XX
14/9/10
We geraken uit de bergen op weg naar Rome. We hebben afgesproken dat we de stad niet gaan bezoeken, het wordt een uitsluitend familiebezoek. Twee à drie dagen zouden wij bij een nicht van mij verblijven. Haar dochter, die haar vriend en drie kinderen wonen in. Na wel geteld één dag, uur op uur, zijn we terug weg, in ruzie. Jammer voor mijn nicht, want wij zien elkaar doodgraag. **
Ze heet Marie Rose, ze was een heel mooi Brussels meisje als ze op 16 à 17 jaar trouwt met Enzo, een Italiaan. Hij had zoals in die tijd gebruikelijk van uit het zuidelijke Bari een contract om twee jaar in de Waalse kolenmijnen te werken. Daarna werkt hij in een Italiaans restaurant en nog later openen ze een winkel in lederwaren telkens in Brussel. En ineens verhuizen ze naar Rome. Als het koppel dan nog eens afkomt stapt zij uit hun Mercedes in bont van echte beesten gekleed als een star. Een paar jaar later ga ik, op reis in Italië, voor een paar dagen bij hen langs. Een immense dubbele villa, op een terrein van enkele hectaren. Allemaal van hen. Ik kijk binnen mijn ogen uit naar de drie opeenvolgende salons, de ene groter en chiquer dan de andere. Zijn slaapkamer waar ik mag logeren, een kitscherig maar rijk gedoe, is gevuld met op rijtjes geklasseerde kostuums met bijpassende schoentjes ( want Enzo is zowel klein als stokmager), geel met geel, purper met purper. **
Een paar jaren later ga ik terug op bezoek, hij leek er nog op vooruit gegaan te zijn. Hij vraagt me mee om met de nog dikkere Mercedes zijn pachten te gaan ontvangen. Mijn nicht daar tegenover was intussen de meid geworden, ook als hij mensen ontving. Onder die mensen waren ook lieven. Soms feestjes tot 100 man, zei ooit zijn dochter. **
Weer later op bezoek in hun huis aan zee, was Marie Rose slaaf geworden. Hij liep s morgens even rond op de promenade en inviteerde naar zijn goesting mensen, soms een tiental, voor de lunch. En dan was het te koud of te warm, te zacht of te hard gebakken.
Ondertussen had ik voor mezelf al lang uitgemaakt, terecht of niet, dat Enzo een maffiosi is.
Ondertussen viel er ook een echtscheiding. Marie Rose hield er twee eigendommen aan over. Een degelijk villa-achtige duplexwoning en een schoenwinkel in een goed gelegen winkelstraat. Hij hertrouwde en zijn vroegere oogappel, zijn dochter Lisa, werd persona non grata op verzoek van de nieuwe. **
Lisa was getrouwd met een Algerijn, die ooit rijk zou worden zei hij. Intussen leden ze honger en de moeder waarvan ze voordien beschaamd was, werd haar reddingsboei. Ze ging inwonen. De Algerijn werd niet rijk en bleef maanden hangen in zijn land waar hij nog andere vrouwen had en een echtscheiding volgde. **
Intussen had Lisa en man, geld nodig gehad en werd de verkoop van de schoenwinkel een must. En, terwijl ze dan toch bij een notaris zaten, liet ze haar moeder tekenen dat zij mede-eigenaarster is van de villa. Een paar jaar later leerde Lisa een nobody kennen die haar welwillend zijn sperma leende voor een derde kind en voor de rest terecht is gekomen in wat voor hem het Luilekkerland bij uitstek moet zijn. Niet werken, een meid, een wijf en je voor de rest niets aantrekken ook niet van de twee zoons die niet perce op hem zaten te wachten. Nu wordt Marie Rose, getiranniseerd, uitgebuit door haar dochter. Ze komt al jaren niet verder dan 100 meter van het huis. Om de vuilnis in de bak te gooien. Ze heeft 600 per maand van de gemeente die ze integraal moet afgeven. Ik kon daar niet langer op toezien zonder te kunnen verzekeren dat niets zou gebeuren. **
Ik ben triest, maar dat is niets in vergelijking met mijn nichtje, zij moet verder haar lijdensweg ondergaan. Levenslang gevangenis in haar eigen huis. Ze beseft dat wel. **(zie foto)
