Ja, inderdaad, hij bestaat. Enfin bestaat hij feitelijk wel ?
Telkens er sprake van was in de media, hetzij de pers, de radio of televisie, heb ik zijn bestaan steevast afgedaan als onzin, als één grote leugen.
Stel, je wil een stukje plegen over een onderwerp, 't maakt niet uit waarover maar waarvan je toch denkt : dit moet ik aan de wereld kwijt. Wat is dan de eerste vereiste ?
Je gaat op zoek naar info en liefst zo correct mogelijk, nietwaar ? Na enkele bronnen (zeker meer dan één) te hebben geraadpleegd, ben je startklaar en kan je gaan schrijven.
Tot op vandaag was ik er nochtans heilig van overtuigd dat hij niet bestond maar moet nu melden : hij bestaat. Als een gezaghebbende instelling als het Nationaal Instituut voor Statistiek het vermeldt dan kan men hier toch niet omheen, hé ?
Dit is toch wat ik las in Het Laatste Nieuws van 16.02.2008 (ik krijg die gazetten met vele dagen vertraging door mijn zus toegestuurd). En over wie gaat het dan wel ?
Over niemand minder dan de gemiddelde Belg. Voila, nu weet je het ook. En toch blijf ik beweren dat hij niet bestaat net zomin als Jan Modaal en de doorsnee Belg.
De onderworpenen van Abzurdistan hebben een half jaar 2007 lang zich kunnen vermaken of ergeren aan de wansmakelijkste vertoning ooit van "hun" verkozenen in een zo laag bij de gronds gevecht om de macht in dit apenland bij de Noordzee. Apenland inderdaad, en die term komt niet van mij doch uit de mond van een ex-eerste-minister en daar kan ik het volkomen mee eens zijn.
Door hun wellustige dorst naar de macht hebben "onze" politiekers alle integriteit gewillig en, met een aan SM grenzende extase, overboord gegooid om toch maar een rol, zelfs hoofdrol, te mogen spelen in het politieke circus van Abzurdistan om zo in het volle schijnwerperslicht op het voorplan te kunnen staan.
Wat de Brave Jacob en onnozele Honoré Gepluimd niet schijnen, of is het "niet willen" zien, zijn de nevenverschijnselen, die in alle stilte en ver weg van publiek en media, ongestoord hun gangetje gaan.
Nu vraag je jezelf weeral af : welke nevenverschijnselen ? Heb ik het bij het rechte eind of niet soms ?
't Is toch zo simpel. Familieleden en intieme vrienden worden aan zeer goed betaalde baantjes (met macht) geholpen, al dan niet stoemelings doch zeker niet met begeleidend klokkengeluid.
Voorbeelden ? Volg de media en lees het tussen de regels. Meer ga ik er hier niet over schrijven behalve dat onzen Honoré héél diep in zijn zakken zal moeten tasten op zoek naar een eurootje om zichzelf op een frisse pint te kunnen trakteren terwijl de "heren van Abzurdistan" - dank zij zijn centen - zich te goed doen aan een coupe champagne.
En de nieuwjaarswens van deze "heren" ? Dat de onderworpenen van Abzurdistan nog lang onnozel mogen blijven en dit zeker niet in de bijbelse betekenis.
De prijs voor de originalitiet. Ja dat komt de persoon toe, uit wiens superieur brein de zowel eenvoudige als alleszeggende mededeling explodeerde,die menig gebruiker van het telefoontoestel occasioneel te horen krijgt.
Je besluit een dierbare op te bellen, neemt de telefoon, vormt het nummer en wacht, wacht, ... tenzij je het abonnementsgeld niet betaalde en de lijn werd afgesneden, ga je natuurlijk geen fluit horen.
O, je bent je contractuele verplichtingen wel nagekomen en hebt tijdig betaald. OK, dan hoor je nadat contact gemaakt werd met het telefoontoestel van de opgeroepene : rrrrrrrrrrrrrrrr ... rrrrrrrrrrrrrrrrrr ... enz.
Je bent geduldig en denkt dat je dierbare correspondent een lange weg heeft af te leggen om bij het toestel te geraken en dan hoor je een zoetgevooisde (waarschijnlijk computergestuurde) vrouwenstem, die je allervriendelijkst vertelt dat het nummer dat je gevormd hebt geen antwoord geeft ... ALSOF JE NIET ZELF TOT DE CONCLUSIE ZOU GEKOMEN ZIJN ... zoals :"Hé, geen antwoord."
Zoiets verdient toch de prijs voor de originaliteit, nietwaar ?
... in deze eindejaarsperiode, drukdoende met kaartjes schrijven en/of e-mails versturen met je beste wensen voor het komende jaar naar je ( al dan niet verre) familieleden en kennissen ?
En in enkele gevallen ook naar hen, die je jouw vriend mag heten, want echte vrienden zijn schaars en daardoor zeer kostbaar. Dat wordt wel eens vergeten.
Daarom behoor ik ook tot dit legertje kaartjes- en e-mailverstuurders. Doch ergens in mijn achterhoofd ontsproot een gedachte die ik graag met de blogbezoeker wil delen. Dat je die gedachte even laat bezinken en pas dan jouw conclusie trekt.
Hier gaan we dan : zou het soms niet kunnen zijn dat in vele gevallen van die verstuurde "beste wensen" een schreeuw verscholen zit. Een schreeuw om aandacht waarin wordt uitgeschreeuwd : he, ik leef nog hoor en denk wel aan jou en jij ... denk jij ook nog wel eens aan mij.
Met het oorverdovend stil wezen van gene zijde sta je dan daar : geen kaartje terug ontvangen, geen berichtje in de in-box, absoluut geen teken van leven. Alleen !
Tot ... dat ene - of zelfs maar enige - kaartje of e-mailtje aankomt.
Toch iets om vandaag, op Kerstdag, even bij stil te staan, dacht ik zo.
…naar hoeveel dingen een mens zijn interesse kan uitgaan. Echt onvoorstelbaar. Zoiets houdt je geest bezig, zou men kunnen aanhalen. OK, maar heb je al eens goed bekeken met welke toestroom aan informatie je heden ten dage om de oren wordt geslagen ?
Een mens kan toch maar tot op zekere hoogte deze toestroom aan maar moet op een gegeven ogenblik dan wel een keuze maken. Misschien heb je het al zelf meegemaakt. Het begint met het uitknippen en verzamelen van artikels die je interesseren doch die je omwille van omstandigheden op het eigenste ogenblik nog niet ten gronde kunt lezen en wat denk je dan ?
Je knipt dat verrekte ding uit en denkt "Dat zal ik later wel grondig doornemen", is het niet zo ? Wel , mijn ervaring leerde me dat dit "later" steeds later en later werd met als eindresultaat een berg knipsels, die je bureau, tafel of welkdanige opbergruimte, door die gestage aangroei, ging overwoekeren en je zeker bij die aanblik een reeks zuchten heeft ontlokt.
Je reactie : wat een berg rommel heb ik hier toch bijeengescharreld. En dan komt het uur van de waarheid.
Tijd is kostbaar, dus … keuzes dienen gemaakt en knopen doorgehakt maar het is toch weeral zo moeilijk om van al die hebbedingetjes afscheid te moeten nemen.
Twee opties blijven dan open : met spijt in het hart begin je de opruiming (alle snippers richting oud-papier) of je zucht nogmaals, denkt "dat doe ik later wel", draait je om en vertrekt om nog meer interessante artikels uit te knippen voor je verzameling, die je ooit eens grondig zal gaan lezen.
't Stond in de krant en ik kon het niet geloven. Hij is het kwijt.
Uitgesmeerd over anderhalve bladzijde in mijn kwaliteitskrant en vergezeld van de verplichte commentaren van royaltie- en andere watchers werden de schuldigen aangeklaagd.
't Is de schuld van de crisis, zeiden ze. Bère Twee is het kwijt. Echt waar. Ik kon het niet geloven, las het artikel (anderhalve enz …) van voor naar achter en van achter naar voor en kon het ook niet vinden.
Daarom deze oproep aan alle rechtschapenen van Abzurdistan : zoek allen naar het "verloren gezag" van Bère Twee en wijs met de vinger naar de veroorzakers van crisis in de Wetstraat, die over het paard getilde egotrippers, de snoodaards. Die durven nogal, hé ?
… juist 500 dagen voorbijgegaan sinds mijn gepruts aan dit blogje begon. Dat is iets meer dan 3 maal de duur van de huidige regeringsonderhandelingen, als men dit nog onderhandelingen mag heten.
Uit pure nieuwsgierigheid ben ik de postjes van het prille begin tot de meest recenste beginnen te herlezen. Mens toch, wat een ontdekking.
Bij sommige stukjes maakte ik al meewarig hoofdschuddend de opmerking : "Hoe is 't mogelijk dat ik zo iets schreef, zo … onsamenhangend, zo bij de haren getrokken." Enfin, het was nog maar eens de bevestiging dat ik niet perfect ben en daar kan ik goed mee leven.
Met de inhoud van andere stukjes daarentegen ben ik het nog steeds eens en lees met verbazing dat ze inderdaad weergeven hetgeen ik toen wenste te zeggen. En dat ze zinvol waren kon ik ondervinden door de hartverwarmende reacties, die ze bij sommige blogbezoekers konden losweken, waarvoor hartelijk dank.
Van andere bloggers weet ik het niet, maar van mezelf kan ik dit verklappen : van dit blogje bewaar ik een copie op mijn PC en op een USB-stickje. Zeker sinds ik in het verleden van een collega-blogger vernam dat al zijn werk door toedoen van kwaadwilligen volledig de mist was ingegaan en hij spijtig genoeg geen copie ervan gemaakt had.
Om af te sluiten, moet ik nu zeggen : dit blog is 500 dagen oud of is het 500 dagen jong ?
De politiek laat ik over aan de politiekers want in dat gehaaid wereldje van machtsgeile egotrippers zou ik het zelfs niet één dag kunnen uithouden.
Niettegenstaande dat slagen de sterspelers op dit terrein er steeds weer in, niet alleen mijn verbazing maar ook mijn afgrijzen ten top te drijven.
De burgers van Abzurdistan krijgen nu al vijf maanden lang een spektakel voorgeschoteld van "'t kan niet meer" waarbij een herfststorm, op z'n zachts gezegd, een zuchtje lijkt.
Mij zou het niet verwonderen dat het gevolg van al dit gekibbel wel eens zou kunnen onderschat worden en komende uit een absoluut niet verwachte hoek.
En ik heb er geen seconde spijt van dat ik het gedaan heb, oh nee. 't Moest me maar niet zo verleid hebben.
Er ging geen dag voorbij zonder het op te merken en toen deed het me niets maar na het verloop van ettelijke jaren kreeg ik er meer belangstelling voor. Zou ik ?
Tot vandaag. Niets kon me er nog van weerrhouden mijn slag te slaan en toen deed ik het.
Wellustig sleurde ik het mee, sprong erop en begon te trappen. Ik trapte zowaar m'n ziel uit m'n lijf en kwam geen verdomde millimeter vooruit. Geen wonder wanneer je jezelf afbeult op een hometrainer. Maar 't was wel afzien na zoveel jaren.
"Een politicus leeft in een wereld vol risico's. Hij kan zijn job in de politiek verliezen, mogelijk zijn herverkiezing. En dan belandt hij bovendien in de situatie dat hij zeer moeilijk een andere job zal vinden ... en het gevaar bestaat dat men letterlijk in een zwart gat terechtkomt"
Dit is een zinsnede uit een interview met Kareltje uit Berlare. Het hele gedoe beslaat een volle pagina in "Het Laatste Nieuws van 13.10.2007.
Zijn ze niet te beklagen ? Zit er ook maar één armoezaaier in de praatbarak ? Ik denk het niet. En zou dan "dé politiek" de enige beroepsbezigheid van die gasten zijn ? Weer zeg ik u : ik denk het niet want 't zijn bijna allemaal zelfstandigen die "dé politiek" als bijberoep gekozen hebben.
Andere kandidaten voor dat zwarte gat, waar Kareltje het over heeft, zijn er heden ten dage genoeg. Kijk maar naar de golf van herstructureringen die in meerdere sectoren van het bedrijfsleven aan de gang is. En wil je in het bedrijfsleven aan een jobke geraken, moet je verdorie al over een resem bekwaamheidsattesten en diploma's beschikken om u tegen te zeggen en dan nog maar onze politiekers . Welke kwaliteiten moeten onze politiekers hebben ? Lees wat in art 64 van de Belgische Grondwet hierover staat.
Art. 64. Om verkiesbaar te zijn moet men : 1° Belg zijn; 2° het genot hebben van de burgerlijke en politieke rechten; 3° de volle leeftijd van eenentwintig jaar hebben bereikt; 4° zijn woonplaats hebben in België. Geen andere voorwaarde tot verkiesbaarheid kan worden vereist.
En voor de rest mogen ze zo zot als een achterdeur zijn. No problem. Zo krijgen de burgers van Abzurdistan alle dagen hun portie gratis vertier op hun eigen kosten uiteraard.
... middels dit blog kan ik de cybergemeenschap laten meegenieten van één van mijn eigenaardige hersenspinsels, tenminste als ze het Nederlands machtig is.
"Koninklijk toilet kost 7.200 euro" : zo kopte een klein artikeltje in de krant.
Moet je weten dat ik een wekelijkse oogst aan kranten, andere dan mijn eigen krant, ophaal bij mijn zussen teneinde mijn gezichtsveld over de gebeurtenissen rondom mij te vergroten, doorspitte toen ik op dit artikeltje stuitte.
Dat van dat toilet gebeurde ergens in Engeland en is bijkomstig. De vraag waarover het 'em gaat is allerbelangrijkst, nl : stel dat Bère Twee een officieel bezoek brengt aan een natuurgebied - kan toch - en zijn volle koninklijke blaas staat op springen, wat dan ?
Haast hij zich dan achter de eerste de beste boom die hij tegenkomt om met een zucht van verlichting zijn blaas royaal te laten leeglopen ?
Deze gedachte moet zich toch ook - minstens eenmaal in hun leven - hebben meester gemaakt van anderen toen zij, heel intiem, in het kleine kamertje dat overtollige water in de WC-pot hoorden kletteren - of niet soms ?
En aan een accute diarree durf ik zelfs niet eens te denken.
... is het niet maar 't geeft je toch wel stof tot nadenken.
"Waarover heeft hij het nu weer ?" zal menig bloglezer zich hierbij afvragen. Gewoon dit.
Je post een mijmering op je blog, herleest de tekst en ziet dat aan het stukje - naar je aanvoelen - geen iota moet gewijzigd worden want het geeft datgene exact weer wat je schrijven wou. Prachtig toch.
Het addertje schuilt 'm in de tijdsbeleving. Herinner je nog de tijd dat je nog een broekventje/-vrouwtje was ? Hoe je verlangde om "groot en ouder" te willen zijn ? Het duurde veel te lang om "daar" komen, nietwaar. Wel, nu we eindelijk "daar" zijn aangekomen, voelt de tijd aan alsof hij zo door je vingers glipt en wel met zo'n vaart dat je vreest dat hij aan jou voorbij gaat.
Tot dit besef kwam ik op het ogenblik dat ik een postje herlas en daarbij me afvroeg wanneer ik dat ooit geschreven had. De postdatum, die automatisch onder elk stukje gegenereerd wordt , deed me even opschrikken en ontlokte deze betekenisvolle vraag.
...is er maar één zekerheid, nl. aan alles komt een einde behalve aan ... de dood, die is eeuwig.
Met het verstrijken van de tijd merkt men dat er wat schort. Nu eens hier dan weer daar. Op die ogenblikken stelt men zich niet al te veel vragen maar op een dag is het zover.
Na een goeie 40 jaar - tot je algehele voldoening overigens - bij de minste vingertik trouw zijn dienst vervuldend, gaf hij toch nog bij verrassing de geest.
De verstomming was compleet want onverwacht. Wat nu ? Dat er dringend diende opgetreden was de vanzelfsprekendheid zelve, maar hoe ?
Moest ik nu onverwijld zelf de nodige schikkingen treffen of was derdehulp eerder aangewezen ?
Overmoedig - zoals altijd - besloot ik het toch maar zelf te fixen, maakte de nodige voorbereiding en startte datgene wat moest gebeuren.
Alles vlotte probleemloos tot op het kritieke ogenblik dat ik de vingertik gaf die me moest bevestigen dat alles in orde was. Vanaf dat ogenblik ben ik de electricien, die verantwoordelijk is voor de electrische installatie in mijn gekocht 40 jaar oud huis, een tovenaar gaan noemen.
De twee schakelaars die de geest hadden gegeven, werden door mezelf vakkundig vervangen, de stroomdraden en andere draden die uit de muur bengelden terug aangesloten en sindsdien zit ik zonder licht in de hall en op de overloop van de 1ste verdieping, zelfs na alle mogelijke manieren van aansluiting te hebben uitgeprobeerd. Niks, nada.
Rest mij nu plan B : derdehulp gaan opsnorren dus.
Zaterdag, even na de middag, is voor ons, twee zussen en een broer, allen 60+ers, het moment van de week.
Op dat ogenblik komen we samen. Zo is het niet altijd geweest doch groeide sinds enkele maanden uit tot wat ik zou noemen : de herlaadbeurt van onze batterijen.
Nochtans heeft ons samenzijn niks speciaals om het lijf. Sinds kort is er ook een nicht komen bijzitten.
Doel van deze reünie : gewoon bij mekaar zitten met een goei pintje, een koffie of thee, een plat waterke, en wat babbelen. Nee, geen kwaadsprekerij want daar doen we niet aan mee. Gewoon babbelen en vooral … lachen.
Lachen om onze eigen stommiteiten, versprekingen, om niets eigenlijk en dat maakt het aanstekelijk amusant want compleet pretentieloos.
Waarom dit postje over gisteren dan ? In een notendop gezegd en gezwegen zijn we allen om onduidelijke redenen aan het zingen geslagen. Daar op het caféterras, wij met ons vieren, kleuterliedjes zingend of trachten te zingen. "In een klein stationnetje 's morgens in de vroegte" … begon de een en stokte want kende het vervolg van de tekst niet meer die dan door de ander werd aangevuld … "stonden zeven wagentjes" … enz. Van het ene liedje sukkelden we naar het andere, allemaal diep in het geheugen tastend naar de juiste woorden. Wat een tafereel.
Het moet de cafébaas zo erg gepakt hebben dat hij ons een "lekstok" cadeau deed hetgeen weer een lachbui deed losbarsten.
Zoals gewoonlijk op zondagmiddag, na mijn stapel boterhammen mét beleg naar binnen te hebben gewerkt, plant ik mij in mijne zetel om het komende nieuwsjournaal van 13.00 uur te consumeren.
Wetende dat op RTL-TVi, voorafgaand aan het nieuws, een confrontatieuitzending - met genodigden - plaats vindt over actuele onderwerpen, nog vlug gezapt voor een Waals stortbad. Kom ik toch wel terecht in het onderdeel "L'invité" dat het programma zal besluiten. De gast die door "Monsieur" Vrebos, moderator van dienst, het vuur aan de schenen gelegd wordt, is niemand minder dan Marie Arena, één van de kopstukken van de PS.
Patati, patata wanneer de moderator aan Marieke vraagt om enkele PS-kopstukken, zoals Rudi Demotte, Philippe Moureaux, Laurette Onkelinx enz., op een ereschavotje te plaatsen, plaatst zij Lauretteke bovenaan op 1, en krijgt zij tot slot deze vraag voorgeschoteld : "Et pourquoi ?"
"Parce qu'elle est exceptionnellement compétente".
En toen viel ik van 't verschieten uit mijne zetel.
Iedere ingezetene van Azbzurdistan - zonder uitzondering - heeft de heilige plicht om het restje ongerepte natuur in het Rijk van welkdanig onheil ook te vrijwaren.
Tijdens mijn wacht is op slinkse wijze een afschuwelijk beest er in geslaagd dat laatste stukje van pesticiden verschoonde groene zone binnen te dringen met het oog deze in te palmen tot eigen nut en glorie.
Onverschrokken en met een grenzeloze doodsverachting ben ik achter de alles verslindende vijand aan gegaan.
Na een urenlange helse achtervolging stonden we - stinkend van het zweet - oog in oog en ontstond een nog nooit geziene heroïsche strijd waaruit ikzelf, bijna ten einde kracht, als winnaar ben uitgekomen.
Het beest was gevat en in verzekerde bewaring. Eindelijk kon ik een volle emmer naaktslakken, zomaar geplukt van mijn onbespoten stukje gras, gaan uitkieperen op een openbaar plekje groen waar ze de rest van hun natuurlijk leven mochten slijten. En … leefden ze nog lang en gelukkig ? Who gives a shit ?
er nu een politieke crisis in O, Vaderland, O Heilig Land der Vaaa'dren, is ontstaan want nu krijgen Honoré Gepluimd, Jan Modaal, Piet met de Pet en consoorten in de media een opfrissing van de vaderlandse geschiedenis zoals zij het, toen zij hun broek op de schoolbanken versleten, nog nooit kregen.
Enkele feiten in herinnering brengen :
de tweetaligheid van het ganse grondgebied werd door de Franstaligen gekelderd (in de jaren '30)
na WO II werd het Belgisch model door de Vlamingen gered (geval van de koningskwestie)
van de mogelijke gevolgen van de heikele abortuskwestie, veroorzaakt door den Boudewijn, kon België gevrijwaard bleven door toedoen van - niet door een Franstalige - maar van de Vlaming Huile Frites Martens
Dat er nog andere feiten zijn, is overduidelijk maar ik beperk me tot deze drie omdat ze op het ogenblik dat ze zich voordeden het land behoorlijk dicht bij de afgrond en splitsing brachten en dit niet door het toedoen van de Vlamingen.
En nog zijn er landgenoten ten noorden van de taalgrens die dit ontkennen. Zijn die ziende blind, dragen zij oogkleppen en hebben ze soms nen augurk in hun oren gestoken ?
In feite kan ik geen kwaad zeggen van de landgenoten ten zuiden van de taalgrens want hun geest is door hun leiders zodanig misvormd dat ze niet beter weten. Bovendien lezen zij geen Nederlandstalige kranten (zoiets moet voor ze wel een mission impossible zijn).
Op het ogenblik dat dit stukje wordt ingetikt (zondag 19 augustus 2007) wordt Bère Twee ten tonele gevoerd als de deus ex machina om zijn eigen koninkrijk te redden.
Eens had je, in een bui van hulpvaardigheid, de luttele som van een goeie 30,00 euro gestort aan een liefdadigheidsorganisatie, type VZW begrijp je. Deze goede daad, die bovendien nog eens een fiscaal voordeel voor je opleverde, zorgde er wel voor dat je vanaf dat ogenblik geen O.V. meer was. (= onbekende Vlaming) Heb je je ooit wel eens afgevraagd hoeveel van die VZW's in het bezit zijn van je identiteitsgegevens ? Neen ? Ik wil wel mijn medemens in nood helpen maar daar beslis ik zelf, in volle vrijheid, over. Dat ik in mijn eentje de wereld niet kan redden, is vanzelfsprekend doch vele kleintjes maken een groot geheel. Meer en meer vallen gepersonaliseerde brieven van hulporganisaties - waarvan ik in de verste verte nog nooit hoorde - in mijn brievenbus en waarbij de gebezigde taal sinds kort een - volgens mij althans - beangstigende wending heeft aangenomen. Hiermee bedoel ik maar dat er gewoonweg een emotionele chantage op je gepleegd wordt om toch maar aan geld te geraken. Dit is walgelijk. Zal dit mij ervan weerhouden sommige organisaties nog verder geldelijk te steunen ? Hemel nee, maar ik bepaal wie mijn steun krijgt en niet die organisaties die zich schuldig maken aan het versturen van slijmende emotionele chantage. Ik voel mee met de slachtoffers van tegenslagen doch ik herhaal dat ik niet in mijn eentje enz ... bovendien ... wat doet de overheid met ons belastingsgeld ?
... maar dan ook helemaal niks te maken met ouder worden. Zelfs de slangenmensen uit de cirkuswereld kunnen het niet aangeleerd krijgen. Hoe hard ze zich ook in allerlei bochten wringen, het blijft een mission impossible. Had ik eentje in mijn achterhoofd, slechts eentje maar, dan kon het wellicht. En ik zou het toch zo graag gekund hebben. Tot op heden heb ik geen flauw idee hoe het daar is. Misshien lukt het me met een stel spiegels doch dit is niet "het", weet je wel. Ik weet het, het is surrealistisch maar met slechts een oog in het achterhoofd zou je je rug kunnen bekijken. Prachtig toch. Of wat dacht je ? Als je maar weet dan aan fantasie geen grenzen zijn.
De spook... wat, vroeg je jezelf zowat uit je lood geslagen af, is 't niet ? Ja de spookdrol is het onderwerp van huidig postje. Toegegeven, het lijkt op het eerste zicht nogal wat vergezocht doch lees aandachtig verder, er schuilt hier niks smerigs of wat ook achter. Het is bloedserieus. Velen gaan zich hierin herkennen, geloof me maar. Moedertje natuur mag men niet verwijten dat het "voertuig" van de mens, nl zijn lichaam, niet perfect is. De perfectie is niet van deze wereld, zeg maar. Zo werd er in 2001 aan mijn "voertuig" gesleuteld door er een goeie halve meter dikke darm uit te halen. 't Was nodig, zo zei men mij. Zes maanden chemokuur en drie maal een coloscopie later probeer ik nog steeds de raad van de dokters op te volgen doch regelmatig wordt me dit onmogelijk gemaakt door ... die spookdrol. Want wat moet ik volgens de dokters dan wel doen ? Mijn stoelgang aan een visuele controle onderwerpen op zoek naar de aanwezigheid van slijmen of bloed (gelukkig tot op heden nog niet vastgesteld). Maar met de regelmaat van een klok wordt mij dat onmogelijk gemaakt door ja ja, hij weer. Stel je voor : Je kent het gevoel wel, zo eerst een vaag grommen in de onderbuik dat zich gestaag voortbeweegt richting "uitgang". Tot daar niks aan de hand. Je begeeft je op je gemak (ha,ha,ha) naar het kleine kamertje want je sluitspier ondergaat nu al een kleine druk. Je bent goed gezeten, de druk wordt groter en je sluitspier ontspant lekker en "meneer" is klaar voor de uittocht. Tot daar nog steeds niks aan de hand. Je voelt hoe je sluitspier gestreeld wordt door het eindproduct van je dagelijkse voeding en voelt het schuiven. Dan ... plons, je staat recht voor het aanbevolen onderzoek en ziet nog een paar luchtbelletjes in het water van de WC-pot opborrelen doch "meneer" is gezwind achter het sifon verdwenen en geeft je het nakijken. Het loeder. Buiten het klein onbehagen om de gemiste inspectie voel ik me goed in mijn vel en hoop voor u hetzelfde. Dat wou ik vandaag vertellen.
