens je leven te ontdekken, laat staan te ontmoeten.
Ik vraag me dan ook af voor wanneer in dit "apenland" (dit woord komt uit de mond van een ex-minister, notabene) eindelijk eens een staatsman gaat opstaan en niet een politieker, want van deze laatste soort lopen er hier teveel rond met als gevolg dat een goed beleid voeren naar het Rijk der Fabels werd verwezen.
En dat we een staasman nodig hebben, blijkt toch overduidelijk uit de huzarenstukken die onze politiekers de voorbije jaren geproduceerd hebben maar waarvan we allen - naar mijn zeer sterk vermoeden - nog niet eens beseffen welke gevolgen hieruit gaan voortvloeien.
Om heel eerlijk te zijn : ik hou mijn hart stevig vast, en jij ?
Niet dat er een directe aanleiding toe bestond, oh nee, doch uit voorzorg … ja, laat ik het zo noemen, uit voorzorg dus, heb ik me met bekwame spoed naar het dichtbijzijnde warenhuis begeven om me het hoogstnoodzakelijke item, eigen aan deze periode, aan te schaffen : namelijk een extra pak WC-papier;
Dit mag misschien wel belachelijk lijken doch het is integendeel hoogst noodzakelijk dit kleinnood binnen handbereik te hebben. Vooral na hetgeen de laatste weken is voorgevallen.
Je houdt het niet voor mogelijk doch het is waar want het overkwam mij. Dus het is een onbetwistbaar feit. Ontkennen kan niet.
Of het de lezer(es), die dit op het eigenste ogenblik leest, ook ooit is overkomen, daar heb ik geen weet van natuurlijk. Hopelijk nooit. Maar wat dan eigenlijk ? Dat vraag je je nu toch wel af, niet ?
Is het je ook opgevallen hoe de excellenties van Abzurdistan er de laatste tijd bijlopen ? Zij lopen heel zichtbaar niet over van enthousiasme, au contraire mon vieux. En wat de emmer bijna letterlijk deed overlopen was een foto in de krant Het Laatste Nieuws die me zowaar een spontane ontlasting bezorgde. Neem me niet kwalijk dat ik het zo schrijf, hé.
Ik kan hier toch moeilijk gaan schrijven dat ze me het schijt bezorgden, nietwaar ? Vandaar ook die extra rollen WC-papier. Voilà.
En hebben ze bovendien knoeiwerk tot een ultieme vorm van kunst en vakmanschap verheven. Daar kan ik niet bij, nou breekt mijn klomp helemaal en moet ik even tot rust komen.
In het vorige stukje kon je al lezen over de "gemiddelde" oftewel de "doorsnee" Belg.
Ik was nog maar pas bekomen van dit onthutsende nieuws als me daar een tweede opdonder me trof, maar wel eentje van een straffer kaliber.
Las ik daar in mijn kwaliteitskrant over het bestaan van de "doorsnee politicus".
Nu werd het bestaan van dit mysterieus creatuur zomaar achteloos de wereld ingeslingerd door niemand minder dan de bleitminister van cultuur en sport, Bertje Ancieux.
Daar zat ik dan met opengevallen mond te staren naar een foto op de opengeslagen bladzijde, met een lachend (wat een verademing) Bertje met daaronder het bijschrift over die jawel.
Als statement kan zoiets tellen. Bovendien is dit de bevestiging dat de politiekers vanuit een parallelle wereld op ongeregelde momenten de normale wereld van de gewone mens komen binnengevallen en waar de goegemeente dan meewarrig naar kijkt met de bedenking : "van waar komt die eigenlijk ?"
Want zeg nu zelf : totnogtoe hebben de excellenties van Abzurdistan het algemeen belang wel deftig verward met het eigenbelang. Heb ik gelijk of heb ik gelijk ? En toch heb het liefst dat ik geen gelijk heb. Straf, hé ?
Om af te sluiten op deze 30sten maart in het jaar onzes Heren 2008 nog deze profetische woorden : je hebt van die doorsnee-politiekers nog niks meegemaakt, het vuurwerk moet nog komen want hoe verklaar je dan de meer dan spoedige vlucht van de Grote Blauwe Roerganger naar zijn sociaal optrekje op een heuvelrug in Umbrië ? Om even uit rusten ? Daar moet ik toch eerst even over napeinzen.
Ja, inderdaad, hij bestaat. Enfin bestaat hij feitelijk wel ?
Telkens er sprake van was in de media, hetzij de pers, de radio of televisie, heb ik zijn bestaan steevast afgedaan als onzin, als één grote leugen.
Stel, je wil een stukje plegen over een onderwerp, 't maakt niet uit waarover maar waarvan je toch denkt : dit moet ik aan de wereld kwijt. Wat is dan de eerste vereiste ?
Je gaat op zoek naar info en liefst zo correct mogelijk, nietwaar ? Na enkele bronnen (zeker meer dan één) te hebben geraadpleegd, ben je startklaar en kan je gaan schrijven.
Tot op vandaag was ik er nochtans heilig van overtuigd dat hij niet bestond maar moet nu melden : hij bestaat. Als een gezaghebbende instelling als het Nationaal Instituut voor Statistiek het vermeldt dan kan men hier toch niet omheen, hé ?
Dit is toch wat ik las in Het Laatste Nieuws van 16.02.2008 (ik krijg die gazetten met vele dagen vertraging door mijn zus toegestuurd). En over wie gaat het dan wel ?
Over niemand minder dan de gemiddelde Belg. Voila, nu weet je het ook. En toch blijf ik beweren dat hij niet bestaat net zomin als Jan Modaal en de doorsnee Belg.
De onderworpenen van Abzurdistan hebben een half jaar 2007 lang zich kunnen vermaken of ergeren aan de wansmakelijkste vertoning ooit van "hun" verkozenen in een zo laag bij de gronds gevecht om de macht in dit apenland bij de Noordzee. Apenland inderdaad, en die term komt niet van mij doch uit de mond van een ex-eerste-minister en daar kan ik het volkomen mee eens zijn.
Door hun wellustige dorst naar de macht hebben "onze" politiekers alle integriteit gewillig en, met een aan SM grenzende extase, overboord gegooid om toch maar een rol, zelfs hoofdrol, te mogen spelen in het politieke circus van Abzurdistan om zo in het volle schijnwerperslicht op het voorplan te kunnen staan.
Wat de Brave Jacob en onnozele Honoré Gepluimd niet schijnen, of is het "niet willen" zien, zijn de nevenverschijnselen, die in alle stilte en ver weg van publiek en media, ongestoord hun gangetje gaan.
Nu vraag je jezelf weeral af : welke nevenverschijnselen ? Heb ik het bij het rechte eind of niet soms ?
't Is toch zo simpel. Familieleden en intieme vrienden worden aan zeer goed betaalde baantjes (met macht) geholpen, al dan niet stoemelings doch zeker niet met begeleidend klokkengeluid.
Voorbeelden ? Volg de media en lees het tussen de regels. Meer ga ik er hier niet over schrijven behalve dat onzen Honoré héél diep in zijn zakken zal moeten tasten op zoek naar een eurootje om zichzelf op een frisse pint te kunnen trakteren terwijl de "heren van Abzurdistan" - dank zij zijn centen - zich te goed doen aan een coupe champagne.
En de nieuwjaarswens van deze "heren" ? Dat de onderworpenen van Abzurdistan nog lang onnozel mogen blijven en dit zeker niet in de bijbelse betekenis.
