29//10
**We rijden door Les Alpilles, een kalkgebergte met hoogtes die nooit boven de 500 gaan. Kaal en grijs met zwart, het geeft een speciaal nogal dramatische indruk als je er bij somber weer door moet rijden. Les Baux de Provence is een dorp dat tot voor kort nog één ruïne was maar een grondige restauratie onderging en nu en juweeltje en toeristische trekpleister is geworden .
** Vlak, vlakker dan vlak na een paar uur rijden, dit moet de Camargue zijn. Kudden witte paarden hier en troepen
zwarte stieren(zie fotos) daar zijn er om het te bevestigen. Ook de hevige wind maakt deel uit van het spektakel als de Rhône haar duivel, le Mistral, loslaat. ** Port de Bouc, Port St Louis, Salin de Gir aud, Aigues Mortes of Les Saintes Maries de la Mer. We zouden ze allemaal nog graag eens aan doen, maar we moeten kiezen en het wordt Les Saintes Maries, een bedevaartsoord tout court, maar toch meer speciaal voor zigeuners, die jaarlijks grote bijeenkomsten hebben om Sara(zie foto) te vereren. Wat zegt het volksgeloof?
**Na de dood van Jezus, werden drie Marias en hun meid, Sara, een Egyptische, op een stuurloos schip gezet dat afvaarde in de richting van Frankrijk. Twee Marias waren tantes van Jezus, de derde was Maria Magdalena. De boot strandde in de nabijheid van het huidige Saintes M.. De tantes en Sara vestigden zich ter plaatse om de lokale bevolking te bekeren, Maria Magdalena ging verder op bekeren. Toen eeuwen later Zigeunerbevolkingen in de streek kwamen hoorden ze spreken van een heilige die dezelfde huidskleur had als die van hen die ze dan ook zonder verwijl gingen aanbidden.
Jaarlijks komen duizenden en duizenden zigeuners voor een tweedaagse bedevaart, waarbij zij het beeld van Sara naar de zee brengen en de tweede dag de witte beelden door locals naar haar toe gebracht worden.
Was het Dan Brown die suggereerde dat Jezus gehuwd is geweest met Maria Magdalena en dat ze een kind hadden, genaamd Sara?
27/9/10
** Er is iets eigenaardigs met onze GPS had ik al eens gedacht rijdend door Toscane en nu dus weer hier in de Provence. Bernard brengt ons geregeld op heel kleine baantjes, meer voor lokaal gebruik en wij slingeren zo van dorp naar dorp. Op zich is dit het geen we het liefst hebben. Ik zeg tegen Rika zou onze Bernard dat misschien door hebben maar zij denkt dat het komt door dat we, op aanraden van onze vriend Cissen, hem in gesteld hebben op rijden aan snelheden beneden de 80km en hij daardoor kleinere baantjes is beginnen uitkiezen. Help, heeft iemand de waarheid ten pachte?
** We rijden naar het kerkhof van Saint Rémi de Provence omdat we die plaats kennen. In het begin dat wij met de camper weg gingen zochten wij regelmatig refuge bij kerkhoven wegens een paar plezante voordelen. s Nachts is het er rustig en er is altijd een kraantje om de mensen gelegenheid te geven de graven van hun dierbaren te onderhouden.
**Saint Rémi is de plaats waar Vincent Van Gogh verbleef in een psychiatrische instelling maar toelating kreeg van de directeur om buiten te gaan schilderen. Je kunt er nu zijn kamertje (zie foto) bezoeken en een wandeling maken naar plaatsen waar hij misschien of daadwerkelijk heeft zitten werken. Emouvant.
25/9/10
**We gaan staan in La Motte en Provence, een klein dorp met een paar plezante straatjes, een mooie omgeving en een heuse waterval (zie foto) nogal excentriek Le Saut du Capelan, de sprong van de kapelaan genaamd (zie foto) helemaal excentriek is de bewegwijzering voor die waterval. Een wijdbeens pastoorfiguurtje met tussen de benen een vloed van een grijsogend liquide( zie foto). De gedachten zijn vrij en sommige voorbijgangers durven zeer ver gaan, zelf erotisch tot pornografische opmerkingen toe zegt een petit vieux die ogenschijnlijk een genietende vaste stek heeft op het bankje naast het kunstwerk.
**Zoals op zoveel plaatsen in Frankrijk is een gratis service voor lozing en aanvullen met drinkbaar water. Hier moet je er wel het nodige materiaal voor hebben om aan te sluiten. Een Italiaan heeft dat niet. Om dat wij hem helpen komt hij een uur later ons uitnodigen voor de lunch. Hun woordenschat Frans en Engels is hoogstens samen 35 woorden, Rikas Italiaanse niet meer. Ten zeerste vereerd mag ik de ganse tijd voor tolk spelen. Wij zijn bij deze uit genodigd om hen een bezoek in hun thuisbasis Verona te brengen.
XX
25/9/10
Na Luxemburg, Liechtenstein, San Marino, (het Vaticaan dat we door afwezigheid van Dicky op dat moment op bezoek in Great Britan geen bezoek waardig achtten) wilden wij voor we later Andorra aandoen ook de ministaat van Boonen en Henin en tutti quanti, met name Monaco met ons nederig bezoekje vereren. Tarara, geen vierkante centimeter parking om ons ook maar voor een korte wijle in te leven in wat het moet zijn, rijk zijn. Teneinde het nageslacht te kunnen bewijzen that we were there, heeft Rika een foto al rijdend door het rijk vreemdpoeper Albert van Monaco( ah ja, want de onzen zou eigenlijk ook die titel kunnen dragen en moeten verdragen) genomen. **
Wij zijn nooit gehaast, maar waren toch blij dat we van de kust, genoemd Côte dazur, konden afslaan en al vlug in die andere wondere wereld, genaamd La Provence, ons zelf tot gast uit te roepen.
XX
24/9/10
We krijgen het niet over ons hart om nu al Frankijk binnen te rijden en juist voor de grens slaan we af van de kust weg naar een plaatsje dat Dolceacqua heet, de naam alleen al. Voor ons word het meteen na een lekkere pasta ook dolce farniente. Arrivederci Italia, ciao, ciaaaaaaaooooooooo..
XX
22/9/10
Als we ooit in Marokko willen geraken moeten we er aan denken af en toe deze bestemming te naderen. We nemen de kustweg langs de Rivieras, de hel voor campermensen. Tenzij op plaatsen waar de bergen recht in zee vallen en je zeker niet kunt staan is de ganse kust afgezet voor behouden aan privéstranden. Nog nooit zoveel na elkaar over zoveel km. het plakister verboden voor campers van 0 tot 24 uur. mogen lezen.
En toch vinden we er eentje, een plaatsje verscholen tussen lage palmbomen in Lavagna. We hebben er moeten bijnemen dat we op twee meters van de Aurelia-baan staan, 24 op 24 druk bezet en dat daarachter, op 20 meter van ons dus, de treinverbinding Rome-Genova loopt. Tgv op tgv, gesausd met intersteden en lokale bommeltjes en s nachts goederentreinen, de een na de andere. Maar het was een mooi strand en na twee nachten konden we geen keuk meer zeggen maar bruin dawwe waren.
XX
20/9/10
Chianti is de wijnstreek gelegen tussen Firenze en Siena. Radda in Chianti, Grève in Chianti ze laten niets liggen om hun streek te promoten. Als we in Grève zijn is de zon weer van de partij. Tijd om wat te bekomen. Zeteltjes en tafeltje buiten. Aperitieven met een flesje chianti classico, een rugeta-slaatje met peccorino, wat brood en pestou. Ja Chianti ligt klaarblijkelijk in het verlengde van de Hof van Eden.
XX
18/9/10 Adam en Eva in de Hof van Eden, wij in Toscane.(zie foto). Wijngaarden, Middeleeuwse dorpen, robuuste villas en halve kastelen van wijnboeren en kapitaalkrachtige buitenlanders, die her en der heuvels domineren, hun tuinen die afwisselen met de wildheid van een bos of een rotspartij. Een mooi samengaan van gave natuur en menselijke inbreng. **
Elk dorp heeft wel iets te bieden, historisch, kunst of prachtige natuur. We kiezen er een drietal uit: Massa Marittima, (zie foto) San Gimignano en Volterra. Drie hoogvliegertjes **
Ook in onze hemel blijkt het te kunnen regenen en het is niet zomaar een vlaagje. Het water slaat te pletter op het dak van onze camper, dat we er echt niet gerust in zijn. Aangevuld met enorme donder en bliksem en een nieuw ontstaan riviertje dat zich een weg baant tussen onze voor- en achterwielen, zijn we op weg om een nacht met slapeloze momenten te beleven.
XX
17/9/10
Het weer wordt minder goed en dan is het beter dat we richting van Frankrijk beginnen te rijden, tot Marina di Grosetto. Het weer wordt nog slechter, warm, doef, bewolkt en dreigend met regen. Het is anders een mooie plaats om te wandelen in de bossen maar we beslissen morgen het binnenland in te trekken.
XX
15/9/10
Als we van La Dispoli verlaten, rijden we niet ver naar een plaatsje aan de Tirreense Zee, Montalto Marina. De meeste vakantiegangers zijn vertrokken. s Nachts hebben we het ganse dorp bijna voor ons alleen. Overdag komen er op het strand enkele frigoboxtoeristen en een groter aantal, misschien wel 50 zwartjes en Pakistani, de helft van hun lichaamgewicht behangen met saccoches, paraplus of parasols, zonnebrillen en een varia aan prullaria. Nog nooit zoveel keer grazie gezegd op één dag, na elke afwimpeling iets van hun spullen te kopen. Het doet pijn die sukkelaars zo te moeten bejegenen, allemaal jonge mannen die hard zouden kunnen werken maar die s avonds niets of slechts weinig verkocht hebbend met honger in bed moeten kruipen. **
Ik bel een paar keer naar mijn nicht. Er is voorlopig geen ruzie meer geweest, ze spreekt niet met haar dochter.
XX
14/9/10
We geraken uit de bergen op weg naar Rome. We hebben afgesproken dat we de stad niet gaan bezoeken, het wordt een uitsluitend familiebezoek. Twee à drie dagen zouden wij bij een nicht van mij verblijven. Haar dochter, die haar vriend en drie kinderen wonen in. Na wel geteld één dag, uur op uur, zijn we terug weg, in ruzie. Jammer voor mijn nicht, want wij zien elkaar doodgraag. **
Ze heet Marie Rose, ze was een heel mooi Brussels meisje als ze op 16 à 17 jaar trouwt met Enzo, een Italiaan. Hij had zoals in die tijd gebruikelijk van uit het zuidelijke Bari een contract om twee jaar in de Waalse kolenmijnen te werken. Daarna werkt hij in een Italiaans restaurant en nog later openen ze een winkel in lederwaren telkens in Brussel. En ineens verhuizen ze naar Rome. Als het koppel dan nog eens afkomt stapt zij uit hun Mercedes in bont van echte beesten gekleed als een star. Een paar jaar later ga ik, op reis in Italië, voor een paar dagen bij hen langs. Een immense dubbele villa, op een terrein van enkele hectaren. Allemaal van hen. Ik kijk binnen mijn ogen uit naar de drie opeenvolgende salons, de ene groter en chiquer dan de andere. Zijn slaapkamer waar ik mag logeren, een kitscherig maar rijk gedoe, is gevuld met op rijtjes geklasseerde kostuums met bijpassende schoentjes ( want Enzo is zowel klein als stokmager), geel met geel, purper met purper. **
Een paar jaren later ga ik terug op bezoek, hij leek er nog op vooruit gegaan te zijn. Hij vraagt me mee om met de nog dikkere Mercedes zijn pachten te gaan ontvangen. Mijn nicht daar tegenover was intussen de meid geworden, ook als hij mensen ontving. Onder die mensen waren ook lieven. Soms feestjes tot 100 man, zei ooit zijn dochter. **
Weer later op bezoek in hun huis aan zee, was Marie Rose slaaf geworden. Hij liep s morgens even rond op de promenade en inviteerde naar zijn goesting mensen, soms een tiental, voor de lunch. En dan was het te koud of te warm, te zacht of te hard gebakken.
Ondertussen had ik voor mezelf al lang uitgemaakt, terecht of niet, dat Enzo een maffiosi is.
Ondertussen viel er ook een echtscheiding. Marie Rose hield er twee eigendommen aan over. Een degelijk villa-achtige duplexwoning en een schoenwinkel in een goed gelegen winkelstraat. Hij hertrouwde en zijn vroegere oogappel, zijn dochter Lisa, werd persona non grata op verzoek van de nieuwe. **
Lisa was getrouwd met een Algerijn, die ooit rijk zou worden zei hij. Intussen leden ze honger en de moeder waarvan ze voordien beschaamd was, werd haar reddingsboei. Ze ging inwonen. De Algerijn werd niet rijk en bleef maanden hangen in zijn land waar hij nog andere vrouwen had en een echtscheiding volgde. **
Intussen had Lisa en man, geld nodig gehad en werd de verkoop van de schoenwinkel een must. En, terwijl ze dan toch bij een notaris zaten, liet ze haar moeder tekenen dat zij mede-eigenaarster is van de villa. Een paar jaar later leerde Lisa een nobody kennen die haar welwillend zijn sperma leende voor een derde kind en voor de rest terecht is gekomen in wat voor hem het Luilekkerland bij uitstek moet zijn. Niet werken, een meid, een wijf en je voor de rest niets aantrekken ook niet van de twee zoons die niet perce op hem zaten te wachten. Nu wordt Marie Rose, getiranniseerd, uitgebuit door haar dochter. Ze komt al jaren niet verder dan 100 meter van het huis. Om de vuilnis in de bak te gooien. Ze heeft 600 per maand van de gemeente die ze integraal moet afgeven. Ik kon daar niet langer op toezien zonder te kunnen verzekeren dat niets zou gebeuren. **
Ik ben triest, maar dat is niets in vergelijking met mijn nichtje, zij moet verder haar lijdensweg ondergaan. Levenslang gevangenis in haar eigen huis. Ze beseft dat wel. **(zie foto)
XX
12/9/10
We trekken verder het gebergte in hoger en hoger. Ons doel zijn de Monte Sibillini met als stopplaats Casteluccio, een dorp gelegen op 1450 meter (zie foto)
Het is op afstand omringd door een soort toplesse reuzen die de boomgrens met hun tot 2500 meter overschrijden en de twee, het dorp en de bergen worden gescheiden door een bijzonder eigenaardige vallei, de Piano Grande ( zie foto). Het is moeilijk te schatten hoe groot die vlakte is maar men zegt dat het het grootste voetbalveld ter wereld is, sedert er ooit een match is gespeeld van 100 tegen 100 spelers. Maar dat zegt zeker niet genoeg over hoe immens groot en indrukwekkend de vallei is. Het had ook 10000 tegen 10000 gekunnen maar scheidsrechter Debleeckere was niet vrij die dag. Het dorp zelf doet weinig moeite om er opgeblonken uit te zien, een troost eigenlijk. Ooit waren er een 700 inwoners maar door terugkerende incestueuze dinges werd dat herleid tot nog een 150 tot men vreemde schaapherders begon aan te trekken. Toen wij aan het wandelen waren zon 2000 meter hoog ontmoetten we zon herder, een vriendelijke Roemeen die op die hoogtes zes maanden per jaar met zijn 700 schapen leeft.
Voor mensen die graag wandelen, noteer het Sibbilinigebergte. U kunt niet ontgoocheld terugkomen.
XX
10/9/10
We zijn weer op weg en op ons eentje. Plezante wandelingen gedaan, vooral omdat Lamberto zowat elke wilde vijgenboom in de streek weet staan en hun vruchtjes zijn nu op hen best. Vijgen zelf, rijp van de boom plukken, cest un régal. Ook een plezant verjaardagsfeestje mee gemaakt en we prijzen ons gelukkig dat we zoals voorzien niet voortijdig zijn weg gegaan. Het is de gewoonte dat op het einde de totale rekening wordt voor gelegd en dat dit verdeeld wordt onder het aantal deelnemers. Wisten we totaal niet. Dat was gisteren . We rijden door de Appinino Umbrio, de Appenijnen dus. Urbano, Gubbio, Assisi en andere, met een opeenvolging van heuvels en laag gebergte telkens een brok wilde bijna onaangetaste natuur. Volgen ongezien sprookjesachtige valleien zoals de Spoletovallei voor het hooggebergte zich aanmeldt. De bergflanken zijn bezaaid met oude dorpjes, waarbij wij een keuze om even te blijven aan het toeval overlaten. Assisi hadden wij uitgesloten, een bedevaartsoord met vijf miljoen bezoekers zijn twee redenen om er niet te stoppen. Het wordt Trevi (zie foto)een nog door toeristen miskend juweel. Als een roofvogelnest hoog op zijn bergtop is het stadje half omgeven door bergen tot in de nog begroeid met olijfbomen. Ze maken er de beste olie van Italië. Het is ook de streek van de truffels en een speciale saus ervan gemaakt. Als onze frigo opengaat slaat een walm van het spul je neusgaten binnen. Trevi, wat niets te maken heeft met de Romeinse fontein ( Tre vie= drie wegen, straten) gaat nog steeds gebukt onder de slagen toe gebracht door de zware aardbeving in september 1996. Een mooi gedeelte is hersteld maar er staan nog meerdere kranen en wat Rika vond dat er nogal veel en alleen mannen in de straten lopen, wil zeggen dat er nog altijd met man maar niet teveel macht verder af gewerkt wordt
XX 8/9//10 We zijn blijven hangen bij onze vrienden in Montefiore, na hun gemeend aandringen om mede met de familie Sues verjaardag te vieren. Ze is vandaag 66 geworden. Het wordt een bonte bende van een 20 à 30 tallige Italo- Brittenmix waar wij zowat de witte konijnen zijn because ons nomadenbestaan. Ze geraken er niet over uitgepraat.
Sue is Engelse en ze heeft een zuster, ook Sue die juist één jaar en twee dagen ouder is. En een verhaal
Het verhaal start een kleine twee jaar voor haar geboorte, zo rond eind 1942, begin 1943. Haar vader dient bij RAF (de Britse luchtmacht) en is al een hele tijd niet thuis ergens oorlog aan het voeren. Als hij ongeveer eind 43 terug komt vertelt zijn vrouw Sues moeder hoe hard ze het heeft gehad en ook dat ze mama is geworden van een dochtertje dat ze Susan heeft genoemd en waarvan hij uiteraard de vader niet kan zijn. De man begrijpt dat het moeilijke tijden zijn en kan de misstap vergeven maar wil hem ook vergeten. Hij stelt zijn vrouw voor de keuze, de baby of hem. Het kindje wordt geadopteerd, ze hervatten hun leven en binnen de kortste keren is zij terug in verwachting en wordt tegen september (opnieuw) een dochtertje geboren dat raar maar waar ook Susan zal heten. Vader sterft, een stuk later moeder en niets of niemand zegt Sue iets over het bestaan van de andere Sue. Op haar sterfbed overhandigt mama een klein stapeltje brieven, correspondentie onder geliefde echtgenoten. Sue leest er een, maar wil liever niet verder snuisteren en wachten tot ze zich daarvoor gereed voelt.
Ze trouwt, heeft kinderen, scheidt en trouwt opnieuw met Lamberto haar huidige echtgenoot.
De andere, één jaar oudere Sue, heeft gewacht tot haar beide pleegouders overleden zijn om op zoek te gaan naar haar roots. We zijn dan al in de late jaren 80. Het wordt een lange zoektocht waarbij ze de naam van hààr vader niet kan traceren en als ze uiteindelijk ontdekt wie haar moeder is, valt het op dat haar naam wordt vernoemd in stukken. Ze begrijpt er niks van, ja ze is geboren in september weliswaar twee dagen later maar dat neemt ze voor een vergissing tot ze uiteindelijk vaststelt dat ook het jaar verschillend is. Haar vader vindt ze niet, haar moeder is dood en haar hoop is vanaf dan dat ze een zus heeft. Het eerste praktisch spoor dat ze vindt is het telefoonnummer van jongere Sues ondertussen ex echtgenoot. Die weigert gegevens door te geven. Ze laat haar telefoonnummer achter. De man belt zijn dochter en vraagt haar, haar moeder op te bellen met melding dat ze eens een nummer moet opbellen. Jongste Sue is dan aan het apresskiën in Andorra. Het eerste wat in haar opkomt is dat ze misschien erfgename is van god weet van wie. Ze twijfelt te bellen maar de jolige bende hitst haar op. Ze belt. Hier Sue, je had gevraagd om je op te bellen. Ja, zit je? Mijn naam is eveneens Sue en ik ben je halfzuster. Can we meet? Twee dagen later haalt Sue, Sue af aan het vliegveld van Barcelona.
Terwijl ik hiemee bezig ben, zitten twee dames, Sue en Sue,(zie foto) voor mij aan tafel zich als verschrikkelijke lachtaarten mekaar verschrikkelijk gaarne te zien.
In haar research is Sue de oudste te weet gekomen dat hun Mom tussen het brievenstapeltje op haar sterfbed een eigen brief aan haar dochter had gedropt waarin ze haar geheim prijsgaf.
Jongere Sue had na haar scheiding de brieven van haar ex verbrand en gedacht waarom zou ik die andere niet ook verbranden. De zussen zouden elkaar mogelijks dan vele jaren vroeger in de armen hebben kunnen nemen.
Voor ons is het nu tijd om de camper af te halen die we hebben laten nazien op veiligere remmogelijkheden en dan is t van: we vieren feest tot morgen vroeg en zingen; volare ooohooo. Ciao
XX 7/9/10 We zijn aangekomen bij onze vrienden Sue (Suzan) en Lamby (Lamberto). We hebben hen leren kennen in Portugal. Een dorpje in Appenijnen (Montefiore Conca), met prachtige zichten op dit licht berg- tot heuvelachtig landschap. We wisten het Lamberto is een verteller die geen stiltes verdraagt en desnoods drie keer hetzelfde overdoet beter dan dat je de klok zou horen tikken. Een straf, echt op zijn Italiaans, verhaal. Geef er aandacht aan als je ooit denkt met de auto door Italië te reizen. Hij is aan het rijden als hij plots eenpok hoort, een licht voorwerp dat tegen zijn auto slaat. Hij rijdt verder tot hij wordt aangemaand te stoppen door een auto die hem volgt.
Scusie Senore heb je geen pok tegen je auto gehoord. Ja zegt Lamby. Dat was jij die tegen mijn achteruitkijkspiegel reed zegt de nette meneer. Sorry zegt Lamby. t Is niks zegt de andere, t is 250. Dat wordt iets voor de verzekering vindt onze vriend. Ach komt laat vallen geef me 100 en je bent van alle papperassen af en ik kan verder zegt de Nette. Ik heb er maar 50 bij me liegt Lamby. Deal zegt de andere en verdwijnt na ontvangst met zijn dikke bmw, vlugger kan het niet. Lamby heeft intussen zijn verhaal al aan buren, vrienden en graag luisterenden gedaan en iedereen zegt, oh die ouwe truc met een kogeltje dat pok zegt als ze het schieten tegen je auto en dan geld komen vragen voor een inderdaad kapotte spiegel. Lamby maakt zich nu nog furieus dat hij blijkbaar de enige Italiaan was die er nog nooit van gehoord had en zo 50 kwijt speelde.
XX 5/9/10
We strijken neer in la Republica di San Marino, waarschijnlijk de kleinste republiek ter wereld, 61 km2 groot. Het telt een 30.000 inwoners en er wonen er een 10.000 buiten de republiek. Plezant is dat als er vijfjaarlijks verkiezingen zijn zij gratis hun reis betaald worden om ter plaatse te komen kiezen. Kan handig zijn om je verlof te regelen. De hoofdstad, ook San Marino ligt op de Monte Titano zo,n 750 meter hoog. Er loopt een lift naartoe of je kunt het ook via ongeveer 1 km trappen doen. Deden wij zelf twee keer, en de tweede keer was naar benden gaan juist niet even moeilijk of klimmen. Zo het gevoel dat je benen een eigen leven beginnen te leiden en lijden.
XX 4/9/10 We maken ons gereed om verder te trekken. De rugpijn wordt dragelijker. Het is nog steeds erbarmelijk warm en alleen het zeebriesje over de middag maakt dat in- en uitademen niet tot een zware job herleid wordt. In een mail verwijst mijn goeie vriend Cis naar de uitwijzing van Roma Zigeuners in Frankrijk, jokend of ik Sarko bij gelegenheid de les wil gaan spellen.
Misschien krijgt hij nog de gelegenheid mij hetzelfde ivm Berlus in Italië te vragen. Een hoop van de uitgewezenen zijn, lijkt het, ondertussen hier aan gekomen, met alle gevolgen van dien. Romas hebben een zeer slechte reputatie en als ervaringsdeskundige kan ik beamen dat ze die soms niet gestolen hebben. Van iemand die in Roemenië reisde vernam ik dat ook de niet Romasbevolking daar, er nogal racistische tegenover staat, spijts, zo zei de iemand, hij het zigeunervolk zeer lieve mensen vond. Mijn mening is dat waarschijnlijk een internationaal georganiseerde dievenbende aan het werk is. Deze avond zelf zijn wij van volgend getuige: Een Roemeense camionette staat een paar meters van ons geparkeerd. De duisternis valt in en een tweede komt er bij staan en nog iets later een grotere. Onmiddellijk gaan ze als mieren tekeer en beginnen ze kartonnen dozen slecht met tape aaneen geflanst over te laden. Ik loop er tussen door en Rika ziet vanuit de camper dat één man al mijn bewegingen volgt. Ik vind het mijn plicht de politie met bureel om de hoek op de hoogte te brengen. Er gebeurt niets. Een half uur later vertrekt de kleine file van drie. Waren het dieven of brave huisvaders, ik zou het niet kunnen zeggen, maar ik twijfel en dit mag als racistisch over komen maar ik heb er geen goed oog in. Hopelijk strijken ze niet neer in Brugge, want dat is nog wat andere toebak dan de ex-bischoppelijke verhaaltjes die nu de mensen conversatie geven. Finale: Misschien heeft ofwel Sarko, ofwel de oppositie, ofwel de media met of zonder opzet slecht gecommuniceerd en moest men het gehad hebben over dievenbenden en niet over een Volk.
XX
3/9/10
Van het zuidelijk (Pinarella) front weinig nieuws tenzij dat onverwachts enkele dagen geleden een stekende rugpijn me heeft herleid tot een verticaal levend zoogdier. Nu, we paren het plezant nuttige aan het onaangename en leven voor een groot deel van de dag op het strand tot betere tijden zich aankondigen. Er schijnen reacties te zijn op onze vertellementen, maar ons Rika is er nog niet in geslaagd ze tevoorschijn te laten toveren.
XX
19/8/10
We zijn in Italië maar het valt echt niet op. Tot in Bolsano dat in ondertitel komt na de Duitse benaming Bozen is het allemaal Duits wat de klok slaat. De bouwstijl, worsten en vooral de taal. De Italiaanse overheid heeft er duidelijk geen zon problemen mee als de Fransen om minderheden bij hun doen te laten. Kennen we dat ook niet een beetje van bij ons, alhoewel: minderheid!!!!
We stoppen in een vergeten gat, Naturns in het Italiaans Naturno, waar je nergens met een camper mag blijven staan. Gekookt en gebraden na een wegens de hevige warmte hels ritje, stoppen wij toch maar op het eerste beste plekje schaduw. Een in een kraampje verkopende worstenman, zegt dat er geen probleem kan zijn. Uit eeuwige dankbaarheid koop ik een klein worstje voor een grote prijs,3. Eerste signaal dat Italië een duur land is.
XX 20/8/10 Italië heeft een wijd net van gratis staanplaatsen met service van water en toilet. We kiezen er een in een boekje met alle plaatsen over gans Europa waar je gratis of tegen lage prijzen kunt staan en rijden tot Bassano del Grappa zonder te weten wat er te beleven valt. We hebben, shame on us, geen gids voor het noordelijk deel. Toevallig belt mijn dochter Sylvie en blijkt dat wij op een parel van een stadje zijn gevallen. We zullen er uiteindelijk drie dagen blijven hangen met een dag in Vicenza. Uiteraard niet alles maar toch veel is te herleiden naar de naam Andrea Palladio, een 16eE. architect. (Zie fotos van de brug en de Villa la Rotonda)
Een groot aantal van zijn villas, eerder kleine paleizen, werelderfgoed van Unesco. Google maar eens.
XX
23/8/10
We zijn in Venetië en ik zal nooit meer zeggen of schrijven, het Brugge van het zuiden. Anders, onvergelijkbaar anders. Het Canal Grande, San Marco(zie foto) het verkeer op de reien, busboten, taxiboten, vrachtvervoer, privéboten en het commerciële gondelgedoe( zie foto), nee het is toch heel wat anders en heel wat echter dan wat zich bij ons afspeelt. Maar weg van dat, Brugge blijft altijd schone.
Wat verschrikkelijk tegenvalt, ook de vorige dagen, is de prijs die je moet betalen om ergens binnen te gaan zoals bijv de Duomo. Dit en het lange wachten in files bij temperaturen rond de 40à 45 graden,zorgen ervoor dat wij ipv enkele dagen beslissen ons anker de volgende dag al te lichten op zoek naar een strandje met ergens een beetje schaduw.
XX
29/8/10
Al die tijd staan wij ondertussen in Pinarella, een strand aan de Adriatische Zee. Over die zee valt wel iets te zeggen. Er naartoe loop je over een prachtig zandstrand dat echter eindigt voor je een voetje in het water kun zetten in een groene strook van stinkende algen, strook die ook nog meters ver in de zee doorloopt. Walgelijk en toch kuieren of zwemmen daar mensen in rond. Het strand zelf is over kilometers bezet met ligstoelen en bijhorende parasols. Het is not done of misschien wel zelf verboden er op je handdoekje te gaan liggen. Ik ga bij een uitbater van een van zon concessies naar de prijs vragen die 20 per dag per persoon blijkt te zijn. En zonder parasol probeer ik. Dat doen wij niet. Iets verder kan het wel tegen 6 en nog elders lukt het al voor 4.50. s Avonds verneem ik van een buur dat er op wandelafstand wel een strook voor gratis handdoekje leggen bestaat. Dat is het voordeel van niet afstandelijk te doen en maar proberen je zo verstaanbaar mogelijk te maken in het Italiaans. Het zijn zeer lieve en hulpvolle mensen. Maar hoe ze dat ook zijn, ons naar een internetpoint brengen lukt niet, ook niet door twee zich in het zweet zettende politieagenten. Qua grootte moet Pinarella moet vergelijkbaar zijn met Blankenberge
XX
30/8/10
Eindelijk zien we onze eerste niet Italiaanse camper en het is dan nog een Belg enfin de nummerplaat want de eigenaar ervan is een Italiaanse Waal. De man vraagt of ik hem eens kan uitleggen waar BHV eigenlijk over gaat. Hij is al de ganse tijd in zijn streek van Mons aan Jean et Toutlemonde uitleg proberen te krijgen en niemand ginder weet iets intelligenter te zeggen dan dat het een twistpunt is tussen Zij en Ons. Hij vindt dat het verschrikkelijk jammer zou zijn als Vlaanderen zijn onafhankelijkheid zou uitroepen. Kijk, zijn camper komt van Oostende, zijn veranda van Brugge, tout vient de la Flandre. A suivre monsieur De Wever????
XX 16/8/10 Ik ben wel niet van plan er een echt dagboek van te maken door per dag iets te melden, maar het weer en andere omstandigheden zijn ernaar om momenteel toch iets dergelijks te doen. We zijn in Altkirch in Alsase ( Elzas), we vinden er geen straat die een beetje vlak is tenzij een strook die zowat de hoofdbaan naar het stadje is. Wel plat maar met veel lawaai en vroeg opstaan dus. Dit en het feit dat het blijft regen maken dat we nogal vlug te been zijn om verder te trekken. Jammer want ik had maar al te graag een paar woorden gewisseld met enkele locals. Spijts Frankrijk zijn alle dorpen er Duitsnamig en spreken de mensen onder elkaar een soort gesplet, (erger dan plat dus) Duits. XX 17/8/.10 Eindelijk is het gestopt met regenen. We rijden Zwitserland binnen, nu niet echt het land van mijn dromen spijts de soms bijna bovenmenselijk prachtige natuur. We gaan dat dus vlug afhaspelen. Basel, Wintherthur en we stoppen in Vaduz, de hoofdstad van het ministaatje Liechtenstein. De autoplaten beginnen steevast met mijn initialen F(ranquet)L(eo) maar staan in feite voor Furstendom Liechtenstein. Want het staatje heeft een echte vorst die woont in een echt kasteel hoog in de bergen ( zie foto) . Rika stelt terecht vast dat alle meneertjes zo midden in de week zo mooi in hun maatpakken zitten, waarbij en supplement meestal een modieuze das geshowd wordt. Mooi maar niet meer van deze tijd denkt ze. Mis, want in Liechtenstein krioelt van de banken en een bank eist van zijn personeel dat soort van outfitjes, ook bij ons nog een beetje. Ik spreek als ervaringsdeskundige. Het staatje is eigenlijk een stukje Zwitserland met een apart statuut, waar rijke burgers wel enig voordeel kunnen uit putten. De munt is er de Zwitserse frank, Vaduz voetbalclub speelt in de Zwitserse competitie en noem maar op. Een tip voor niet gejaagde reizigers die door Zwitserland zouden trekken. Men denkt nogal eens dat je verplicht bent een vignet te kopen om in het land te mogen reizen. Niets is minder waar. Wij hebben er geen wat dan het enorme voordeel brengt dat je Gps, ingesteld op geen tolwegen je soms via derderangwegen door een prachtig decor brengt. Je moet dan wel tijd en een gps hebben XX 18/8/10 De dag begint goed als we de parking in Vaduz willen verlaten. Je mag er s nachts gratis staan, maar vanaf 7.00 tot 17.00 moet je na één uurtje gratis 0.50 betalen. Het is dat laatste dat de machine me vraagt als we een stuk na zeven vertrekken. Ik steek één euro in de gleuf, krijg iets terug dat ik zonder bekijken voor 50 cent neem. Ik geraak met mijn ticket niet buiten en roep de Vaduz politie op. De man vraagt dat ik gedetailleerd het ganse proces zou faken er me erna op wijzend dat er met CHF franken en niet met euro dient betaald. Ik heb er geen. Na over en weer argumenteren zegt de vriendelijke agent dat het vaderland Liechtenstein dan maar 0.63 eurocent verlies aan ons zal maken. Danke, bitte en het bareel gaat open. De dag eindigt ook bijna slecht. Zoals gezegd rijden wij op alternatieve wegen geleid door onze Bernard-gps. Die brengt ons over de Flüelapas, 2383meter hoog met wat sneeuw aan de top.(zie foto). Prachtig, prachtig. Er op en erover en als we bijna aan de voet aan de overkant zijn, na verschrikkelijke haarspeldbochten en meer dan 10% stroken, leg ik onder het rijden mijn hand op Rikas hoofd en stel, dat ons bakske dat goed gedaan heeft. Helemaal beneden (met hoerechance) blijkt ineens dat wij geen remmen meer hebben. Paniek. Ik kan alleen maar zeggen dat het nu bewezen is dat Rika geen houten kop heeft en verder bezoeken wij een garage die er geen meer is maar de man ons zegt dat hij er zo vier per dag aan zijn deur krijgt. Dat het alleen komt omdat ik teveel geremd heb. Maar ik rem op de motor zeg ik. En zonder dat je het weet heb je ook 1000 keer je voet op de rem gezet antwoord hij. Laten afkoelen en weer aanzetten is zijn advies. Maar we moeten nog over een pas, de Ofenpas , 2149 meter. Maar gezien ik dit hier nu tik moet het goed af gelopen zijn, ook met Rika die een uurtje met waarschijnlijk een nogal verhoogde hartslag gezeten heeft.
