**Oei, na twee jaar zonder,zit ik weer met bronchitis. Bijna niet te geloven in dit prachtig zonnig weer zou je denken, maar soms komt een bedrieglijk koud windje vermomd als bries opsteken en een mens heeft het zweten ( of juist niet). Wij dus naar de apotheek om antibiotica die hier zonder voorschrift te grabbel gegooid worden. Gelukkig staat boven de titel in de het eigenaardig schrift, dat het Berbers is, ook de Duitse vertaling genoteerd.
**Nu we weer op ons eentje zijn gaan we zo teruggetrokken mogelijk leven. We slaan eten op voor een week, gaan zoeken en vinden een stek op de boord van een klif met zien en horen van de oceaan waarin talloze zwarte puntjes, surfers vertegenwoordigend, ploeterend hun prachtige sport met letterlijk vallen en opstaan beoefenen.
** Deze dagen lopen er ook meer éénbultige woestijnschepen dan mensen voorbij daar beneden op het strand. Van uit de Sahara trekken kudden noordwaarts voor een hele lange tocht naar de streek van Essaouira. In verscheidene karavanen lopen een paar duizend beesten voorbij. Een enig mooi schouwspel, soms hartverscheurend ook, als jongen hun mama uit het oog verloren hebben omdat de groten vlugger lopen dan hun jonge pootjes vermogen. Heel achteraan elke karavaan zie je dan een kluts kleintjes aanbengelen die dan hopelijk s avonds als er gerust wordt via hun eigen geluid met hun moeder herenigd worden. *Van een ingewijde verneem ik dat ze langs de stranden moeten lopen omdat ze zich anders teveel tegoed doen aan de al niet te welig groeiende groenbegroeiing in de streek van Agadir. Noordwaarts zijn enorme bossen van eerder verwilderde arganiers, waarin lek-mijn-lipjes-festijntjes toe gelaten zijn. En die lipjes, dat zijn er met een D-cup hé
** Ik zou niet mee gaan wandelen met Rika, maar dan toch. Ik heb helemaal geen goesting om door die enorme camping te lopen, omdat dan een soort depressiviteit door mij trekt, maar ik doe het toch. Wij kijken ook aan het uitgestalde bij een touristtrapachtig prullaria verkopend winkeltje.
*Laat nu al dit tijdsverlies bepalend zijn voor het lot om totaal onverwacht een oud vrouwtje te laten voorbij gaan. Mimi. Verleden jaar hebben we enkele weken samen met twee in de tachtigtigers samen gestaan. François en Mimi Chopin, Bretoenen uit Brest. We leerden van hen houden, zij van ons.
*comment ça va vraagt Rika en Mimi weent. Onze collegue ( zo noemde hij andere camperaars) is in november laatst overleden en ze is op de camping met vrienden, maar het is niet meer hetzelfde.
*Mimi, blijft uren aan een stuk herinneringen ophalen.Ze praatten nog veel over ons zegt ze en dat François in zijnCahier de bord schreef Leo est partie, dommage.
*In gedachte pleeg ik met een variante daarop plagiaat.
