En iemand vroeg mij wie ben jij? Ik antwoordde: ik ben Joop. dat is je naam zei hij maar wie ben je? Ik vertelde hem mijn beroep. Maar zei hij dat is je werk Maar wie ben jij? Ik gaf hem 1000 antwoorden, Maar hij bleef zijn vraag herhalen. Uiteindelijk gaf ik hem mijn laatste antwoord: Ik weet niet wie ik ben. Ga dan op zoek zei hij. Wat kon ik doen? Het negeren? Jomeij.
We spreken van wereldbeelden, we spreken van godsbeelden. Ontmoeten wij mensen elkaar wel echt of ontmoeten wij alleen de beelden die wij van hen maken? Mensbeelden ? Jomeij
Het pad dat we nemen zal voor iedereen verschillend zijn. De zoektocht naar waarheid heeft op een ieder van ons een verschillende uitwerking. Ik beschrijf alleen dat van mij. Jomeij
Keuzevrijheid? Ben ik vrij als ik moet kiezen?
Godsdienstvrijheid:met dank aan al die oorlogen in het verleden, met al dat geweld in het heden? Ook in de toekomst zal zich dit herhalen.Wij leven immers het verleden. Is dat vrijheid. Jomeij.
Eenzaamheid is een uitnodiging om te onthechten.
We hebben de Christelijke waarde ingeruild voor de waarde van de Euro.
Klimaatverandering schijnt niet aan God maar aan de mens te liggen.
Microkosmus en macrokosmus: Wat boven is ,is ook beneden;inzicht van de hermetische filosofie.
Uit de religie:Uit het onze vader; Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Armoede is relatief zo sprak de minister van finaciën en hij flipperde vrolijk verder op zijn flipperkast.
Bijvoorbeeld door onbekende angsten
Agst is te lezen in de ogen.
Ook dieren kennen de doodangst
Democratie? Kennen wij niet.
Wij onderzochten of het volk een bindend referendum wil.99% zegt ja!! graag.
Zoeken naar waarheid.
het geheel is meer dan de delen.
29-08-2006
Vervolg Religie / Wetenschap
Conditionering is de scheidende factor.
Hoe laat je al dat geconditioneerde achter je, was een van mijn laatste vragen in de vorige aflevering. Misschien verwachten jullie nu een uitleg, waarin ik een methode of strategie ga behandelen die, als deze wordt toegepast, er voor zorgt dat je jezelf kan deconditioneren. Niets is echter minder waar, er bestaat geen methode of strategie om je geconditioneerde geest te ontlasten. Als er een dergelijke methode of strategie wel zou bestaan en kon worden toegepast, onderga je immers een nieuwe conditionering. Neen, geen nieuwe conditionering, geen methode en geen strategie kan je helpen, alleen het diepe besef, te weten dat je geconditioneerd bent. Niet omdat het je wordt aangepraat, maar uit je eigen ontdekking en overtuiging dat dit een feit is en wat dit allemaal voor gevolgen heeft. Te beseffen, dat conditionering een onderdeel van ons leven is geworden en dat deze alle verdeeldheid in stand houdt. Wij zijn immers geconditioneerd op nationaliteit, godsdienst, ras, seksualiteit, op politiek, sociaal en economisch vlak. Waar sprake is van afgescheidenheid en verdeeldheid op voornoemde vlakken, zijn conflicten onvermijdelijk. Hieruit blijkt dat conditionering de scheidende factor is. Laten ons daarom van die conditionering bevrijden en niet langer Christen, Moslim, Hindoe, Nederlander, Duitser, Palestijn of Israëliër zijn. Als je dit allemaal beseft kan ook het verschil tussen kennis en intelligentie helderder worden. Dan kan ook de vraag gesteld worden hoe je wilt dat je kinderen worden opgevoed. Wat het onderwijs kan bijdragen. Misschien moet er dan wel een hele nieuwe, menselijker onderwijs visie worden ontwikkeld. Als je zegt: wat is er tegen conditionering, het is nu eenmaal zo en ik kan dat niet veranderen, ik ben er tevreden mee, dan kan je twee dingen doen 1. Aan dit blog verder voorbij gaan omdat je het niet eens bent met de constatering dat conditionering de scheidende factor is of 2. Je aanvaardt noch verwerp je voornoemde constatering en blijf dit blog bezoeken. Natuurlijk hoop ik op dit laatste. Het vervolg zal gaan over: A. Het verschil tussen kennis en intelligentie. B. Geeft de constatering, dat conditionering een scheidende factor is, handvatten voor vernieuwing in het onderwijs op alle niveaus?
In het vorige artikel stelde ik dat de huidige wetenschappelijke geestesgesteldheid in het Westen, die het verdeelde en gefragmenteerde denken in zich heeft, en de Oosterse religie, die uitgaat van heelheid, niet valt te verenigen en zelfs niet in harmonisch evenwicht te brengen is. In feite worden ze immers als tegenpolen ervaren. Beide geestesgesteldheden vinden we in de hele wereld terug. Het zijn eigenlijk de enige geestestoestanden die echt de moeite waard zijn. De wetenschappelijke geest is op feiten gericht, de waarneming ervan is gericht op het ontdekken van dingen. Alles dient gezien te worden "zoals het is". Uit de waarneming trekt de wetenschap conclusies en bouwt ze theorieën op. De geest van de wetenschap dient zich bezig te houden, dat is de taak die de wetenschapper heeft, met de materie te verkennen, de struktuur van de aarde; planeten en sterren te onderzoeken. Het is zijn taak te weten te komen hoe de mens, dier, planten en gewassen van ziekten te genezen en middelen te vinden deze ziekten te voorkomen. Hoe de duur van mensenlevens te verlengen, enz,enz. Maar de wetenschappelijke geestesgesteldheid wordt gebruikt en uitgebuit door nationalistische mentaliteit, door geestesgesteldheid van Amerika, Rusland, Duitsland, Frankrijk, Nederland, India, Irak, Iran en vele, vele andere landen. Zo worden wetenschappelijke ontdekkingen gebruikt en uitgebuit door soevereine staten en continenten. Maar het zijn ook wetenschappers die zich hiervoor graag lenen vanuit een standpunt van materieel gewin of idealen, idealisme of andere motieven. De ware en juiste wetenschappelijke geestesgesteldheid houdt zich echter niet bezig met individuele omstandigheden, niet met nationalisme, niet met ras, niet met vooroordelen, enz.
Anderzijds is er de ware religieuze geest. Deze religieuze geest is een creatieve geest. Een geest die niet alleen moet afrekenen met het verleden maar ook moet openbarsten in het heden. Een dergelijke geest behoort bij geen enkele richting of groep, geen enkele cultus of kerkelijke organisatie. De religieuze geestesgesteldheid is nooit de hindoe, christelijk, boeddhistisch of mohammedaanse mentaliteit. De religieuze geest behoort bij geen enkele zich religieus noemende groepering. Zij is niet degene die naar tempels, kerken of moskeeën loopt. De religieuze geest staat volledig op zichzelf. Het is deze geest die de onwaarachtigheid van kerken, dogma's en tradities doorzien heeft. Hij is niet cultuur gebonden en niet nationalistisch omdat hij zich niet laat beïnvloeden door zijn omgeving. En alleen zo'n geest, niet de boeken en teksten interpreterende geest die zich met de gita, oepanishads, bijbel, koran of talmud, enz, bezig houdt, heeft het vermogen te blijven onderzoeken. Het is echter ongelofelijk moeilijk religieus te zijn met een heldere, nauwkeurig werkende, wetenschappelijke geest, die nergens bang voor is en zich niet bekommert om eigen veiligheid. Een religieuze geestesgesteldheid heb je echter niet zonder grondig alles van jezelf te kennen. Je lichaam, je gevoelens, de werking van je geest, het functioneren van je denken. Hij is waarlijk mens, die in zichzelf deze wetenschappelijke - en religieuze geestesgesteldheid combineert en daardoor harmonisch is zonder innerlijke tegenstrijdigheid. Maar hoe breng je dit nu tot stand? Want dit lijkt mij een absolute noodzaak gezien de toestand waarin de mens en de wereld al eeuwen lang verkeert. Hoe laat je al dat geconditioneerde achter je, hoe ontsluier je dit alles, hoe leer je zoiets? Waar en hoe maak je daar een begin mee?
Graag kom ik terug op mijn overwegingen m.b.t. wetenschap en religie zoals ik dat eerder op mijn blog van 15 - 06 kenbaar maakte. De vraag was toen of wetenschap en religie in een filosofie zijn te verenigen of dat zij gedoemd zijn een van elkaar gescheiden bestaan te leiden. Ik stelde dat ik daar eens goed over na moest denken omdat dit toch een zeer ingewikkeld onderwerp is. Het gaat er om dat we in onze Westerse denkwereld de wetenschap primair stellen en dit doen vanuit ons verdeeldheids denken. Immers de wetenschap neemt in onze cultuur een dergelijk dominante plaats in dat wij alles zijn gaan zien van uit het idee van de wetenschap dat alles bestaat uit delen en fragmenten zonder dat deze deel zouden uitmaken van een groter geheel. Wij hebben dit in ons denken dusdanig geïntegreerd dat wij zijn gaan denken dat dit de enige en absolute waarheid is. In het Oosten, met name in India, waar religie en filosofie primair uitgangspunt is ziet men dit totaal anders en zij zeggen zelfs dat het geen enkele zin heeft om alles op te delen en te fragmenteren. Zij gaan uit van een groter geheel. Het idee wat leeft in de Westerse wereld, is dat je alles dient te onderzoeken via het kleine als je het grotere wilt benaderen, berust op een uitermate pijnlijke vergising.
Is religie en wetenschap te combineren in een filosofie? Laten we eens een poging wagen. Ik ben uitgegaan van iets wat heel dicht bij ons zelf ligt en waar ieder van ons wel eens mee te maken heeft gehad. Kinderen. Als kinderen leren praten zijn zij al snel in staat om vragen te stellen. Mama wat is dat, waarom, welke kleur is dat, wanneer gaan we naar oma, wie is dat, hoe heet jij? Kinderen kunnen je zoveel vragen stellen dat je er soms moe van wordt. Maar bekijk deze vragen eens; wat, waarom, welke, wanneer, wie, hoe. Ik noem het voor het gemak maar even 5W vragen en 1H vraag. Maar zijn dat niet de zelfde vragen als ook wetenschapers zich stellen als ze voor het eerst iets gaan onderzoeken? Maar ook vragen als; waar komen de baby'tjes vandaan, waar is oma nu (als oma is overleden), gaan wij ook dood en gaan we dan naar oma toe? Zijn dit eigenlijk niet de zelfde religieuze vragen die wij ons zelf ook stellen? Goed misschien stellen wij ze anders maar komt het niet op het zelfde neer?
Je zou kunnen stellen dat het kind bij zijn geboorte al twee verschillende geestesgesteldheden bezit. A. de onderzoekende of wetenschappelijke geestesgesteldheid en B. de religieuze geestesgesteldheid. Beide geestesgesteldheden zijn nog puur, jong, flexibel, creatief en als zodanig onaangetast. Maar deze pure, onaangetaste geestesgesteldheden worden al snel geconditioneerd met antwoorden van ouders, leraren, priesters, goeroes, politieke leiders en vele anderen die op hun beurt geconditioneerd zijn door hun opvoeders en anderen. En zo gaat dat al eeuwen door. Evenals de toenemende verdeeldheid onder de mensen en in de mens zelf, het individuele geweld en de georganiseerde geweldadigheden, oorlogen en corruptie in de wereld al eeuwen door gaat. De oorzaak hiervan moet naar mijn mening gezocht worden in een verkeerde, onjuiste geestesgesteldheid van de mens. De huidige primaire wetenschappelijke geestesgesteldheid in het Westen, die het verdeelde en gefragmenteerde denken in zich heeft en de Oosterse religie die uit gaat van heelheid is momenteel niet te verenigen en naar mijn overtuiging ook niet in een harmonisch evenwicht te brengen. Hiervoor zal een andere en juiste geestesgesteldheid dienen te ontstaan. Hierover de volgende keer.
Is de dood de tegenstelling van het leven? Moeten we de dood maar ondergaan En is het leven ons gegeven? Wat dient er te onstaan Om het leven te zien als dood En dood als leven. Hoe kunnen beiden samen gaan?
Het "ego", het "ik", het "zelf", Opgebouwd in het verleden Door het denken, het bewuste, Al wat ons is doorgegeven En waaraan we stevig hechten, Al dat geconditioneerde Dienen we te ontvlechten.
Zie toch eerst dat ene feit, Dat wat wij leven noemen Die afschuwelijke aangelegenheid, Hoe kunnen we die begrijpen, Met al zijn wedijver, wanhoop, kwellingen, Jalousie, geweld, oorlog, coruptie, Eenzaam- en neerslachtigheid.
Natuurlijk proberen mensen ergens zin te geven, En zeggen dan dat je zus of zo moet leven. Maar als wij al deze geromantiseerde, verzonnen, Idealistische onzin ter zijde schuiven, En alleen kijken naar het feit Dat alles voortkomt uit het denken, Dan zien wij de ware werkelijkheid, En zal men begrijpen dat al wat men Denkende heeft opgebouwd, Als het niet wezenlijke Dient te worden beschouwd.
Als wij zo onder de druk van het denken leven Dan hebben wij, wat onder dood wordt verstaan En proberen te vermijden, M.I. "het beëndigen van iets" Van het leven afgescheiden. Maar als wij alles wat het denken In onszelf tot stand heeft gebracht Te niet doen, wat moed en durf vereist, Want het doet pijn, Wat blijft er dan over? Dan beleeft men het "dood zijn".
Leven is "afsterven" en zodanig steeds weer nieuw. Een leven zonder centrerend ik bestaat, Een leven wat daarom nauw met "dood zijn" Samen gaat. Het "ik", het "ego", het "zelf", Zorgvuldig door het denken uitgelijnd Gaat verloren, En het individu verdwijnt.
Wij zien dan in dat wij die wereld zijn, En dat die wereld is in ons, Dat het "jij"en "ik" is opgeheven. Natuurlijk is dat even wennen, Maar toch, mijn huis niet uitgaand, Leer ik de wereld kennen.
Jomeij.
Ik ben er voor ongeveer een maand even tussen uit.
Ze zeggen dat ik lijd aan eenzaamheid, Dat ik de mensen mijd, En dat ik niet tegen mijn eenzaamheid strijd, Ze zeggen eenzaam zijn is negatief, Laat een vrijwilliger je bezoeken, Ze zeggen doe iets asjeblieft, Ga er op uit, zoek mensen op, En wees eens wat actief.
Ik ga nu bijna geloven dat ik eenzaam ben, Ik ga nu bijna geloven dat ik weinig Mensen ken, Ik ga nu bijna denken eenzaam zijn is negatief, En tegen eenzaamheidgevoelens Is geen alternatief.
Ik ben wel oud en wat versleten, alleen, en wel eens wat vergeten, Maar ik ben ook wijs geworden door het leven, En kan mijn wijsheid delen, Althans voor hen die horen wil, Zo niet, dan ben ik stil.
Eenzaam zijn, is nog geen eenzaamheid, Het is geen vast gegeven, maar een proces Wat hoort bij het leven. Immers een-saam betekent een zijn met jezelf, Het samen vloeien van je lichaam-ego en je geest. Het proces is moeilijk, maar uiteindelijk positief, Het bereiken van die eenheid is mij lief.
Dus lieve mensen noem eenzaam zijn Geen eenzaamheid en ook niet negatief, Laat mij met rust, gun mij mijn lijden en mijn pijn, Laat mij in mijn "zijn", want dan pas Is er pespectief. Heb respect voor wat ik wens, En ik hoop dat je wilt proberen, Je eigen angsten niet te mijden En op mij te projecteren. Heb over mij geen zorg en heb Vooral geen medelijden.
Jomeij.
Eenzaamheid schijnt in Nederland een groot probleem te zijn. Gepubliseerde cijfers spreken van een schatting van tussen de één en de anderhalf miljoen in 2006. Zitten wij met onze analyse over eenzaamheid en dat dit een probleem is wel op het goede spoor?? Of wijzen deze getallen ons op een onjuiste analyse?? Als U daar een bepaalde gedachte over heeft laat het mij dan weten asjeblieft. We moeten hier zeker eens op terug komen.
Emotie en gehechtheid gaan samen. Men probeert ze vaak te beheersen, te sublimeren Of te onderdrukken. Maar omdat ze zo sterk zijn Wil dit vaak niet lukken. Dan moeten ze wel naar buiten treden, b.v. uit haat, onmacht, jalousie, angst of verdriet Soms kent men zelf de ware reden niet.
Emoties bepalen vaak ons denken en ons handelen, Gebonden aan gehechtheid en het "ik", Dat is de enige weg die we bewandelen. Zeggen we dat is dat, het is nu eenmaal zo, Of is er nog een ander pad? Zonder "ik" is er geen gehechtheid, geen emotie, Ze liggen niet buiten, maar in mij, Ik bén die gehechtheid en emotie; ik kan ze niet mijden, Het'"ik" laat zich hiervan niet scheiden.
Ik kan het alleen waarnemen. Waarnemen zonder "ik" en zonder keuze. Zoals ik kijk naar een vlieg op het behang, Zo kan ik ook kijken naar mijn emotie en gehechtheid In alle vrijheid, zonder enige dwang. Hou je energie volledig geconcentreerd in de waarneming Daardoor verdwijnt zonder pardon, het "ik", Gehechtheid en emotie als sneeuw voor de zon.
Geloof, politiek en idealen, Zijn overbodigheden. Het zijn ontsnappingsmiddelen Voortkomend uit de rede. Ontsnappen wat niet tot beëindiging Lijd van smart, verdriet en pijn, Waarbij het lijkt, of dit er altijd zal moeten zijn.
Er bestaat geen methode of systeem Dat tot inzicht leidt, Behalve het keuzeloos gewaar zijn Van het feit, dat "wat is" gade te slaan. Meditatie volgens methode of systeem, Betekent je feitelijke toestand ontwijken, Het belangrijkste is echter jezelf te begrijpen.
Of we nu mediteren, bidden of smeken Om de een of andere god te behagen, Aan politiek doen, om idealen en visioenen Na te jegen, Of men armoede wil voorkomen, Tegen de oorlog strijdt, Het is verspilling van energie en tijd Omdat dit alles niet tot inzicht leidt.
Het lijden en de smart gaan reeds eeuwen door, Terwijl de mens zich hiervan wil bevrijden, Maar helaas hij zit steeds op het verkeerde spoor. Hij heeft het denken en het voelen Tot het hoogste goed verheven, Waardoor hij hoopt te overleven. Hij ervaart het leven als een strijd, Heeft geen inzicht in de werkelijkheid, Het is daarom, dat hij nooit Van "zichzelfe"zal worden bevrijd.
Er is toch iets merkwaardigs en intrigerends aan de wetenschap. Ze vertelt ons wat is, inplaats van wat of hoe het zou moeten zijn. De wetenschap openbaart ons waarheden, maar zwijgt als het graf over de juiste manier om er verstandig gebruik van te maken. In dit grote zwijgen laat de religie haar stem horen. De religie verschaft mensen een aantal richtlijnen over wat goed is en wat niet. De religie maakt zelfs aanspraak op dat zij ons een middel biedt om in contact te treden met of zelfs deel te hebben aan de Bron van wat bestaat. Het doet er niet toe onder welke naam, altijd is de religie de overtuiging toe gedaan dat zij ons waarachtige wijsheid te bieden heeft. Feit en betekenis, waarheid en wijsheid, wetenschap en religie. Het is een vreemde en groteske vorm van coëxistentie, met wetenschap zonder waarden en een religie vol waarden, die elkaar fundamenteel wantrouwen. Het lijkt mij de moeite waard om hier eens goed over na te denken. Zijn beide te vereenigen in een alles omvattende filosofie of zijn zij gedoemd een van elkaar gescheiden bestaan te leiden.????? Kan de westerse prioriteit (wetenschap) verbonden worden met de Oosterse prioriteit (religie en filosofie)
Van wetenschappelijk onderzoek kan men veel leren. Door alles uit elkaar te halen, te splitsen en te fragmenteren, Te becijferen en te meten, want men wil de waarheid weten Van al die moeilijke materie; van leven en de dood. De betrokkenheid van wat wetenschappelijk wordt onderzocht Is overal ter wereld bijzonder groot.
Het alles kunnen meten is tot wetenschap verheven, Afstand, ontwikkeling, kennis en zelfs het denken, Wat een materieel proces is, wordt gemeten. En wat gemeten wordt, wordt vergeleken, Het is lang, kort, groot, klein, grof, fijn, ietsje beter, best. Alles wat gefragmenteerd kan worden door onze hersens, Wordt gemeten, maar hoe staat het met de rest?
Fragmenteren leidt tot onderzoek van het kleine, Terwijl men hoopt hierdoor inzicht in het "grote" te verkrijgen. Maar inzicht krijgen heeft niets te maken met het "weten", Men was even vergeten wat er werkelijk aan schort; Dat het onmeetbare niet valt te meten, Onze hersens schieten hier te kort.
Zolang er wordt gemeten kan de geest slechts functioneren Binnen de grenzen van het meetbare, Dit noemt men in het Westen "De menselijke maat" De vraag is of er iets bestaat Wat die menselijke maat te boven gaat.
Omdat in te zien dient men vrij te zijn van angst, Want men is bang voor de dag van morgen. Ook over de pijn uit het verleden Maakt men zich grote zorgen, Omdat die zich in de toekomst mogelijk herhalen kan, En vooral ook om te sterven is men bang. Zo is men voortdurend met zijn angst in strijd, Toch als de angst wordt gadegeslagen kan ze worden opgelost Want de wortel van de angst is - het denken en de tijd.
Ik ben nu springlevend en ieder mag dit weten, Maar ik ben bang voor wat misschien gebeuren kan, En hiermee wordt "tijd" uitgemeten. Hier inzicht in te hebben is van groot belang, De angst verdwijnt vanzelf en men is dan niet meer bang Ook niet van elkander. Kan de geest dus vrij zijn van al dat passen en meten, Ook in relatie met de ander?
Als men van al dat passen en dat meten is bevrijd, Pas dan kan er iets nieuws gebeuren, Er is hiervoor geen garantie, geen bewijs. Dat moet men echter niet betreuren. Immers men kan een berg beschrijven, De vorm, de contouren, de schaduwen, Men kan het schilderen bedrijven, En er zelfs een gedicht over schrijven, Maar dit alles is niet de berg zelf. Men zal er heen moeten gaan Om zelf de berg te zien staan.
Mediterend werd ik wakker En begon op te staan. Ik zwaaide mijn benen uit het bed, Zetten mijn voeten op de grond, Keek uit het raam, Pas toen viel het mij op, en dat was fijn, Dat ik niet de stramheid van mijn spieren voelde, Geen zenuw in mijn lijf, geen pijn. Toen ik bedacht wat gebeurt hier nu, Voelde ik tegelijkertijd weer mijn spieren En de pijn daar waar ik mij had bezeerd. En ik besefte dat ik weer "normaal" was, En in mijn lichaam terug gekeerd.
Jomeij.
Op nieuw begreep ik dat door de tussenkomst van het denken mijn ervaring werd verstoord. Deze ervaring duurde ongeveer 30 seconden. Bijna 15 seconden meer dan de twee vorige ervaringen.
Het is bekend dat hoop hebben in de toekomst en hoop geven aan iemand anders, die in een moeilijke situatie verkeert, kracht kan geven om door te gaan. Kortom hoop geeft kracht. Maar wat is hoop eigenlijk? Kijk ik in b.v. Kramers - woordenboek dan zie ik dat "hopen" wordt omschreven als: "verwachten en vertrouwen op de toekomst, het beste ervan hopen of hopen dat juist iets niet zal gebeuren."(meestal met twijfel) Maar is er van "hoop" ergens een definitie te vinden? Misschien wel, maar ik heb er geen gevonden. Dus probeerde ik zelf een definitie te formuleren aan de hand van een aantal voorbeelden met betrekking tot hoop. Hier volgen er een paar: Ik ben nu gezond en ik hoop niet ziek te worden; Ik heb geen geld maar hoop binnen kort iets in de staatsloterij te winnen; Ik ben nu werkeloos maar ik hoop snel weer aan het werk te kunnen; Ik ben erg ziek, maar de artsen hopen dat de medicijnen aanslaan en ik gauw weer op de been ben.; Ik heb nog geen huis maar ik hoop er snel voor in aanmerking te komen. Wat in de eerste plaats opvalt is dat men "in de hoop" uitgaat van het tegenovergestelde van een feitelijk waarneembare situatie. Zowel bij een situatie die bevredigend is, als bij een situatie die niet bevredigend is. Men maakt een tegenstelling. Het door het denken gemaakte, vermeende tegenstelling. Vermeende tegenstelling omdat deze niet feitelijk waarneembaar aanwezig is. Tevens valt op, dat de gehoopte tegenstelling wordt verwoord en geeft dus als zodanig al aan, dat men de tegenovergestelde situatie kent. Men heeft er van gehoord of men kent de tegengestelde situatie uit persoonlijke ervaring. Vanuit het verleden dus en dat in het geheugen als herinnering is opgeslagen. Het verleden is in de herinnering aanwezig en deze projecteert men vervolgens naar de toekomst. Kortom; de toekomst is feitenlijk het verleden. Laten we nu eens een definitie van hoop formuleren:
Hoop is: de projectie van een vermeende tegenstelling, van een feitelijk bestaande toestand naar de toekomst, toch is altijd het verleden.
Naar mijn beste weten heb ik hiermee een sluitende definitie geformuleerd.
Hoop.
Morgen zal het beter gaan, Beter dan vandaag, Er is nog niets verloren, Het verleden kennen wij, De toekomst blijft een vraag, De hoop blijf gloren.
Het verleden is herinnering, De toekomst fantasie, een door Het denken gemaakte tegenstelling. De toekomst is altijd het verlengde En gebaseerd op het verleden, Het is reeds het gekende.
Het staat in s'mensens geest gegrift, Is kenmerk van wat men heeft geërfd, Het is het conditionerings geschrift Wat in ons bewustzijn is gekerfd. Tegenstellingen zijn ontsnappingsmiddelen Voor wat de mens heeft voortgebracht, Hij klampt zich daaraan vast, Tot hij het leven heeft volbracht.
Hoop betekent ook afhankelijk zijn, En zie wat er uit voortkomt. Maak een eind aan deze lijdenslijn En ontdoe het bewustzijn van zijn inhoud, Zoniet maken wij altijd weer dezelfde fout En leren nooit van de geschiedenis. Zie dit in, En constateer dat dit de feitelijkheid is.
Koester geen hoop, Niet voor jezelf en voor anderen, Hoop niet dat de wereld kan veranderen, Want men is alleen individueel in staat Te ontdekken waarom het gaat. "Inzicht in wat werkelijk is, Is het belangrijkste gegeven. Ban al wat "niet is" uit, Al die tegenstellingen in je leven.
Het op zoek zijn naar veiligheid Is de zoektocht naar Psychologische geborgenheid. En ik denk, het is waar, Als deze er niet is, komt ook De fysieke veiligheid in gevaar.
De mens zoekt immers altijd Naar liefde en geborgenheid. Eerst bij de moeder, die dat heeft gegeven, Maar ook later in gezin of groep, En in de volksstam die wij Tot natie hebben verheven Blijft hij hier naar streven.
Psychologische veiligheid is een behoefte. En als de mens die niet vinden kan Zoekt hij weer een andere groep of stam. Hij zoekt het in de religie, godsdienst en geloof, Maar altijd ziet hij weer verdeeldheid, Altijd ziet hij weer die kloof.
Overal in de wereld zoeken mensen Naar geborgen zijn en veiligheid, Dit is een van zijn grootste wensen, Maar hij raakt die steeds weer kwijt. Wat hij nog steeds niet ziet, is dat hij ergens "Bij wil horen" uit oogpunt van zijn veiligheid, En dat dit juist datgene is Wat de mens van elkaar scheidt.
Het heeft zich over de hele wereld verspreid, Al die verschillende geloven, dogma's, rituelen, Politiek en nationaliteit. Het denken heeft dit alles voortgebracht. "Hoor nergens bij", want want het is waar, Veiligheid is een illusie, en dit niet in te zien Is het grote gevaar. Het denken kent zo zijn limiet, Veiligheid bestaat alleen Als je de waarheid van de leugen ziet.
Voordat ik een gedicht plaats over geweld is het misschien wel goed om even na te denken wat geweld eigenlijk allemaal inhoudt. Welke inhoud geven we aan het woord geweld? Hebben wij het over psychisch geweld? Hebben wij het over individuele geweldadigheden zoals liegen en bedriegen, pesten, intimideren of bij iedere gelegenheid een ander gezicht tonen in plaats van ons zelf te zijn, over misleiding? Hebben wij het over willekeurig, zinloos geweld, zoals seksueel geweld of andere vormen van mannen-, vrouwen- en kinder mishandeling en onderdrukking? Hebben wij het over corruptie, stelen of over lasteren? Misschien over het moedwillig voort laten bestaan van de honger en armoede in de wereld? Of hebben wij het over oorlogsdreiging, oorlog of terrorisme? En wat verstaan wij bijvoorbeeld onder zinvol geweld? Moeten eigenlijk niet constateren dat er inderdaad allerlei vormen van geweld zijn en alle vraagtekens gewoon weglaten. Dat we sommige vormen van geweld al zo gewend zijn dat we ze als zodanig niet meer herkennen. En moeten we dan ook niet erkennen dat wij ons zelf er soms ook schuldig aan maken.
Geweld.
De wereld is vol geweld, Eindeloos is de verwarring, Geschillen tussen nationaliteiten, Godsdiensten, rassen en zelfs Over seksualiteit. Al deze geweldadigheden Is echter onze geschiedenis. Het bestaat van het begin tot heden.
Wij hopen, bidden, smeken En wij vechten, Tegen oorlog en geweld, Protesteren tegen alles wat ons kwelt. Wij denken ons te weren en die eeuwenlange geschiedenis te keren. En daarom werken wij mede, Ter meerdere glorie van de door ons Bedachte tegenstelling, "Vrede"
Maar is het niet dezelfde beweging, Die lijkt op die van eb en vloed, "Ik en mijn omgeving". Immers de mens heeft dit alles uitgebroed. Wat in de wereld is, is ook in mij, Ik ben die wereld, En van verwarring en geweld niet vrij.
Ik kan die wereld niet behoeden Voor wat ook is in mij, Ik zal eerst moeten bevroeden, Dat ik net zo schuldig ben als "zij". Als ik niet radicaal wil veranderen, Verandert er in de wereld niets. Inzicht in het feit dat ik de wereld ben, En mede schuldig, is het begin van iets.
Het behoort tot het menselijke instinct, Dat haat beantwoord wordt met haat, Woede met woede, geweld met geweld, Er worden chemische reacties losgemaakt, De zenuwen worden gekweld. Maar bent u zich daarvan bewust, Zonder daarop te reageren, Is er bereidheid tot verandering, En leergierigheid, U liet zich niet verleiden door die ander En kende geen afhankelijkheid.
Oorlogzucht en dreiging, Is het gekende; het verleden. Men denkt en hoopt op de toekomst En op vrede. Maar de geschiedenis herhaalt zich. En mocht men na afloop van een oorlog Denken dat men voor de vrede vocht: Dit pad leidt alleen tot het gekende, Men voelt zich altijd weer bedrogen en bekocht.
In het gedicht "Inzicht" zie(30-03-2006) stelde ik dat de mens gewend is te denken in motieven. Hij heeft altijd wel een doel of ideaal. En dat de meeste hiervan draaien om de macht en om het geld. Maar denken wij er wel eens over na wat eigenlijk "de struktuur" van macht is?
Macht.
Velen hebben er al over nagedacht, Naar ieders inzicht weer iets anders bedacht, Toch de vraag die blijft: "Wat is de struktuur van macht"? Is het een ego strijd, Komt het voort uit solidairiteit, Of is macht puur, staat het op zichzelf En heeft het geen struktuur?
Met ziet het in de hele wereld. Het lijkt een maatschappelijk gegeven, Men kan er niet omheen, Macht hoort gewoon bij het leven Roept bijna iedereen.
De mens wil graag bepalen en regeren, Hij wil alles beheersen en beheren, Zijn haan moet koning kraaien. Hij moet het voor het zeggen hebben, De gevolgen laten zich niet verdraaien, En altijd weer wordt de mensheid opnieuw gekweld, De uitkomst blijft zich steeds herhalen, Door strijd, corruptie, oorlog en geweld.
Heeft de mens geen zeggenschap, Is hij de zaak niet meester, Is hij niet de autoriteit, heeft hij geen macht, Dan voelt hij zich afhankelijk en onzeker. Die onmacht voelt als het verlies van het ego, En voor dat verlies is hij het bangst. Wat ons dan helder wordt: "de struktuur van macht", Dat is "de angst".
Kan men waarnemen zonder denken, Kan men denken zonder bewustzijn, Kan men bewust zijn zonder veleden. De woorden die men eerder hoorden, Gegrift in het bewust zijn, Voortgekomen uit de waarneming Van het verleden, Generaties lang doorgegeven.
Het is de conditionering Die de waarnemer aan wat Wordt waargenomen bindt. Hij geeft er woorden aan Die vast liggen in de herinnering Waardoor hij het verleden hervindt. En wat wordt waargenomen wil hij beheersen, Onderdrukken en bewerken, En wordt altijd gebonden aan tijd.
Neem dus waar zonder oude herinnering Die zich onmiddelijk laat projecteren. Waarneming zonder beweegredenen, Zonder woorden valt te leren Door aandachtig zijn en concentratie Op "wat is" Dan valt het denken weg en ook de tijd, Dan is er geen herkenning, geen verleden En blijft alleen het heden en het feit.
Nacht: mediterend met open oog Zie ik plotseling en onverwacht Kijkend naar het plafond omhoog, Mijzelf in stralende pracht Hoog boven mij zwevend Neerkijken op eigen lijf en leden. En in een moment van sterfelijkheids besef Begrijp ik dat ik ben uitgetreden.
En heb ik ooit gedacht Dat ik een mens ontmoette, Ik weet nu dat dit slechts zijn beeld was, Dat ik vormde naar eigen beeld en gelijkenis. Immers wat in het denken goed gedijt; Het ik ben ik, en jij bent jij Gaat verloren in de schoonheid van de "eenheid".
Dit gedicht heb ik geschreven na mijn nieuwe ervaring.
Woorden.
Ik luisterde naar de woorden van de priester En de woorden van de profeet. Ik luisterde naar de woorden van de filosoof Met de woorden van mijn vader En mijn moeder in mijn hoofd. Ik luisterde naar de woorden van de politicologen, De therapeuten, de goeroes en de psychologen. Ik luisterde naar al die leraren Die mij altijd van alles verklaarden. En ik was geneigd voor diepgaande vraagstukken Oppervlakkige antwoorden te aanvaarden.
Nooit vroeg ik mij af "draag ik het licht in mijzelf" Kan ik het stellen zonder lichtende voorbeelden Als Jezus, Boeddha, enzovoort. Waarom luisterde ik niet naar mijzelf, Heb ik mijzelf nooit gehoord? Kan ik niet mijn eigen leidsman zijn, Ben ik zo ingedut en zonder enige geestelijke actie? In slaap gesust door al die filosofen, Priesters, leraren en theologen.
Ik luister nu naar mezelf en weet Wijs geworden door ervaring Zeker en gewis; Er is geen licht Zolang er nog een ego, nog een "zelf " is.
Meditatie is niet iets dat los staat Van het allerdaagse leven. Niet het terugtrekken in een hoek van de kamer Om hier voor jezelf tien minuten tijd te geven. Niemand die het jou kan leren, Zoek niet iemand die jou leidt Geen leraar, goeroe, meester of Een andere autoriteit.
Meditatie betekent hard werken, Veel dicipline en waakzaamheid. Geen conformisme, imitatie Of gehoorzaamheid. Zonder de grondslag van Rechtvaardigheid te aanvaarden, Wordt meditatie een vlucht en verliest Zij elke waarde.
Meditatie is geen intellectuele aangelegenheid, Maar als het hart de geest doordringt, Krijgt de geest een heel andere kwaliteit. De geest wordt dan werkelijk onbegrensd, Waardoor je het gevoel van de oneindige ruimte kent En waarbinnen je een onderdeel van alles bent. Er heerst geen hebzucht, afgunst, geen macht, Geen angst, geen haat en nijd, Het is van een onbeschrijfelijke, pure schoonheid.
Meditatie is zien "wat is" en er aan ontstijgen. Waar stilte en ruimtelijkheid Elkaar de hand reiken. Die onmetelijkheid van de stilte Is de onmetelijkheid van de geest. Maar wat een schrik, Hier bestaat geen middelpunt, Geen god, geen ik.
Op zoek naar waarheid kwam ik in 1989 een schematisch overzicht tegen van Vera Chirer - Emöd. Zij studeerde cultuurfilosofie aan de Katholieke Universiteit Nijmegen en doceert filosofie en sociologie. In dit schematisch overzicht wordt het verschil aangegeven tussen het Westerse wereldbeeld ( dat primair de wetenschappelijke visie heeft ) en het Oosterse wereldbeeld ( dat primair de religie en de filosofie als visie hanteert.)
De Westerse denkrichting:
a. het bestaan van de werkelijkheid en de kennis daarvan is afhankelijk van het bewustzijn of de menselijke geest. Het kennende subject (de mens) en het gekende object (dat wat men ziet) hebben geen van elkaar onafhankelijk bestaan, maar zijn met elkaar verbonden;
b. de eigenlijke bron van kennis is de menselijke geest, ratio of verstand;
c. De mens of het kennende subject speelt een actieve en constructieve rol bij het tot stand komen van kennis. De mens of het subject is geen passieve toeschouwer maar een actieve creator;
d. De werkelijkheid - op - zich is voor de mens onkenbaar. Hij kan die werkelijkheid alleen kennen zoals die zich aan de mens, dankzij zijn "ken - apparaat" voordoet. Kennis is, mede hierdoor geen afbeelden, maar - vorm - geven, de werkelijkheid mede construeren. ( de maakbare wereld )
De Oosterse denkrichting:
a. er is een wereld, een werkelijkheid, kosmos die op zichzelf en buiten de mens bestaat, of anders uitgedrukt; er bestaat een objectieve werkelijkheid die onafhankelijk is van het denken, wensen, bedoelen van het kennende subject. Object en subject hebben dus een, van elkaar gescheiden bestaan;
b. de eigenlijke bron van kennis is de waarneming, die de werkelijkheid - op - zich onaangetast laat;
c. de mens of het kennende subject heeft een vrij passieve en receptieve rol bij het tot stand komen van kennis, hij is een toeschouwer die beelden ontvangt;
d. kennis is een soort afbeelding of weerspiegeling of kopie in het bewustzijn van de mens van een buiten de menselijke geest bestaande werkelijkheid - op - zich. Einde schematisch overzicht.
Toevoeging mijnerzijds; Zowel hun religie en filosofie zeggen daarbij dat het in feite zinloos is om de wereld in te delen en te analyseren. Daarbij bezitten zij al eeuwen -lang het "instrument" van de meditatie waarmee ze het hele proces van het geestelijk functioneren, in stilte in kalme en ordelijke toestand brengen, die wij in feite nodig hebben om een eind te maken aan de verdeeldheid van ons denkproces en de inhoud daarvan.
Aan de hand van het schematisch overzicht kon ik mijn ervaring uit 1984, en mijn latere ervaringen waarop ik nog zal terug komen, een plaats geven in een groter geheel. Zie ook onderstaand gedicht.
Het denken kan alleen fragmenteren, het kan de "heelheid"niet aan. Het denken schiet hiervoor te kort.
Vraag:nemen we de ware werkelijkheid wel waar of bestaat er nog een andere werkelijkheid? Lees hier later meer over op mijn blog.Jomeij.
Het denken schept verdeeldheid onder de mensen, het denken kan de heelheid, en de daarmee verbondenheid, van de mensen niet aan. Het denken veroorzaakt en schept immers alle grenzen. Niet alleen tussen de landen maar ook in die van de relaties en in de persoon zelf. Jomeij.
De honger en de armoede in de wereld wordt in stand gehouden door de armoede van de geest. Jomeij
Het leven is zo simpel, je hoeft het alleen maar te leven. Jomeij
Voor ons betekent VREDE alleen nog het ontbreken van OORLOG.
Moeten wij ons dan niet van de mens bevrijden?
Zij die menen dat de wereld en de kosmos een gescheiden bestaan leiden kennen zichzelf niet
De oorzaak van angst is vaak bekend.
De angst is angstaanjagend.
Heb lief al wat leeft.
Nee, wat is democratie?
Ook met politieke ruimte is er geen democratie.
Alle politieke partijen dienen stevig te worden opgesloten.
