**We verlaten Frankrijk, de weg van de pelgrims voor Compostella volgend, door de Pyreneeën naar Egoalde ofte Spaans Baskenland via de Communidad de Navarra. Navarra heeft een autonoom parlement, zelfs een eigen regering los van het centraal Spaans gezag, wat ons uiteraard worst mag wezen. Het is genieten van de herfstkleuren, geestige baantjes die ons slingerend berg op bergaf langs kleine bergdorpjes brengen , tot het hooggebergte achter ons ligt en wij stevenen richting Bilbao maar voordien stoppen in Arreatza waar ze ogenschijnlijk nog niet zoveel keren een stilstaande camper hebben gezien.
* Ik wil aan een autochtoon vragen of er ergens iets bestaat waar je een beetje in evenwicht kunt staan, steevast begin ik dan met: no habla Español ik spreek geen Spaans, waarop die gast , volbloed Bask antwoord ik ook niet. In het dorp is geen woord Spaans te bespeuren, alles is Baskisch.
** Een ander gebergte zijn de Picos de Europa, van een ultieme schoonheid. Wij hebben beslist er middendoor te rijden. Het begint met een lange aanloop naar het gebergte via een gorge. Een nerveus riviertje met een evenwijdig lopend smal baantje tussen twee ruwe flanken rots. Wij voelen ons alsof we door de tijd heen naar een sprookje rijden.
*Als we later een stop houden in het bergstadje Potes, lijkt zich voor Rika het sprookje te realiseren. Een bosprins in ornaat met zonderlinge schoenen staat haar op te wachten om haar met kussen te overladen.
*We brengen, na al die evenementen, de nacht door aan een stuwdam in het dorp Riaño.
Midden in de nacht wek ik Rika en vraag of zij daarjuist lawaai had gemaakt. We zijn zo beiden wakker en horen nog een zonderling geluid bij alle goden niet thuis te brengen wat het zou kunnen zijn. Na een tijd is het verdwenen.
**s Anderendaags vind ik achteraan de camper een vers ruikende koeienvlaai. Dat was het dus. Het regent intussen steeltjes wat gelukkig niet constant is. Van de vlinderlicht zonnebadende bossen op de bergflanken gisteren rijden we nu door een diep en zwaar gekleurde natuur . Anders maar niet minder mooi.
**We rijden een brug over de rivier Macas en moeten alle horloges een uur terug draaien. We zijn in Portugal . We vinden een eind over Bragança een slaapplaats in Macedo de Cavaleiros. Een volgende stop zal ons brengen naar Fatima.
**24 okt is THE DAY. Na een verjaardaglunch met Rikas familie trekken wij voor een korte trip zuidwaarts, naar Wervik. Afscheid nemen van mijn zus en vroeg gaan slapen dicht aan het station daar. Gewekt door de eerste trein de volgende morgen vertrekken wij tegen O5.00 uur. Rika slaapt de slaap der onschuldige maagden (wat een bekentenis) om zich aan te melden als ik een stopje doe iets voor Parijs om haar te verrassen op een croissantontbijtje, de koffie moet ze zelf zetten.
*Ik moet haar nog zeggen dat we, zoals gisterenavond een beetje beslist, niet naar Bretagne gaan omdat ik bij een weerbericht opgevangen heb dat het daar gaat onweren. Dus zijn we begonnen via Parijs de kortste weg naar La Marina in het zuiden van Spanje te nemen. Er komt geen protest, de croissant smaakt.
* Een eindje voorbij Parijs moeten we onze zonnebril opzetten. Dat vrolijkt op en tegen het omtrent 16.00 is hebben we een 500 km gereden, wat voor een ventje als ik, eigenlijk van het goede teveel is. We poten ons karretje neer in een dorpje dat Nuan les Fuzeliers heet. Een wandeling leert ons dat er weinig te beleven valt op een everzwijn na, dat gretig gevallen bladeren eet uit de handen van de eerste beste vreemdeling. Een voordeel van de locatie, we hebben een zalige geluidloze nacht.
**Het geraakt 10.00 voor we gereed geraken en weg rijden onder een helderblauwe hemel. T a voulu voir Vierzon et on a vu Vierzon. Dat zei, zong Jacques Brel, wij rijden het aan de kant voorbij. Voor de rest wordt het weer hollen om vlug zuidwaarts te geraken . We stoppen in Saint Savin waar we een knusse heerlijke nacht doorbrengen, spijts de thermometer geen hoge scores weergeeft. s Morgens zijn de daken wit gevroren. We liggen nogal hoog boven de zeespiegel waarschijnlijk.
**Een stralende zon kan de sfeer in de camper niet opvrolijken als we gereed zijn om de baan op te gaan. Bernard doet het niet, hij spreekt wel maar we hebben geen beeld en dat is wel gewenst in een land waar om de 400 meter een rotonde is. Vooral Rika ziet het niet zitten om oa. op de ring van grote steden in de wirrelwarrel van afrit op afrit onze camper met een half werkende GPS naar het einddoel te dirigeren. Als de nood .. enz. na de middag vindt ze de oplossing:15 duwen op de startknop en het ding reset zich. Rika belooft Bernard nooit meer op hem te zullen schelden.
*We rijden na een tijd door de Landes, een departement 9000 km2 groot , waarvan het grootste gedeelte begroeid is met eindeloze sparrenbossen (of zijn het dennen?), op de duur toch wel een beetje boaring. Rika vindt ze zelf geen fotootje waardig. Als de bomen weer een beetje kunnen geteld worden wil dat zeggen dat we in Euskal Herria oftewel Baskenland gekomen zijn.
*We stoppen in Saint Jean Pied de Port (verleidelijk om bij die naam niet aan een varkenspoot te denken porco dio) . Het was ooit een omwald dorpje, nu uitgegroeid tot een stad buiten de wallen. Hier komen sinds eeuwen pelgrims op weg naar Saint Jacques de Compostello een stop houden. Als zij dan door de poort het dorp verlaten zien zij voor zich de Pyreneeën in de wetenschap dat ze nog 800 km te stappen hebben.
We zijn op nog geen 100 schietgebedekens van Lourdes af gelegen en hadden eerst gedacht daar eventjes langs te lopen, hadden wij ons reisplan niet wat aangepast. Bernard is niet langer ingesteld om ons naar Andalusia te brengen. We beslisten om toch maar eens naar Portugal door te reizen.
* Om een leeg moment deftig in te vullen neem ik het leesvoer van een oud nummer van Lourdes Magazine le mensuel du pélerin tot mij. Daarin schrijft le Père, Jean Baptiste ABADIE uitleggend dat god vader is van de armen en zondaars. De verschijning aan Bernadette had god op een eerder zonderlinge manier bedacht. Hij stuurde zijn moeder niet als een grote dame maar als een klein jong meisje. Niet groter dan ik zei Bernadette die 1.44m. was. Wel wel, OLV als klein meisje vermomd, dat beeld zou ik wel eens willen zien, het staat niet in Lourdes in elk geval.
*Bernadette sprak geen Frans, waarschijnlijk dus alleen Euskara (Baskisch), later schreef ze wel brieven in het Frans aan haar familie. Waarom niet, wat logisch zou zijn, in haar taal. Die familie kopieerde dan die brieven met de hand geschreven in veelvouden die dan hun weg vonden bij pelgrims. Ruikt naar geldwolverij, mijn gedacht. Ook al in die tijd.
** Nog een verschijning: Rika hoort en ziet in een voor mijn oog lege etalage iemand die haar naam noemt en zegt Bernard te heten. Sjonge, dat de wonderen toch nog niet uit de wereld zijn hé.
** Een stoere bonk uit vervlogen tijden die al van jongs af interesse moet betoond hebben voor het andere geslacht heeft van de meester als straf lijntjes moeten schrijven. Herinnert mij aan mijn prille jeugdjaren .
PS: Maar even later gezien dat het everzwijn niet echt van vlees en bloed is.
**Nog geen 10 dagen geleden, op onze terugweg van alle soorten vreemde landen met woeste soms monsterachtig aandoende bergen, weer eens een stilstandje in het, in vergelijking, broze landschap van een nazomers Chiny in een beginnend herfstgekleurd tintje. Ook dank aan de Semois voor het kabbelen . *Mogen de fotos voor zichzelf praten, het kabbelen niet in begrepen uiteraard. Sorry.
**Het kerkje herbergt bijna wonderbaarlijk een zwarte Madonna met een volzwart kindje Jezus, wat doet vermoeden dat de niet zichtbaar aanwezige god de vader ook Ik weet uit reiservaringen dat OLV in meerdere vormen, formaten en uitzichten uitgebeeld wordt en zich gemakkelijk aanpast aan landelijke gebruiken, maar hier aan de Semois, op de grens tussen de Gaume en de Ardennen: zwart?
*Er is een zwak vermoeden dat zelf de zwarte GIs gedurende de Battle of the Ardens, op het einde van de oorlog, eventjes geschrokken waren hier hun eigen kleurtje terug te vinden. Een minieme rondvraag, te wijten aan het weinig eigen lokale volk dat op straat loopt, krijgt geen resultaat over het waarom van. Verwondering als: staat er een Jésus noir in onze kerk? Vergetelheid als: we hebben er nog over geleerd op school, maar jai mes soixante ans et joublie. De pastoor was niet bereikbaar.
** Zondag om 1O.OO s morgens naar toneel gaan kijken vind ik al iets niet alledaags, maar voor toneel SPELEN en het doen spetteren en vlammen als de crew van Rembert Torhout deed met hun stuk Heuvels van Blauw in voorbereiding voor hun deelname aan het Landjuweel, gebruik ik nog het liefst het banaal maar allesomvattend woord chapeau. Zeer vereerd om achteraf met hen als onvoorziene gasten een kaasschotel te mogen delen. Het was eventjes herleven in iets waarvan ik destijds durfde zeggen dat het mijn passie was, toneel spelen. Merçi gasten.
** Wij maken ons op om tegen vijf november gereed te zijn om te vertrekken. In die periode is er veel kans dat het boven de 4 à 500 meter kan beginnen sneeuwen en zowel in Frankrijk als in Spanje moeten we noodzakelijk over zulke bultjes. Tot van uit ergens in Spanje.
**We staan weer eens op onze uitvalplaats aan den Adriatic, La pinetta en sedert ons vertrek en terugkomst is het dorp leeg gelopen. Alle winkels gesloten en op het strand buiten ons af en toe een wandelaar (v/m) en Abdou een strandverkoper van prullaria. Het is zonnig weer en voor enkele uren dicht tegen de 25°, wij zitten in onze zetel en ik lees voor Rika luidop voor. Wij zijn aldus een gemakkelijke prooi voor de verkoopkundige trucs van de foor van Abdou. Een paar eurostukjes minder rijk en eigenaar van een portefeuille (leder?), die ik niet nodig heb en we worden dikke vrienden.
*Abdou is Senegalees, 55jaar, gehuwd met twee vrouwen en vader van negen kinderen. In de lente tot nazomer is hij voor de lasten te vinden op het strand van La Pinetta en in de winter voor de lusten bij vrouwEN en kinderen in zijn geboortedorp. Ik ken venten die ,als je het aantal kinderen er niet bij neemt, voor zon leven wel te vinden zouden zijn.
**De plicht roept, wij moeten een eind over Rimini bij onze vrienden Lamberto en Sue op weekend. In het voorbijgaan houden we een stop in de Republiek van San Marino, het ministaatje dat zich afficheert als zijnde de oudste democratie in de wereld. Nog nooit bezet geweest, pogingen tot annexatie altijd kunnen weg blazen, zeven militaire en politiekorpsen rijk voor een grondgebied van 60 km2en ter bescherming van de grenzen, die voor zover ik kan oordelen heel moeilijk te vinden zijn. *Wij wandelen in de straatjes van het Historisch centrum, dat te voet te bereiken is via 700 meter trappen , maar ook via een kabelding of met de auto. Wij doen het voetwaarts en puffend ,wat misschien de reden kan zijn dat, over onze toeren, wij zoveel mensen menen Russisch te horen praten. Als ook het personeel in de winkeltjes dezelfde klanken uit , ga ik er van uit dat het over een lokaal dialect moet gaan. Wij steken ons licht op bij de Toerist Info en neen het is geen lokaal ding, er is een overrompeling van Russische toeristen, die alleen maar hun taal spreken zodat dat de clevere eigenaars van de shops jonge gasten uit Rusland aantrekken om na een snelcursus Italiaans verkopertje te komen spelen.
**Bij Onze vrienden in Montefiore s anderendaags.
*Lamberto heeft als we s middags aan tafel gaan alleen maar voor, weliswaar succulente, ministrone gezorgd. Hij verjaart en vanavond is er met de beste vrienden een etentje en het zal veel zijn. Vandaar. Onder de vrienden zullen enkele oud bekenden zijn.
*Aan tafel zit naast mij, op zijn verzoek Mateo. Hij is wijn- en olijfoliebouwer en wil heel zeker dat ik een even dikke buik als hem heb en dit zo vlug mogelijk en liefst nu. De eerste schotel is pizza, wegens een ingreep van Mateo, is dit voor mij een dubbele portie. Volgen piadini( pannekoek) met prosciutto (hesp) en soorten salumis (salamis) en coppa( hesp van de kop van het varken). Daarop een keilekkere lasagne om te eindigen met een grill van alle soorten vlees en worsten en ribbetjes en gefrituurde patatten in begrepen. Mateo blijft intussen maar zorgen dat ik niets tekort kom. Het geheel wordt overgoten met een lokaal wijntje ,dan limoncello en om te eindigen met een scheut grappa. Porcomadonna
*Het zou kunnen dat wij volgend jaar druiven gaan plukken bij Mateo, tegen betaling in natura, ofte wijn en olijfolie. Moet kunnen.
*Op onderstaande foto onze goede vriend Lamberto, het feestbeest.
* s Anderendaags gaan we met ons vieren, elk zijn eigen kater verwerkend, een wandeling maken langs het strand van CATHOLICA want we moeten bij ons positieven zijn als in de namiddag het kastanjefeest plaats heeft in Montefiore. Het is kanstanjes poffen, het is gratis wijn drinken die uit de dorpskraantjes stroomt wit of rood ,( waar gelukkig maar anders water uit komt), het is veel mensen zien die de zorgen naar morgen verleggen, een dag die ze met een katachtig mannelijk wezentje in hun hoofd zullen moeten delen.
** Time to go want we zijn op internet geweest en het blijkt dat er wat te doen zal zijn als we thuis komen. Vervroegd huiswaarts dan maar. Van Monkey Productions krijg ik een voorstel voor een rol in een pub.film, van Cast een voorstel voor een fotoshoot in Den Haag, en de regisseur van het filmpje van verleden jaar wil een bijeenkomst met de groep en staat erop dat wij erbij zijn en tegen ten laatste vijf november moeten we weer kunnen vertrekken .
**Onze weg noordwaarts gaat over Verona naar Trento langs de wondermooie vallei van de Adige rivier. Wij houden halt in Rovereto op een parking die sportvelden overschouwt. s Avonds kunnen wij van uit de camper , glaasje wijn en een stukje pecorino kaas bij de hand een match volgen. Van camper tot businessseats.
**Wij volgen verder de Adige waar in de vallei de herfst nog geen vat op de natuur schijnt te hebben gekregen. De bergen, door hun witzwartschakeringen als donkere monsters als de avond valt, kletteren nu indrukwekkend in het felle zonlicht. Hoeveel keer het woord prachtig valt in onze cabine zal nog wel juist telbaar zijn.
*Even later komen we in het Duitstalig deel van Italië waar Bolzano ook Bolzen heet. Raar maar waar bijna altijd wordt de gemeentenaam eerst in het Duits vermeld. Het is gelijk dat De wever zou toestaan dat Anvers bovenaan Antwerpen zou staan en toch burgemeester mag worden.
* Tegen vier uur zijn we jodelend al een stuk in Oostenrijk gevorderd. Tirol heeft toch ook van die enige weidse landschappen. Alpenweiden die zich traag glooiend over een paar km verheffen om dan in indrukwekkend bergmassieven te exploderen. Het dorpje Lahn zal waarschijnlijk niet op de kaart te vinden zijn. Twintig huizen, waarvan 90% gastenkamers heeft. De bewoners lijken er wel prat op te gaan dat ze al twee keer een lawine mee maakten. Niet persoonlijk weliswaar, gezien ze in de 15 en 18e eeuw plaats vonden. Op een groot bord vermelden ze zelfs het aantal doden, te wijten aan de sneeuw. Zij die overleefden hadden dit dan meer aan god te danken.
** De rit door Duitsland is er eentje dat we al enige keren gedaan hebben. Bodensee en een stuk Zwarte Woud vormen de mooiste brokken, maar hoofddoel is over de Rijn in Frankrijk te geraken, wat lukt. We vinden een uniek plaats in het dorpje Ammerschwirh in een wijngaard op de Route des Vins dAlsace. Het is maar juist dat Rika niet begint te kirren. Ik ben wel te moe om nog meer te doen dan aan een glas wijn te tippen en op de drempel nog santé aan toe te voegen.
**We beslissen een omweggetje te doen en de weg doormidden de Vogezen te nemen via de Col du Bonhomme. Een laatste snuisterijtje dat we onszelf cadeau doen. Daarna gaat het over Nancy, Metz en tanken in Luxemburg om te eindigen bij een van onze favorieten, Chiny. Hier nemen we een dagje vrij om te recupereren, een ferme boswandeling te doen en proberen op internet te geraken.
**Dit versturen we van bij ons thuis in Beernem. Morgen dinsdag is het draaidag.
**Chianti is een provincie in Toscane en van oudsher gekend voor zijn wijn. Ik herinner mij van lang geleden de kruikjes die men kocht misschien meer omdat een kaars er goed in stond, en nog rustieker werd als de was langs het glas bobbelend neerviel en verstijfde. Voor de rest was het een ordinair drankje dat aan geen enkele Franse wijn kon tippen.
*Het landschap is heuvel- tot bergachtig gevuld met wilde, groene stroken eik- en cipressenbossen en daarnaast een zee aan wijn- en olijfgaarden. De druiven worden nu geplukt en ik smacht ernaar dat ook ooit nog eens te kunnen doen al was het maar voor één dag.
**Wij vinden een gratis speciaal voor campers aangelegde parking in Grève in Chianti. Op het eerste zicht nogal raar dat al die gemeenten naast hun naam in Chianti toevoegen, wij zeggen toch ook niet Beernem in West Vlaanderen. Maar dat blijkt een reden te hebben, een commercieel uit te buiten troef zeg maar .
*Het plaatsje verkoopt zich als middeleeuws, maar ik geraak toch niet onder de indruk tenzij van de plaatselijke beenhouwer die zweert een nazaat te zijn van een familiegebeurend beenhouwen teruggaand tot in de jaren 17OO. Sommige hespen lijken ook al van vader op achterkleinzoon te zijn overgegaan. We permitteren ons honderd gram dure hesp te kopen van een cinta senese-varken de tegenhanger van de Spaanse patta negra een varken weliswaar niet meer zo wild maar toch eentje dat vrij loopt en zich voedt met kruiden ea. Tot en met truffels.
*En om ook iets te zeggen over de wijn:
* Je kunt er zogezegd aan wijnproeven doen. Mensen kopen een kaart en van flessen die op een toestel staan kan je tanken tot je credit op is. Een proever spuwt normaal telkens zijn rocheltje wijn weer uit, hier gaat hij al reutemeteutend naar buiten .Elders volg ik het gesprek bij een proeverij en krijg het gevoel in een les rekenkunde te zijn. Wijn is hier een samenstelling in procenten van merlot en blabla en blabla, marktkramers gekweel quoi.
*En dan de benaming Classico, bij de indeling in categorieën als de topkwaliteitswijn aan geprezen en voor het dubbel in prijs verkocht in vergelijking met nochtans vergelijkbare streekwijnen. Men laat de koper in de waan dat hij een soort grand cru proeft of koopt, terwijl Classico alleen wil beduiden dat de wijn komt uit de acht gemeenten ooit ,rond de tweede decade van de vorige eeuw vast gelegd als de enige die de naam Chiantiwijn mochten commercialiseren. Achteraf zijn andere aanpalende gemeenten bij gekomen die echter de naam Classico niet mogen gebruiken, maar wiens wijnen niet moeten onderdoen voor die van de acht.
** In het bureau voor toerisme hoor ik de bediende een te volgen weg aanprijzen naar de andere middeleeuwse dorpen op de strada del vino, de wijnbaan of zoiets. Het zijn Castelina in Chianti, Radda in Chianti en Gaiole in Chianti. Mooie weg dat niet, de dorpen echter niet minder dan drie maal een touristtrap. Ze doen me denken aan de Stad Damme. Mooie poldernatuur errond, maar het dorp zelf. Wij hebben er gewoond en zoveel mensen gezien die zelf een voorbijvliegende mus bleven volgen wegens anders toch niets te beleven..
**Maar in Gaiole valt misschien toch wel iets te beleven. Is dit niet in die plaats waar Karel Zonder Vrees, destijds voor Kabila nu voor de BBI (bijzondere belantingsnspectie) ten onzen lande, ook hier een beetje huis houdt?
*Een lieve vriendin in Brugge spaart haar Humos op voor ons die we dan met maanden vertraging onder de baan lezen en niet zo lang geleden vonden wij het artikel over Kareltje Degucht waarin een verschrikkelijk, blijkt, slechte beschrijving van de weg om er te geraken staat. Maar na een uurtje zoeken en vragen en na een serieuze col op gereden te hebben gevolgd door een vijf km lange hommelbommelende grintweg ,komen wij in het gehucht San Vicenti, een kerk en niet meer dan vijf huizen. Na nog een kleine km verder dalen langs de krakkemikkelige wegel staan wij voor de open poort van huize Karel en Mireille. Aan een raam staat buiten een tafeltje en twee stoelen. Rika een traan plengend en ik mijn snot niet onder bedwang kunnen houdend zien het zo voor ons. De geliefden, op deze stoelen gezeten, bij de eerste zonnestralen s morgens een stuk chiabatta tot zich nemend, en zich afvragend wie ze nu eens voor aap zullen houden.
**Wat ik voel als ik in Siena dwalend door straten en over pleinen loop ben ik niet bij machte te omschrijven Ik herinner de hoe overweldigd ik was die eerste keer, lang geleden, toen ineens vanuit een straat op de Campo stond, (slecht vertaald, zo een beetje de grote markt van de stad). De majesteit van de omringende gebouwen, laten dromen hoe daar ooit achter die oersterke muren geleefd is geweest, en het plein, sinds altijd het levend hart van de stad, nu gevuld met toeristen maar ooit de plaats waar openbare terechtstellingen gebeurden, stierengevechten plaats vonden en waar de toren van de Palio zijn schaduw op werpt. Maar Siena is zoveel meer, de sfeer in de straten, de piazza del duomo met uiteraard de duomo.
**Het is druk, het is altijd zeer druk in Siena maar een volgende keer, als die nog komt, wil ik er rond lopen, met ridders en kooplieden in rijke gewaden die de nacht voor zich nemen en me terug mee voeren naar hun rijk verleden
**Joepi we gaan naar zee. Cervia heet het dorp, een nogal mondaine badplaats, maar het is het begin van het seizoeneinde, en we hebben in de weekdagen strand en zee alleen voor ons twee (mooie rijm hé). Er staan nog wat Italiaanse camperaars, maar het weer is niet ideaal (volgens hun normen)en dan blijven ze liever binnen. Hoe kan een mens dat zon hele dag uithouden?
*Culinair valt hier ook wel wat te beleven. Te beginnen met de crescioni en piadine , een specialiteit van de streek Emilia Romagna, niet zo goed omschreven, een soort gevulde pannenkoek, maar daarom niet minder lekker. En uiteraard de diverse onovertrefbare kazen, de rucula (sla), waarvan we al aan verorbering van een paar kilo toe moeten zijn maar vooral de pastas die je kunt kopen terwijl je ze ziet rollen en manueel in alle soorten vormpjes ziet gieten. Geniet mee van de cappeletti di gio en de tagliatelle op de foto.
**We houden even een stopje in Faenza, de stad van de faience . Die lijkt echter alleen te vinden en te koop te zijn in een museum dus genieten we maar van de sfeer op de piazza di popolo, die hier zeker zijn naam waardig draagt. Jongens wat een drukte en drukdoenerij. Die Italianen toch.
*Dan maar verder trekken via de vallei van de Lamone rivier inaar Brisighella, een crême de la crême dorp gedomineerd door drie heuvels waarvan ik er eigenlijk maar twee hebt ontdekt en de meest sexy die van de Torre del lOrlogio is. We doen een heuse klim op de andere heuvel, de majestueuze Rocca. Bedoeling is een foto van de horlogetoren te maken maar Rika zit met een platte batterij, allez haar fototoestel dan, dus terug naar beneden, het ding opladen en dan weer naar boven. Een foto die bloed, zweet en tranen heeft gekost.
*Er zijn nog twee unieke dingen in Brisighella. De lokale olijfolie om te beginnen, geperst uit lokale olijven. Een flesje kost gemakkelijk 20euro per liter en de soort Nobil Drupa,de champagne onder de olijfoliën zelf 44 euro voor een litertje. Het tweede is de Via degli Asisi, de lokale Ezel(s)straat , een straat boven de straat licht krijgend via de halve arcades. Volgens wel geïnformeerde bronnen is dat een wereldunicum. Een foto in de straat en een van de buitenkant gezien vanaf de lager gelegen straat moeten overtuigend zijn.
**We dachten al aan een glaasje wijn drinken en ons te nestelen op de parking, maar die blijkt acht euro per nacht te kosten. We beslissen onze drink nog wat uit te stellen en rijden verder richting Toscane maar nu wel door waarschijnlijk het mooiste deel van La Romagna. Helaas is er een lichte nevel over de hoogtes en verprutst die voor een deel de zichtgenoegens. Als het vier uur wordt rijden we door Maradi, een dorpje omringt door bergen . Je weet dan dat er niet veel platte plaats te vinden zal zijn. De eerste man die we zien vraag ik of hij van een plaatsje weet. Blijkt dat hij ook campert en op een mooi aangelegde parking staat, met alle voorzieningen en gratis.
*We drinken meer dan een glas wijn.
**We rijden langs een smalle baan het gebergte Alpe di San Benedetto in. Gelukkig zijn er weinig of geen tegenliggers. Tenzij de blauwe hemel is alles zo prachtig overweldigend groen, van de hoogste toppen tot de diepste valleien als we het ommuurd dorpje San Benedetto in Alpe voorbij komen, waarna we een stuk door een Nationaal Park rijden.
*We blijven even staan om naar het bellengerinkel van koeien en de hogere toontjes van geiten te luisteren als we aan de kant een kroostrijk gezin jonge everzwijnen zien grazen. La mama zal wel niet ver weg zijn en Rika beslist wijs als ze is, niet uit te stappen.
**Het bosrijke wild zijn van de natuur duurt nog even als we volop in Toscane aan het rijden zijn, maar stilaan komen de wijnranken alle aandacht opeisen. Wijnranken en olijfbomen, we zijn dicht tegen onze bestemming voor vandaag, Grève in Chianti
Oei! Is daar geen wijn die ook zo heet ? Chianti ..yami
**De kustweg van Karlobag naar Senj doen is, als de Bura, de stormwind, niet waait, een 100km lang genieten van een enig mooi landschap. De bergen vallen regelrecht in de Adriatische zee die je van op de weg in de diepte ziet liggen samen met een rits van uitgerekte eilanden met namen zonder veel rek als Pag, Rab en Krk.
*Het is bloedheet en we verkiezen voor onze laatste dag in Kroatië wat vroeg te stoppen en inkopen te doen. We vinden een heerlijk plaatsje onder een boom op het strand waar we vrij staan. Tegen alle regels in hebben we geen rosten Kuna uitgegeven om ergens de nacht door te brengen. Rika heeft er echt een neus voor gekregen.
**In geen tijd zijn we aan de grens met Slovenië, maar gezien we niets voorbereid hebben noch documentatie van het land hebben trekken we ineens door naar Italië. We rijden richting TRST, om maar te zeggen hoe spaarzaam Slovenen kunnen zijn met klinkers. De gullere Italianen schrijven Trieste. We rijden door een stuk van de Povlakte, niet precies de mooiste brok Italië. Onze eerste slaapplaats wordt , iets voorbij Venetië, Treviso.
**Treviso is lang een authentiek middeleeuws stadje geweest tot het in 1944 ongeveer compleet plat gebombardeerd is geworden. Maar het is mooi heropgebouwd en het is er geestig wandelen in een kronkeling van smalle straatjes en kanaaltjes. Galerijen maken dat je als het regent droog blijft bij het shoppen langs de dure boetiekjes waarmee de hoofdstraten gevuld zijn.
*Wat enorm opvalt , komende van waar we komen, is het pauwerige van de Italiaanse mannen. Tres chique.
**Ravenna is onze volgende stop. Het heeft zichzelf uitgeroepen als de stad van de mozaïeken en waarschijnlijk niet onterecht gezien het rijk patrimonium aan dat soort kunstwerken uit de Ve en VIe eeuw die erkend zijn als wereldpatrimonium door de Unesco. Ravenna is tevens kandidaat voor de titel van Europese Cultuurstad voor 2019.
Hieronder een tweetal mozaïeken, de ene stelt Sint Pieter voor, t is maar dat je hem herkent als het zover is. De dokters onder u zullen zien dat de man een faciale paralysie moet gehad hebben met het uiterlijk teken, een schuine mond. De leeuw is het symbool van de heilige Marcus.
**Er was eens een gast, die geboren werd op 14 september in 1265 te Firenze. Hij werd stilaan een befaamd iemand maar toch moest hij, gezien de kans op de brandstapel te belanden, weg uit die stad. Zo kwam hij in1302 (een ons bekend jaartal) te Ravenna aan waar hij in 1321 normaal dood ging na er zijn masterpiece te hebben geschreven. Als eerbetoon hiervoor stoppen ze hem in een mooie sarcofaag van wit marmer en in 1483 zon 15O jaar later brengen ze sarco en al onder in een mausoleum.
*Tussendoor zijn die van Firenze aan het zagen gegaan dat de karkas hen toebehoord waarvoor die van Ravenna telkens antwoorden ciaokes en de wind van voor. Als het weer al een wijle andere tijden zijn en een telg van de Medicis zich paus Leo X mag noemen krijgen die van Firenze in 1519 de toelating om de beentjes te komen ophalen. Helaas als de sarcofaag wordt geopend is er niets meer te vinden.
Maar de story goes on. We zijn intussen in het jaar 178O als een nieuw mausoleum gebouwd wordt, het huidige. Rond dit gebouwtje worden in 1865 opfrissingwerken uitgevoerd ter gelegenheid van de 600e geboorteverjaardag als ineens een doos gevonden wordt met vermelding dat ze daar is geplaatst in1677 dus bijna 200 geleden en dat ze et gebeente van onze man Dante Alighieri inhouden .Als dat geen Divina Comedia is..
** Omdat we nog moeten rijden en er een op drinken om de commotie weg te spoelen aldus niet inzit, wordt het een
**We hebben ons verst geplande punt in Kroatië bereikt, blijft de terugweg.
Die trekt opnieuw langs wegen waar een goeie 20 jaar geleden serieus oorlog gevoerd werd. De kogels en granaten schijnen niet duur te zijn geweest. Een kleine vaststelling als je niet denkt aan het menselijk, of beter onmenselijk leed die die dingetjes voor gevolg hebben gehad en ook nog hebben.. *Langs de weg staan veel huizen met het uitzicht in ruwbouw te zijn. Voor zo eentje stoppen we en een postertje aan het gebouw vermeld dat dit één van de tweehonderd huizen is dat oorlogsschade heeft opgelopen in die streek,de Lika, en door de overheid heropgeflakkerd wordt. Mooi ,zelfs een prachtig initiatief denkt een mens.
*We rijden verder, niet zoveel verder, tot we botsen op een totaal ander beeld.
Een compleet vernielde kerk, twee huizen vol kogelgaten aan de ene kant van de straat en aan de andere, grotere gebouwen in een macaber door onkruid overwoekerde toestand . Een onweerstaanbare drang om me in te leven in wat hier zou kunnen gebeurd zijn maakt dat we stoppen en Rika een foto wil nemen.
Uit een van de vensters van de twee huizen zwaait plots een arm en een stemmetje spreekt onverstaanbare woorden. Het intrigeert, dat daar nog iemand woont, kan wonen.
*Zij komt naar beneden en ik begrijp dat ze Milica heet. Haar taal kan ze doorspekken met zeer weinig Italiaans en al eens een Engels woordje.
Al vlug doet zij een rondgeleide van wat van de eerste tot de laatste stap een hoop miserie is.
*Haar grootouders hebben in Amerika gewoond waardoor de familie een zekere welstand had gekregen bij hun terugkomst. Toen heette het land nog Joegoslavië.
Op 6 juni 1995, gebeurde dan dit. Een lichte bom sloeg in op de flank van één van hun twee eigendommen, dit van de haar ouders. Dit zorgde voor een ravage binnenin waardoor mame i tate
hun dood vonden. Dan kwamen de soldaten, Kroaten, en gooiden een granaat in het andere huis. Ze branden de auto uit en stalen de vier paarden en alles wat in de kippenren rondliep..
*Ik had het al eerder gevraagd maar alleen aan de blik kunnen zien dat het een probleem was om te antwoorden en dus hervraag ik Milica ben jij een Servische -Da. En omdat ze Servische is mag ze op geen enkele hulp rekenen vanuit Kroatië, nog geen kuna gekregen sedert 1995.
*Ze wil eerst tonen hoe ze woont. De vloer tussen de eerste en tweede verdieping is ingestort op dit van een klein kamertje na, niet groter dan een gevangeniscel. Daar woont ze in. Het is klauteren over planken om het te bereiken en gevaarlijk met het gapend gat van de nog altijd niet opgekuiste ingevallen vloer. Rika is intussen naar de camper gegaan om wat eetwaren te halen en de bijna rest van onze inlands geld dat ze Milica schenkt .
*We gaan naar de ingestorte kerk, waar ze op haar knieën valt en de heilige Nicolas vraagt ons te beschermen. Aan de overkant van de straat gaan wij binnen in het grootste gebouw, dat ooit een jongensschool was. De muren binnenin zijn vol kogelgaten. Ik begrijp dat de leraar die er inwoonde vermoord werd. In het gebouw ernaast de meisjesschool, moja skola, mijn school, zegt ze, wil ze niet binnengaan. Ze brengt ons naar een pandje iets verder, eerder een hulppostje dan een echte kliniek. Er werd een granaat in gegooid. Op de nog gave buitenmuur staan minstens 50 namen van weerstanders, Kroaat en Serviër broederlijk naast elkaar, allen gestorven onder het naziregime.
**Als we Istrië verlaten via wat genoemd wordt de Kroatische Riviera tezijn, met steden Opatija en Rijeka , op weg naar Dalmatië krijgen we te doen met steeds erger wordende windstoten langs de toch dicht tegen en soms fel naar beneden lopende bergwanden.
*Het is de bura die opsteekt, een gekend en gevreesd natuurfenomeen. Hij ontstaat in de Centraal Europese vlaktes en komt uitlopen in de Kvarner Golf, waar wij aan het langs rijden zijn. Het wordt maar erger en erger en toeristen blijven staan om het zonderling fenomeen waarbij de wind het zeewater opzwiept tot stof en over het water laat razen als was het een zandstorm in de woestijn.(wat op de foto nu wel niet echt goed opvalt). *Wij zien ons uiteindelijk verplicht in Novi Vinodolski halt te houden waar we vernemen dat vanaf
Senj de iets verder gelegen stad alle verkeer langs de kust voor hogere voertuigen, dus ook campers, stil gelegd werd
*Voor hoelang? Tot de wind valt.
*Hoelang kan dat duren? In de winter al eens 10 dagen, maar nu hoogstens een paar dagen .
De zware luchten boven het Velebitgbergte behoren tot het stellen van een diagnose dat de Bura nog aan de gang zal blijven.
**Als 's morgens de zon schijnt en er geen wolken meer over de bergen hangen, staan we op in een onherkenbare wereld in vergelijking met wat is vooraf gegaan. Het is genieten, de hele weg naar Senj , met aan de ene kant de bergen aan de andere de zee met dichtbij Krk (nee nee geen klinkers) een voor mij, toch wel mysterieus ogend eiland.
*In Senj slaan we links af de bergen in. Niet echt hooggebergte, dun bevolkt en wild. Volgt een vlakte,mooi, maar zo gevuld met de vele achter gelaten sporen van de oorlog met Servië, een 20-tal jaren geleden..
Huizen met muren vol kogelgaten, vernielde huizen door bominslagen, onbewoonde huizen in verval van niet teruggekomen Serviërs , hetzij ze gedood werden hetzij ze niet meer durfden terugkomen na de oorlog. Een toestand die me treft, meer dan overblijfsels uit de Middeleeuwen .
**We komen aan in Plitvicka Jezera op de grens met Bosnië. Het mooiste Nationaal Park van Kroatië. Een dure plek ook. We gaan ervan uit dat toch ergens een plakje grond moet zijn waar we vrij kunnen staan en de goden zijn met ons.
*Een koppel uit Zagreb. Vakantiewoning met weide. We kunnen blijven staan zolang we willen. De man komt met koffie (de beste die wij ooit hebben gedronken) en raki. We zijn met ons gat in de drank gevallen.
*De Plitvcka meren zijn een andere voltreffer. Zo mooi. Wat mijn ogen aan mijn hersenen doorgeven kunnen mijn vingers onmogelijk via dit klavier op het scherm krijgen.
*16 meertjes en meren, het hoogste op 6O5m., het laagste op 5O8m boven de zeespiegel zorgen voor een niet te tellen aantal kleine en grotere watervallen temidden van een dichte bebossing. Het is Adam en Eva, het is Me Tarzan you Jane, het is.......... ongelofelijk mooi.
** We willen van de nabijheid van de grens even wat Bosnische lucht gaan opsnuiven. Ja dag zeg. Controle aan de grens bij het binnengaan en terugkomen, met files en twee uur aanschuiven. Alleen onze wielen hebben grondelijk contact met Bosnië mogen ervaren met een draai tussen de douane en politiepost.
**We willen nu de weg doen die de Bura ons onmogelijk had gemaakt zij het nu in omgekeerde richting. We rijden naar het Paklenica Park om dan Karlobag via de kustweg terug naar Senj te rijden. Onderweg rijden we weer in dat ex oorlogsgebied met een verschrikkelijke ervaring en een gesprek met een Servische dame waar wij u een volgende keer over willen vertellen.
**Als wij bijna aan de grens in Italië de stad Trieste aandoen vallen wij midden een Ark van Noë-achtige bui die ons doet besluiten, spijts wij nog geen 100km hebben gereden het voor bezien te houden voor die dag.
Wij maken plannen om de stad te gaan bezoeken tot ineens de zon zich een baantje door de wolken baant, het gat groter en groter makend en ons de moed gevend om toch nog verder te trekken.
*In geen tellen staan wij aan de grens met Slovenië. Altijd goed is wat info uit eerste hand te krijgen. Aan de grenspost zitten vier lusteloze kerels in uniform, niet te doen wat zij m.i. zouden moeten doen. Ik durf niet storen. In het drie meters over de grens gelegen pompstation dan maar.
Een kop mij dunkt nog van Russische makelij, met een basstem van dezelfde oorsprong vraagt what is problem Ik verkies geen probleem te hebben maar weet van hem toch los te krijgen dat je geacht wordt een vignet te kopen voor 10 dagen dat 15 euro kost om op de autostrade te mogen rijden. Ik pas.
* Trouwens, nog geen uur later staan we aan de volgende grenspost deze keer van de
republiek Hrvatska ofte Kroatië. Weer zo'n aantal niets doende grensbewakende gasten .Ik vraag niets en we wagen ons op het ergste wegennet ooit mee gemaakt in Europa.
*Wij halen een gemiddelde tussen 35 en 40 per uur, rijdend door het niet zo mooie maar nochtans soms nogal in de hemel geprezen Istrië. Qua natuur lijkt het me nogal doordeweeks maar de Oudheid, van Rome tot de Middeleeuwen, heeft er eieren gelegd waarvan soms meer dan een omelet is overgebleven.
*Mooiste tot de verbeelding sprekend voorbeeld, het amfitheater van Pula. Of zo'n goed bewaard bergdorpje als Groznjan .
Groznjan heeft een merkwaardige geschiedenis. In de Middeleeuwen was Venetië een soort koloniserende grootmacht en eigenlijk meer dan een bezetter van Istrië, bijgevolg ook van Groznjan Het stadje wordt Italiaans.
Grandeur et décadence. De Habsburgers namen over. Istrië wordt opnieuw Italiaans bezit als na de eerste wereldoorlog Engeland de peninsula als oorlogsbuit aan Italië schenkt.
Het duurt niet lang daarna als Il Duce, Benito Mus. Italiaans als enige taal uitroept voor Istrië.
Komt de tweede wereldoorlog, Italië is deze keer bij de verliezer en Tito maakt er een zaak van de Italiaanse bevolking uit Istrië te verdrijven. Gevolg: lege tot halflege dorpen.
Kunstenaars worden aangesproken het dorp te komen bevolken. Gevolg ongeveer per twee huizen is er een minigalerie, helaas niet altijd met ............Maar ja wie ben ik om dit te beoordelen.
*Na enkele dagen van moeilijk zoeken naar gratis overnachten, waar wij tegen alle verwachtingen toch in slagen, prijs per nacht rond de 25 euro uitsparend, trekken wij op naar Dalmatïë, waar dit probleem nog meer een probleem zou moeten zijn, aldus de profeten die wij op onze baan aanspreken, meestal Duitsers.
Tot de volgende
**U zou mijn geile ijdelheid een duwtje in de rug geven mocht u volgende link aanklikken
www.shelac-altern.org/production/films-produits/258-nieuwpoort-en-juin
**Het moet al 40 jaar en meer geleden zijn dat ik voor het eerst in Chiny in de
Ardennen kwam om nu tot de vaststelling te komen dat het dààr niet in ligt , wel in het aanpalend La Gaume.
*Maar wat is la Gaume? Mijn aangesproken Gaumees, kan het woord niet naar het Nederlands vertalen maar weet dat La Gaume behoort tot La Lorraine, dat wél in het Nederlands vertaalbaar is en smaakt als een gemengde visschotel, Lotharingen .
**Lëtzebuerg doe je aan voor goedkope diesel, 1,32 per liter en misschien omdat het juist middag is ook voor het nuttigen van Bouneschlupp gevolgd door Judd mat Gardebounen en Pachtéit. Nee danke wel. Voor de royalty fans een primeur misschien. Guillaume de troonopvolger zal trouwen met een Belgische gravin. Stéphanie heet ze en Guillaume heeft een baard en een snor en wie weet wat nogal. Toch schoon hé
**We hernemen onze oude gewoonte, rijden tot tegen 16.OO u en dan beginnen uitzien naar een slaapplaats. Tegen die tijd komen we aan in Gérardmer in de Vogezen. Langs het prachtig meer is een grote camperplaats, aber 4 euro om er te mogen staan. Mijn convoyeuse ziet op de kaart iets verder op onze weg enkele kleine dorpjes en beslist daar ergens een hoekje uit te kiezen. In het dorp Xonrupt Longemer staat een ganse parking ter onzer beschikking. Tweede gewoonte is vragen aan de bewoner van het dichts bijstaand huis of er geen bezwaren zijn om er te staan. Main non.
*Derde gewoonte, met het waterpas zorgen dat we zo recht mogelijk staan van voor naar achter en nog belangrijker van links naar rechts. Laat hier uw verbeelding misschien een beetje mee werken. Last but not least, de nodige wandeling om een bakker te vinden voor de volgende morgen.
**Met de Col de la Schlucht hebben we kort na het ontbijt onze eerste +1000 meter hoog berg.
Een testje voor onze camper, die dat goed doorstaat. Joep, de Rijn over en we zijn ten lande bij Frau Merkel die de ganse rit door het Schwarzwald nergens te bespeuren valt. *De Donau, die schone blauwe Donau en hoe die ook klein begonnen is voor hij muzikanten, fotografen en ander grut inspireerde en roem en ere te beurt viel, rijden wij in enkele tienden van een seconde voorbij.
*Wij stellen Bernard, de GPS, in met onze eindbestemming voor vandaag Eriskirch, maar zonder tol kunnen we daar niet geraken (raar want er zijn op onze weg geen tolwegen te bespeuren)Een andere regel die we volgen is: Nooit tolwegen. Maar als we ons akkoord verklaren het toch te doen meent hij, Bernard, te moeten melden dat er geen weg naartoe te vinden is. Een nabij gelegen dorp, waarvan de naam, ik weet hoe het komt, me goed is bijgebleven, is Tettnang. En dat vindt hij dan wel. Ik zou ooit die Bernard eens in levende lijve willen zien om het over rondborstig een praatje te slaan over hangende zaken.
*Met wat moeite vinden we onze vriend Jacques, die in zijn camper woont te Eriskirch op enkele km van de Bodensee ook nog Lac de Konstanz genaamd en gelegen op een drielandengrens tussen Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Het meer heeft een omtrek van 226Km
*We hebben met Giacommo zoals ik hem noem een paar mooie dagen. Lange wandelingen in de omliggende allesoverheersende boomgaarden, wiens vruchten tot een soort cider worden verwerkt, hier most of zoiets geheten. Maar er wordt toch meestal voor halbes gekozen, . Allez meneer de agent ik heb amper vijf pintjes gedronken.
** Een paar katers later waarbij we ze nogal hebben zien vliegen tot zelfs een Zeppelin toe (voor liefhebbers ongeveer 350 euro voor een half uurtje in de lucht) geraken wij via Innsbruck( Oostenrijk) op de grens met Italië in Brenner waar we overnachten na een prachtige dag vol met exquise natuur. Maar het beste moest nog komen.
**We rijden via meestal groene baantjes door de onbeschrijfelijk mooie Dolomieten. De Kreuzbergpass , met grote gedeelten van 16%, klimmen en dalen. Voor mensen die al eens zonder remmen vielen, zoals wij, en dit vanaf een berg waar de boomgrens overschreden werd, een toch niet 100% rustige bedoening. Inch'Allah brengt ons Kraam het er deze keer zeer goed van af.
H
Het enthousiasme druipt er zodanig van af dat Rika ons een berg te ver stuurt waarbij ineens niets meer in het Italiaans vermeld staat, en op de duur het baantje aan een paar huizen stopt om verder een bosweg te worden.
We zijn te vroeg in Slovenië en te hoog om in de kou daar de nacht te willen door brengen. Beneden vinden wij slaperij in Tarcento
**Onze eerste stop is Berendrecht. Met Mag en Cois spreken we af dat we begin 2013 een stuk Sahara samen zullen doen. Wij steken over naar Marokko rond half december. Zij vertrekken pas rond die tijd van thuis naar Portugal. We zullen mekaar vinden in eerste helft van februari ergens rond Agadir.
**Als we in Den Haag aankomen zijn we just in time om kleindochter Zoë te gaan bewonderen bij een frêle begincarrière als pony amazone. De volgende dag speelt haar broer Dylan zijn eerste competitiematch van het nieuwe seizoen. We zien zijn ploeg met 9-1 verliezen (d.i. een voetbaluitslag). Zoë heeft nog een broer, de oudste van drie, Michaël, een overdag moeilijk te bespeuren iemand.
**Voor zij die houden van flaneren op markten en vooral geen racist zijn, is de zaterdagmarkt van Den Haag een niet gewone belevenis. Hij ligt in een stadsgedeelte dat waarschijnlijk overwegend moslim is en waar naast, uiteraard ook Nederlandse kraampjeshouders, deze van overwegend volkeren uit de vroegere koloniën in zowel Azië als Zuid-Amerika, aangevuld met Afrikanen en recenter lui uit het Oostblok een grote meerderheid vormen. *Een enorme variëteit van voedselingrediënten, groenten en vis vooral, nog nooit ergens anders in de wereld in zoveel verschillende soorten gezien.
**Mijn zoon Filiep en gade Michelle hadden nog een blitztrip naar Amsterdam gepland. Nog nooit daar geweest vielen we van de ene verrassing in de andere..
Laat me beginnen met het Huis van Anne Frank aan de Prinsengracht, waar de dag door, toch wel een mensenfile tussen 50 en 100 meter aanschuift. Aandoenlijk project, dat wel maar, m.i. mist het, door te groots opgevat, aan intimiteit. De uit te dragen boodschap overheerst op de feiten dat acht mensen daar jaren zijn onder gedoken en zó kort voor het einde van de oorlog door verraad nog zijn opgepakt en op Otto (vader vanAnne) na, stierven in concentratiekampen.
*En voor de rest; wat een sfeer. Als je wandelt over de Prinsen- of Keizersgracht en zijstraten lijkt dat de gekte heeft toe geslagen. Nog nooit een koffieshop gezien, nu wel maar vooral geroken. * Een hoop Schotten aan het begin van een aangekondigde dronkenschap. In oranje shirt en kleurige rokjes maken ze publiciteit voor de delicate fijnheid van het Schots bestaan. Onderbroek van onder de kilt halen, hem op een terrastafeltje gooien na er eerst eens aan geroken te hebben. Dan hun Sjarel tussen de dijen klemmen en oeps de kilt opheffen. *Iets drinken op een terras, geestig, maar komt het door de wiet, hasj of whatever. Misschien ben ik wel passief stoned geworden.
** Om uit te blazen, te ontroken en te ontsnappen aan drugs and rock and roll zijn we nu in Chiny in de Belgische Ardennen ergens tussen het door oa Michelle Martin beroemd geworden Neufchateau en Florenville .
Le Bois de Chiny is het grootste van de streek. Wij blijven hier een paar dagen met enkele flinke wandelingen op het programma en een bezoekje aan de lokale beenhouwer die heel wat, even lokaal, lekkers in zijn boetiek aan te bieden heeft.
**Ons eigenlijk plan, gezien de steeds maar stijgende prijs van diesel, was om de kortste weg naar België te nemen en dat is van uit het zuidwesten van Spanje langs Madrid naar het noorden tot Bilbao te rijden. Dit was tot we een sms kregen van onze oude vriend, kunstschilder Mark Debroux die in Catalonië niet ver van Tarragona woont. Hij was eens te meer met trubbles aan zijn hart in de kliniek geweest.
*wij sturen hem een sms terug en beloven dat wij in de eerste helft van april zullen langs gaan. Als wij, op een paar uurtjes van bij hem, overnachten in de prachtige delta van de Ebro, bellen we hem op om te zeggen wanneer we zullen langs gaan.
Doodgeestig antwoord de kadet per sms. Ik ben in bierland België, in Brugge dan nog.
*Godver de godver en een sms terug die begint met Awel soepekieken ..
**Rika wordt er niet zenuwachtig van, wel vindt ze dat we nu toch al zover noordwaarts aan het optrekken zijn dat we misschien beter naar Beernem kunnen afzakken. Het huis, dochter Ellena, familie, vrienden, ik voel dat ze de stal begint te ruiken en we geven er een lap op.
Per stukjes tussen 400 en 500 km per dag stoppen we eerst aan de Frans-Spaanse grens in le Boulou . De volgende dag zetten we ons in een dorp met de keichique naam Aigueperse. Denk daar dan een ratatouille bij, zo lekker dat het de uitdrukking eten gelijk god in Frankrijk tastbaar of beter tastebaar maakt. Koppel daaraan een hersenstrelend lokaal kaasje en le tout flirtend met meer dan één zaligmakende coup de rouge van een lokale wijnboer. God zijn en in Frankrijk leven in de streek van Millau is ook een aaitje voor het oog .
** Voor onze laatste stop in de omgeving van Parijs, zoeken we, nadat Gps Bernard ons een paar onnozelheden heeft verteld waardoor we een half uurtje in een mini heksenketel terecht komen, naar een rustig klein dorpje om neer te strijken voor de nacht. Rika haar ogen vallen op de kaart op de naam Saint Mard.. We vinden een plaatsje dat kalmte en rust uitstraalt,. We staan wel niet ver af van een baan, maar ja zon dorpsweg ..
*Samen met het aperitief verwerken we het teveel aan adrenaline en we verheugen ons op wat komen moet. En dan valt de duisternis en het dorp in slaap en wij dan ook maar denk je. Mis dus.
*Als Parijs s avonds leeg loopt vullen de dorpen zich met hun inwoners en hun van knarsende banden voorziene autos. Onverwacht stellen we vast dat aan de andere kant van de camper een spoorweg loopt. Na de reguliere uren voor mensenvervoer lijken ze daarop druk bezig te zijn goederentreinen in te zetten. Oh, ik zou het bijna vergeten te vermelden. De vlieghaven Charles De Gaulle lijkt heel dichtbij te zijn te horen naar de vliegers die heel laag over onze hoofden scheren. Gedurende een lange periode horen we zon bombast aankomen en na, als een zware donder overgevlogen te zijn, beetje bij beetje minder geluid producerend er reeds een tweede zich aanmeld en na die een derde en dan een twintigste, vijfstigste. Na de miljoenste zijn we dan toch in slaap gevallen, vermoed ik
**We zijn terug in the city of Biernem en hebben het zoals iedereen verschrikkelijk koud. Plannen op kortere termijn zijn Londen( niet met camper) en Kroatie. Maar eerst schilderen en tuinieren en vooral genieten van familie en vrienden.
**Waarom zouden wij onszelf kopzeer aandoen en mede staan janken omdat de parking waar we staan afgesloten wordt voor campers. We maken ons vertrekkenklaar en rijden, bewust dat we stilaan moeten denken aan de terugweg, noordwaarts, 90km verder naar Almerimar. *Er parkeren nog twee Belgen, een uit het Kortrijkse een andere naar het accent te horen van dichte bij Gent. Gelukkig staan ze blijkbaar, zoals wij, nogal op hun individuele vrijheid, op wat vrijblijvende couttenance na.
** Wij krijgen een sms van Franske van de Slijterij: den Duits Dieter met een mentaal hoog Winnetougehalte, is in een colère bij hen weg gereden. Reden? Hij had zijn twee kefferhondjes opgejaagd om een voorbijlopende kudde geiten te agresseren. Magda vond terecht dat dit niet kan en hij Dieter vond dit voldoende om zonder nog een woord zijn schup te kuisen.
**Heel laat in de avond is er dichtbij ons nog een camper gestopt. Blijkt s morgens dat Winnetou op zon 20 meter van ons staat. Hij kijkt, ziet en rijdt weg zonder morgen te wensen. Poor him, zou onze Welsche buurman zeggen.
**We rijden naar de Iveco garage in Almeria voor een onderhoud. We rekenen een halve dag maar na een uurtje zijn we buiten. Van de tijdswinst gebruikmakend maken we een omweg om door de Sierra Albamilla en de Desierto de Tabernas te rijden in plaats van honderd km langs weerszijden van de weg tussen plasticvelden te rijden. Het is ongelooflijk hoe daar huizen tussen staan en in die huizen mensen kunnen wonen. Ik word al ziek van er eventjes te moeten langs rijden.
*Tabernas is de grootste woestijn van Europa, een steppeachtig gebied omringd door bergen. Het regent er hooguit vier dagen per jaar met zon 3000 uur zon en temperaturen die tot 50 graden Celsius kunnen oplopen.
** Dit gemengd landschap van woestijn en bergen heeft zich in het verleden meer dan nu geleend tot het maken van films. Enkele van de meest gekende:Once upon a time in the West, Laurence of Arabia, Indiana Jones and the last Crusade en nog vele andere. Een van de voorname redenen was dat als er veel figuratie bij te pas kwam men zich goedkoper kon bedienen van personeel dan dit in de States mogelijk is. Onder het rijden zien wij in de verte, dat er gefilmd wordt en publiciteit voor te bezoeken filmstudios. Als wij een kleine zijweg inslaan met de hoop misschien op een set te geraken staat ineens een echte valse cowboy helemaal in het zwart op een mooi wit paard. Hij zegt dat wij naar nergens naartoe aan het rijden zijn, trekt een colt en schiet een losse flodder af en verdwijnt als ware hij Zorro in persoon. Nog een paar kilos bij en ik kan solliciteren voor de rol van Sergeant Garcia.
**Mojacar is een oud van oorsprong Arabisch stadje met huisjes dicht opeen gepakt boven op een berg. We dachten een wandeling te maken in zijn kleine straatjes, maar een reeks geparkeerde bussen doen ons daarvan afzien. Het wordt wel tijd om een slaapplaats te zoeken. Bij Antonio, de over gans Europa bij campermensen gekende vuilerik en sexmaniak kunnen we staan. De man heeft een bar-restaurant tegen de zee met voldoende parking en is zot om die met campers vol te krijgen zonder daar iets voor te vragen. Tenzij je toch een pint gaat drinken en je hem de kans geeft zijn porno boven te halen. De tweede fase is handtastelijk, tenminste, als je een man bent. *Nee, we verkiezen daar een eindje van weg te staan maar wie komt zeggen dat we daar niet mogen staan maar bij hem wel? Den Antonio die me gelukkig niet herkent. Een Fransman en een Zwitser die bij ons staan zijn daar al gevlucht nadat hij pogingen deed.
**Al eens een ervaring op gedaan in de context van een speld in een hooiberg vinden? Wij wel, de volgende morgen *Wij hebben Italiaanse vrienden van wie we denken dat ze in Portugal zijn en zij denken dat wij nog in Marokko zijn. Gisterenavond zouden zij bij Antonio gaan parkeren maar ze vonden een plaatsje langs de straat en zijn er gebleven. We hadden mekaar daar al kunnen vinden *Waar we gestaan hebben is de ondergrond zeer oneffen en we besluiten weg te rijden en ergens op een beter plekje koffie te zetten en te ontbijten. Hier? Nee, beter met zicht op de zee. Hier? Nee, te dicht bij vuilbakken. Hier? Ja. Terwijl ik parkeer zie ik een Italiaanse plaat, en een kleine camper zoals Lamberto er een heeft. Zou het??......Rika zegt, maar nee want zij hebben altijd fietsen bij. Ik rij naast de camper en dan springt Lamby uit zijn auto en dan komt Sue en we genieten een half uurtje intens van elkaar en dan rijden zij zuidwaarts, wij in de tegenovergestelde richting. Maar we zien elkaar later, zeer zeker.
**De tijd kruipt als een slang door de weken heen. Nochtans zijn onze dagen nogal routineus wat aanleiding zou moeten zijn dat alles traag zijn verloop kent. Rond 8.30 proberen wakker te zijn, ontbijten, verdeelde huishoudelijke taken uitvoeren, een burenbabbeltje slaan en tegen 11.30 naar het strand (om er alleen en van geen mens gestoord te zijn). We lunchen, Rika tekent, ik lees of lees voor en tegen 16.00 gaan we terug naar de camper en maken ons op voor een wandeling. Rond 18.00 apero en de big meal van de dag, veel, heel veel groenten. Nieuws op Vrt en daaropvolgend De Wereld draait door. Nog wat voorlezen met een afzakkertje op tafel en het is bedtijd. Elke dag weer just the same old story, maar je hoort ons niet klagen hé.
**Een sms verstoord de gevestigde orde: We zijn geland en staan bij Dieter (of iets in dat genre).
*We zijn de vennoten van Slijterij Franstje, Magda en Cois, die hier vanuit Marokko aangespoeld zijn en Dieter is een Duitser, zo uit een Winnetou-verhaal gestapt. Al jaren beweert hij mee te reizen naar Marokko maar telkens voelt hij bij het naderend onheil iets meer dan wat nattigheid in zijne hosen.
*De slijters hebben een taginepot mee gebracht voor hem en ik geef les in het prepareren ervan zodat hij al zijn stamgenoten in Winnetouland kan epateren. Franstje zorgt tevens voor onder andere een excellente bourbon en een zeer zwaar hoofd the day after.
**Terwijl wij lekker feesten zijn arbeiders de parkeerplaats(en) waar campers staan aan het afsluiten. Is dit het einde van een van de mooiste standplaatsen waar wij vrij konden staan???
Uit dank voor uw mede leven met het harde leven dat wij lijden, schenken wij u in gedachte een prachtige bloem van de bananenboom en duizend bloemetjes van een struik familie van de mimosa
**Salobreña, de plaats waar ik verleden jaar vernam dat ik niet automatisch (gezien leeftijd van bestaand rijbewijs) een C1 kon krijgen. Ik heb hier zitten zwoegen op niet alleen de wegcode maar ook mechaniek, waar ik een weerzinwekkende afkeer van heb en een hele hoop dingen die een trucker wel moet weten maar voor een camper verschrikkelijk onnodige kennis zijn.
**Er staat nogal veel volk, veel Fransen en dit komt mede dat in Portugal op bijna alle vrije parkeerplaatsen nu moet betaald worden, zonder dat daar tegenprestaties worden voor geleverd als zijnde watervoorzieningen, lozen van vuil water en toiletcassettes.
* Veel fransen wil nog al dikwijls zeggen minstens een beetje ruzie. We staan er nog niet helemaal of een Belgische komt zeggen dat het oorlog is. Ze worden effectief omringt door drie samen heulende karwaten met serieus pestgedrag. Ook andere Fransen geïnformeerd door les mousquetairs krijgen een hekel vnl aan de vrouw die op de koop toe nogal uitdagend gedrag vertoond. Ze proberen zelf bij ons succes te halen.
*Afstand bewaren is de boodschap in zulke gevallen. Ik vraag hen wie voor een goede Fransman Jeanne DArc is, een nationale heldin. Nochtans vonden de Engelsen dat het een heks was. Fini la conversation.
** Het is voor de rest heerlijk lenteweer, de natuur bloeit open, er kan buiten gekookt en gegeten worden.s Namiddags gaan wij luilekkeren op het strand. We zijn tevens gestart met het aanleggen van onze jardin botanique met vnl enkele stekken bouginvilleas met bloemen in verschillende kleuren. Ze moeten nu nog willen groeien in het voor hen koude Beernem.
**Onze dagen in Marokko lopen stilaan naar het einde en om dit mooi in te zetten, maken wij een omwegje van Tamracht naar Immouzzer en vandaar naar Tamri waar we terug de gewone baan noordwaarts nemen. Alhoewel pas na het savoureren van Rikas top of the bill shake van avocado in haar favoriete bar.
*Het eerste stuk van de weg wordt niet voor niets de Paradijselijke Vallei genoemd.
Ongeschonden natuur soms groen soms rotstachtig,met gesteenten in alle mogelijke kleurentinten. Af en toe een oase met een kabbelend watertje een geschenk voor de zeer hoogopschietende en rustgevende palmbomen. Zoals het hier nu is was het duizend jaren geleden niet anders.
*Immouzzer geeft me een wat bachten de kuupegevoel, het eind van de wereld. Het is marktdag en dan is iedereen uit de minidorpen in de omgeving paraat. Er wordt druk gedaan, er worden handen in elkaar geslagen om kopen af te sluiten en er wordt voornamelijk veel gelachen. Wij kunnen de camper nergens parkeren bij gebrek aan plaats benevens dat de interesse in de bezienswaardigheid die we blijken te zijn het een beetje te druk maken.
*Een vriendelijke agent helpt ons het dorp uit er op wijzend dat de weg die we willen nemen (naar Tamri) niet hutvanhuttemetutje is. Who cares?
*Het begin is degelijk maar het is een smal dingetje. Rika is er niet direct gerust in maar de trooster in mij legt uit dat er maar heel weinig verkeer zal zijn, gezien de verbinding met Tamri niet van groot nut is. En zo geschied, over de 70 km lange trip zullen we door slechts vijf autos gekruist worden.
*Maar .. De eerste die we ontmoeten is op een strook, genoeg voor een auto maar niet voor twee. Wij rijden binnenkant( of kant van de rotsen) de andere ziet de ravijn gapen. Ik blijf staan tot hij achteruit rijdt. Wat doet dat kieken nu, hij gaat wat achteruit en zet zich met het schijt in zijn aan mijn kant. Nu moet ik de ravijnkant nemen en steek decimeter per decimeter voorbij. Alles wordt goed denk ik als het jonge gastje ook vooruit rijdt en wij aan elkaar haperen.
*Niet veel maar toch schade. Politie bijroepen? Je kunt nog beter de engel Gabriel vragen een noodlanding te maken. Ik zeg geef mij 200Dh en je kunt gaan. Hij heeft maar een biljetje van 50 en hij ook gaan.
*Het blijft desondanks een van de prachtigste baantjes van Marokko
**We komen aan in Sidi Kaouki, een plaats die we steeds uitkiezen als we graag wat op adem willen komen. Ik zie er mijn vriend Ahmed terug, die volgens mij een trekje heeft van Anthony Quin. Geniet ook van zijn kruiwagen waarmee hij dagelijks meerdere keren water aan brengt, per keer minstens een tiental flessen van 5 liter en een 500 meter verder afzet met de bijkomende handicap een te klein en ovaal wiel.
**Na een overnachting in El Jadida waar wij ons volladen met water en profiteren van een hete douche doen we de grote sprong voorwaarts van een goeie 500km om de oversteek naar Spanje te doen. Dat de wegen niet altijd even veilig zijn, bewijze deze tot op het uiterste overladen truck, het weze gezegd, in zijn soort niet de enige. Ook in de gracht kun je ze vinden na een stevige bocht op de baan.
*Als we aan de grens komen zorgt Rika voor de nodige stempels om buiten Marokko te geraken terwijl ik beetje bij beetje de auto vooruit laat schuiven en in het oog hou dat niemand de camper benadert om er eventueel ergens iets in te verbergen waardoor wij veel last met de drugspolitie kunnen hebben.
*Maar alle voorzichtigheid die wij aan de dag leggen helpt niet. Als wij al door de douane zijn worden we gestopt door een speciaal team van de politie, eruit ziend qua kledij als het speciaal interventieteam bij ons. Met vijf zware kerels lopen zij rond de camper en gaan naar binnen. Er wordt op alles geklopt, alles moet worden geopend (en dat is nogal wat). Ik vraag aan die ene die mij speciaal in de gaten houdt, waarschijnlijk om te zien of ik angstig of welke emotie dan ook zal vertonen wat zoeken jullie, waarop hij antwoord niets en ik replikeer:dat ga je zeker vinden.
*Een uur later staan wij in Spanje, het land van hesp, chorizo, sobrasado, varkensvlees dus.
**Wij hebben geen internet in de camper meer, te duur hier. Een keer in de week gaan we naar een internetcafé. Valé?
**Oei, na twee jaar zonder,zit ik weer met bronchitis. Bijna niet te geloven in dit prachtig zonnig weer zou je denken, maar soms komt een bedrieglijk koud windje vermomd als bries opsteken en een mens heeft het zweten ( of juist niet). Wij dus naar de apotheek om antibiotica die hier zonder voorschrift te grabbel gegooid worden. Gelukkig staat boven de titel in de het eigenaardig schrift, dat het Berbers is, ook de Duitse vertaling genoteerd.
**Nu we weer op ons eentje zijn gaan we zo teruggetrokken mogelijk leven. We slaan eten op voor een week, gaan zoeken en vinden een stek op de boord van een klif met zien en horen van de oceaan waarin talloze zwarte puntjes, surfers vertegenwoordigend, ploeterend hun prachtige sport met letterlijk vallen en opstaan beoefenen.
** Deze dagen lopen er ook meer éénbultige woestijnschepen dan mensen voorbij daar beneden op het strand. Van uit de Sahara trekken kudden noordwaarts voor een hele lange tocht naar de streek van Essaouira. In verscheidene karavanen lopen een paar duizend beesten voorbij. Een enig mooi schouwspel, soms hartverscheurend ook, als jongen hun mama uit het oog verloren hebben omdat de groten vlugger lopen dan hun jonge pootjes vermogen. Heel achteraan elke karavaan zie je dan een kluts kleintjes aanbengelen die dan hopelijk s avonds als er gerust wordt via hun eigen geluid met hun moeder herenigd worden. *Van een ingewijde verneem ik dat ze langs de stranden moeten lopen omdat ze zich anders teveel tegoed doen aan de al niet te welig groeiende groenbegroeiing in de streek van Agadir. Noordwaarts zijn enorme bossen van eerder verwilderde arganiers, waarin lek-mijn-lipjes-festijntjes toe gelaten zijn. En die lipjes, dat zijn er met een D-cup hé
** Ik zou niet mee gaan wandelen met Rika, maar dan toch. Ik heb helemaal geen goesting om door die enorme camping te lopen, omdat dan een soort depressiviteit door mij trekt, maar ik doe het toch. Wij kijken ook aan het uitgestalde bij een touristtrapachtig prullaria verkopend winkeltje.
*Laat nu al dit tijdsverlies bepalend zijn voor het lot om totaal onverwacht een oud vrouwtje te laten voorbij gaan. Mimi. Verleden jaar hebben we enkele weken samen met twee in de tachtigtigers samen gestaan. François en Mimi Chopin, Bretoenen uit Brest. We leerden van hen houden, zij van ons.
*comment ça va vraagt Rika en Mimi weent. Onze collegue ( zo noemde hij andere camperaars) is in november laatst overleden en ze is op de camping met vrienden, maar het is niet meer hetzelfde.
*Mimi, blijft uren aan een stuk herinneringen ophalen.Ze praatten nog veel over ons zegt ze en dat François in zijnCahier de bord schreef Leo est partie, dommage.
*In gedachte pleeg ik met een variante daarop plagiaat.
**Een komende kermis zal zeker een geseling waard zijn?
* Met dit gevoel gaan wij voor ongeveer een week in de garage van (weer een) Hassan om de camper te laten schilderen of spuiten zoals onze noorderburen het willen gezegd krijgen.
Een geseling wordt het waarbij elk beeld dat je voor de geest komt als je aan het woord garage denkt met de grond gelijk gemaakt wordt. Het is een openluchtspektakel van één, oneffen nogal fel hellend vlak van gestampte aarde waar de camper ergens tussen andere klandizie moet gewrongen worden. Gewrongen tussen nogal alternatieve voertuigen bewoont door nogal alternatieve jonge mensen. Dreadlocks en Turkse broeken waarvan het gat tegen de grond wappert behoren bij het uniform. En lawaai.
Overdag: de man in een oude bus die hij aan het verbouwen is kan geen lawaai van de straat verdragen, wel zijn eigen hoog decibelerende boxen die een drie noten tellend beatje spuien.
Tegen de avond roken, snuiven ze dan iets met uitbundig gepalabeliseer voor gevolg.
Als de nacht begint worden de waakhonden wakker, die geen mug laten voorbijvliegen zonder eterniteiten durende wafwafserenades ten beste te geven, spontaan afgelost door identieke exemplaren nextdoor.
** Wij geraken er niet uit of we de camper in een blauw zoniet een groen kleedje steken? Uiteindelijk trekt Rika lotje en het wordt groen.
**Als Rika zich al een vreemde eend voelt binnen dit voor de rest zeer sympathiek gezelschap, hoe kijken zij dan niet naar mij en trouwens ik naar hen. Ze vragen mij heb jij dat kleur gekozen, onderliggend is dat dit niet verwacht wordt van een pee.
**Ik heb intussen al wat met dat soort jonge gasten gepraat en wat steeds terugkomt is dat ze hun dingen vegen aan de maatschappij, omdat die hen geen toekomst meer biedt. De meesten werken in de zomer in seizoenarbeid, sommigen zijn poids lourd truckers, ze betalen weinig of niets aan de staat en zullen dus later ook voor niets in aanmerking komen. Hun huis is hun truck. Bijna allen hebben de Franse nationaliteit.
*Het probleem is dat er meer en meer zijn en hun aanwezigheid nog meer dan die van gewone camperaars, voor zenuwen zorgt bij de Marokkaanse overheid. Drinks, drugs en rock en roll, anti overheidingesteldheid. Gevolg zal zijn, finito het wild camperen, ook voor ons.
**Na een weekverblijf in de garage zijn we terug op ons bergplateau, bij onze vrienden Mag en Cois van slijterij Franstje .en het opwindend van lief en leed getuigend gebalk des plaatselijke ezels. Op de foto, waar Rika weer al eens een nieuw meesterwerk aan het aquarelleren is, komen twee exemplaren schijnbaar van heel dichtbij de zaak volgen. De schijn houdt op te zijn als een van de twee zich meer dan wat ook geïnteresseerd toont een slokje te nemen van het potteken water dat zij gebruikt. Kunstbarbaarse langoren, dat zijn het.
**Met een overschotje weg gegooide hondenbrokken van Jack, de Russell, van Magda, moet een ezel een voor hem exquise maaltijd delen met zes uit het niets komende eksters.
**Bovenaan: de laatste foto van Jack, begraven in de nis van een rots op een berg met zicht op de oceaan.
**Maak kennis met het wapenschild van Tafraout, simpeler heraldiek bestaat waarschijnlijk niet. Linkse omranding een takje van de arganboom, rechts eentje van de amandier of amandelboom. Het schildje zelf vertoont onderaan een bijna geslaagde voetafdruk die in feite de weergave is van een babouche, een leren ding half schoen, half pantoffel. Deze drie symbolen zijn de voornaamste economische exponenten voor de streek .
*Bovenaan het schildje staat een kopje waar je als oningewijde het raden naar hebt of het een zatte koning betreft dan wel een prins carnaval, maar nee het is een leeuwenkop. Ook die staat er met een min of meer commerciële reden op. Zoals men met wolken kan fantaseren zitten in de rotsen ook dingen die aan iets doen denken. Zo zijn hier rotsen die de naam kregen van chapeau de Napoleon of een andere la tête de lion .
** We hebben met Hassan aan wie wij eerst een echt Berbertapijtje kochten en daarna handmade argan en achteraf ook nog eveneens met de hand gedraaide olijfolie in Tafraout een mens achter gelaten voor wie wij veel respect hebben en die wij graag zouden steunen in zijn werk voor oa de jongeren die naar de volwassenheid groeien zonder veel hoop op een toekomst. Hangjongeren. Hij wil ze van drugs ea proberen weg te houden. Omdat ze geen werk hebben wil hij via sport hen een toch enigszins een doel verschaffen. Een stel voetbaltruitjes zou welkom zijn, mocht iemand een tip kunnen geven om daar goedkoop aan te geraken???????
**Via Ait Baha vangen we onze terugweg aan met de bedoeling ergens rond Agadir een plaatsje onder de zon te vinden. Het baantje is soms zo smal dat moet onderhandeld worden met tegenliggers voor wie waar zal opschuiven. Wij zijn aan de goede kant, die tegen de rotsen aan, voor onze tegenliggers hoe schaars ook, gaapt een afgrond waar je niet graag in zou terecht komen. Verder is het een doorkruisen van een van de mooiste landschappen worldwide. De Antiatlas aan die kant is top of the bill.
**Agadir rijdt geen enkele camper voorbij zonder eerst wat inkopen te doen bij de Marjane. Ze hebben de ganse gamma alcoholische dranken, je kunt er zelf varkensvlees kopen en ander Europees eten, wel tegen overdreven zotte prijzen (voor Marokko). Inlands spul kan dan weer uitermate goedkoop zijn, tomaten bijv aan 2Dh of 0.18 euro.
We gaan ook langs bij een andere Hassan in Aourir, die onze camper een ander kleurtje moet geven. Het is er druk, druk, ten vroegste binnen een week kan het gebeuren en dan een week in de garage staan. Dat wachten hé
** We vinden een plaats in de heuvels. Een ritje van een goeie km opwaarts op een baantje dat in gedachten veel langer is gezien de bangelijke putten en spleten en uitpuilende rotsstukken. Op het plateau staan een tiental campers, zes Duitsers de rest Schotten. Opvallend is dat de Duitse campers telkens maar door één man bevolkt zijn met het noodzakelijk gevolg dat al eens een klein autootje met een lokale beauty langskomt.
Andere buren zijn een grote familie nomaden die hun tenten her en der op de heuvel (of is het een al een berg?) hebben opgeslagen. Schapen en geiten bij hondertallen komen een paar keer per dag voorbij, grazend voortschrijdend op grasloze grond en een 15tal ezels die de omgeving ruziënd volschijten, s nachts hun rug komen schuren tegen de camper en overdag ons met hun verschrikkelijk geestig gebalk entertainen.
**Intussen rijden ietwat meer campers het plateau op waaronder onze Berendrechtse vrienden Magda en François van slijterij Franstje zo genaamd omdat ze niet alleen duvel, leffe en hoegaarden buiten de normale jupiler mee sleuren, maar ook firstclass whiskys en uiteraard wijnen met aangepaste kleuren en geuren dit alles resulterend in een flinke kater als je de volgende morgen jezelf zorgwekkend in de spiegel bekijkt.
