**Je moet eens een paar slechte dagen hebben om het geluk beter te smaken als het zich presenteert.
Een schoon moment eerst: We rijden Guelmim binnen die men in reisboekskes, de Poort op de Sahara noemt. Daar begint ie dus, de grote zandbank. Voor ons is het de plaats waar we steevast een gebraden kip met veel frieten eten. Niet aan iedereen aan te raden. De zak patat vullen ze met de blote hand. Goed voor de resistentie zegt Rika dan.
*En dan begint het: langs de enige baan naar het diepe zuiden kunnen we amper genieten van de eerste duinen of we worden gestopt van een flic met camera wat goed is voor een boete van 300 Dirham. Als ervaringsdeskundige kan ik eerst de agent overtuigen dat het niet ik was, die te vlug had gereden maar een auto die me voorbijstak. En waarom hij mij dan wel tegenhoud en niet die andere die dus sneller reed.
*De agent laat het aan iemand over die er meer van kent, de chef dus, die een km verder op ons wacht. Het duurt wat langer maar het lukt toch, twijfel speelt in ons voordeel. Zon camera moet je wel van dichtbij gezien hebben om alles in de juiste context te kunnen zien.
**Nog aan het nagenieten van mijn overtuigingskracht, krijgen wij een zware klop te horen en direct erna zien wij een serieuze barst, eerder een gat in de voorruit. Allahs straf? We beslissen in de eerstvolgende stad te stoppen om te slapen en s anderendaags terug te rijden.Wij zijn blij als we de twee witte stenen drommies zien ten teken dat we in TanTan zijn gearriveerd.
*s Anderendaags dan.We rijden onder druk bij het zien dat de barst zich voortzet. Ineens een nog groter klop dan die van gisteren. Ik ben heel eventjes van de kaart en het is Rika die ziet dat een tegenligger, een Brit, onze zijspiegel er heeft afgereden. Hij rijdt door maar so what, die dingen gebeuren.
**Zo geraakt de pret er helemaal af en ik heb geen goesting meer door te rijden naar een plaats waar mensen zijn. We stoppen in een klein vissershaventje (waar alleen maar mannen verblijven) waar we aan brood kunnen geraken en met als enig doel: terug een beetje tot ons zelf te komen. Er staan drie panelen No Camping .en toch staat er een Franse camion van een jong koppel, punkerachtige types, heel lief en heel behulpzaam. We hebben iets aan hen, vooral ik, denk ik.
*We vergeten bijna onze problemen bij het wandelen over de prachtige kliffen langs een ezelpad of bij het uren genieten van het samenspel tussen rotsen en een vloedende oceaan. We vragen ons af wie we voor zoveel geluk en genieten dankbaar moeten zijn.
**Als we daar al enkele dagen staan komen bekenden opdagen. Misschien zagen zij onze nogal opvallende camper staan van in de verte?? Jean Paul en Fatima een Frans-Marokkaans gehuwd koppel. Hij is 70, zij 33. Dat is nog andere koek dan ons leeftijdsverschil.
Ik dacht van hem in termen van een overjaarse hippie en dat is wat hij dacht van mij.
*Het is dan de dag voor dat de wereld zou vergaan en Fatima is er helemaal niet gerust in. Kun je het haar kwalijk nemen? Tien jaar geleden dacht ze nog dat de wereld een vlak was zegt Jean Paul en haar moeder krijgt het maar niet gezegd hoe die gasten, die ooit op de maan landden er weer zullen van geraken.
*Fatima vertelt over haar dorp ergens in de heuvels tussen Essaouira en Agadir. Vader heeft nooit gewerkt, met de vrienden rondheulen des te meer en tijd genomen om negen kinderen te maken. Honger hebben ze geleden zegt ze, en zo kwam het dat een zus zich liet gaan, voor wat geld, met een zwangerschap voor gevolg. De man weigerde te trouwen , ze vlogen beiden den bak in en na nog een sommetje te hebben betaald kon de man zijn fluit kuisen. Zij blijft achter, als een hoer, en een proper huwelijk zal ze nooit, nooit meer kunnen afsluiten. Haar vader gebruikte het geld op.
*Fatima vertelt verder over gewone dingen zonder te willen schitteren, integendeel denk ik.
Als er een huwelijksverzoek is moet er een bruidschat zijn. Veel mannen moeten daarvoor lang sparen. De volwassen meisjes die op de ware wachten, doen het intussen met elkaar. Dat geeft een 100% garantie dat ze maagd blijven. Maar als alle meisjes zo bezig zijn blijft er voor sommige jonge mannen niets anders over dan het ook maar onder elkaar te doen.
**Als nieuwjaars presentje en een beetje tegen de wil van Rika in, een van haar recente tekeningen. Vertrekkend van een vorm in een boom, een dode struik, een rots, etc fantaseert zij gedaantes of gewrochten. Hierna uit een rots gesprongen SINGER SONGWRITER.
**Slecht nieuws: Onze vriendin Magda heeft in Portugal een open breuk opgelopen. Is geopereerd en terug in de camper,maar het doorreizen naar Marokko zit er niet in. Voor een keer dat we samen met iemand anders zouden optrekken en er ook naar uitzagen. We gaan het op ons eentje moeten doen, Als het een troost mag zijn Mag en Cois, we zullen proberen mooie fotos op de blog te zetten zodat jullie een beetje jullie reis van verleden jaar kunnen herbeleven. Tot later eens en sterkte.
