Één jaar lang mekaar - op een aan sadisme grenzende wijze - alles van zichzelf vergen om toch maar niet de burger datgene te geven waarop hij hoopvol wacht en bovendien recht heeft.
"En wat mag dit wel wezen ?" hoor ik je al denken. Niks meer doch ook niks minder dan een goed bestuur. Dat is toch niet te veel gevraagd, toch ?
Nu wil ik mezelf niet afschilderen als een betweter - God beware me - doch als iemand die, bescheiden weliswaar, probeert alle beschikbare info te ordenen om er dan de passende conclusie uit te trekken.
En wat leverde dit vandaag op ?
De verkozenen des volks hebben zich het voorbije jaar van hun smalste kant laten zien door het partijbelang, sorry, het eigenbelang boven het algemeen belang te verkiezen.
Vandaag houdt de regering Leterme I het voor bekeken. Hetzij zo. Hou de volgende dagen je alertheid maar op maximale sterkte en bekijk elke info kritisch. Oh, wat een schat aan gegevens, tenminste als je niet vergeet tussen de regels te lezen want daar vind je meer dan je ooit voor mogelijk acht.
Is het je niet opgevallen dat steeds weer het "communautaire" als een op zichzelf staand gegeven beschouwd en behandeld wordt, los van bijvoorbeeld het economische, enz … Dat is toch de werkelijkheid geweld aandoen zoiets ? Alsof het economisch leven een zelfstandig leven leidt.
En wie leidt het dan wel ? De mensen natuurlijk en die mensen maken samen … inderdaad, een gemeenschap. In feite is elke activiteit communautair, of men dit goed vindt of niet. En zeggen dat vele politieke leiders dit niet willen inzien. Met alle gevolgen vandien.
Conclusie : ondanks het huidige kwakkelweer gaan Honoré Gepluimd, zijn vrouw Mie Kieken en hun kroost de Uilskuikens, m.i. een zeer warme, zoniet, een hete zomer en herfst tegemoet. Of ze dit gaan waarderen, is nog maar de vraag.
Dacht gewezen Kamervoorzitter Hermanneke De Croo het warm water te hebben uitgevonden met zijn commentaar over de Vlaamse liedjesteksten ?
Zo las ik in mijn kwaliteitskrant van 2 juni 2008 wat er aan de hand was.
In een Radio 1-quiz stelt onze Herman : "Onze taal is zo mooi, waarom doen zangers er niet meer mee ?" en " Ze (= de zangers) mogen meer gesofisticeerd zijn."
Die uitspraak deed me terugdenken aan een toneeltje dat wijlen Toon Hermans in een van zijn one-man-shows opvoerde en dat precies over ditzelfde onderwerp handelde.
Wie herinnert er zich nu niet zijn gespeeld afgrijzen over het gebruik van het Nederlands en hoe hij - bij wijze van voorbeeld - de draak stak met de woorden "ei" en "kip" en speels flirtte met hun Franse evenknie "un oeuf" en "une poule" ? En hij was een woordkunstenaar, dat kan toch niet ontkend worden.
Misschien illustreert zijn conférence "Dollen met volksliedjes" uit 1980 beter wat bedoeld wordt als het gaat om de inhoud en zeg nu eens eerlijk, ongeacht de taal waarin het gezongen wordt, qua inhoud gelijken ze bijna als twee druppels water op mekaar. En zo kan je zijn besluit ook bijtreden dat je het geen fluit kan schelen als je er maar plezier aan beleeft, nietwaar ?
Is het soms de bedoeling van Hermanneke om een show te stelen of is hij gewoon de plezantste thuis als hij alleen is ? Blijft te volgen.
Het was wel wat even slikken, want komende uit een onverdachte CD&V-hoek, toen ik dat krantenartikel uit Het Laatste Nieuws van 13.05.2008 onder ogen kreeg.
Blijkt dat er in Antwerpen - waar anders - een welles/nietes-spelletje aan de gang is tussen de CD&V-schepen van erediensten Philip Heylen en bisschop Paul Van den Berghe omtrent de (vermeende) leegstand van kerkgebouwen.
En alsof dit nog niet volstaat, wil brillemans Heylen een 70-tal kerken omvormen tot moskeeën. Waar staat die "C" in CD&V weeral voor ?
De Antwerpse imam verzekert dat Moslims geen bezwaar hebben om te bidden in een kerk want Moslims mogen overal bidden. Dat mogen Christenen ook, nietwaar ? Nu wil ik geen stokebrand spelen doch geraak als een Christen maar eens een moskee binnen, dat is andere koek.
Antwerpen is een grote stad, dus vind je er van alles wat : slimme koppen en andere. Alleen , het aantal slimme koppen is gemakkelijker te tellen, nietwaar ?
Zo stel ik me het antwoord van de gemiddelde Belg voor op de vraag wat er op die dag in het koninkrijk is voorgevallen.
Wie de actualiteit - ook al is dit maar met een gematigde interesse - volgt, moet het wel opgevallen zijn dat er op die dag de democratie, in dit kleine koninkrijk aan de Noordzee, gemuilkorfd werd.
Vergis ik me ? Ik vrees echter van niet. Op die memorabele dag werd openlijk de democratie vervangen door de particratie : alle macht gaat uit van de partij (lees hier : partijvoorzitter).
Over de aanleiding (zaak BHV) wens ik zelfs geen letter te schrijven. Veel ingrijpender is dat de schijn, door onze excellenties altijd voorgehouden, te leven in een grondwettelijk democratisch koninkrijk, gewoon overboord werd gegooid en ze hun werkelijk gelaat hebben getoond : wij, de partijbonzen en niemand anders, delen de lakens uit.
Art 33. Alle machten gaan uit van de Natie. Zij worden uitgeoefend op de wijze bij de Grondwet bepaald.
Art 42. De leden van beide Kamers vertegenwoordigen de Natie en niet enkel degenen die hen hebben verkozen.
Art 60. Elke Kamer bepaalt, in haar reglement, de wijze waarop zij haar bevoegdheden uitoefent.
Zo staat het in de Grondwet en dus stel ik mij de vraag waar die partijvoorzitters de macht vandaan halen om de leden van de Kamer naar huis te sturen.
Buiten een korte flits in de media werd nogal vlug overgeschakeld naar anders nieuws.
Is een feit van dergelijke omvang - want het tast de fundamenten van onze democratie aan - nu echt niet belangrijk genoeg om hier meer aandacht aan te besteden ? Is mijn reactie wat overdreven ?
Ik ben niet a-politiek noch anti-politiek doch heb van dichtbij meegemaakt wat politiek een mens kan aandoen en daarom hou ik me er niet actief mee bezig. Dit neemt niet weg dat de huidige evolutie in het politiek landschap mij wel zorgen baart en kijk argwanend uit naar de volgende wapenfeiten van onze excellenties.
Waarom schrijf ik dit ? Gewoon omdat het van mijne lever moet.
… voor de zoveelste keer in slaap gewiegd, vandaag. Tenminste op voorwaarde dat 'em naar het Een-programma "De Zevende Dag keek.
Echter, tijdens het programma "Controverse" op RTL-TVi (van 12.00 tot 12.45 u), sprongen de gensters van het scherm. Niet letterlijk dan, maar je begrijpt best wat ik bedoel, nietwaar ?
In een periode, gekenmerkt door een stijgende levensduurte waar de goegemeente maar niet begrijpen kan hoe dit komt en zich dit dan ook, met stijgende irritatie en angst afvraagt, volgde ik het - bij wijlen - zeer geanimeerd debat over dit onderwerp op RTL-TVi. In 't Frans uiteraard.
Wie aan dit debat deelnam is minder van belang dan hetgeen er vertelt werd over de stijging van de levensduurte en de voorstellen die, zowel vanuit de kant van de vakbonden als de werkgevers en de politieke tenoren kwamen, en mogelijke oplossingen voor dit probleem aanbrachten. Doch eigenlijk leek het er meer op om zijn eigen gelijk te halen. Maar niettemin zeer verhelderend. En wat kregen de kijkers van De Zevende Dag in de maag gespitst ?
Een leuke babbel over een nieuw soort voetbalschoen. En het decorpubliek zat er bij en … klapte (op aangeven van de regisseur) braafjes in de handjes. Waarna een rondje braafjes keuvelen over de Olympische Spelen, Tibet en China, met ondermeer Bertje Anciaux en Jean-Marie Dedecker. Het ging tenslotte over een Rood Paradijs maar dat had je allang door, nietwaar ?
Terwijl op RTL-TVi "monsieur" Vrebos alle moeite ter wereld had bij het beëindigen van zijn programma om de kemphanen uit mekaar te houden, sloot Een zeer braafjes af met een babbel met Bart Peeters over zijn eerste optreden op … (ben het vergeten, want nog steeds ondersteboven van hetgeen ik zag en hoorde) en zapte weg naar andere oorden van vertier.
Levensduurte ??? Daar heeft men bij Een blijkbaar nog nooit over gehoord of … is men nog bezig de kanonnen in stelling te brengen nu de Vlaamse sossen er niet meer bij zijn ?
Meestal wordt deze vraag in de meervoudsvorm gesteld ongeacht of men samenwoont of zelfs wanneer je partner er niet langer meer bij is.
"Wat eten we ?" En steeds weer wordt naar de alledaagse ingrediënten gegrepen : aardappelen, groentjes en een stuk vlees, als de portemonnaie het toelaat, want het leven werd al serieus duurder.
Eigenaardig genoeg volgt op deze vraag het antwoord beginnende met : "Ik ga … ", in het enkelvoud. Nooit : "We gaan …".
En bovendien komt dit gewoonlijk uit de mond van moeder de vrouw gezien de Heer des huizes - ook gewoonlijk - een culinaire kluns eerste klasse is, wiens kunsten zich dan ook beperken tot het opschrokken van de door zijn ega met zoveel liefde (?) bereide maaltijd. En dan de afwas ? Die laat hij over aan de deskundigheid van … jawel, zij weer.
Stilstaand bij dergelijk tafereel komt toch wel de bedenking de kop opsteken over het feit dat ondanks deze taakverdeling (ja,ja) nog zoveel koppels samenzijn, nietwaar ? Vooral in de tegenwoordige tijd dat ze, de koppels, meestal tweeverdieners zijn uit noodzaak, want hoe anders de eindjes nog aan mekaar knopen, hé ?
En de kinderen dan ? Volgens de statistieken heeft een gemiddeld gezin gemiddeld 1,7 kinderen. Dat 1 kind zie ik wel zitten maar dat 0.7 kind, wat moet ik me daar bij voorstellen ?
En al dit geschrijf dan dat begon met de vraag : "Wat gaan we eten ?"
… staatsman en verafschuw een politieker. En deze twee personen kunnen nochtans in één en hetzelfde lichaam samenzitten hoe eigenaardig dit ook moge klinken.
Helaas, driewerf helaas, je moet al heel ver - of is het heel diep - gaan zoeken om zelfs maar één zo'n exemplaar tijdens je leven te ontdekken, laat staan te ontmoeten.
Ik vraag me dan ook af voor wanneer in dit "apenland" (dit woord komt uit de mond van een ex-minister, notabene) eindelijk eens een staatsman gaat opstaan en niet een politieker, want van deze laatste soort lopen er hier teveel rond met als gevolg dat een goed beleid voeren naar het Rijk der Fabels werd verwezen.
En dat we een staasman nodig hebben, blijkt toch overduidelijk uit de huzarenstukken die onze politiekers de voorbije jaren geproduceerd hebben maar waarvan we allen - naar mijn zeer sterk vermoeden - nog niet eens beseffen welke gevolgen hieruit gaan voortvloeien.
Om heel eerlijk te zijn : ik hou mijn hart stevig vast, en jij ?
Niet dat er een directe aanleiding toe bestond, oh nee, doch uit voorzorg … ja, laat ik het zo noemen, uit voorzorg dus, heb ik me met bekwame spoed naar het dichtbijzijnde warenhuis begeven om me het hoogstnoodzakelijke item, eigen aan deze periode, aan te schaffen : namelijk een extra pak WC-papier;
Dit mag misschien wel belachelijk lijken doch het is integendeel hoogst noodzakelijk dit kleinnood binnen handbereik te hebben. Vooral na hetgeen de laatste weken is voorgevallen.
Je houdt het niet voor mogelijk doch het is waar want het overkwam mij. Dus het is een onbetwistbaar feit. Ontkennen kan niet.
Of het de lezer(es), die dit op het eigenste ogenblik leest, ook ooit is overkomen, daar heb ik geen weet van natuurlijk. Hopelijk nooit. Maar wat dan eigenlijk ? Dat vraag je je nu toch wel af, niet ?
Is het je ook opgevallen hoe de excellenties van Abzurdistan er de laatste tijd bijlopen ? Zij lopen heel zichtbaar niet over van enthousiasme, au contraire mon vieux. En wat de emmer bijna letterlijk deed overlopen was een foto in de krant Het Laatste Nieuws die me zowaar een spontane ontlasting bezorgde. Neem me niet kwalijk dat ik het zo schrijf, hé.
Ik kan hier toch moeilijk gaan schrijven dat ze me het schijt bezorgden, nietwaar ? Vandaar ook die extra rollen WC-papier. Voilà.
En hebben ze bovendien knoeiwerk tot een ultieme vorm van kunst en vakmanschap verheven. Daar kan ik niet bij, nou breekt mijn klomp helemaal en moet ik even tot rust komen.
In het vorige stukje kon je al lezen over de "gemiddelde" oftewel de "doorsnee" Belg.
Ik was nog maar pas bekomen van dit onthutsende nieuws als me daar een tweede opdonder me trof, maar wel eentje van een straffer kaliber.
Las ik daar in mijn kwaliteitskrant over het bestaan van de "doorsnee politicus".
Nu werd het bestaan van dit mysterieus creatuur zomaar achteloos de wereld ingeslingerd door niemand minder dan de bleitminister van cultuur en sport, Bertje Ancieux.
Daar zat ik dan met opengevallen mond te staren naar een foto op de opengeslagen bladzijde, met een lachend (wat een verademing) Bertje met daaronder het bijschrift over die jawel.
Als statement kan zoiets tellen. Bovendien is dit de bevestiging dat de politiekers vanuit een parallelle wereld op ongeregelde momenten de normale wereld van de gewone mens komen binnengevallen en waar de goegemeente dan meewarrig naar kijkt met de bedenking : "van waar komt die eigenlijk ?"
Want zeg nu zelf : totnogtoe hebben de excellenties van Abzurdistan het algemeen belang wel deftig verward met het eigenbelang. Heb ik gelijk of heb ik gelijk ? En toch heb het liefst dat ik geen gelijk heb. Straf, hé ?
Om af te sluiten op deze 30sten maart in het jaar onzes Heren 2008 nog deze profetische woorden : je hebt van die doorsnee-politiekers nog niks meegemaakt, het vuurwerk moet nog komen want hoe verklaar je dan de meer dan spoedige vlucht van de Grote Blauwe Roerganger naar zijn sociaal optrekje op een heuvelrug in Umbrië ? Om even uit rusten ? Daar moet ik toch eerst even over napeinzen.
Ja, inderdaad, hij bestaat. Enfin bestaat hij feitelijk wel ?
Telkens er sprake van was in de media, hetzij de pers, de radio of televisie, heb ik zijn bestaan steevast afgedaan als onzin, als één grote leugen.
Stel, je wil een stukje plegen over een onderwerp, 't maakt niet uit waarover maar waarvan je toch denkt : dit moet ik aan de wereld kwijt. Wat is dan de eerste vereiste ?
Je gaat op zoek naar info en liefst zo correct mogelijk, nietwaar ? Na enkele bronnen (zeker meer dan één) te hebben geraadpleegd, ben je startklaar en kan je gaan schrijven.
Tot op vandaag was ik er nochtans heilig van overtuigd dat hij niet bestond maar moet nu melden : hij bestaat. Als een gezaghebbende instelling als het Nationaal Instituut voor Statistiek het vermeldt dan kan men hier toch niet omheen, hé ?
Dit is toch wat ik las in Het Laatste Nieuws van 16.02.2008 (ik krijg die gazetten met vele dagen vertraging door mijn zus toegestuurd). En over wie gaat het dan wel ?
Over niemand minder dan de gemiddelde Belg. Voila, nu weet je het ook. En toch blijf ik beweren dat hij niet bestaat net zomin als Jan Modaal en de doorsnee Belg.
De onderworpenen van Abzurdistan hebben een half jaar 2007 lang zich kunnen vermaken of ergeren aan de wansmakelijkste vertoning ooit van "hun" verkozenen in een zo laag bij de gronds gevecht om de macht in dit apenland bij de Noordzee. Apenland inderdaad, en die term komt niet van mij doch uit de mond van een ex-eerste-minister en daar kan ik het volkomen mee eens zijn.
Door hun wellustige dorst naar de macht hebben "onze" politiekers alle integriteit gewillig en, met een aan SM grenzende extase, overboord gegooid om toch maar een rol, zelfs hoofdrol, te mogen spelen in het politieke circus van Abzurdistan om zo in het volle schijnwerperslicht op het voorplan te kunnen staan.
Wat de Brave Jacob en onnozele Honoré Gepluimd niet schijnen, of is het "niet willen" zien, zijn de nevenverschijnselen, die in alle stilte en ver weg van publiek en media, ongestoord hun gangetje gaan.
Nu vraag je jezelf weeral af : welke nevenverschijnselen ? Heb ik het bij het rechte eind of niet soms ?
't Is toch zo simpel. Familieleden en intieme vrienden worden aan zeer goed betaalde baantjes (met macht) geholpen, al dan niet stoemelings doch zeker niet met begeleidend klokkengeluid.
Voorbeelden ? Volg de media en lees het tussen de regels. Meer ga ik er hier niet over schrijven behalve dat onzen Honoré héél diep in zijn zakken zal moeten tasten op zoek naar een eurootje om zichzelf op een frisse pint te kunnen trakteren terwijl de "heren van Abzurdistan" - dank zij zijn centen - zich te goed doen aan een coupe champagne.
En de nieuwjaarswens van deze "heren" ? Dat de onderworpenen van Abzurdistan nog lang onnozel mogen blijven en dit zeker niet in de bijbelse betekenis.
De prijs voor de originalitiet. Ja dat komt de persoon toe, uit wiens superieur brein de zowel eenvoudige als alleszeggende mededeling explodeerde,die menig gebruiker van het telefoontoestel occasioneel te horen krijgt.
Je besluit een dierbare op te bellen, neemt de telefoon, vormt het nummer en wacht, wacht, ... tenzij je het abonnementsgeld niet betaalde en de lijn werd afgesneden, ga je natuurlijk geen fluit horen.
O, je bent je contractuele verplichtingen wel nagekomen en hebt tijdig betaald. OK, dan hoor je nadat contact gemaakt werd met het telefoontoestel van de opgeroepene : rrrrrrrrrrrrrrrr ... rrrrrrrrrrrrrrrrrr ... enz.
Je bent geduldig en denkt dat je dierbare correspondent een lange weg heeft af te leggen om bij het toestel te geraken en dan hoor je een zoetgevooisde (waarschijnlijk computergestuurde) vrouwenstem, die je allervriendelijkst vertelt dat het nummer dat je gevormd hebt geen antwoord geeft ... ALSOF JE NIET ZELF TOT DE CONCLUSIE ZOU GEKOMEN ZIJN ... zoals :"Hé, geen antwoord."
Zoiets verdient toch de prijs voor de originaliteit, nietwaar ?
... in deze eindejaarsperiode, drukdoende met kaartjes schrijven en/of e-mails versturen met je beste wensen voor het komende jaar naar je ( al dan niet verre) familieleden en kennissen ?
En in enkele gevallen ook naar hen, die je jouw vriend mag heten, want echte vrienden zijn schaars en daardoor zeer kostbaar. Dat wordt wel eens vergeten.
Daarom behoor ik ook tot dit legertje kaartjes- en e-mailverstuurders. Doch ergens in mijn achterhoofd ontsproot een gedachte die ik graag met de blogbezoeker wil delen. Dat je die gedachte even laat bezinken en pas dan jouw conclusie trekt.
Hier gaan we dan : zou het soms niet kunnen zijn dat in vele gevallen van die verstuurde "beste wensen" een schreeuw verscholen zit. Een schreeuw om aandacht waarin wordt uitgeschreeuwd : he, ik leef nog hoor en denk wel aan jou en jij ... denk jij ook nog wel eens aan mij.
Met het oorverdovend stil wezen van gene zijde sta je dan daar : geen kaartje terug ontvangen, geen berichtje in de in-box, absoluut geen teken van leven. Alleen !
Tot ... dat ene - of zelfs maar enige - kaartje of e-mailtje aankomt.
Toch iets om vandaag, op Kerstdag, even bij stil te staan, dacht ik zo.
…naar hoeveel dingen een mens zijn interesse kan uitgaan. Echt onvoorstelbaar. Zoiets houdt je geest bezig, zou men kunnen aanhalen. OK, maar heb je al eens goed bekeken met welke toestroom aan informatie je heden ten dage om de oren wordt geslagen ?
Een mens kan toch maar tot op zekere hoogte deze toestroom aan maar moet op een gegeven ogenblik dan wel een keuze maken. Misschien heb je het al zelf meegemaakt. Het begint met het uitknippen en verzamelen van artikels die je interesseren doch die je omwille van omstandigheden op het eigenste ogenblik nog niet ten gronde kunt lezen en wat denk je dan ?
Je knipt dat verrekte ding uit en denkt "Dat zal ik later wel grondig doornemen", is het niet zo ? Wel , mijn ervaring leerde me dat dit "later" steeds later en later werd met als eindresultaat een berg knipsels, die je bureau, tafel of welkdanige opbergruimte, door die gestage aangroei, ging overwoekeren en je zeker bij die aanblik een reeks zuchten heeft ontlokt.
Je reactie : wat een berg rommel heb ik hier toch bijeengescharreld. En dan komt het uur van de waarheid.
Tijd is kostbaar, dus … keuzes dienen gemaakt en knopen doorgehakt maar het is toch weeral zo moeilijk om van al die hebbedingetjes afscheid te moeten nemen.
Twee opties blijven dan open : met spijt in het hart begin je de opruiming (alle snippers richting oud-papier) of je zucht nogmaals, denkt "dat doe ik later wel", draait je om en vertrekt om nog meer interessante artikels uit te knippen voor je verzameling, die je ooit eens grondig zal gaan lezen.
't Stond in de krant en ik kon het niet geloven. Hij is het kwijt.
Uitgesmeerd over anderhalve bladzijde in mijn kwaliteitskrant en vergezeld van de verplichte commentaren van royaltie- en andere watchers werden de schuldigen aangeklaagd.
't Is de schuld van de crisis, zeiden ze. Bère Twee is het kwijt. Echt waar. Ik kon het niet geloven, las het artikel (anderhalve enz …) van voor naar achter en van achter naar voor en kon het ook niet vinden.
Daarom deze oproep aan alle rechtschapenen van Abzurdistan : zoek allen naar het "verloren gezag" van Bère Twee en wijs met de vinger naar de veroorzakers van crisis in de Wetstraat, die over het paard getilde egotrippers, de snoodaards. Die durven nogal, hé ?
… juist 500 dagen voorbijgegaan sinds mijn gepruts aan dit blogje begon. Dat is iets meer dan 3 maal de duur van de huidige regeringsonderhandelingen, als men dit nog onderhandelingen mag heten.
Uit pure nieuwsgierigheid ben ik de postjes van het prille begin tot de meest recenste beginnen te herlezen. Mens toch, wat een ontdekking.
Bij sommige stukjes maakte ik al meewarig hoofdschuddend de opmerking : "Hoe is 't mogelijk dat ik zo iets schreef, zo … onsamenhangend, zo bij de haren getrokken." Enfin, het was nog maar eens de bevestiging dat ik niet perfect ben en daar kan ik goed mee leven.
Met de inhoud van andere stukjes daarentegen ben ik het nog steeds eens en lees met verbazing dat ze inderdaad weergeven hetgeen ik toen wenste te zeggen. En dat ze zinvol waren kon ik ondervinden door de hartverwarmende reacties, die ze bij sommige blogbezoekers konden losweken, waarvoor hartelijk dank.
Van andere bloggers weet ik het niet, maar van mezelf kan ik dit verklappen : van dit blogje bewaar ik een copie op mijn PC en op een USB-stickje. Zeker sinds ik in het verleden van een collega-blogger vernam dat al zijn werk door toedoen van kwaadwilligen volledig de mist was ingegaan en hij spijtig genoeg geen copie ervan gemaakt had.
Om af te sluiten, moet ik nu zeggen : dit blog is 500 dagen oud of is het 500 dagen jong ?
De politiek laat ik over aan de politiekers want in dat gehaaid wereldje van machtsgeile egotrippers zou ik het zelfs niet één dag kunnen uithouden.
Niettegenstaande dat slagen de sterspelers op dit terrein er steeds weer in, niet alleen mijn verbazing maar ook mijn afgrijzen ten top te drijven.
De burgers van Abzurdistan krijgen nu al vijf maanden lang een spektakel voorgeschoteld van "'t kan niet meer" waarbij een herfststorm, op z'n zachts gezegd, een zuchtje lijkt.
Mij zou het niet verwonderen dat het gevolg van al dit gekibbel wel eens zou kunnen onderschat worden en komende uit een absoluut niet verwachte hoek.
En ik heb er geen seconde spijt van dat ik het gedaan heb, oh nee. 't Moest me maar niet zo verleid hebben.
Er ging geen dag voorbij zonder het op te merken en toen deed het me niets maar na het verloop van ettelijke jaren kreeg ik er meer belangstelling voor. Zou ik ?
Tot vandaag. Niets kon me er nog van weerrhouden mijn slag te slaan en toen deed ik het.
Wellustig sleurde ik het mee, sprong erop en begon te trappen. Ik trapte zowaar m'n ziel uit m'n lijf en kwam geen verdomde millimeter vooruit. Geen wonder wanneer je jezelf afbeult op een hometrainer. Maar 't was wel afzien na zoveel jaren.
"Een politicus leeft in een wereld vol risico's. Hij kan zijn job in de politiek verliezen, mogelijk zijn herverkiezing. En dan belandt hij bovendien in de situatie dat hij zeer moeilijk een andere job zal vinden ... en het gevaar bestaat dat men letterlijk in een zwart gat terechtkomt"
Dit is een zinsnede uit een interview met Kareltje uit Berlare. Het hele gedoe beslaat een volle pagina in "Het Laatste Nieuws van 13.10.2007.
Zijn ze niet te beklagen ? Zit er ook maar één armoezaaier in de praatbarak ? Ik denk het niet. En zou dan "dé politiek" de enige beroepsbezigheid van die gasten zijn ? Weer zeg ik u : ik denk het niet want 't zijn bijna allemaal zelfstandigen die "dé politiek" als bijberoep gekozen hebben.
Andere kandidaten voor dat zwarte gat, waar Kareltje het over heeft, zijn er heden ten dage genoeg. Kijk maar naar de golf van herstructureringen die in meerdere sectoren van het bedrijfsleven aan de gang is. En wil je in het bedrijfsleven aan een jobke geraken, moet je verdorie al over een resem bekwaamheidsattesten en diploma's beschikken om u tegen te zeggen en dan nog maar onze politiekers . Welke kwaliteiten moeten onze politiekers hebben ? Lees wat in art 64 van de Belgische Grondwet hierover staat.
Art. 64. Om verkiesbaar te zijn moet men : 1° Belg zijn; 2° het genot hebben van de burgerlijke en politieke rechten; 3° de volle leeftijd van eenentwintig jaar hebben bereikt; 4° zijn woonplaats hebben in België. Geen andere voorwaarde tot verkiesbaarheid kan worden vereist.
En voor de rest mogen ze zo zot als een achterdeur zijn. No problem. Zo krijgen de burgers van Abzurdistan alle dagen hun portie gratis vertier op hun eigen kosten uiteraard.
... middels dit blog kan ik de cybergemeenschap laten meegenieten van één van mijn eigenaardige hersenspinsels, tenminste als ze het Nederlands machtig is.
"Koninklijk toilet kost 7.200 euro" : zo kopte een klein artikeltje in de krant.
Moet je weten dat ik een wekelijkse oogst aan kranten, andere dan mijn eigen krant, ophaal bij mijn zussen teneinde mijn gezichtsveld over de gebeurtenissen rondom mij te vergroten, doorspitte toen ik op dit artikeltje stuitte.
Dat van dat toilet gebeurde ergens in Engeland en is bijkomstig. De vraag waarover het 'em gaat is allerbelangrijkst, nl : stel dat Bère Twee een officieel bezoek brengt aan een natuurgebied - kan toch - en zijn volle koninklijke blaas staat op springen, wat dan ?
Haast hij zich dan achter de eerste de beste boom die hij tegenkomt om met een zucht van verlichting zijn blaas royaal te laten leeglopen ?
Deze gedachte moet zich toch ook - minstens eenmaal in hun leven - hebben meester gemaakt van anderen toen zij, heel intiem, in het kleine kamertje dat overtollige water in de WC-pot hoorden kletteren - of niet soms ?
En aan een accute diarree durf ik zelfs niet eens te denken.
