** Ons hoog bezoek, dochter Ellena en Katrien, zus van Rika, zijn via hoog in de lucht terug naar Vlaanderen, waar politiek voeren zich kennelijk beperkt tot het bezorgd zijn om het resultaat van de verkiezing die ooit zal volgen.
**Intussen hebben wij onze fiets twee maal verkocht, de eerste keer voor 500Dh en nog eens voor1200Dh. Dat komt: Omdat wij al teveel gewicht mee sleuren wil ik van de fiets af en verkoop hem aan de gerant van een camping voor 500Dh. Ik mag wel tegen niemand zeggen dat ik de vorige eigenaar geweest ben. Een paar dagen later zegt de nieuwe eigenaar dat zijn baas de fiets wil kopen en hij hem heeft gezegd dat ik hem wil verkopen echter voor niet minder dan 1200Dh. Zo moet ik een discussie aangaan met de baas, waarbij ik voet bij stuk hou dat ik het vehikel voor geen dirham minder dan 1200 kan laten gaan. Hij koopt hem dan nog ook.
*We halen er ons klein profijt uit, gratis staan, gratis electriciteit, gratis wasmachine gebruiken, gratis brood. Toch ook weer goed voor een paar honderd dirham.
**Dezelfde gerant blijkt in een ander geval geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Een Hollander die al drie weken op de camping staat, heeft via een gat in de muur slaan een verbinding kunnen maken en zo gratis elektriciteit afgetapt. Daar is gerant Omar per toeval op gevallen, waarna een slaande ruzie waarbij de Nederlander zich een nieuwe bril zal mogen aanschaffen al blij dat er geen politie aan te pas komt. Elektriciteit kost 1 Euro per dag als je die regulier koopt op de camping.
** Het is ons allemaal een beetje te druk en we zijn aan wat isolement toe. Dat brengt ons langs een van de mooiste wegen van Marokko, een werkelijk verschrikkelijk mooie weg tussen Tafraout en Ait Baha. Wilde kamelen die je stom verbaasd midden op de weg beloeren, amandelbomenvelden in volle bloei en landschappen om niet alleen u maar het ganse alfabet voor af te rammelen. Zie onderstaande fotos
**Februari is begonnen en zijn we al over de helft van ons drie maanden durend verblijf in Marokko. Het is niet volledig met onze goesting terug in de beschaafde samenleving te zijn, of iets dat daar nogal op gelijkt. Van uit de woestijn zijn we na dik drie weken terug in de stad Guilmim. Ik heb niet de gewoonte het woord vriend gemakkelijk te gebruiken, maar als er een is die moet omschrijven wat onze gevoelens waren voor de vissers, Ali, Rachid en Abdoulah, moet het toch wel vriendschap heten. Zonder niet één keer bier, wijn, sigaretten of wat dan ook te krijgen of te vragen, waren ze bijna elke dag beduveld om een tijdje bij ons te komen zitten. Omgekeerd werden wij in hun van latten van fruit- en groentekisten gebouwde woningen uitgenodigd, hun kopieuse vismaaltijden met hen delend. (zie foto van l/r Abdou,Rika, Ali en Rachid).
*Het is nuttig te melden hierboven dat ze nooit iets gevraagd hebben, want als je uitdeelt ben je zolang het duurt zelf de vriend van je grootste vijand.
**We slaan voorraad in voor een week in de soukh en op een kleine camping vullen we onze voorraad water maximaal aan. Er zijn ook warme douches, die zoals bijna altijd dan toch koud blijken te zijn en er is zelf een zwembad(je). Als ik aan de kassa vraag of er veel volk in het water is, 7.30 s morgens, zegt de man, nee bijna niemand (zie foto). Het verschil met zondag is inderdaad groot. Toen zaten ze er met minstens honderd in. Onmogelijk ook maar gewoon plat te gaan liggen, laat staan zwemmen. En toch amuseren ze zich rot en maken ze uitgelaten meer lawaai dan 20.000 supporters als Club nog eens een goal maakt. Waar water een luxeproduct is.
**We, vnl Rika, hebben ook onze handen vol om het zand dat zich in een zandstorm overal , buiten en binnen de camper, tot in kasten en zelfs frigo heeft genesteld, er toch voor het meest uit te krijgen. Om te voorkomen dat je zandproppen in je oren krijgt, zandslijmen in je neus en zand vreet met je boterhammen is het goed aangepast gekleed te lopen (zie foto)
*Na de storm ben je twee maal dankbaar. Dat hij gaan liggen is en om het hemelse kleurenpalet van een ondergaande zon tussen wegtrekkende wolken(zie foto).
**We vinden een plaatsje dicht bij een piepklein vissersdorpje (zie foto) waar nog enkele andere campers opeen gepakt staan. We zetten ons op een paar honderd meters afstand wegens tijdelijk geen behoefte aan socialiseren. In het dorpje staat het vol autos van lachende en tetternde potentaten in maatpakken die over de lokale visserij komen vergaderen. Het contrast met de gespannen gelaten en het armtierig uitzicht van de vissers die er rondhangen is pijnlijk.
*Een van die charels komt, zonder zich te legitimeren, zeggen dat wij voor onze veiligheid daar niet mogen staan s nachts. Ik verzeker hem dat ik wel zelf voor onze veiligheid zal instaan. Hij dreigt met een boete. We hebben een paar rustige nachten en niemand is ons nog komen lastig vallen.
**Een kleine anekdote: In de Canadese Muur, een toneelstuk van Herman Brusselmans en Tom Lanoye, moest ik van de regisseur op een soort cafétafel gaan staan en zingen. Met mijn hoogtevrees stond ik letterlijk en zeer zichtbaar op mijn knieën te beven van angst. Een toeschouwer zei versteld te staan van mijn zelfcontrole. Dat benenspel en zingen in één tijd, dat vond hij acteerkunst.
*Ik vertelde dit aan Rika terwijl we aan het wandelen waren op een ezelspadje, zo nauw en met weinig centimeters overschot om niet in het ijle te stappen, waaronder minstens vijftig meters dieper loodrecht een rotswand de stormrammende oceaanbaren opvangt. Beetje bij beetje heeft zij mij zo ver gekregen, alhoewel 100% relax ben ik nog steeds niet.
**We zijn zo verliefd op de plaats, La Plage Blanche, dat we maar heel eventjes naar de stad zijn gereden om te internetten, onze watervoorraad te maximaliseren, groenten op te slaan en om na een bezoek aan de kamelenmarkt, eigenlijk dromedarissen( zie foto) terug te rijden. We hebben ook een speciale pan gekocht om zelf brood te bakken en zo onze onafhankelijkheid te vergroten. You love it or you hate the place. Regelmatig komen campers aan die na een nachtrust terug weg zijn .Goed zo
*Niet ons Duits vriendinnetje Gisèle, een freel dametje van 70 die op haar eentje door Marokko toert, ook op haar eentje dagwandelingen maakt door schijnbaar verlaten gebied maar waarbij toch altijd uit het niets iemand in beeld geraakt. Moedig? Vindt ze niet, het is hier veiliger dan in Europa.
*En dan komt nog krasser gezelschap, François et Mimi, Bretoenen, 85 en 82 jaar oud. De volgende dagen horen we Mimi, en Gisèle omgedoopt door Mimi tot Gigi, giechelen als ontpoppende pubers, spijts de een alleen Duits en de andere alleen Frans spreekt.
**Er is hier ook iemand uit Zimbabwe. Een mooi meisje, zo in haar twintigs, die op haar eentje leeft in een grot. Ze komt, verkleumd, s morgens eens bij de ene dan bij de andere van op een paar km. verder om wat warm water vragen, of met een beetje koffie bij en een paar suikertjes please. Ze zit met een evil spirit, een kwade geest in haar lichaam die ze eruit moet krijgen. Daarvoor moet ze 41 dagen niets eten, alleen water en herb teas. Waarom vraagt ze dan koffie?
*Ook een beetje vis moet er dan toch ook nog bij kunnen verneem ik van een van de acht vissers die daar los van hun gezin niet ver vanaf wonen als ze aan het vissen zijn. Ali, aan wie ik brood heb leren bakken( zie foto) zegt: ze is hier geweest, de eerste keer, ok, maar dan weer en dan nog om wat eten te schooien. De vissers hebben uiteindelijk de politie verwittigd, vóór een van hen zijn fantasieën in daden omzet.
**Abdoulah( zie foto) is degene die bijna dagelijks vis komt verkopen, veelal zeetongen, die ze met netten dicht in zee vangen en dagelijks binnen halen. We hebben een zeer goed contact met hem, een beetje omdat ik hem al eens help zijn marchandiese te verkletsen aan de campers. Hij is gehuwd en heeft vijf kinderen. Hij deelt de hut( zie foto) met Ali, die ongehuwd is en zijn soulaas en soulagement gaat zoeken bij hoertjes. Marokkanen zijn zeker niet preuts als het over het onderwerp sex gaat..
**Op de foto met Abdou houden wij, hij een wervel, ik een rib van een dichtbij aangespoelde walvis. Maar goed dat god eerst de mens heeft geschapen en niet één walvis. Stel je Eva voor als het was mis gelopen met zijn planning
** 60 km ongeveer scheiden ons van de dichtstbije beenhouwer, en er zijn meer beenhouwers dan internetposten, wat de reden is dat we al een tijdje geen mails konden beantwoorden en niet konden bloggen.
** Eerst nog over onze vorige standplaats Tafraout. Wij kunnen de drukke bedoeningen rond het koningsbezoek van omzeggens op de eretribune volgen, staand recht tegenover de plaats waar zijn helikopter zal landen. Wat een bedoening.
*Twee dagen zijn twee walsen elke oneffenheid in het braakliggend stuk grond voor ons aan het wegwerken (foto). De burgemeester komt de werken inspecteren, later de gouverneur van de provincie Tiznit, nog later de vier lijfwachten van Zijne Majesteit, Mohamed VI, en last but not least, de piloten van de heli. Ene stampt de grond, mogelijks controlerend of de walsen hun werk deden, de tweede schept wat grond in een plastic zakje, naar de reden hiervan zijn we vlug gestopt met gissen. *Om de 50 meter wordt over een paar km. een gat in de rotsondergrond geboord, waar later vlaggenmasten moeten inkomen. Een camion geladen met vlaggen komt na een uur terug leeg op een paar na. Er wordt ons een vlag verstrekt, wij zijn ook van de partij (foto) Er is nadar voorradig genoeg om Brugge met zijn zeehaven te verbinden. Enz, wat een gedoe
*Al de tijd door razen krachtige 4x4 wagens met vooraanstaande securitys en potentaten langs onze neus voorbij, tot de morgen van de dag dat de grote bezoeker zal landen. Het is ijzig stil geworden in het dorp en Omar, die zijn toeristen uit zijn camping heeft moeten wegsturen, zonder tegenvergoeding, slaat zijn ogen neer en zegt. Il ne vient pas
*Hij heeft zijn kat gestuurd (zie foto) .
**We zijn naar Plage Blanche gereden. Woestijn en zee verenigd in een onherbergzaam, winderige wilde parel van een unieke schoonheid. Comfort zero. Een meisje sjokt s morgens van km. ver met broden die ze aan woekerprijzen verkoopt, maar waar niemand kan of wil over ruzie maken. Abdoulah komt met vis, meestal topverse tongen zo breed als mijn handpalm, vier tongen en een tarbot ongev. 5 alles samen.
*Het is heerlijk wandelen op het eindeloos lijkend zandstrand( foto), uitgestrekter dan onze ganse, 67 km lange, Vlaamse kust. Een andere keer is het sleuren door vermoeiende en moeilijk begaanbare zandheuvels, het begin van de Sahara (foto).
**Wij beslissen naar de stad te rijden om voorraden in te slaan voor 10 dagen, ook voor onze buren. Op de commissielijstjes die ze ons afgeven staan overwegend hopen water . Wij hebben verschrikkelijk leuke buren waar ik graag volgende keer wat graag wil over uitweiden. Dat zal dan wel niet vroeger dan binnen een korte twee weken zijn.
**In Aglou plage, een prachtig strand aan de Atlantische oceaan wachten wij onze vrienden An, Cis en dochters, geland in Agadir, op met het vooruitzicht samen enkele dagen op te trekken, zij met een gehuurde wagen en wij uiteraard met de camper. Ik denk dat meer dan met woorden de fotos van Rika tot uw verbeelding zullen spreken.
**Aglou Plage. Mensen zonder inkomen totaal vermogenloos hebben huisjes uitgegraven in de rotsen. Zij eten de vis die ze vangen en het surplus proberen ze aan toeristen te verpatsen. Ze zijn ook heel gewillig om U binnen te laten in hun grot,wel hopend dat je een kleinigheid achterlaat.
**Tighmert: Ligt aan het prille begin van de grote Sahara woestijn. Wandelen in de oase is teruggaan in de tijd tot je een hoopje jonge gasten tegenkomt die de dochters van onze vrienden in de gaten hebben gekregen. Eventjes de tijd om hun beste Engels boven te halen en een kammetje door hun vette haar te halen en dan hervalt de rust en de stilte en het beeld van een contemplatieve biddende oudere.
**Lechzira: Honderd duizenden jaren moet de oceaan genomen hebben om de drie bogen uit aanpalende heuvels te boetseren. Onder die mastodonten, waarvan één een beetje een reuze kamelenpoot suggereert, krijg je het gevoel van een onbestaande zwaartekracht als je boven je hoofd bijna geheel losstaande stenen toch niet op je kop krijgt.
**Tafraout met in de omgeving liggende Gorges de Ait Mansour en ingebedde oase. Tafraout is het juweeltje aan de kroon van het Antiatlas gebergte. Met onze vrienden, die ons uitnodigen, genieten wij van een couscous met geitenvlees en tot na middernacht zitten wij met een familie Fransen en wat Duitsers rond een zelf gemaakt hooglaaiend vuur. De dag vooraf hadden wij een gesmaakte tagine van dromedaris gereed gedaan .
** Per 1.1.11 gaan An, Cis, Febr en Silke verder, door de Hoge Atlas, het binnenland in, wij wachten op koning Mohamed VI, die Tafraout eerstdaags zal bezoeken, wanneer juist schijnt niemand te weten. Nee zo koningsgezind zijn we niet, maar het gedoe als voorbereiding van zijn komst, dat is een ervaring die we willen meemaken.
**Nog dit, tracht het voor jezelf, gezin, familie en vrienden de zowat 360 dagen tot een volgend Nieuwjaar er aankomt zo goed mogelijk te hebben. Dan wordt het leven misschien even mooi als het zicht van deze bloeiende amandier of amandelboom . InchAllah.
** Als wij Sidi Kaouki verlaten neem ik afscheid van een oudere man die zowat de rol van bewaker van het pand vervult. Tot voor twee jaar was het een camping die die naam niet mocht dragen (juridische redenen) en waarvan de eigenaar een fransman is. Ze, de overheid, hebben de man weg gebonjourd en is er een camping die de naam wel mag dragen, geopend met Marokkaanse eigenaar(s).
*Met de oude man, een Berber, kan ik niet converseren. Hij is ook analfabeet, mijn boekje met trefwoorden en zinnen doen het dus ook niet. Toch vinden we het leuk om samen te zijn en vooral, hij meer dan ik, kleine dingen voor elkaar te doen.
*Marokkanen noemen elke witte, mon ami, mijn maatje nooit, zijn ogen wel. Als we vertrekken kloppen we op mekaars armen en schouders en een gemeende accolade op zijn Marokkaans, vier kussen en hand op het hart. Ik zie hem graag
**We stoppen in Tagazout, iets voor Agadir, waar we een parking vinden voor 5 dirham per dag. (= 0.50 euro), een multicolour alsmede spectaculaire zonsondergang zichtbaar op bijgaande foto evenals inbegrepen een heuse storm in de nacht. Wij stonden goed met de neus van de camper gericht tegen de wind in, een Franse buurman ving de verschrikkelijke rukwinden in de flanken. Hij en zijn vrouw hebben met angstzweet een stuk van de nacht doorgebracht. Ja camperen is niet altijd joliger dan jodelen in Tirol.
** De dag erop is het weer zon as usual en we maken een tocht naar Paradise Valley. Ik laat Rikas fotos voor zich spreken.
**Ik heb mijn eerste portie frieten sedert augustus achter de kiezen, de daaropvolgende dag, we moeten de tradities in ere houden, gaan we voor couscous en zijn we gereed om verder te reizen. Spijts er te betalen valt, verkiezen we de autosnelweg te gebruiken en zodoende een heel eind, zon 400 km, meer zuidwaarts te geraken. Aan de oprit staan zon 50 politieagenten, we zijn hun alom tegenwoordig zijn in Marokko wel gewend, maar zoveel. Een eind verder weer een bus vol en later nog een en dan nog en nog. De manschappen worden verdeeld en komt om de 200 meter een flik te staan, in volornaat, witte handschoentjes inbegrepen. Er is nog een eigenaardigheidje, geen velletje plastic te bespeuren, de hele weg lang, zon 150 km tot aan Rabat. Wel veel mannetjes die toch naar het laatste stukje op zoek zijn
**Op de radio geven ze nieuws. Marokko zal in de nabije toekomst van Tanger ferrys laten uitvaren op Gibraltar. Een pad in de korf van Spanje.
*Koning Mohamed VI verwaardigde zich in eigen persoon de inhuldiging in Tanger bij te wonen. Op zijn terugweg vandaag zal hij, ik vermoed, een paar duizend strak in de houding staande agenten, van achter zwart vensterglas, misschien nog niet eens opmerken.
**Na Rabat geen flik meer te zien, zelf als we Casablanca voorbij rijden zijn ze schaars in verhouding tot normaal. We twijfelen nog even wat te doen, de richting Marrakech inslaan en via de Hoge Atlas dan zuidwaarts te gaan, maar beslissen op het andere deel van de autoweg langs de oceaan te blijven tot El Jadida. In deze stad is de befaamde Cité Portugaise, een ommuurde (foto) uit de 15e eeuw stammende verdedigingssite toen Portugal een zeemacht was vooraleer de Puppegale van Europa te worden. *Bij ons zou dit een beschermd, beschermd monument zijn, hier is het zonder veel controle een woongebied met overheersende schotelantennes, liefst al aan de roestende kant. Het mooiste zichtje en goed voor een moment van bezinning, de Porta do Mar, toegang van uit zee, met indrukwekkend
prachtig hekken (foto) is een geïmproviseerd voetbalveld. Wil je te dicht bij het hekken komen,
wachten je verwijten en is het geluk niet aan je kant, een ferm
geshotte bal tegen je kop krijgen. Het hek is de goal.
**Safi, de stad van het in Rikas ogen allermooiste aardewerk( foto),
waar zij niet kan aan voorbij gaan zonder even de potjes en talloorkes te gaan betasten. Voor mij begint het wel met een beetje ergernis als de faux guides, zich aanmelden, gasten die zich willen laten doorgaan voor gids, waar zelf voor een echte niet veel soeps te vertellen valt. Het kan uitlopen op nogal wat agressie van hun kant als je blijft zeggen dat je hun diensten niet nodig hebt. Maar het is wel leuk in zon fabriekje het proces van aarde tot geglazuurd handmade kunstwerkje op te kunnen volgen. Voor geïnteresseerden nemen wij graag een bestelling aan, te leveren in Juli eerstkomend.
**In die week Marokko hebben we vnl. in Larache en El Jadida voldoende CO2 in geademd zodat wij, het nochtans aller-charmanter Essaouira aan de kant laten om 20 km verder ons tussen kamelen (foto), geiten, schapen, wilde honden en een zeer beperkt aantal mensen op stal zetten.
*Sidi Kaouki, eens een naam als surfoord, nu al jaren een plaats van niet gerealiseerde bouwprojecten. Vijf zijn het er, geen kleintjes, meestal met een stuk ruwbouw af, waarbij lijkt dat iemand opeens met duim en middenvinger een knip heeft gegeven en iedereen liet vallen waarmee hij bezig was om nooit meer terug te komen.
*Het is er heerlijk wandelen langs de oceaan bij eb en je kunt genieten van het immer kolkende water, het prachtige zandstrand, wind en zon. Bij vloed is het andere toebak als de oceaan zon 100 meter terrein terug wint en zich tot plastic beach omtovert. (zie foto)
**Rond Sinterklaasdag s morgens opstaan met 20 graden, een koude douche nemen op het strand
(zie foto), kuieren in je strandzetel met een boek dat je verplaatst in een andere wereld en voor de rest vervelende vliegen meppen. *We zijn er in elk geval beter aan toe dan de sukkelaar in zijn auto, waarin hij slaapt, verstopt tussen lage bomen op enkele meters van ons. Tenzij hij s morgens eventjes weg rijdt (toilet?) en eenmaal terug dan zeer uitgebreid gaat douchen ( alleen Indiërs doen het even grondig) zit hij voor de rest van de dag achterin zijn wagen. Wij zien hem nooit eten bereiden. Ik wil hem benaderen maar als hij het gewaar wordt draait hij zijn hoofd weg. Dit gebeurt in de rand van het rijke Torrox, het Benidorm met niveau en voor dikke Duitsers bijna exclusief .
**In onze serie ministaatjes bezoeken rijden wij door Gibraltar. Uiteraard klopt dit niet, de baas hier is geen lokale vorst maar Queen Elisabeth herself, maar het geeft wel die indruk en is erg mini. Bij het buiten rijden van Spanje heb je pascontrole van de policia en 10 meter verder staat een bobby. Verder weinig zichtbaar indrukwekkends buiten de fameuze Rock of Gibraltar"
( zie foto) en dan de hoofdweg die de landingspiste van het vliegveld doorkruist zodat barelen dichtgaan als een vliegtuig land en voor nog langere files zorgt *Wij gaan niet naar boven op de rock waar naar het schijnt apen leven met voorouders in de 9e eeuw ingevoerd door Arabs. De legende zegt dat als de apen vertrekken de Engelsen ook zullen weggaan ( Spanjes grote wens). Winston Churchill zou daarom bevolen hebben dat er altijd minstens 35 apen de rots zouden bevolken.
**We staan gereed om de overzet te doen van Algeciras naar Marokko. Wijn voor drie maanden inslaan en het nodige om een onder ons tweetjes een *** kerstmenuutje te verzorgen. Het is ook de tijd voor een nieuwe goede daad. Ik laat me uitvragen door een Italiaans-Roemeens koppel waarvan ik zo zie dat ze wat verloren lopen en er niet 100% gerust bijlopen om morgen de oversteek te doen. Ze weten wel niets, hebben zelf geen landkaart van Marokko, weten niets van de cultuur, de gewoontes en hoe Marokkanen staan tegenover die van ons. *s Morgens als wij vertrekken staan zij gereed om ons te volgen. Na de overzet zijn wij bij de laatste om de boot te verlaten, maar wie staat ons op te wachten ?Juist en ze rijden achter ons en zetten zich in Larache (na zon 200 km rijden naast ons op de parking. Zon Goede Daad moet dat nu ook niet worden. Ik zal hen echt vertellen dat ik alleen kleine goede daden doe en wij toch wel eerder solotrippers zijn. *Een bewijs dat camper-en niet voor de happy few is. Naast ons staat een krakkemiekelige soort vooroorlogs en proppenvolle geladen vervormde en tot camper omgetoverd ding. Hoe zich daarin vier mensen nog kunnen in neerzetten behoort tot het soort mirakels dat iemand nodig heeft om in aanmerking te komen bij een heiligverklaring. Ze slapen wel in een tent. De dametjes zijn Russisch en Fins, de stoere kerels IJslandse en Russisch. Met dit vehikel komen ze, nog een mirakel recht, uit Reykjavik.
**Nergens elders zag ik een jachthaven zo geïntegreerd inde stad als deze van Almerimar. Het lijken wel liggende kantelen, de waterstroken gelegen tussen twee straten, de ene na de andere. Zoals de promenade langs de zee er ligt lijkt ook hier op geen cent te zijn gekeken. Om de 20 meter dubbele design verlichting, tussen twee lantaarns in 2 palmbomen evenals 2 dwergloofbomen, om de 100 meter dubbele douches. Ze hebben echt het geld niet op gekregen.
*Nu zie je verval, onkruid - dat zich welig begint te nestelen tussen de tegels. Grandeur et décadence. In een plaatselijk blad lees ik dat de provincie Almeria, het hoogste procent gecorrumpeerde abtenaren van het koningrijk Spanje heeft. Het ene wordt met het andere verstaanbaarder.
* In het zelfde krantje staat dat er in dezelfde provincie 22000 eigendommen te koop staan en dat dit aantal net slinkt en er integendeel meer bijkomen dan er verkocht worden.
**Het weer verbetert en er is goed nieuws uit de kliniek in Menen we krijgen er de moed in om verder te reizen. Niet heel ver, naar La Rabida. Het is hier in het klooster van Santa Maria dat Columbus met invloedrijke franciscanen zijn plannen smeedde om nieuwe stukken wereld te gaan ontdekken. Niet zonder moeite want de koning van Spanje had er toch een beetje moeite mee om aan al de eisen van de ontdekkingsreiziger te voldoen. Hij wou de titel van Admiraal der Oceanen, onderkoning en of gouverneur benoemd worden in de gebieden die hij eventueel zou ontdekken en 10% van de buit aan goud specerijen enz die hij eventueel naar Spanje zou terugbrengen. Hij wou ook tot de Spaanse adel verheven worden.
*Dat het een en ander aardig gelukt is met zijn drie karvelen (schepen), waarvan hier replicas staan is gekend, vandaar dat ik me beperk tot een raar maar waar verhaal. Een geestelijke, deel uitmakend van de reis nam het op voor de plaatselijke bevolking die we vanaf die tijd Indianen zijn gaan noemen. De man moest tegen een gezant van de paus al zijn overtuigingskracht gebruiken om uit te leggen dat die mensen wel een ziel hadden en dus niet tot slavernij mochten worden vernederd. Het Vaticaan suggereerde dan maar zwarten voor dit doel te gebruiken.
** Salobreña dan. We zijn naar hier gekomen om een Duitse vriend van Vlaamse campervrienden een goeie dag te zeggen. Hij is alleen en staat bij een Franse en twee Zwitserse campers. We hebben er een leuke avond rond een kampvuur bij het verorberen van een Zwitserse salade. Het is, zover onze herinnering strekt het ergste dat we de laatste 20 jaar door onze keel hebben moeten jagen. Maar het was zo sympathiek bedoeld dat we het niet in aanmerking namen dat de man zelf niet goed wist welke groenten hij gebruikt had.
**Slecht nieuws later in de avond. Het zou kunnen dat we naar België terug vliegen. Wij rijden weg van het vrolijk gezelschap en zetten ons ergens apart.
**We zijn een dag later en het nieuws nopens mijn zus is opnieuw eerder positief, we krijgen een sms dat het liefste vrouwtje van Brugge, Rikas tante Thérese overleden is.
* Om ons nog wat meer uit stemming te brengen moeten we, uit angst vast te geraken door de regenvloed om vier uur s nachts naar veiliger oorden op zoek gaan.
Foto1 de Zwitserse chefkok,(links) Kubi, die wat ik niet wist, aan Rika heeft gezegd een restaurant te hebben gehad in Genève. Straffe gast.
Foto 2 op de achtergrond op zon 20 km van ons af, de besneeuwde toppen uit de Sierra Nevada (3000m en meer).
Foto 3 een typisch geveltje van het oude dorp Salobreña waarvoor we een heuse klimpartij hebben moeten doen.
**De provincie Almeria eigent zich toe de droogste streek van Europa te zijn. In het Cabo de Gatareservaat valt door die droogte qua flora weinig te beleven, en juist als we ons gereed maken om verder te reizen begint het eerst verschrikkelijk te waaien, de wind eerst secdroog stilletjes overgaand naar storm met kletsende de regen van alle kanten tegen onze camper. Het positieve is dat de zoutlaag die zich elke dag, door het vernevelen van de toppen van de zeegolven, heeft vastgezet op de wanden van ons kot, er nu wel af zal zijn.
**We willen eerst op het zaterdagmarktje twee dorpen verder nog inkopen doen, vooral groenten maar ook homemade chorizobraadworsten die een oud vrouwtje verkoopt aan haar standje 50 op 50 centimeter groot. En haar bloedworst, zo anders dan anders. Ik ken niets van leder af maar Rika beweert het echt van het vals te kunnen onderscheiden. Zoals de meeste verkopers Marrokaan zijn, is de jonge gast in het kraam waar een prachtig jasje hangt waarvan beiden, Rika en hij, overtuigd zijn dat het dingetje dat voor 8 euro te koop staat van echt leder is. Alleen, de prijs is verwonderlijk, 8 euro en ik pingel er nog één van af. Zelfs al was het vangazettepapier it still is good business.
**Als we in de stad Almerimar aankomen zijn we er vlug van verzekerd dat ook de onderkant van de camper vlug ontzout zal worden. Alle straten, de een al meer dan de ander staan onder water. Wij gaan nog eens de was doen, beginnen wijn en sterke dranken in te slaan en ons voltanken met water om binnen enkele dagen als het weer beter wordt door te reizen en de oversteek naar Marokko te maken.
**In bijlage een foto met het niet veel zeggende onderwerp, een camper op een strand. Daar stonden wij een tijd, een paar weken wellicht, dicht tegen het volmaakt gelukkig zijn aangeklampt. De tweede foto, van het verlaten en in verval gerakend kerkje. Monseigneur Roger, ex van Brugge, dit kan een nieuwe start worden voor u. Mooier dan elke kathedraal, vrij van verleiding in een dorp waar niemand woont, tenzij een wijzigend aantal flamingos wadend in de omliggende water van de zoutwinninggebieden.
**Ik had tegen de bakkerin gezegd, lultima barra, de laatste baguette, want wij trekken verder. We wisten van een ander Hoveken van Eden een 80 km meer zuidwaarts en intussen in het voorbij rijden zouden wij bij Iveco eens langs lopen. Er moeten zware berekeningen aan te pas gekomen zijn want, hij die het Hoveken met zijn camper betreed moet een boete van 96,46 euro betalen. Het zou leuk zijn te weet te komen hoe ze die 46 cent zijn geraakt. In de plaats worden de campers op een hoopje op een parking geplaatst à 7euro per dag, wel met douche in begrepen. We zijn dan maar, vol getankt met water, terug gereden naar La Fabriquilla (zie foto) tot groot verschot van de Pan Signora
**Men zegt dat leven in Spanje zowat 30% goedkoper uitvalt dan in België en Nederland, meer dan dit bevestigen zou ik zelf stellen dat in deze uithoek en niet stedelijk gebied wij niet de helft kwijt raken vergeleken met inkopen doen in Brugge. Op de markt bijvoorbeeld vul je een plastic zak met tomaten, courgettes, paprikas en aubergines tot drie kilo waarvoor je dan 1.50 euro betaalt en bijna steeds gooien ze na weging gauw gauw nog een paar groenten bij.
**Je kan ook gratis aan de kost geraken als je veel wandelt, tenminste als je naam Rika is. De eerste keer zon vijf dagen geleden vindt ze werkelijk in de midden van nergens een baar muesli met hazelnoot, ongeopende intacte verpakking, papier onverkleurd, goed tot nov. 2011 afkomstig uit Nederland.
Twee dagen later op een ruwe bergweg valt haar oog op een, nog in de papierenverpakking, afkomstig uit Engeland, goed tot 2014, doos pikante sardines en moeilijk te geloven maar waar, de daarop volgende dag in dezelfde omgeving van de eerste weer een mueslibaar in gezonde staat. En ja dit manna hebben wij niet in de vuilbak gekieperd
**Er komen geleidelijk aan iets meer campers staan. De grote tocht van de overwinteraars begint op toeren te komen. Het is weekend en dan laten er ook een paar Spanjaarden eens de neus van hun camper zien. Zondag morgen. Ik speur de weg af naar het autootje van de bakker, als ik een paar honderd meter van ons een camper een raar manoeuvre zie doen vervolgens met zijn voorwielen steeds dieper het zand in gerakend. Daar ligt een goede daad verrichten in het verschiet. Wij doen dit des te grager omdat, spijts de misère, de vrouw des verzonken campers, de moeite doet om de hondenpoep van haar beest een hele afstand verder te gaan oprapen. Normaal toch kun je denken. Ja, maar toch niet voor Spanjaarden.
**Een hemels geschenkje van Rika: Foto van De Zonsondergang Voorbij
**We rijden nog geen 50 km, weg van het zonnige Elx, het binnenland in en het weer verandert drastisch. Regen maar vnl hevige wind maakt het sturen zeer onprettig. Als wij onze bestemming, zon drie honderd km zuidelijker, bereiken krijgen we pas echt spijt vertrokken te zijn. La Fabriquilla is een onooglijk klein dorpje, hoogstens een 30-tal huizen en slechts eentje ervan is constant bewoond. De zeegolven slaan, geholpen door een stormachtige wind, over op de enige weg er naartoe. Er staat nog een camper, een Spanjaard, die het vlug voor bekeken houdt. We staan er voor de rest van de week moederziel alleen.
**Het is gelukkig niet al kommer en kwel. Het bewoond huis is tevens een bar, waar vroege vissers eerst hun koffie halen en in de namiddag uitstapmensjes er een toetje verorberen. Dat maakt dat daar een bakker langs gaat en wij die kunnen laten stoppen voor eigen mondvoorraad. Het weer wordt de tweede dag veel beter om de volgende dag hemels te worden. Water, groenten en vlees hebben wij voor minstens acht dagen in geslagen.
**We staan op het strand en tot aan de voet van een berg. De zon moet tot rond tienen wachten om over de top te geraken om dan tot na telkens weer fabuleuze ondergangen haar warmte af te geven. La Fabriquilla ligt aan het natuurreservaat van Cabo de Gata , op een boogscheut van salinas, zoutmijnen, heerlijk uitgangspunten voor prachtige wandelingen.
**Af en toe rijdt een auto en per dag zelfs een paar bussen onze berg op om via het mooie landschap
de faro ofte vuurtoren te bezichtigen (zie foto)
De bussen stoppen halverwege omdat de weg te smal wordt en omdat de helling gemiddeld 10% is gaan de mensen ook niet verder. Spijtig want ze missen, beneden de andere kant van de berg, het zicht op Las Sirenas die alhoewel normale zeemeerminnenvormen missend (zie foto) toch een ommetje waard zijn.
** We staan nog steeds op dezelfde plaats en dit al een drietal weken. La Marina DElx. Buiten het komen en gaan van nieuwe buren campers gebeurt er weinig. Alhoewel, een Britse buur ontdekt waarom wij nooit een volle batterij krijgen via onze zonnepanelen en herstelt het euvel. Onze Franse buur heeft achteruit tegen een muur gereden met een ferme deuk als gevolg. Hij verwijt de constructeur te licht materiaal te gebruiken. Zijn TV werkt niet, waardoor zijn vrouw al om18.00 u naar bed gaat. Een andere dag krijgt hij nog juist gas genoeg binnen om wat water aan het koken te krijgen. Als hij rijdt vliegt zijn koelkastdeur al eens open dit te koppelen aan een zoektocht naar de inhoud. Zijn afvalwatertank kan niet meer worden afgesloten omdat de computer verkeerd signaleert dat hij vol is, Zijn banden die hij ( te hoog) tot 5.5kg blaast zakken in geen tijd naar 3 à 3.5 kg. De camper is één jaar oud.
** Er komen steeds meer campers toe, veelal zijn het al overwinteraaars die hier tot Nieuwjaar en later zullen blijven of die zoals wij verder trekken naar oftewel naar Portugal of Marokko. Veel Duitsers en bijna evenveel Nederlanders, geen Belgen. Als er dan toch een wit met rode plaat de parking oprijdt blijkt het een Nederbelg te zijn, een Nederlander die in ons land komt schuilen voor redenen die meestal een financiële oorsprong hebben.
** Onze politiekers en nog meer onze clerus met absolute top Mgr Leonard zorgen er voor dat de Nederlanders niet meer naar Belgenmoppen op zoek gaan, het begrip Belg lijkt een klucht op zich te zijn geworden. En dan nog met mijn eigenlijke voornaam .Leonard.
**Dat de ene wandeling de andere niet is bewijzen fotos in bijlage. Het is heel naar door een van de vele bouwprojecten te wandelen, apocalyptisch zelf. Het lijkt alsof op een bepaalde werkdag iemand een fluitsignaal gaf en iedereen liet vallen wat hij ter hand had, naar huis ging en nooit meer terug kwam. Het lijkt niet alleen , het is ook zo. Heel raar. Aan wat geheel, of toch bijna afgewerkt raakte hangt hier en daar een door de zon verkleurde affiche se vende te koop. Voor 100.000 euro wordt je eigenaar van nieuwbouwwoningen met drie slaapkamers, gemeenschappelijk zwembad en alle normaal comfort.
Ver weg van, leven mensen met minder comfort, gewoon met minder alles zoals mag blijken uit die andere foto.
**Tijd is niet meer ingedeeld in uren, dagen of weken, tijd is tijd. Tijd om te eten, tijd om weg te gaan en ooit, tijd om terug te keren. We zijn dus al een hele tijd in La Marina dElx of Elche, het meest zorgeloze leven dat een mens zich kan indenken te leven. Een doorsneedagje: s Ochtends is het koud, zon 13 graden dus blijven we liggen tot de zon op de camper zit en dat is pas rond 8.30. Rika maakt koffie, ik rij met onze Italiaanse fiets (oh ja we hebben een fiets gekocht gekregen- zie foto) naar de bakker. Na het ontbijt doet Rika de schoonmaak van het interieur, ik doe buiten de afwas. Zij gaat dan lopen (maar komt wel telkens terug) ik ga op het strand mijn scharnieren en wat buikspierdingen doen gedurende een uurtje. Daarna volgt un déjeuner sur sable. Op het strand doen we kruiswoorddingetjes, cryptogrammen afwisselend met serieuze lectuur.
A le cinque, aperitief sur lherbe. Un petit rosé met olijfjes en wat chorizo. Rika tekent dan meestal en ik doe wat aan culinair niet te hoge standjes. We wachten na eten op het TV nieuws van 19.00 u om een of andere kerkvader een door het publiek niet verstane verspreking uit zijn mouw te horen en zien schudden. Homos zijn ziekelijke types, aids bij ons en in Afrika, hebben de slachtoffers zelf gezocht maar arme pedofiele priesters van 85, sukkelaars zijn het. Na de Wereld draait door tekent Rika verder terwijl ik voorlees gedurende een uurtje tot het bedtijd is
**Slecht nieuws. Mijn zoon belt dat iemand die ons zeer dierbaar is zwaar ziek is. Ik voel me zo ongemakkelijk hier te leven waar ik leef terwijl zij, heel zeker vol twijfels, spanningen en ik vermoed toch ook hoop en veel moed de dagen in een kliniek moet doorbrengen. In die dagen mis ik het dat wij geen huis meer hebben in West- Vlaanderen om dichterbij te zijn. In België in een camper leven in deze tijd van het jaar is echter niet te doen.
** We hebben de 700 meter en het adrenaline-extract dat door ons lichaam joeg overleefd en ook de camper is er netjes, alhoewel gepekeld, door gesparteld. De weg die we te gaan hadden, kennen wij en nemen hem, als hij droog ligt, laverend tussen putten en bulten. We volgen het gekregen advies op. Niet twijfelen, door rijden, zeker niet remmen en houdt rechts aan ( de grootste putten liggen links). Intussen wordt onze camper aangemoedigd als ware hij een paard. We zijn zeker al over de helft, nog 200, nog 100 meter. Als we de geasfalteerde weg bereiken moeten we over een serieuze bult. De voorwielen doen het maar dat is niet genoeg want we trekken op de achterwielen. Zonder gas bij te geven gaan we er niet over, teveel gas geven en we zitten op de laatste meters in de jus. Ik hoor Rika Yes roepen en realiseer dat we het gemaakt hebben.
** Wij weten twee Franse campers staan op enkele kilometers en mogelijks ook een gevaarlijke plaats. We zullen hen verwittigen en daarna gaan we ons op een 20-tal km in een palmboompark plaatsen om op adem te komen. Na een paar uren staan we in een storm alla Amerikaanse huricane tv-beelden. Stortvlaag op stortvlaag en verschrikkelijke wind. Het zal de hele nacht duren en ook nog s morgens wat ons doet beslissen een paar honderd km verder naar meer zuiders gelegen gedeeltes van Spanje te trekken.
** We rijden zowat 300km voor we weer wat blauwe lucht zien. We zijn niet ver van Allicante aan de Costa Blanca, dus ook niet ver van de plaats, waar ik denk en hoop, als we ons nomadenbestaan stoppen, mijn dagen te mogen beëindigen, La Marina de Elx. Niet dat er veel valt te beleven, maar is veel zon en er is de zee, meer heb ik eigenlijk niet nodig en gelukkig voor mij, Rika is evenveel fan als ik.
Oktober2010
**Rupit in Catalonië is een van onze favoriete plaatsen waar wij niet kunnen aan voorbij rijden en er zelfs een heuse omweg voor maken. De Tafelberg in Kaapstad is een soort uithangbord voor die stad. Hier liggen tafelbergen bij de vleet.(zie foto) Hoge loodrecht vallende flanken en bovenaan een plateau van waarop de wereld onderaan bij elke oogopslag bij je andere beelden naar binnen zuigt. Maar daarvoor moet je wel eerst naar een plateau wandelen, kruipen of klauteren. Zeven km. klimmen we naar boven om te zien hoe mooi het daar beneden wel is en . om te verdwalen en dan moet een mens ook nog terug liefst langs de meer herkenbare weg langs waar we gekomen zijn. 14km staat op de stappenteller
** We hebben er de ganse parking, een paar voetbalvelden groot voor ons alleen. In het weekend staat hij vol wagens van als klimmers uitgeruste groepen, ook bussen en enkele campers. Het is er koud s nachts. Hoog gelegen en toch nog omringd door bergen waardoor de zon laat zichtbaar wordt en s avonds vroeg verdwijnt. We halen geen 10 graden en aan de kust zijn het er 28.
**Op onze weg naar meer warmte, hebben we een pitstop bij onze vriend Mark Debroux, miskend schilderend genie. Hij zou zoveel meer kansen hebben te verkopen, mocht hij terug in Brugge wonen, maar hij houd zich koppig aan zijn biotoop, een van alles en nog wat afgelegen Spaans dorpje en een woonst met het comfort van een Afrikaanse hut. Maar Mark krijgen ze niet kapot, hij is overtuigd dat het goed wordt. InchAllah.
** Onze verwende ogen en geesten kunnen blijvend genieten van prachtige landschappen in het binnenland onderweg naar Sant Carles de la Rapita, waar een arm van de Ebro de zee vervoegd. De Ebro heeft een uitgestrekte delta waar her en der kleine dorpjes ingesloten door rijstvelden de vlakte wat reliëf geven. Het is een bijzondere plaats, tevens een gevaarlijke.
**Het weer is nog prachtig en overdag staan we op een door god en iedereen verlaten strand (zie foto) en als de wind later opsteekt trekken we een dorpje, Els Muntells, in om te nesten voor de nacht. Dit gaat dan langs zulke smalle wegen, dat ik mijn blik alleen op voor wat voor mij ligt durf te richten en de oh- en ahs van Rika aan mij voorbij laat gaan. Tegenliggers, als die er zijn zie je gelukkig van zover afkomen dat een van de twee ergens op een kleine verbreding blijft staan en flikkert dat de andere mag doorrijden.
**Rika organiseert een weer eens afpeigerende wandeling op een steeds maar nauwer wordende zandstrook tussen de zee en het brakke water van de Ebro-watervlakken. De teller zal, als we terug zijn, op 15km staan en ondertussen lopen we op manshoogte van muggenwolkje naar muggenwolkje en lager tegen de grond verplaatsen zich honderdduizenden libellen. Bij elke stap lijkt het een beetje op opspattend water maar het zijn vijftig of honderd of nog meer verstoorde gele libellen.
** een dag later is het gedaan met het mooie weer. De wind komt uit zee en voert een wolkendek met zich mee. Rond 10 uur gaat Rika lopen en ik wacht nog om op het strand mijn turnoefeningen te doen. 10.30 ik ga op het strand om vast te stellen dat de zee wel heel dicht genaderd is en ik mijn ding niet zal kunnen doen. 11.00 Rika komt terug van lopen en zegt dat we ingesloten zijn, honderd meter van bij ons heeft de zee het strand overspoeld en zich verbonden met de Ebro. We gaan in die richting wandelen door het water lopend en om vast te stellen dat we daar niet kunnen door rijden en best wachten tot de zee zich terug trekt.
14.00 de zee zou al moeten achteruit gegaan zijn en toch blijven kleine rivieren het strand en de stroom voeden. We spreken met een koppel kyters. Een niet hoopgevend gesprek vooral door de donkere blikken uit hun Spaanse ogen. Die situatie zou wel een paar dagen kunnen aanhouden zeggen ze. Leuk is anders maar wij hebben eten genoeg bij, we staan droog en en plus de zon is terug. Er staat nog een camper van kyters iets verder, en we wachten af; als die vertrekt en er door de smurrie geraakt dan wij ook misschien,en zo niet morgen of overmorgen. 15.00 een van de sportieve jonge gasten komt bij ons, hij spreekt behoorlijk Engels. Hij zegt dat wij zo vlug mogelijk moeten vertrekken. Vannacht zal de wind fel opsteken, gemengd met regen en ook waar we staan zal alles onderlopen. Je hebt echt geen keuze zegt hij, en ook, nu loopt ginder op de verharde weg verder weg nog volk rond die kunnen helpen indien nodig, morgen zal hier geen mens naartoe komen. En zij en de nog een paar andere die er nog staan rijden met 4X4 en they love it om eens door zon miserie te rijden,
**Roger en out. Zeteltjes in de camper, motor aan en go, voor de meest spannende 700 meter uit ons leven, waar twijfelen of nog erger stoppen tussenin desastreuze gevolgen kunnen hebben.
4/10/10 **We hadden voor we vertrokken al eens gezegd van eens alle ministaten aan te doen. Ok, het is zo ver, Andorra de laatste van de reeks, hebben we achter de rug. Het is niet allemaal verloren en we zijn niet ontgoocheld, maar aan mogelijke volgelingen zouden we het echt niet aanraden. **Iemand had me gezegd dat autobanden er zeer goedkoop zijn. Ik ben gaan shoppen bij drie van de vele bandenopleggers. 117 dan 125 en de laatste 107 euro voor een Michelinband, 185/75r16 type Agilis gelegd en geëquilibreerd. Weet iemand hoeveel die bij ons kosten? **We nemen een alternatieve route naar Rupit in Spanje.
3/10/10 **De Catharen zal voor een volgende gelegenheid zijn, we gaan de Pyreneeën in, op weg naar onze laatste te bezoeken ministaat, Andorra. Eens Perpignan achter de rug begint het meer en meer te klimmen en als we ons slingeren op de route des cols komen we in landschappen terecht die letterlijk en figuurlijk adembenemend zijn. Rijden tussen 50 miljoen jaar oude knobbeltjes die gemakkelijk tot pieken van 3000 meter halen, dat doet wel iets met een mens. **Rika ziet een wegwijzer naar Ille sur Tet (sorry) en meent zich te herinneren dat iemand daar iets over had gezegd. We nemen de afrit en luttele minuten later staan we voor een door de natuur zelf gemaakt meesterwerk, Les Orgues dIlle sur Tet.( zie foto) Een samenspel van water, mineralen en klimaat dat miljoenen jaren nodig had om te worden wat het is en nu over zijn hoogtepunt met verval bedreigt wordt. Er zijn weinig plaatsen waar zoiets te bezichtigen valt, Serre-Ponçon in de Alpen, Cappadocië in Turkije en Bice Canyon in de USA. **En we slingeren maar en we klimmen meer dan we dalen en als we Saillagousse binnen rijden vinden we het tijd om ons tentje neer te zetten. Het is een dorpje op het platteau van de Cerdan, bijna in Spanje, niet ver van Andorra maar vooral, het is Catalaans. We hebben geluk er zijn feesten aan de gang, een voetbalmatch, een rommelmarkt en het talrijkst bij gewoond een traditionele Catalaanse dansenfestival( zie foto). Niet dat ze vree goe dansen, maar de sfeer en de begeleidende muziek en al die welgezinde mensen. We gaan gelukkig naar onze kazemat.
2/10/10 **We zitten op onze landkaarten te blokken met assistentie van gps Bernard. Rika wil graag de Pays de Cathars, een enig mooie streek, doorkruisen. We hebben wel een probleem, de meteo. **Het zou kunnen regenen, maar erger er is een sterke mistral en ook tramontagne, twee winden die gemakkelijk aan 100km/u geraken. We besluiten langs de kust te blijven en rijden tot La Franqui, een doods verlaten vakantiedorp. Het is gelegen tegen een klif, met een enorm groot zandstrand dat bij hoogtij voor het grootste deel onder water komt te staan. Tussendoor is het heerlijk om een niet zo onromantische, supergezonde wandeling te maken. ** De plaatselijke weerman vertelt dat het er alleen maar slecht aan toe zal gaan in de Languedoc- Roussillon. Daar zijn wij, dus daar moeten we weg.
