**We krijgen elke dag weer, zon overdosis spektakelnatuur voor de ooglens, dat we het onderweg van Mhamid naar Merzouga spelen van dat hebben we al gezien. We rijden ons ritje tot tegen vier uur, en stoppen op een plaatsje dat er vrij plat uit ziet. Bij nader toezien blijkt dat we naast een kerkhof staan. Goeie buren, weinig gerucht.
*De dodenakker zelf ziet er luguber eenvoudig uit. Een steen, de hoogste, aan het hoofd, een andere aan het voeteinde. Sommigen leggen er nog wat vrolijke keien rond en thats it. Alle kopjes zijn uiteraard naar Mekka gericht.
*Ook een niet te onderschatten voorval vandaag is de passage door het dorp Alnif, het centrum van een streek waar ze de beste frietaardappel van Marokko telen. De ervaringsdeskundige in mij zal later toegeven dat dit in het zand geteeld patatje de smaakpapillen weergaloos via een verheven stadium van culinair genot, de hersenen doen smelten van vervoering.
**s Anderendaags rijden we door een alledaagse soort provinciestad, Rissani, ware het niet dat dit de bakermat is van de Dynastie van de Alaouis en dat zijn de voorvaderen van van de huidige koning Mohamed VI. Er is een mausoleum maar niet-moslims hebben geen bezoekrecht. Nu ja, zo koningsgezind om daarover triest te worden zijn we ook niet.
**En dan Merzouga, volgens sommigen gelegen in de Coca Cola Sahara en inderdaad de woestijn wordt over enkele kilometer ontsiert met reclamepanelen voor slaap- en eetgelegenheden, maar het blijft toch een place to have been.
* In Merzouga vriest het s nachts, dus hebben we behoefte aan ons elektrisch vuurtje, dus stroom, dus camping. We beklagen de jonge gasten die hier s avonds aankomen, tegen zonsondergang op een dromedaris gezet worden voor een tocht van twee uur. Ze eten rond een vuur en proberen in een tent de slaap te vatten. Bij zonsopgang zitten ze weer op het beest, krijgen in een verwarmde zaal een quick-ontbijt en op naar de volgende bestemming. Verkleumd zijn die.
*Wij verkiezen zoals steeds te wandelen, maar zullen ervaren dat die bezigheid in de woestijn niet gelijk staat met een tochtje langs de Damse Vaart. De hoogste duin hier is naar schatting een 200 meter hoog. Wij hebben als doel genomen daar bovenop, in dat verschrikkelijk mulle zand, een Tarzankreet te gieren. Rika heeft haar Jane gilletje al lang mogen uitschreeuwen als den dezen ten einde kracht een muisachtig piepje kan uitbrengen.
**We zijn niet de enige levende wezens daarboven. Margot, de naam voor alle kevers die onze wegen kruisen, doet ons alle eer aan door een dansje uit te voeren.
*Als we terug beneden zijn, krijgen wij alle aandacht van de Dromis die zich waarschijnlijk afvragen of dat er weer twee zijn die een ritje willen maken. Neen dus.
HIERNAVOLGEND NOG EEN SERIE FOTOS VAN OA. UIT DE SAHARA
Het is bij wijlen niet volledig nutteloos herinnerd te worden dat er ten lande Marokko, éénbultigen rondlopen die met een arrogante blik en de wetten der traagheid respecterend, zich als waardige weggebruikers over de smalle strook tarmac voortbewegen.
De dieren zijn wel een aangename afwisseling op een weg die niet uitpuilt van wisselende of spectaculaire taferelen. Alleen vraagt een mens zich soms af van wie die beesten zijn want op geen 20 km in het rond lijkt er een spoor van menselijk leven te zijn, en plus waarom ze daar zijn, want er is in de verste verte geen grassprietje te bespeuren.
Iets helemaal anders vormen de duinen eenmaal in Merzouga. De kleuren van de duinen, wisselend met de lichtsterkte en de schaduwen in de door de wind gemaakte uithollingen. Een steeds wisselend landschap zelfs in die mate dat de duinen zelf aan het wandelen gaan als de stormen er aankomen.
Tussen de duinen in liggen soms grote pannen, door de natuur geplaveid met los gesteente. Niet zomaar steentjes because velen onder hen een leeftijd van 550 miljoen hebbend en een rijkdom aan fossielen tellend. Je moet er echt geen dagen in rondlopen om iets te vinden .
Zand, zon, wij en schaduwen. Meer (zand) moet dat niet zijn.
Ik had hierboven nog kunnen toevoegen wind want die was, naar de top toe, hevig aan het rammelen
De sporen van stappen worden binnen de minuut uitgewist. Zware kost, dat ventje is ook niet meer van de jongste, om daar boven te geraken, maar de moeite.
