**Onze laatste overnachting in Spanje is het stadje, schrijfwerk voor kaartjesschrijvers, LHospitalet de lInfante, een saai, kleurloos oord van beleggende toeristen. Campers zijn niet verschrikkelijk welkom, reden waarom wij op zoek gaan naar een verlaten straatje met rijhuisjes. Als de politie s nachts een ronde doet kunnen ze niet weten of wij niet in een van de huizen gelogeerd zijn. Het wordt een zeer rustige slaap tenzij af en toe een trein die de nacht al tedam tedammend onze dromen onderbreekt.
**s Anderendaags zijn we al over de grens met grensoverschrijdende Franse prijzen. De duurste geafficheerde diesel in Spanje was 1.28/l. In Frankrijk blijkt dit de goedkoopst vindbare te zijn. Rika wil geen sla kopen, want te duur, geen tomaat, want te duur. Tja t zal even wennen worden. En hoe zal het straks in België zijn?
**Vanavond planten we onze camper met de neus noordwaarts gericht, gereed om binnen een paar dagen in drie etmalen Wervik te bereiken waar we in eerste instantie mijn zus die als vechtertje van 86 jaar een darmkanker overwon te gaan bezoeken.
Geen tijd meer om van de pracht van Beziers ( zie foto) te genieten, noch van de poëtische charmes van het even vermaarde als idyllisch Canal de Midi (zie foto). Ik moet in Agde op internet de simulaties voor het theoretisch examen voor rijbewijs C1 doen en heb ik gedaan tot ik er scheel bij keek. Maar het zal met een Yes we can gevoel zijn dat we ( want Rika is er evenveel mee begaan als ik) de gok zullen wagen.
**We stoppen hier de blog voor onbepaalde tijd. Misschien hernemen we hem, maar dan op minder regelmatige tijdstippen. Wil je en voel je zeker niet verplicht, ons blijven volgen, laat ons dit dan weten per email. Wij zullen een groep maken en geïnteresseerden om de zoveel tijd een mail met onze ervaringen toesturen.
Nu eerst nog een tweetal dagen genieten van het schitterende zonneweer en dan tot ziens hopelijk
**/Ciao, Rika en Leo
**Onze laatste overnachting in Spanje is het stadje, schrijfwerk voor kaartjesschrijvers, LHospitalet de lInfante, een saai, kleurloos oord van beleggende toeristen. Campers zijn niet verschrikkelijk welkom, reden waarom wij op zoek gaan naar een verlaten straatje met rijhuisjes. Als de politie s nachts een ronde doet kunnen ze niet weten of wij niet in een van de huizen gelogeerd zijn. Het wordt een zeer rustige slaap tenzij af en toe een trein die de nacht al tedam tedammend onze dromen onderbreekt.
**s Anderendaags zijn we al over de grens met grensoverschrijdende Franse prijzen. De duurste geafficheerde diesel in Spanje was 1.28/l. In Frankrijk blijkt dit de goedkoopst vindbare te zijn. Rika wil geen sla kopen, want te duur, geen tomaat, want te duur. Tja t zal even wennen worden. En hoe zal het straks in België zijn?
**Vanavond planten we onze camper met de neus noordwaarts gericht, gereed om binnen een paar dagen in drie etmalen Wervik te bereiken waar we in eerste instantie mijn zus die als vechtertje van 86 jaar een darmkanker overwon te gaan bezoeken.
Geen tijd meer om van de pracht van Beziers ( zie foto) te genieten, noch van de poëtische charmes van het even vermaarde als idyllisch Canal de Midi (zie foto). Ik moet in Agde op internet de simulaties voor het theoretisch examen voor rijbewijs C1 doen en heb ik gedaan tot ik er scheel bij keek. Maar het zal met een Yes we can gevoel zijn dat we ( want Rika is er evenveel mee begaan als ik) de gok zullen wagen.
**We stoppen hier de blog voor onbepaalde tijd. Misschien hernemen we hem, maar dan op minder regelmatige tijdstippen. Wil je en voel je zeker niet verplicht, ons blijven volgen, laat ons dit dan weten per email. Wij zullen een groep maken en geïnteresseerden om de zoveel tijd een mail met onze ervaringen toesturen.
Nu eerst nog een tweetal dagen genieten van het schitterende zonneweer en dan tot ziens hopelijk
**Met spijt verlaten we het stukje Andalousia waar we een dikke twee maanden hebben gewoond en gelukkig hebben geleefd. We hadden er zo onze gewoontjes gekregen en enkele mensen uit de omgeving leren kennen, Antonio, Manolo en zoveel anderen.
De Spanjaarden mogen dan zeer luidruchtig zijn en weinig respect opbrengen voor de rust en gemoedstoestand van anderen, het ligt in hun aard om zo te zijn en onder elkaar storen ze er zich niet aan, maar hier in dit deel van het land zijn het voor de rest lieve mensen. Olas, buonos , que tal de ganse dag door. Dit wordt zeker terug onze stek voor het najaar vóór de oversteek naar Marokko, uiteraard als ik er in slaag mijn rijbewijs C te halen.
*Terwijl ik s morgens vroeg nog vlug onze watervoorraad aan het bijvullen ben krijgen we in de gouwte een aanbod een appartement te kopen. Vlak tegen of zelf omzeggens op het strand gelegen, was de vraagprijs een tijdje geleden 180.000, nu nog 100 en mits wat onderhandelen zou het voor 90.000 ook krek zijn.
*Maar goed, we moeten beginnen de ongeveer 2500 km die ons scheiden van Brugge te dichten. We doen er een kleine 400 km over om in Elche aan te komen. We staan met onze camperneus in het strandzand bezaaid met Engelse expats. Niet dat ik iets tegen de landgenoten van twee van mijn kleinzoons heb maar wat is me dat toch soms een inhalig volk. Ok, ze zijn met ongeveer 1.000.000 een praktisch economische factor van belang voor dit land in een diepe crisis. Maar toch. Ik las in de krant dat in een stadje van 1000 in de soort ze met 80 inwonende Britten een speciaal loket in het gemeentehuis eisen met tweetalig personeel Engels/Spaans. Elders zamelen ze geld in voor het onderhoud en uitbreiding van een Brits kerkhof.
Dat is toch straffere toebak dan het gelul over het al of niet sjaaltjes of keppeltjes op het hoofd van Moslimas of Joodse scholieren in verdraagzaam Belgenland.
Filip De Winter die toch al de morfologie van een Spanjaard heeft, zou hier nog mooi werk kunnen verrichten.
**We hebben al een drietal weken geen TV meer en de eerste dagen leek ons dit een gemis maar eenmaal daarover lijkt het ons toch heerlijker s avonds buiten zitten aperitieven, buiten koken en dan van de laatste zonnestralen te genieten.
*We krijgen al eens een mail of een sms van ik vermoed zich toch een beetje verkneukelende vrienden en kennissen ivm het mooie weer in België en de slechte weerberichten over Spanje.
We zien wel achter de bergen dat grote pakken wolken zich opstapelen, maar we verheugen ons voor de rest in meestal prachtig weer juist langs de zeekant, onze kant van de sierra.
**We genieten weer eens van een ander soort lawaai. Binnen kort zijn er lokale verkiezingen en ze hebben hier nog een oude gewoonte van bij ons, autos met op het dak slechte geluidversterkers die een politieke boodschap brengen afgewisseld met een prachtig geselecteerde rotmuziek en maar blazen tot je oren ervan tuiten.
*Het moet hier toch niet gemakkelijk kiezen zijn. In de krant stond dat voor de provincie Malaga alleen er van verschillende partijen 28 kandidaat burgemeesters in een procedure verwikkeld zijn en eerstdaags voor de rechter zullen moeten verschijnen de meest voorkomende redenen, valsheid in geschrifte, uiteraard corruptie, heling van onterecht bekomen onroerende goederen.
**Wij babbelen wat met mensen die pas terug zijn uit Marokko. Zij hebben een verhaal van hoe in een verlaten gat waar een familie totaal afgezonderd woont en doordat zij via hun gsm de bewoonde wereld konden opbellen en om hulp vragen, een lid van die familie misschien van wie wat gered hebben. Dat doet me er aan denken: mocht je een oud nog bruikbaar toestel liggen hebben en je dit wil weg doen zijn we steeds bereid het te komen afhalen of kun je het deponeren in de brievenbus op Westmeers 116 8000 Brugge.
** Het is zover, ik raak stilaan op het maximum van mijn kunnen om mijn kans te wagen voor het halen van een rijbewijs C.( ik snap wel nog altijd geen knars van motoren, tachometers, snelheidbeperkers ea). Tegen 1 juni zijn we in Brugge en vijf dagen later ga ik ervoor maarik heb zoiets dat het toch niet van de poes zal zijn. 74 is niet bijster jong nietwaar.
** De twee werkjes, tekeningen van Rika heten Chez le Dentiste en Schmudsig Loensen
**Terwijl ik literair zwoeg over tachometershorrors tot cruiserijdenthrillers in mijn rijbewijsboek blijkt dat ik te weinig afweet van de theorie om gewoon met een auto te rijden, alles ivm een rijbewijs B dus. Hupla, we bestellen ook deze maar, je bent nooit zeker genoeg. Zonder spijt moeten we weer wat langer blijven staan tot onze bakker het opgestuurde boek op zijn ronde mee heeft.
*Intussen blijkt ook dat er een maand moet gaan tussen theoretisch en praktisch examen, zodat we ergens in de eerste helft van Juni al terug in Brugge moeten zijn. Nobody knows the trubbles Im seeing, nobody knows but Rika. Gloria halleluiah.
**Contador, whats in a name. Voor mij was dat een kanariegeel huppelend streepje op een fietsje, een condor hoog in het gebergte van de Tour of de Vuelta die zeer leuk zijn gelijk haalde met nul, nul nul enz. in een Spaans soort lispelen op tv voor de wereld ten aanschouw te brengen. Un hero quoi.
Elk huisje heeft zijn kruisje, en elke casa haar contadortje de agua. Gewoon weg ene compteur voor het water.
**Waar moet je beginnen als je iets over nachtlawaai in Spanje op een weekend wil schrijven? Ok, we starten bij het naar bed gaan. Wij, niet zij, want tegen dat wij moe worden komen zij nog maar in forme na een siesta tot tot 16 à 17.00 uur. Dus wij proberen te slapen terwijl zij over de kwaliteit van hun ge-bbqde varkensvlees palaberen luid en lang. Aan hun derde fles gaan ze er van uit dat er wat flamencosoortige keelgeluiden voortbrengen verschrikkelijk goed in het kader passen.
Ze hebben kinderen mee die tegen dan door het lawaai van hun ouders wakker zijn geworden, gesust worden en nog een beetje mogen spelen. *Dit was het eerste luik van de nacht. Er zijn wilde honden en er zijn waakhonden op de velden met groenten die plukkensklaar zijn. Doet de eigenaar dat niet zou het kunnen, nee is er zekerheid dat pogingen zullen ondernomen worden tot leegplukking. Dat van de honden leidt dat de waakhonden blaffen telkens iets beweegt en de wilde honden zijn zeer beweeglijk.
*Dit was het tweede luik. Het derde is dat jonge gasten enorm drinken en nog enormere boxen in hun autos hebben. Na hun meer sociale uitspattingen, zoeken ze dan een kalm plekje uit voor het wat intiemer gedoe. Wij staan op zon kalm plekje. Ik ken niet zoveel af van decibels maar het moeten er veel zijn die uit die geopende koffer rollen. Als je teneinde raad denkt van ik ga het eens gaan vragen of wij mogen slapen, zie je mogelijks drie koppels die dingen doen waarvan we geleerd hebben dat dit kindjes kan voortbrengen.
**We namen nog wat fotos op een van onze dagelijkse wandelingen van het dorpje Salobreña, slechts een staal van de vele mooie hoekjes. Hasta luego.
**LAAT BERICHT, het heeft vannacht nogal een beetje gestormd. De ganse weide waar we staan is onder water zie een foto voor en na, ofte grandeur et décadence unserer BBQ.
**Er zijn Franse vrienden (lees de aanhaaltekens), naast ons komen staan. Nooit leuk als het te lang duurt, en het duurt te lang. Samen aperitieven, dan samen eten, samen wandelen. Het moet werkelijk heel goed klikken voor we dit een week zouden kunnen uithouden. Met onze Belgisch en Duitse vrienden in Portugal lukte dit wonderbaar, we pasten ons aan elkaar aan. Voor de Fransen eten we te vroeg, gaan we te laat wandelen en wij intussen ons maar aanpassen. Best is het dan maar eens zeggen waar het op staat.
*We hebben anders wel een momentje pret beleefd aan hun aanwezigheid. Lisette vertelt van een Duitser die een beetje verder staat. Een eenzaat die reist in een camionette en blijkbaar planten verzamelt. Hij heeft er zoveel dat hij die s nachts moet buiten zetten om vermoedelijk zijn bed te kunnen maken. Komt de geitenherder met een kudde van toch een dikke honderd voorbij en eten die beesten toch wel al zijn planten af zeker. Hahaha.
*Onze vrienden hebben een kist fruit gekocht waarvan ik de naam niet ken. Het lijken wel abrikozen en ook een vijftigtal avocados. Dit alles ligt wat te rijpen onder hun camper. Komen die geiten weer voorbij (zie foto) en grijpen ze de kans in de vlucht iets van onder die camper mee te rafelen. Ditmaal geen hahaha.
*Een financiële opdonder zal het niet zijn. We kopen met anderen samen een zak met een veertigtal avocados voor vier euro.
**We staan voor de villa Astrida in Motril, waar koning Boudewijn overleed. Er staat een mooi beeld van hem in de tuin en ik had dit graag gefotografeerd. Er komt een camionette met Belgische nummerplaat aan gereden en ik vraag de chauffeur als ik eventjes een stap in de hof mag zetten voor het kiekje. Absoluut verbod en smeekt de man, neem aub geen foto terwijl de poort openstaat of ik krijg serieus onder mijn donder. Ok, dan maar van over het muurtje ( zie fotos)
**We moeten hier nog een tijdje staan tot het besteld boek ter voorbereiding van het afleggen van een examen voor het rijbewijs C1 zonder vakbekwaamheid aankomt. Ik kijk nog meer uit naar de bakker s morgens want ik laat het naar zijn adres opsturen.
** De streek tussen Torox en Motril, omringd door bergen aan gene zijde en de zee aan de andere, zorgen voor een subtropisch klimaat, met 320 dagen zon. Ons Fabbeke zal het, als Spaanse furie, wel geweten hebben toen ze er met haren Baldwino een verblijfje op na hielden. We zijn halverwege april maar het zomert al goed en lang, wat zorgt voor positief saaie weerberichten en waardoor we ons vertrek maar blijven uitstellen.
*Dat het tevens goedkoop leven is helpt. En gezond eten ook. Het is voor het ogenblik de tijd van de feves in het Nederlands denk ik tuinbonen of ook duivenbonen in het Brugs en van de erwtjes. Een zak van rond de vijf kilo, er wordt nooit gewogen, zo van het veld geplukt, zal vier à vijf euro kosten. Ook vis en alles wat de zee baart ten geneugte des mensens smaakpupillen zijn zo vers als ze prijzig zijn. Zelf een goed flesje wijn zal straks goedkoper worden dan diesel aan de pomp.
*Gelukkig wel voor veel lokale mensen, want er zijn er nogal wat die werkloos en met een kleine vergoeding moeten rond komen. Voor het ganse land zijn er momenteel een 4.5 miljoen werklozen. Dat is zoveel als zou vanaf de jongste tot de oudste Waal steuntrekker zijn.
**Ik ben begonnen met het instuderen van de Belgische wegcode.(zie foto)
We gaan vroeger naar België moeten terugkeren daar ik een rijbewijs C moet halen en daarvoor de ganse reutemeteut van theoretisch en praktisch examens moet afleggen, na 50 jaar rijden en ondanks ik met dezelfde camper zal blijven rijden, met dat verschil dat mits een kleine ingreep hij van 3.5 ton naar 4.2 ton zal worden gebracht. Tussen theoretisch en praktisch zal ik met een L moeten rijden en met een begeleider ook houder van een C rijbewijs.
*Zalig zijn zij die wetten maken ook zij die ze moeten laten uitvoeren en verdoemd zij die ze moeten ondergaan
*Zie onderaan presentje: een rode bougainville in volle bloei.
**La Gardia en La Caleta zijn twee dorpjes die ooit van elkaar gescheiden en te onderscheiden waren. Het moet een mooi zicht geweest zijn, vnl dat op La Caleta, letterlijk een beetje in de berg gehouwen. Witgeverfde, kubushuisjes met kleine venstertjes diep afstekend tegen het wilde rotsgedoe,met bruin en groene kleuren en aan de andere zijde, de baai, een diepblauw tot opaalkleurend zeeoppervlak. Op vandaag is de berg bepuist met wild her en der illegaal gebouwde behoorlijk grote doeningen. (zie foto). De dorpen lopen in mekaar over, weg charme, alle macht aan het geld, leve de corruptie.
*Een titel in een plaatselijke krant: VIJFTIG DUIZEND HUIZEN HOPEN OP AMNESTIE.
Dit gaat dan over een zwaard van Damocles dat hangt boven zoveel woningen alleen maar in de provincie Malaga. Men durft al eens beweren dat over gans Spanje men dicht tegen het één miljoen illegaal gebouwde panden komt. Je kan er van uit gaan dat de op onze foto voorkomende panden minstens 50%, zo niet meer, er niet zou hebben mogen staan
*Het gaat ver, er bestaat zelf een Provinciale Associatie voor Illegaal gebouwde Woningen met als taak zorgen dat er niet tot afbraak van de stulpjes zal worden over gegaan. En het lukt nog ook. In een bepaald gebied waar 18.0000 illegaliteiten zijn geregistreerd, zullen 16.500 gelegaliseerd worden. Duizend panden zijn nog niet afgewerkt en zullen het ook niet worden. Vijf honderd dan toch, wegens hun ligging bijv. moeten met de grond gelijk gemaakt worden.
*Weer zullen mensen hun portefeuilles boven halen, weer zal macht misbruikt worden, weer zal corruptie hoogtij vieren. Amen.
**Wij zouden er onze kouwe kleren aan vegen, ware het niet dat het al enkel dagen zomers weer is en kleren in de kast hangen. Alleen een koude douche kan soelaas brengen. Het doet stoer en verschrikkelijk winters aan, als je richting besneeuwde bergtoppen kijkend het ijskoude water over je oververhitte rug voelt lopen.
**Wij hebben het nog altijd verschrikkelijk naar onze zin, waarbij eten een niet te onderschatten onderdeel van is. Vistagines, sardinen of gambas en andere bbqs. En kunnen buiten leven, niets is zaliger. Maar honden, ik hou van die dieren, maar als er zo een paar de ganse nacht hun repertoire van de vorige ten beste geven, hallucineer ik soms lichtjes waarin hond aan het spit geserveerd wordt aan de baasjes die geen enkel respect tegenover hun evennaaste betonen. Anderzijds is het een goeie oefening om kalm te leren blijven als uw zenuwstelsel daar een totaal andere wending zou willen aan geven.
**Toen wij voorbij Jerez de la Frontera reden, moest een botteltje van het lokale drankje er vanaf kunnen. In die streek noemen een aantal dorpen zowel als steden zich X of Y gevolgd door Frontera alhoewel er van ver of nabij geen grenzen te bespeuren zijn. Het weetje is dat de streek in de tijd, tot in de vroege middeleeuwen, dan wel grens vormde tussen het door de Moren bezette stuk Iberia en het stuk Christen gebleven Spanje.
*Het drankje dan. De wijngaarden rond Jerez zouden de oudste ter wereld zijn, de eerste wijnstokken werden reeds 3000 jaar geleden, met taak godendrank worden, geplant. Dat nu nog heden tendage de druiven plat gestampt worden door ferme venten met leren laarzen zal met het eindproduct, tenzij psychologisch, weinig te maken hebben. Apart is wel dat als het goedje één jaar gegist heeft men het, in tegenstelling tot wat gebruikelijk is, aan de open lucht prijs geeft. Enfin om een lang verhaal kort te trekken, wat men uiteindelijk bekomt is oa. sherry
*Plezant is dat de naam sherry is ontstaan uit een verbastering, wegens moeilijkheden voor Britten om dingen correct uit te spreken, van Jerez.
*Allez al dat voorgaande omdat wij intussen al aan onze derde zijn.
**We zijn na lang, terug aan de Middellandse Zee, in Salobreña, geland, een stadje oorspronkelijk boven op een rots gebouwd rond een Moors kasteel uit de 13e eeuw. Zee, bergen, inbegrepen sneeuwpret daarboven en romantiek van een zeer ontoegankelijke historisch stadskern maken het voor ons de place to be, voor minstens een paar weken. En plus een leuke parking, water in de nabijheid, lozen van toilet (altijd essentieel) en iedere morgen een chiabatta van de sympathiekste aller Spaanse bakkers aan de deur af geleverd. Ik val zeker in herhaling als we ons een gelukkig koppel noemen?
**Via Villa Real de Santo Antonio verlaten wij Portugal. De zon schijnt hierop gewacht te hebben om, glorieachtig vol, haar stralen in de solden te gooien. Het is vlakaf warm als we in de eerste Spaanse stad Ayamonte inkopen doen en diesel voltanken. Vergelijkend, een paar jaren terug, Portugal was toen een zeer goedkoop land, nu staan grootwarenparkings hier vol met Portugese wagens. Ook tanken loopt van 1.30 hier, in Portugal op tot 1.40 en zelfs 1.47 euro. Hecht maar weinig geloof aan positieve berichten over Portugal. Voor de gewone mensjes is zichtbaar armoe een zware schouderlast.
**Het is autostrade, reden waarom we via fotos u niet kunnen laten mee genieten van een bloemenpracht bij uitstek, mimosas in bloei, die over talloze kilometers aan beide zijden van de weg een ogenstrelend bos vormen. *We maken ook een uniek luchtgevecht mee. Onder het rijden zien we in de verte een massa grote vogels in de lucht. Eerst denken wij roofvogels, grote gieren, dan ooievaars, tot we dichter bijkomen en zien dat er minstens een twintigtal gieren aangevallen worden door misschien een honderdtal ooievaars. * Op iedere elektriciteitspaal zo ver men kan kijken, is minstens één ooievaarsnestnest, honderden dus. Ze liggen met eieren misschien zelf al jongen, En het gevecht boven ons is, vermoeden wij, is een afleidingsmanoeuvre om de gieren weg te houden.
**We rijden door de heksenketel van de 800.000 mensenstad, Sevilla die aan de oorsprong ligt voor minstens twee operas. Bij een bezoek aan Sevilla inspireert een local beauty de Franse schrijver Prosper Mérimé tot het creëren van Carmen, hoofdpersonage van zijn roman. Dertig jaar later wordt het Bizets muze voor de gekende opera. De tweede, le Barbier de Seville, ontstaat weer via een boek van een Fransman, Beaumarchais. Rossini heeft er zijn werk van gemaakt om zowel die barbier als de stadsnaam voor eeuwig beroemd te maken.
**We zijn blij als we de autostrade kunnen afrijden en mogen genieten van de prachtige natuur rond een kleine bergketen, de Sierra de las Cabras. Die brengt ons naar onze bedoelde eindbestemming voor de dag, Torrox. Onderweg hadden we plannetjes gesmeed, over waar en hoe lang, tamelijk lang, we er zouden staan terwijl ons geheim plaatsje de hemel in prijzend. Helaas. Er worden kortelings werken uit gevoerd en we kunnen er niet staan.
**Portugal valt niet mee en dat komt niet alleen door het slechte weer. We zijn er 10 dagen in veelal gietende regenvlagen, onregelmatig aangevuld met zonschijnseltjes. Het land voelt moe en versleten aan. Na lachend en vrolijk Marokko lijkt het wel een tranendal gevuld met algemeen niet zo vriendelijke mensen. We beslissen zeker niet meer terug te komen.
** Eerst ontmoeten we onze Berendrechtse en Duitse vrienden in Altura. Er is geen tijd om zelf maar goede dag te zeggen of we staan al met een wijnglas in onze handen. BBQ met gambas en etceteraatjes, maken dat het een gezellige boel wordt. De volgende dag koken wij Marokkaans. Blijkt echter wel degelijk dat er een leeftijd voor alles is. Na twee festijntjes met te veel overgotenheden, moet den dezen forfait geven en trekken we er vanonder op zoek naar het eenzame bestaan dat we gewend zijn te lijden.
**We rijden naar Alte, een van de mooiste dorpjes van Portugal. We plaatsen ons aan de rand van het kerkhof, stilte gegarandeerd. Speciaal aan die plaats zijn de nissen in een muur, zoals bij ons voor de urnen bestemd, maar hier plaatsen ze er de kist met inhoud in. Een soort flatgebouw voor dode zielen quoi. Met een ruit vooraan zie je echter bijna nooit de kist. De families zetten het vol met souvenirs , hangen gordijntjes enz. (zie foto). Portugezen zijn kleine mensjes, maar wat als hun grootste basketter ook in zon nisje moet. Geplooid?
*Er moet ook gewerkt worden en we maken handig gebruik van een zonnebui met veel wind om de was te gaan doen in de openbare lavoir, waarvan er nog vele in gebruik zijn in Portugal (zie foto).
Hiervoor gefeliciteerd worden door wijlen de belangrijkste man die het dorp ooit onderdak verleende is een eer die je niet aan de kant schuift. (zie foto)
**Tijd om onze Italiaanse amici te bezoeken in Portimao. We ludi-ken (lunch en diner ineen) rond vier uur. Pastas met pasta en cava en rood en een fles grappa waarvan ik eerst dacht dat het water was. Idem dito koken wij de dag erop Marokkaans met enzovoortjes zodat een nieuwe vlucht voor de hand ligt.
**We proberen het nu nog een drietal dagen alcoholisch windstil te houden, een briesje kan, en dan gaan we echt voor enige tijd op ons eentje staan in een godvergeten gat van Spanje.
**We zijn terug in Spanje, een beetje te vroeg naar onze zin. Ook tegen onze plannen in, gaan we nu toch eerst voor een paar weken naar Portugal.
*Ik had in de streek van Agadir een magazine gekocht waar in tegenstelling tot wat meestal gezegd wordt, dat er qua onlusten geen vuiltje meer aan de lucht is, men wel tot een andere conclusie kan komen.
* La marche du 20 fevrier zoals de organisatie zich heeft genoemd deed in bijna alle grote steden manifestaties waar naar schatting een 300.000 mensen aan deelnamen. Het boekje haast zich te schrijven dat niets tegen Mohamed VI, de koning gericht was. Ik lees ook dat sit ups in de weken die volgen zullen gehouden worden.
*En zo komen wij aan in Larache, waar wij graag enkele dagen stoppen en onze laatste dirhams verdoen in het restaurantje van de parkeerplaats, stilaan omgevormd tot een camping. De resto is echter tijdelijk gesloten en ik moet meerdere mensen naar de reden vragen om te weet te komen dat de volgens mijn magazine zo vredevol verlopen manifestatie van 20 februari hier toch voor gevolg gehad heeft dat alles in gruizelementen geslagen werd.
*Wij denken er aan misschien beter niet te blijven slapen want het is vrijdag, en wie weet wat na het vrijdagnamiddag gebed, als alle mannen van de moskee komen, kan gebeuren. Wij rijden even de stad in om een paar dingen te kopen en om vast te stellen dat de legerleiding er ook zo over denkt, want her en der staan soldaten geparkeerd om in te grijpen waar nodig.
*We beslissen ineens naar de grens te rijden en komen just in time voor een boot die naar Algeciras vertrekt. Het is hier winter, de donkerste wolken sedert zeven maanden en mensen die niet blij als het regent. Marokkanen bedanken daar, voor zoveel begrip en liefde, Allah voor.
** In Portugal lopen enkele mensen rond waarmee we regelmatig mailen, Uit het Antwerpse, Italianen en Duitsers. Wij zouden hen later in de lente ergens in Spanje proberen te zien, samen met onze Franse vrienden die nu nog ver in het zuiden van Marokko zijn. We gaan hen verrassen en hun whisky en champagne (Spaanse) met grote teugen soldaat maken. Als tegenprestatie zullen wij, ik mijn tagine en Rika haar couscous, voor hen koken.
** We hebben geen telefonische verbinding en ook de radio geraakt niet tot bij ons, we hebben wel het nieuws van de VRT op BVN, maar daar wordt met geen woord over Marokko gepalaverd ivm de problemen met de overheden in de verschillende Noord Afrikaanse landen.
De Arabische Telefoon daarentegen functioneert met een snelheid vlugger dan het geluid. In Guilmim hebben ze een bank in brand gestoken en 60 politiemannen zouden gekwetst zijn. Ja hallo, wij vertrekken morgen naar Guilmim, moeten er water tanken, geld wisselen en wat voedselvoorraad opslaan. *Wij naderen een stadje op zon 20km voor Guilmim als we een bijeenscholing zien in de verte. Het woord lijkt goed gekozen, het zijn scholieren die manifesteren, Marokkaanse vlaggen en fotos van koning Mohamed VI. Ze maken wat lawaai en als we met twee vingers het vredesteken maken en ze onze Marokkaanse vlag achteraan de camper zien wapperen, kunnen we probleemloos door rijden. *Als we in de stad, aan een publiek kraantje info vragen aan mensen, waaronder een politieagent, die flessen water komen vullen, wordt steevast gezegd dat alles kalm is. Er was wel iets, maar dat waren snotneuzen en wat luid roepend grut. Ze willen ons duidelijk gerust stellen.
*Niet het kieken, vergezeld van twee andere, die op me afkomen als ik op Rika wacht die groenten aan het kopen is. De man zegt van de politie te zijn en eist dat ik de vlag achteraan verwijder en hem van voren op de capot hang. Ik vraag hem welke wet daarmee in overeenstemming kan gebracht worden. Ik vraag hem ook zijn papieren als politieman te mogen zien. Hij toont wel iets maar uitsluitend in het Arabisch. Ik waag een gok. Ik begin luid te schelden en trek een menigte aan. De twee andere knullen roepen hun vriend en trekken binnen in de moskee.
**Het zal je maar overkomen. Het weer is op zijn best, te warm eigenlijk, tot 35 graden in de zon. Minder leuk is buikgriep te krijgen. Ik eerst, Rika volgt anderhalve dag later. Slappe benen, om de zoveel tijd een pitstop, richting achterkant van de camper. In de zon is het te heet, in de schaduw te koud.
** We zijn ondertussen toch al tot over Agadir geraakt. Onze favoriet daar is het eettentje van Omar met zijn gefrituurde visjes en zeevruchten.(zie fotos) Jammer maar helaas, we gaan hem wel eventjes groeten, maar nee, we houden het nog maar een keer op brood met honing.
**Een cadeautje van Rika: een foto van een HEREMIETIBIS, een heel zeldzame vogel, die ook op zeer weinig plaatsen voorkomt. Zijn speciallekes, iets punks, een kale kop met een kuif in de nek en iets politieks, de rode lange bek.
** We hebben geen telefonische verbinding en ook de radio geraakt niet tot bij ons, we hebben wel het nieuws van de VRT op BVN, maar daar wordt met geen woord over Marokko gepalaverd ivm de problemen met de overheden in de verschillende Noord Afrikaanse landen.
De Arabische Telefoon daarentegen functioneert met een snelheid vlugger dan het geluid. In Guilmim hebben ze een bank in brand gestoken en 60 politiemannen zouden gekwetst zijn. Ja hallo, wij vertrekken morgen naar Guilmim, moeten er water tanken, geld wisselen en wat etensvoorraad opslaan.
*Wij naderen een stadje op zon 20km voor Guilmim als we een bijeenscholing zien in de verte. Het woord lijkt goed gekozen, het zijn scholieren die manifesteren, Marokaanse vlaggen en fotos van koning Mohamed VI. Ze maken wat lawaai en als we met twee vingers het vredesteken maken en ze onze Marokkaanse vlag achteraan de camper zien wapperen, kunnen we probleemloos door rijden.
*Als we in de stad, aan een publiek kraantje info vragen aan mensen, waaronder een politieagent, die flessen water komen vullen, wordt steevast gezegd dat alles kalm is. Er was wel iets, maar dat waren snotneuzen en wat luid roepend grut. Ze willen ons duidelijk gerust stellen.
*Niet het kieken, vergezeld van twee andere, die op me afkomen als ik op Rika wacht die groenten aan het kopen is. De man zegt van de politie te zijn en eist dat ik de vlag achteraan verwijder en hem van voren op de capot hang. Ik vraag hem welke wet daarmee in overeenstemming kan gebracht worden. Ik vraag hem ook zijn papieren als politieman te mogen zien. Hij toont wel iets maar uitsluitend in het Arabisch. Ik waag een gok. Ik begin luid te schelden en trek een menigte aan. De twee andere knullen roepen hun vriend en trekken binnen in de moskee.
**Het zal je maar overkomen. Het weer is op zijn best, te warm eigenlijk, tot 35 graden in de zon. Minder leuk is buikgriep te krijgen. Ik eerst, Rika volgt anderhalve dag later. Slappe benen, om de zoveel tijd een pitstop, richting achterkant van de camper. In de zon is het te heet, in de schaduw te koud.
** We zijn ondertussen toch al tot over Agadir geraakt. Onze favoriet daar is het eettentje van Omar met zijn gefrituurde visjes en zeevruchten.(zie fotos) Jammer maar helaas, we gaan hem wel eventjes groeten, maar nee, we houden het nog maar een keer op brood met honing.
**Een cadeautje van Rika: een foto van een HEREMIETIBIS, een heel zeldzame vogel, die ook op zeer weinig plaatsen voorkomt. Zijn speciallekes, iets punks, een kale kop met een kuif in de nek en iets politieks, de rode lange bek.
**Ik denk dat over gans Marokko de beginles Frans, eerste Europese taal na Arabisch of Berbers, die de kleuters op school leren zo start: Bondjoer gevolgd door Comment ça va en dan donne moi ..
De tweede les sluit dan aan met losse woordjes: Bonbon, stylo,casquette, dirham.
Er moet ook een les zijn in het mimeren die gebruikt wordt als je rijdend voorbij komt: duim, wijs- en middelvinger samen drukken en naar de mond brengen is voor alles wat eetbaar is. Een vuist maken tzt de duim strekkend en naar de lippen brengend dient om alles wat drinkbaar is te vragen. Duim en wijsvinger op borsthoogte samen brengen met daartussen de stof van het kledingstuk dat gedragen wordt betekent: geef mij oude klederen.
*Gisteren komt er zo een gastje, ik schat hem nog geen 10 jaar een fiets vragen. Als ik zeg geen fiets te hebben lijkt dat geen groot probleem te zijn. Ik kan toch met de jeep, die taxiet met goederen en personen in de meest af gelegen plaatsen in deze woestijnstreek, naar de stad op 70 km rijden daar een fiets kopen en hem dan thuis dragen, er zal muntthee zijn.
*Waarmee het probleem van schooiende kinderen dat door sommige mensen die het niet snappen overbelicht wordt om Marokko in een slecht daglicht te stellen. De kinderen vragen als ervaringsdeskundigen en goede statistici met intuïtieve kennis van de wet van de grote getallen. Hoe meer keer je iets vraagt hoe groter de kans dat je met iets naar huis gaat. Maar geef je niets is de regel toch, no harm done.
**We hebben weer eens iets totaal nieuws mee gemaakt. Een volle maan, een sterke wind van uit het zeegat en een vloedgetij, de drie samen goed voor een springtij. De oceaan is zo tekeer gegaan dat het beeld van het strand in niets meer gelijkt op wat het voordien was. Een eerste rij duintjes van drie naar vijf meter hoog is er niet meer, totaal overspoelt en weg geveegd. In een tweede rij zijn bressen geslagen, waardoor beken en rivieren zeewater tot aan de kliffen, honderden meter, alles onder water hebben gezet.
*Een gevoel van geprivilegieerd zijn om daar midden in te hebben mogen staan, die bressen te hebben zien slaan, de kracht van het water letterlijk aan de lijven te hebben ondervonden, beseffend hoe onbeduidend minimaal de mens in dit grote geheel maar is.
**Wij krijgen af en toe zeer vriendelijke mails van mensen die we niet altijd kennen en die nogal eens vinden dat wij goe bezig zijn. Dat vinden wij trouwens ook, in die mate dat wij al in gedachte ons project om ergens in Spanje te gaan wonen nog maar een jaartje gaan uitstellen om er nog eentje met de camper aan toe te voegen.
**Het wordt tijd om afscheid te nemen van onze gevleugelde buren, de leuke drieteenstrandlopertjes (zie foto). We kennen ze van Spanje of Portugal waar ze in kleine groepjes het strand aflopen. Hier opereren ze in bendes van duizend, waarop we maar niet uitgekeken raken. Ze lopen een stuk de zee in waarbij het lijkt dat ze op wieltjes rollen, zo vlug gaan die pootjes en door een magisch signaal draaien ze zich ineens en zorgen dat ze juist niet door een aankomende golf gevat worden. Een enig schouwspel.
* Andere buren, zijn wat wij noemen de Margootjes een zwarte kever (zie foto) die alom tegenwoordig is. De naam Margot omdat de eerste die we ooit zagen nonchalant op ons buitentapijt aan mijn sandalen zat te puren. Ik had juist iets gelezen over ene Margot. Honderden, duizenden broers en zussen hebben ondertussen onze Margot vervangen, altijd als even onaangenaam bezoek. Maar je leert er mee te leven en ze zijn nuttig. Ik herinner me eens in een reservaat in Zuid Afrika een groot paneel waarop stond dat je met de auto een identiek soort kevers moest ontwijken als je ze over de weg zag lopen. Ze fungeren als opkuisers van de olifantendrollen. Bij gebrek aan olifanten kuisen onze Margots geiten, schapen en waarom niet ook mensendrollen op. Smaak okelijk.
** Ons hoog bezoek, dochter Ellena en Katrien, zus van Rika, zijn via hoog in de lucht terug naar Vlaanderen, waar politiek voeren zich kennelijk beperkt tot het bezorgd zijn om het resultaat van de verkiezing die ooit zal volgen.
**Intussen hebben wij onze fiets twee maal verkocht, de eerste keer voor 500Dh en nog eens voor1200Dh. Dat komt: Omdat wij al teveel gewicht mee sleuren wil ik van de fiets af en verkoop hem aan de gerant van een camping voor 500Dh. Ik mag wel tegen niemand zeggen dat ik de vorige eigenaar geweest ben. Een paar dagen later zegt de nieuwe eigenaar dat zijn baas de fiets wil kopen en hij hem heeft gezegd dat ik hem wil verkopen echter voor niet minder dan 1200Dh. Zo moet ik een discussie aangaan met de baas, waarbij ik voet bij stuk hou dat ik het vehikel voor geen dirham minder dan 1200 kan laten gaan. Hij koopt hem dan nog ook.
*We halen er ons klein profijt uit, gratis staan, gratis electriciteit, gratis wasmachine gebruiken, gratis brood. Toch ook weer goed voor een paar honderd dirham.
**Dezelfde gerant blijkt in een ander geval geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Een Hollander die al drie weken op de camping staat, heeft via een gat in de muur slaan een verbinding kunnen maken en zo gratis elektriciteit afgetapt. Daar is gerant Omar per toeval op gevallen, waarna een slaande ruzie waarbij de Nederlander zich een nieuwe bril zal mogen aanschaffen al blij dat er geen politie aan te pas komt. Elektriciteit kost 1 Euro per dag als je die regulier koopt op de camping.
** Het is ons allemaal een beetje te druk en we zijn aan wat isolement toe. Dat brengt ons langs een van de mooiste wegen van Marokko, een werkelijk verschrikkelijk mooie weg tussen Tafraout en Ait Baha. Wilde kamelen die je stom verbaasd midden op de weg beloeren, amandelbomenvelden in volle bloei en landschappen om niet alleen u maar het ganse alfabet voor af te rammelen. Zie onderstaande fotos
**Februari is begonnen en zijn we al over de helft van ons drie maanden durend verblijf in Marokko. Het is niet volledig met onze goesting terug in de beschaafde samenleving te zijn, of iets dat daar nogal op gelijkt. Van uit de woestijn zijn we na dik drie weken terug in de stad Guilmim. Ik heb niet de gewoonte het woord vriend gemakkelijk te gebruiken, maar als er een is die moet omschrijven wat onze gevoelens waren voor de vissers, Ali, Rachid en Abdoulah, moet het toch wel vriendschap heten. Zonder niet één keer bier, wijn, sigaretten of wat dan ook te krijgen of te vragen, waren ze bijna elke dag beduveld om een tijdje bij ons te komen zitten. Omgekeerd werden wij in hun van latten van fruit- en groentekisten gebouwde woningen uitgenodigd, hun kopieuse vismaaltijden met hen delend. (zie foto van l/r Abdou,Rika, Ali en Rachid).
*Het is nuttig te melden hierboven dat ze nooit iets gevraagd hebben, want als je uitdeelt ben je zolang het duurt zelf de vriend van je grootste vijand.
**We slaan voorraad in voor een week in de soukh en op een kleine camping vullen we onze voorraad water maximaal aan. Er zijn ook warme douches, die zoals bijna altijd dan toch koud blijken te zijn en er is zelf een zwembad(je). Als ik aan de kassa vraag of er veel volk in het water is, 7.30 s morgens, zegt de man, nee bijna niemand (zie foto). Het verschil met zondag is inderdaad groot. Toen zaten ze er met minstens honderd in. Onmogelijk ook maar gewoon plat te gaan liggen, laat staan zwemmen. En toch amuseren ze zich rot en maken ze uitgelaten meer lawaai dan 20.000 supporters als Club nog eens een goal maakt. Waar water een luxeproduct is.
**We, vnl Rika, hebben ook onze handen vol om het zand dat zich in een zandstorm overal , buiten en binnen de camper, tot in kasten en zelfs frigo heeft genesteld, er toch voor het meest uit te krijgen. Om te voorkomen dat je zandproppen in je oren krijgt, zandslijmen in je neus en zand vreet met je boterhammen is het goed aangepast gekleed te lopen (zie foto)
*Na de storm ben je twee maal dankbaar. Dat hij gaan liggen is en om het hemelse kleurenpalet van een ondergaande zon tussen wegtrekkende wolken(zie foto).
**We vinden een plaatsje dicht bij een piepklein vissersdorpje (zie foto) waar nog enkele andere campers opeen gepakt staan. We zetten ons op een paar honderd meters afstand wegens tijdelijk geen behoefte aan socialiseren. In het dorpje staat het vol autos van lachende en tetternde potentaten in maatpakken die over de lokale visserij komen vergaderen. Het contrast met de gespannen gelaten en het armtierig uitzicht van de vissers die er rondhangen is pijnlijk.
*Een van die charels komt, zonder zich te legitimeren, zeggen dat wij voor onze veiligheid daar niet mogen staan s nachts. Ik verzeker hem dat ik wel zelf voor onze veiligheid zal instaan. Hij dreigt met een boete. We hebben een paar rustige nachten en niemand is ons nog komen lastig vallen.
**Een kleine anekdote: In de Canadese Muur, een toneelstuk van Herman Brusselmans en Tom Lanoye, moest ik van de regisseur op een soort cafétafel gaan staan en zingen. Met mijn hoogtevrees stond ik letterlijk en zeer zichtbaar op mijn knieën te beven van angst. Een toeschouwer zei versteld te staan van mijn zelfcontrole. Dat benenspel en zingen in één tijd, dat vond hij acteerkunst.
*Ik vertelde dit aan Rika terwijl we aan het wandelen waren op een ezelspadje, zo nauw en met weinig centimeters overschot om niet in het ijle te stappen, waaronder minstens vijftig meters dieper loodrecht een rotswand de stormrammende oceaanbaren opvangt. Beetje bij beetje heeft zij mij zo ver gekregen, alhoewel 100% relax ben ik nog steeds niet.
**We zijn zo verliefd op de plaats, La Plage Blanche, dat we maar heel eventjes naar de stad zijn gereden om te internetten, onze watervoorraad te maximaliseren, groenten op te slaan en om na een bezoek aan de kamelenmarkt, eigenlijk dromedarissen( zie foto) terug te rijden. We hebben ook een speciale pan gekocht om zelf brood te bakken en zo onze onafhankelijkheid te vergroten. You love it or you hate the place. Regelmatig komen campers aan die na een nachtrust terug weg zijn .Goed zo
*Niet ons Duits vriendinnetje Gisèle, een freel dametje van 70 die op haar eentje door Marokko toert, ook op haar eentje dagwandelingen maakt door schijnbaar verlaten gebied maar waarbij toch altijd uit het niets iemand in beeld geraakt. Moedig? Vindt ze niet, het is hier veiliger dan in Europa.
*En dan komt nog krasser gezelschap, François et Mimi, Bretoenen, 85 en 82 jaar oud. De volgende dagen horen we Mimi, en Gisèle omgedoopt door Mimi tot Gigi, giechelen als ontpoppende pubers, spijts de een alleen Duits en de andere alleen Frans spreekt.
**Er is hier ook iemand uit Zimbabwe. Een mooi meisje, zo in haar twintigs, die op haar eentje leeft in een grot. Ze komt, verkleumd, s morgens eens bij de ene dan bij de andere van op een paar km. verder om wat warm water vragen, of met een beetje koffie bij en een paar suikertjes please. Ze zit met een evil spirit, een kwade geest in haar lichaam die ze eruit moet krijgen. Daarvoor moet ze 41 dagen niets eten, alleen water en herb teas. Waarom vraagt ze dan koffie?
*Ook een beetje vis moet er dan toch ook nog bij kunnen verneem ik van een van de acht vissers die daar los van hun gezin niet ver vanaf wonen als ze aan het vissen zijn. Ali, aan wie ik brood heb leren bakken( zie foto) zegt: ze is hier geweest, de eerste keer, ok, maar dan weer en dan nog om wat eten te schooien. De vissers hebben uiteindelijk de politie verwittigd, vóór een van hen zijn fantasieën in daden omzet.
**Abdoulah( zie foto) is degene die bijna dagelijks vis komt verkopen, veelal zeetongen, die ze met netten dicht in zee vangen en dagelijks binnen halen. We hebben een zeer goed contact met hem, een beetje omdat ik hem al eens help zijn marchandiese te verkletsen aan de campers. Hij is gehuwd en heeft vijf kinderen. Hij deelt de hut( zie foto) met Ali, die ongehuwd is en zijn soulaas en soulagement gaat zoeken bij hoertjes. Marokkanen zijn zeker niet preuts als het over het onderwerp sex gaat..
**Op de foto met Abdou houden wij, hij een wervel, ik een rib van een dichtbij aangespoelde walvis. Maar goed dat god eerst de mens heeft geschapen en niet één walvis. Stel je Eva voor als het was mis gelopen met zijn planning
** 60 km ongeveer scheiden ons van de dichtstbije beenhouwer, en er zijn meer beenhouwers dan internetposten, wat de reden is dat we al een tijdje geen mails konden beantwoorden en niet konden bloggen.
** Eerst nog over onze vorige standplaats Tafraout. Wij kunnen de drukke bedoeningen rond het koningsbezoek van omzeggens op de eretribune volgen, staand recht tegenover de plaats waar zijn helikopter zal landen. Wat een bedoening.
*Twee dagen zijn twee walsen elke oneffenheid in het braakliggend stuk grond voor ons aan het wegwerken (foto). De burgemeester komt de werken inspecteren, later de gouverneur van de provincie Tiznit, nog later de vier lijfwachten van Zijne Majesteit, Mohamed VI, en last but not least, de piloten van de heli. Ene stampt de grond, mogelijks controlerend of de walsen hun werk deden, de tweede schept wat grond in een plastic zakje, naar de reden hiervan zijn we vlug gestopt met gissen. *Om de 50 meter wordt over een paar km. een gat in de rotsondergrond geboord, waar later vlaggenmasten moeten inkomen. Een camion geladen met vlaggen komt na een uur terug leeg op een paar na. Er wordt ons een vlag verstrekt, wij zijn ook van de partij (foto) Er is nadar voorradig genoeg om Brugge met zijn zeehaven te verbinden. Enz, wat een gedoe
*Al de tijd door razen krachtige 4x4 wagens met vooraanstaande securitys en potentaten langs onze neus voorbij, tot de morgen van de dag dat de grote bezoeker zal landen. Het is ijzig stil geworden in het dorp en Omar, die zijn toeristen uit zijn camping heeft moeten wegsturen, zonder tegenvergoeding, slaat zijn ogen neer en zegt. Il ne vient pas
*Hij heeft zijn kat gestuurd (zie foto) .
**We zijn naar Plage Blanche gereden. Woestijn en zee verenigd in een onherbergzaam, winderige wilde parel van een unieke schoonheid. Comfort zero. Een meisje sjokt s morgens van km. ver met broden die ze aan woekerprijzen verkoopt, maar waar niemand kan of wil over ruzie maken. Abdoulah komt met vis, meestal topverse tongen zo breed als mijn handpalm, vier tongen en een tarbot ongev. 5 alles samen.
*Het is heerlijk wandelen op het eindeloos lijkend zandstrand( foto), uitgestrekter dan onze ganse, 67 km lange, Vlaamse kust. Een andere keer is het sleuren door vermoeiende en moeilijk begaanbare zandheuvels, het begin van de Sahara (foto).
**Wij beslissen naar de stad te rijden om voorraden in te slaan voor 10 dagen, ook voor onze buren. Op de commissielijstjes die ze ons afgeven staan overwegend hopen water . Wij hebben verschrikkelijk leuke buren waar ik graag volgende keer wat graag wil over uitweiden. Dat zal dan wel niet vroeger dan binnen een korte twee weken zijn.
**In Aglou plage, een prachtig strand aan de Atlantische oceaan wachten wij onze vrienden An, Cis en dochters, geland in Agadir, op met het vooruitzicht samen enkele dagen op te trekken, zij met een gehuurde wagen en wij uiteraard met de camper. Ik denk dat meer dan met woorden de fotos van Rika tot uw verbeelding zullen spreken.
**Aglou Plage. Mensen zonder inkomen totaal vermogenloos hebben huisjes uitgegraven in de rotsen. Zij eten de vis die ze vangen en het surplus proberen ze aan toeristen te verpatsen. Ze zijn ook heel gewillig om U binnen te laten in hun grot,wel hopend dat je een kleinigheid achterlaat.
**Tighmert: Ligt aan het prille begin van de grote Sahara woestijn. Wandelen in de oase is teruggaan in de tijd tot je een hoopje jonge gasten tegenkomt die de dochters van onze vrienden in de gaten hebben gekregen. Eventjes de tijd om hun beste Engels boven te halen en een kammetje door hun vette haar te halen en dan hervalt de rust en de stilte en het beeld van een contemplatieve biddende oudere.
**Lechzira: Honderd duizenden jaren moet de oceaan genomen hebben om de drie bogen uit aanpalende heuvels te boetseren. Onder die mastodonten, waarvan één een beetje een reuze kamelenpoot suggereert, krijg je het gevoel van een onbestaande zwaartekracht als je boven je hoofd bijna geheel losstaande stenen toch niet op je kop krijgt.
**Tafraout met in de omgeving liggende Gorges de Ait Mansour en ingebedde oase. Tafraout is het juweeltje aan de kroon van het Antiatlas gebergte. Met onze vrienden, die ons uitnodigen, genieten wij van een couscous met geitenvlees en tot na middernacht zitten wij met een familie Fransen en wat Duitsers rond een zelf gemaakt hooglaaiend vuur. De dag vooraf hadden wij een gesmaakte tagine van dromedaris gereed gedaan .
** Per 1.1.11 gaan An, Cis, Febr en Silke verder, door de Hoge Atlas, het binnenland in, wij wachten op koning Mohamed VI, die Tafraout eerstdaags zal bezoeken, wanneer juist schijnt niemand te weten. Nee zo koningsgezind zijn we niet, maar het gedoe als voorbereiding van zijn komst, dat is een ervaring die we willen meemaken.
**Nog dit, tracht het voor jezelf, gezin, familie en vrienden de zowat 360 dagen tot een volgend Nieuwjaar er aankomt zo goed mogelijk te hebben. Dan wordt het leven misschien even mooi als het zicht van deze bloeiende amandier of amandelboom . InchAllah.
