**Nergens elders zag ik een jachthaven zo geïntegreerd inde stad als deze van Almerimar. Het lijken wel liggende kantelen, de waterstroken gelegen tussen twee straten, de ene na de andere. Zoals de promenade langs de zee er ligt lijkt ook hier op geen cent te zijn gekeken. Om de 20 meter dubbele design verlichting, tussen twee lantaarns in 2 palmbomen evenals 2 dwergloofbomen, om de 100 meter dubbele douches. Ze hebben echt het geld niet op gekregen.
*Nu zie je verval, onkruid - dat zich welig begint te nestelen tussen de tegels. Grandeur et décadence. In een plaatselijk blad lees ik dat de provincie Almeria, het hoogste procent gecorrumpeerde abtenaren van het koningrijk Spanje heeft. Het ene wordt met het andere verstaanbaarder.
* In het zelfde krantje staat dat er in dezelfde provincie 22000 eigendommen te koop staan en dat dit aantal net slinkt en er integendeel meer bijkomen dan er verkocht worden.
**Het weer verbetert en er is goed nieuws uit de kliniek in Menen we krijgen er de moed in om verder te reizen. Niet heel ver, naar La Rabida. Het is hier in het klooster van Santa Maria dat Columbus met invloedrijke franciscanen zijn plannen smeedde om nieuwe stukken wereld te gaan ontdekken. Niet zonder moeite want de koning van Spanje had er toch een beetje moeite mee om aan al de eisen van de ontdekkingsreiziger te voldoen. Hij wou de titel van Admiraal der Oceanen, onderkoning en of gouverneur benoemd worden in de gebieden die hij eventueel zou ontdekken en 10% van de buit aan goud specerijen enz die hij eventueel naar Spanje zou terugbrengen. Hij wou ook tot de Spaanse adel verheven worden.
*Dat het een en ander aardig gelukt is met zijn drie karvelen (schepen), waarvan hier replicas staan is gekend, vandaar dat ik me beperk tot een raar maar waar verhaal. Een geestelijke, deel uitmakend van de reis nam het op voor de plaatselijke bevolking die we vanaf die tijd Indianen zijn gaan noemen. De man moest tegen een gezant van de paus al zijn overtuigingskracht gebruiken om uit te leggen dat die mensen wel een ziel hadden en dus niet tot slavernij mochten worden vernederd. Het Vaticaan suggereerde dan maar zwarten voor dit doel te gebruiken.
** Salobreña dan. We zijn naar hier gekomen om een Duitse vriend van Vlaamse campervrienden een goeie dag te zeggen. Hij is alleen en staat bij een Franse en twee Zwitserse campers. We hebben er een leuke avond rond een kampvuur bij het verorberen van een Zwitserse salade. Het is, zover onze herinnering strekt het ergste dat we de laatste 20 jaar door onze keel hebben moeten jagen. Maar het was zo sympathiek bedoeld dat we het niet in aanmerking namen dat de man zelf niet goed wist welke groenten hij gebruikt had.
**Slecht nieuws later in de avond. Het zou kunnen dat we naar België terug vliegen. Wij rijden weg van het vrolijk gezelschap en zetten ons ergens apart.
**We zijn een dag later en het nieuws nopens mijn zus is opnieuw eerder positief, we krijgen een sms dat het liefste vrouwtje van Brugge, Rikas tante Thérese overleden is.
* Om ons nog wat meer uit stemming te brengen moeten we, uit angst vast te geraken door de regenvloed om vier uur s nachts naar veiliger oorden op zoek gaan.
Foto1 de Zwitserse chefkok,(links) Kubi, die wat ik niet wist, aan Rika heeft gezegd een restaurant te hebben gehad in Genève. Straffe gast.
Foto 2 op de achtergrond op zon 20 km van ons af, de besneeuwde toppen uit de Sierra Nevada (3000m en meer).
Foto 3 een typisch geveltje van het oude dorp Salobreña waarvoor we een heuse klimpartij hebben moeten doen.
**De provincie Almeria eigent zich toe de droogste streek van Europa te zijn. In het Cabo de Gatareservaat valt door die droogte qua flora weinig te beleven, en juist als we ons gereed maken om verder te reizen begint het eerst verschrikkelijk te waaien, de wind eerst secdroog stilletjes overgaand naar storm met kletsende de regen van alle kanten tegen onze camper. Het positieve is dat de zoutlaag die zich elke dag, door het vernevelen van de toppen van de zeegolven, heeft vastgezet op de wanden van ons kot, er nu wel af zal zijn.
**We willen eerst op het zaterdagmarktje twee dorpen verder nog inkopen doen, vooral groenten maar ook homemade chorizobraadworsten die een oud vrouwtje verkoopt aan haar standje 50 op 50 centimeter groot. En haar bloedworst, zo anders dan anders. Ik ken niets van leder af maar Rika beweert het echt van het vals te kunnen onderscheiden. Zoals de meeste verkopers Marrokaan zijn, is de jonge gast in het kraam waar een prachtig jasje hangt waarvan beiden, Rika en hij, overtuigd zijn dat het dingetje dat voor 8 euro te koop staat van echt leder is. Alleen, de prijs is verwonderlijk, 8 euro en ik pingel er nog één van af. Zelfs al was het vangazettepapier it still is good business.
**Als we in de stad Almerimar aankomen zijn we er vlug van verzekerd dat ook de onderkant van de camper vlug ontzout zal worden. Alle straten, de een al meer dan de ander staan onder water. Wij gaan nog eens de was doen, beginnen wijn en sterke dranken in te slaan en ons voltanken met water om binnen enkele dagen als het weer beter wordt door te reizen en de oversteek naar Marokko te maken.
**In bijlage een foto met het niet veel zeggende onderwerp, een camper op een strand. Daar stonden wij een tijd, een paar weken wellicht, dicht tegen het volmaakt gelukkig zijn aangeklampt. De tweede foto, van het verlaten en in verval gerakend kerkje. Monseigneur Roger, ex van Brugge, dit kan een nieuwe start worden voor u. Mooier dan elke kathedraal, vrij van verleiding in een dorp waar niemand woont, tenzij een wijzigend aantal flamingos wadend in de omliggende water van de zoutwinninggebieden.
**Ik had tegen de bakkerin gezegd, lultima barra, de laatste baguette, want wij trekken verder. We wisten van een ander Hoveken van Eden een 80 km meer zuidwaarts en intussen in het voorbij rijden zouden wij bij Iveco eens langs lopen. Er moeten zware berekeningen aan te pas gekomen zijn want, hij die het Hoveken met zijn camper betreed moet een boete van 96,46 euro betalen. Het zou leuk zijn te weet te komen hoe ze die 46 cent zijn geraakt. In de plaats worden de campers op een hoopje op een parking geplaatst à 7euro per dag, wel met douche in begrepen. We zijn dan maar, vol getankt met water, terug gereden naar La Fabriquilla (zie foto) tot groot verschot van de Pan Signora
**Men zegt dat leven in Spanje zowat 30% goedkoper uitvalt dan in België en Nederland, meer dan dit bevestigen zou ik zelf stellen dat in deze uithoek en niet stedelijk gebied wij niet de helft kwijt raken vergeleken met inkopen doen in Brugge. Op de markt bijvoorbeeld vul je een plastic zak met tomaten, courgettes, paprikas en aubergines tot drie kilo waarvoor je dan 1.50 euro betaalt en bijna steeds gooien ze na weging gauw gauw nog een paar groenten bij.
**Je kan ook gratis aan de kost geraken als je veel wandelt, tenminste als je naam Rika is. De eerste keer zon vijf dagen geleden vindt ze werkelijk in de midden van nergens een baar muesli met hazelnoot, ongeopende intacte verpakking, papier onverkleurd, goed tot nov. 2011 afkomstig uit Nederland.
Twee dagen later op een ruwe bergweg valt haar oog op een, nog in de papierenverpakking, afkomstig uit Engeland, goed tot 2014, doos pikante sardines en moeilijk te geloven maar waar, de daarop volgende dag in dezelfde omgeving van de eerste weer een mueslibaar in gezonde staat. En ja dit manna hebben wij niet in de vuilbak gekieperd
**Er komen geleidelijk aan iets meer campers staan. De grote tocht van de overwinteraars begint op toeren te komen. Het is weekend en dan laten er ook een paar Spanjaarden eens de neus van hun camper zien. Zondag morgen. Ik speur de weg af naar het autootje van de bakker, als ik een paar honderd meter van ons een camper een raar manoeuvre zie doen vervolgens met zijn voorwielen steeds dieper het zand in gerakend. Daar ligt een goede daad verrichten in het verschiet. Wij doen dit des te grager omdat, spijts de misère, de vrouw des verzonken campers, de moeite doet om de hondenpoep van haar beest een hele afstand verder te gaan oprapen. Normaal toch kun je denken. Ja, maar toch niet voor Spanjaarden.
**Een hemels geschenkje van Rika: Foto van De Zonsondergang Voorbij
**We rijden nog geen 50 km, weg van het zonnige Elx, het binnenland in en het weer verandert drastisch. Regen maar vnl hevige wind maakt het sturen zeer onprettig. Als wij onze bestemming, zon drie honderd km zuidelijker, bereiken krijgen we pas echt spijt vertrokken te zijn. La Fabriquilla is een onooglijk klein dorpje, hoogstens een 30-tal huizen en slechts eentje ervan is constant bewoond. De zeegolven slaan, geholpen door een stormachtige wind, over op de enige weg er naartoe. Er staat nog een camper, een Spanjaard, die het vlug voor bekeken houdt. We staan er voor de rest van de week moederziel alleen.
**Het is gelukkig niet al kommer en kwel. Het bewoond huis is tevens een bar, waar vroege vissers eerst hun koffie halen en in de namiddag uitstapmensjes er een toetje verorberen. Dat maakt dat daar een bakker langs gaat en wij die kunnen laten stoppen voor eigen mondvoorraad. Het weer wordt de tweede dag veel beter om de volgende dag hemels te worden. Water, groenten en vlees hebben wij voor minstens acht dagen in geslagen.
**We staan op het strand en tot aan de voet van een berg. De zon moet tot rond tienen wachten om over de top te geraken om dan tot na telkens weer fabuleuze ondergangen haar warmte af te geven. La Fabriquilla ligt aan het natuurreservaat van Cabo de Gata , op een boogscheut van salinas, zoutmijnen, heerlijk uitgangspunten voor prachtige wandelingen.
**Af en toe rijdt een auto en per dag zelfs een paar bussen onze berg op om via het mooie landschap
de faro ofte vuurtoren te bezichtigen (zie foto)
De bussen stoppen halverwege omdat de weg te smal wordt en omdat de helling gemiddeld 10% is gaan de mensen ook niet verder. Spijtig want ze missen, beneden de andere kant van de berg, het zicht op Las Sirenas die alhoewel normale zeemeerminnenvormen missend (zie foto) toch een ommetje waard zijn.
** We staan nog steeds op dezelfde plaats en dit al een drietal weken. La Marina DElx. Buiten het komen en gaan van nieuwe buren campers gebeurt er weinig. Alhoewel, een Britse buur ontdekt waarom wij nooit een volle batterij krijgen via onze zonnepanelen en herstelt het euvel. Onze Franse buur heeft achteruit tegen een muur gereden met een ferme deuk als gevolg. Hij verwijt de constructeur te licht materiaal te gebruiken. Zijn TV werkt niet, waardoor zijn vrouw al om18.00 u naar bed gaat. Een andere dag krijgt hij nog juist gas genoeg binnen om wat water aan het koken te krijgen. Als hij rijdt vliegt zijn koelkastdeur al eens open dit te koppelen aan een zoektocht naar de inhoud. Zijn afvalwatertank kan niet meer worden afgesloten omdat de computer verkeerd signaleert dat hij vol is, Zijn banden die hij ( te hoog) tot 5.5kg blaast zakken in geen tijd naar 3 à 3.5 kg. De camper is één jaar oud.
** Er komen steeds meer campers toe, veelal zijn het al overwinteraaars die hier tot Nieuwjaar en later zullen blijven of die zoals wij verder trekken naar oftewel naar Portugal of Marokko. Veel Duitsers en bijna evenveel Nederlanders, geen Belgen. Als er dan toch een wit met rode plaat de parking oprijdt blijkt het een Nederbelg te zijn, een Nederlander die in ons land komt schuilen voor redenen die meestal een financiële oorsprong hebben.
** Onze politiekers en nog meer onze clerus met absolute top Mgr Leonard zorgen er voor dat de Nederlanders niet meer naar Belgenmoppen op zoek gaan, het begrip Belg lijkt een klucht op zich te zijn geworden. En dan nog met mijn eigenlijke voornaam .Leonard.
**Dat de ene wandeling de andere niet is bewijzen fotos in bijlage. Het is heel naar door een van de vele bouwprojecten te wandelen, apocalyptisch zelf. Het lijkt alsof op een bepaalde werkdag iemand een fluitsignaal gaf en iedereen liet vallen wat hij ter hand had, naar huis ging en nooit meer terug kwam. Het lijkt niet alleen , het is ook zo. Heel raar. Aan wat geheel, of toch bijna afgewerkt raakte hangt hier en daar een door de zon verkleurde affiche se vende te koop. Voor 100.000 euro wordt je eigenaar van nieuwbouwwoningen met drie slaapkamers, gemeenschappelijk zwembad en alle normaal comfort.
Ver weg van, leven mensen met minder comfort, gewoon met minder alles zoals mag blijken uit die andere foto.
**Tijd is niet meer ingedeeld in uren, dagen of weken, tijd is tijd. Tijd om te eten, tijd om weg te gaan en ooit, tijd om terug te keren. We zijn dus al een hele tijd in La Marina dElx of Elche, het meest zorgeloze leven dat een mens zich kan indenken te leven. Een doorsneedagje: s Ochtends is het koud, zon 13 graden dus blijven we liggen tot de zon op de camper zit en dat is pas rond 8.30. Rika maakt koffie, ik rij met onze Italiaanse fiets (oh ja we hebben een fiets gekocht gekregen- zie foto) naar de bakker. Na het ontbijt doet Rika de schoonmaak van het interieur, ik doe buiten de afwas. Zij gaat dan lopen (maar komt wel telkens terug) ik ga op het strand mijn scharnieren en wat buikspierdingen doen gedurende een uurtje. Daarna volgt un déjeuner sur sable. Op het strand doen we kruiswoorddingetjes, cryptogrammen afwisselend met serieuze lectuur.
A le cinque, aperitief sur lherbe. Un petit rosé met olijfjes en wat chorizo. Rika tekent dan meestal en ik doe wat aan culinair niet te hoge standjes. We wachten na eten op het TV nieuws van 19.00 u om een of andere kerkvader een door het publiek niet verstane verspreking uit zijn mouw te horen en zien schudden. Homos zijn ziekelijke types, aids bij ons en in Afrika, hebben de slachtoffers zelf gezocht maar arme pedofiele priesters van 85, sukkelaars zijn het. Na de Wereld draait door tekent Rika verder terwijl ik voorlees gedurende een uurtje tot het bedtijd is
**Slecht nieuws. Mijn zoon belt dat iemand die ons zeer dierbaar is zwaar ziek is. Ik voel me zo ongemakkelijk hier te leven waar ik leef terwijl zij, heel zeker vol twijfels, spanningen en ik vermoed toch ook hoop en veel moed de dagen in een kliniek moet doorbrengen. In die dagen mis ik het dat wij geen huis meer hebben in West- Vlaanderen om dichterbij te zijn. In België in een camper leven in deze tijd van het jaar is echter niet te doen.
** We hebben de 700 meter en het adrenaline-extract dat door ons lichaam joeg overleefd en ook de camper is er netjes, alhoewel gepekeld, door gesparteld. De weg die we te gaan hadden, kennen wij en nemen hem, als hij droog ligt, laverend tussen putten en bulten. We volgen het gekregen advies op. Niet twijfelen, door rijden, zeker niet remmen en houdt rechts aan ( de grootste putten liggen links). Intussen wordt onze camper aangemoedigd als ware hij een paard. We zijn zeker al over de helft, nog 200, nog 100 meter. Als we de geasfalteerde weg bereiken moeten we over een serieuze bult. De voorwielen doen het maar dat is niet genoeg want we trekken op de achterwielen. Zonder gas bij te geven gaan we er niet over, teveel gas geven en we zitten op de laatste meters in de jus. Ik hoor Rika Yes roepen en realiseer dat we het gemaakt hebben.
** Wij weten twee Franse campers staan op enkele kilometers en mogelijks ook een gevaarlijke plaats. We zullen hen verwittigen en daarna gaan we ons op een 20-tal km in een palmboompark plaatsen om op adem te komen. Na een paar uren staan we in een storm alla Amerikaanse huricane tv-beelden. Stortvlaag op stortvlaag en verschrikkelijke wind. Het zal de hele nacht duren en ook nog s morgens wat ons doet beslissen een paar honderd km verder naar meer zuiders gelegen gedeeltes van Spanje te trekken.
** We rijden zowat 300km voor we weer wat blauwe lucht zien. We zijn niet ver van Allicante aan de Costa Blanca, dus ook niet ver van de plaats, waar ik denk en hoop, als we ons nomadenbestaan stoppen, mijn dagen te mogen beëindigen, La Marina de Elx. Niet dat er veel valt te beleven, maar is veel zon en er is de zee, meer heb ik eigenlijk niet nodig en gelukkig voor mij, Rika is evenveel fan als ik.
Oktober2010
**Rupit in Catalonië is een van onze favoriete plaatsen waar wij niet kunnen aan voorbij rijden en er zelfs een heuse omweg voor maken. De Tafelberg in Kaapstad is een soort uithangbord voor die stad. Hier liggen tafelbergen bij de vleet.(zie foto) Hoge loodrecht vallende flanken en bovenaan een plateau van waarop de wereld onderaan bij elke oogopslag bij je andere beelden naar binnen zuigt. Maar daarvoor moet je wel eerst naar een plateau wandelen, kruipen of klauteren. Zeven km. klimmen we naar boven om te zien hoe mooi het daar beneden wel is en . om te verdwalen en dan moet een mens ook nog terug liefst langs de meer herkenbare weg langs waar we gekomen zijn. 14km staat op de stappenteller
** We hebben er de ganse parking, een paar voetbalvelden groot voor ons alleen. In het weekend staat hij vol wagens van als klimmers uitgeruste groepen, ook bussen en enkele campers. Het is er koud s nachts. Hoog gelegen en toch nog omringd door bergen waardoor de zon laat zichtbaar wordt en s avonds vroeg verdwijnt. We halen geen 10 graden en aan de kust zijn het er 28.
**Op onze weg naar meer warmte, hebben we een pitstop bij onze vriend Mark Debroux, miskend schilderend genie. Hij zou zoveel meer kansen hebben te verkopen, mocht hij terug in Brugge wonen, maar hij houd zich koppig aan zijn biotoop, een van alles en nog wat afgelegen Spaans dorpje en een woonst met het comfort van een Afrikaanse hut. Maar Mark krijgen ze niet kapot, hij is overtuigd dat het goed wordt. InchAllah.
** Onze verwende ogen en geesten kunnen blijvend genieten van prachtige landschappen in het binnenland onderweg naar Sant Carles de la Rapita, waar een arm van de Ebro de zee vervoegd. De Ebro heeft een uitgestrekte delta waar her en der kleine dorpjes ingesloten door rijstvelden de vlakte wat reliëf geven. Het is een bijzondere plaats, tevens een gevaarlijke.
**Het weer is nog prachtig en overdag staan we op een door god en iedereen verlaten strand (zie foto) en als de wind later opsteekt trekken we een dorpje, Els Muntells, in om te nesten voor de nacht. Dit gaat dan langs zulke smalle wegen, dat ik mijn blik alleen op voor wat voor mij ligt durf te richten en de oh- en ahs van Rika aan mij voorbij laat gaan. Tegenliggers, als die er zijn zie je gelukkig van zover afkomen dat een van de twee ergens op een kleine verbreding blijft staan en flikkert dat de andere mag doorrijden.
**Rika organiseert een weer eens afpeigerende wandeling op een steeds maar nauwer wordende zandstrook tussen de zee en het brakke water van de Ebro-watervlakken. De teller zal, als we terug zijn, op 15km staan en ondertussen lopen we op manshoogte van muggenwolkje naar muggenwolkje en lager tegen de grond verplaatsen zich honderdduizenden libellen. Bij elke stap lijkt het een beetje op opspattend water maar het zijn vijftig of honderd of nog meer verstoorde gele libellen.
** een dag later is het gedaan met het mooie weer. De wind komt uit zee en voert een wolkendek met zich mee. Rond 10 uur gaat Rika lopen en ik wacht nog om op het strand mijn turnoefeningen te doen. 10.30 ik ga op het strand om vast te stellen dat de zee wel heel dicht genaderd is en ik mijn ding niet zal kunnen doen. 11.00 Rika komt terug van lopen en zegt dat we ingesloten zijn, honderd meter van bij ons heeft de zee het strand overspoeld en zich verbonden met de Ebro. We gaan in die richting wandelen door het water lopend en om vast te stellen dat we daar niet kunnen door rijden en best wachten tot de zee zich terug trekt.
14.00 de zee zou al moeten achteruit gegaan zijn en toch blijven kleine rivieren het strand en de stroom voeden. We spreken met een koppel kyters. Een niet hoopgevend gesprek vooral door de donkere blikken uit hun Spaanse ogen. Die situatie zou wel een paar dagen kunnen aanhouden zeggen ze. Leuk is anders maar wij hebben eten genoeg bij, we staan droog en en plus de zon is terug. Er staat nog een camper van kyters iets verder, en we wachten af; als die vertrekt en er door de smurrie geraakt dan wij ook misschien,en zo niet morgen of overmorgen. 15.00 een van de sportieve jonge gasten komt bij ons, hij spreekt behoorlijk Engels. Hij zegt dat wij zo vlug mogelijk moeten vertrekken. Vannacht zal de wind fel opsteken, gemengd met regen en ook waar we staan zal alles onderlopen. Je hebt echt geen keuze zegt hij, en ook, nu loopt ginder op de verharde weg verder weg nog volk rond die kunnen helpen indien nodig, morgen zal hier geen mens naartoe komen. En zij en de nog een paar andere die er nog staan rijden met 4X4 en they love it om eens door zon miserie te rijden,
**Roger en out. Zeteltjes in de camper, motor aan en go, voor de meest spannende 700 meter uit ons leven, waar twijfelen of nog erger stoppen tussenin desastreuze gevolgen kunnen hebben.
4/10/10 **We hadden voor we vertrokken al eens gezegd van eens alle ministaten aan te doen. Ok, het is zo ver, Andorra de laatste van de reeks, hebben we achter de rug. Het is niet allemaal verloren en we zijn niet ontgoocheld, maar aan mogelijke volgelingen zouden we het echt niet aanraden. **Iemand had me gezegd dat autobanden er zeer goedkoop zijn. Ik ben gaan shoppen bij drie van de vele bandenopleggers. 117 dan 125 en de laatste 107 euro voor een Michelinband, 185/75r16 type Agilis gelegd en geëquilibreerd. Weet iemand hoeveel die bij ons kosten? **We nemen een alternatieve route naar Rupit in Spanje.
3/10/10 **De Catharen zal voor een volgende gelegenheid zijn, we gaan de Pyreneeën in, op weg naar onze laatste te bezoeken ministaat, Andorra. Eens Perpignan achter de rug begint het meer en meer te klimmen en als we ons slingeren op de route des cols komen we in landschappen terecht die letterlijk en figuurlijk adembenemend zijn. Rijden tussen 50 miljoen jaar oude knobbeltjes die gemakkelijk tot pieken van 3000 meter halen, dat doet wel iets met een mens. **Rika ziet een wegwijzer naar Ille sur Tet (sorry) en meent zich te herinneren dat iemand daar iets over had gezegd. We nemen de afrit en luttele minuten later staan we voor een door de natuur zelf gemaakt meesterwerk, Les Orgues dIlle sur Tet.( zie foto) Een samenspel van water, mineralen en klimaat dat miljoenen jaren nodig had om te worden wat het is en nu over zijn hoogtepunt met verval bedreigt wordt. Er zijn weinig plaatsen waar zoiets te bezichtigen valt, Serre-Ponçon in de Alpen, Cappadocië in Turkije en Bice Canyon in de USA. **En we slingeren maar en we klimmen meer dan we dalen en als we Saillagousse binnen rijden vinden we het tijd om ons tentje neer te zetten. Het is een dorpje op het platteau van de Cerdan, bijna in Spanje, niet ver van Andorra maar vooral, het is Catalaans. We hebben geluk er zijn feesten aan de gang, een voetbalmatch, een rommelmarkt en het talrijkst bij gewoond een traditionele Catalaanse dansenfestival( zie foto). Niet dat ze vree goe dansen, maar de sfeer en de begeleidende muziek en al die welgezinde mensen. We gaan gelukkig naar onze kazemat.
2/10/10 **We zitten op onze landkaarten te blokken met assistentie van gps Bernard. Rika wil graag de Pays de Cathars, een enig mooie streek, doorkruisen. We hebben wel een probleem, de meteo. **Het zou kunnen regenen, maar erger er is een sterke mistral en ook tramontagne, twee winden die gemakkelijk aan 100km/u geraken. We besluiten langs de kust te blijven en rijden tot La Franqui, een doods verlaten vakantiedorp. Het is gelegen tegen een klif, met een enorm groot zandstrand dat bij hoogtij voor het grootste deel onder water komt te staan. Tussendoor is het heerlijk om een niet zo onromantische, supergezonde wandeling te maken. ** De plaatselijke weerman vertelt dat het er alleen maar slecht aan toe zal gaan in de Languedoc- Roussillon. Daar zijn wij, dus daar moeten we weg.
30/9/10 **Bonjour Leo, verwelkomt de bakker. We zijn in Marseillanplage. Het is er voor ons een beetje thuis komen. Ieder jaar komen we er in het najaar voor een paar dagen en in het voorjaar op de terugweg opnieuw. Het is een gekende camperplaats. Nog steeds staan ze op het strand langs de weg naar Sète bumper tegen bumper. In het dorp mogen ook weer campers staan op het marktplein ( dit voor de camperaars die ons lezen). Probleem is dat men de waterbevoorrading afgesloten heeft. Aan een plaatselijke figuur, een dakloze man, aan wie wij al eens een centje geven voor een koffie of een litertje wijn, vraag ik waar hij zich van water voorziet. Probleem opgelost, wij kunnen voltanken voor we verder gaan.
29//10
**We rijden door Les Alpilles, een kalkgebergte met hoogtes die nooit boven de 500 gaan. Kaal en grijs met zwart, het geeft een speciaal nogal dramatische indruk als je er bij somber weer door moet rijden. Les Baux de Provence is een dorp dat tot voor kort nog één ruïne was maar een grondige restauratie onderging en nu en juweeltje en toeristische trekpleister is geworden .
** Vlak, vlakker dan vlak na een paar uur rijden, dit moet de Camargue zijn. Kudden witte paarden hier en troepen
zwarte stieren(zie fotos) daar zijn er om het te bevestigen. Ook de hevige wind maakt deel uit van het spektakel als de Rhône haar duivel, le Mistral, loslaat. ** Port de Bouc, Port St Louis, Salin de Gir aud, Aigues Mortes of Les Saintes Maries de la Mer. We zouden ze allemaal nog graag eens aan doen, maar we moeten kiezen en het wordt Les Saintes Maries, een bedevaartsoord tout court, maar toch meer speciaal voor zigeuners, die jaarlijks grote bijeenkomsten hebben om Sara(zie foto) te vereren. Wat zegt het volksgeloof?
**Na de dood van Jezus, werden drie Marias en hun meid, Sara, een Egyptische, op een stuurloos schip gezet dat afvaarde in de richting van Frankrijk. Twee Marias waren tantes van Jezus, de derde was Maria Magdalena. De boot strandde in de nabijheid van het huidige Saintes M.. De tantes en Sara vestigden zich ter plaatse om de lokale bevolking te bekeren, Maria Magdalena ging verder op bekeren. Toen eeuwen later Zigeunerbevolkingen in de streek kwamen hoorden ze spreken van een heilige die dezelfde huidskleur had als die van hen die ze dan ook zonder verwijl gingen aanbidden.
Jaarlijks komen duizenden en duizenden zigeuners voor een tweedaagse bedevaart, waarbij zij het beeld van Sara naar de zee brengen en de tweede dag de witte beelden door locals naar haar toe gebracht worden.
Was het Dan Brown die suggereerde dat Jezus gehuwd is geweest met Maria Magdalena en dat ze een kind hadden, genaamd Sara?
27/9/10
** Er is iets eigenaardigs met onze GPS had ik al eens gedacht rijdend door Toscane en nu dus weer hier in de Provence. Bernard brengt ons geregeld op heel kleine baantjes, meer voor lokaal gebruik en wij slingeren zo van dorp naar dorp. Op zich is dit het geen we het liefst hebben. Ik zeg tegen Rika zou onze Bernard dat misschien door hebben maar zij denkt dat het komt door dat we, op aanraden van onze vriend Cissen, hem in gesteld hebben op rijden aan snelheden beneden de 80km en hij daardoor kleinere baantjes is beginnen uitkiezen. Help, heeft iemand de waarheid ten pachte?
** We rijden naar het kerkhof van Saint Rémi de Provence omdat we die plaats kennen. In het begin dat wij met de camper weg gingen zochten wij regelmatig refuge bij kerkhoven wegens een paar plezante voordelen. s Nachts is het er rustig en er is altijd een kraantje om de mensen gelegenheid te geven de graven van hun dierbaren te onderhouden.
**Saint Rémi is de plaats waar Vincent Van Gogh verbleef in een psychiatrische instelling maar toelating kreeg van de directeur om buiten te gaan schilderen. Je kunt er nu zijn kamertje (zie foto) bezoeken en een wandeling maken naar plaatsen waar hij misschien of daadwerkelijk heeft zitten werken. Emouvant.
25/9/10
**We gaan staan in La Motte en Provence, een klein dorp met een paar plezante straatjes, een mooie omgeving en een heuse waterval (zie foto) nogal excentriek Le Saut du Capelan, de sprong van de kapelaan genaamd (zie foto) helemaal excentriek is de bewegwijzering voor die waterval. Een wijdbeens pastoorfiguurtje met tussen de benen een vloed van een grijsogend liquide( zie foto). De gedachten zijn vrij en sommige voorbijgangers durven zeer ver gaan, zelf erotisch tot pornografische opmerkingen toe zegt een petit vieux die ogenschijnlijk een genietende vaste stek heeft op het bankje naast het kunstwerk.
**Zoals op zoveel plaatsen in Frankrijk is een gratis service voor lozing en aanvullen met drinkbaar water. Hier moet je er wel het nodige materiaal voor hebben om aan te sluiten. Een Italiaan heeft dat niet. Om dat wij hem helpen komt hij een uur later ons uitnodigen voor de lunch. Hun woordenschat Frans en Engels is hoogstens samen 35 woorden, Rikas Italiaanse niet meer. Ten zeerste vereerd mag ik de ganse tijd voor tolk spelen. Wij zijn bij deze uit genodigd om hen een bezoek in hun thuisbasis Verona te brengen.
XX
25/9/10
Na Luxemburg, Liechtenstein, San Marino, (het Vaticaan dat we door afwezigheid van Dicky op dat moment op bezoek in Great Britan geen bezoek waardig achtten) wilden wij voor we later Andorra aandoen ook de ministaat van Boonen en Henin en tutti quanti, met name Monaco met ons nederig bezoekje vereren. Tarara, geen vierkante centimeter parking om ons ook maar voor een korte wijle in te leven in wat het moet zijn, rijk zijn. Teneinde het nageslacht te kunnen bewijzen that we were there, heeft Rika een foto al rijdend door het rijk vreemdpoeper Albert van Monaco( ah ja, want de onzen zou eigenlijk ook die titel kunnen dragen en moeten verdragen) genomen. **
Wij zijn nooit gehaast, maar waren toch blij dat we van de kust, genoemd Côte dazur, konden afslaan en al vlug in die andere wondere wereld, genaamd La Provence, ons zelf tot gast uit te roepen.
XX
24/9/10
We krijgen het niet over ons hart om nu al Frankijk binnen te rijden en juist voor de grens slaan we af van de kust weg naar een plaatsje dat Dolceacqua heet, de naam alleen al. Voor ons word het meteen na een lekkere pasta ook dolce farniente. Arrivederci Italia, ciao, ciaaaaaaaooooooooo..
XX
22/9/10
Als we ooit in Marokko willen geraken moeten we er aan denken af en toe deze bestemming te naderen. We nemen de kustweg langs de Rivieras, de hel voor campermensen. Tenzij op plaatsen waar de bergen recht in zee vallen en je zeker niet kunt staan is de ganse kust afgezet voor behouden aan privéstranden. Nog nooit zoveel na elkaar over zoveel km. het plakister verboden voor campers van 0 tot 24 uur. mogen lezen.
En toch vinden we er eentje, een plaatsje verscholen tussen lage palmbomen in Lavagna. We hebben er moeten bijnemen dat we op twee meters van de Aurelia-baan staan, 24 op 24 druk bezet en dat daarachter, op 20 meter van ons dus, de treinverbinding Rome-Genova loopt. Tgv op tgv, gesausd met intersteden en lokale bommeltjes en s nachts goederentreinen, de een na de andere. Maar het was een mooi strand en na twee nachten konden we geen keuk meer zeggen maar bruin dawwe waren.
XX
20/9/10
Chianti is de wijnstreek gelegen tussen Firenze en Siena. Radda in Chianti, Grève in Chianti ze laten niets liggen om hun streek te promoten. Als we in Grève zijn is de zon weer van de partij. Tijd om wat te bekomen. Zeteltjes en tafeltje buiten. Aperitieven met een flesje chianti classico, een rugeta-slaatje met peccorino, wat brood en pestou. Ja Chianti ligt klaarblijkelijk in het verlengde van de Hof van Eden.
XX
18/9/10 Adam en Eva in de Hof van Eden, wij in Toscane.(zie foto). Wijngaarden, Middeleeuwse dorpen, robuuste villas en halve kastelen van wijnboeren en kapitaalkrachtige buitenlanders, die her en der heuvels domineren, hun tuinen die afwisselen met de wildheid van een bos of een rotspartij. Een mooi samengaan van gave natuur en menselijke inbreng. **
Elk dorp heeft wel iets te bieden, historisch, kunst of prachtige natuur. We kiezen er een drietal uit: Massa Marittima, (zie foto) San Gimignano en Volterra. Drie hoogvliegertjes **
Ook in onze hemel blijkt het te kunnen regenen en het is niet zomaar een vlaagje. Het water slaat te pletter op het dak van onze camper, dat we er echt niet gerust in zijn. Aangevuld met enorme donder en bliksem en een nieuw ontstaan riviertje dat zich een weg baant tussen onze voor- en achterwielen, zijn we op weg om een nacht met slapeloze momenten te beleven.
