**Als we weggaan van Sidi Kaouki, richting Agadir zon 150 km verder, rijden we voor het grootste gedeelte van de weg door bossen van arganbomen. Ook in het gebergte met de geestige naam, Hahagebergte, is het niet anders dan argan en nog eens argan. En geiten die in de bomen klimmen, gulzig zowel de noten als de blaadjes verorberend.
*In dit verband. De geiten verteren alleen maar de pel van de noten. Dat wisten de berbervrouwen destijds (en misschien nu nog hier en daar) te benutten. Ze voerden hun kuddes met argannoten . De pel verdween in des geitens intern circuit, de vrucht liet zich uitdrijven via een kanaal dat naar de open lucht leidt. Uit de kaka werden dan de noten gerecupereerd en geprest. De Berbers gebruikten de olie meer als een medicament tegen kwalen allerlei maar ook in de keuken. Voor noodlijdenden het is ook snelwerkende aphrodisiac.
**Meer zuidwaarts en iets voor Tamri verandert het uitzicht compleet. De bodem wordt wat groenbegroeiing kaler en kaler en als we de oceaan in zicht krijgen doen hoge zandduinen aan als woestijnvoorboden. Toch is beneden in het dal het stadje Tamri een reservoir voor de bananenvoorziening voor een groot stuk van Marokko. Lekkerder dan hier kan je een banaan niet proeven.
**We stoppen voor de nacht op een parking in Tarazout . Dichtbij ons staat een Ier, duidelijk in gezelschap van een Marokkaanse dame. Een strafbaar feit. Ik ga direct al gaan denken aan een hoertje maar de waarheid is enigszins anders. Nadia is al acht jaar zijn vaste vriendin als hij voor drie maanden in Marokko is. Ze was zeventien toen ze ongevraagd door haar lief zwanger werd gemaakt. Voor hem voldoende om te zeggen ( en zo zijn ze echt) dat ze een hoer was om te hebben willen vrijen voor gehuwd te zijn. Hij laat ze zitten waardoor een bijkomend probleem ontstaat. De schande voor de familie. Nadia krijgt een zoontje zonder dat de buitenwereld ooit geweten heeft dat ze zwanger was en ze staat het officieus onmiddellijk af aan haar zus die geen kinderen kan krijgen. Het zoontje is intussen een knaap van 16 jaar en weet nog altijd niet dat Nadia zijn moeder is. Ze is een milde tante die hem met veel cadeaus verwent.
*Terwijl we hier zijn laten we een dringende herstelling doen aan de camper. In Spanje hebben we een tweedehands deur gekocht voor 80 euro (foto)en in het terugkomen laten we ofwel gedeeltelijk ofwel volledig de camper in een ander kleurtje zetten.
We maken daarover goede afspraken. De kostprijs zal 3500 Dirham zijn oftewel zon 320 euro. We lieten in Belgie een paar jaar terug de andere deur vervangen en schilderen. Kostprijs om en bij de 1500 euro. De deur nu en de volledige camper herschildert zal samen 400 euro kosten. Op de deur staat nog publiciteit van de vroegere eigenaar, een Spaans bedrijf in Manresa. Al een paar gasten probeerden hun gebroken Spaans te beste te geven. De foto toont tevens een wereldpremière. Rika heeft voor de eerste keer met de camper een paar rondjes gereden.
Uiteraard niet op de soukh van Tamrakt waarvan in bijlage een paar sfeerbeeldjes. Rika koopt kerstomaatjes aan 20 eurocent de kilo, onder toezicht van Janssen en Jansen.
**Wij hebben een tamelijk eigen oordeel over Kerstdag vieren zonder er daarom een te vellen over mensen die daar volledig in opgaan. Wij vluchten fysisch het gedoe en gaan staan op een strook grond waar we zeker zijn niet het zeemzoetige commercieel uitgebuite sfeertje te moeten ondergaan, want de Marokkanen doen hun best om te pleasen.
*Daar staan we dan en dan komt uit de zender Radio 2M, la radio qui vous aime, Jingle Bells in het Arabisch. En je gelooft het of niet, op dat moment loopt een kudde schapen en geiten voorbij, onder luid geklingel van hun nekbellen. Er stopt ook nog een Mexicaan die vraagt of wij slapen op die verlaten plek en dan weer vertrekt naroepend Merry Christmas. Zo zie je maar. Het kinneke Jezus zit overal.
**We zijn intussen door gereden naar Aglou Plage, waar letterlijk geen enkele boom het dorre met struikjes van hoogstens 30 cm hoog de aardbodem wat joligheid schenkt. Wij vermoeden dat de hoogst groeiende plant hier het bloempotboompje is waar ik me gewillig bij laat fotograferen op de promenade.
*Het nadeel als je niet op een camping gaat staan kan zijn dat er een probleem met de watervoorziening ontstaat. In sommige dorpen vindt je wel ergens een kraantje maar hier in Aglou is het walou ( Marokkaans voor noppes).
*Aan het strand is een militair postje en er staat een vriendelijke gast geuniformd te nietsen. Al soldaat die hij is duurt het niet lang voor hij de klassieke vraag stelt, of we niet een beetje alcohol kunnen missen. Wij kunnen. De dag erop vraag ik hem waar er een kraantje zou kunnen zijn, awel zegt hij, ge hebt chanche ik heb er eentje in mijn kamer. We komen overeen maar als ik met de camper arriveer is hij er niet. In opdracht (zie verder). Ik spreek een man aan die voor het postje zit en van het een komt het ander en als ik het over water nemen heb zegt hij kom maar mee. Ik vraag of hij misschien ook militair is, blijkt van niet want hij is de Imam van de moskee waar wij water gaan halen. Als ik met mijn volle bidons terug aan de camper kom voel ik me verplicht tegen Rika te zeggen dat we vanaf nu met gewijd water koken.
*Mijn militair zie ik later zo fier als een hoop gieters samen. We hebben een dief geklist zegt hij. Hij was zand aan het stelen ( zie je het absurde hiervan in) een truck vol. Zal hem 5 jaar bak kosten en 10.000 dirham boete.
Tja , ander landen andere zedens
. Hierna een foto voor iemand heel speciaal, die zich zorgen maakt of zijn dochter wel genoeg vis eet. GC dit is bijna dagelijkse kost voor ons.