**Je moet eens een paar slechte dagen hebben om het geluk beter te smaken als het zich presenteert.
Een schoon moment eerst: We rijden Guelmim binnen die men in reisboekskes, de Poort op de Sahara noemt. Daar begint ie dus, de grote zandbank. Voor ons is het de plaats waar we steevast een gebraden kip met veel frieten eten. Niet aan iedereen aan te raden. De zak patat vullen ze met de blote hand. Goed voor de resistentie zegt Rika dan.
*En dan begint het: langs de enige baan naar het diepe zuiden kunnen we amper genieten van de eerste duinen of we worden gestopt van een flic met camera wat goed is voor een boete van 300 Dirham. Als ervaringsdeskundige kan ik eerst de agent overtuigen dat het niet ik was, die te vlug had gereden maar een auto die me voorbijstak. En waarom hij mij dan wel tegenhoud en niet die andere die dus sneller reed.
*De agent laat het aan iemand over die er meer van kent, de chef dus, die een km verder op ons wacht. Het duurt wat langer maar het lukt toch, twijfel speelt in ons voordeel. Zon camera moet je wel van dichtbij gezien hebben om alles in de juiste context te kunnen zien.
**Nog aan het nagenieten van mijn overtuigingskracht, krijgen wij een zware klop te horen en direct erna zien wij een serieuze barst, eerder een gat in de voorruit. Allahs straf? We beslissen in de eerstvolgende stad te stoppen om te slapen en s anderendaags terug te rijden.Wij zijn blij als we de twee witte stenen drommies zien ten teken dat we in TanTan zijn gearriveerd.
*s Anderendaags dan.We rijden onder druk bij het zien dat de barst zich voortzet. Ineens een nog groter klop dan die van gisteren. Ik ben heel eventjes van de kaart en het is Rika die ziet dat een tegenligger, een Brit, onze zijspiegel er heeft afgereden. Hij rijdt door maar so what, die dingen gebeuren.
**Zo geraakt de pret er helemaal af en ik heb geen goesting meer door te rijden naar een plaats waar mensen zijn. We stoppen in een klein vissershaventje (waar alleen maar mannen verblijven) waar we aan brood kunnen geraken en met als enig doel: terug een beetje tot ons zelf te komen. Er staan drie panelen No Camping .en toch staat er een Franse camion van een jong koppel, punkerachtige types, heel lief en heel behulpzaam. We hebben iets aan hen, vooral ik, denk ik.
*We vergeten bijna onze problemen bij het wandelen over de prachtige kliffen langs een ezelpad of bij het uren genieten van het samenspel tussen rotsen en een vloedende oceaan. We vragen ons af wie we voor zoveel geluk en genieten dankbaar moeten zijn.
**Als we daar al enkele dagen staan komen bekenden opdagen. Misschien zagen zij onze nogal opvallende camper staan van in de verte?? Jean Paul en Fatima een Frans-Marokkaans gehuwd koppel. Hij is 70, zij 33. Dat is nog andere koek dan ons leeftijdsverschil.
Ik dacht van hem in termen van een overjaarse hippie en dat is wat hij dacht van mij.
*Het is dan de dag voor dat de wereld zou vergaan en Fatima is er helemaal niet gerust in. Kun je het haar kwalijk nemen? Tien jaar geleden dacht ze nog dat de wereld een vlak was zegt Jean Paul en haar moeder krijgt het maar niet gezegd hoe die gasten, die ooit op de maan landden er weer zullen van geraken.
*Fatima vertelt over haar dorp ergens in de heuvels tussen Essaouira en Agadir. Vader heeft nooit gewerkt, met de vrienden rondheulen des te meer en tijd genomen om negen kinderen te maken. Honger hebben ze geleden zegt ze, en zo kwam het dat een zus zich liet gaan, voor wat geld, met een zwangerschap voor gevolg. De man weigerde te trouwen , ze vlogen beiden den bak in en na nog een sommetje te hebben betaald kon de man zijn fluit kuisen. Zij blijft achter, als een hoer, en een proper huwelijk zal ze nooit, nooit meer kunnen afsluiten. Haar vader gebruikte het geld op.
*Fatima vertelt verder over gewone dingen zonder te willen schitteren, integendeel denk ik.
Als er een huwelijksverzoek is moet er een bruidschat zijn. Veel mannen moeten daarvoor lang sparen. De volwassen meisjes die op de ware wachten, doen het intussen met elkaar. Dat geeft een 100% garantie dat ze maagd blijven. Maar als alle meisjes zo bezig zijn blijft er voor sommige jonge mannen niets anders over dan het ook maar onder elkaar te doen.
**Als nieuwjaars presentje en een beetje tegen de wil van Rika in, een van haar recente tekeningen. Vertrekkend van een vorm in een boom, een dode struik, een rots, etc fantaseert zij gedaantes of gewrochten. Hierna uit een rots gesprongen SINGER SONGWRITER.
**Slecht nieuws: Onze vriendin Magda heeft in Portugal een open breuk opgelopen. Is geopereerd en terug in de camper,maar het doorreizen naar Marokko zit er niet in. Voor een keer dat we samen met iemand anders zouden optrekken en er ook naar uitzagen. We gaan het op ons eentje moeten doen, Als het een troost mag zijn Mag en Cois, we zullen proberen mooie fotos op de blog te zetten zodat jullie een beetje jullie reis van verleden jaar kunnen herbeleven. Tot later eens en sterkte.
**Marokko heeft een strandleven dat aan de verwachtingen van ons, indringers, voldoet, maar heeft ook facetjes waar een mens nog eens zijn wenkbrauwen voor optrekt.
*Neem nu de wilde honden, die eigenlijk heel tam lijken. Als je je op het strand begeeft is er altijd wel eentje die je als zijn meester(es) voor de dag beschouwd en op de voet volgt en dat kan heel ver zijn. Geef hen wat te eten en je raakt ze niet meer kwijt van voor je camper. Meerdere campermensen adopteren er eentje, om op termijn vast te stellen dat het beestje moeilijk in gevangenschap kan leven, spijts op tijd en stond korrels en water aangebracht wordt. De struggle om te overleven, te vechten, te seksen en voer te vinden haalt het soms boven een rijkehondsleventje.
*Over seks gesproken, bij ons staan zes campers, een Fransman met vrouw Fatima, en nog vijf Duitsers, alleenstaanden. Zo komen ze Marokko binnen, maar binnen geen tijd zit er een min of meer jonge Marokkaanse in de camper. Een heeft zijn vaste voor drie maanden, de anderen wisselen hun schatjes uit. Dagprijs is 100 dh. of 1O euro+ kost en eventuele inwoon.
* En neen Madame, zeg niet die venten toch want ook oudere dames, meestal Engelse of Duitse, komen zich tegoed doen aan jong mannelijk inheems vlees. Deze dagprijs is me onbekend.
* Wat een verschil met het broos contact van jonge koppeltjes van hier, die amper durven mekaars handje vast te houden en zich in een hoekje wringen om toch maar niet op te vallen.
**De politie komt ons verwittigen dat wij van de parking in Taghazout weg moeten. Overal hadden we al gezien, waren mannen bezig vlaggen te hangen, op rotondes de stenen te herschilderen in rood en wit, her en der ook de nationale baan met veegborstels schoon te maken. Het kan niet anders of de koning is geannonceerd. De ganse gemeenschap tussen Essaouira naar Agadir zal zo onder druk gezet worden door ontelbaar veel flikken met meer dan normaal flikgedoe om elk hun beste beentje voor te zetten, zodat sa majesté geen stofje voor zijn ogen krijgt.
*Wij blijken een soort stofjes te zijn die mogelijks het royale netvlies zouden kunnen schaden. Weg met ons.Heel waarschijnlijk zal de koning zelf niet voorbij komen. Wat dan de reden voor zon circus kan zijn? we hebben er het raden naar. Een groot voordeel is in elk geval, dat tijdelijk de betrokken streek een grote opkuisbeurt krijgt.
** Op naar het Anti Atlasgebergte dan maar via een niet al te simpel weggetje door dit hooggebergte. Van Agadir, rijden we naar Ait Baha, waar een keer voorbij, twee wegen naar Tafraout leiden. Per toeval missen we de vlugste en gemakkelijkst rijdende, (weliswaar hier een relatief begrip) Als cadeau voor die vergissing komen we op een weg die van het ene bergdorpje naar het ander loopt om te eindigen in Tafraout. We halen geen 20km/uur gemiddelde, ons karretje schokt zich af en toe naar boven, wat Rika doet zeggen dat als we ooit ter bestemming komen een resem pieptjes geven aan de camper het minst is wat ik kan doen .( Nederlandse vriendjes, pieptjes zijn kusjes). Maar zoveel schoonheid te mogen aanschouwen en er temidden in zitten. Wij zijn godenkinderen, niets minder.
**In Tafraout kunnen we onze camper wat lichter maken. Voor onze vriend Omar hebben wij geen spijs maar des te meer bier en wijn mee gebracht. Als tegenprestatie nodigt hij ons eerst uit voor een superlekkere eigengemaakte couscous en een paar dagen later worden wij bijna verplicht ook zijn vistagine te proeven. Die gast kan koken.
*We hebben ook de plechtige uitdeling van de Club Brugge shirts, shorts en kousen met Hassan, die daar in de dorpen bezig is met verschillende kleine en grotere projecten voor de jeugd. Eentje ervan is dat ze met zijn allen, tot het laatste stukje vervuilend plastic op de grond van hun dorp hebben verzameld. Bemoedigend voor de toekomst .
*We hebben ook nog enkele gsms en brillen te bedelen die wij bijna uitsluitend aan vrouwen uitdelen. In deze streek zijn de dames nog veelal gesluierd en houden er niet van gefotografeerd te worden. Een buitenbeentje toch, een oud Berbermeisje dat voorbijkomt met een grote bussel hout op haar hoofd, probeert de brillen, en kiest er een met dubbele foyer en is duidelijk tevreden met het zicht dat ze daardoor krijgt. Ze wil met haar nieuwe look op de foto.
**In Tafraout blijft ons nog in de soukh met behulp van vriend Hassan een voorraad argannoten te gaan kopen tot het verkrijgen van vijf liter olie. Twee kwaliteiten, de duurste zijnde die door mensenhanden uit de bast gehaald. De andere zijn verzameld uit de uitwerpselen van geiten. Hassan laat me ruiken naar de twee soorten noten.
**Na een laatste wandeling in de een van de vele Hoven van Eden in Tafraout gaan op weg zuidwaarts via een klein baantje door een ruwe bijna levensloze natuur. Die ontlokt bij Rika de gevleugelde woorden We zijn in het hol van Pluto geland Een meer plastisch gezegde dan bijvoorbeeld zich in the middle of nowhere bevinden.
**Zo ziet onze voorruit er nu uit .Een steen die op de grond lag en door de banden van een truck ons een prettig Kerstfeest kwam toewensen. Onze onmiddellijke toekomst??????????????????
Later meer hierover.
**Het dagelijks eerste oproepen tot het gebed gebeurt rond 05.OO s morgens. Niet alle wekkers van de muezzins lijken volgens het officiële uur ingesteld te zijn, wat vooral in grotere steden met meerdere moskeeën geestige effecten kan teweeg brengen. Ook is de ene stem al zangerig dan die van met kraaienstembanden voorziene andere muezzin. Maar ik kan er van genieten en zeker veel meer dan de eerste keer dat ik het evenement mee maakte.
*Het was in Cairo waar dochter Sylvie toen woonde. Achteraan het gebouw waar ze haar appartement had en dan nog juist onder het venster van de slaapkamer hing een luidspreker. Allahhhhhhhhhhh Akbarrrrrrrrrrrrrrr. Ja zeg.
**Onze rit vandaag zal ons, als het Allah belieft naar Taghazout brengen. We rijden door een laag berglandschap (kan iemand me eens mailen wanneer een heuvel, berg wordt, of een berg gedeclasseerd wordt tot heuvel?) volzet met bossen van arganstruiken.
*Langs de baan staan mensen om die olie aan de man te brengen, of hun honing van de arganbloesems willen slijten. Anderen verkopen dadels of in het wild geplukte kruiden als tijm of oregano. Op een andere plek verkopen vissers de vis die ze zopas uit de oceaan haalden of kinderen verkopen plasiczakjes ontschelpte mosselen die een groep mamas aan de wegkant onder handen hebben genomen. Een eind verder verzoekt een herder je te stoppen om een foto te nemen van zijn geiten die zich in de arganstruiken tegoed doen aan malse blaadjes en als je daarvoor dan wel iets wil betalen. En het gebeurt ook al eens dat een woestijnschip het schaarse groen aan de andere kant van de weg groener vindt.
Dan rij je door dorpen met fruitstalletjes of een beperkt gamma levensmiddelen, snoepgoed of krijg je de heerlijke geur van tagines of een sardine grill je camper binnenwaaien
**We staan al enkele dagen in Taghazout, waar het genieten is van een lekker zomerweer. Hassan de bewaker van de parking heeft een verschrikkelijk lelijke etterende wonde aan zijn onderarm. Het moet door een bloedvergiftiging gekomen zijn na het eten van vis. Hij is daarmee niet naar een dokter geweest, omdat hij daar het geld niet voor heeft. Zo krijgt Rika een patiënt die ze s morgens en s avonds onder handen neemt voor ontsmetting en steriele compressen. Na een week is er vooruitgang waar te nemen. Het ontgaat hier schijnbaar iedereen, Hassan in de eerste plaats dat de etterwonde zo groot als een ei, zou kunnen leiden naar een amputatie of nog erger.
*Rika wordt als de lokale Edith Cavell door de Berbers op handen gedragen. Hassan weigert de 10 dirham parkeergeld per dag te ontvangen en s morgens komt hij met twee broodjes en een paar bananen om zijn dankbaarheid te betonen. Hij heeft een vrouw en drie kinderen waarvan de oudste, 20 jaar, met zijn bac bezig is. Vandaar dat hij zich niet kan permitteren naar de kliniek te gaan spijts hij in het stadium was gekomen dat hij zijn vingers niet meer kon plooien en naar zijn bovenarm toe er ook al een zwelling was. Ik weet, geen leuk verhaal dagelijkse realiteit hier .
*Ik had graag een verzoek gericht voor een miniem steuntje, maar ik mag van Rika mijn bankrekeningnummer niet op internet posten. Mocht je iets willen doen, mail me het bedrag, ik recupereer het dan later wel .
** Als het een namiddag ineens bewolkt geraakt weet je in deze contreien dat de horizon op de oceaan de scene kan worden van een supergekleurde hemel.
* Maar als de volgende morgen de zon weer van de partij is en we onze voorraad levensmiddelen gaan opslaan in de soukh, is er weer plaats voor andere kleuren en geuren zoals op de foto van de man, relax zittend tussen zijn berg kerstomaatjes.
**We stellen vast tot een minderheid te behoren die nog via El Jadida zuidwaarts trekt. Schuldige is de recent geopende snelweg van Casablanca via Marrakech naar Agadir. Kost geld en is een saaie bedoening, maar je hebt het vlugger een paar graadjes warmer. *We nemen de nationale naar Essaouira, een meestal goedlopend ding met een rijvak aan beide kanten. Eigenlijk is dat een beetje gelogen want naast de baan loopt aan weerszijden een aardenweg bestemd voor de ezels en door ezels getrokken voertuigen, half koets half boerenkarretje.
*Voornamelijk op marktdagen is het op deze weggetjes een drukke bedoening. Geestig detail, de naam van veel dorpen wordt voorafgegaan door de dag dat het markt is, naar Vlaanderen vertaald zou dan op zon verkeersborden staan woensdagbeernem bijvoorbeeld.
*De aardestrook is ook het terrein voor honderden en honderden herders en herderinnetjes (over de 25O km die we af te leggen hebben) om hun dieren, schapen, geiten of koeien te laten grazen van het weinige gras of kruiden die de grond rijk is. Ik zie voor me het beeld van een volwassen man met één mager koetje zijn dagtaak vervullen, bij gebrek aan beter waarschijnlijk of zeker.
Ook niet te verwonderen dat er al eens eentje een paar decimeter op de weg geraakt en in contact komt het verkeer. We hebben ze geteld, zes dode lichamen van koe, ezel of schaap. Vilbeluiken? De beesten zullen door wilde honden wel gekarkasseerd worden.
**Ergens stoppen langs de baan om iets te eten of zo heeft meestal voor gevolg dat binnen de paar minuten uit het niets enkele kinderen rond de camper draaien. Voor een keer zijn het twee gezette dames, die me op het eerste zicht voor varken uitmaken. Zwien, zwien roepen ze. Ik wou dat het voor mij bedoeld was, maar helaas, het was voor de groene kleur van de camper, want zwien (zo uitgesproken) betekent mooi .
** We komen aan in Essaouira, waar Rika een doel heeft. Van vriendin Magda heeft ze een adres van een winkeltje waar ze mooie lustertjes en armatuurtjes hebben. Maar het is ook de stad waar het altijd geestig even toeven is.
*Voor de nacht en enkele volgende, genietend van het super mooi weer overdag, rijden we naar Sidi Kaouki, one of our favourites in Marruecos, zoals Marokko in het Spaans wordt genaamd. Het leven gaat hier naad-en tijdloos door naargelang wie je bent met situaties hangend binnen de XVe tot de XXIe eeuw. De eerste voor de inboorling die zijn dag zal spenderen om via de verkoop van koekjes, byoux berberes ( uiteraard valse)om toch een paar dirhams te sprokkelen en de Scandinavische surfer die helemaal van ginder achter naar hier is gekomen om onoverwinnelijk enkele oceaangolven te trotseren. Hopelijk mogen allen genieten van de puur- en wildheid van deze oceaanstranden zoals het god zou believen of Inchallah
.
**De Algarve is de zuidelijkste strook Portugal en ook de meest toeristische. Ze is tevens de heimat geworden voor chic volk uit Duitsland en de voor niets onderdoende British people. Het is zover gekomen dat je niet lang moet zoeken om van een noordelijker ingezeten Portugese m/v te vernemen dat die van de Algarve geen echte (Portugezen) zijn *Hoe dan ook, na de stormen van een weekje geleden, waarover ook een Nederlandse krant rapporteerde komen we the day after in een zomers weertje terecht.
**In Portimao vinden we een plaatsje dicht bij de oceaan aan het Praia da Rocca, het rotsen strand, waar we enkele dagen genieten van een feeërieke strandvakantie aan de voor ons mooiste beach ever van alle stranden waar wij ooit kwamen. Als wij wandelen langs een strand, komt wat te beleven is bijna altijd van de waterkant. Vogels duiken op vis of vissen maken sprongetjes in de ijle lucht. Er zijn golven en als ze groot zijn zijn er surfers en Hier niets van dat. We kijken de andere kant op, naar de kliffen en de rotsblokken met heel diepe en warme kleuren.
** Ieder sprookje eindigt, zij het veelal met iets als ze leefden nog lang . Het onze eindigt met: dat het tijd is om met de blote hand de was te gaan doen. In het dorpje Paderne is nog een van die ouderwetse wasgelegenheden, bewaterd door een ondergrondse rivier die daar aan de oppervlakte komt. Het is ook de gelegenheid om onze tanks vol te proppen met degelijk water, want we zijn zinnens andere oorden op te zoeken.
* Op de grens met Spanje slaan we onze voorraad wijn op voor drie maanden Marokko met inbegrip van het feit dat we hier en daar een paar liters aan Marokkanen zullen dienen te verkletsen.Alles samen toch nog altijd 15O liter van het rode vocht te verhogen met nog wat goedkope wodka en whisky om het aperitief te verzorgen . Gezien LPG helemaal niet verkrijgbaar is in Marokko en de pompen schaars zijn in Spanje is pressen we zoveel mogelijk gas in de reservoir..
**In de havenstad Algeciras in Spanje gaan we eerst tickets voor de bootovertocht kopen, niets wordt goedkoper blijkt en het is nu 200 ipv 18O euro van de vorige jaren. Nog wat inkopen doen ook, van dingen die aan de overkant niet altijd evident te vinden zijn en nee ik heb het niet over varkensvlees. Wel medicatie , kaas ea.
**Er zijn per dag meerdere boten, maar we zijn vroeg wakker en daarom op tijd om de eerste te nemen. Het is 8.00 u als de boot vertrekt en het is nog maar 7.5Ou we in Tanger aankomen, maar ik voel me spijtig genoeg geen 10 minuten jonger.
*We hebben een rit van rond de 500 km voor de boeg tot in El Jadida, daarvoor nemen we. uitzonderlijk de tolautosnelweg , kostprijs een goeie 20 euro. Langs de gewone weg zou het verbruik een stuk hoger liggen. De diesel is ook hier verhoogd tot 0.8O cent per liter.
** In Al Jadidah maken we nog een wandeling langs het strand bij ondergaande zon en we gaan nog eventjes proeven van de sfeer op de soukh.
** Ze noemen ze de zienertjes van Fatima, Lucia de Jesus, Francisco en Jacinta Marto ,10, 9 en 8jaar in 1917. Dit jaar verscheen een Dame schitterender dan de Zon aan hen van op een kleine steeneik, nadat de kinderen eerst al een schitterend licht genegeerd hadden denkend dat het een bliksem was. Ze konden haar alle drie zien en horen vragen om veel te bidden en de volgende maanden telkens op de 13e terug te komen. In Lourdes zag alleen Bernadette OLV en in El Rossio in Spanje verscheen ze als een beeld dat ook in een boom stond, weggenomen werd door een jager, die bij het inlassen van een rustpauze het beeld op zijn eentje zag wandelen gaan. OLV heeft daar het uitzicht van een gezonde boerendochter.
*Bij de laatste van de vijf maandelijkse verschijningen stonden 70.000 mensen het spektakel gade te slaan. Ze zagen het aangekondigde wonder nl. de zon die in wervelbewegingen om haar as draaide. Ik kan iedereen uitnodigen, liefst als er sluierwolken voor de zon zijn, om het zelfde mirakel bij te wonen. Je kijkt enkele ogenblikken in de zon en ze lijkt zowel om haar as te draaien als vlug in een soort bibberbeweging op en neer te gaan. * Lucia werd non eerst in Spanje waar OLV nog een paar keer verscheen. Ze zou veel later dan het gebeuren vertellen dat een engel tot drie maal toe aan de zienertjes was verschenen hen aanmanend tot gebed en boete.
Tegen de tijd dat ze het vertelde konden de twee jongste, broer en zus, het niet meer bevestigen. Zij stierven resp. twee en drie jaar na de verschijningen. Leeftijd elf voor de jongen en tien voor het meisje. Maak dan al eens als uitverkorene een verschijning mee. * Ik heb met veel respect in Fatima mensen in diepe concentratie hetzij met god hetzij met zichzelf een innerlijk gesprek zien voeren. Elk is vrij te geloven zoals elk vrij is om dat niet te doen.
Waar mijn respect totaal wegvalt is, niet voor de bedevaarders, wel voor de vroede kerkvaderen die mensen aanzetten dingen te doen die je eerder in Guantanamo zou verwacht hebben. 4OO meter op de knieën op een daarvoor speciaal aangelegde weg afleggen bijvoorbeeld.
Iets anders. Een niet zeer zinvol aanzetten kaarsen te kopen die ze dan alleen in een bak kunnen gooien waar lichte steekvlammen ervoor zorgen dat binnen luttele seconden de materie gerecupereerd wordt, elke bedoeling waarom men kaarsen laat branden negerend. En er worden nogal wat kaarsen verprutst op die manier.
Het kaarsen branden hier staat nogal rechtlijnig tegenover het gedoe in Lourdes. Daar geldt, hoe langer de kaars brand ( dus ook hoe dikker ze is en nog meer hoe duurder de aankoopprijs is) des te langer en temeer zal je gebed verhoord worden. In Fatima is er bij drukke dagen nog niet eens de tijd om een kruisje te maken en het is al amen
**We verlaten de koude nachten van Fatima om ons heil iets meer zuidwaarts in het dorpje Porto Covo te gaan zoeken, waar we heel mooie herinneringen aan hebben toen we voor de eerste keer met de camper vertrokken. Er stonden dan misschien wel 50 campers in de vrije natuur er werden massa BBQs georganiseerd en het dorp leefde. Porto Covo is nu een desolaat (weliswaar nog altijd zeer mooi) dorp geworden in de winter op enkele hangouderen die op een barterras samenscholen zonder te consumeren. Een nieuwe burgemeester zegt men hield niet van dat campergedoe.
De natuur is er even wild gebleven in een combinatie van een steeds onrustige oceaan gekoppeld aan ruige kliffen. Maar het kan ook te wild worden als diezelfde oceaan aan het brullen gaat en wind en regen opsteken uit een bijna pekzwarte hemel. Het is vluchten geblazen naar iets meer in het binnenland om niet constant het gevoel te hebben dat de camper omver zal geblazen worden.
**Als onweer dreigt te zullen aanhouden vertrekken we s morgens al vroeg en nemen de weg door het binnenland naar de Algarve hopend daar op beter weer te vallen. Het is opvallend dat in de dorpen die we door rijden alleen oude tot stokoude mensen zich op straat bewegen. Ze zijn heel klein van gestalte en wonen in groot uitgevallen kabouterhuisjes. Portugezen lachen weinig in die dagen. Het is voor velen miserie troef.
*Naar mate we verder zuidwaarts rijden wordt het weer nog driester. Een wandeling in het Monchiquegebergte moeten we laten vallen alhoewel ik nood heb aan een stop. Om ons rapper ergens te kunnen zetten vraag ik Rika of ze geen goesting heeft een dag in Silves te staan. Dat heeft ze niet en dus rijden we verder nu in een regelrechte orkaan richting Portimao. Waarschijnlijk heeft haar beslissing ons van een ramp gespaard gehouden.
*Als we aan de kust in de Algarve zijn en we diesel nemen ligt het vol met ontwortelde bomen, publiciteitsborden en ander tuig kriskras over de straten. Even tevoren is hier van uit de oceaan een heuse tornado voorbij geraasd . We zien later op internet hoe hij in dat Silves waar ik naartoe wou rijden over een voetbalveld gepasseerd is waarna er alleen nog een puinhoop overbleef. Een paar campers zijn de lucht in gegaan en in de rivier beland. Meerdere andere campers zijn total loss. Wij zouden Silves bereikt hebben voor de tornado en wij zouden heel waarschijnlijk bij die campers gaan staan zijn aan het zwembad van de stad, een gekende plaats.
**We verlaten Frankrijk, de weg van de pelgrims voor Compostella volgend, door de Pyreneeën naar Egoalde ofte Spaans Baskenland via de Communidad de Navarra. Navarra heeft een autonoom parlement, zelfs een eigen regering los van het centraal Spaans gezag, wat ons uiteraard worst mag wezen. Het is genieten van de herfstkleuren, geestige baantjes die ons slingerend berg op bergaf langs kleine bergdorpjes brengen , tot het hooggebergte achter ons ligt en wij stevenen richting Bilbao maar voordien stoppen in Arreatza waar ze ogenschijnlijk nog niet zoveel keren een stilstaande camper hebben gezien.
* Ik wil aan een autochtoon vragen of er ergens iets bestaat waar je een beetje in evenwicht kunt staan, steevast begin ik dan met: no habla Español ik spreek geen Spaans, waarop die gast , volbloed Bask antwoord ik ook niet. In het dorp is geen woord Spaans te bespeuren, alles is Baskisch.
** Een ander gebergte zijn de Picos de Europa, van een ultieme schoonheid. Wij hebben beslist er middendoor te rijden. Het begint met een lange aanloop naar het gebergte via een gorge. Een nerveus riviertje met een evenwijdig lopend smal baantje tussen twee ruwe flanken rots. Wij voelen ons alsof we door de tijd heen naar een sprookje rijden.
*Als we later een stop houden in het bergstadje Potes, lijkt zich voor Rika het sprookje te realiseren. Een bosprins in ornaat met zonderlinge schoenen staat haar op te wachten om haar met kussen te overladen.
*We brengen, na al die evenementen, de nacht door aan een stuwdam in het dorp Riaño.
Midden in de nacht wek ik Rika en vraag of zij daarjuist lawaai had gemaakt. We zijn zo beiden wakker en horen nog een zonderling geluid bij alle goden niet thuis te brengen wat het zou kunnen zijn. Na een tijd is het verdwenen.
**s Anderendaags vind ik achteraan de camper een vers ruikende koeienvlaai. Dat was het dus. Het regent intussen steeltjes wat gelukkig niet constant is. Van de vlinderlicht zonnebadende bossen op de bergflanken gisteren rijden we nu door een diep en zwaar gekleurde natuur . Anders maar niet minder mooi.
**We rijden een brug over de rivier Macas en moeten alle horloges een uur terug draaien. We zijn in Portugal . We vinden een eind over Bragança een slaapplaats in Macedo de Cavaleiros. Een volgende stop zal ons brengen naar Fatima.
**24 okt is THE DAY. Na een verjaardaglunch met Rikas familie trekken wij voor een korte trip zuidwaarts, naar Wervik. Afscheid nemen van mijn zus en vroeg gaan slapen dicht aan het station daar. Gewekt door de eerste trein de volgende morgen vertrekken wij tegen O5.00 uur. Rika slaapt de slaap der onschuldige maagden (wat een bekentenis) om zich aan te melden als ik een stopje doe iets voor Parijs om haar te verrassen op een croissantontbijtje, de koffie moet ze zelf zetten.
*Ik moet haar nog zeggen dat we, zoals gisterenavond een beetje beslist, niet naar Bretagne gaan omdat ik bij een weerbericht opgevangen heb dat het daar gaat onweren. Dus zijn we begonnen via Parijs de kortste weg naar La Marina in het zuiden van Spanje te nemen. Er komt geen protest, de croissant smaakt.
* Een eindje voorbij Parijs moeten we onze zonnebril opzetten. Dat vrolijkt op en tegen het omtrent 16.00 is hebben we een 500 km gereden, wat voor een ventje als ik, eigenlijk van het goede teveel is. We poten ons karretje neer in een dorpje dat Nuan les Fuzeliers heet. Een wandeling leert ons dat er weinig te beleven valt op een everzwijn na, dat gretig gevallen bladeren eet uit de handen van de eerste beste vreemdeling. Een voordeel van de locatie, we hebben een zalige geluidloze nacht.
**Het geraakt 10.00 voor we gereed geraken en weg rijden onder een helderblauwe hemel. T a voulu voir Vierzon et on a vu Vierzon. Dat zei, zong Jacques Brel, wij rijden het aan de kant voorbij. Voor de rest wordt het weer hollen om vlug zuidwaarts te geraken . We stoppen in Saint Savin waar we een knusse heerlijke nacht doorbrengen, spijts de thermometer geen hoge scores weergeeft. s Morgens zijn de daken wit gevroren. We liggen nogal hoog boven de zeespiegel waarschijnlijk.
**Een stralende zon kan de sfeer in de camper niet opvrolijken als we gereed zijn om de baan op te gaan. Bernard doet het niet, hij spreekt wel maar we hebben geen beeld en dat is wel gewenst in een land waar om de 400 meter een rotonde is. Vooral Rika ziet het niet zitten om oa. op de ring van grote steden in de wirrelwarrel van afrit op afrit onze camper met een half werkende GPS naar het einddoel te dirigeren. Als de nood .. enz. na de middag vindt ze de oplossing:15 duwen op de startknop en het ding reset zich. Rika belooft Bernard nooit meer op hem te zullen schelden.
*We rijden na een tijd door de Landes, een departement 9000 km2 groot , waarvan het grootste gedeelte begroeid is met eindeloze sparrenbossen (of zijn het dennen?), op de duur toch wel een beetje boaring. Rika vindt ze zelf geen fotootje waardig. Als de bomen weer een beetje kunnen geteld worden wil dat zeggen dat we in Euskal Herria oftewel Baskenland gekomen zijn.
*We stoppen in Saint Jean Pied de Port (verleidelijk om bij die naam niet aan een varkenspoot te denken porco dio) . Het was ooit een omwald dorpje, nu uitgegroeid tot een stad buiten de wallen. Hier komen sinds eeuwen pelgrims op weg naar Saint Jacques de Compostello een stop houden. Als zij dan door de poort het dorp verlaten zien zij voor zich de Pyreneeën in de wetenschap dat ze nog 800 km te stappen hebben.
We zijn op nog geen 100 schietgebedekens van Lourdes af gelegen en hadden eerst gedacht daar eventjes langs te lopen, hadden wij ons reisplan niet wat aangepast. Bernard is niet langer ingesteld om ons naar Andalusia te brengen. We beslisten om toch maar eens naar Portugal door te reizen.
* Om een leeg moment deftig in te vullen neem ik het leesvoer van een oud nummer van Lourdes Magazine le mensuel du pélerin tot mij. Daarin schrijft le Père, Jean Baptiste ABADIE uitleggend dat god vader is van de armen en zondaars. De verschijning aan Bernadette had god op een eerder zonderlinge manier bedacht. Hij stuurde zijn moeder niet als een grote dame maar als een klein jong meisje. Niet groter dan ik zei Bernadette die 1.44m. was. Wel wel, OLV als klein meisje vermomd, dat beeld zou ik wel eens willen zien, het staat niet in Lourdes in elk geval.
*Bernadette sprak geen Frans, waarschijnlijk dus alleen Euskara (Baskisch), later schreef ze wel brieven in het Frans aan haar familie. Waarom niet, wat logisch zou zijn, in haar taal. Die familie kopieerde dan die brieven met de hand geschreven in veelvouden die dan hun weg vonden bij pelgrims. Ruikt naar geldwolverij, mijn gedacht. Ook al in die tijd.
** Nog een verschijning: Rika hoort en ziet in een voor mijn oog lege etalage iemand die haar naam noemt en zegt Bernard te heten. Sjonge, dat de wonderen toch nog niet uit de wereld zijn hé.
** Een stoere bonk uit vervlogen tijden die al van jongs af interesse moet betoond hebben voor het andere geslacht heeft van de meester als straf lijntjes moeten schrijven. Herinnert mij aan mijn prille jeugdjaren .
PS: Maar even later gezien dat het everzwijn niet echt van vlees en bloed is.
**Nog geen 10 dagen geleden, op onze terugweg van alle soorten vreemde landen met woeste soms monsterachtig aandoende bergen, weer eens een stilstandje in het, in vergelijking, broze landschap van een nazomers Chiny in een beginnend herfstgekleurd tintje. Ook dank aan de Semois voor het kabbelen . *Mogen de fotos voor zichzelf praten, het kabbelen niet in begrepen uiteraard. Sorry.
**Het kerkje herbergt bijna wonderbaarlijk een zwarte Madonna met een volzwart kindje Jezus, wat doet vermoeden dat de niet zichtbaar aanwezige god de vader ook Ik weet uit reiservaringen dat OLV in meerdere vormen, formaten en uitzichten uitgebeeld wordt en zich gemakkelijk aanpast aan landelijke gebruiken, maar hier aan de Semois, op de grens tussen de Gaume en de Ardennen: zwart?
*Er is een zwak vermoeden dat zelf de zwarte GIs gedurende de Battle of the Ardens, op het einde van de oorlog, eventjes geschrokken waren hier hun eigen kleurtje terug te vinden. Een minieme rondvraag, te wijten aan het weinig eigen lokale volk dat op straat loopt, krijgt geen resultaat over het waarom van. Verwondering als: staat er een Jésus noir in onze kerk? Vergetelheid als: we hebben er nog over geleerd op school, maar jai mes soixante ans et joublie. De pastoor was niet bereikbaar.
** Zondag om 1O.OO s morgens naar toneel gaan kijken vind ik al iets niet alledaags, maar voor toneel SPELEN en het doen spetteren en vlammen als de crew van Rembert Torhout deed met hun stuk Heuvels van Blauw in voorbereiding voor hun deelname aan het Landjuweel, gebruik ik nog het liefst het banaal maar allesomvattend woord chapeau. Zeer vereerd om achteraf met hen als onvoorziene gasten een kaasschotel te mogen delen. Het was eventjes herleven in iets waarvan ik destijds durfde zeggen dat het mijn passie was, toneel spelen. Merçi gasten.
** Wij maken ons op om tegen vijf november gereed te zijn om te vertrekken. In die periode is er veel kans dat het boven de 4 à 500 meter kan beginnen sneeuwen en zowel in Frankrijk als in Spanje moeten we noodzakelijk over zulke bultjes. Tot van uit ergens in Spanje.
**We staan weer eens op onze uitvalplaats aan den Adriatic, La pinetta en sedert ons vertrek en terugkomst is het dorp leeg gelopen. Alle winkels gesloten en op het strand buiten ons af en toe een wandelaar (v/m) en Abdou een strandverkoper van prullaria. Het is zonnig weer en voor enkele uren dicht tegen de 25°, wij zitten in onze zetel en ik lees voor Rika luidop voor. Wij zijn aldus een gemakkelijke prooi voor de verkoopkundige trucs van de foor van Abdou. Een paar eurostukjes minder rijk en eigenaar van een portefeuille (leder?), die ik niet nodig heb en we worden dikke vrienden.
*Abdou is Senegalees, 55jaar, gehuwd met twee vrouwen en vader van negen kinderen. In de lente tot nazomer is hij voor de lasten te vinden op het strand van La Pinetta en in de winter voor de lusten bij vrouwEN en kinderen in zijn geboortedorp. Ik ken venten die ,als je het aantal kinderen er niet bij neemt, voor zon leven wel te vinden zouden zijn.
**De plicht roept, wij moeten een eind over Rimini bij onze vrienden Lamberto en Sue op weekend. In het voorbijgaan houden we een stop in de Republiek van San Marino, het ministaatje dat zich afficheert als zijnde de oudste democratie in de wereld. Nog nooit bezet geweest, pogingen tot annexatie altijd kunnen weg blazen, zeven militaire en politiekorpsen rijk voor een grondgebied van 60 km2en ter bescherming van de grenzen, die voor zover ik kan oordelen heel moeilijk te vinden zijn. *Wij wandelen in de straatjes van het Historisch centrum, dat te voet te bereiken is via 700 meter trappen , maar ook via een kabelding of met de auto. Wij doen het voetwaarts en puffend ,wat misschien de reden kan zijn dat, over onze toeren, wij zoveel mensen menen Russisch te horen praten. Als ook het personeel in de winkeltjes dezelfde klanken uit , ga ik er van uit dat het over een lokaal dialect moet gaan. Wij steken ons licht op bij de Toerist Info en neen het is geen lokaal ding, er is een overrompeling van Russische toeristen, die alleen maar hun taal spreken zodat dat de clevere eigenaars van de shops jonge gasten uit Rusland aantrekken om na een snelcursus Italiaans verkopertje te komen spelen.
**Bij Onze vrienden in Montefiore s anderendaags.
*Lamberto heeft als we s middags aan tafel gaan alleen maar voor, weliswaar succulente, ministrone gezorgd. Hij verjaart en vanavond is er met de beste vrienden een etentje en het zal veel zijn. Vandaar. Onder de vrienden zullen enkele oud bekenden zijn.
*Aan tafel zit naast mij, op zijn verzoek Mateo. Hij is wijn- en olijfoliebouwer en wil heel zeker dat ik een even dikke buik als hem heb en dit zo vlug mogelijk en liefst nu. De eerste schotel is pizza, wegens een ingreep van Mateo, is dit voor mij een dubbele portie. Volgen piadini( pannekoek) met prosciutto (hesp) en soorten salumis (salamis) en coppa( hesp van de kop van het varken). Daarop een keilekkere lasagne om te eindigen met een grill van alle soorten vlees en worsten en ribbetjes en gefrituurde patatten in begrepen. Mateo blijft intussen maar zorgen dat ik niets tekort kom. Het geheel wordt overgoten met een lokaal wijntje ,dan limoncello en om te eindigen met een scheut grappa. Porcomadonna
*Het zou kunnen dat wij volgend jaar druiven gaan plukken bij Mateo, tegen betaling in natura, ofte wijn en olijfolie. Moet kunnen.
*Op onderstaande foto onze goede vriend Lamberto, het feestbeest.
* s Anderendaags gaan we met ons vieren, elk zijn eigen kater verwerkend, een wandeling maken langs het strand van CATHOLICA want we moeten bij ons positieven zijn als in de namiddag het kastanjefeest plaats heeft in Montefiore. Het is kanstanjes poffen, het is gratis wijn drinken die uit de dorpskraantjes stroomt wit of rood ,( waar gelukkig maar anders water uit komt), het is veel mensen zien die de zorgen naar morgen verleggen, een dag die ze met een katachtig mannelijk wezentje in hun hoofd zullen moeten delen.
** Time to go want we zijn op internet geweest en het blijkt dat er wat te doen zal zijn als we thuis komen. Vervroegd huiswaarts dan maar. Van Monkey Productions krijg ik een voorstel voor een rol in een pub.film, van Cast een voorstel voor een fotoshoot in Den Haag, en de regisseur van het filmpje van verleden jaar wil een bijeenkomst met de groep en staat erop dat wij erbij zijn en tegen ten laatste vijf november moeten we weer kunnen vertrekken .
**Onze weg noordwaarts gaat over Verona naar Trento langs de wondermooie vallei van de Adige rivier. Wij houden halt in Rovereto op een parking die sportvelden overschouwt. s Avonds kunnen wij van uit de camper , glaasje wijn en een stukje pecorino kaas bij de hand een match volgen. Van camper tot businessseats.
**Wij volgen verder de Adige waar in de vallei de herfst nog geen vat op de natuur schijnt te hebben gekregen. De bergen, door hun witzwartschakeringen als donkere monsters als de avond valt, kletteren nu indrukwekkend in het felle zonlicht. Hoeveel keer het woord prachtig valt in onze cabine zal nog wel juist telbaar zijn.
*Even later komen we in het Duitstalig deel van Italië waar Bolzano ook Bolzen heet. Raar maar waar bijna altijd wordt de gemeentenaam eerst in het Duits vermeld. Het is gelijk dat De wever zou toestaan dat Anvers bovenaan Antwerpen zou staan en toch burgemeester mag worden.
* Tegen vier uur zijn we jodelend al een stuk in Oostenrijk gevorderd. Tirol heeft toch ook van die enige weidse landschappen. Alpenweiden die zich traag glooiend over een paar km verheffen om dan in indrukwekkend bergmassieven te exploderen. Het dorpje Lahn zal waarschijnlijk niet op de kaart te vinden zijn. Twintig huizen, waarvan 90% gastenkamers heeft. De bewoners lijken er wel prat op te gaan dat ze al twee keer een lawine mee maakten. Niet persoonlijk weliswaar, gezien ze in de 15 en 18e eeuw plaats vonden. Op een groot bord vermelden ze zelfs het aantal doden, te wijten aan de sneeuw. Zij die overleefden hadden dit dan meer aan god te danken.
** De rit door Duitsland is er eentje dat we al enige keren gedaan hebben. Bodensee en een stuk Zwarte Woud vormen de mooiste brokken, maar hoofddoel is over de Rijn in Frankrijk te geraken, wat lukt. We vinden een uniek plaats in het dorpje Ammerschwirh in een wijngaard op de Route des Vins dAlsace. Het is maar juist dat Rika niet begint te kirren. Ik ben wel te moe om nog meer te doen dan aan een glas wijn te tippen en op de drempel nog santé aan toe te voegen.
**We beslissen een omweggetje te doen en de weg doormidden de Vogezen te nemen via de Col du Bonhomme. Een laatste snuisterijtje dat we onszelf cadeau doen. Daarna gaat het over Nancy, Metz en tanken in Luxemburg om te eindigen bij een van onze favorieten, Chiny. Hier nemen we een dagje vrij om te recupereren, een ferme boswandeling te doen en proberen op internet te geraken.
**Dit versturen we van bij ons thuis in Beernem. Morgen dinsdag is het draaidag.
**Chianti is een provincie in Toscane en van oudsher gekend voor zijn wijn. Ik herinner mij van lang geleden de kruikjes die men kocht misschien meer omdat een kaars er goed in stond, en nog rustieker werd als de was langs het glas bobbelend neerviel en verstijfde. Voor de rest was het een ordinair drankje dat aan geen enkele Franse wijn kon tippen.
*Het landschap is heuvel- tot bergachtig gevuld met wilde, groene stroken eik- en cipressenbossen en daarnaast een zee aan wijn- en olijfgaarden. De druiven worden nu geplukt en ik smacht ernaar dat ook ooit nog eens te kunnen doen al was het maar voor één dag.
**Wij vinden een gratis speciaal voor campers aangelegde parking in Grève in Chianti. Op het eerste zicht nogal raar dat al die gemeenten naast hun naam in Chianti toevoegen, wij zeggen toch ook niet Beernem in West Vlaanderen. Maar dat blijkt een reden te hebben, een commercieel uit te buiten troef zeg maar .
*Het plaatsje verkoopt zich als middeleeuws, maar ik geraak toch niet onder de indruk tenzij van de plaatselijke beenhouwer die zweert een nazaat te zijn van een familiegebeurend beenhouwen teruggaand tot in de jaren 17OO. Sommige hespen lijken ook al van vader op achterkleinzoon te zijn overgegaan. We permitteren ons honderd gram dure hesp te kopen van een cinta senese-varken de tegenhanger van de Spaanse patta negra een varken weliswaar niet meer zo wild maar toch eentje dat vrij loopt en zich voedt met kruiden ea. Tot en met truffels.
*En om ook iets te zeggen over de wijn:
* Je kunt er zogezegd aan wijnproeven doen. Mensen kopen een kaart en van flessen die op een toestel staan kan je tanken tot je credit op is. Een proever spuwt normaal telkens zijn rocheltje wijn weer uit, hier gaat hij al reutemeteutend naar buiten .Elders volg ik het gesprek bij een proeverij en krijg het gevoel in een les rekenkunde te zijn. Wijn is hier een samenstelling in procenten van merlot en blabla en blabla, marktkramers gekweel quoi.
*En dan de benaming Classico, bij de indeling in categorieën als de topkwaliteitswijn aan geprezen en voor het dubbel in prijs verkocht in vergelijking met nochtans vergelijkbare streekwijnen. Men laat de koper in de waan dat hij een soort grand cru proeft of koopt, terwijl Classico alleen wil beduiden dat de wijn komt uit de acht gemeenten ooit ,rond de tweede decade van de vorige eeuw vast gelegd als de enige die de naam Chiantiwijn mochten commercialiseren. Achteraf zijn andere aanpalende gemeenten bij gekomen die echter de naam Classico niet mogen gebruiken, maar wiens wijnen niet moeten onderdoen voor die van de acht.
** In het bureau voor toerisme hoor ik de bediende een te volgen weg aanprijzen naar de andere middeleeuwse dorpen op de strada del vino, de wijnbaan of zoiets. Het zijn Castelina in Chianti, Radda in Chianti en Gaiole in Chianti. Mooie weg dat niet, de dorpen echter niet minder dan drie maal een touristtrap. Ze doen me denken aan de Stad Damme. Mooie poldernatuur errond, maar het dorp zelf. Wij hebben er gewoond en zoveel mensen gezien die zelf een voorbijvliegende mus bleven volgen wegens anders toch niets te beleven..
**Maar in Gaiole valt misschien toch wel iets te beleven. Is dit niet in die plaats waar Karel Zonder Vrees, destijds voor Kabila nu voor de BBI (bijzondere belantingsnspectie) ten onzen lande, ook hier een beetje huis houdt?
*Een lieve vriendin in Brugge spaart haar Humos op voor ons die we dan met maanden vertraging onder de baan lezen en niet zo lang geleden vonden wij het artikel over Kareltje Degucht waarin een verschrikkelijk, blijkt, slechte beschrijving van de weg om er te geraken staat. Maar na een uurtje zoeken en vragen en na een serieuze col op gereden te hebben gevolgd door een vijf km lange hommelbommelende grintweg ,komen wij in het gehucht San Vicenti, een kerk en niet meer dan vijf huizen. Na nog een kleine km verder dalen langs de krakkemikkelige wegel staan wij voor de open poort van huize Karel en Mireille. Aan een raam staat buiten een tafeltje en twee stoelen. Rika een traan plengend en ik mijn snot niet onder bedwang kunnen houdend zien het zo voor ons. De geliefden, op deze stoelen gezeten, bij de eerste zonnestralen s morgens een stuk chiabatta tot zich nemend, en zich afvragend wie ze nu eens voor aap zullen houden.
**Wat ik voel als ik in Siena dwalend door straten en over pleinen loop ben ik niet bij machte te omschrijven Ik herinner de hoe overweldigd ik was die eerste keer, lang geleden, toen ineens vanuit een straat op de Campo stond, (slecht vertaald, zo een beetje de grote markt van de stad). De majesteit van de omringende gebouwen, laten dromen hoe daar ooit achter die oersterke muren geleefd is geweest, en het plein, sinds altijd het levend hart van de stad, nu gevuld met toeristen maar ooit de plaats waar openbare terechtstellingen gebeurden, stierengevechten plaats vonden en waar de toren van de Palio zijn schaduw op werpt. Maar Siena is zoveel meer, de sfeer in de straten, de piazza del duomo met uiteraard de duomo.
**Het is druk, het is altijd zeer druk in Siena maar een volgende keer, als die nog komt, wil ik er rond lopen, met ridders en kooplieden in rijke gewaden die de nacht voor zich nemen en me terug mee voeren naar hun rijk verleden
**Joepi we gaan naar zee. Cervia heet het dorp, een nogal mondaine badplaats, maar het is het begin van het seizoeneinde, en we hebben in de weekdagen strand en zee alleen voor ons twee (mooie rijm hé). Er staan nog wat Italiaanse camperaars, maar het weer is niet ideaal (volgens hun normen)en dan blijven ze liever binnen. Hoe kan een mens dat zon hele dag uithouden?
*Culinair valt hier ook wel wat te beleven. Te beginnen met de crescioni en piadine , een specialiteit van de streek Emilia Romagna, niet zo goed omschreven, een soort gevulde pannenkoek, maar daarom niet minder lekker. En uiteraard de diverse onovertrefbare kazen, de rucula (sla), waarvan we al aan verorbering van een paar kilo toe moeten zijn maar vooral de pastas die je kunt kopen terwijl je ze ziet rollen en manueel in alle soorten vormpjes ziet gieten. Geniet mee van de cappeletti di gio en de tagliatelle op de foto.
**We houden even een stopje in Faenza, de stad van de faience . Die lijkt echter alleen te vinden en te koop te zijn in een museum dus genieten we maar van de sfeer op de piazza di popolo, die hier zeker zijn naam waardig draagt. Jongens wat een drukte en drukdoenerij. Die Italianen toch.
*Dan maar verder trekken via de vallei van de Lamone rivier inaar Brisighella, een crême de la crême dorp gedomineerd door drie heuvels waarvan ik er eigenlijk maar twee hebt ontdekt en de meest sexy die van de Torre del lOrlogio is. We doen een heuse klim op de andere heuvel, de majestueuze Rocca. Bedoeling is een foto van de horlogetoren te maken maar Rika zit met een platte batterij, allez haar fototoestel dan, dus terug naar beneden, het ding opladen en dan weer naar boven. Een foto die bloed, zweet en tranen heeft gekost.
*Er zijn nog twee unieke dingen in Brisighella. De lokale olijfolie om te beginnen, geperst uit lokale olijven. Een flesje kost gemakkelijk 20euro per liter en de soort Nobil Drupa,de champagne onder de olijfoliën zelf 44 euro voor een litertje. Het tweede is de Via degli Asisi, de lokale Ezel(s)straat , een straat boven de straat licht krijgend via de halve arcades. Volgens wel geïnformeerde bronnen is dat een wereldunicum. Een foto in de straat en een van de buitenkant gezien vanaf de lager gelegen straat moeten overtuigend zijn.
**We dachten al aan een glaasje wijn drinken en ons te nestelen op de parking, maar die blijkt acht euro per nacht te kosten. We beslissen onze drink nog wat uit te stellen en rijden verder richting Toscane maar nu wel door waarschijnlijk het mooiste deel van La Romagna. Helaas is er een lichte nevel over de hoogtes en verprutst die voor een deel de zichtgenoegens. Als het vier uur wordt rijden we door Maradi, een dorpje omringt door bergen . Je weet dan dat er niet veel platte plaats te vinden zal zijn. De eerste man die we zien vraag ik of hij van een plaatsje weet. Blijkt dat hij ook campert en op een mooi aangelegde parking staat, met alle voorzieningen en gratis.
*We drinken meer dan een glas wijn.
**We rijden langs een smalle baan het gebergte Alpe di San Benedetto in. Gelukkig zijn er weinig of geen tegenliggers. Tenzij de blauwe hemel is alles zo prachtig overweldigend groen, van de hoogste toppen tot de diepste valleien als we het ommuurd dorpje San Benedetto in Alpe voorbij komen, waarna we een stuk door een Nationaal Park rijden.
*We blijven even staan om naar het bellengerinkel van koeien en de hogere toontjes van geiten te luisteren als we aan de kant een kroostrijk gezin jonge everzwijnen zien grazen. La mama zal wel niet ver weg zijn en Rika beslist wijs als ze is, niet uit te stappen.
**Het bosrijke wild zijn van de natuur duurt nog even als we volop in Toscane aan het rijden zijn, maar stilaan komen de wijnranken alle aandacht opeisen. Wijnranken en olijfbomen, we zijn dicht tegen onze bestemming voor vandaag, Grève in Chianti
Oei! Is daar geen wijn die ook zo heet ? Chianti ..yami
**De kustweg van Karlobag naar Senj doen is, als de Bura, de stormwind, niet waait, een 100km lang genieten van een enig mooi landschap. De bergen vallen regelrecht in de Adriatische zee die je van op de weg in de diepte ziet liggen samen met een rits van uitgerekte eilanden met namen zonder veel rek als Pag, Rab en Krk.
*Het is bloedheet en we verkiezen voor onze laatste dag in Kroatië wat vroeg te stoppen en inkopen te doen. We vinden een heerlijk plaatsje onder een boom op het strand waar we vrij staan. Tegen alle regels in hebben we geen rosten Kuna uitgegeven om ergens de nacht door te brengen. Rika heeft er echt een neus voor gekregen.
**In geen tijd zijn we aan de grens met Slovenië, maar gezien we niets voorbereid hebben noch documentatie van het land hebben trekken we ineens door naar Italië. We rijden richting TRST, om maar te zeggen hoe spaarzaam Slovenen kunnen zijn met klinkers. De gullere Italianen schrijven Trieste. We rijden door een stuk van de Povlakte, niet precies de mooiste brok Italië. Onze eerste slaapplaats wordt , iets voorbij Venetië, Treviso.
**Treviso is lang een authentiek middeleeuws stadje geweest tot het in 1944 ongeveer compleet plat gebombardeerd is geworden. Maar het is mooi heropgebouwd en het is er geestig wandelen in een kronkeling van smalle straatjes en kanaaltjes. Galerijen maken dat je als het regent droog blijft bij het shoppen langs de dure boetiekjes waarmee de hoofdstraten gevuld zijn.
*Wat enorm opvalt , komende van waar we komen, is het pauwerige van de Italiaanse mannen. Tres chique.
**Ravenna is onze volgende stop. Het heeft zichzelf uitgeroepen als de stad van de mozaïeken en waarschijnlijk niet onterecht gezien het rijk patrimonium aan dat soort kunstwerken uit de Ve en VIe eeuw die erkend zijn als wereldpatrimonium door de Unesco. Ravenna is tevens kandidaat voor de titel van Europese Cultuurstad voor 2019.
Hieronder een tweetal mozaïeken, de ene stelt Sint Pieter voor, t is maar dat je hem herkent als het zover is. De dokters onder u zullen zien dat de man een faciale paralysie moet gehad hebben met het uiterlijk teken, een schuine mond. De leeuw is het symbool van de heilige Marcus.
**Er was eens een gast, die geboren werd op 14 september in 1265 te Firenze. Hij werd stilaan een befaamd iemand maar toch moest hij, gezien de kans op de brandstapel te belanden, weg uit die stad. Zo kwam hij in1302 (een ons bekend jaartal) te Ravenna aan waar hij in 1321 normaal dood ging na er zijn masterpiece te hebben geschreven. Als eerbetoon hiervoor stoppen ze hem in een mooie sarcofaag van wit marmer en in 1483 zon 15O jaar later brengen ze sarco en al onder in een mausoleum.
*Tussendoor zijn die van Firenze aan het zagen gegaan dat de karkas hen toebehoord waarvoor die van Ravenna telkens antwoorden ciaokes en de wind van voor. Als het weer al een wijle andere tijden zijn en een telg van de Medicis zich paus Leo X mag noemen krijgen die van Firenze in 1519 de toelating om de beentjes te komen ophalen. Helaas als de sarcofaag wordt geopend is er niets meer te vinden.
Maar de story goes on. We zijn intussen in het jaar 178O als een nieuw mausoleum gebouwd wordt, het huidige. Rond dit gebouwtje worden in 1865 opfrissingwerken uitgevoerd ter gelegenheid van de 600e geboorteverjaardag als ineens een doos gevonden wordt met vermelding dat ze daar is geplaatst in1677 dus bijna 200 geleden en dat ze et gebeente van onze man Dante Alighieri inhouden .Als dat geen Divina Comedia is..
** Omdat we nog moeten rijden en er een op drinken om de commotie weg te spoelen aldus niet inzit, wordt het een
**We hebben ons verst geplande punt in Kroatië bereikt, blijft de terugweg.
Die trekt opnieuw langs wegen waar een goeie 20 jaar geleden serieus oorlog gevoerd werd. De kogels en granaten schijnen niet duur te zijn geweest. Een kleine vaststelling als je niet denkt aan het menselijk, of beter onmenselijk leed die die dingetjes voor gevolg hebben gehad en ook nog hebben.. *Langs de weg staan veel huizen met het uitzicht in ruwbouw te zijn. Voor zo eentje stoppen we en een postertje aan het gebouw vermeld dat dit één van de tweehonderd huizen is dat oorlogsschade heeft opgelopen in die streek,de Lika, en door de overheid heropgeflakkerd wordt. Mooi ,zelfs een prachtig initiatief denkt een mens.
*We rijden verder, niet zoveel verder, tot we botsen op een totaal ander beeld.
Een compleet vernielde kerk, twee huizen vol kogelgaten aan de ene kant van de straat en aan de andere, grotere gebouwen in een macaber door onkruid overwoekerde toestand . Een onweerstaanbare drang om me in te leven in wat hier zou kunnen gebeurd zijn maakt dat we stoppen en Rika een foto wil nemen.
Uit een van de vensters van de twee huizen zwaait plots een arm en een stemmetje spreekt onverstaanbare woorden. Het intrigeert, dat daar nog iemand woont, kan wonen.
*Zij komt naar beneden en ik begrijp dat ze Milica heet. Haar taal kan ze doorspekken met zeer weinig Italiaans en al eens een Engels woordje.
Al vlug doet zij een rondgeleide van wat van de eerste tot de laatste stap een hoop miserie is.
*Haar grootouders hebben in Amerika gewoond waardoor de familie een zekere welstand had gekregen bij hun terugkomst. Toen heette het land nog Joegoslavië.
Op 6 juni 1995, gebeurde dan dit. Een lichte bom sloeg in op de flank van één van hun twee eigendommen, dit van de haar ouders. Dit zorgde voor een ravage binnenin waardoor mame i tate
hun dood vonden. Dan kwamen de soldaten, Kroaten, en gooiden een granaat in het andere huis. Ze branden de auto uit en stalen de vier paarden en alles wat in de kippenren rondliep..
*Ik had het al eerder gevraagd maar alleen aan de blik kunnen zien dat het een probleem was om te antwoorden en dus hervraag ik Milica ben jij een Servische -Da. En omdat ze Servische is mag ze op geen enkele hulp rekenen vanuit Kroatië, nog geen kuna gekregen sedert 1995.
*Ze wil eerst tonen hoe ze woont. De vloer tussen de eerste en tweede verdieping is ingestort op dit van een klein kamertje na, niet groter dan een gevangeniscel. Daar woont ze in. Het is klauteren over planken om het te bereiken en gevaarlijk met het gapend gat van de nog altijd niet opgekuiste ingevallen vloer. Rika is intussen naar de camper gegaan om wat eetwaren te halen en de bijna rest van onze inlands geld dat ze Milica schenkt .
*We gaan naar de ingestorte kerk, waar ze op haar knieën valt en de heilige Nicolas vraagt ons te beschermen. Aan de overkant van de straat gaan wij binnen in het grootste gebouw, dat ooit een jongensschool was. De muren binnenin zijn vol kogelgaten. Ik begrijp dat de leraar die er inwoonde vermoord werd. In het gebouw ernaast de meisjesschool, moja skola, mijn school, zegt ze, wil ze niet binnengaan. Ze brengt ons naar een pandje iets verder, eerder een hulppostje dan een echte kliniek. Er werd een granaat in gegooid. Op de nog gave buitenmuur staan minstens 50 namen van weerstanders, Kroaat en Serviër broederlijk naast elkaar, allen gestorven onder het naziregime.
**Als we Istrië verlaten via wat genoemd wordt de Kroatische Riviera tezijn, met steden Opatija en Rijeka , op weg naar Dalmatië krijgen we te doen met steeds erger wordende windstoten langs de toch dicht tegen en soms fel naar beneden lopende bergwanden.
*Het is de bura die opsteekt, een gekend en gevreesd natuurfenomeen. Hij ontstaat in de Centraal Europese vlaktes en komt uitlopen in de Kvarner Golf, waar wij aan het langs rijden zijn. Het wordt maar erger en erger en toeristen blijven staan om het zonderling fenomeen waarbij de wind het zeewater opzwiept tot stof en over het water laat razen als was het een zandstorm in de woestijn.(wat op de foto nu wel niet echt goed opvalt). *Wij zien ons uiteindelijk verplicht in Novi Vinodolski halt te houden waar we vernemen dat vanaf
Senj de iets verder gelegen stad alle verkeer langs de kust voor hogere voertuigen, dus ook campers, stil gelegd werd
*Voor hoelang? Tot de wind valt.
*Hoelang kan dat duren? In de winter al eens 10 dagen, maar nu hoogstens een paar dagen .
De zware luchten boven het Velebitgbergte behoren tot het stellen van een diagnose dat de Bura nog aan de gang zal blijven.
**Als 's morgens de zon schijnt en er geen wolken meer over de bergen hangen, staan we op in een onherkenbare wereld in vergelijking met wat is vooraf gegaan. Het is genieten, de hele weg naar Senj , met aan de ene kant de bergen aan de andere de zee met dichtbij Krk (nee nee geen klinkers) een voor mij, toch wel mysterieus ogend eiland.
*In Senj slaan we links af de bergen in. Niet echt hooggebergte, dun bevolkt en wild. Volgt een vlakte,mooi, maar zo gevuld met de vele achter gelaten sporen van de oorlog met Servië, een 20-tal jaren geleden..
Huizen met muren vol kogelgaten, vernielde huizen door bominslagen, onbewoonde huizen in verval van niet teruggekomen Serviërs , hetzij ze gedood werden hetzij ze niet meer durfden terugkomen na de oorlog. Een toestand die me treft, meer dan overblijfsels uit de Middeleeuwen .
**We komen aan in Plitvicka Jezera op de grens met Bosnië. Het mooiste Nationaal Park van Kroatië. Een dure plek ook. We gaan ervan uit dat toch ergens een plakje grond moet zijn waar we vrij kunnen staan en de goden zijn met ons.
*Een koppel uit Zagreb. Vakantiewoning met weide. We kunnen blijven staan zolang we willen. De man komt met koffie (de beste die wij ooit hebben gedronken) en raki. We zijn met ons gat in de drank gevallen.
*De Plitvcka meren zijn een andere voltreffer. Zo mooi. Wat mijn ogen aan mijn hersenen doorgeven kunnen mijn vingers onmogelijk via dit klavier op het scherm krijgen.
*16 meertjes en meren, het hoogste op 6O5m., het laagste op 5O8m boven de zeespiegel zorgen voor een niet te tellen aantal kleine en grotere watervallen temidden van een dichte bebossing. Het is Adam en Eva, het is Me Tarzan you Jane, het is.......... ongelofelijk mooi.
** We willen van de nabijheid van de grens even wat Bosnische lucht gaan opsnuiven. Ja dag zeg. Controle aan de grens bij het binnengaan en terugkomen, met files en twee uur aanschuiven. Alleen onze wielen hebben grondelijk contact met Bosnië mogen ervaren met een draai tussen de douane en politiepost.
**We willen nu de weg doen die de Bura ons onmogelijk had gemaakt zij het nu in omgekeerde richting. We rijden naar het Paklenica Park om dan Karlobag via de kustweg terug naar Senj te rijden. Onderweg rijden we weer in dat ex oorlogsgebied met een verschrikkelijke ervaring en een gesprek met een Servische dame waar wij u een volgende keer over willen vertellen.
**Als wij bijna aan de grens in Italië de stad Trieste aandoen vallen wij midden een Ark van Noë-achtige bui die ons doet besluiten, spijts wij nog geen 100km hebben gereden het voor bezien te houden voor die dag.
Wij maken plannen om de stad te gaan bezoeken tot ineens de zon zich een baantje door de wolken baant, het gat groter en groter makend en ons de moed gevend om toch nog verder te trekken.
*In geen tellen staan wij aan de grens met Slovenië. Altijd goed is wat info uit eerste hand te krijgen. Aan de grenspost zitten vier lusteloze kerels in uniform, niet te doen wat zij m.i. zouden moeten doen. Ik durf niet storen. In het drie meters over de grens gelegen pompstation dan maar.
Een kop mij dunkt nog van Russische makelij, met een basstem van dezelfde oorsprong vraagt what is problem Ik verkies geen probleem te hebben maar weet van hem toch los te krijgen dat je geacht wordt een vignet te kopen voor 10 dagen dat 15 euro kost om op de autostrade te mogen rijden. Ik pas.
* Trouwens, nog geen uur later staan we aan de volgende grenspost deze keer van de
republiek Hrvatska ofte Kroatië. Weer zo'n aantal niets doende grensbewakende gasten .Ik vraag niets en we wagen ons op het ergste wegennet ooit mee gemaakt in Europa.
*Wij halen een gemiddelde tussen 35 en 40 per uur, rijdend door het niet zo mooie maar nochtans soms nogal in de hemel geprezen Istrië. Qua natuur lijkt het me nogal doordeweeks maar de Oudheid, van Rome tot de Middeleeuwen, heeft er eieren gelegd waarvan soms meer dan een omelet is overgebleven.
*Mooiste tot de verbeelding sprekend voorbeeld, het amfitheater van Pula. Of zo'n goed bewaard bergdorpje als Groznjan .
Groznjan heeft een merkwaardige geschiedenis. In de Middeleeuwen was Venetië een soort koloniserende grootmacht en eigenlijk meer dan een bezetter van Istrië, bijgevolg ook van Groznjan Het stadje wordt Italiaans.
Grandeur et décadence. De Habsburgers namen over. Istrië wordt opnieuw Italiaans bezit als na de eerste wereldoorlog Engeland de peninsula als oorlogsbuit aan Italië schenkt.
Het duurt niet lang daarna als Il Duce, Benito Mus. Italiaans als enige taal uitroept voor Istrië.
Komt de tweede wereldoorlog, Italië is deze keer bij de verliezer en Tito maakt er een zaak van de Italiaanse bevolking uit Istrië te verdrijven. Gevolg: lege tot halflege dorpen.
Kunstenaars worden aangesproken het dorp te komen bevolken. Gevolg ongeveer per twee huizen is er een minigalerie, helaas niet altijd met ............Maar ja wie ben ik om dit te beoordelen.
*Na enkele dagen van moeilijk zoeken naar gratis overnachten, waar wij tegen alle verwachtingen toch in slagen, prijs per nacht rond de 25 euro uitsparend, trekken wij op naar Dalmatïë, waar dit probleem nog meer een probleem zou moeten zijn, aldus de profeten die wij op onze baan aanspreken, meestal Duitsers.
Tot de volgende
**U zou mijn geile ijdelheid een duwtje in de rug geven mocht u volgende link aanklikken
www.shelac-altern.org/production/films-produits/258-nieuwpoort-en-juin
**Het moet al 40 jaar en meer geleden zijn dat ik voor het eerst in Chiny in de
Ardennen kwam om nu tot de vaststelling te komen dat het dààr niet in ligt , wel in het aanpalend La Gaume.
*Maar wat is la Gaume? Mijn aangesproken Gaumees, kan het woord niet naar het Nederlands vertalen maar weet dat La Gaume behoort tot La Lorraine, dat wél in het Nederlands vertaalbaar is en smaakt als een gemengde visschotel, Lotharingen .
**Lëtzebuerg doe je aan voor goedkope diesel, 1,32 per liter en misschien omdat het juist middag is ook voor het nuttigen van Bouneschlupp gevolgd door Judd mat Gardebounen en Pachtéit. Nee danke wel. Voor de royalty fans een primeur misschien. Guillaume de troonopvolger zal trouwen met een Belgische gravin. Stéphanie heet ze en Guillaume heeft een baard en een snor en wie weet wat nogal. Toch schoon hé
**We hernemen onze oude gewoonte, rijden tot tegen 16.OO u en dan beginnen uitzien naar een slaapplaats. Tegen die tijd komen we aan in Gérardmer in de Vogezen. Langs het prachtig meer is een grote camperplaats, aber 4 euro om er te mogen staan. Mijn convoyeuse ziet op de kaart iets verder op onze weg enkele kleine dorpjes en beslist daar ergens een hoekje uit te kiezen. In het dorp Xonrupt Longemer staat een ganse parking ter onzer beschikking. Tweede gewoonte is vragen aan de bewoner van het dichts bijstaand huis of er geen bezwaren zijn om er te staan. Main non.
*Derde gewoonte, met het waterpas zorgen dat we zo recht mogelijk staan van voor naar achter en nog belangrijker van links naar rechts. Laat hier uw verbeelding misschien een beetje mee werken. Last but not least, de nodige wandeling om een bakker te vinden voor de volgende morgen.
**Met de Col de la Schlucht hebben we kort na het ontbijt onze eerste +1000 meter hoog berg.
Een testje voor onze camper, die dat goed doorstaat. Joep, de Rijn over en we zijn ten lande bij Frau Merkel die de ganse rit door het Schwarzwald nergens te bespeuren valt. *De Donau, die schone blauwe Donau en hoe die ook klein begonnen is voor hij muzikanten, fotografen en ander grut inspireerde en roem en ere te beurt viel, rijden wij in enkele tienden van een seconde voorbij.
*Wij stellen Bernard, de GPS, in met onze eindbestemming voor vandaag Eriskirch, maar zonder tol kunnen we daar niet geraken (raar want er zijn op onze weg geen tolwegen te bespeuren)Een andere regel die we volgen is: Nooit tolwegen. Maar als we ons akkoord verklaren het toch te doen meent hij, Bernard, te moeten melden dat er geen weg naartoe te vinden is. Een nabij gelegen dorp, waarvan de naam, ik weet hoe het komt, me goed is bijgebleven, is Tettnang. En dat vindt hij dan wel. Ik zou ooit die Bernard eens in levende lijve willen zien om het over rondborstig een praatje te slaan over hangende zaken.
*Met wat moeite vinden we onze vriend Jacques, die in zijn camper woont te Eriskirch op enkele km van de Bodensee ook nog Lac de Konstanz genaamd en gelegen op een drielandengrens tussen Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Het meer heeft een omtrek van 226Km
*We hebben met Giacommo zoals ik hem noem een paar mooie dagen. Lange wandelingen in de omliggende allesoverheersende boomgaarden, wiens vruchten tot een soort cider worden verwerkt, hier most of zoiets geheten. Maar er wordt toch meestal voor halbes gekozen, . Allez meneer de agent ik heb amper vijf pintjes gedronken.
** Een paar katers later waarbij we ze nogal hebben zien vliegen tot zelfs een Zeppelin toe (voor liefhebbers ongeveer 350 euro voor een half uurtje in de lucht) geraken wij via Innsbruck( Oostenrijk) op de grens met Italië in Brenner waar we overnachten na een prachtige dag vol met exquise natuur. Maar het beste moest nog komen.
**We rijden via meestal groene baantjes door de onbeschrijfelijk mooie Dolomieten. De Kreuzbergpass , met grote gedeelten van 16%, klimmen en dalen. Voor mensen die al eens zonder remmen vielen, zoals wij, en dit vanaf een berg waar de boomgrens overschreden werd, een toch niet 100% rustige bedoening. Inch'Allah brengt ons Kraam het er deze keer zeer goed van af.
H
Het enthousiasme druipt er zodanig van af dat Rika ons een berg te ver stuurt waarbij ineens niets meer in het Italiaans vermeld staat, en op de duur het baantje aan een paar huizen stopt om verder een bosweg te worden.
We zijn te vroeg in Slovenië en te hoog om in de kou daar de nacht te willen door brengen. Beneden vinden wij slaperij in Tarcento
**Onze eerste stop is Berendrecht. Met Mag en Cois spreken we af dat we begin 2013 een stuk Sahara samen zullen doen. Wij steken over naar Marokko rond half december. Zij vertrekken pas rond die tijd van thuis naar Portugal. We zullen mekaar vinden in eerste helft van februari ergens rond Agadir.
**Als we in Den Haag aankomen zijn we just in time om kleindochter Zoë te gaan bewonderen bij een frêle begincarrière als pony amazone. De volgende dag speelt haar broer Dylan zijn eerste competitiematch van het nieuwe seizoen. We zien zijn ploeg met 9-1 verliezen (d.i. een voetbaluitslag). Zoë heeft nog een broer, de oudste van drie, Michaël, een overdag moeilijk te bespeuren iemand.
**Voor zij die houden van flaneren op markten en vooral geen racist zijn, is de zaterdagmarkt van Den Haag een niet gewone belevenis. Hij ligt in een stadsgedeelte dat waarschijnlijk overwegend moslim is en waar naast, uiteraard ook Nederlandse kraampjeshouders, deze van overwegend volkeren uit de vroegere koloniën in zowel Azië als Zuid-Amerika, aangevuld met Afrikanen en recenter lui uit het Oostblok een grote meerderheid vormen. *Een enorme variëteit van voedselingrediënten, groenten en vis vooral, nog nooit ergens anders in de wereld in zoveel verschillende soorten gezien.
**Mijn zoon Filiep en gade Michelle hadden nog een blitztrip naar Amsterdam gepland. Nog nooit daar geweest vielen we van de ene verrassing in de andere..
Laat me beginnen met het Huis van Anne Frank aan de Prinsengracht, waar de dag door, toch wel een mensenfile tussen 50 en 100 meter aanschuift. Aandoenlijk project, dat wel maar, m.i. mist het, door te groots opgevat, aan intimiteit. De uit te dragen boodschap overheerst op de feiten dat acht mensen daar jaren zijn onder gedoken en zó kort voor het einde van de oorlog door verraad nog zijn opgepakt en op Otto (vader vanAnne) na, stierven in concentratiekampen.
*En voor de rest; wat een sfeer. Als je wandelt over de Prinsen- of Keizersgracht en zijstraten lijkt dat de gekte heeft toe geslagen. Nog nooit een koffieshop gezien, nu wel maar vooral geroken. * Een hoop Schotten aan het begin van een aangekondigde dronkenschap. In oranje shirt en kleurige rokjes maken ze publiciteit voor de delicate fijnheid van het Schots bestaan. Onderbroek van onder de kilt halen, hem op een terrastafeltje gooien na er eerst eens aan geroken te hebben. Dan hun Sjarel tussen de dijen klemmen en oeps de kilt opheffen. *Iets drinken op een terras, geestig, maar komt het door de wiet, hasj of whatever. Misschien ben ik wel passief stoned geworden.
** Om uit te blazen, te ontroken en te ontsnappen aan drugs and rock and roll zijn we nu in Chiny in de Belgische Ardennen ergens tussen het door oa Michelle Martin beroemd geworden Neufchateau en Florenville .
Le Bois de Chiny is het grootste van de streek. Wij blijven hier een paar dagen met enkele flinke wandelingen op het programma en een bezoekje aan de lokale beenhouwer die heel wat, even lokaal, lekkers in zijn boetiek aan te bieden heeft.
**Ons eigenlijk plan, gezien de steeds maar stijgende prijs van diesel, was om de kortste weg naar België te nemen en dat is van uit het zuidwesten van Spanje langs Madrid naar het noorden tot Bilbao te rijden. Dit was tot we een sms kregen van onze oude vriend, kunstschilder Mark Debroux die in Catalonië niet ver van Tarragona woont. Hij was eens te meer met trubbles aan zijn hart in de kliniek geweest.
*wij sturen hem een sms terug en beloven dat wij in de eerste helft van april zullen langs gaan. Als wij, op een paar uurtjes van bij hem, overnachten in de prachtige delta van de Ebro, bellen we hem op om te zeggen wanneer we zullen langs gaan.
Doodgeestig antwoord de kadet per sms. Ik ben in bierland België, in Brugge dan nog.
*Godver de godver en een sms terug die begint met Awel soepekieken ..
**Rika wordt er niet zenuwachtig van, wel vindt ze dat we nu toch al zover noordwaarts aan het optrekken zijn dat we misschien beter naar Beernem kunnen afzakken. Het huis, dochter Ellena, familie, vrienden, ik voel dat ze de stal begint te ruiken en we geven er een lap op.
Per stukjes tussen 400 en 500 km per dag stoppen we eerst aan de Frans-Spaanse grens in le Boulou . De volgende dag zetten we ons in een dorp met de keichique naam Aigueperse. Denk daar dan een ratatouille bij, zo lekker dat het de uitdrukking eten gelijk god in Frankrijk tastbaar of beter tastebaar maakt. Koppel daaraan een hersenstrelend lokaal kaasje en le tout flirtend met meer dan één zaligmakende coup de rouge van een lokale wijnboer. God zijn en in Frankrijk leven in de streek van Millau is ook een aaitje voor het oog .
** Voor onze laatste stop in de omgeving van Parijs, zoeken we, nadat Gps Bernard ons een paar onnozelheden heeft verteld waardoor we een half uurtje in een mini heksenketel terecht komen, naar een rustig klein dorpje om neer te strijken voor de nacht. Rika haar ogen vallen op de kaart op de naam Saint Mard.. We vinden een plaatsje dat kalmte en rust uitstraalt,. We staan wel niet ver af van een baan, maar ja zon dorpsweg ..
*Samen met het aperitief verwerken we het teveel aan adrenaline en we verheugen ons op wat komen moet. En dan valt de duisternis en het dorp in slaap en wij dan ook maar denk je. Mis dus.
*Als Parijs s avonds leeg loopt vullen de dorpen zich met hun inwoners en hun van knarsende banden voorziene autos. Onverwacht stellen we vast dat aan de andere kant van de camper een spoorweg loopt. Na de reguliere uren voor mensenvervoer lijken ze daarop druk bezig te zijn goederentreinen in te zetten. Oh, ik zou het bijna vergeten te vermelden. De vlieghaven Charles De Gaulle lijkt heel dichtbij te zijn te horen naar de vliegers die heel laag over onze hoofden scheren. Gedurende een lange periode horen we zon bombast aankomen en na, als een zware donder overgevlogen te zijn, beetje bij beetje minder geluid producerend er reeds een tweede zich aanmeld en na die een derde en dan een twintigste, vijfstigste. Na de miljoenste zijn we dan toch in slaap gevallen, vermoed ik
**We zijn terug in the city of Biernem en hebben het zoals iedereen verschrikkelijk koud. Plannen op kortere termijn zijn Londen( niet met camper) en Kroatie. Maar eerst schilderen en tuinieren en vooral genieten van familie en vrienden.
