De politiek laat ik over aan de politiekers want in dat gehaaid wereldje van machtsgeile egotrippers zou ik het zelfs niet één dag kunnen uithouden.
Niettegenstaande dat slagen de sterspelers op dit terrein er steeds weer in, niet alleen mijn verbazing maar ook mijn afgrijzen ten top te drijven.
De burgers van Abzurdistan krijgen nu al vijf maanden lang een spektakel voorgeschoteld van "'t kan niet meer" waarbij een herfststorm, op z'n zachts gezegd, een zuchtje lijkt.
Mij zou het niet verwonderen dat het gevolg van al dit gekibbel wel eens zou kunnen onderschat worden en komende uit een absoluut niet verwachte hoek.
En ik heb er geen seconde spijt van dat ik het gedaan heb, oh nee. 't Moest me maar niet zo verleid hebben.
Er ging geen dag voorbij zonder het op te merken en toen deed het me niets maar na het verloop van ettelijke jaren kreeg ik er meer belangstelling voor. Zou ik ?
Tot vandaag. Niets kon me er nog van weerrhouden mijn slag te slaan en toen deed ik het.
Wellustig sleurde ik het mee, sprong erop en begon te trappen. Ik trapte zowaar m'n ziel uit m'n lijf en kwam geen verdomde millimeter vooruit. Geen wonder wanneer je jezelf afbeult op een hometrainer. Maar 't was wel afzien na zoveel jaren.
"Een politicus leeft in een wereld vol risico's. Hij kan zijn job in de politiek verliezen, mogelijk zijn herverkiezing. En dan belandt hij bovendien in de situatie dat hij zeer moeilijk een andere job zal vinden ... en het gevaar bestaat dat men letterlijk in een zwart gat terechtkomt"
Dit is een zinsnede uit een interview met Kareltje uit Berlare. Het hele gedoe beslaat een volle pagina in "Het Laatste Nieuws van 13.10.2007.
Zijn ze niet te beklagen ? Zit er ook maar één armoezaaier in de praatbarak ? Ik denk het niet. En zou dan "dé politiek" de enige beroepsbezigheid van die gasten zijn ? Weer zeg ik u : ik denk het niet want 't zijn bijna allemaal zelfstandigen die "dé politiek" als bijberoep gekozen hebben.
Andere kandidaten voor dat zwarte gat, waar Kareltje het over heeft, zijn er heden ten dage genoeg. Kijk maar naar de golf van herstructureringen die in meerdere sectoren van het bedrijfsleven aan de gang is. En wil je in het bedrijfsleven aan een jobke geraken, moet je verdorie al over een resem bekwaamheidsattesten en diploma's beschikken om u tegen te zeggen en dan nog maar onze politiekers . Welke kwaliteiten moeten onze politiekers hebben ? Lees wat in art 64 van de Belgische Grondwet hierover staat.
Art. 64. Om verkiesbaar te zijn moet men : 1° Belg zijn; 2° het genot hebben van de burgerlijke en politieke rechten; 3° de volle leeftijd van eenentwintig jaar hebben bereikt; 4° zijn woonplaats hebben in België. Geen andere voorwaarde tot verkiesbaarheid kan worden vereist.
En voor de rest mogen ze zo zot als een achterdeur zijn. No problem. Zo krijgen de burgers van Abzurdistan alle dagen hun portie gratis vertier op hun eigen kosten uiteraard.
... middels dit blog kan ik de cybergemeenschap laten meegenieten van één van mijn eigenaardige hersenspinsels, tenminste als ze het Nederlands machtig is.
"Koninklijk toilet kost 7.200 euro" : zo kopte een klein artikeltje in de krant.
Moet je weten dat ik een wekelijkse oogst aan kranten, andere dan mijn eigen krant, ophaal bij mijn zussen teneinde mijn gezichtsveld over de gebeurtenissen rondom mij te vergroten, doorspitte toen ik op dit artikeltje stuitte.
Dat van dat toilet gebeurde ergens in Engeland en is bijkomstig. De vraag waarover het 'em gaat is allerbelangrijkst, nl : stel dat Bère Twee een officieel bezoek brengt aan een natuurgebied - kan toch - en zijn volle koninklijke blaas staat op springen, wat dan ?
Haast hij zich dan achter de eerste de beste boom die hij tegenkomt om met een zucht van verlichting zijn blaas royaal te laten leeglopen ?
Deze gedachte moet zich toch ook - minstens eenmaal in hun leven - hebben meester gemaakt van anderen toen zij, heel intiem, in het kleine kamertje dat overtollige water in de WC-pot hoorden kletteren - of niet soms ?
En aan een accute diarree durf ik zelfs niet eens te denken.
... is het niet maar 't geeft je toch wel stof tot nadenken.
"Waarover heeft hij het nu weer ?" zal menig bloglezer zich hierbij afvragen. Gewoon dit.
Je post een mijmering op je blog, herleest de tekst en ziet dat aan het stukje - naar je aanvoelen - geen iota moet gewijzigd worden want het geeft datgene exact weer wat je schrijven wou. Prachtig toch.
Het addertje schuilt 'm in de tijdsbeleving. Herinner je nog de tijd dat je nog een broekventje/-vrouwtje was ? Hoe je verlangde om "groot en ouder" te willen zijn ? Het duurde veel te lang om "daar" komen, nietwaar. Wel, nu we eindelijk "daar" zijn aangekomen, voelt de tijd aan alsof hij zo door je vingers glipt en wel met zo'n vaart dat je vreest dat hij aan jou voorbij gaat.
Tot dit besef kwam ik op het ogenblik dat ik een postje herlas en daarbij me afvroeg wanneer ik dat ooit geschreven had. De postdatum, die automatisch onder elk stukje gegenereerd wordt , deed me even opschrikken en ontlokte deze betekenisvolle vraag.
...is er maar één zekerheid, nl. aan alles komt een einde behalve aan ... de dood, die is eeuwig.
Met het verstrijken van de tijd merkt men dat er wat schort. Nu eens hier dan weer daar. Op die ogenblikken stelt men zich niet al te veel vragen maar op een dag is het zover.
Na een goeie 40 jaar - tot je algehele voldoening overigens - bij de minste vingertik trouw zijn dienst vervuldend, gaf hij toch nog bij verrassing de geest.
De verstomming was compleet want onverwacht. Wat nu ? Dat er dringend diende opgetreden was de vanzelfsprekendheid zelve, maar hoe ?
Moest ik nu onverwijld zelf de nodige schikkingen treffen of was derdehulp eerder aangewezen ?
Overmoedig - zoals altijd - besloot ik het toch maar zelf te fixen, maakte de nodige voorbereiding en startte datgene wat moest gebeuren.
Alles vlotte probleemloos tot op het kritieke ogenblik dat ik de vingertik gaf die me moest bevestigen dat alles in orde was. Vanaf dat ogenblik ben ik de electricien, die verantwoordelijk is voor de electrische installatie in mijn gekocht 40 jaar oud huis, een tovenaar gaan noemen.
De twee schakelaars die de geest hadden gegeven, werden door mezelf vakkundig vervangen, de stroomdraden en andere draden die uit de muur bengelden terug aangesloten en sindsdien zit ik zonder licht in de hall en op de overloop van de 1ste verdieping, zelfs na alle mogelijke manieren van aansluiting te hebben uitgeprobeerd. Niks, nada.
Rest mij nu plan B : derdehulp gaan opsnorren dus.
Zaterdag, even na de middag, is voor ons, twee zussen en een broer, allen 60+ers, het moment van de week.
Op dat ogenblik komen we samen. Zo is het niet altijd geweest doch groeide sinds enkele maanden uit tot wat ik zou noemen : de herlaadbeurt van onze batterijen.
Nochtans heeft ons samenzijn niks speciaals om het lijf. Sinds kort is er ook een nicht komen bijzitten.
Doel van deze reünie : gewoon bij mekaar zitten met een goei pintje, een koffie of thee, een plat waterke, en wat babbelen. Nee, geen kwaadsprekerij want daar doen we niet aan mee. Gewoon babbelen en vooral … lachen.
Lachen om onze eigen stommiteiten, versprekingen, om niets eigenlijk en dat maakt het aanstekelijk amusant want compleet pretentieloos.
Waarom dit postje over gisteren dan ? In een notendop gezegd en gezwegen zijn we allen om onduidelijke redenen aan het zingen geslagen. Daar op het caféterras, wij met ons vieren, kleuterliedjes zingend of trachten te zingen. "In een klein stationnetje 's morgens in de vroegte" … begon de een en stokte want kende het vervolg van de tekst niet meer die dan door de ander werd aangevuld … "stonden zeven wagentjes" … enz. Van het ene liedje sukkelden we naar het andere, allemaal diep in het geheugen tastend naar de juiste woorden. Wat een tafereel.
Het moet de cafébaas zo erg gepakt hebben dat hij ons een "lekstok" cadeau deed hetgeen weer een lachbui deed losbarsten.
Zoals gewoonlijk op zondagmiddag, na mijn stapel boterhammen mét beleg naar binnen te hebben gewerkt, plant ik mij in mijne zetel om het komende nieuwsjournaal van 13.00 uur te consumeren.
Wetende dat op RTL-TVi, voorafgaand aan het nieuws, een confrontatieuitzending - met genodigden - plaats vindt over actuele onderwerpen, nog vlug gezapt voor een Waals stortbad. Kom ik toch wel terecht in het onderdeel "L'invité" dat het programma zal besluiten. De gast die door "Monsieur" Vrebos, moderator van dienst, het vuur aan de schenen gelegd wordt, is niemand minder dan Marie Arena, één van de kopstukken van de PS.
Patati, patata wanneer de moderator aan Marieke vraagt om enkele PS-kopstukken, zoals Rudi Demotte, Philippe Moureaux, Laurette Onkelinx enz., op een ereschavotje te plaatsen, plaatst zij Lauretteke bovenaan op 1, en krijgt zij tot slot deze vraag voorgeschoteld : "Et pourquoi ?"
"Parce qu'elle est exceptionnellement compétente".
En toen viel ik van 't verschieten uit mijne zetel.
Iedere ingezetene van Azbzurdistan - zonder uitzondering - heeft de heilige plicht om het restje ongerepte natuur in het Rijk van welkdanig onheil ook te vrijwaren.
Tijdens mijn wacht is op slinkse wijze een afschuwelijk beest er in geslaagd dat laatste stukje van pesticiden verschoonde groene zone binnen te dringen met het oog deze in te palmen tot eigen nut en glorie.
Onverschrokken en met een grenzeloze doodsverachting ben ik achter de alles verslindende vijand aan gegaan.
Na een urenlange helse achtervolging stonden we - stinkend van het zweet - oog in oog en ontstond een nog nooit geziene heroïsche strijd waaruit ikzelf, bijna ten einde kracht, als winnaar ben uitgekomen.
Het beest was gevat en in verzekerde bewaring. Eindelijk kon ik een volle emmer naaktslakken, zomaar geplukt van mijn onbespoten stukje gras, gaan uitkieperen op een openbaar plekje groen waar ze de rest van hun natuurlijk leven mochten slijten. En … leefden ze nog lang en gelukkig ? Who gives a shit ?
er nu een politieke crisis in O, Vaderland, O Heilig Land der Vaaa'dren, is ontstaan want nu krijgen Honoré Gepluimd, Jan Modaal, Piet met de Pet en consoorten in de media een opfrissing van de vaderlandse geschiedenis zoals zij het, toen zij hun broek op de schoolbanken versleten, nog nooit kregen.
Enkele feiten in herinnering brengen :
de tweetaligheid van het ganse grondgebied werd door de Franstaligen gekelderd (in de jaren '30)
na WO II werd het Belgisch model door de Vlamingen gered (geval van de koningskwestie)
van de mogelijke gevolgen van de heikele abortuskwestie, veroorzaakt door den Boudewijn, kon België gevrijwaard bleven door toedoen van - niet door een Franstalige - maar van de Vlaming Huile Frites Martens
Dat er nog andere feiten zijn, is overduidelijk maar ik beperk me tot deze drie omdat ze op het ogenblik dat ze zich voordeden het land behoorlijk dicht bij de afgrond en splitsing brachten en dit niet door het toedoen van de Vlamingen.
En nog zijn er landgenoten ten noorden van de taalgrens die dit ontkennen. Zijn die ziende blind, dragen zij oogkleppen en hebben ze soms nen augurk in hun oren gestoken ?
In feite kan ik geen kwaad zeggen van de landgenoten ten zuiden van de taalgrens want hun geest is door hun leiders zodanig misvormd dat ze niet beter weten. Bovendien lezen zij geen Nederlandstalige kranten (zoiets moet voor ze wel een mission impossible zijn).
Op het ogenblik dat dit stukje wordt ingetikt (zondag 19 augustus 2007) wordt Bère Twee ten tonele gevoerd als de deus ex machina om zijn eigen koninkrijk te redden.
Eens had je, in een bui van hulpvaardigheid, de luttele som van een goeie 30,00 euro gestort aan een liefdadigheidsorganisatie, type VZW begrijp je. Deze goede daad, die bovendien nog eens een fiscaal voordeel voor je opleverde, zorgde er wel voor dat je vanaf dat ogenblik geen O.V. meer was. (= onbekende Vlaming) Heb je je ooit wel eens afgevraagd hoeveel van die VZW's in het bezit zijn van je identiteitsgegevens ? Neen ? Ik wil wel mijn medemens in nood helpen maar daar beslis ik zelf, in volle vrijheid, over. Dat ik in mijn eentje de wereld niet kan redden, is vanzelfsprekend doch vele kleintjes maken een groot geheel. Meer en meer vallen gepersonaliseerde brieven van hulporganisaties - waarvan ik in de verste verte nog nooit hoorde - in mijn brievenbus en waarbij de gebezigde taal sinds kort een - volgens mij althans - beangstigende wending heeft aangenomen. Hiermee bedoel ik maar dat er gewoonweg een emotionele chantage op je gepleegd wordt om toch maar aan geld te geraken. Dit is walgelijk. Zal dit mij ervan weerhouden sommige organisaties nog verder geldelijk te steunen ? Hemel nee, maar ik bepaal wie mijn steun krijgt en niet die organisaties die zich schuldig maken aan het versturen van slijmende emotionele chantage. Ik voel mee met de slachtoffers van tegenslagen doch ik herhaal dat ik niet in mijn eentje enz ... bovendien ... wat doet de overheid met ons belastingsgeld ?
... maar dan ook helemaal niks te maken met ouder worden. Zelfs de slangenmensen uit de cirkuswereld kunnen het niet aangeleerd krijgen. Hoe hard ze zich ook in allerlei bochten wringen, het blijft een mission impossible. Had ik eentje in mijn achterhoofd, slechts eentje maar, dan kon het wellicht. En ik zou het toch zo graag gekund hebben. Tot op heden heb ik geen flauw idee hoe het daar is. Misshien lukt het me met een stel spiegels doch dit is niet "het", weet je wel. Ik weet het, het is surrealistisch maar met slechts een oog in het achterhoofd zou je je rug kunnen bekijken. Prachtig toch. Of wat dacht je ? Als je maar weet dan aan fantasie geen grenzen zijn.
De spook... wat, vroeg je jezelf zowat uit je lood geslagen af, is 't niet ? Ja de spookdrol is het onderwerp van huidig postje. Toegegeven, het lijkt op het eerste zicht nogal wat vergezocht doch lees aandachtig verder, er schuilt hier niks smerigs of wat ook achter. Het is bloedserieus. Velen gaan zich hierin herkennen, geloof me maar. Moedertje natuur mag men niet verwijten dat het "voertuig" van de mens, nl zijn lichaam, niet perfect is. De perfectie is niet van deze wereld, zeg maar. Zo werd er in 2001 aan mijn "voertuig" gesleuteld door er een goeie halve meter dikke darm uit te halen. 't Was nodig, zo zei men mij. Zes maanden chemokuur en drie maal een coloscopie later probeer ik nog steeds de raad van de dokters op te volgen doch regelmatig wordt me dit onmogelijk gemaakt door ... die spookdrol. Want wat moet ik volgens de dokters dan wel doen ? Mijn stoelgang aan een visuele controle onderwerpen op zoek naar de aanwezigheid van slijmen of bloed (gelukkig tot op heden nog niet vastgesteld). Maar met de regelmaat van een klok wordt mij dat onmogelijk gemaakt door ja ja, hij weer. Stel je voor : Je kent het gevoel wel, zo eerst een vaag grommen in de onderbuik dat zich gestaag voortbeweegt richting "uitgang". Tot daar niks aan de hand. Je begeeft je op je gemak (ha,ha,ha) naar het kleine kamertje want je sluitspier ondergaat nu al een kleine druk. Je bent goed gezeten, de druk wordt groter en je sluitspier ontspant lekker en "meneer" is klaar voor de uittocht. Tot daar nog steeds niks aan de hand. Je voelt hoe je sluitspier gestreeld wordt door het eindproduct van je dagelijkse voeding en voelt het schuiven. Dan ... plons, je staat recht voor het aanbevolen onderzoek en ziet nog een paar luchtbelletjes in het water van de WC-pot opborrelen doch "meneer" is gezwind achter het sifon verdwenen en geeft je het nakijken. Het loeder. Buiten het klein onbehagen om de gemiste inspectie voel ik me goed in mijn vel en hoop voor u hetzelfde. Dat wou ik vandaag vertellen.
... sindsdien kreeg ik geen enkele mail in mijn in-boxje. De reden werd nooit achterhaald, zelfs niet met de hulp van een PC-goeroe. Van lieverleed maar een account (laten) aanmaken bij een andere provider en deze dan linken met de knop "Mail mij" van dit blog. Dit is bij deze dan effectief gebeurd. Halleluja ! Spijtig dat ik jullie reacties niet eerder heb kunnen lezen want de mails die werden verzonden, kwamen om hogervermelde redenen eenvoudigweg niet aan. Heb pas nu er kennis van genomen en dank jullie van harte voor de inspirerende inhoud. Nog een prettig weekeinde en tot de volgende.
... voor het laatst nog een goed gesprek of is dit soms ook verworden tot een zoete herinnering uit een ver verleden ? Je loopt iemand - al dan niet gewild - tegen het lijf en tracht er een gesprek mee aan te knopen. Tot zover niks aan de hand. Maar na enkele zinnen merk je, tot je overigens eigen grote ontsteltenis, dat je naast mekaar aan 't praten bent. Ken je dat gevoel ook ? Je word eenvoudig weg het woord afgesneden want je gesprekspartner - nou partner - onderbreekt je, met een onstuitbare stortvloed van volledig naast de kwestie zijnde gedachtenkronkels, je het onmogelijk makend nog één zucht uit te brengen. Is dit een uitloper van de "ik"-cultuur ? Is het pretentieloos kletsen ons vergaan ? Blijkbaar wel. Spijtig, want het lachen om niets kan heel bevrijdend werken. Dit moest even van mijne lever. Ook al doe ik graag mijn "klapke", luisteren naar anderen hoort er bij, anders is er geen "wij". Men spreekt toch van een samenleving, of niet ?
De conslusie in de laatste zin van het vorig stukje slaagt toch wel de nagel op de kop, nietwaar ? Wacht maar tot de verhitte gemoederen wat afgekoeld zijn. Pas dan gaan de poppetjes aan het dansen. De dansvloer wordt klaargemaakt maar het spektakel dat men brengt, zal niet te genieten zijn. Blijf nochtans de actualiteit volgen. Doe dit liefst gezeten in een gemakkelijke stoel want je zou wel eens kunnen achterover vallen van verbazing. Tot de volgende.
Buiten de verplichte TV-optredens in de soaps "Neus afbijten" en "Ik kan alles beter dan U", heb ik vanwege de graaiers naar een royaal betaald postje van knopkesdrukker in de Kamer van Volksvertegenwoordigers (o, wat een leugen) nog maar weinig gezien dat ook maar enigzins op een gestructureerd programma leek. En dit op een ogenblik dat we, zeggen en schrijven, op minder dan 10 dagen van de grote dag verwijderd zijn. Zou het dan kunnen dat in de volgende dagen de kiezer (nog zo'n leugen) zijne kop bedolven gaat worden onder massa's recyclagepapier, want toch niet gelezen en direct bij de hoop oud papier gegooid ? Ik ben zeer benieuwd hoe de onderworpenen in het Rijk van Bère Twee dit keer de koek over de verschillende kandidaten gaan verdelen. Maar zouden zij er zich wel van bewust zijn welke gevolgen ze door hun handeling (= bolleke rood inkleuren ofwel het computerscherm aantikken) in het politieke landschap gaan veroorzaken ? Ik vrees dat ze door hun onwetendheid zichzelf een afzichtelijke pad in hun eigen korf gaan zetten. En dan maar klagen, hé.
Wanneer er een einde komt aan je beroepsleven, hetzij omdat je de pensioenleeftijd bereikt hebt, hetzij omdat je met vervroegd pensioen kon gaan en het ook deed, hetzij om welke reden dan ook, word je - zo snel als 't maar kan - door je medemens figuurlijk en letterlijk de 3de leeftijd ingeflikkerd. Althans die indruk krijg je toch wanneer je op je vroegere werkstek eens langsloopt. "Sorry joh, 'k heb nu even geen tijd" is zowaar het enige dat men aan jou nog wil besteden. zelfs al was je een formidabele collega. Dat hadden ze bij het afscheid toch gezegd. Na nog een paar jaartjes en wat personeelsverloop later en je bent voor je vroegere werkstek, inclusief je ex-collega's, tot een volslagen onbekende verworden. Waar je met een, men mag wel zeggen, voor een overgroot deel van je leven mee was verbonden, zo moeten loslaten, doet wel even pijn. Even ? Ja even, want vanaf dan begint pas het leven. Je bent je eigen baas. Niks moet, alles mag. Nou alles ... ontdek het zelf maar.
... is het inderdaad zo dat de mensen geen tijd meer vrij maken voor hun medemens ? Ik zal mij wel vergissen, nietwaar of klopt het inderdaad ? Waar vind je nog een luisterend, begripvol oor dat geduldig je klaagzaag voor de zoveelste keer zonder morren aanhoord ? Alsof die engelen geschrokken zijn van al die mensen die zo vol zijn van zichzelf dat er geen plaats, zelfs niet een heel klein plekje, meer vrij is in hun hart. En toch ... bestaan ze nog, maar waar ? Of merken we ze niet eens op - zelfs al staan ze voor onze neus - omdat we teveel van ze verwachten. Als we nu eens begonnen met zelf naar de medemens te kijken, misschien dan ... ja, misschien dan ... Aan allen : een Zalige Pasen.
Het vorige stukje bevat de reden van mijn sporadische postjes bij SeniorenNet. Twee blogs bedienen houdt wel in dat ik keuzes moet maken, maar soit, nu iets helemaal anders. Wat babyvoeding en snoepgoed, tabak en spaghettisaus stelen, was goed voor een effectieve celstraf van 1 jaar. Een minderjarig meisje herhaaldelijk verkrachten en haar levenslang opzadelen met het levende bewijs hiervan (want zwanger) werd door de rechter bedacht met 8 maand effectieve celstraf en 5 jaar ontzet uit zijn rechten. Heb ik het mis wanneer ik hieruit besluit dat de rechtsmacht het materiele goed hoger acht dan een mens van vlees en bloed, gelet op de uitgesproken straffen ? En die rechten, wat voor rechten zijn dat ? Kan iemand mij via e-mail zo'n lijstje bezorgen want ik heb absoluut geen idee hoeveel het zijn noch wat ze allemaal inhouden. Handig om te weten of uit zijn recht ontzet worden inderdaad een vreselijke straf is of niet ? 't Kan de bestrafte misschien zelfs plezieren bv hij mag niet gaan kiezen, kan hem wat schelen ofzo. Elke info wordt in dank aangenomen.
