XX 8/9//10 We zijn blijven hangen bij onze vrienden in Montefiore, na hun gemeend aandringen om mede met de familie Sues verjaardag te vieren. Ze is vandaag 66 geworden. Het wordt een bonte bende van een 20 à 30 tallige Italo- Brittenmix waar wij zowat de witte konijnen zijn because ons nomadenbestaan. Ze geraken er niet over uitgepraat.
Sue is Engelse en ze heeft een zuster, ook Sue die juist één jaar en twee dagen ouder is. En een verhaal
Het verhaal start een kleine twee jaar voor haar geboorte, zo rond eind 1942, begin 1943. Haar vader dient bij RAF (de Britse luchtmacht) en is al een hele tijd niet thuis ergens oorlog aan het voeren. Als hij ongeveer eind 43 terug komt vertelt zijn vrouw Sues moeder hoe hard ze het heeft gehad en ook dat ze mama is geworden van een dochtertje dat ze Susan heeft genoemd en waarvan hij uiteraard de vader niet kan zijn. De man begrijpt dat het moeilijke tijden zijn en kan de misstap vergeven maar wil hem ook vergeten. Hij stelt zijn vrouw voor de keuze, de baby of hem. Het kindje wordt geadopteerd, ze hervatten hun leven en binnen de kortste keren is zij terug in verwachting en wordt tegen september (opnieuw) een dochtertje geboren dat raar maar waar ook Susan zal heten. Vader sterft, een stuk later moeder en niets of niemand zegt Sue iets over het bestaan van de andere Sue. Op haar sterfbed overhandigt mama een klein stapeltje brieven, correspondentie onder geliefde echtgenoten. Sue leest er een, maar wil liever niet verder snuisteren en wachten tot ze zich daarvoor gereed voelt.
Ze trouwt, heeft kinderen, scheidt en trouwt opnieuw met Lamberto haar huidige echtgenoot.
De andere, één jaar oudere Sue, heeft gewacht tot haar beide pleegouders overleden zijn om op zoek te gaan naar haar roots. We zijn dan al in de late jaren 80. Het wordt een lange zoektocht waarbij ze de naam van hààr vader niet kan traceren en als ze uiteindelijk ontdekt wie haar moeder is, valt het op dat haar naam wordt vernoemd in stukken. Ze begrijpt er niks van, ja ze is geboren in september weliswaar twee dagen later maar dat neemt ze voor een vergissing tot ze uiteindelijk vaststelt dat ook het jaar verschillend is. Haar vader vindt ze niet, haar moeder is dood en haar hoop is vanaf dan dat ze een zus heeft. Het eerste praktisch spoor dat ze vindt is het telefoonnummer van jongere Sues ondertussen ex echtgenoot. Die weigert gegevens door te geven. Ze laat haar telefoonnummer achter. De man belt zijn dochter en vraagt haar, haar moeder op te bellen met melding dat ze eens een nummer moet opbellen. Jongste Sue is dan aan het apresskiën in Andorra. Het eerste wat in haar opkomt is dat ze misschien erfgename is van god weet van wie. Ze twijfelt te bellen maar de jolige bende hitst haar op. Ze belt. Hier Sue, je had gevraagd om je op te bellen. Ja, zit je? Mijn naam is eveneens Sue en ik ben je halfzuster. Can we meet? Twee dagen later haalt Sue, Sue af aan het vliegveld van Barcelona.
Terwijl ik hiemee bezig ben, zitten twee dames, Sue en Sue,(zie foto) voor mij aan tafel zich als verschrikkelijke lachtaarten mekaar verschrikkelijk gaarne te zien.
In haar research is Sue de oudste te weet gekomen dat hun Mom tussen het brievenstapeltje op haar sterfbed een eigen brief aan haar dochter had gedropt waarin ze haar geheim prijsgaf.
Jongere Sue had na haar scheiding de brieven van haar ex verbrand en gedacht waarom zou ik die andere niet ook verbranden. De zussen zouden elkaar mogelijks dan vele jaren vroeger in de armen hebben kunnen nemen.
Voor ons is het nu tijd om de camper af te halen die we hebben laten nazien op veiligere remmogelijkheden en dan is t van: we vieren feest tot morgen vroeg en zingen; volare ooohooo. Ciao
XX 7/9/10 We zijn aangekomen bij onze vrienden Sue (Suzan) en Lamby (Lamberto). We hebben hen leren kennen in Portugal. Een dorpje in Appenijnen (Montefiore Conca), met prachtige zichten op dit licht berg- tot heuvelachtig landschap. We wisten het Lamberto is een verteller die geen stiltes verdraagt en desnoods drie keer hetzelfde overdoet beter dan dat je de klok zou horen tikken. Een straf, echt op zijn Italiaans, verhaal. Geef er aandacht aan als je ooit denkt met de auto door Italië te reizen. Hij is aan het rijden als hij plots eenpok hoort, een licht voorwerp dat tegen zijn auto slaat. Hij rijdt verder tot hij wordt aangemaand te stoppen door een auto die hem volgt.
Scusie Senore heb je geen pok tegen je auto gehoord. Ja zegt Lamby. Dat was jij die tegen mijn achteruitkijkspiegel reed zegt de nette meneer. Sorry zegt Lamby. t Is niks zegt de andere, t is 250. Dat wordt iets voor de verzekering vindt onze vriend. Ach komt laat vallen geef me 100 en je bent van alle papperassen af en ik kan verder zegt de Nette. Ik heb er maar 50 bij me liegt Lamby. Deal zegt de andere en verdwijnt na ontvangst met zijn dikke bmw, vlugger kan het niet. Lamby heeft intussen zijn verhaal al aan buren, vrienden en graag luisterenden gedaan en iedereen zegt, oh die ouwe truc met een kogeltje dat pok zegt als ze het schieten tegen je auto en dan geld komen vragen voor een inderdaad kapotte spiegel. Lamby maakt zich nu nog furieus dat hij blijkbaar de enige Italiaan was die er nog nooit van gehoord had en zo 50 kwijt speelde.
XX 5/9/10
We strijken neer in la Republica di San Marino, waarschijnlijk de kleinste republiek ter wereld, 61 km2 groot. Het telt een 30.000 inwoners en er wonen er een 10.000 buiten de republiek. Plezant is dat als er vijfjaarlijks verkiezingen zijn zij gratis hun reis betaald worden om ter plaatse te komen kiezen. Kan handig zijn om je verlof te regelen. De hoofdstad, ook San Marino ligt op de Monte Titano zo,n 750 meter hoog. Er loopt een lift naartoe of je kunt het ook via ongeveer 1 km trappen doen. Deden wij zelf twee keer, en de tweede keer was naar benden gaan juist niet even moeilijk of klimmen. Zo het gevoel dat je benen een eigen leven beginnen te leiden en lijden.
XX 4/9/10 We maken ons gereed om verder te trekken. De rugpijn wordt dragelijker. Het is nog steeds erbarmelijk warm en alleen het zeebriesje over de middag maakt dat in- en uitademen niet tot een zware job herleid wordt. In een mail verwijst mijn goeie vriend Cis naar de uitwijzing van Roma Zigeuners in Frankrijk, jokend of ik Sarko bij gelegenheid de les wil gaan spellen.
Misschien krijgt hij nog de gelegenheid mij hetzelfde ivm Berlus in Italië te vragen. Een hoop van de uitgewezenen zijn, lijkt het, ondertussen hier aan gekomen, met alle gevolgen van dien. Romas hebben een zeer slechte reputatie en als ervaringsdeskundige kan ik beamen dat ze die soms niet gestolen hebben. Van iemand die in Roemenië reisde vernam ik dat ook de niet Romasbevolking daar, er nogal racistische tegenover staat, spijts, zo zei de iemand, hij het zigeunervolk zeer lieve mensen vond. Mijn mening is dat waarschijnlijk een internationaal georganiseerde dievenbende aan het werk is. Deze avond zelf zijn wij van volgend getuige: Een Roemeense camionette staat een paar meters van ons geparkeerd. De duisternis valt in en een tweede komt er bij staan en nog iets later een grotere. Onmiddellijk gaan ze als mieren tekeer en beginnen ze kartonnen dozen slecht met tape aaneen geflanst over te laden. Ik loop er tussen door en Rika ziet vanuit de camper dat één man al mijn bewegingen volgt. Ik vind het mijn plicht de politie met bureel om de hoek op de hoogte te brengen. Er gebeurt niets. Een half uur later vertrekt de kleine file van drie. Waren het dieven of brave huisvaders, ik zou het niet kunnen zeggen, maar ik twijfel en dit mag als racistisch over komen maar ik heb er geen goed oog in. Hopelijk strijken ze niet neer in Brugge, want dat is nog wat andere toebak dan de ex-bischoppelijke verhaaltjes die nu de mensen conversatie geven. Finale: Misschien heeft ofwel Sarko, ofwel de oppositie, ofwel de media met of zonder opzet slecht gecommuniceerd en moest men het gehad hebben over dievenbenden en niet over een Volk.
XX
3/9/10
Van het zuidelijk (Pinarella) front weinig nieuws tenzij dat onverwachts enkele dagen geleden een stekende rugpijn me heeft herleid tot een verticaal levend zoogdier. Nu, we paren het plezant nuttige aan het onaangename en leven voor een groot deel van de dag op het strand tot betere tijden zich aankondigen. Er schijnen reacties te zijn op onze vertellementen, maar ons Rika is er nog niet in geslaagd ze tevoorschijn te laten toveren.
XX
19/8/10
We zijn in Italië maar het valt echt niet op. Tot in Bolsano dat in ondertitel komt na de Duitse benaming Bozen is het allemaal Duits wat de klok slaat. De bouwstijl, worsten en vooral de taal. De Italiaanse overheid heeft er duidelijk geen zon problemen mee als de Fransen om minderheden bij hun doen te laten. Kennen we dat ook niet een beetje van bij ons, alhoewel: minderheid!!!!
We stoppen in een vergeten gat, Naturns in het Italiaans Naturno, waar je nergens met een camper mag blijven staan. Gekookt en gebraden na een wegens de hevige warmte hels ritje, stoppen wij toch maar op het eerste beste plekje schaduw. Een in een kraampje verkopende worstenman, zegt dat er geen probleem kan zijn. Uit eeuwige dankbaarheid koop ik een klein worstje voor een grote prijs,3. Eerste signaal dat Italië een duur land is.
XX 20/8/10 Italië heeft een wijd net van gratis staanplaatsen met service van water en toilet. We kiezen er een in een boekje met alle plaatsen over gans Europa waar je gratis of tegen lage prijzen kunt staan en rijden tot Bassano del Grappa zonder te weten wat er te beleven valt. We hebben, shame on us, geen gids voor het noordelijk deel. Toevallig belt mijn dochter Sylvie en blijkt dat wij op een parel van een stadje zijn gevallen. We zullen er uiteindelijk drie dagen blijven hangen met een dag in Vicenza. Uiteraard niet alles maar toch veel is te herleiden naar de naam Andrea Palladio, een 16eE. architect. (Zie fotos van de brug en de Villa la Rotonda)
Een groot aantal van zijn villas, eerder kleine paleizen, werelderfgoed van Unesco. Google maar eens.
XX
23/8/10
We zijn in Venetië en ik zal nooit meer zeggen of schrijven, het Brugge van het zuiden. Anders, onvergelijkbaar anders. Het Canal Grande, San Marco(zie foto) het verkeer op de reien, busboten, taxiboten, vrachtvervoer, privéboten en het commerciële gondelgedoe( zie foto), nee het is toch heel wat anders en heel wat echter dan wat zich bij ons afspeelt. Maar weg van dat, Brugge blijft altijd schone.
Wat verschrikkelijk tegenvalt, ook de vorige dagen, is de prijs die je moet betalen om ergens binnen te gaan zoals bijv de Duomo. Dit en het lange wachten in files bij temperaturen rond de 40à 45 graden,zorgen ervoor dat wij ipv enkele dagen beslissen ons anker de volgende dag al te lichten op zoek naar een strandje met ergens een beetje schaduw.
XX
29/8/10
Al die tijd staan wij ondertussen in Pinarella, een strand aan de Adriatische Zee. Over die zee valt wel iets te zeggen. Er naartoe loop je over een prachtig zandstrand dat echter eindigt voor je een voetje in het water kun zetten in een groene strook van stinkende algen, strook die ook nog meters ver in de zee doorloopt. Walgelijk en toch kuieren of zwemmen daar mensen in rond. Het strand zelf is over kilometers bezet met ligstoelen en bijhorende parasols. Het is not done of misschien wel zelf verboden er op je handdoekje te gaan liggen. Ik ga bij een uitbater van een van zon concessies naar de prijs vragen die 20 per dag per persoon blijkt te zijn. En zonder parasol probeer ik. Dat doen wij niet. Iets verder kan het wel tegen 6 en nog elders lukt het al voor 4.50. s Avonds verneem ik van een buur dat er op wandelafstand wel een strook voor gratis handdoekje leggen bestaat. Dat is het voordeel van niet afstandelijk te doen en maar proberen je zo verstaanbaar mogelijk te maken in het Italiaans. Het zijn zeer lieve en hulpvolle mensen. Maar hoe ze dat ook zijn, ons naar een internetpoint brengen lukt niet, ook niet door twee zich in het zweet zettende politieagenten. Qua grootte moet Pinarella moet vergelijkbaar zijn met Blankenberge
XX
30/8/10
Eindelijk zien we onze eerste niet Italiaanse camper en het is dan nog een Belg enfin de nummerplaat want de eigenaar ervan is een Italiaanse Waal. De man vraagt of ik hem eens kan uitleggen waar BHV eigenlijk over gaat. Hij is al de ganse tijd in zijn streek van Mons aan Jean et Toutlemonde uitleg proberen te krijgen en niemand ginder weet iets intelligenter te zeggen dan dat het een twistpunt is tussen Zij en Ons. Hij vindt dat het verschrikkelijk jammer zou zijn als Vlaanderen zijn onafhankelijkheid zou uitroepen. Kijk, zijn camper komt van Oostende, zijn veranda van Brugge, tout vient de la Flandre. A suivre monsieur De Wever????
XX 16/8/10 Ik ben wel niet van plan er een echt dagboek van te maken door per dag iets te melden, maar het weer en andere omstandigheden zijn ernaar om momenteel toch iets dergelijks te doen. We zijn in Altkirch in Alsase ( Elzas), we vinden er geen straat die een beetje vlak is tenzij een strook die zowat de hoofdbaan naar het stadje is. Wel plat maar met veel lawaai en vroeg opstaan dus. Dit en het feit dat het blijft regen maken dat we nogal vlug te been zijn om verder te trekken. Jammer want ik had maar al te graag een paar woorden gewisseld met enkele locals. Spijts Frankrijk zijn alle dorpen er Duitsnamig en spreken de mensen onder elkaar een soort gesplet, (erger dan plat dus) Duits. XX 17/8/.10 Eindelijk is het gestopt met regenen. We rijden Zwitserland binnen, nu niet echt het land van mijn dromen spijts de soms bijna bovenmenselijk prachtige natuur. We gaan dat dus vlug afhaspelen. Basel, Wintherthur en we stoppen in Vaduz, de hoofdstad van het ministaatje Liechtenstein. De autoplaten beginnen steevast met mijn initialen F(ranquet)L(eo) maar staan in feite voor Furstendom Liechtenstein. Want het staatje heeft een echte vorst die woont in een echt kasteel hoog in de bergen ( zie foto) . Rika stelt terecht vast dat alle meneertjes zo midden in de week zo mooi in hun maatpakken zitten, waarbij en supplement meestal een modieuze das geshowd wordt. Mooi maar niet meer van deze tijd denkt ze. Mis, want in Liechtenstein krioelt van de banken en een bank eist van zijn personeel dat soort van outfitjes, ook bij ons nog een beetje. Ik spreek als ervaringsdeskundige. Het staatje is eigenlijk een stukje Zwitserland met een apart statuut, waar rijke burgers wel enig voordeel kunnen uit putten. De munt is er de Zwitserse frank, Vaduz voetbalclub speelt in de Zwitserse competitie en noem maar op. Een tip voor niet gejaagde reizigers die door Zwitserland zouden trekken. Men denkt nogal eens dat je verplicht bent een vignet te kopen om in het land te mogen reizen. Niets is minder waar. Wij hebben er geen wat dan het enorme voordeel brengt dat je Gps, ingesteld op geen tolwegen je soms via derderangwegen door een prachtig decor brengt. Je moet dan wel tijd en een gps hebben XX 18/8/10 De dag begint goed als we de parking in Vaduz willen verlaten. Je mag er s nachts gratis staan, maar vanaf 7.00 tot 17.00 moet je na één uurtje gratis 0.50 betalen. Het is dat laatste dat de machine me vraagt als we een stuk na zeven vertrekken. Ik steek één euro in de gleuf, krijg iets terug dat ik zonder bekijken voor 50 cent neem. Ik geraak met mijn ticket niet buiten en roep de Vaduz politie op. De man vraagt dat ik gedetailleerd het ganse proces zou faken er me erna op wijzend dat er met CHF franken en niet met euro dient betaald. Ik heb er geen. Na over en weer argumenteren zegt de vriendelijke agent dat het vaderland Liechtenstein dan maar 0.63 eurocent verlies aan ons zal maken. Danke, bitte en het bareel gaat open. De dag eindigt ook bijna slecht. Zoals gezegd rijden wij op alternatieve wegen geleid door onze Bernard-gps. Die brengt ons over de Flüelapas, 2383meter hoog met wat sneeuw aan de top.(zie foto). Prachtig, prachtig. Er op en erover en als we bijna aan de voet aan de overkant zijn, na verschrikkelijke haarspeldbochten en meer dan 10% stroken, leg ik onder het rijden mijn hand op Rikas hoofd en stel, dat ons bakske dat goed gedaan heeft. Helemaal beneden (met hoerechance) blijkt ineens dat wij geen remmen meer hebben. Paniek. Ik kan alleen maar zeggen dat het nu bewezen is dat Rika geen houten kop heeft en verder bezoeken wij een garage die er geen meer is maar de man ons zegt dat hij er zo vier per dag aan zijn deur krijgt. Dat het alleen komt omdat ik teveel geremd heb. Maar ik rem op de motor zeg ik. En zonder dat je het weet heb je ook 1000 keer je voet op de rem gezet antwoord hij. Laten afkoelen en weer aanzetten is zijn advies. Maar we moeten nog over een pas, de Ofenpas , 2149 meter. Maar gezien ik dit hier nu tik moet het goed af gelopen zijn, ook met Rika die een uurtje met waarschijnlijk een nogal verhoogde hartslag gezeten heeft.
XX We zijn vrijdag en de dertiende . De count down is begonnen en het is nodig. We hebben nood aan andere en bredere horizonnen dan die van de Brugse ring, ook aan tijd over hebben en afspraakloze dagen beleven. Karper zie je hem of zoiets. Natuurlijk zien we terug op menig mooi moment met familie en vrienden waar wij benevens invitaties voor al eens een culinair hoogstandje de Marokkaanse tagine, met succes, hier en daar mochten introduceren. Straks rijden we naar het schijnbaar steeds meer buitenland wordende Wallonië weg van het, tja wat moet je ervan zeggen, Bisdom Brugge. Ik weet nu al met welke Belgian Joke er succesvol op de lachspieren van onze toekomstige buren voor een nacht zal kunnen gewerkt worden. Schouppe en de kleur van zijn nieuwe autoplaten. Een hilarisch ventje is dat. Minder hilarisch lijkt me het moment dat 1500 mensen een staande ovatie gaven aan iemand die toch nogal vaststaand verdacht wordt wetenschap te hebben gehad van minstens 50 seksuele delicten. Binnen een maand of zoiets komen we in Rome, kzal het d aar eens aan den Dicky gaan uitleggen zie. XX 14 aug.2010. We hebben Bernard onze GPS ingesteld en onder een zijn best doend zonnetje rijden we naar Durbuy, onze eerste pleisterplaats. Niets van, het is er zo druk, van alles een beetje te (zie foto van markt Durbuy) dat we beslissen naar Chiny door te rijden, waar we ons geheim plaatsje hebben, om alleen en niet gestoord een paar dagen te kunnen nemen om weer op onze plooi te geraken. Ook weer niets van , de ganse nacht regent het en er worden nog pakken van dat verwacht voor de komende dagen zodat we beslissen, ons heil wat dieper in Frankrijk te gaan zoeken. XX 15 aug 2010 Al jaren aan een stuk de datum dat mensen er me via opbellen of sms-sen aan herinneren dat ik weer een nummertje hoger in de rangschikking van oud zijn ben geworden. Er zijn er zelf die het aandurven te vragen: en hoe oud ben je nu? Het omgekeerde van het jaar waarin ik geboren ben en waarvan de som van beide cijfers gelijk is aan 10 lijkt me een politiek correct antwoord dan. We tanken vol in Luxembug (0.98/L), rijden over Metz en Nancy, waar we beslissen om tot Gérardmer door te rijden om de champagne te ontkurken. Het regent de ganse rit door La Lorraine, een naam die me eerder aan nimfachtige toestanden doet denken vergeleken met Lotharingen, de Nederlandse vertaling. Visachtiger kan toch niet. Gérardmer, een stadje in de Vogezen blijkt ook een toeristentrekpleister te zijn aan een meertje. Met 665meter boven de zeespiegel zal het behalve dat we dicht tegen een zwart dreigende hemel lijken te liggen, ook een stukje kouder worden. We halen ons winterslaapgerei uit de koffer en laten de wereld voor wat hij is en na enkele roemers godendrank zingen we luidkelig dankwoorden voor de milde sponsors uit Londen en Wervik. Ha-le-loe-ja
We zijn stilaan aan de voorbereidingen voor het vertrek begonnen. Dat zal in principe op 14 augustus zijn. Bij de dokter prescripties voor te nemen medicatie voor een jaar ver en die bij de apotheker ophalen. t Is heel wat. Goedkoop aan leesboeken geraken is een andere klus. Voorraad voor een jaar ver is niet te doen, alleen al door het gewicht. Wij leven in de wetenschap dat wij Vlamingen maar vooral Nederlanders zullen ontmoeten met wie wij lectuur zullen uitwisselen
Ook de wachtkamers van andere soorten dokters moeten nog aangedaan worden met in de hoofdrol, onze tandarts. Als je eens gezien hebt hoe die in niet stedelijke gebieden in Marokko tewerk gaan en met welk middeleeuws materiaal ze malheuren veroorzaken vertrek je wel beter met een tandgewijs zo gezond mogelijke mond.
Aha, we weten ook al waar we naartoe gaan. Het Brugge van het zuiden oftewel Venetië en dan doorsteken tot Rome.. Het wordt een maandje Italia, en daarna laten we ons leiden door de temperaturen om zeker nieuwjaar in Marokko te ondergaan.
We zijn een paar weken terug in Brugge. Het treft ons dat heel geregeld mensen ons aanspreken en jammer vinden dat ons stukje niet verder in het Brugsch Handelsblad zal verschijnen. We hebben het erover bij onze vrienden An en Cis uit de sprietwegelstraat die we bij hen thuis hebben uitgenodigd voor een Marokkaanse tagine en bbq. Opzet is dat scwone dochters Febe en Silke met assistentie van Katrien, Rikas zus het voorbereidend groentjes snijden voor hun rekening nemen. Huisbaas Cissen zal de kip roosteren die Rika eerst versneden heeft. An zorgt voor tapas en haar onovertroffen tiramisu en haar nicht Nancy voor een tongstrelende mochito.
En de Leo, ikke dus, heb de zware superviserende verantwoordelijkheid op mijn frêle schouders te torsen.
Terug naar ons gesprek over de stopzetting van onze column. Afgezien van het werken met een deadline en het soms moeilijk bereikbaar zijn van een internetbron, heb ik er altijd plezier in gevonden de stukjes te maken. Een blog, het woord valt. Ok, maar hoe geraak aan je een blog.
Nancy en Rika zetten zich met succes aan het werk en oh jeugdige onstuimigheid Febe wil al direct een fanclub oprichten.
Tegen half augustus gaan we terug de baan op, richting Italia. Hopelijk krijgen onze stukjes op deze blog evenveel aandacht als deze die wij kregen in de drie voorbije jaren. Tot lezens.
Rika en Leo
