En iemand vroeg mij wie ben jij? Ik antwoordde: ik ben Joop. dat is je naam zei hij maar wie ben je? Ik vertelde hem mijn beroep. Maar zei hij dat is je werk Maar wie ben jij? Ik gaf hem 1000 antwoorden, Maar hij bleef zijn vraag herhalen. Uiteindelijk gaf ik hem mijn laatste antwoord: Ik weet niet wie ik ben. Ga dan op zoek zei hij. Wat kon ik doen? Het negeren? Jomeij.
We spreken van wereldbeelden, we spreken van godsbeelden. Ontmoeten wij mensen elkaar wel echt of ontmoeten wij alleen de beelden die wij van hen maken? Mensbeelden ? Jomeij
Het pad dat we nemen zal voor iedereen verschillend zijn. De zoektocht naar waarheid heeft op een ieder van ons een verschillende uitwerking. Ik beschrijf alleen dat van mij. Jomeij
Keuzevrijheid? Ben ik vrij als ik moet kiezen?
Godsdienstvrijheid:met dank aan al die oorlogen in het verleden, met al dat geweld in het heden? Ook in de toekomst zal zich dit herhalen.Wij leven immers het verleden. Is dat vrijheid. Jomeij.
Eenzaamheid is een uitnodiging om te onthechten.
We hebben de Christelijke waarde ingeruild voor de waarde van de Euro.
Klimaatverandering schijnt niet aan God maar aan de mens te liggen.
Microkosmus en macrokosmus: Wat boven is ,is ook beneden;inzicht van de hermetische filosofie.
Uit de religie:Uit het onze vader; Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Armoede is relatief zo sprak de minister van finaciën en hij flipperde vrolijk verder op zijn flipperkast.
Bijvoorbeeld door onbekende angsten
Agst is te lezen in de ogen.
Ook dieren kennen de doodangst
Democratie? Kennen wij niet.
Wij onderzochten of het volk een bindend referendum wil.99% zegt ja!! graag.
Zoeken naar waarheid.
het geheel is meer dan de delen.
11-09-2006
Over opvoeding en onderwijs.
Doel vanopvoeding en onderwijs.
Het doel, opzet en motivatie van zowel de ouders als de scholen m.b.t opvoeding dient enerzijds te zijn: het kind met de allerbeste technische vaardigheden uit te rusten opdat het gericht en doelmatig in deze moderne wereld kan functioneren. Anderzijds en dat is veel belangrijker, om het juiste klimaat te scheppen zodat het kind zich daarin tot een volledig mens kan ontwikkelen. Dat houdt in dat het kind de gelegenheid krijgt tot bloei te komen in, wat ik het "goede" zou willen noemen. Dat wil zeggen dat hij in de juiste verhouding komt te staan tot mensen, dingen en ideeën, ja tot het hele leven. Want leven betekent in relatie-staan. En de mens heeft met niets een juiste relatie, als hij niet het juiste gevoel voor schoonheid heeft, als hij geen klankbord is voor natuur, voor muziek en voor andere kunst, als de esthetische zin bij hem niet hoog ontwikkeld is. De doelstelling van de opvoeding van tegenwoordig richt zich in hoofdzaak op technische vaardigheden. Een goede baan en een goede economische ontwikkeleing staan hoog genoteerd. Een zo'n eenzijdige opvoeding vult alleen de wetenschappelijke geestesgesteldheid, terwijl de religieuze geestesgesteldheid van het kind nauwelijks of niet aan bod komt. ( De lezer die mijn voorgaande stukken hebben gelezen weten wat ik versta onder een religieuze geestesgesteldheid, ik zal daar dus nu niet verder op ingaan.) Het is dunkt mij zonneklaar, dat het concept dat wij vandaag aan de dag cultiveren en dat opvoeding heet, en aanpassing aan de maatschappij inhoudt, funest en destructief is. Al dat eerzuchtige gedoe, al dat wetijveren met elkaar werkt in hoge mate frustrerend. En dat wat wij allen, zowel in het Westen als in het Oosten als een, zich binnen dat hele gebeuren voltrekkende, gunstige ontwikkeling hebben gezien, heet cultuur. Het betekent onvermijdelijk vragen om ellende en verdriet. Het is van fundamenteel belang, de waarheid hiervan te onderkennen. En pas als dat zonneklaar is geworden, dan pas kan de vraag gesteld worden wat juiste opvoeding zou moeten inhouden. Wat betekenen dan de woorden ontplooiing, tot volle bloei komen en juiste opvoeding? Het moet echter wel eerst volkomen duidelijk zijn voor onszelf wat we willen, we moeten duidelijk voor ogen zien, hoe de "nieuwe mens" kan zijn, de totale mens, niet alleen de technische mens. Als we het kind alleen toetsen op technische informatie, op toekomstige schranderheid en handigheid, zodat hij snel is met het opnemen van nieuwe kennis, en de andere kant verwaarlozen, dan groeit het kind tot een eenzijdig mens op. En als we over de totale mens praten, bedoelen we daarmee niet alleen een mens met innerlijk begrip, het vermogen zijn eigen innerlijk, zijn innerlijke toestand te verkennen en te doorgronden, met het vermogen daar boven uit te komen; maar ook iemand die goed is in wat er van hem uit gaat. Die twee dingen moeten samen gaan. Dat nu lijkt mij de werkelijke opgave van de opvoeding; niet door het bestraffende en belonings systeem, maar door het kind dit inzicht, geleidelijk aan zelf te laten ontdekken. Dat is de werkelijke opgave van de opvoeding; ervoor zorgen dat bij het verlaten van de school de jonge mens een stevige basis van goedheid in zich heeft, zowel innerlijk als uiterlijk.
Op school zit je om kennis te verwerven, historische, wiskundige, natuurwetenschappelijke, aardrijkskundige, biologische, taalkundige, technische, en zo kan ik wel even doorgaan. Afgezien van kennis, die je op school leert, bestaat er ook collectieve of culturele kennis die je hebt vergaard van uit ras, grootouders en generaties voorvaderen. Dan is er ook nog kennis die je hebt opgedaan vanuit je eigen persoonlijke ervaringen, je eigen reacties en indrukken, je eigen behoeften en neigingen die hun eigen vorm hebben aangenomen. Kennis valt dus uiteen in drie soorten: wetenschappelijke, collectieve en persoonlijke. Deze drie soorten kennis komen altijd vanuit het verleden waaraan steeds nieuwe dingen worden toegevoegd. Heeft nu al die opgedane kennis intelligentie tot gevolg? Is er een relatie tussen kennis en intelligentie? De intelligentie gebruikt kennis, omdat intelligentie nu eenmaal het vermogen is, objectief, normaal, gezond en helder te denken. Intelligentie is een toestand, waaraan, persoonlijke emotie, opvattingen, vooroordelen of neigingen geen deel hebben. Zij zoekt geen houvast in oordelen of vooroordelen. Zij is nergens bij betrokken of geïnteresseerd. Intelligentie is de zeer sensitieve, zeer wakkere, zeer levendige kant van de geest. Sensitief voor de natuur, voor alles wat rond je heen ziet gebeuren, ja, niet alleen gevoelig voor alles wat er om je heen, maar ook wat er in jezelf gebeurt. Als je niet gevoelig, niet sensitief bent en geen helder inzicht hebt kun je ook niet helder denken. Natuurlijk is kennis onontbeerlijk, maar als zij niet in harmonie is met intelligentie kan zij zeer gevaarlijk zijn. Zonder intelligentie, zonder sensitiviteit kan kennis gebruikt worden voor destructieve doeleinden. En juist dit laatste zien we in de hele wereld. We zouden kunnen zeggen dat de intelligente mens ver te zoeken is. Maar al te vaak wordt intelligentie verward met de hoeveelheid kennis die iemand tot zich kan nemen. In Nederland presteerde men het zelfs, in een televisie uitzending, de moordenaar van Pim Fortuin een itelligente jonge man te noemen. Hoe groot kan de verwarring zijn?
Hoe laat je al dat geconditioneerde achter je, was een van mijn laatste vragen in de vorige aflevering. Misschien verwachten jullie nu een uitleg, waarin ik een methode of strategie ga behandelen die, als deze wordt toegepast, er voor zorgt dat je jezelf kan deconditioneren. Niets is echter minder waar, er bestaat geen methode of strategie om je geconditioneerde geest te ontlasten. Als er een dergelijke methode of strategie wel zou bestaan en kon worden toegepast, onderga je immers een nieuwe conditionering. Neen, geen nieuwe conditionering, geen methode en geen strategie kan je helpen, alleen het diepe besef, te weten dat je geconditioneerd bent. Niet omdat het je wordt aangepraat, maar uit je eigen ontdekking en overtuiging dat dit een feit is en wat dit allemaal voor gevolgen heeft. Te beseffen, dat conditionering een onderdeel van ons leven is geworden en dat deze alle verdeeldheid in stand houdt. Wij zijn immers geconditioneerd op nationaliteit, godsdienst, ras, seksualiteit, op politiek, sociaal en economisch vlak. Waar sprake is van afgescheidenheid en verdeeldheid op voornoemde vlakken, zijn conflicten onvermijdelijk. Hieruit blijkt dat conditionering de scheidende factor is. Laten ons daarom van die conditionering bevrijden en niet langer Christen, Moslim, Hindoe, Nederlander, Duitser, Palestijn of Israëliër zijn. Als je dit allemaal beseft kan ook het verschil tussen kennis en intelligentie helderder worden. Dan kan ook de vraag gesteld worden hoe je wilt dat je kinderen worden opgevoed. Wat het onderwijs kan bijdragen. Misschien moet er dan wel een hele nieuwe, menselijker onderwijs visie worden ontwikkeld. Als je zegt: wat is er tegen conditionering, het is nu eenmaal zo en ik kan dat niet veranderen, ik ben er tevreden mee, dan kan je twee dingen doen 1. Aan dit blog verder voorbij gaan omdat je het niet eens bent met de constatering dat conditionering de scheidende factor is of 2. Je aanvaardt noch verwerp je voornoemde constatering en blijf dit blog bezoeken. Natuurlijk hoop ik op dit laatste. Het vervolg zal gaan over: A. Het verschil tussen kennis en intelligentie. B. Geeft de constatering, dat conditionering een scheidende factor is, handvatten voor vernieuwing in het onderwijs op alle niveaus?
In het vorige artikel stelde ik dat de huidige wetenschappelijke geestesgesteldheid in het Westen, die het verdeelde en gefragmenteerde denken in zich heeft, en de Oosterse religie, die uitgaat van heelheid, niet valt te verenigen en zelfs niet in harmonisch evenwicht te brengen is. In feite worden ze immers als tegenpolen ervaren. Beide geestesgesteldheden vinden we in de hele wereld terug. Het zijn eigenlijk de enige geestestoestanden die echt de moeite waard zijn. De wetenschappelijke geest is op feiten gericht, de waarneming ervan is gericht op het ontdekken van dingen. Alles dient gezien te worden "zoals het is". Uit de waarneming trekt de wetenschap conclusies en bouwt ze theorieën op. De geest van de wetenschap dient zich bezig te houden, dat is de taak die de wetenschapper heeft, met de materie te verkennen, de struktuur van de aarde; planeten en sterren te onderzoeken. Het is zijn taak te weten te komen hoe de mens, dier, planten en gewassen van ziekten te genezen en middelen te vinden deze ziekten te voorkomen. Hoe de duur van mensenlevens te verlengen, enz,enz. Maar de wetenschappelijke geestesgesteldheid wordt gebruikt en uitgebuit door nationalistische mentaliteit, door geestesgesteldheid van Amerika, Rusland, Duitsland, Frankrijk, Nederland, India, Irak, Iran en vele, vele andere landen. Zo worden wetenschappelijke ontdekkingen gebruikt en uitgebuit door soevereine staten en continenten. Maar het zijn ook wetenschappers die zich hiervoor graag lenen vanuit een standpunt van materieel gewin of idealen, idealisme of andere motieven. De ware en juiste wetenschappelijke geestesgesteldheid houdt zich echter niet bezig met individuele omstandigheden, niet met nationalisme, niet met ras, niet met vooroordelen, enz.
Anderzijds is er de ware religieuze geest. Deze religieuze geest is een creatieve geest. Een geest die niet alleen moet afrekenen met het verleden maar ook moet openbarsten in het heden. Een dergelijke geest behoort bij geen enkele richting of groep, geen enkele cultus of kerkelijke organisatie. De religieuze geestesgesteldheid is nooit de hindoe, christelijk, boeddhistisch of mohammedaanse mentaliteit. De religieuze geest behoort bij geen enkele zich religieus noemende groepering. Zij is niet degene die naar tempels, kerken of moskeeën loopt. De religieuze geest staat volledig op zichzelf. Het is deze geest die de onwaarachtigheid van kerken, dogma's en tradities doorzien heeft. Hij is niet cultuur gebonden en niet nationalistisch omdat hij zich niet laat beïnvloeden door zijn omgeving. En alleen zo'n geest, niet de boeken en teksten interpreterende geest die zich met de gita, oepanishads, bijbel, koran of talmud, enz, bezig houdt, heeft het vermogen te blijven onderzoeken. Het is echter ongelofelijk moeilijk religieus te zijn met een heldere, nauwkeurig werkende, wetenschappelijke geest, die nergens bang voor is en zich niet bekommert om eigen veiligheid. Een religieuze geestesgesteldheid heb je echter niet zonder grondig alles van jezelf te kennen. Je lichaam, je gevoelens, de werking van je geest, het functioneren van je denken. Hij is waarlijk mens, die in zichzelf deze wetenschappelijke - en religieuze geestesgesteldheid combineert en daardoor harmonisch is zonder innerlijke tegenstrijdigheid. Maar hoe breng je dit nu tot stand? Want dit lijkt mij een absolute noodzaak gezien de toestand waarin de mens en de wereld al eeuwen lang verkeert. Hoe laat je al dat geconditioneerde achter je, hoe ontsluier je dit alles, hoe leer je zoiets? Waar en hoe maak je daar een begin mee?
Graag kom ik terug op mijn overwegingen m.b.t. wetenschap en religie zoals ik dat eerder op mijn blog van 15 - 06 kenbaar maakte. De vraag was toen of wetenschap en religie in een filosofie zijn te verenigen of dat zij gedoemd zijn een van elkaar gescheiden bestaan te leiden. Ik stelde dat ik daar eens goed over na moest denken omdat dit toch een zeer ingewikkeld onderwerp is. Het gaat er om dat we in onze Westerse denkwereld de wetenschap primair stellen en dit doen vanuit ons verdeeldheids denken. Immers de wetenschap neemt in onze cultuur een dergelijk dominante plaats in dat wij alles zijn gaan zien van uit het idee van de wetenschap dat alles bestaat uit delen en fragmenten zonder dat deze deel zouden uitmaken van een groter geheel. Wij hebben dit in ons denken dusdanig geïntegreerd dat wij zijn gaan denken dat dit de enige en absolute waarheid is. In het Oosten, met name in India, waar religie en filosofie primair uitgangspunt is ziet men dit totaal anders en zij zeggen zelfs dat het geen enkele zin heeft om alles op te delen en te fragmenteren. Zij gaan uit van een groter geheel. Het idee wat leeft in de Westerse wereld, is dat je alles dient te onderzoeken via het kleine als je het grotere wilt benaderen, berust op een uitermate pijnlijke vergising.
Is religie en wetenschap te combineren in een filosofie? Laten we eens een poging wagen. Ik ben uitgegaan van iets wat heel dicht bij ons zelf ligt en waar ieder van ons wel eens mee te maken heeft gehad. Kinderen. Als kinderen leren praten zijn zij al snel in staat om vragen te stellen. Mama wat is dat, waarom, welke kleur is dat, wanneer gaan we naar oma, wie is dat, hoe heet jij? Kinderen kunnen je zoveel vragen stellen dat je er soms moe van wordt. Maar bekijk deze vragen eens; wat, waarom, welke, wanneer, wie, hoe. Ik noem het voor het gemak maar even 5W vragen en 1H vraag. Maar zijn dat niet de zelfde vragen als ook wetenschapers zich stellen als ze voor het eerst iets gaan onderzoeken? Maar ook vragen als; waar komen de baby'tjes vandaan, waar is oma nu (als oma is overleden), gaan wij ook dood en gaan we dan naar oma toe? Zijn dit eigenlijk niet de zelfde religieuze vragen die wij ons zelf ook stellen? Goed misschien stellen wij ze anders maar komt het niet op het zelfde neer?
Je zou kunnen stellen dat het kind bij zijn geboorte al twee verschillende geestesgesteldheden bezit. A. de onderzoekende of wetenschappelijke geestesgesteldheid en B. de religieuze geestesgesteldheid. Beide geestesgesteldheden zijn nog puur, jong, flexibel, creatief en als zodanig onaangetast. Maar deze pure, onaangetaste geestesgesteldheden worden al snel geconditioneerd met antwoorden van ouders, leraren, priesters, goeroes, politieke leiders en vele anderen die op hun beurt geconditioneerd zijn door hun opvoeders en anderen. En zo gaat dat al eeuwen door. Evenals de toenemende verdeeldheid onder de mensen en in de mens zelf, het individuele geweld en de georganiseerde geweldadigheden, oorlogen en corruptie in de wereld al eeuwen door gaat. De oorzaak hiervan moet naar mijn mening gezocht worden in een verkeerde, onjuiste geestesgesteldheid van de mens. De huidige primaire wetenschappelijke geestesgesteldheid in het Westen, die het verdeelde en gefragmenteerde denken in zich heeft en de Oosterse religie die uit gaat van heelheid is momenteel niet te verenigen en naar mijn overtuiging ook niet in een harmonisch evenwicht te brengen. Hiervoor zal een andere en juiste geestesgesteldheid dienen te ontstaan. Hierover de volgende keer.
Is de dood de tegenstelling van het leven? Moeten we de dood maar ondergaan En is het leven ons gegeven? Wat dient er te onstaan Om het leven te zien als dood En dood als leven. Hoe kunnen beiden samen gaan?
Het "ego", het "ik", het "zelf", Opgebouwd in het verleden Door het denken, het bewuste, Al wat ons is doorgegeven En waaraan we stevig hechten, Al dat geconditioneerde Dienen we te ontvlechten.
Zie toch eerst dat ene feit, Dat wat wij leven noemen Die afschuwelijke aangelegenheid, Hoe kunnen we die begrijpen, Met al zijn wedijver, wanhoop, kwellingen, Jalousie, geweld, oorlog, coruptie, Eenzaam- en neerslachtigheid.
Natuurlijk proberen mensen ergens zin te geven, En zeggen dan dat je zus of zo moet leven. Maar als wij al deze geromantiseerde, verzonnen, Idealistische onzin ter zijde schuiven, En alleen kijken naar het feit Dat alles voortkomt uit het denken, Dan zien wij de ware werkelijkheid, En zal men begrijpen dat al wat men Denkende heeft opgebouwd, Als het niet wezenlijke Dient te worden beschouwd.
Als wij zo onder de druk van het denken leven Dan hebben wij, wat onder dood wordt verstaan En proberen te vermijden, M.I. "het beëndigen van iets" Van het leven afgescheiden. Maar als wij alles wat het denken In onszelf tot stand heeft gebracht Te niet doen, wat moed en durf vereist, Want het doet pijn, Wat blijft er dan over? Dan beleeft men het "dood zijn".
Leven is "afsterven" en zodanig steeds weer nieuw. Een leven zonder centrerend ik bestaat, Een leven wat daarom nauw met "dood zijn" Samen gaat. Het "ik", het "ego", het "zelf", Zorgvuldig door het denken uitgelijnd Gaat verloren, En het individu verdwijnt.
Wij zien dan in dat wij die wereld zijn, En dat die wereld is in ons, Dat het "jij"en "ik" is opgeheven. Natuurlijk is dat even wennen, Maar toch, mijn huis niet uitgaand, Leer ik de wereld kennen.
Jomeij.
Ik ben er voor ongeveer een maand even tussen uit.
Ze zeggen dat ik lijd aan eenzaamheid, Dat ik de mensen mijd, En dat ik niet tegen mijn eenzaamheid strijd, Ze zeggen eenzaam zijn is negatief, Laat een vrijwilliger je bezoeken, Ze zeggen doe iets asjeblieft, Ga er op uit, zoek mensen op, En wees eens wat actief.
Ik ga nu bijna geloven dat ik eenzaam ben, Ik ga nu bijna geloven dat ik weinig Mensen ken, Ik ga nu bijna denken eenzaam zijn is negatief, En tegen eenzaamheidgevoelens Is geen alternatief.
Ik ben wel oud en wat versleten, alleen, en wel eens wat vergeten, Maar ik ben ook wijs geworden door het leven, En kan mijn wijsheid delen, Althans voor hen die horen wil, Zo niet, dan ben ik stil.
Eenzaam zijn, is nog geen eenzaamheid, Het is geen vast gegeven, maar een proces Wat hoort bij het leven. Immers een-saam betekent een zijn met jezelf, Het samen vloeien van je lichaam-ego en je geest. Het proces is moeilijk, maar uiteindelijk positief, Het bereiken van die eenheid is mij lief.
Dus lieve mensen noem eenzaam zijn Geen eenzaamheid en ook niet negatief, Laat mij met rust, gun mij mijn lijden en mijn pijn, Laat mij in mijn "zijn", want dan pas Is er pespectief. Heb respect voor wat ik wens, En ik hoop dat je wilt proberen, Je eigen angsten niet te mijden En op mij te projecteren. Heb over mij geen zorg en heb Vooral geen medelijden.
Jomeij.
Eenzaamheid schijnt in Nederland een groot probleem te zijn. Gepubliseerde cijfers spreken van een schatting van tussen de één en de anderhalf miljoen in 2006. Zitten wij met onze analyse over eenzaamheid en dat dit een probleem is wel op het goede spoor?? Of wijzen deze getallen ons op een onjuiste analyse?? Als U daar een bepaalde gedachte over heeft laat het mij dan weten asjeblieft. We moeten hier zeker eens op terug komen.
Emotie en gehechtheid gaan samen. Men probeert ze vaak te beheersen, te sublimeren Of te onderdrukken. Maar omdat ze zo sterk zijn Wil dit vaak niet lukken. Dan moeten ze wel naar buiten treden, b.v. uit haat, onmacht, jalousie, angst of verdriet Soms kent men zelf de ware reden niet.
Emoties bepalen vaak ons denken en ons handelen, Gebonden aan gehechtheid en het "ik", Dat is de enige weg die we bewandelen. Zeggen we dat is dat, het is nu eenmaal zo, Of is er nog een ander pad? Zonder "ik" is er geen gehechtheid, geen emotie, Ze liggen niet buiten, maar in mij, Ik bén die gehechtheid en emotie; ik kan ze niet mijden, Het'"ik" laat zich hiervan niet scheiden.
Ik kan het alleen waarnemen. Waarnemen zonder "ik" en zonder keuze. Zoals ik kijk naar een vlieg op het behang, Zo kan ik ook kijken naar mijn emotie en gehechtheid In alle vrijheid, zonder enige dwang. Hou je energie volledig geconcentreerd in de waarneming Daardoor verdwijnt zonder pardon, het "ik", Gehechtheid en emotie als sneeuw voor de zon.
Geloof, politiek en idealen, Zijn overbodigheden. Het zijn ontsnappingsmiddelen Voortkomend uit de rede. Ontsnappen wat niet tot beëindiging Lijd van smart, verdriet en pijn, Waarbij het lijkt, of dit er altijd zal moeten zijn.
Er bestaat geen methode of systeem Dat tot inzicht leidt, Behalve het keuzeloos gewaar zijn Van het feit, dat "wat is" gade te slaan. Meditatie volgens methode of systeem, Betekent je feitelijke toestand ontwijken, Het belangrijkste is echter jezelf te begrijpen.
Of we nu mediteren, bidden of smeken Om de een of andere god te behagen, Aan politiek doen, om idealen en visioenen Na te jegen, Of men armoede wil voorkomen, Tegen de oorlog strijdt, Het is verspilling van energie en tijd Omdat dit alles niet tot inzicht leidt.
Het lijden en de smart gaan reeds eeuwen door, Terwijl de mens zich hiervan wil bevrijden, Maar helaas hij zit steeds op het verkeerde spoor. Hij heeft het denken en het voelen Tot het hoogste goed verheven, Waardoor hij hoopt te overleven. Hij ervaart het leven als een strijd, Heeft geen inzicht in de werkelijkheid, Het is daarom, dat hij nooit Van "zichzelfe"zal worden bevrijd.
Het denken kan alleen fragmenteren, het kan de "heelheid"niet aan. Het denken schiet hiervoor te kort.
Vraag:nemen we de ware werkelijkheid wel waar of bestaat er nog een andere werkelijkheid? Lees hier later meer over op mijn blog.Jomeij.
Het denken schept verdeeldheid onder de mensen, het denken kan de heelheid, en de daarmee verbondenheid, van de mensen niet aan. Het denken veroorzaakt en schept immers alle grenzen. Niet alleen tussen de landen maar ook in die van de relaties en in de persoon zelf. Jomeij.
De honger en de armoede in de wereld wordt in stand gehouden door de armoede van de geest. Jomeij
Het leven is zo simpel, je hoeft het alleen maar te leven. Jomeij
Voor ons betekent VREDE alleen nog het ontbreken van OORLOG.
Moeten wij ons dan niet van de mens bevrijden?
Zij die menen dat de wereld en de kosmos een gescheiden bestaan leiden kennen zichzelf niet
De oorzaak van angst is vaak bekend.
De angst is angstaanjagend.
Heb lief al wat leeft.
Nee, wat is democratie?
Ook met politieke ruimte is er geen democratie.
Alle politieke partijen dienen stevig te worden opgesloten.
