**Een komende kermis zal zeker een geseling waard zijn?
* Met dit gevoel gaan wij voor ongeveer een week in de garage van (weer een) Hassan om de camper te laten schilderen of spuiten zoals onze noorderburen het willen gezegd krijgen.
Een geseling wordt het waarbij elk beeld dat je voor de geest komt als je aan het woord garage denkt met de grond gelijk gemaakt wordt. Het is een openluchtspektakel van één, oneffen nogal fel hellend vlak van gestampte aarde waar de camper ergens tussen andere klandizie moet gewrongen worden. Gewrongen tussen nogal alternatieve voertuigen bewoont door nogal alternatieve jonge mensen. Dreadlocks en Turkse broeken waarvan het gat tegen de grond wappert behoren bij het uniform. En lawaai.
Overdag: de man in een oude bus die hij aan het verbouwen is kan geen lawaai van de straat verdragen, wel zijn eigen hoog decibelerende boxen die een drie noten tellend beatje spuien.
Tegen de avond roken, snuiven ze dan iets met uitbundig gepalabeliseer voor gevolg.
Als de nacht begint worden de waakhonden wakker, die geen mug laten voorbijvliegen zonder eterniteiten durende wafwafserenades ten beste te geven, spontaan afgelost door identieke exemplaren nextdoor.
** Wij geraken er niet uit of we de camper in een blauw zoniet een groen kleedje steken? Uiteindelijk trekt Rika lotje en het wordt groen.
**Als Rika zich al een vreemde eend voelt binnen dit voor de rest zeer sympathiek gezelschap, hoe kijken zij dan niet naar mij en trouwens ik naar hen. Ze vragen mij heb jij dat kleur gekozen, onderliggend is dat dit niet verwacht wordt van een pee.
**Ik heb intussen al wat met dat soort jonge gasten gepraat en wat steeds terugkomt is dat ze hun dingen vegen aan de maatschappij, omdat die hen geen toekomst meer biedt. De meesten werken in de zomer in seizoenarbeid, sommigen zijn poids lourd truckers, ze betalen weinig of niets aan de staat en zullen dus later ook voor niets in aanmerking komen. Hun huis is hun truck. Bijna allen hebben de Franse nationaliteit.
*Het probleem is dat er meer en meer zijn en hun aanwezigheid nog meer dan die van gewone camperaars, voor zenuwen zorgt bij de Marokkaanse overheid. Drinks, drugs en rock en roll, anti overheidingesteldheid. Gevolg zal zijn, finito het wild camperen, ook voor ons.
**Na een weekverblijf in de garage zijn we terug op ons bergplateau, bij onze vrienden Mag en Cois van slijterij Franstje .en het opwindend van lief en leed getuigend gebalk des plaatselijke ezels. Op de foto, waar Rika weer al eens een nieuw meesterwerk aan het aquarelleren is, komen twee exemplaren schijnbaar van heel dichtbij de zaak volgen. De schijn houdt op te zijn als een van de twee zich meer dan wat ook geïnteresseerd toont een slokje te nemen van het potteken water dat zij gebruikt. Kunstbarbaarse langoren, dat zijn het.
**Met een overschotje weg gegooide hondenbrokken van Jack, de Russell, van Magda, moet een ezel een voor hem exquise maaltijd delen met zes uit het niets komende eksters.
**Bovenaan: de laatste foto van Jack, begraven in de nis van een rots op een berg met zicht op de oceaan.
**Maak kennis met het wapenschild van Tafraout, simpeler heraldiek bestaat waarschijnlijk niet. Linkse omranding een takje van de arganboom, rechts eentje van de amandier of amandelboom. Het schildje zelf vertoont onderaan een bijna geslaagde voetafdruk die in feite de weergave is van een babouche, een leren ding half schoen, half pantoffel. Deze drie symbolen zijn de voornaamste economische exponenten voor de streek .
*Bovenaan het schildje staat een kopje waar je als oningewijde het raden naar hebt of het een zatte koning betreft dan wel een prins carnaval, maar nee het is een leeuwenkop. Ook die staat er met een min of meer commerciële reden op. Zoals men met wolken kan fantaseren zitten in de rotsen ook dingen die aan iets doen denken. Zo zijn hier rotsen die de naam kregen van chapeau de Napoleon of een andere la tête de lion .
** We hebben met Hassan aan wie wij eerst een echt Berbertapijtje kochten en daarna handmade argan en achteraf ook nog eveneens met de hand gedraaide olijfolie in Tafraout een mens achter gelaten voor wie wij veel respect hebben en die wij graag zouden steunen in zijn werk voor oa de jongeren die naar de volwassenheid groeien zonder veel hoop op een toekomst. Hangjongeren. Hij wil ze van drugs ea proberen weg te houden. Omdat ze geen werk hebben wil hij via sport hen een toch enigszins een doel verschaffen. Een stel voetbaltruitjes zou welkom zijn, mocht iemand een tip kunnen geven om daar goedkoop aan te geraken???????
**Via Ait Baha vangen we onze terugweg aan met de bedoeling ergens rond Agadir een plaatsje onder de zon te vinden. Het baantje is soms zo smal dat moet onderhandeld worden met tegenliggers voor wie waar zal opschuiven. Wij zijn aan de goede kant, die tegen de rotsen aan, voor onze tegenliggers hoe schaars ook, gaapt een afgrond waar je niet graag in zou terecht komen. Verder is het een doorkruisen van een van de mooiste landschappen worldwide. De Antiatlas aan die kant is top of the bill.
**Agadir rijdt geen enkele camper voorbij zonder eerst wat inkopen te doen bij de Marjane. Ze hebben de ganse gamma alcoholische dranken, je kunt er zelf varkensvlees kopen en ander Europees eten, wel tegen overdreven zotte prijzen (voor Marokko). Inlands spul kan dan weer uitermate goedkoop zijn, tomaten bijv aan 2Dh of 0.18 euro.
We gaan ook langs bij een andere Hassan in Aourir, die onze camper een ander kleurtje moet geven. Het is er druk, druk, ten vroegste binnen een week kan het gebeuren en dan een week in de garage staan. Dat wachten hé
** We vinden een plaats in de heuvels. Een ritje van een goeie km opwaarts op een baantje dat in gedachten veel langer is gezien de bangelijke putten en spleten en uitpuilende rotsstukken. Op het plateau staan een tiental campers, zes Duitsers de rest Schotten. Opvallend is dat de Duitse campers telkens maar door één man bevolkt zijn met het noodzakelijk gevolg dat al eens een klein autootje met een lokale beauty langskomt.
Andere buren zijn een grote familie nomaden die hun tenten her en der op de heuvel (of is het een al een berg?) hebben opgeslagen. Schapen en geiten bij hondertallen komen een paar keer per dag voorbij, grazend voortschrijdend op grasloze grond en een 15tal ezels die de omgeving ruziënd volschijten, s nachts hun rug komen schuren tegen de camper en overdag ons met hun verschrikkelijk geestig gebalk entertainen.
**Intussen rijden ietwat meer campers het plateau op waaronder onze Berendrechtse vrienden Magda en François van slijterij Franstje zo genaamd omdat ze niet alleen duvel, leffe en hoegaarden buiten de normale jupiler mee sleuren, maar ook firstclass whiskys en uiteraard wijnen met aangepaste kleuren en geuren dit alles resulterend in een flinke kater als je de volgende morgen jezelf zorgwekkend in de spiegel bekijkt.
**Het geharrewar bij het parkeren in Aglou komt ons wel een beetje de strot uit. Dit gebeurt echt: Een patrouille van de zilverkleurige uniformen van de politie komt langs en geen probleem je kan hier staan een andere later, militairen dan je mag hier niet staan en een derde, met de grote baas van het leger van de aeria ( een adjudant denk ik) zegt dat er geen probleem is, wij mogen blijven. *En wij zeggen: weet je wat hé, we zijn hier weg als elkeen een eigen interpretatie heeft van de wetten.
** We doorkruisen het Anti Atlas gebergte voor de zoveelste keer, maar voor de eerste keer bij zware bewolking en hier en daar toch een klets door de zon in vedette gestelde bergkruin.
Een indrukwekkend dramatisch schouwspel van overlopend licht naar en van donker.
*Er is weinig verkeer op weg naar de hoogste toppen wat me toelaat op eigen tempo, dwz. traag, naar boven te schuiven want voor achterliggend verkeer is het moeilijk oversteken, zo kort op elkaar volgen de ene op de andere haarspeldbochten en Marokkaanse chauffeurs hebben weinig geduld .
* Het is genieten als we naar een vallei toe rijden, waar beschut door de bergruggen, de amandelbomen in volle bloei staan.
** We komen aan in Tafraout. Het is er koud, we zijn op ongeveer 1km boven de zeespiegel, de bergtoppen zijn niet te zien van de zwarte wolkenbrij waar voorspelbaar regen zal uitvallen. We zetten ons aan de kant van een camping en maken een deal met Omar de bewaker. Voor 5 liter Spaanse wijn ( kostprijs 4) kunnen we een dag of vier vijf staan, en water nemen, douchen(hotshower) en toilet leegmaken.
*De mensen in de camping vinden dat raar, voor de veiligheid sta je toch beter binnen de muren vinden ze. Dat is uiteraard het probleem als je je ogen zoveel als mogelijk wil laten genieten van een horizon die verder strekt dan zeven neuzen ver.
* Zie hierna maar eens naar onze tuin hé.
**We hebben ons als doel gesteld uit het probleem van wat zuivere en onzuivere arganolie is en wat die zuivere dan ook nog mag kosten en gaan ons oren de kost geven.
*Eerste contact een winkeltje dat teert op toerisme (je moet ergens beginnen) Is zijn olie puur? Das zeker da. En wa kost da? 160 Dh de liter. En voor vijf liter ? Eerst 130 en mits wat drukken 120.
*Tweede contact: een coöperatieve voor arganproducten. Een dame legt het productieproces uit terwijl we het de visu het kunnen meemaken. Eerst schelp verbrijzelen door dames met een steentje en dat wel noot per noot. Een tweede splitst dan de vrucht en een derde zit aan een stenen molentje die manueel de olie perst uit de noot nadat die eerst lichtjes geroosterd zijn. Er moet voor voedingsolie ongeveer 12.50 kilo noten geperst worden om 5 liter olie te bekomen. Hier kost ze 300 Dh per liter. En uiteraard lachen ze als ik zeg dat ook de winkelier zei dat de zijne puur is.
Er wordt ook cosmetische olie gemaakt. De bewerking van de noten verschilt hierin dat ze niet geroosterd worden waardoor men voor hetzelfde gewicht noten slechts 2,5l olie bekomt. Vandaar ook dat die soort olie verschrikkelijk duur is.
*We kopen een paar babouches (schoenen) Ik vraag aan de schoenmaker, hoe kun je nu zicht hebben op kwaliteit en ook prijs voor arganolie. Truc om dat te testen leren wij is de olie in de frigo laten koelen. De gewone olijfolie zal zich scheiden van de arganolie die zich in minieme bolletjes vervormt.
*Terug naar de eerste. Ik zeg ok we kopen vijf liter morgen. Ik kom ze afhalen bij je thuis maar op voorwaarde dat ze daar een tijd in de frigo hebben gestaan. De winkelier weet niet waar hij het heeft. De dag erop is zijn winkel gesloten.
* We lopen nog wat info op te doen en zo belanden we bij Hassan
waar we een tapijtje voor de camper besteld hebben. Hij geeft ons de schijnbaar beste formule, die de lokale bevolking gebruikt. Hij brengt ons via via naar een winkel waar we de noten gereed om geperst te worden kunnen kopen. 12,50 kilo. Hij zal ze meenemen naar zijn dorp op 15 km van hier om ze volgens de traditionele manier te laten persen. Dit gebeurt op vrijdagvooravond. Zaterdag zal een ganse dag nodig zijn om te persen en zondag morgen mogen we ze afhalen. Zaterdag is Hassan onverwacht niet in zijn winkel en telefonisch ook niet te bereiken. Hitchcockspanning (met c o c k ?). Zullen wij morgen vijf liter olie of een illusie rijker zijn?????????
Indien het lukt kunnen liefhebbers een kleine bestelling zetten van maximum een ½ liter (zolang de voorraad strekt).
** Als toemaatje uit onze serie MOHAMED VI portretten. Hoe geduldig moet een vorst wezen voor een fotosessie? Tot hij er een baard van krijgt ? Maar dan nog is het de ene keer langer wachten dan de andere blijkt.
**We hebben de laatste tijd nogal te doen gehad met de polities (meerv) allerhande en het leger.
*We hadden ons voor genomen een collectie aan te leggen van de verschillende poses die koning Mohamed VI neemt op de reuze grote posters langs de baan en op gebouwen. Soms is hij veel jonger, of is hij een stoere militair of poseert hij relax relax nippend aan een thee.
**In Tiznit: Als ik er juist eentje genomen heb, springen drie mannen in uniform uit een deurgat mij wijzend op het verbod om fotos te nemen. Ik zeg maar dat van de koning is toch al een foto en ik neem alleen maar een foto van een foto. Ja maar dat is het niet, maar je mag geen officiële gebouwen fotograferen en dit is een uitzonderlijk bouwwerk, het Kalifaat. Ik ben bang dat ze de camera zullen confisqueren. Ik probeer nog met, ik zie toch geen gebouw, alleen een hoge blote muur zonder enig vermelding en ik zweer dat ik het nooit meer zal doen
*Wij worden een verdere prettige vakantie toegewenst en . oef.
**In Aglou: Wij staan een eind ver op een piste.
Rika zit iets verder op de rand van de klip te schilderen. Ik zit in de camper, bezig op de laptop. Er stopt een auto, en nog een en nog een. Een man of tien, politie, soldaten en als burgers verklede gasten van de Sureté ofte Nationale Veiligheid. Ik wacht af tot ze me sommeren naar buiten te gaan maar ze lopen de camper voorbij naar de klif toe en gooien hun blikken op een gebouwtje, een verdieping bovenop een grot in de klif uitgehouwen. Illegaal mag vermoed worden en dus big business voor gasten die voor de rest niet door workoholistische blikseminslagen bezeten naar een doctoraat ADHD streven .
*Als ze terugkomen wordt geklopt. Indrukwekkend hoor, ik simpele Beernemnaar in ons hoger gelegen deurgat neerkijkend op de Kalief, zijn body gards en uniformen dans toutes les couleurs. *Of wij daar slapen vraagt een op promotie uit zijnde kakikleurige? Want dat mag niet voor onze veiligheid. Of die nattigheid daar urine is? Nee, het is van de afwas die ik daarnet gedaan heb. Waha (=ok), wij kunnen blijven staan tot 17.00u voor onze veiligheid. Ik zeg tegen de militair dat hij dat niet kan menen want dan moet hij ons nu wegsturen. Als het om vijven onveilig is moet het dat nu ook al zijn. Een als burger geklede, zegt ok , je mag tot 18.00 waarop de twee grote 4x4 vertrekken en twee soldaten nog even blijven staan in hun kramiekig wagentje.
*Ik ben al terug binnen als ik hoor roepen: mon ami, mon ami. Ik ga buiten en mijn vriendje de soldaat die al eens een slokje whisky heeft gekregen als hij in het dorp aan het postje staat, zegt dat alles in orde is en dat wij kunnen blijven. De andere militair in het karretje is degene die me al om 17.00 wilde wegsturen. Allahs wegen .. enz.
**We zijn slechts een paar dagen verder.t Is zaterdag. We staan nog op dezelfde plaats als er een ander wrak aan de camper stopt. Een ongeschoren, slecht in zijn uniform zittend, klein gastje met een te groot regenmanteltje die me zo aan Colombo doet denken stapt uit. Hij windt er geen doekjes om, doet heel stoer en kaffert en zevert door mekaar dat het lachwekkender is dan dat ik het benauwd krijg. Terwijl hij aan het gsm-en slaat ga ik naar dat soort autotje en zie daar een lange slanke militair en twee kleerkasten in burger, bedoeling is: eens aan zijn chef vragen of het niet een beetje gewoner kan. Als ik nog niet zou geweten hebben wat complete negatie wil zeggen, dan wel.
Colombo zegt ondertussen dat ik met hem moet praten, dat hij de chef is.
Hij wil niet dat wij blijven staan. Maar hij geeft zijn gsm-nummer en morgen moet ik hem bellen en dan gaan we samen naar een plaats rijden waar wij wel mogen staan en waar het rustig is. Van service gesproken.
**De daaropvolgende morgen staan we in het dorp. Ik zie mijn vriendje de soldaat aan het postje staan en ga hem vertellen dat wij weg gestuurd zijn gisteren. Geen probleem zegt hij, die gast die je wegstuurde doet alleen op zaterdag zijn ronde, dus je kunt gerust terug gaan. Ik begrijp beetje bij beetje beter dat gezag uitvoeren liefst via hiërarchische wegen gebeurt, kwestie van enige uniformiteit te bereiken.
**Nadat we weg gestuurd werden, waarbij steeds mee gedacht mag worden dat dit gebeurt om alle campers in campings te krijgen, (wat wij alleen maar in onoverkomelijke gevallen willen doen) vonden wij een plaats in het dorp tussen villas die in die periode van het jaar toch niet bezet zijn. Geniet met ons mee van de prachtige en gebloemde gevel een dezer.
Een argument om ons in campings te steken, als haringen in een ton, is dat wij natuurbevuilend zouden zijn.
Dat grazende geiten achtergelaten plastic moeten verorberen is jammer genoeg een plaag waar locals alle verantwoordelijkheid voor dragen. Kunnen ze misschien ook kampen voor openen.
*Een mooi zichtje maar tevens een bewijs van de overlevingsdrang van fauna in een winderig en zeer droog klimaat met woestijnzanderige bodem.
**Eentje die wij echt willen mee geven. We staan in Tiznit op een betaalparking. De gardien van gewoonlijk is er niet. Reden, gisteren had hij een zodanig stuk in zijn .. en toch bleef hij ankeren bij toeristen om bier. Op een weigering ging hij zo te keer dat de politie is moeten komen om hem weg te voeren.
Hij krijgt 5Dh per auto en wat blijkt; van zodra hij aan 25Dh komt verdwijnt hij eventjes om een goedkope fles parfum te kopen, alcoholgehalte 90°. De parfum met evenveel water gemengd draait hij in geen tijd door zijn keelgat. Ik oogst succes bij de vertellende goedlachse Marokkanen als ik het over welriekende scheten heb.
**Foto hierna is een take uit de Marokkaanse soap, Ouitze. Politiedromedaris Ouitze ( die bleke op de achtergrond) komt op de plaats delict. Zegt de linkse op de voorgrond (een onguur type) tegen zijn maat (een nog onguurder type) kijk wie godverdomme daar is?
**Van Guilmim, waar bovenvermelde shot genomen werd, rijden we door een stuk woestenij naar het een 70-tal kilometer verder gelegen volgens een reisgids unspoilled Plage Blanche. Je moet al een beetje die hard zijn om het hier lang uit te houden want er is niets, tenzij veel wind, iemand die met brood komt en de ons goed bekende vissers. Het is een geestig terugzien met Ali, aan wie we een mulet een vis van minstens 2kg kopen voor 3.5 euro .
*We hebben een heerlijke nacht spijts de oceaan die het op een beurelen heeft gezet. Als we s morgens de dag erop proberen internet te vinden lukt dat niet, de TV capteert ook al niet en een stuk erger, er is een zandstorm op komst. Rachid zegt, waarschijnlijk door een vertaling uit het Berbers, die in het Frans kant nog wal raakt. Apres le vent (spreekt het uit als een rasechte Gentenaar die een man bedoelt) cest monsieur qui vient. Waarmee hij wil zeggen dat als de wind valt het zal beginnen regen.
* ja zeg, daarvoor zijn we niet gekomen hé. Ik blijf buiten zitten met Rachid die de androvil naar Guilmim moet halen. Dit is een soort taxi, die dagelijks eenmaal voorbij komt en die ook leveringen van eetwaren mee brengt op verzoek. Uiteraard heeft die geen vast uur. Als de zandstorm blijft aangroeien schuilen wij achter de camper, maar op de duur zitten mijn ogen vol zand , idem mijn mond, neus en oorgaten, zodat ik wijselijk beslis om binnen te gaan zitten. Rachid moet op de uitkijk blijven want de androvil wil hij niet missen. Ik weet van Ali dat hij naar een hoertje gaat voor een ganse nacht zdef zdef . Kostprijs 100dh. Als je met een uurtje genoeg hebt kan je al iets vinden voor 20 Dh, laat zeggen 2euro.
*Hierna in stadia hoe in weinig tijd de zandstorm aanwakkerde. En voor het ergste nog moest komen zijn we in zeven haasten vertrokken .
** we rijden terug naar Aglou waar we per14 januari van alles en iedereen terug getrokken onze 15 jaar huwelijk zullen vieren. Er zijn dit jaar nog andere veelvouden van vijf die we toch een beetje aandacht zullen geven. Rika wordt 50 en met 25 jaar verschil in leeftijd ik dus 75. Dank U
**We moeten het echt eens leren. Als het ergens goed staan is, waarom dan veranderen. Wij reizen al lang niet meer om te leren. Niet zien maar zijn.
*Dus maken we de fout om maar eens te verhuizen. We verlaten daarvoor ons plaatsje waar we op hier en daar een voorbij rijdende gebromatiseerde visser na, geen mens zien. Eentje onder hen is onze hofleverancier..
Hij spreekt waarschijnlijk alleen Berbers, als wij dan eens geen vis willen eten doe ik een neenteken met de wijsvinger en imiteer het geluid van een geconstipeerde koe, waarna wij de goden moeten smeken om hem terug te laten bijkomen van het lachen.
**Terug in de grote mensenwereld, doen we inkopen voor een tijdje in Tiznit. Wij houden van Tiznit, de sfeer van goedlachse mensen, de kleuren van de kledij van de gesluierde Berbervrouwen, de door men only bezette terassen enz ..
**En dan zijn we op weg naar Guilmim, met een 100.000 inwoners en zowat de poort tussen de laatste landbouwstreek voor de grote Saharawoestijn. Was zeer belangrijk voor de mens gemotoriseerd was en nomaden uit de woestijn karavanen kamelen kwamen inruilen tegen gebruiksgoederen en voedsel. Nu is er op zaterdag nog een ietjse over van de sfeer die er toen moet geheerst hebben als de blauwe mensen, de Toearegs de soukh kleurden..
** Na de markt moeten wij noodgedwongen voor een paar dagen op een camping gaan staan in Abainou. Er moet dringend was gedaan worden en het wordt genieten van een hete douche. Hier is de was in geen tijd droog. De vochtigheidmeter staat op 26% en een lichte maar warme bries doet de rest.
**Als we weggaan van Sidi Kaouki, richting Agadir zon 150 km verder, rijden we voor het grootste gedeelte van de weg door bossen van arganbomen. Ook in het gebergte met de geestige naam, Hahagebergte, is het niet anders dan argan en nog eens argan. En geiten die in de bomen klimmen, gulzig zowel de noten als de blaadjes verorberend.
*In dit verband. De geiten verteren alleen maar de pel van de noten. Dat wisten de berbervrouwen destijds (en misschien nu nog hier en daar) te benutten. Ze voerden hun kuddes met argannoten . De pel verdween in des geitens intern circuit, de vrucht liet zich uitdrijven via een kanaal dat naar de open lucht leidt. Uit de kaka werden dan de noten gerecupereerd en geprest. De Berbers gebruikten de olie meer als een medicament tegen kwalen allerlei maar ook in de keuken. Voor noodlijdenden het is ook snelwerkende aphrodisiac.
**Meer zuidwaarts en iets voor Tamri verandert het uitzicht compleet. De bodem wordt wat groenbegroeiing kaler en kaler en als we de oceaan in zicht krijgen doen hoge zandduinen aan als woestijnvoorboden. Toch is beneden in het dal het stadje Tamri een reservoir voor de bananenvoorziening voor een groot stuk van Marokko. Lekkerder dan hier kan je een banaan niet proeven.
**We stoppen voor de nacht op een parking in Tarazout . Dichtbij ons staat een Ier, duidelijk in gezelschap van een Marokkaanse dame. Een strafbaar feit. Ik ga direct al gaan denken aan een hoertje maar de waarheid is enigszins anders. Nadia is al acht jaar zijn vaste vriendin als hij voor drie maanden in Marokko is. Ze was zeventien toen ze ongevraagd door haar lief zwanger werd gemaakt. Voor hem voldoende om te zeggen ( en zo zijn ze echt) dat ze een hoer was om te hebben willen vrijen voor gehuwd te zijn. Hij laat ze zitten waardoor een bijkomend probleem ontstaat. De schande voor de familie. Nadia krijgt een zoontje zonder dat de buitenwereld ooit geweten heeft dat ze zwanger was en ze staat het officieus onmiddellijk af aan haar zus die geen kinderen kan krijgen. Het zoontje is intussen een knaap van 16 jaar en weet nog altijd niet dat Nadia zijn moeder is. Ze is een milde tante die hem met veel cadeaus verwent.
*Terwijl we hier zijn laten we een dringende herstelling doen aan de camper. In Spanje hebben we een tweedehands deur gekocht voor 80 euro (foto)en in het terugkomen laten we ofwel gedeeltelijk ofwel volledig de camper in een ander kleurtje zetten.
We maken daarover goede afspraken. De kostprijs zal 3500 Dirham zijn oftewel zon 320 euro. We lieten in Belgie een paar jaar terug de andere deur vervangen en schilderen. Kostprijs om en bij de 1500 euro. De deur nu en de volledige camper herschildert zal samen 400 euro kosten. Op de deur staat nog publiciteit van de vroegere eigenaar, een Spaans bedrijf in Manresa. Al een paar gasten probeerden hun gebroken Spaans te beste te geven. De foto toont tevens een wereldpremière. Rika heeft voor de eerste keer met de camper een paar rondjes gereden.
Uiteraard niet op de soukh van Tamrakt waarvan in bijlage een paar sfeerbeeldjes. Rika koopt kerstomaatjes aan 20 eurocent de kilo, onder toezicht van Janssen en Jansen.
**Wij hebben een tamelijk eigen oordeel over Kerstdag vieren zonder er daarom een te vellen over mensen die daar volledig in opgaan. Wij vluchten fysisch het gedoe en gaan staan op een strook grond waar we zeker zijn niet het zeemzoetige commercieel uitgebuite sfeertje te moeten ondergaan, want de Marokkanen doen hun best om te pleasen.
*Daar staan we dan en dan komt uit de zender Radio 2M, la radio qui vous aime, Jingle Bells in het Arabisch. En je gelooft het of niet, op dat moment loopt een kudde schapen en geiten voorbij, onder luid geklingel van hun nekbellen. Er stopt ook nog een Mexicaan die vraagt of wij slapen op die verlaten plek en dan weer vertrekt naroepend Merry Christmas. Zo zie je maar. Het kinneke Jezus zit overal.
**We zijn intussen door gereden naar Aglou Plage, waar letterlijk geen enkele boom het dorre met struikjes van hoogstens 30 cm hoog de aardbodem wat joligheid schenkt. Wij vermoeden dat de hoogst groeiende plant hier het bloempotboompje is waar ik me gewillig bij laat fotograferen op de promenade.
*Het nadeel als je niet op een camping gaat staan kan zijn dat er een probleem met de watervoorziening ontstaat. In sommige dorpen vindt je wel ergens een kraantje maar hier in Aglou is het walou ( Marokkaans voor noppes).
*Aan het strand is een militair postje en er staat een vriendelijke gast geuniformd te nietsen. Al soldaat die hij is duurt het niet lang voor hij de klassieke vraag stelt, of we niet een beetje alcohol kunnen missen. Wij kunnen. De dag erop vraag ik hem waar er een kraantje zou kunnen zijn, awel zegt hij, ge hebt chanche ik heb er eentje in mijn kamer. We komen overeen maar als ik met de camper arriveer is hij er niet. In opdracht (zie verder). Ik spreek een man aan die voor het postje zit en van het een komt het ander en als ik het over water nemen heb zegt hij kom maar mee. Ik vraag of hij misschien ook militair is, blijkt van niet want hij is de Imam van de moskee waar wij water gaan halen. Als ik met mijn volle bidons terug aan de camper kom voel ik me verplicht tegen Rika te zeggen dat we vanaf nu met gewijd water koken.
*Mijn militair zie ik later zo fier als een hoop gieters samen. We hebben een dief geklist zegt hij. Hij was zand aan het stelen ( zie je het absurde hiervan in) een truck vol. Zal hem 5 jaar bak kosten en 10.000 dirham boete.
Tja , ander landen andere zedens
. Hierna een foto voor iemand heel speciaal, die zich zorgen maakt of zijn dochter wel genoeg vis eet. GC dit is bijna dagelijkse kost voor ons.
**Met Sidi Kaouki moeten er ooit plannen geweest zijn er een toeristisch hetje van hetje te maken, de vele onvoltooide projecten in acht genomen. Met de jaren die voorbijgaan lijkt het dorpje hierdoor omringd te zijn met moderne ruines die een weinig opbeurende geschiedenis in hun zog meevoeren. *Nog niet zoveel jaren terug was het ook een trekpleister voor het aparte en sprankelend wereldje van de surfers. Die hebben ondertussen dieper naar het zuiden hogere golven gevonden en jonge Marokkanen die daar dorpjes een nieuw leven hebben gegeven door nog meer surferminded te zijn dan die van bij ons en er aanverwant aan de sport of horeca handeltjes hebben op gestart. *Wat rest is een nieuwe camping die er kwam nadat de overheid een Fransman zijn camperplaats heeft doen sluiten. Een meer voorkomende taktiek om niet Marokkanen via administratieve pesterijen alle moed te laten opgeven. Maar goed de Fransman is er niet meer, het terrein nog wel. Zo komt dat wij daar op ons eentje over een paar hectaren levensruimte kunnen beschikken.
* Het is echt genieten. Ahmed is een soort gardien om de gebouwen te bewaken. s avonds draag ik hem zijn aperitief. Hij is Berber en spreekt alleen Berbers en een mond Arabisch en toch slagen wij er in enkele dingen aan mekaar verstaanbaar te maken.
Een ander figuur is onze bakker
die iedere morgen langskomt op zijn ezel. Hij bepaald zelf hoeveel broodjes wij nodig hebben. Ik vraag er twee maar hij geeft er drie en die kosten 5Dh.
Dit duurt tot na een paar dagen er een machtsgreep gebeurt en een jonge gast met zijn fiets iets voor acht komt aangespurt om de oude voor te zijn. Hij verkoopt dezelfde broden aan 1Dh. De dag erop komt de ouwe al tegen 7.30 om de kleine voor te zijn. Ik weiger open te doen, anders kunnen die twee zodanig oorlogje voeren dat wij midden in de nacht brood moeten kopen.
*Er is ook een schrijnende kant aan dit verhaal. Hoe mensen hier vechten voor elke beetje dirham of van een dirham, breed gerekend 10 eurocent. Veel gasten bij ons zouden het nog niet oprapen als ze een stukje op straat zien liggen.
*Speciaal voor ons doet een visser ook een omweggetje. Zo vers, zo goedkoop en zo lekker de visjes. Ik vraag hem of hij geen adres heeft voor zuivere arganolie. Ik weet dat in de dorpjes er nog oudere vrouwtjes zijn die de argannoten.
die je zelf koopt persen in aanwezigheid van de klant. Hij kent zo eentje in zijn dorp. Op onze terugweg in februari laat ik er een liter of vijf persen. Mocht iemand interesse hebben, laat het ons weten. Gegarandeerd zuivere argan voor ongeveer 18 euro per liter.
**Op onderstaande fotos een boog van Arganbomen met een op het strand wandelende dromedaris.
*een familielid van bovenstaande en één van de ongeveer 10 beestjes die onze buren uitmaken
*een beeld van het eindeloos zandstrand
*een naar huis kerende dromedaris met begeleider bij zonsondergang
Oei, we hebben kennelijk een probleem met onze laptop; soms is hij kalm en rustig en doet hij wat we vragen, en soms is hij nukkig en steigert hij bij de minste vraag om medewerking. Maw, het zou kunnen dat wij computerloze mensen worden totdat we in april terug in Belgie zijn. Hopelijk gebeurt het niet, inshallah...
**Vooraleer de oversteek te doen moesten nog wat boodschappen gedaan. 75 liter wijn, 72 blikken bier en nogal wat whisky maar vooral wodka. Ja t is voor drie maanden Marokko hé zeg en er hoort ook wel wat weg te geven bij. Meestal zeer bevorderend voor een goeie service als je iets gedaan moet krijgen, want dat moslims alcoholvrij rondlopende mensen zijn is als fabel sterker dan al wat De la Fontaine ooit bij mekaar heeft geschreven.
*We proberen ook nog wat te internetten, maar Murphy moet in de streek zijn. Er zijn in het stadje vier bronnen, twee openbare liggen droog, een cafe is opgedoekt en de tweede is gesloten.
*In Malaga ligt onze laatste mogelijkheid met volle tanks LPG Marokko binnen te reizen.
Mister M. again, de adapter van het station om te kunnen tanken is stuk. Paniek want er zijn maar twee mogelijkheden naar Cadiz rijden, 150 km verder zonder 100% zekerheid of Portugal 300 km verder. Zonder kunnen we niet want de frigo werkt op gas.
*Ik zit al bijna te schreeuwen my ding dong for some gaz als een echte Engelse gentlemen voorstelt zijn adapter te lenen. Hoera, driewerf hoera en gas, we zijn er klaar voor en de gentlemen deelt ons enthousiasme door onverwacht Rika een smakker te geven. De oude snoeper.
** De Lidl in Algeciras is een klassieker onder de overwinteraars . Er wordt overnacht op de parking, laatste inkopen doen en vooral dichtbij ligt het kantoortje waar men aan de goedkoopste tickets voor de boot geraakt. Wij betalen 180euro, retour in begrepen.
*Op de boot van 08.00 s morgens zijn we amper met 20 campers en geen trucks. Aan de overkant op het Afrikaans continent waar we aanmeren ligt Ceüta dat Marokkanen nogal fanatiek (en volgens mij met gelijk) Sebta noemen. We rijden dus nog een stukje door Spaans grondgebied vooraleer we de grens overschrijden. Een gebeuren op zich. Een wemelende massa mensen die oftewel doelloos aan toeristjeskijken doen oftewel proberen via een of ander kanaal een dirhammetje ( op varkenshammetjes zijn ze niet zo tuk).
**We zijn zinnens de betalende autostrade te nemen. Wat het je kost win je al voor een deel terug doordat de andere wegen, ook de nationale niet echt goed berijdbaar zijn en voor een hoog verbruik zorgen. We rijden 550 km tot in El Jadida, tevens het eindpunt van de autosnelweg, waar we verplicht op een camping moeten gaan staan (we zijn ervaringsdeskundige: de politie waakt). De tol heeft ons 250Dh gekost, of een 23 euro.
*We doen een kost voor wat meer comfort. We schaffen ons een stick aan om te internetten van uit de camper. 200Dh of zon 18 euro om een maand onbeperkt internet.dus wie eens goesting heeft om met ons te Skypen met wat nieuws uit het land onzers vaders, met graagte.
**Na een dag van weinig of niets doen, zijn we terug op de baan, voor een ongeveer 250km lange rit langs minder goede banen. De rit moet ons brengen naar Sidi Kaouki, waar de oceaan altijd woest tekeer gaat en de wind nooit valt. Onder baan rijden wij constant langs kleine bedrijfjes met hopen olijven voor de deur waar de olie geperst wordt.
Het geeft een indringende maar aangename geur in de camper. Ik wil toch eens een foto nemen van eentje, maar dit stuit op een kordaat la of neen van de eigenaar. Ik mag toch eens een kijkje nemen en begrijp zijn doening. In een kamertje van geen vijf op vijf staat in het midden een soort trommel met twee maalstenen ( zoals in bloemmolens). Daar rond draait een geblinddoekt paard dat de stenen in beweging houdt. Als een gast even het arme dier doet stoppen gaat het meteen tegen de muur leunen, vermoeid en dronken van het tollen? ? *We doen een afstapje in Essaouira. Een bain de foule voor we naar het terug getrokken Kaouki rijden. Het blijft een mooie stad, de haven, de bijliggende restos waar je gegarandeerd het rue des Boucherseffect in hartje Brussel meekrijgt, dus veelal bedrogen uitkomt. Maar hoe ze hun waar etaleren maakt het zeer aanlokkelijk.
**Over ons verblijf in Sidi Kaouki, next time en met mooie fotos gemaakt door ons Rika. Salaamkes. (ekketje)
**We zijn weer goed in ons ritme van weleer. Na de energievretende rijexamenperiode, de trubbels met Rikas gezondheid en vooral de schilder- opknap en tuinwerkzaamheden aan het huis in Beernem gevolgd door een te vlugge doorrit door Frankrijk en het noorden van Spanje leek het de eerste dagen of we ons wel moesten vervelen gezien we in vergelijking zo weinig om de hand hadden.
*We hebben het geluk aan onze kant, sedert we in Andalusia staan is er al ieder dag een ferme zon tegen een bijna vlekkeloos ogende blauwe hemel geplakt.s Morgens wordt het wel elke dag ietwat kouder, van 16 kan het nu om 08.00 uur al rond de 10 graden draaien . Ook de zon komt per dag later over de berg te voorschijn. Maar eens ze er is wordt het een feest. Ik weet dat meer mensen niet verstaan hoe je zo strandgek als wij zijn kunt zijn, maar wij hebben maar een antwoord dat wij niet begrijpen dat je dat niet kunt zijn.
*Elke dag tegen rond 12.00 zijn we op post, meestal als enigen,. Ik lees, Rika tekent
of samen vullen we een kruiswoordraadsel in, we lunchen en tegen vier wordt het wat kouder en doen we in de camper huishoudelijke taken en een kuitenbijtende wandeling de berg op. Een en al in slow motion gedoe, als Dinges in Frankrijk. Dat doet me denken aan wat Rika eens zei tegen Fransen: Nous vivons comme dieu en France. Een uitdrukking die zij uiteraard niet hebben. Die blikken, Quoi? Tu dis?.
*We staan hier ook, oh wonder, met drie Belgen. Een koppel Brusselaars waarmee de bewoners van een VW-camionette beter dan met ons overeen komen, Waaltjes die er in slagen in de reeds zo beperkte ruimte die ze maar hebben ook nog een enorme kooi met papegaai mee te sleuren. Haar man en Coco moeten doof lijkkweeniewa zijn te horen aan de decibels die ze door haar lippen laat ontsnappen. Tegen een Fransman hoor ik haar zeggen. Une chanche quon a le roi, sinon ils nous boufferaient ces Flamands. Smakelijk eten zou dat toch niet zijn.
*Spanje op zijn best :
Een poster voor de film Reckless met Tom Hanks en Julie Roberts gezeten op een scooter heeft hen een boete van om en bij 25000 euro gekost. De filmmakers dachten dat het een grapje was. Nee nee, gezien ze geen helm op hebben moeten ze betalen. In de film dragen ze wel een helm.
**Per 6 december gaan wij wat wandelen in de stad, het is een feestdag in Spanje, nee niet voor de grote verkleedde, met paard en baard.
*Het is de mooiste dag sedert we hier zijn. Een geestig terrasje op het strand (leuk mag je niet meer gebruiken,t klinkt te Hollands). Het is precies volop zomer, iedereen loopt op de boulevard, Andalusiërs zingen hun taaltje en nooit solo. Raar hoe die mensen een conversatie voeren en mekaar dan nog lijken te verstaan ook.
*Een andere vorm van communiceren is ergens, een reclamebord of een verlichtingspaal uikiezen en er een boodschap achterlatend. Bijv. ik heb een auto te koop. Onderaan de tekst zijn een boel snippertjes gemaakt met het tel nummer. Heb je interesse, maar geen stylo bij. Je scheurt één van de snippers af en thuis gekomen bel je. Ik zag dit nog nooit elders dan hier.
**Wij maken ons gereed om naar Marokko door te reizen.
**Zou een meute rond een totem dansende Cheynennes, of andere van rode huid verdachte stammen en aldus regen afsmekend de oorzaak kunnen zijn dat we echt strontweer op onze nek krijgen? Een Spanje niet waardige wolkenhemel met uitval van meer dan een beetje vergalt elkeens moraal. De Duitsers laten moedeloos hun hoempapa muziek in de kast waar het veilig is voor onze oren, campers vertrekken naar veiliger gronden en Jan en Annie terug naar Nederland. Wij dachten het nog wel ietsje uit te houden maar ze zijn nog geen twintig minuten weg of we verzamelen onze boel en sturen onze camper naar meer zuiderse luchten.
*Nog geen dertig km verder beginnen gaten in het dek te komen en nog iets meer neemt kruiswoord- tevens zonnegod Ra opnieuw de boel over .
We rijden meer het binnenland in. Bernard is afgesteld op een alternatieve route.
*Via de streek van Murcia en Lorca rijden we door de Sierra (gebergte)de Almenara om dan in Aguilas de feeërieke kustweg te volgen. Een smalle weg, met weinig verkeer, langs de diep lager gelegen zee. Bootjes worden stipjes, mensen nietig onzichtbaar
* Als het vier uur nadert denken wij aan stoppen. In Mojacar lukt het niet. De regen die ook hier gretig moet gevallen zijn een paar dagen geleden heeft de enige weg naar de plaats waar we naartoe wilden volledig uitgehold. Wij geraken er niet bij en de campers die er al staan kunnen momenteel niet weg. Ze staan er gelukkig hoog en droog. Dan maar verder door het Nationaal Park van Cabo de. Gata en we leggen er nog een lap op tot in Almerimar.
*Het is al bijna donder, maar we kennen de plaats waar geen problemen met de politie te verwachten zijn. Geen hondengeblaf geen luide muziek, niets. We hebben een heerlijke nacht en dat zelfde aanvoelen na een lange zalige wandeling langs een door de wind opgejaagde zee de day after.
**Als we doorrijden weten we dat het niet het schoonste deel van Spanje wordt dat we zullen aandoen. Plastic hier, plastic daar, plastic overal en dat over meer dan 100 kilometer(zie foto). Veel kans dat wij de courgette, tomaat of whatever dat een dezer dagen in uw bord beland zijn voorbij gereden.
*maar we rijden naar Salobreña en daar hebben we wel iets voor over. Over dag is het hier zomers met wel wat wind. Tegen de avond als die valt geraken de wolken die aan de bergen blijven plakken toch over de zee. Dit geeft dan bij valavond letterlijke hemelse beelden , (zie foto)
*Hasta llogo, zeggen ze hier; Ciao.
**La Marina (Elx) waar we nu al een weekje staan is de plaats waar ik (meer dan Rika) een tijdje van gedacht heb dat het mijn laatste verblijfplaats zou worden. Het zou zijn voordelen gehad hebben, klimatologische vooral, maar wij voelen nu toch al aan geen enkele spijt te zullen hebben voor ons huisje in Beernem te hebben gekozen. *Er staan her en der in La Marina wel een 100-tal campers. Veel Duitsers en een hele meute Nederlanders. Raar, we zijn weer eens de enige Belgen.
*Op 11.11.11 zeg ik tegen onze buren, de ene Nederlanders (Jan en Annie) en de andere Duitsers ( Claus und Birgitte) dat binnen twee minuten het elf minuten na elf zal zijn en er dan voor elf seconden moet gekust worden. Ik had beter gezwegen. Dat doet bij der Claus een lichtje opgaan dat er in Keulen festiviteiten bezig zijn en hij zet zijn radio of TVboxen maximaal open waarna we mogen genieten van het soort hoempa hoempa muziek , zo bepalend voor hoogstandjes in de Germaanse kultur.
** Laat dan, dat op TV een paar dagen later een match Nederland- Duitsland (of was het omgekeerd?) doorgaan en er wordt van in de namiddag al gevoevoezela-izeerd dat het een lust is. Vlaggen worden bovengehaald en bier, veel bier. Wij denken er eerst aan te verhuizen, maar er gebeurt al zo weinig in ons leven voor het ogenblik
.
*The day after dan: De Duitsers drinken zich weer zat van pure glorie en contentement want ze wonnen met 3-0 en de Nederlanders worden ook zat vanwege de pure vrijgevigheid van de Duitsers die wel veel bier in hun campers moeten hebben opgestapeld.
*Op de fotootjes onderaan , een zichtje op het strand met surfers, door wie een kleine potvis(?), uit pure nieuwsgierigheid zijn mama uit het oog verloor, maar levend en wel door profs van het strand werd weg gehaald. Het moest ooit eens gebeuren: Rika bijt in de verboden vrucht, waardoor ik gedoemd ben verder een hondenleven te leiden
*Il est six heures, Wervik seveille
Il est six heures jai plus sommeille.
*Het is de dag van onze grote stap zuidwaarts. We zijn in Wervik, waar de Leie de grens vormt tussen het Rijk van AlbertII en dit van SarkoI, blijven slapen. Bernard heeft als taak de korste weg te tonen en te vertellen vanaf onze slaapplaats tot aan een zonnig Spaans strand bij Elx . Langs smalle straatjes in de dorpen Bousbeque (ooit Bosbeke waarschijnlijk) en Linselles (Lijnsele) geraken wij in Rijsel en vandaar op de autosnelweg A1 naar Parijs. Rika die al die tijd is blijven genieten van de bedwarmte ontwaakt. Aan de payage gaan we eraf omdat we het als een principe nemen nooit betaalde wegen in te slaan.
*Het is zondag, de Fransen genieten van hun croissant en we hebben de baan bijna voor ons alleen. Tot Parijs, de pérépherique, barstens vol. Wie zijn zij? Wat drijft hen?
Noch een paard, een brandende haard of de Pucelle in persoon melden aanwezig om ons te helpen herinneren aan Jeanne dArc als wij Orleans voorbij rijden.
*Ook zegt, zingt niemand tas voulu voir Vierzon et on a vu Vierzon als we deze stad aandoen.
Mogen Les Jacques, Dutronc en Brel me vergeven.
*Tegen vier uur stoppen we in Argenton sur Creuse , omdat er een gratis parking is voor campers. Pech, foorkramers oefen er hun beroep uit. No harm done, we zoeken een hoekje waar we hopelijk rustig de nacht kunnen doorbrengen, wat lukt
** s Morgens is het ietwat mistig en dat is jammer want we rijden langs en door bossen die in deze periode, begin november, het mooiste van hun kunnen vertonen. Een beetje zon die we later in de dag af en toe krijgen helpt het schouwspel van kleuren, gemeenlijk noemen wij ze herfstkleuren, naar een aardparadijselijk vertoon leiden.
*We rijden door en langs dorpen, steden en streken met namen die iets oproepen. Nogal eens gaat het om papillenverheffende dranken zoals wijn van Saint Estephe of Pinot van de Charente of nog dat drankje uit het stadje Cognac.
*Zo geraken te midden van de wijngaarden die zorgen voor de naam en faam van de stad die we aan de kant voorbij rijden, Bordeaux. Van daar geraken we beetje bij beetje in de Landes, de kerstboom van Zuid Europa. Als het vier is het bijna donker hier en we zoeken een plaatsje tussen de sparren en aanverwanten om ons voor te bereiden en uitgerust morgen door de Pyreneeën te rijden.
**De Landes zijn niet meer wat ze geweest zijn, althans wat ik er me nog van voorstelde. Heel veel jaren terug reed ik erdoor een twee- hoogstens drievakbaantje, honderd kilometer lang met niet anders dan sparren links en rechts. Nu loopt er dwars doorheen een autosnelweg en men is over de ganse lengte bezig aan beide kanten een derde vak aan te breien.
*Ook de ETA in Baskenland, dat we vervolgens doorkruisen aan zowel de Franse als de Spaanse kant, is gelukkig maar, niet meer wat het geweest is. De moordmachine heeft op gehouden te werken.
*En dan komt het mooiste moment terwijl we aan het hooggebergte beginnen via de Col de Somport, 1650m. De Pyreneeën stralen onder een wolkenloze hemel en die moraalopkikkerende vuurbol genaamd Zon. Na al de druilerigheid van de laatste dagen echt een welkome versnapering.
*Tegen 16.00 stoppen we in het eerste beste dorp, Calamocha. Waarschijnlijk ligt het nogal hoog want s morgens is het met 7 graden koud opstaan.
**Ik heb in de voorafgaande drie dagen geen 100 meter gewandeld en het zal vandaag niet beter zijn, want we willen onze voorlopige eindbestemming Elx( of Elche) bereiken. Het weer is prachtig, met zon 25 graden. We rijden door ontelbare viñedos, wijngaarden, met bloedrood tot saffraankleurige blaadjes in hun heel tijdelijk herfstkleedje..
*Ietwat versleten ploffen we in de vooravond onze camper neer tegen het strand van La Marina tussen twee andere. En wie staat achter ons? Annie en Jan, een uitermate sympathiek Nederlands koppel en hun zingende hond Luma. Het doet deugd hen terug te zien.
*Oef, we zijn vroeger dan we dachten zover geraakt, vanaf nu mag en kan het rustiger. Daar drinken we er een op. Salud.
Voila, we zijn er gereed voor. De motor laten draaien het stuur vasthouden en luisteren waar Bernard ons zal brengen.
Dat we eigenlijk al moesten weg zijn komt doordat Rika verleden week geen doktersfiat kreeg en intussen nog twee keer onder de scanner moest plus wat andere zottigheden, kwestie van bepaalde zaken te kunnen uitsluiten, dan toch voor een nabije toekomst.
We krijgen maar sms-sen van maatjes campers die al her en der op de baan zijn om te vragen waar we momenteel zijn. What? Where the hell is Beernem?. Cest ou ça Beernem?
We laten GPS Bernard, de snelste weg zonder tolwegen nemen tot aan Elche, nabij Allicante.Wij vertikken het om te kijken langs waar hij ons zal brengen Hopelijk zorgt hij voor mooie verrassingen en aub geen Spaanse sneeuw.
Joepie, morgen eten we Franse croissant
Voor potentiële inbrekers: onze fetisjen: Zij waken
Sinds we in mei terug in dierbaar belgenmoppenland een beetje tegen wil en dank verblijven, hebben we weinig tijd gehad om ons te vervelen en soms ook weinig om vrolijk over te zijn.
Eerst het halen van een rijbewijs C1
*Ik doe het theoretisch examen en haal 41 op 50. Eentje minder en ik was niet geslaagd
*Ik ben verplicht acht uur les te volgen volgens VAB en betaal hiervoor 870 euro.
Ik kom de eerste keer op hun oefenpark waar men mij naar een 12 tonner verwijst, zijnde mijn leervoertuig. Protesteren helpt niet want zegt men C en C1 dat is hetzelfde ( sterk gelogen zal blijken). Na acht uren ongemotiveerd proberen dat ding onder handen te krijgen ben ik grandioos gebuisd.
In het VTI in Roeselare kennen ze beter hun stiel. Ze hebben er een camion van 5.5ton voor het halen van een rijbewijs C1, (waarmee je mag rijden met een voertuig tot max. 7.5)
Ik neem vier uur les, kwestie van een de Roeselaarse omgeving te leren kennen, waar na ik me weer grandioos laat buizen. Vergeten de handrem toe te trekken bij een manoeuvre
Bij mijn tweede poging twee weken later, die ik vol moed aanvang, wil de camion niet starten, startmotor kapot. Vier weken later bij de volgende poging haal ik uiteindelijk mijn rijbewijs C1 . Wel alles bijeen een 1200 euro armer.
Bij Iveco kunnen ze nu het nodige doen om de camper van 3.5ton op 4.2 te brengen. Tegen dat ik een positief schouwingsbewijs in handen krijg zijn we nog eens 1800 euro armer.
In die maandvoor de laatste poging werd ik opgebeld met vraag of ik de hoofdrol wilde spelen in een kortspeelfilm van 35 waarvan op vandaag blijkt dat hij minstens een uur zal lopen. De film wordt gedraaid in de jachthaven van Nieuwpoort. De titel zal trouwens Nieuwpoort en Juin zijn (zie google). Een Franstalige film gesponsord door ARTE en RTBF. Wij leven drie weken met de camper op de filmset. Weelderig eten en drinken maar weinig slaap. We draaien dagen van 16 uur en al eens een nog kortere nacht.
En we mochten eens op een positief cijfer kijken.
En dan kwam plots het nieuws dat wij een huis toegekend werden in Beernem of all places.
We waren wel van plan het niet aan te nemen, vooral ik droomde nog altijd weg van een huizeke onder een palmboom in het zuiden van Spanje. Tot we toch een zijn komen zien en verkocht waren. Intussen wonen we er in na een veldslag om van het in staat van ontbinding zijnde ding volledig in een nieuw kleedje te steken. Ik weet nu ook dat goede verf veel geld kost.
Een heel andere reden die ons hier te lande ophield. Rika slaagt erin om juist voor we gaan verhuizen (al onze meubels waren gestockeerd in een garage in Brugge) zich een hernia in de bovenrug op te laten naaien. Er zal pas de dag voor we willen vertrekken, 1 november, hopelijk doktersfiat gegeven worden.
ciao
**Onze laatste overnachting in Spanje is het stadje, schrijfwerk voor kaartjesschrijvers, LHospitalet de lInfante, een saai, kleurloos oord van beleggende toeristen. Campers zijn niet verschrikkelijk welkom, reden waarom wij op zoek gaan naar een verlaten straatje met rijhuisjes. Als de politie s nachts een ronde doet kunnen ze niet weten of wij niet in een van de huizen gelogeerd zijn. Het wordt een zeer rustige slaap tenzij af en toe een trein die de nacht al tedam tedammend onze dromen onderbreekt.
**s Anderendaags zijn we al over de grens met grensoverschrijdende Franse prijzen. De duurste geafficheerde diesel in Spanje was 1.28/l. In Frankrijk blijkt dit de goedkoopst vindbare te zijn. Rika wil geen sla kopen, want te duur, geen tomaat, want te duur. Tja t zal even wennen worden. En hoe zal het straks in België zijn?
**Vanavond planten we onze camper met de neus noordwaarts gericht, gereed om binnen een paar dagen in drie etmalen Wervik te bereiken waar we in eerste instantie mijn zus die als vechtertje van 86 jaar een darmkanker overwon te gaan bezoeken.
Geen tijd meer om van de pracht van Beziers ( zie foto) te genieten, noch van de poëtische charmes van het even vermaarde als idyllisch Canal de Midi (zie foto). Ik moet in Agde op internet de simulaties voor het theoretisch examen voor rijbewijs C1 doen en heb ik gedaan tot ik er scheel bij keek. Maar het zal met een Yes we can gevoel zijn dat we ( want Rika is er evenveel mee begaan als ik) de gok zullen wagen.
**We stoppen hier de blog voor onbepaalde tijd. Misschien hernemen we hem, maar dan op minder regelmatige tijdstippen. Wil je en voel je zeker niet verplicht, ons blijven volgen, laat ons dit dan weten per email. Wij zullen een groep maken en geïnteresseerden om de zoveel tijd een mail met onze ervaringen toesturen.
Nu eerst nog een tweetal dagen genieten van het schitterende zonneweer en dan tot ziens hopelijk
**/Ciao, Rika en Leo
**Onze laatste overnachting in Spanje is het stadje, schrijfwerk voor kaartjesschrijvers, LHospitalet de lInfante, een saai, kleurloos oord van beleggende toeristen. Campers zijn niet verschrikkelijk welkom, reden waarom wij op zoek gaan naar een verlaten straatje met rijhuisjes. Als de politie s nachts een ronde doet kunnen ze niet weten of wij niet in een van de huizen gelogeerd zijn. Het wordt een zeer rustige slaap tenzij af en toe een trein die de nacht al tedam tedammend onze dromen onderbreekt.
**s Anderendaags zijn we al over de grens met grensoverschrijdende Franse prijzen. De duurste geafficheerde diesel in Spanje was 1.28/l. In Frankrijk blijkt dit de goedkoopst vindbare te zijn. Rika wil geen sla kopen, want te duur, geen tomaat, want te duur. Tja t zal even wennen worden. En hoe zal het straks in België zijn?
**Vanavond planten we onze camper met de neus noordwaarts gericht, gereed om binnen een paar dagen in drie etmalen Wervik te bereiken waar we in eerste instantie mijn zus die als vechtertje van 86 jaar een darmkanker overwon te gaan bezoeken.
Geen tijd meer om van de pracht van Beziers ( zie foto) te genieten, noch van de poëtische charmes van het even vermaarde als idyllisch Canal de Midi (zie foto). Ik moet in Agde op internet de simulaties voor het theoretisch examen voor rijbewijs C1 doen en heb ik gedaan tot ik er scheel bij keek. Maar het zal met een Yes we can gevoel zijn dat we ( want Rika is er evenveel mee begaan als ik) de gok zullen wagen.
**We stoppen hier de blog voor onbepaalde tijd. Misschien hernemen we hem, maar dan op minder regelmatige tijdstippen. Wil je en voel je zeker niet verplicht, ons blijven volgen, laat ons dit dan weten per email. Wij zullen een groep maken en geïnteresseerden om de zoveel tijd een mail met onze ervaringen toesturen.
Nu eerst nog een tweetal dagen genieten van het schitterende zonneweer en dan tot ziens hopelijk
**Met spijt verlaten we het stukje Andalousia waar we een dikke twee maanden hebben gewoond en gelukkig hebben geleefd. We hadden er zo onze gewoontjes gekregen en enkele mensen uit de omgeving leren kennen, Antonio, Manolo en zoveel anderen.
De Spanjaarden mogen dan zeer luidruchtig zijn en weinig respect opbrengen voor de rust en gemoedstoestand van anderen, het ligt in hun aard om zo te zijn en onder elkaar storen ze er zich niet aan, maar hier in dit deel van het land zijn het voor de rest lieve mensen. Olas, buonos , que tal de ganse dag door. Dit wordt zeker terug onze stek voor het najaar vóór de oversteek naar Marokko, uiteraard als ik er in slaag mijn rijbewijs C te halen.
*Terwijl ik s morgens vroeg nog vlug onze watervoorraad aan het bijvullen ben krijgen we in de gouwte een aanbod een appartement te kopen. Vlak tegen of zelf omzeggens op het strand gelegen, was de vraagprijs een tijdje geleden 180.000, nu nog 100 en mits wat onderhandelen zou het voor 90.000 ook krek zijn.
*Maar goed, we moeten beginnen de ongeveer 2500 km die ons scheiden van Brugge te dichten. We doen er een kleine 400 km over om in Elche aan te komen. We staan met onze camperneus in het strandzand bezaaid met Engelse expats. Niet dat ik iets tegen de landgenoten van twee van mijn kleinzoons heb maar wat is me dat toch soms een inhalig volk. Ok, ze zijn met ongeveer 1.000.000 een praktisch economische factor van belang voor dit land in een diepe crisis. Maar toch. Ik las in de krant dat in een stadje van 1000 in de soort ze met 80 inwonende Britten een speciaal loket in het gemeentehuis eisen met tweetalig personeel Engels/Spaans. Elders zamelen ze geld in voor het onderhoud en uitbreiding van een Brits kerkhof.
Dat is toch straffere toebak dan het gelul over het al of niet sjaaltjes of keppeltjes op het hoofd van Moslimas of Joodse scholieren in verdraagzaam Belgenland.
Filip De Winter die toch al de morfologie van een Spanjaard heeft, zou hier nog mooi werk kunnen verrichten.
**We hebben al een drietal weken geen TV meer en de eerste dagen leek ons dit een gemis maar eenmaal daarover lijkt het ons toch heerlijker s avonds buiten zitten aperitieven, buiten koken en dan van de laatste zonnestralen te genieten.
*We krijgen al eens een mail of een sms van ik vermoed zich toch een beetje verkneukelende vrienden en kennissen ivm het mooie weer in België en de slechte weerberichten over Spanje.
We zien wel achter de bergen dat grote pakken wolken zich opstapelen, maar we verheugen ons voor de rest in meestal prachtig weer juist langs de zeekant, onze kant van de sierra.
**We genieten weer eens van een ander soort lawaai. Binnen kort zijn er lokale verkiezingen en ze hebben hier nog een oude gewoonte van bij ons, autos met op het dak slechte geluidversterkers die een politieke boodschap brengen afgewisseld met een prachtig geselecteerde rotmuziek en maar blazen tot je oren ervan tuiten.
*Het moet hier toch niet gemakkelijk kiezen zijn. In de krant stond dat voor de provincie Malaga alleen er van verschillende partijen 28 kandidaat burgemeesters in een procedure verwikkeld zijn en eerstdaags voor de rechter zullen moeten verschijnen de meest voorkomende redenen, valsheid in geschrifte, uiteraard corruptie, heling van onterecht bekomen onroerende goederen.
**Wij babbelen wat met mensen die pas terug zijn uit Marokko. Zij hebben een verhaal van hoe in een verlaten gat waar een familie totaal afgezonderd woont en doordat zij via hun gsm de bewoonde wereld konden opbellen en om hulp vragen, een lid van die familie misschien van wie wat gered hebben. Dat doet me er aan denken: mocht je een oud nog bruikbaar toestel liggen hebben en je dit wil weg doen zijn we steeds bereid het te komen afhalen of kun je het deponeren in de brievenbus op Westmeers 116 8000 Brugge.
** Het is zover, ik raak stilaan op het maximum van mijn kunnen om mijn kans te wagen voor het halen van een rijbewijs C.( ik snap wel nog altijd geen knars van motoren, tachometers, snelheidbeperkers ea). Tegen 1 juni zijn we in Brugge en vijf dagen later ga ik ervoor maarik heb zoiets dat het toch niet van de poes zal zijn. 74 is niet bijster jong nietwaar.
** De twee werkjes, tekeningen van Rika heten Chez le Dentiste en Schmudsig Loensen
Oei, we hebben kennelijk een probleem met onze laptop; soms is hij kalm en rustig en doet hij wat we vragen, en soms is hij nukkig en steigert hij bij de minste vraag om medewerking. Maw, het zou kunnen dat wij computerloze mensen worden totdat we in april terug in Belgie zijn. Hopelijk gebeurt het niet, inshallah...
.
