De spook... wat, vroeg je jezelf zowat uit je lood geslagen af, is 't niet ? Ja de spookdrol is het onderwerp van huidig postje. Toegegeven, het lijkt op het eerste zicht nogal wat vergezocht doch lees aandachtig verder, er schuilt hier niks smerigs of wat ook achter. Het is bloedserieus. Velen gaan zich hierin herkennen, geloof me maar. Moedertje natuur mag men niet verwijten dat het "voertuig" van de mens, nl zijn lichaam, niet perfect is. De perfectie is niet van deze wereld, zeg maar. Zo werd er in 2001 aan mijn "voertuig" gesleuteld door er een goeie halve meter dikke darm uit te halen. 't Was nodig, zo zei men mij. Zes maanden chemokuur en drie maal een coloscopie later probeer ik nog steeds de raad van de dokters op te volgen doch regelmatig wordt me dit onmogelijk gemaakt door ... die spookdrol. Want wat moet ik volgens de dokters dan wel doen ? Mijn stoelgang aan een visuele controle onderwerpen op zoek naar de aanwezigheid van slijmen of bloed (gelukkig tot op heden nog niet vastgesteld). Maar met de regelmaat van een klok wordt mij dat onmogelijk gemaakt door ja ja, hij weer. Stel je voor : Je kent het gevoel wel, zo eerst een vaag grommen in de onderbuik dat zich gestaag voortbeweegt richting "uitgang". Tot daar niks aan de hand. Je begeeft je op je gemak (ha,ha,ha) naar het kleine kamertje want je sluitspier ondergaat nu al een kleine druk. Je bent goed gezeten, de druk wordt groter en je sluitspier ontspant lekker en "meneer" is klaar voor de uittocht. Tot daar nog steeds niks aan de hand. Je voelt hoe je sluitspier gestreeld wordt door het eindproduct van je dagelijkse voeding en voelt het schuiven. Dan ... plons, je staat recht voor het aanbevolen onderzoek en ziet nog een paar luchtbelletjes in het water van de WC-pot opborrelen doch "meneer" is gezwind achter het sifon verdwenen en geeft je het nakijken. Het loeder. Buiten het klein onbehagen om de gemiste inspectie voel ik me goed in mijn vel en hoop voor u hetzelfde. Dat wou ik vandaag vertellen.
... sindsdien kreeg ik geen enkele mail in mijn in-boxje. De reden werd nooit achterhaald, zelfs niet met de hulp van een PC-goeroe. Van lieverleed maar een account (laten) aanmaken bij een andere provider en deze dan linken met de knop "Mail mij" van dit blog. Dit is bij deze dan effectief gebeurd. Halleluja ! Spijtig dat ik jullie reacties niet eerder heb kunnen lezen want de mails die werden verzonden, kwamen om hogervermelde redenen eenvoudigweg niet aan. Heb pas nu er kennis van genomen en dank jullie van harte voor de inspirerende inhoud. Nog een prettig weekeinde en tot de volgende.
... voor het laatst nog een goed gesprek of is dit soms ook verworden tot een zoete herinnering uit een ver verleden ? Je loopt iemand - al dan niet gewild - tegen het lijf en tracht er een gesprek mee aan te knopen. Tot zover niks aan de hand. Maar na enkele zinnen merk je, tot je overigens eigen grote ontsteltenis, dat je naast mekaar aan 't praten bent. Ken je dat gevoel ook ? Je word eenvoudig weg het woord afgesneden want je gesprekspartner - nou partner - onderbreekt je, met een onstuitbare stortvloed van volledig naast de kwestie zijnde gedachtenkronkels, je het onmogelijk makend nog één zucht uit te brengen. Is dit een uitloper van de "ik"-cultuur ? Is het pretentieloos kletsen ons vergaan ? Blijkbaar wel. Spijtig, want het lachen om niets kan heel bevrijdend werken. Dit moest even van mijne lever. Ook al doe ik graag mijn "klapke", luisteren naar anderen hoort er bij, anders is er geen "wij". Men spreekt toch van een samenleving, of niet ?
De conslusie in de laatste zin van het vorig stukje slaagt toch wel de nagel op de kop, nietwaar ? Wacht maar tot de verhitte gemoederen wat afgekoeld zijn. Pas dan gaan de poppetjes aan het dansen. De dansvloer wordt klaargemaakt maar het spektakel dat men brengt, zal niet te genieten zijn. Blijf nochtans de actualiteit volgen. Doe dit liefst gezeten in een gemakkelijke stoel want je zou wel eens kunnen achterover vallen van verbazing. Tot de volgende.
Buiten de verplichte TV-optredens in de soaps "Neus afbijten" en "Ik kan alles beter dan U", heb ik vanwege de graaiers naar een royaal betaald postje van knopkesdrukker in de Kamer van Volksvertegenwoordigers (o, wat een leugen) nog maar weinig gezien dat ook maar enigzins op een gestructureerd programma leek. En dit op een ogenblik dat we, zeggen en schrijven, op minder dan 10 dagen van de grote dag verwijderd zijn. Zou het dan kunnen dat in de volgende dagen de kiezer (nog zo'n leugen) zijne kop bedolven gaat worden onder massa's recyclagepapier, want toch niet gelezen en direct bij de hoop oud papier gegooid ? Ik ben zeer benieuwd hoe de onderworpenen in het Rijk van Bère Twee dit keer de koek over de verschillende kandidaten gaan verdelen. Maar zouden zij er zich wel van bewust zijn welke gevolgen ze door hun handeling (= bolleke rood inkleuren ofwel het computerscherm aantikken) in het politieke landschap gaan veroorzaken ? Ik vrees dat ze door hun onwetendheid zichzelf een afzichtelijke pad in hun eigen korf gaan zetten. En dan maar klagen, hé.
Wanneer er een einde komt aan je beroepsleven, hetzij omdat je de pensioenleeftijd bereikt hebt, hetzij omdat je met vervroegd pensioen kon gaan en het ook deed, hetzij om welke reden dan ook, word je - zo snel als 't maar kan - door je medemens figuurlijk en letterlijk de 3de leeftijd ingeflikkerd. Althans die indruk krijg je toch wanneer je op je vroegere werkstek eens langsloopt. "Sorry joh, 'k heb nu even geen tijd" is zowaar het enige dat men aan jou nog wil besteden. zelfs al was je een formidabele collega. Dat hadden ze bij het afscheid toch gezegd. Na nog een paar jaartjes en wat personeelsverloop later en je bent voor je vroegere werkstek, inclusief je ex-collega's, tot een volslagen onbekende verworden. Waar je met een, men mag wel zeggen, voor een overgroot deel van je leven mee was verbonden, zo moeten loslaten, doet wel even pijn. Even ? Ja even, want vanaf dan begint pas het leven. Je bent je eigen baas. Niks moet, alles mag. Nou alles ... ontdek het zelf maar.
... is het inderdaad zo dat de mensen geen tijd meer vrij maken voor hun medemens ? Ik zal mij wel vergissen, nietwaar of klopt het inderdaad ? Waar vind je nog een luisterend, begripvol oor dat geduldig je klaagzaag voor de zoveelste keer zonder morren aanhoord ? Alsof die engelen geschrokken zijn van al die mensen die zo vol zijn van zichzelf dat er geen plaats, zelfs niet een heel klein plekje, meer vrij is in hun hart. En toch ... bestaan ze nog, maar waar ? Of merken we ze niet eens op - zelfs al staan ze voor onze neus - omdat we teveel van ze verwachten. Als we nu eens begonnen met zelf naar de medemens te kijken, misschien dan ... ja, misschien dan ... Aan allen : een Zalige Pasen.
Het vorige stukje bevat de reden van mijn sporadische postjes bij SeniorenNet. Twee blogs bedienen houdt wel in dat ik keuzes moet maken, maar soit, nu iets helemaal anders. Wat babyvoeding en snoepgoed, tabak en spaghettisaus stelen, was goed voor een effectieve celstraf van 1 jaar. Een minderjarig meisje herhaaldelijk verkrachten en haar levenslang opzadelen met het levende bewijs hiervan (want zwanger) werd door de rechter bedacht met 8 maand effectieve celstraf en 5 jaar ontzet uit zijn rechten. Heb ik het mis wanneer ik hieruit besluit dat de rechtsmacht het materiele goed hoger acht dan een mens van vlees en bloed, gelet op de uitgesproken straffen ? En die rechten, wat voor rechten zijn dat ? Kan iemand mij via e-mail zo'n lijstje bezorgen want ik heb absoluut geen idee hoeveel het zijn noch wat ze allemaal inhouden. Handig om te weten of uit zijn recht ontzet worden inderdaad een vreselijke straf is of niet ? 't Kan de bestrafte misschien zelfs plezieren bv hij mag niet gaan kiezen, kan hem wat schelen ofzo. Elke info wordt in dank aangenomen.
... over je blog heb je pas wanneer je de eerste lijn van je blog, beginnende vanaf het "!DOCTYPE HTML PUBLIC enz " tot aan de afsluittag " /HTML" met alles wat er zich tussen bevindt zelf bedacht en ingetikt hebt, inclusief het foto- en videomateriaal. Dat is pas totale controle. Dat is touwens de reden waarom het van 7 januari ll geleden is dat hier nog een berichtje gepost werd. En eerlijk gezegd en gezwegen : heb je de code van een seniorennetblog al goed bekeken ? Niet simpel, hé ? Bovendien wil ik daar niet zelf in ingrijpen, je weet maar nooit. Niettegenstaande mijn beperkte kennis van HTML ben ik best tevreden met mijn geklungel op de 10 MB beschikbare webruimte van mijn internetprovider. Prettig gestoord aan de waggel blijven. Zalig. Dit betekent geenszins dat ik SeniorenNet links laat liggen. O nee, hoor. Regelmatig worden de blogs afgeschuimd en dan meestal de humoristische, want lachvitaminen zijn broodnodig. En nieuwsgierig als ik ben, wordt er ook bij anderen gekeken hoe zij hun "ding" doen en zij doen dat goed. Ik heb gezegd.
Dat ik op dat eigenste ogenblik geen dampende koffie slurpte, mag wel op rekening van mijn engelbewaarder geschreven worden. Tijdstip en plaats : juist over 7 uur in de vooravond, lekker relaxe in de sofa op het punt te genieten van mijn warm bakje troost als in het TV-journaal een deftig aangeklede met een uitgestreken gezicht wat staat te debiteren naar aanleiding van het fraudeproces waarbij een Coburger van het koninklijk paleis zou betrokken zijn. Zei die man dat, bij de mogelijke aanwezigheid van deze belangrijke getuige, er een massa fotografen zouden toestromen. En allemaal met hun ... KAMEEEERAS. Zo zei hij het : KAMEEEERAS. Hij zei het niet één keer doch meerdere malen. KAMEEEERAS. Waarschijnlijk een nieuw gadget van die fotografen. Als ze hun camera's maar mee hebben om hun job te doen, dat zal wel volstaan, hé ?
Hoe zou het anders kunnen dezer dagen. Aan allen prettige feestdagen gewenst. Maar laat torenhoog boven al die commercie de kerngedachte van Kerstmis voorgaan. Ze is de eenvoud zelve doch voor menigeen zo moeilijk uitvoerbaar. Waarom ? Hier geen gepreek doch dit : Kijk in je hart, zoek de vrede en wanneer je ze gevonden hebt, deel haar met anderen want geven is beter dan krijgen (zo wordt toch gezegd) het maakt je toch zo meer mens. Dit wou ik maar neerpennen. VROLIJK KERSTFEEST EN DE BESTE WENSEN VOOR 2007
… vertwijfeling en dat bijna angstig verlammend gevoel op het ogenblik dat u een welbepaalde foto uit uw, nu wel flink aangedikt, archief wilt terugzien en u weet pertinent zeker dat 'em op uw boordevolle harde schijf staat ?
Vreselijk is dat, nietwaar ? En meteen maakt u het voornemen eens werk te zullen maken van de "ordeschepping in de chaos". Maar daarmee hebt u nog steeds die verrekte foto niet gevonden.
Na een minutenlange zoektocht door tientallen mappen, waarvan u dacht dat het een geordend systeem was, kwam dat behekste ding toch maar niet boven water. Nog maar een poging gewaagd doch helaas.
Een wijl later, bij het gebruikelijke prutswerk waarmee u zich bezighoudt, komt u dat vervloekte ding toch wel om de haverklap in meerdere mappen tegen want u had het daar neergepoot om emotionele redenen. En u glimlacht en bent ontroerd en dat geeft u weer moed om een nieuwe poging te wagen tot ordeschepping enz… Toch zalig.
Aan alle bloggers die zich hierin herkennen (en ook aan de anderen), een prettig weekeinde en slaap rustig.
Regelmatig snuister ik door mijn berg krantenknipsel waarvan ik denk : "dat kan me nog van pas komen". Hebt u dat soms ook ?
Zo stuitte ik op een knipsel van een artikel, gedateerd van 11.09.2006 uit Het Laatste Nieuws, dat begon met het woord CODA.
Dit laat niet direct een bel rinkelen, maar het herinnerde me wel aan mijn jeugd. Als kind uit een gezin van zelfstandigen in een klein dorp in de Zuiderkempen, zeg maar het Hageland, wordt men reeds vroeg bij de activiteiten van de ouders betrokken, al dan niet met zachte dwang.
Zo belandde ik bij een der fanfares die het dorp rijk was (de details bespaar ik u niettegenstaande ze zeer leerzaam zijn). En het is juist daar dat ik de coda tegenkwam. Vandaar. (voor betekenis zie den dikke "van Dale" - 10de druk 1976 - 7de oplage 1980 - blz 455 linkerkolom onderaan)
Maar de CODA uit het krantenartikel had helemaal niks vandoen met muziek, o nee. Het betrof een letterwoord voor een nieuwe inlichtingendienst waarvan Tony Van Parys, een achtbaar Kamerlid, bijna geen spaander heel laat want "geen geld, geen personeel, geen vertrouwen", enfin het lijflied van de modelstaat van oppergoeroe Guy. Voluit betekent CODA : Coördinatie Orgaan voor DreigingsAnalyse", een hele mond vol voor iets waar zelfs buitenlandse inlichtingsdiensten zich grote vragen stellen over de "improvisatie" van deze nieuwe dienst.
Als voor zovele gelijkaardige initiatieven van onze onovertroffen excellenties, zullen we samen met de meer dan 10.000.000 andere landgenoten er onze slaap niet voor laten want het is stilaan een gewoonte aan 't worden. Slaap lekker.
Is het een illusie te geloven in "de" mens ? Voor mij is "de" mens een groot raadsel, een vat vol verrassingen, zowel goede als nare. Slechts door eigen ervaringen mag en kan men zich over dit raadsel bevragen en dan nog is het antwoord ver af want te subjectief om een waar beeld te schetsen. Dit gegeven maakt zich meer en meer meester van mijn gedachten. Niet bezeten doch fascinerend. Als bij een zoektocht naar jezelf. Wie ben ik en wat maakt mij tot wie ik nu ben ? Komen de gedachten die ik hier verwoordt wel uit mezelf ? Fascinerend. En tot wat leiden deze gedachten ? 'k Heb geen flauw idee en dit belet mij geenzins om rustig te kunnen slapen. Aan alle bloggers die dit kort diepzinnig gewrocht lazen een goed weekeinde gewenst en slaap rustig.
92 jaar later. Het is alsof de hemel nog steeds weent om de waanzin van reeds zolang geleden. 't Is miezerig, kil en winderig buiten. Echt een dag om even de drukte te ontvluchten en bij een bakje dampende koffie je gedachten te ordenen. Je even te bezinnen over het leven. Heeft de "Grote Oorlog" veel verandering gebracht en dan heb ik het niet over al die technische snufjes die op de dag van heden ons leven zoveel verlichten doch enkel op materiële wijze? Heeft de mens meetbare vooruitgang geboekt als ... mens? Te oordelen naar de vele dictaturen die op deze aardkluit nog zovelen onder de knoet houden, is het antwoord vlug gevonden. Het is alsof de mens maar niet wilt leren van zijn fouten. Dat hij toch zo vlug door de macht wordt gecorrumpeerd. In vele gevallen is de corruptie op zo'n sluwe wijze gemaskerd dat men het niet eens merkt. Maar zolang er integere mensen bestaan - en die zijn er beslist - is er hoop. En wat wordt van de hoop gezegd ? Inderdaad. Met deze positieve gedachte wens ik dit stukje op deze 11 november 2006 dan ook te besluiten.
Destijds werden ze nog met "Mijnheer de agent" aangesproken doch tegenwoordig is het van "vooële flik" en krijgen ze er op de koop toe nog een pak rammel bij. Een uniform en een ferme snor volstond om van de goegemeente respect af te dwingen. Nu, datzelfde uniform en die snor volstaan allang niet meer maar wordt van de moderne "man der wet" verwacht ook nog eens zijn wereld te kennen. En daar schijnt soms meer dan eens het schoentje te wringen of vergis ik mij ? Een voorbeeldje. Mijn vrouw zaliger, zeer milieubewust en om zich in vorm te houden, ging eens naar 't stad (enkele km verderop), met de fiets uiteraard. Aan de bewuste winkel aangekomen, parkeerde zij haar fiets tegen de gevel (dat mocht toen nog), vergrendelde haar fiets met het fietsslot en deed haar boodschap. Tot zover verliep alles zoals het hoorde. Om huiswaarts te keren pakte zij haar fiets beet, stak het sleuteltje in het fietsslot en dat verrekte ding weigerde alle medewerking. Niet te verwonderen want reeds van enige ouderdom en veelvuldig gebruik moeilijk te bedienen. Tot zover geen vuilje aan de lucht doch dat was buiten de "arm der wet" gerekend. Staat daar plots achter haar een kleerkast in het blauw met een snor om "U" tegen te zeggen. Begint die kleerkast toch te spreken zeker : "Awel, madammeke, is da uwe fiets wel ?" Om achterover te vallen van 't verschieten. Na nog enkele van die diepzinnige vragen te hebben gesteld, springt het fietsslot, na al dat gepruts toch eindelijk open en kon mijn echtgenote huiswaarts keren achternagestaard door een voldane wetsdiener en de ondertussen toegestroomde nieuwsgierige omstaanders, aangetrokken door het imposant machtsvertoon van "mijnheer den agent". Sla de kranten van vandaag maar eens open. Er is blijkbaar niet veel veranderd sindsdien.
Met gespierd mondwerk en een eensgezindheid, nog nooit gezien onder de politieke tegenstrevers, blokken deze laatsten de Vlaams - "eigen volk eerst" - Belangers nu al jaren de weg naar de reële macht af . Paradoxaal genoeg belijden de houders van de politieke macht in dit land met zo'n verve het "leidmotiv" van die partij die ze zo verafschuwen (=vrezen") dat het niet schoon meer is. Een schoolvoorbeeldje. De heer Luc Van den Bossche, ooit nog 's lands minister en nu bestuurder van maatschappijen, parachuteerde dochterlief Freya in een ministerzetel. Begrijp me goed, dit is geen oordeel over de bekwaamheid van dat meiske. Lees ik daar in de krant een berichtje in de zijlijn dat ze bij de Verhofstadts van een benoemingske ook niet vies zijn om de familie aan een kostwinner te helpen. (Bron : Het Laatste Nieuws van 26.10.2006) Zus Christine wordt tweede in rang aan het Gentse auditoraat-Generaal. Je moet maar durven, nietwaar, zeggen dat je er vierkant tegen bent maar er voor de volle honderd procent voor gaan : eigen volk eerst. Nogmaals, ook dit is geen oordeel over de bekwaamheid van dat meiske. Een mens mag zich toch vragen stellen, of niet soms ?
Ik hou wel van dieren doch zomaar twee paarden ongevraagd binnen krijgen, is me toch een beetje te veel. Te meer daar ze van een bedenkelijke komaf zijn. Gelukkig voor mij wees mijn vriend wachter op hun nefaste invloed en raadde me aan ze direct in quarantaine te plaatsen waar ze hun capriolen niet kunnen uithalen. Zo gezegd zo gedaan, oef !! Toch stel ik me wat vragen of ze niet stiekem met sommige delen van mijn patrimonium me een kat in een zak hebben achter gelaten want van Trojaanse paarden mag alles verwacht worden. Mijn scanneer laat het afweten. Is het van ouderdom of heeft 'em een paardenstamp gekregen ? Wie zal het zeggen ? Feit is dat ik met de gebakken peren zit en daar ben ik niet op verzot. Dit berichtje posten lijkt toch gelukt. Hoera. Volgende keer nog alerter wezen om ongewenst bezoek de pas af te snijden. We zijn gewaarschuwd.
... trek ik naar Bloggenland op speur- en strooptocht. Dit levert me soms een aardige buit aan moppen allerhande op. De betrokkenen van de bezochte site(s) merken natuurlijk niks van mijn aanwezigheid en het kopiëren ter plaatse want ik laat geen sporen na. Hen geschiede geen kwaad, hun site blijft onaangeroerd en altijd uitnodigend voor een later bezoekje (ha, ha). Het gejatte materiaal is de nodige medicijn om mijn lachoefeningen te optimaliseren, begrijpt u. Toch blijken er nogal egoïstische bloggers te bestaan die het je niet gunnen een kopieke te nemen van een mop die op hun site staat, alsof ze die zelf bedacht hebben en er het alleenrecht kunnen van opeisen. (Mogelijk staat ze zelfs op een andere - nog te ontdekken - site zomaar te grabbel). Het verfoeilijkste dat je dan tegenkomt is de oppoppende boodschapbox met als inhoud zoiets in de aard van "Dat had je maar gedacht hier een kopie van te kunnen nemen". Als dat geen jennen is. Zelfs een kluns als ik is bij machte om ... ( nogal geheimzinnig, hé) De werkjes van de creatievelingen en ja ja er zijn er velen in Bloggenland, - al dan niet van een copyright voorzien - laten we gerust of ingeval van interesse zal hen wel de toelating gevraagd worden om ze te mogen kopiëren. Dit is toch zo vanzelfsprekend, of niet ? Enfin, de inhoud van dit blog is geen staatsgeheim en mocht u ertoe verleid worden iets uit de inhoud ervan voor eigen doeleinden (publicatie) te gebruiken, ga je gang doch vermeldt steeds waar je het gejat hebt.
Maandagmorgen, 09.10.2006, het gewone ritueel gaat zijn gang : wakker worden, naar de WC gaan, het leeggoed terugbrengen naar de slaapkamer, aankleden, trapke af naar beneden, de rolluiken optrekken gevolgd door het plechtige moment van de morgenstond. Koffie zetten, een boterhammeke met aalbessengelei smeren, één grote hap hieruit bijten terwijl de Senseo pruttelt, krab even aan mijn achterwerk en ga de krant uithalen. Open de voordeur, steek mijne kop buiten, kijk links, kijk rechts, alles is als van oudsher. Ga de trap af richting brievenbus en haal er mijn kwaliteitskrant uit. Ik dacht nog "Verdulleme, wat is het vandaag toch rustig" en keer op mijn stappen terug richting keuken naar mijn boterhammeke voor een tweede beet. De Senseo heeft zijn werk gedaan en een volle mok (dubbele portie) dampende koffie geserveerd. Prachtig. Nog een wolkje melk om het geheel te vervolmaken. Een halve boterham werd reeds naar binnengewerkt nu de rest nog. Deze klus werd vlug geklaard. en dan ... aanvang van ritueel nummer twee : de krant lezen. Buiten de afgedrukte verkiezingsuitslagen bleef er niet veel plaats meer over voor het reguliere andere nieuws zodat ik vlug op de bladzijde der TV-programma's belandde. En ... alles stond als van oudsher, alsof het de zoveelste keer was dat ze er afgedrukt stonden. ik dacht nog dat, met de verkiezingen van gisteren, speciale nabeschouwingsprogramma's zouden geprogrammeerd staan. Godzijdank niet dus. De voorbije weken werd de goegemeente al genoeg geteisterd door dat geleuter en voorbeschouwingsprogramma's dat de rust en het dagelijks leven terug in de plooi kon vallen. Ik neem een teug van mijn koffie, verdekke wat was die heet zeg, trek naar boven, start mijn computer en schrijf dit stukje. Wat is het leven toch mooi.
