**Aglou plage is voor ons een vaste bestemming als we naar Marokko komen. Goed om enkele dagen te relaxen en onze relaties met enkele lokalen te onderhouden.
*Van mijn schoondochter Michelle kregen wij een hoop kleertjes mee voor een kleiner meisje en die zal Nada, het dochtertje van onze vriend Lahoucine, nu dragen. Nada, niets in het Spaans betekent in het Marokkaans zoveel als dauwdruppel. Mooi toch.
*Aglou ligt ook niet ver van Tiznit en daar hebben we afspraak om de gebroken spiegel en voorruit te laten vervangen. Lahoucine wil absoluut mee. Hij is militair en dus iemand met gezag. Hij vindt dat er een betere keuze van garagist kon geweest zijn, maar alla.
* Volgt een normale Arabische vertelling: Rachid, de garagist zegt dat iemand de ruit vanuit Agadir brengt en tegen drie in de namiddag alles voorbij zal zijn. Tegen drie uur komt de man zeggen dat hij zelf de ruit zal halen maar tegen zes zal alles ok zijn. Voor de spiegel heeft hij iemand aan gesteld die direct de klus zal klaren. Nog altijd te doen dus en we zullen ons plan, ergens dicht tegen de oceaan gaan staan om van ons kerstavonddiner te genieten, moeten laten vallen.
*De spiegel: de assistent is gearriveerd maar wil starten met een pijpje roken. Een lang buisje met een klein pijpekopje en erin KIF, de Marokkaanse drug bij uitstek. Je wordt er verschrikkelijk actief van zegt de met zijn ogen rollende assistent. Na een half uur ligt hij op een bank te maffen.
*De voorruit: tegen zes komt Rachid aan. Hij is moe zegt hij en het zal voor morgen zijn.
Wij vieren kerstnacht tussen enkele autowrakken en tegen drie uur is de camper gereed. Eén dag later.
**Voor de vrijdag na Nieuwjaar, zijn we op twee plaatsen uitgenodigd om te gaan eten. Ali van het winkeltje wil absoluut dat we samen met zijn broers couscous eten en Lahoucines vrouwtje staat er ook op dat we haar couscous gaan proeven. We beslissen voordien te vertrekken, want trop is teveel. Popol (wat een coïncidentie die naam) le Liegeois, vraagt ons ook op de aperitief. Happy new year allemaal maar nu de camper weer fit is gaan wij er definitief vandoor. Wij smachten naar wat eenzaamheid.
**Op de vismarkt in Tiznit kopen wij voor drie euro een kilo kleine tongjes en voor vijftig cent een vijftiental gefileerde sardientjes.
*Daar nemen wij de weg die vroeger, gedurende eeuwen, de karavanen volgden naar Tata. De 250km lange weg is weliswaar nu met een laag asfalt bedekt en loopt langs vele oases, telkens begroeid met palmeraies of palmboombossen. De karavanen vonden er destijds en water en schaduw. Een zeer begeerd goed, ook vandaag nog, als je de dorheid en droogte van het landschap tussenin door moet trekken.
*De weg, een nationale baan, is op zijn breedst goed genoeg voor anderhalve auto, het uitrafelen van de asfalt aan beide zijden maakt dat het soms nog juist genoeg is om een auto door te laten. Bij tegenliggers, gelukkig zijn het er niet heel veel, moet iedereen wat uitwijken, maar met wat machogedoe doet men alsof men op je gaat inrijden. Ik speel maar al te graag het spelletje mee. Wint wie het coolst blijft en blufpokert. Rika vindt dat ik stalen zenuwen heb,( ik wordt er nog rozekaakjesachtig van).
**Wij zullen Tata niet halen en stoppen voor de nacht in Akka. We rijden een eind van de weg af langs een paar kleine dorpjes en palmeraies en slapen de nacht der gelukzaligen bij de tent van wegwerkers. Het is genieten van het licht van de ondergaande zon op de bergen, de berbermeisjes kuierend in de de schaduw van de palmen.en de zeer aparte stijl van woningen in een van de dorpen
