** Ons hoog bezoek, dochter Ellena en Katrien, zus van Rika, zijn via hoog in de lucht terug naar Vlaanderen, waar politiek voeren zich kennelijk beperkt tot het bezorgd zijn om het resultaat van de verkiezing die ooit zal volgen.
**Intussen hebben wij onze fiets twee maal verkocht, de eerste keer voor 500Dh en nog eens voor1200Dh. Dat komt: Omdat wij al teveel gewicht mee sleuren wil ik van de fiets af en verkoop hem aan de gerant van een camping voor 500Dh. Ik mag wel tegen niemand zeggen dat ik de vorige eigenaar geweest ben. Een paar dagen later zegt de nieuwe eigenaar dat zijn baas de fiets wil kopen en hij hem heeft gezegd dat ik hem wil verkopen echter voor niet minder dan 1200Dh. Zo moet ik een discussie aangaan met de baas, waarbij ik voet bij stuk hou dat ik het vehikel voor geen dirham minder dan 1200 kan laten gaan. Hij koopt hem dan nog ook.
*We halen er ons klein profijt uit, gratis staan, gratis electriciteit, gratis wasmachine gebruiken, gratis brood. Toch ook weer goed voor een paar honderd dirham.
**Dezelfde gerant blijkt in een ander geval geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Een Hollander die al drie weken op de camping staat, heeft via een gat in de muur slaan een verbinding kunnen maken en zo gratis elektriciteit afgetapt. Daar is gerant Omar per toeval op gevallen, waarna een slaande ruzie waarbij de Nederlander zich een nieuwe bril zal mogen aanschaffen al blij dat er geen politie aan te pas komt. Elektriciteit kost 1 Euro per dag als je die regulier koopt op de camping.
** Het is ons allemaal een beetje te druk en we zijn aan wat isolement toe. Dat brengt ons langs een van de mooiste wegen van Marokko, een werkelijk verschrikkelijk mooie weg tussen Tafraout en Ait Baha. Wilde kamelen die je stom verbaasd midden op de weg beloeren, amandelbomenvelden in volle bloei en landschappen om niet alleen u maar het ganse alfabet voor af te rammelen. Zie onderstaande fotos
**Februari is begonnen en zijn we al over de helft van ons drie maanden durend verblijf in Marokko. Het is niet volledig met onze goesting terug in de beschaafde samenleving te zijn, of iets dat daar nogal op gelijkt. Van uit de woestijn zijn we na dik drie weken terug in de stad Guilmim. Ik heb niet de gewoonte het woord vriend gemakkelijk te gebruiken, maar als er een is die moet omschrijven wat onze gevoelens waren voor de vissers, Ali, Rachid en Abdoulah, moet het toch wel vriendschap heten. Zonder niet één keer bier, wijn, sigaretten of wat dan ook te krijgen of te vragen, waren ze bijna elke dag beduveld om een tijdje bij ons te komen zitten. Omgekeerd werden wij in hun van latten van fruit- en groentekisten gebouwde woningen uitgenodigd, hun kopieuse vismaaltijden met hen delend. (zie foto van l/r Abdou,Rika, Ali en Rachid).
*Het is nuttig te melden hierboven dat ze nooit iets gevraagd hebben, want als je uitdeelt ben je zolang het duurt zelf de vriend van je grootste vijand.
**We slaan voorraad in voor een week in de soukh en op een kleine camping vullen we onze voorraad water maximaal aan. Er zijn ook warme douches, die zoals bijna altijd dan toch koud blijken te zijn en er is zelf een zwembad(je). Als ik aan de kassa vraag of er veel volk in het water is, 7.30 s morgens, zegt de man, nee bijna niemand (zie foto). Het verschil met zondag is inderdaad groot. Toen zaten ze er met minstens honderd in. Onmogelijk ook maar gewoon plat te gaan liggen, laat staan zwemmen. En toch amuseren ze zich rot en maken ze uitgelaten meer lawaai dan 20.000 supporters als Club nog eens een goal maakt. Waar water een luxeproduct is.
**We, vnl Rika, hebben ook onze handen vol om het zand dat zich in een zandstorm overal , buiten en binnen de camper, tot in kasten en zelfs frigo heeft genesteld, er toch voor het meest uit te krijgen. Om te voorkomen dat je zandproppen in je oren krijgt, zandslijmen in je neus en zand vreet met je boterhammen is het goed aangepast gekleed te lopen (zie foto)
*Na de storm ben je twee maal dankbaar. Dat hij gaan liggen is en om het hemelse kleurenpalet van een ondergaande zon tussen wegtrekkende wolken(zie foto).
**We vinden een plaatsje dicht bij een piepklein vissersdorpje (zie foto) waar nog enkele andere campers opeen gepakt staan. We zetten ons op een paar honderd meters afstand wegens tijdelijk geen behoefte aan socialiseren. In het dorpje staat het vol autos van lachende en tetternde potentaten in maatpakken die over de lokale visserij komen vergaderen. Het contrast met de gespannen gelaten en het armtierig uitzicht van de vissers die er rondhangen is pijnlijk.
*Een van die charels komt, zonder zich te legitimeren, zeggen dat wij voor onze veiligheid daar niet mogen staan s nachts. Ik verzeker hem dat ik wel zelf voor onze veiligheid zal instaan. Hij dreigt met een boete. We hebben een paar rustige nachten en niemand is ons nog komen lastig vallen.
**Een kleine anekdote: In de Canadese Muur, een toneelstuk van Herman Brusselmans en Tom Lanoye, moest ik van de regisseur op een soort cafétafel gaan staan en zingen. Met mijn hoogtevrees stond ik letterlijk en zeer zichtbaar op mijn knieën te beven van angst. Een toeschouwer zei versteld te staan van mijn zelfcontrole. Dat benenspel en zingen in één tijd, dat vond hij acteerkunst.
*Ik vertelde dit aan Rika terwijl we aan het wandelen waren op een ezelspadje, zo nauw en met weinig centimeters overschot om niet in het ijle te stappen, waaronder minstens vijftig meters dieper loodrecht een rotswand de stormrammende oceaanbaren opvangt. Beetje bij beetje heeft zij mij zo ver gekregen, alhoewel 100% relax ben ik nog steeds niet.
