**Via Villa Real de Santo Antonio verlaten wij Portugal. De zon schijnt hierop gewacht te hebben om, glorieachtig vol, haar stralen in de solden te gooien. Het is vlakaf warm als we in de eerste Spaanse stad Ayamonte inkopen doen en diesel voltanken. Vergelijkend, een paar jaren terug, Portugal was toen een zeer goedkoop land, nu staan grootwarenparkings hier vol met Portugese wagens. Ook tanken loopt van 1.30 hier, in Portugal op tot 1.40 en zelfs 1.47 euro. Hecht maar weinig geloof aan positieve berichten over Portugal. Voor de gewone mensjes is zichtbaar armoe een zware schouderlast.
**Het is autostrade, reden waarom we via fotos u niet kunnen laten mee genieten van een bloemenpracht bij uitstek, mimosas in bloei, die over talloze kilometers aan beide zijden van de weg een ogenstrelend bos vormen. *We maken ook een uniek luchtgevecht mee. Onder het rijden zien we in de verte een massa grote vogels in de lucht. Eerst denken wij roofvogels, grote gieren, dan ooievaars, tot we dichter bijkomen en zien dat er minstens een twintigtal gieren aangevallen worden door misschien een honderdtal ooievaars. * Op iedere elektriciteitspaal zo ver men kan kijken, is minstens één ooievaarsnestnest, honderden dus. Ze liggen met eieren misschien zelf al jongen, En het gevecht boven ons is, vermoeden wij, is een afleidingsmanoeuvre om de gieren weg te houden.
**We rijden door de heksenketel van de 800.000 mensenstad, Sevilla die aan de oorsprong ligt voor minstens twee operas. Bij een bezoek aan Sevilla inspireert een local beauty de Franse schrijver Prosper Mérimé tot het creëren van Carmen, hoofdpersonage van zijn roman. Dertig jaar later wordt het Bizets muze voor de gekende opera. De tweede, le Barbier de Seville, ontstaat weer via een boek van een Fransman, Beaumarchais. Rossini heeft er zijn werk van gemaakt om zowel die barbier als de stadsnaam voor eeuwig beroemd te maken.
**We zijn blij als we de autostrade kunnen afrijden en mogen genieten van de prachtige natuur rond een kleine bergketen, de Sierra de las Cabras. Die brengt ons naar onze bedoelde eindbestemming voor de dag, Torrox. Onderweg hadden we plannetjes gesmeed, over waar en hoe lang, tamelijk lang, we er zouden staan terwijl ons geheim plaatsje de hemel in prijzend. Helaas. Er worden kortelings werken uit gevoerd en we kunnen er niet staan.
**Portugal valt niet mee en dat komt niet alleen door het slechte weer. We zijn er 10 dagen in veelal gietende regenvlagen, onregelmatig aangevuld met zonschijnseltjes. Het land voelt moe en versleten aan. Na lachend en vrolijk Marokko lijkt het wel een tranendal gevuld met algemeen niet zo vriendelijke mensen. We beslissen zeker niet meer terug te komen.
** Eerst ontmoeten we onze Berendrechtse en Duitse vrienden in Altura. Er is geen tijd om zelf maar goede dag te zeggen of we staan al met een wijnglas in onze handen. BBQ met gambas en etceteraatjes, maken dat het een gezellige boel wordt. De volgende dag koken wij Marokkaans. Blijkt echter wel degelijk dat er een leeftijd voor alles is. Na twee festijntjes met te veel overgotenheden, moet den dezen forfait geven en trekken we er vanonder op zoek naar het eenzame bestaan dat we gewend zijn te lijden.
**We rijden naar Alte, een van de mooiste dorpjes van Portugal. We plaatsen ons aan de rand van het kerkhof, stilte gegarandeerd. Speciaal aan die plaats zijn de nissen in een muur, zoals bij ons voor de urnen bestemd, maar hier plaatsen ze er de kist met inhoud in. Een soort flatgebouw voor dode zielen quoi. Met een ruit vooraan zie je echter bijna nooit de kist. De families zetten het vol met souvenirs , hangen gordijntjes enz. (zie foto). Portugezen zijn kleine mensjes, maar wat als hun grootste basketter ook in zon nisje moet. Geplooid?
*Er moet ook gewerkt worden en we maken handig gebruik van een zonnebui met veel wind om de was te gaan doen in de openbare lavoir, waarvan er nog vele in gebruik zijn in Portugal (zie foto).
Hiervoor gefeliciteerd worden door wijlen de belangrijkste man die het dorp ooit onderdak verleende is een eer die je niet aan de kant schuift. (zie foto)
**Tijd om onze Italiaanse amici te bezoeken in Portimao. We ludi-ken (lunch en diner ineen) rond vier uur. Pastas met pasta en cava en rood en een fles grappa waarvan ik eerst dacht dat het water was. Idem dito koken wij de dag erop Marokkaans met enzovoortjes zodat een nieuwe vlucht voor de hand ligt.
**We proberen het nu nog een drietal dagen alcoholisch windstil te houden, een briesje kan, en dan gaan we echt voor enige tijd op ons eentje staan in een godvergeten gat van Spanje.
**We zijn terug in Spanje, een beetje te vroeg naar onze zin. Ook tegen onze plannen in, gaan we nu toch eerst voor een paar weken naar Portugal.
*Ik had in de streek van Agadir een magazine gekocht waar in tegenstelling tot wat meestal gezegd wordt, dat er qua onlusten geen vuiltje meer aan de lucht is, men wel tot een andere conclusie kan komen.
* La marche du 20 fevrier zoals de organisatie zich heeft genoemd deed in bijna alle grote steden manifestaties waar naar schatting een 300.000 mensen aan deelnamen. Het boekje haast zich te schrijven dat niets tegen Mohamed VI, de koning gericht was. Ik lees ook dat sit ups in de weken die volgen zullen gehouden worden.
*En zo komen wij aan in Larache, waar wij graag enkele dagen stoppen en onze laatste dirhams verdoen in het restaurantje van de parkeerplaats, stilaan omgevormd tot een camping. De resto is echter tijdelijk gesloten en ik moet meerdere mensen naar de reden vragen om te weet te komen dat de volgens mijn magazine zo vredevol verlopen manifestatie van 20 februari hier toch voor gevolg gehad heeft dat alles in gruizelementen geslagen werd.
*Wij denken er aan misschien beter niet te blijven slapen want het is vrijdag, en wie weet wat na het vrijdagnamiddag gebed, als alle mannen van de moskee komen, kan gebeuren. Wij rijden even de stad in om een paar dingen te kopen en om vast te stellen dat de legerleiding er ook zo over denkt, want her en der staan soldaten geparkeerd om in te grijpen waar nodig.
*We beslissen ineens naar de grens te rijden en komen just in time voor een boot die naar Algeciras vertrekt. Het is hier winter, de donkerste wolken sedert zeven maanden en mensen die niet blij als het regent. Marokkanen bedanken daar, voor zoveel begrip en liefde, Allah voor.
** In Portugal lopen enkele mensen rond waarmee we regelmatig mailen, Uit het Antwerpse, Italianen en Duitsers. Wij zouden hen later in de lente ergens in Spanje proberen te zien, samen met onze Franse vrienden die nu nog ver in het zuiden van Marokko zijn. We gaan hen verrassen en hun whisky en champagne (Spaanse) met grote teugen soldaat maken. Als tegenprestatie zullen wij, ik mijn tagine en Rika haar couscous, voor hen koken.
** We hebben geen telefonische verbinding en ook de radio geraakt niet tot bij ons, we hebben wel het nieuws van de VRT op BVN, maar daar wordt met geen woord over Marokko gepalaverd ivm de problemen met de overheden in de verschillende Noord Afrikaanse landen.
De Arabische Telefoon daarentegen functioneert met een snelheid vlugger dan het geluid. In Guilmim hebben ze een bank in brand gestoken en 60 politiemannen zouden gekwetst zijn. Ja hallo, wij vertrekken morgen naar Guilmim, moeten er water tanken, geld wisselen en wat voedselvoorraad opslaan. *Wij naderen een stadje op zon 20km voor Guilmim als we een bijeenscholing zien in de verte. Het woord lijkt goed gekozen, het zijn scholieren die manifesteren, Marokkaanse vlaggen en fotos van koning Mohamed VI. Ze maken wat lawaai en als we met twee vingers het vredesteken maken en ze onze Marokkaanse vlag achteraan de camper zien wapperen, kunnen we probleemloos door rijden. *Als we in de stad, aan een publiek kraantje info vragen aan mensen, waaronder een politieagent, die flessen water komen vullen, wordt steevast gezegd dat alles kalm is. Er was wel iets, maar dat waren snotneuzen en wat luid roepend grut. Ze willen ons duidelijk gerust stellen.
*Niet het kieken, vergezeld van twee andere, die op me afkomen als ik op Rika wacht die groenten aan het kopen is. De man zegt van de politie te zijn en eist dat ik de vlag achteraan verwijder en hem van voren op de capot hang. Ik vraag hem welke wet daarmee in overeenstemming kan gebracht worden. Ik vraag hem ook zijn papieren als politieman te mogen zien. Hij toont wel iets maar uitsluitend in het Arabisch. Ik waag een gok. Ik begin luid te schelden en trek een menigte aan. De twee andere knullen roepen hun vriend en trekken binnen in de moskee.
**Het zal je maar overkomen. Het weer is op zijn best, te warm eigenlijk, tot 35 graden in de zon. Minder leuk is buikgriep te krijgen. Ik eerst, Rika volgt anderhalve dag later. Slappe benen, om de zoveel tijd een pitstop, richting achterkant van de camper. In de zon is het te heet, in de schaduw te koud.
** We zijn ondertussen toch al tot over Agadir geraakt. Onze favoriet daar is het eettentje van Omar met zijn gefrituurde visjes en zeevruchten.(zie fotos) Jammer maar helaas, we gaan hem wel eventjes groeten, maar nee, we houden het nog maar een keer op brood met honing.
**Een cadeautje van Rika: een foto van een HEREMIETIBIS, een heel zeldzame vogel, die ook op zeer weinig plaatsen voorkomt. Zijn speciallekes, iets punks, een kale kop met een kuif in de nek en iets politieks, de rode lange bek.
** We hebben geen telefonische verbinding en ook de radio geraakt niet tot bij ons, we hebben wel het nieuws van de VRT op BVN, maar daar wordt met geen woord over Marokko gepalaverd ivm de problemen met de overheden in de verschillende Noord Afrikaanse landen.
De Arabische Telefoon daarentegen functioneert met een snelheid vlugger dan het geluid. In Guilmim hebben ze een bank in brand gestoken en 60 politiemannen zouden gekwetst zijn. Ja hallo, wij vertrekken morgen naar Guilmim, moeten er water tanken, geld wisselen en wat etensvoorraad opslaan.
*Wij naderen een stadje op zon 20km voor Guilmim als we een bijeenscholing zien in de verte. Het woord lijkt goed gekozen, het zijn scholieren die manifesteren, Marokaanse vlaggen en fotos van koning Mohamed VI. Ze maken wat lawaai en als we met twee vingers het vredesteken maken en ze onze Marokkaanse vlag achteraan de camper zien wapperen, kunnen we probleemloos door rijden.
*Als we in de stad, aan een publiek kraantje info vragen aan mensen, waaronder een politieagent, die flessen water komen vullen, wordt steevast gezegd dat alles kalm is. Er was wel iets, maar dat waren snotneuzen en wat luid roepend grut. Ze willen ons duidelijk gerust stellen.
*Niet het kieken, vergezeld van twee andere, die op me afkomen als ik op Rika wacht die groenten aan het kopen is. De man zegt van de politie te zijn en eist dat ik de vlag achteraan verwijder en hem van voren op de capot hang. Ik vraag hem welke wet daarmee in overeenstemming kan gebracht worden. Ik vraag hem ook zijn papieren als politieman te mogen zien. Hij toont wel iets maar uitsluitend in het Arabisch. Ik waag een gok. Ik begin luid te schelden en trek een menigte aan. De twee andere knullen roepen hun vriend en trekken binnen in de moskee.
**Het zal je maar overkomen. Het weer is op zijn best, te warm eigenlijk, tot 35 graden in de zon. Minder leuk is buikgriep te krijgen. Ik eerst, Rika volgt anderhalve dag later. Slappe benen, om de zoveel tijd een pitstop, richting achterkant van de camper. In de zon is het te heet, in de schaduw te koud.
** We zijn ondertussen toch al tot over Agadir geraakt. Onze favoriet daar is het eettentje van Omar met zijn gefrituurde visjes en zeevruchten.(zie fotos) Jammer maar helaas, we gaan hem wel eventjes groeten, maar nee, we houden het nog maar een keer op brood met honing.
**Een cadeautje van Rika: een foto van een HEREMIETIBIS, een heel zeldzame vogel, die ook op zeer weinig plaatsen voorkomt. Zijn speciallekes, iets punks, een kale kop met een kuif in de nek en iets politieks, de rode lange bek.
