**Vooraleer de oversteek te doen moesten nog wat boodschappen gedaan. 75 liter wijn, 72 blikken bier en nogal wat whisky maar vooral wodka. Ja t is voor drie maanden Marokko hé zeg en er hoort ook wel wat weg te geven bij. Meestal zeer bevorderend voor een goeie service als je iets gedaan moet krijgen, want dat moslims alcoholvrij rondlopende mensen zijn is als fabel sterker dan al wat De la Fontaine ooit bij mekaar heeft geschreven.
*We proberen ook nog wat te internetten, maar Murphy moet in de streek zijn. Er zijn in het stadje vier bronnen, twee openbare liggen droog, een cafe is opgedoekt en de tweede is gesloten.
*In Malaga ligt onze laatste mogelijkheid met volle tanks LPG Marokko binnen te reizen.
Mister M. again, de adapter van het station om te kunnen tanken is stuk. Paniek want er zijn maar twee mogelijkheden naar Cadiz rijden, 150 km verder zonder 100% zekerheid of Portugal 300 km verder. Zonder kunnen we niet want de frigo werkt op gas.
*Ik zit al bijna te schreeuwen my ding dong for some gaz als een echte Engelse gentlemen voorstelt zijn adapter te lenen. Hoera, driewerf hoera en gas, we zijn er klaar voor en de gentlemen deelt ons enthousiasme door onverwacht Rika een smakker te geven. De oude snoeper.
** De Lidl in Algeciras is een klassieker onder de overwinteraars . Er wordt overnacht op de parking, laatste inkopen doen en vooral dichtbij ligt het kantoortje waar men aan de goedkoopste tickets voor de boot geraakt. Wij betalen 180euro, retour in begrepen.
*Op de boot van 08.00 s morgens zijn we amper met 20 campers en geen trucks. Aan de overkant op het Afrikaans continent waar we aanmeren ligt Ceüta dat Marokkanen nogal fanatiek (en volgens mij met gelijk) Sebta noemen. We rijden dus nog een stukje door Spaans grondgebied vooraleer we de grens overschrijden. Een gebeuren op zich. Een wemelende massa mensen die oftewel doelloos aan toeristjeskijken doen oftewel proberen via een of ander kanaal een dirhammetje ( op varkenshammetjes zijn ze niet zo tuk).
**We zijn zinnens de betalende autostrade te nemen. Wat het je kost win je al voor een deel terug doordat de andere wegen, ook de nationale niet echt goed berijdbaar zijn en voor een hoog verbruik zorgen. We rijden 550 km tot in El Jadida, tevens het eindpunt van de autosnelweg, waar we verplicht op een camping moeten gaan staan (we zijn ervaringsdeskundige: de politie waakt). De tol heeft ons 250Dh gekost, of een 23 euro.
*We doen een kost voor wat meer comfort. We schaffen ons een stick aan om te internetten van uit de camper. 200Dh of zon 18 euro om een maand onbeperkt internet.dus wie eens goesting heeft om met ons te Skypen met wat nieuws uit het land onzers vaders, met graagte.
**Na een dag van weinig of niets doen, zijn we terug op de baan, voor een ongeveer 250km lange rit langs minder goede banen. De rit moet ons brengen naar Sidi Kaouki, waar de oceaan altijd woest tekeer gaat en de wind nooit valt. Onder baan rijden wij constant langs kleine bedrijfjes met hopen olijven voor de deur waar de olie geperst wordt.
Het geeft een indringende maar aangename geur in de camper. Ik wil toch eens een foto nemen van eentje, maar dit stuit op een kordaat la of neen van de eigenaar. Ik mag toch eens een kijkje nemen en begrijp zijn doening. In een kamertje van geen vijf op vijf staat in het midden een soort trommel met twee maalstenen ( zoals in bloemmolens). Daar rond draait een geblinddoekt paard dat de stenen in beweging houdt. Als een gast even het arme dier doet stoppen gaat het meteen tegen de muur leunen, vermoeid en dronken van het tollen? ? *We doen een afstapje in Essaouira. Een bain de foule voor we naar het terug getrokken Kaouki rijden. Het blijft een mooie stad, de haven, de bijliggende restos waar je gegarandeerd het rue des Boucherseffect in hartje Brussel meekrijgt, dus veelal bedrogen uitkomt. Maar hoe ze hun waar etaleren maakt het zeer aanlokkelijk.
**Over ons verblijf in Sidi Kaouki, next time en met mooie fotos gemaakt door ons Rika. Salaamkes. (ekketje)
**We zijn weer goed in ons ritme van weleer. Na de energievretende rijexamenperiode, de trubbels met Rikas gezondheid en vooral de schilder- opknap en tuinwerkzaamheden aan het huis in Beernem gevolgd door een te vlugge doorrit door Frankrijk en het noorden van Spanje leek het de eerste dagen of we ons wel moesten vervelen gezien we in vergelijking zo weinig om de hand hadden.
*We hebben het geluk aan onze kant, sedert we in Andalusia staan is er al ieder dag een ferme zon tegen een bijna vlekkeloos ogende blauwe hemel geplakt.s Morgens wordt het wel elke dag ietwat kouder, van 16 kan het nu om 08.00 uur al rond de 10 graden draaien . Ook de zon komt per dag later over de berg te voorschijn. Maar eens ze er is wordt het een feest. Ik weet dat meer mensen niet verstaan hoe je zo strandgek als wij zijn kunt zijn, maar wij hebben maar een antwoord dat wij niet begrijpen dat je dat niet kunt zijn.
*Elke dag tegen rond 12.00 zijn we op post, meestal als enigen,. Ik lees, Rika tekent
of samen vullen we een kruiswoordraadsel in, we lunchen en tegen vier wordt het wat kouder en doen we in de camper huishoudelijke taken en een kuitenbijtende wandeling de berg op. Een en al in slow motion gedoe, als Dinges in Frankrijk. Dat doet me denken aan wat Rika eens zei tegen Fransen: Nous vivons comme dieu en France. Een uitdrukking die zij uiteraard niet hebben. Die blikken, Quoi? Tu dis?.
*We staan hier ook, oh wonder, met drie Belgen. Een koppel Brusselaars waarmee de bewoners van een VW-camionette beter dan met ons overeen komen, Waaltjes die er in slagen in de reeds zo beperkte ruimte die ze maar hebben ook nog een enorme kooi met papegaai mee te sleuren. Haar man en Coco moeten doof lijkkweeniewa zijn te horen aan de decibels die ze door haar lippen laat ontsnappen. Tegen een Fransman hoor ik haar zeggen. Une chanche quon a le roi, sinon ils nous boufferaient ces Flamands. Smakelijk eten zou dat toch niet zijn.
*Spanje op zijn best :
Een poster voor de film Reckless met Tom Hanks en Julie Roberts gezeten op een scooter heeft hen een boete van om en bij 25000 euro gekost. De filmmakers dachten dat het een grapje was. Nee nee, gezien ze geen helm op hebben moeten ze betalen. In de film dragen ze wel een helm.
**Per 6 december gaan wij wat wandelen in de stad, het is een feestdag in Spanje, nee niet voor de grote verkleedde, met paard en baard.
*Het is de mooiste dag sedert we hier zijn. Een geestig terrasje op het strand (leuk mag je niet meer gebruiken,t klinkt te Hollands). Het is precies volop zomer, iedereen loopt op de boulevard, Andalusiërs zingen hun taaltje en nooit solo. Raar hoe die mensen een conversatie voeren en mekaar dan nog lijken te verstaan ook.
*Een andere vorm van communiceren is ergens, een reclamebord of een verlichtingspaal uikiezen en er een boodschap achterlatend. Bijv. ik heb een auto te koop. Onderaan de tekst zijn een boel snippertjes gemaakt met het tel nummer. Heb je interesse, maar geen stylo bij. Je scheurt één van de snippers af en thuis gekomen bel je. Ik zag dit nog nooit elders dan hier.
**Wij maken ons gereed om naar Marokko door te reizen.
**Zou een meute rond een totem dansende Cheynennes, of andere van rode huid verdachte stammen en aldus regen afsmekend de oorzaak kunnen zijn dat we echt strontweer op onze nek krijgen? Een Spanje niet waardige wolkenhemel met uitval van meer dan een beetje vergalt elkeens moraal. De Duitsers laten moedeloos hun hoempapa muziek in de kast waar het veilig is voor onze oren, campers vertrekken naar veiliger gronden en Jan en Annie terug naar Nederland. Wij dachten het nog wel ietsje uit te houden maar ze zijn nog geen twintig minuten weg of we verzamelen onze boel en sturen onze camper naar meer zuiderse luchten.
*Nog geen dertig km verder beginnen gaten in het dek te komen en nog iets meer neemt kruiswoord- tevens zonnegod Ra opnieuw de boel over .
We rijden meer het binnenland in. Bernard is afgesteld op een alternatieve route.
*Via de streek van Murcia en Lorca rijden we door de Sierra (gebergte)de Almenara om dan in Aguilas de feeërieke kustweg te volgen. Een smalle weg, met weinig verkeer, langs de diep lager gelegen zee. Bootjes worden stipjes, mensen nietig onzichtbaar
* Als het vier uur nadert denken wij aan stoppen. In Mojacar lukt het niet. De regen die ook hier gretig moet gevallen zijn een paar dagen geleden heeft de enige weg naar de plaats waar we naartoe wilden volledig uitgehold. Wij geraken er niet bij en de campers die er al staan kunnen momenteel niet weg. Ze staan er gelukkig hoog en droog. Dan maar verder door het Nationaal Park van Cabo de. Gata en we leggen er nog een lap op tot in Almerimar.
*Het is al bijna donder, maar we kennen de plaats waar geen problemen met de politie te verwachten zijn. Geen hondengeblaf geen luide muziek, niets. We hebben een heerlijke nacht en dat zelfde aanvoelen na een lange zalige wandeling langs een door de wind opgejaagde zee de day after.
**Als we doorrijden weten we dat het niet het schoonste deel van Spanje wordt dat we zullen aandoen. Plastic hier, plastic daar, plastic overal en dat over meer dan 100 kilometer(zie foto). Veel kans dat wij de courgette, tomaat of whatever dat een dezer dagen in uw bord beland zijn voorbij gereden.
*maar we rijden naar Salobreña en daar hebben we wel iets voor over. Over dag is het hier zomers met wel wat wind. Tegen de avond als die valt geraken de wolken die aan de bergen blijven plakken toch over de zee. Dit geeft dan bij valavond letterlijke hemelse beelden , (zie foto)
*Hasta llogo, zeggen ze hier; Ciao.
**La Marina (Elx) waar we nu al een weekje staan is de plaats waar ik (meer dan Rika) een tijdje van gedacht heb dat het mijn laatste verblijfplaats zou worden. Het zou zijn voordelen gehad hebben, klimatologische vooral, maar wij voelen nu toch al aan geen enkele spijt te zullen hebben voor ons huisje in Beernem te hebben gekozen. *Er staan her en der in La Marina wel een 100-tal campers. Veel Duitsers en een hele meute Nederlanders. Raar, we zijn weer eens de enige Belgen.
*Op 11.11.11 zeg ik tegen onze buren, de ene Nederlanders (Jan en Annie) en de andere Duitsers ( Claus und Birgitte) dat binnen twee minuten het elf minuten na elf zal zijn en er dan voor elf seconden moet gekust worden. Ik had beter gezwegen. Dat doet bij der Claus een lichtje opgaan dat er in Keulen festiviteiten bezig zijn en hij zet zijn radio of TVboxen maximaal open waarna we mogen genieten van het soort hoempa hoempa muziek , zo bepalend voor hoogstandjes in de Germaanse kultur.
** Laat dan, dat op TV een paar dagen later een match Nederland- Duitsland (of was het omgekeerd?) doorgaan en er wordt van in de namiddag al gevoevoezela-izeerd dat het een lust is. Vlaggen worden bovengehaald en bier, veel bier. Wij denken er eerst aan te verhuizen, maar er gebeurt al zo weinig in ons leven voor het ogenblik
.
*The day after dan: De Duitsers drinken zich weer zat van pure glorie en contentement want ze wonnen met 3-0 en de Nederlanders worden ook zat vanwege de pure vrijgevigheid van de Duitsers die wel veel bier in hun campers moeten hebben opgestapeld.
*Op de fotootjes onderaan , een zichtje op het strand met surfers, door wie een kleine potvis(?), uit pure nieuwsgierigheid zijn mama uit het oog verloor, maar levend en wel door profs van het strand werd weg gehaald. Het moest ooit eens gebeuren: Rika bijt in de verboden vrucht, waardoor ik gedoemd ben verder een hondenleven te leiden
*Il est six heures, Wervik seveille
Il est six heures jai plus sommeille.
*Het is de dag van onze grote stap zuidwaarts. We zijn in Wervik, waar de Leie de grens vormt tussen het Rijk van AlbertII en dit van SarkoI, blijven slapen. Bernard heeft als taak de korste weg te tonen en te vertellen vanaf onze slaapplaats tot aan een zonnig Spaans strand bij Elx . Langs smalle straatjes in de dorpen Bousbeque (ooit Bosbeke waarschijnlijk) en Linselles (Lijnsele) geraken wij in Rijsel en vandaar op de autosnelweg A1 naar Parijs. Rika die al die tijd is blijven genieten van de bedwarmte ontwaakt. Aan de payage gaan we eraf omdat we het als een principe nemen nooit betaalde wegen in te slaan.
*Het is zondag, de Fransen genieten van hun croissant en we hebben de baan bijna voor ons alleen. Tot Parijs, de pérépherique, barstens vol. Wie zijn zij? Wat drijft hen?
Noch een paard, een brandende haard of de Pucelle in persoon melden aanwezig om ons te helpen herinneren aan Jeanne dArc als wij Orleans voorbij rijden.
*Ook zegt, zingt niemand tas voulu voir Vierzon et on a vu Vierzon als we deze stad aandoen.
Mogen Les Jacques, Dutronc en Brel me vergeven.
*Tegen vier uur stoppen we in Argenton sur Creuse , omdat er een gratis parking is voor campers. Pech, foorkramers oefen er hun beroep uit. No harm done, we zoeken een hoekje waar we hopelijk rustig de nacht kunnen doorbrengen, wat lukt
** s Morgens is het ietwat mistig en dat is jammer want we rijden langs en door bossen die in deze periode, begin november, het mooiste van hun kunnen vertonen. Een beetje zon die we later in de dag af en toe krijgen helpt het schouwspel van kleuren, gemeenlijk noemen wij ze herfstkleuren, naar een aardparadijselijk vertoon leiden.
*We rijden door en langs dorpen, steden en streken met namen die iets oproepen. Nogal eens gaat het om papillenverheffende dranken zoals wijn van Saint Estephe of Pinot van de Charente of nog dat drankje uit het stadje Cognac.
*Zo geraken te midden van de wijngaarden die zorgen voor de naam en faam van de stad die we aan de kant voorbij rijden, Bordeaux. Van daar geraken we beetje bij beetje in de Landes, de kerstboom van Zuid Europa. Als het vier is het bijna donker hier en we zoeken een plaatsje tussen de sparren en aanverwanten om ons voor te bereiden en uitgerust morgen door de Pyreneeën te rijden.
**De Landes zijn niet meer wat ze geweest zijn, althans wat ik er me nog van voorstelde. Heel veel jaren terug reed ik erdoor een twee- hoogstens drievakbaantje, honderd kilometer lang met niet anders dan sparren links en rechts. Nu loopt er dwars doorheen een autosnelweg en men is over de ganse lengte bezig aan beide kanten een derde vak aan te breien.
*Ook de ETA in Baskenland, dat we vervolgens doorkruisen aan zowel de Franse als de Spaanse kant, is gelukkig maar, niet meer wat het geweest is. De moordmachine heeft op gehouden te werken.
*En dan komt het mooiste moment terwijl we aan het hooggebergte beginnen via de Col de Somport, 1650m. De Pyreneeën stralen onder een wolkenloze hemel en die moraalopkikkerende vuurbol genaamd Zon. Na al de druilerigheid van de laatste dagen echt een welkome versnapering.
*Tegen 16.00 stoppen we in het eerste beste dorp, Calamocha. Waarschijnlijk ligt het nogal hoog want s morgens is het met 7 graden koud opstaan.
**Ik heb in de voorafgaande drie dagen geen 100 meter gewandeld en het zal vandaag niet beter zijn, want we willen onze voorlopige eindbestemming Elx( of Elche) bereiken. Het weer is prachtig, met zon 25 graden. We rijden door ontelbare viñedos, wijngaarden, met bloedrood tot saffraankleurige blaadjes in hun heel tijdelijk herfstkleedje..
*Ietwat versleten ploffen we in de vooravond onze camper neer tegen het strand van La Marina tussen twee andere. En wie staat achter ons? Annie en Jan, een uitermate sympathiek Nederlands koppel en hun zingende hond Luma. Het doet deugd hen terug te zien.
*Oef, we zijn vroeger dan we dachten zover geraakt, vanaf nu mag en kan het rustiger. Daar drinken we er een op. Salud.
Voila, we zijn er gereed voor. De motor laten draaien het stuur vasthouden en luisteren waar Bernard ons zal brengen.
Dat we eigenlijk al moesten weg zijn komt doordat Rika verleden week geen doktersfiat kreeg en intussen nog twee keer onder de scanner moest plus wat andere zottigheden, kwestie van bepaalde zaken te kunnen uitsluiten, dan toch voor een nabije toekomst.
We krijgen maar sms-sen van maatjes campers die al her en der op de baan zijn om te vragen waar we momenteel zijn. What? Where the hell is Beernem?. Cest ou ça Beernem?
We laten GPS Bernard, de snelste weg zonder tolwegen nemen tot aan Elche, nabij Allicante.Wij vertikken het om te kijken langs waar hij ons zal brengen Hopelijk zorgt hij voor mooie verrassingen en aub geen Spaanse sneeuw.
Joepie, morgen eten we Franse croissant
Voor potentiële inbrekers: onze fetisjen: Zij waken
Sinds we in mei terug in dierbaar belgenmoppenland een beetje tegen wil en dank verblijven, hebben we weinig tijd gehad om ons te vervelen en soms ook weinig om vrolijk over te zijn.
Eerst het halen van een rijbewijs C1
*Ik doe het theoretisch examen en haal 41 op 50. Eentje minder en ik was niet geslaagd
*Ik ben verplicht acht uur les te volgen volgens VAB en betaal hiervoor 870 euro.
Ik kom de eerste keer op hun oefenpark waar men mij naar een 12 tonner verwijst, zijnde mijn leervoertuig. Protesteren helpt niet want zegt men C en C1 dat is hetzelfde ( sterk gelogen zal blijken). Na acht uren ongemotiveerd proberen dat ding onder handen te krijgen ben ik grandioos gebuisd.
In het VTI in Roeselare kennen ze beter hun stiel. Ze hebben er een camion van 5.5ton voor het halen van een rijbewijs C1, (waarmee je mag rijden met een voertuig tot max. 7.5)
Ik neem vier uur les, kwestie van een de Roeselaarse omgeving te leren kennen, waar na ik me weer grandioos laat buizen. Vergeten de handrem toe te trekken bij een manoeuvre
Bij mijn tweede poging twee weken later, die ik vol moed aanvang, wil de camion niet starten, startmotor kapot. Vier weken later bij de volgende poging haal ik uiteindelijk mijn rijbewijs C1 . Wel alles bijeen een 1200 euro armer.
Bij Iveco kunnen ze nu het nodige doen om de camper van 3.5ton op 4.2 te brengen. Tegen dat ik een positief schouwingsbewijs in handen krijg zijn we nog eens 1800 euro armer.
In die maandvoor de laatste poging werd ik opgebeld met vraag of ik de hoofdrol wilde spelen in een kortspeelfilm van 35 waarvan op vandaag blijkt dat hij minstens een uur zal lopen. De film wordt gedraaid in de jachthaven van Nieuwpoort. De titel zal trouwens Nieuwpoort en Juin zijn (zie google). Een Franstalige film gesponsord door ARTE en RTBF. Wij leven drie weken met de camper op de filmset. Weelderig eten en drinken maar weinig slaap. We draaien dagen van 16 uur en al eens een nog kortere nacht.
En we mochten eens op een positief cijfer kijken.
En dan kwam plots het nieuws dat wij een huis toegekend werden in Beernem of all places.
We waren wel van plan het niet aan te nemen, vooral ik droomde nog altijd weg van een huizeke onder een palmboom in het zuiden van Spanje. Tot we toch een zijn komen zien en verkocht waren. Intussen wonen we er in na een veldslag om van het in staat van ontbinding zijnde ding volledig in een nieuw kleedje te steken. Ik weet nu ook dat goede verf veel geld kost.
Een heel andere reden die ons hier te lande ophield. Rika slaagt erin om juist voor we gaan verhuizen (al onze meubels waren gestockeerd in een garage in Brugge) zich een hernia in de bovenrug op te laten naaien. Er zal pas de dag voor we willen vertrekken, 1 november, hopelijk doktersfiat gegeven worden.
ciao
**Onze laatste overnachting in Spanje is het stadje, schrijfwerk voor kaartjesschrijvers, LHospitalet de lInfante, een saai, kleurloos oord van beleggende toeristen. Campers zijn niet verschrikkelijk welkom, reden waarom wij op zoek gaan naar een verlaten straatje met rijhuisjes. Als de politie s nachts een ronde doet kunnen ze niet weten of wij niet in een van de huizen gelogeerd zijn. Het wordt een zeer rustige slaap tenzij af en toe een trein die de nacht al tedam tedammend onze dromen onderbreekt.
**s Anderendaags zijn we al over de grens met grensoverschrijdende Franse prijzen. De duurste geafficheerde diesel in Spanje was 1.28/l. In Frankrijk blijkt dit de goedkoopst vindbare te zijn. Rika wil geen sla kopen, want te duur, geen tomaat, want te duur. Tja t zal even wennen worden. En hoe zal het straks in België zijn?
**Vanavond planten we onze camper met de neus noordwaarts gericht, gereed om binnen een paar dagen in drie etmalen Wervik te bereiken waar we in eerste instantie mijn zus die als vechtertje van 86 jaar een darmkanker overwon te gaan bezoeken.
Geen tijd meer om van de pracht van Beziers ( zie foto) te genieten, noch van de poëtische charmes van het even vermaarde als idyllisch Canal de Midi (zie foto). Ik moet in Agde op internet de simulaties voor het theoretisch examen voor rijbewijs C1 doen en heb ik gedaan tot ik er scheel bij keek. Maar het zal met een Yes we can gevoel zijn dat we ( want Rika is er evenveel mee begaan als ik) de gok zullen wagen.
**We stoppen hier de blog voor onbepaalde tijd. Misschien hernemen we hem, maar dan op minder regelmatige tijdstippen. Wil je en voel je zeker niet verplicht, ons blijven volgen, laat ons dit dan weten per email. Wij zullen een groep maken en geïnteresseerden om de zoveel tijd een mail met onze ervaringen toesturen.
Nu eerst nog een tweetal dagen genieten van het schitterende zonneweer en dan tot ziens hopelijk
**/Ciao, Rika en Leo
**Onze laatste overnachting in Spanje is het stadje, schrijfwerk voor kaartjesschrijvers, LHospitalet de lInfante, een saai, kleurloos oord van beleggende toeristen. Campers zijn niet verschrikkelijk welkom, reden waarom wij op zoek gaan naar een verlaten straatje met rijhuisjes. Als de politie s nachts een ronde doet kunnen ze niet weten of wij niet in een van de huizen gelogeerd zijn. Het wordt een zeer rustige slaap tenzij af en toe een trein die de nacht al tedam tedammend onze dromen onderbreekt.
**s Anderendaags zijn we al over de grens met grensoverschrijdende Franse prijzen. De duurste geafficheerde diesel in Spanje was 1.28/l. In Frankrijk blijkt dit de goedkoopst vindbare te zijn. Rika wil geen sla kopen, want te duur, geen tomaat, want te duur. Tja t zal even wennen worden. En hoe zal het straks in België zijn?
**Vanavond planten we onze camper met de neus noordwaarts gericht, gereed om binnen een paar dagen in drie etmalen Wervik te bereiken waar we in eerste instantie mijn zus die als vechtertje van 86 jaar een darmkanker overwon te gaan bezoeken.
Geen tijd meer om van de pracht van Beziers ( zie foto) te genieten, noch van de poëtische charmes van het even vermaarde als idyllisch Canal de Midi (zie foto). Ik moet in Agde op internet de simulaties voor het theoretisch examen voor rijbewijs C1 doen en heb ik gedaan tot ik er scheel bij keek. Maar het zal met een Yes we can gevoel zijn dat we ( want Rika is er evenveel mee begaan als ik) de gok zullen wagen.
**We stoppen hier de blog voor onbepaalde tijd. Misschien hernemen we hem, maar dan op minder regelmatige tijdstippen. Wil je en voel je zeker niet verplicht, ons blijven volgen, laat ons dit dan weten per email. Wij zullen een groep maken en geïnteresseerden om de zoveel tijd een mail met onze ervaringen toesturen.
Nu eerst nog een tweetal dagen genieten van het schitterende zonneweer en dan tot ziens hopelijk
**Met spijt verlaten we het stukje Andalousia waar we een dikke twee maanden hebben gewoond en gelukkig hebben geleefd. We hadden er zo onze gewoontjes gekregen en enkele mensen uit de omgeving leren kennen, Antonio, Manolo en zoveel anderen.
De Spanjaarden mogen dan zeer luidruchtig zijn en weinig respect opbrengen voor de rust en gemoedstoestand van anderen, het ligt in hun aard om zo te zijn en onder elkaar storen ze er zich niet aan, maar hier in dit deel van het land zijn het voor de rest lieve mensen. Olas, buonos , que tal de ganse dag door. Dit wordt zeker terug onze stek voor het najaar vóór de oversteek naar Marokko, uiteraard als ik er in slaag mijn rijbewijs C te halen.
*Terwijl ik s morgens vroeg nog vlug onze watervoorraad aan het bijvullen ben krijgen we in de gouwte een aanbod een appartement te kopen. Vlak tegen of zelf omzeggens op het strand gelegen, was de vraagprijs een tijdje geleden 180.000, nu nog 100 en mits wat onderhandelen zou het voor 90.000 ook krek zijn.
*Maar goed, we moeten beginnen de ongeveer 2500 km die ons scheiden van Brugge te dichten. We doen er een kleine 400 km over om in Elche aan te komen. We staan met onze camperneus in het strandzand bezaaid met Engelse expats. Niet dat ik iets tegen de landgenoten van twee van mijn kleinzoons heb maar wat is me dat toch soms een inhalig volk. Ok, ze zijn met ongeveer 1.000.000 een praktisch economische factor van belang voor dit land in een diepe crisis. Maar toch. Ik las in de krant dat in een stadje van 1000 in de soort ze met 80 inwonende Britten een speciaal loket in het gemeentehuis eisen met tweetalig personeel Engels/Spaans. Elders zamelen ze geld in voor het onderhoud en uitbreiding van een Brits kerkhof.
Dat is toch straffere toebak dan het gelul over het al of niet sjaaltjes of keppeltjes op het hoofd van Moslimas of Joodse scholieren in verdraagzaam Belgenland.
Filip De Winter die toch al de morfologie van een Spanjaard heeft, zou hier nog mooi werk kunnen verrichten.
**We hebben al een drietal weken geen TV meer en de eerste dagen leek ons dit een gemis maar eenmaal daarover lijkt het ons toch heerlijker s avonds buiten zitten aperitieven, buiten koken en dan van de laatste zonnestralen te genieten.
*We krijgen al eens een mail of een sms van ik vermoed zich toch een beetje verkneukelende vrienden en kennissen ivm het mooie weer in België en de slechte weerberichten over Spanje.
We zien wel achter de bergen dat grote pakken wolken zich opstapelen, maar we verheugen ons voor de rest in meestal prachtig weer juist langs de zeekant, onze kant van de sierra.
**We genieten weer eens van een ander soort lawaai. Binnen kort zijn er lokale verkiezingen en ze hebben hier nog een oude gewoonte van bij ons, autos met op het dak slechte geluidversterkers die een politieke boodschap brengen afgewisseld met een prachtig geselecteerde rotmuziek en maar blazen tot je oren ervan tuiten.
*Het moet hier toch niet gemakkelijk kiezen zijn. In de krant stond dat voor de provincie Malaga alleen er van verschillende partijen 28 kandidaat burgemeesters in een procedure verwikkeld zijn en eerstdaags voor de rechter zullen moeten verschijnen de meest voorkomende redenen, valsheid in geschrifte, uiteraard corruptie, heling van onterecht bekomen onroerende goederen.
**Wij babbelen wat met mensen die pas terug zijn uit Marokko. Zij hebben een verhaal van hoe in een verlaten gat waar een familie totaal afgezonderd woont en doordat zij via hun gsm de bewoonde wereld konden opbellen en om hulp vragen, een lid van die familie misschien van wie wat gered hebben. Dat doet me er aan denken: mocht je een oud nog bruikbaar toestel liggen hebben en je dit wil weg doen zijn we steeds bereid het te komen afhalen of kun je het deponeren in de brievenbus op Westmeers 116 8000 Brugge.
** Het is zover, ik raak stilaan op het maximum van mijn kunnen om mijn kans te wagen voor het halen van een rijbewijs C.( ik snap wel nog altijd geen knars van motoren, tachometers, snelheidbeperkers ea). Tegen 1 juni zijn we in Brugge en vijf dagen later ga ik ervoor maarik heb zoiets dat het toch niet van de poes zal zijn. 74 is niet bijster jong nietwaar.
** De twee werkjes, tekeningen van Rika heten Chez le Dentiste en Schmudsig Loensen
**Terwijl ik literair zwoeg over tachometershorrors tot cruiserijdenthrillers in mijn rijbewijsboek blijkt dat ik te weinig afweet van de theorie om gewoon met een auto te rijden, alles ivm een rijbewijs B dus. Hupla, we bestellen ook deze maar, je bent nooit zeker genoeg. Zonder spijt moeten we weer wat langer blijven staan tot onze bakker het opgestuurde boek op zijn ronde mee heeft.
*Intussen blijkt ook dat er een maand moet gaan tussen theoretisch en praktisch examen, zodat we ergens in de eerste helft van Juni al terug in Brugge moeten zijn. Nobody knows the trubbles Im seeing, nobody knows but Rika. Gloria halleluiah.
**Contador, whats in a name. Voor mij was dat een kanariegeel huppelend streepje op een fietsje, een condor hoog in het gebergte van de Tour of de Vuelta die zeer leuk zijn gelijk haalde met nul, nul nul enz. in een Spaans soort lispelen op tv voor de wereld ten aanschouw te brengen. Un hero quoi.
Elk huisje heeft zijn kruisje, en elke casa haar contadortje de agua. Gewoon weg ene compteur voor het water.
**Waar moet je beginnen als je iets over nachtlawaai in Spanje op een weekend wil schrijven? Ok, we starten bij het naar bed gaan. Wij, niet zij, want tegen dat wij moe worden komen zij nog maar in forme na een siesta tot tot 16 à 17.00 uur. Dus wij proberen te slapen terwijl zij over de kwaliteit van hun ge-bbqde varkensvlees palaberen luid en lang. Aan hun derde fles gaan ze er van uit dat er wat flamencosoortige keelgeluiden voortbrengen verschrikkelijk goed in het kader passen.
Ze hebben kinderen mee die tegen dan door het lawaai van hun ouders wakker zijn geworden, gesust worden en nog een beetje mogen spelen. *Dit was het eerste luik van de nacht. Er zijn wilde honden en er zijn waakhonden op de velden met groenten die plukkensklaar zijn. Doet de eigenaar dat niet zou het kunnen, nee is er zekerheid dat pogingen zullen ondernomen worden tot leegplukking. Dat van de honden leidt dat de waakhonden blaffen telkens iets beweegt en de wilde honden zijn zeer beweeglijk.
*Dit was het tweede luik. Het derde is dat jonge gasten enorm drinken en nog enormere boxen in hun autos hebben. Na hun meer sociale uitspattingen, zoeken ze dan een kalm plekje uit voor het wat intiemer gedoe. Wij staan op zon kalm plekje. Ik ken niet zoveel af van decibels maar het moeten er veel zijn die uit die geopende koffer rollen. Als je teneinde raad denkt van ik ga het eens gaan vragen of wij mogen slapen, zie je mogelijks drie koppels die dingen doen waarvan we geleerd hebben dat dit kindjes kan voortbrengen.
**We namen nog wat fotos op een van onze dagelijkse wandelingen van het dorpje Salobreña, slechts een staal van de vele mooie hoekjes. Hasta luego.
**LAAT BERICHT, het heeft vannacht nogal een beetje gestormd. De ganse weide waar we staan is onder water zie een foto voor en na, ofte grandeur et décadence unserer BBQ.
**Er zijn Franse vrienden (lees de aanhaaltekens), naast ons komen staan. Nooit leuk als het te lang duurt, en het duurt te lang. Samen aperitieven, dan samen eten, samen wandelen. Het moet werkelijk heel goed klikken voor we dit een week zouden kunnen uithouden. Met onze Belgisch en Duitse vrienden in Portugal lukte dit wonderbaar, we pasten ons aan elkaar aan. Voor de Fransen eten we te vroeg, gaan we te laat wandelen en wij intussen ons maar aanpassen. Best is het dan maar eens zeggen waar het op staat.
*We hebben anders wel een momentje pret beleefd aan hun aanwezigheid. Lisette vertelt van een Duitser die een beetje verder staat. Een eenzaat die reist in een camionette en blijkbaar planten verzamelt. Hij heeft er zoveel dat hij die s nachts moet buiten zetten om vermoedelijk zijn bed te kunnen maken. Komt de geitenherder met een kudde van toch een dikke honderd voorbij en eten die beesten toch wel al zijn planten af zeker. Hahaha.
*Onze vrienden hebben een kist fruit gekocht waarvan ik de naam niet ken. Het lijken wel abrikozen en ook een vijftigtal avocados. Dit alles ligt wat te rijpen onder hun camper. Komen die geiten weer voorbij (zie foto) en grijpen ze de kans in de vlucht iets van onder die camper mee te rafelen. Ditmaal geen hahaha.
*Een financiële opdonder zal het niet zijn. We kopen met anderen samen een zak met een veertigtal avocados voor vier euro.
**We staan voor de villa Astrida in Motril, waar koning Boudewijn overleed. Er staat een mooi beeld van hem in de tuin en ik had dit graag gefotografeerd. Er komt een camionette met Belgische nummerplaat aan gereden en ik vraag de chauffeur als ik eventjes een stap in de hof mag zetten voor het kiekje. Absoluut verbod en smeekt de man, neem aub geen foto terwijl de poort openstaat of ik krijg serieus onder mijn donder. Ok, dan maar van over het muurtje ( zie fotos)
**We moeten hier nog een tijdje staan tot het besteld boek ter voorbereiding van het afleggen van een examen voor het rijbewijs C1 zonder vakbekwaamheid aankomt. Ik kijk nog meer uit naar de bakker s morgens want ik laat het naar zijn adres opsturen.
** De streek tussen Torox en Motril, omringd door bergen aan gene zijde en de zee aan de andere, zorgen voor een subtropisch klimaat, met 320 dagen zon. Ons Fabbeke zal het, als Spaanse furie, wel geweten hebben toen ze er met haren Baldwino een verblijfje op na hielden. We zijn halverwege april maar het zomert al goed en lang, wat zorgt voor positief saaie weerberichten en waardoor we ons vertrek maar blijven uitstellen.
*Dat het tevens goedkoop leven is helpt. En gezond eten ook. Het is voor het ogenblik de tijd van de feves in het Nederlands denk ik tuinbonen of ook duivenbonen in het Brugs en van de erwtjes. Een zak van rond de vijf kilo, er wordt nooit gewogen, zo van het veld geplukt, zal vier à vijf euro kosten. Ook vis en alles wat de zee baart ten geneugte des mensens smaakpupillen zijn zo vers als ze prijzig zijn. Zelf een goed flesje wijn zal straks goedkoper worden dan diesel aan de pomp.
*Gelukkig wel voor veel lokale mensen, want er zijn er nogal wat die werkloos en met een kleine vergoeding moeten rond komen. Voor het ganse land zijn er momenteel een 4.5 miljoen werklozen. Dat is zoveel als zou vanaf de jongste tot de oudste Waal steuntrekker zijn.
**Ik ben begonnen met het instuderen van de Belgische wegcode.(zie foto)
We gaan vroeger naar België moeten terugkeren daar ik een rijbewijs C moet halen en daarvoor de ganse reutemeteut van theoretisch en praktisch examens moet afleggen, na 50 jaar rijden en ondanks ik met dezelfde camper zal blijven rijden, met dat verschil dat mits een kleine ingreep hij van 3.5 ton naar 4.2 ton zal worden gebracht. Tussen theoretisch en praktisch zal ik met een L moeten rijden en met een begeleider ook houder van een C rijbewijs.
*Zalig zijn zij die wetten maken ook zij die ze moeten laten uitvoeren en verdoemd zij die ze moeten ondergaan
*Zie onderaan presentje: een rode bougainville in volle bloei.
**La Gardia en La Caleta zijn twee dorpjes die ooit van elkaar gescheiden en te onderscheiden waren. Het moet een mooi zicht geweest zijn, vnl dat op La Caleta, letterlijk een beetje in de berg gehouwen. Witgeverfde, kubushuisjes met kleine venstertjes diep afstekend tegen het wilde rotsgedoe,met bruin en groene kleuren en aan de andere zijde, de baai, een diepblauw tot opaalkleurend zeeoppervlak. Op vandaag is de berg bepuist met wild her en der illegaal gebouwde behoorlijk grote doeningen. (zie foto). De dorpen lopen in mekaar over, weg charme, alle macht aan het geld, leve de corruptie.
*Een titel in een plaatselijke krant: VIJFTIG DUIZEND HUIZEN HOPEN OP AMNESTIE.
Dit gaat dan over een zwaard van Damocles dat hangt boven zoveel woningen alleen maar in de provincie Malaga. Men durft al eens beweren dat over gans Spanje men dicht tegen het één miljoen illegaal gebouwde panden komt. Je kan er van uit gaan dat de op onze foto voorkomende panden minstens 50%, zo niet meer, er niet zou hebben mogen staan
*Het gaat ver, er bestaat zelf een Provinciale Associatie voor Illegaal gebouwde Woningen met als taak zorgen dat er niet tot afbraak van de stulpjes zal worden over gegaan. En het lukt nog ook. In een bepaald gebied waar 18.0000 illegaliteiten zijn geregistreerd, zullen 16.500 gelegaliseerd worden. Duizend panden zijn nog niet afgewerkt en zullen het ook niet worden. Vijf honderd dan toch, wegens hun ligging bijv. moeten met de grond gelijk gemaakt worden.
*Weer zullen mensen hun portefeuilles boven halen, weer zal macht misbruikt worden, weer zal corruptie hoogtij vieren. Amen.
**Wij zouden er onze kouwe kleren aan vegen, ware het niet dat het al enkel dagen zomers weer is en kleren in de kast hangen. Alleen een koude douche kan soelaas brengen. Het doet stoer en verschrikkelijk winters aan, als je richting besneeuwde bergtoppen kijkend het ijskoude water over je oververhitte rug voelt lopen.
**Wij hebben het nog altijd verschrikkelijk naar onze zin, waarbij eten een niet te onderschatten onderdeel van is. Vistagines, sardinen of gambas en andere bbqs. En kunnen buiten leven, niets is zaliger. Maar honden, ik hou van die dieren, maar als er zo een paar de ganse nacht hun repertoire van de vorige ten beste geven, hallucineer ik soms lichtjes waarin hond aan het spit geserveerd wordt aan de baasjes die geen enkel respect tegenover hun evennaaste betonen. Anderzijds is het een goeie oefening om kalm te leren blijven als uw zenuwstelsel daar een totaal andere wending zou willen aan geven.
**Toen wij voorbij Jerez de la Frontera reden, moest een botteltje van het lokale drankje er vanaf kunnen. In die streek noemen een aantal dorpen zowel als steden zich X of Y gevolgd door Frontera alhoewel er van ver of nabij geen grenzen te bespeuren zijn. Het weetje is dat de streek in de tijd, tot in de vroege middeleeuwen, dan wel grens vormde tussen het door de Moren bezette stuk Iberia en het stuk Christen gebleven Spanje.
*Het drankje dan. De wijngaarden rond Jerez zouden de oudste ter wereld zijn, de eerste wijnstokken werden reeds 3000 jaar geleden, met taak godendrank worden, geplant. Dat nu nog heden tendage de druiven plat gestampt worden door ferme venten met leren laarzen zal met het eindproduct, tenzij psychologisch, weinig te maken hebben. Apart is wel dat als het goedje één jaar gegist heeft men het, in tegenstelling tot wat gebruikelijk is, aan de open lucht prijs geeft. Enfin om een lang verhaal kort te trekken, wat men uiteindelijk bekomt is oa. sherry
*Plezant is dat de naam sherry is ontstaan uit een verbastering, wegens moeilijkheden voor Britten om dingen correct uit te spreken, van Jerez.
*Allez al dat voorgaande omdat wij intussen al aan onze derde zijn.
**We zijn na lang, terug aan de Middellandse Zee, in Salobreña, geland, een stadje oorspronkelijk boven op een rots gebouwd rond een Moors kasteel uit de 13e eeuw. Zee, bergen, inbegrepen sneeuwpret daarboven en romantiek van een zeer ontoegankelijke historisch stadskern maken het voor ons de place to be, voor minstens een paar weken. En plus een leuke parking, water in de nabijheid, lozen van toilet (altijd essentieel) en iedere morgen een chiabatta van de sympathiekste aller Spaanse bakkers aan de deur af geleverd. Ik val zeker in herhaling als we ons een gelukkig koppel noemen?
**Via Villa Real de Santo Antonio verlaten wij Portugal. De zon schijnt hierop gewacht te hebben om, glorieachtig vol, haar stralen in de solden te gooien. Het is vlakaf warm als we in de eerste Spaanse stad Ayamonte inkopen doen en diesel voltanken. Vergelijkend, een paar jaren terug, Portugal was toen een zeer goedkoop land, nu staan grootwarenparkings hier vol met Portugese wagens. Ook tanken loopt van 1.30 hier, in Portugal op tot 1.40 en zelfs 1.47 euro. Hecht maar weinig geloof aan positieve berichten over Portugal. Voor de gewone mensjes is zichtbaar armoe een zware schouderlast.
**Het is autostrade, reden waarom we via fotos u niet kunnen laten mee genieten van een bloemenpracht bij uitstek, mimosas in bloei, die over talloze kilometers aan beide zijden van de weg een ogenstrelend bos vormen. *We maken ook een uniek luchtgevecht mee. Onder het rijden zien we in de verte een massa grote vogels in de lucht. Eerst denken wij roofvogels, grote gieren, dan ooievaars, tot we dichter bijkomen en zien dat er minstens een twintigtal gieren aangevallen worden door misschien een honderdtal ooievaars. * Op iedere elektriciteitspaal zo ver men kan kijken, is minstens één ooievaarsnestnest, honderden dus. Ze liggen met eieren misschien zelf al jongen, En het gevecht boven ons is, vermoeden wij, is een afleidingsmanoeuvre om de gieren weg te houden.
**We rijden door de heksenketel van de 800.000 mensenstad, Sevilla die aan de oorsprong ligt voor minstens twee operas. Bij een bezoek aan Sevilla inspireert een local beauty de Franse schrijver Prosper Mérimé tot het creëren van Carmen, hoofdpersonage van zijn roman. Dertig jaar later wordt het Bizets muze voor de gekende opera. De tweede, le Barbier de Seville, ontstaat weer via een boek van een Fransman, Beaumarchais. Rossini heeft er zijn werk van gemaakt om zowel die barbier als de stadsnaam voor eeuwig beroemd te maken.
**We zijn blij als we de autostrade kunnen afrijden en mogen genieten van de prachtige natuur rond een kleine bergketen, de Sierra de las Cabras. Die brengt ons naar onze bedoelde eindbestemming voor de dag, Torrox. Onderweg hadden we plannetjes gesmeed, over waar en hoe lang, tamelijk lang, we er zouden staan terwijl ons geheim plaatsje de hemel in prijzend. Helaas. Er worden kortelings werken uit gevoerd en we kunnen er niet staan.
**Portugal valt niet mee en dat komt niet alleen door het slechte weer. We zijn er 10 dagen in veelal gietende regenvlagen, onregelmatig aangevuld met zonschijnseltjes. Het land voelt moe en versleten aan. Na lachend en vrolijk Marokko lijkt het wel een tranendal gevuld met algemeen niet zo vriendelijke mensen. We beslissen zeker niet meer terug te komen.
** Eerst ontmoeten we onze Berendrechtse en Duitse vrienden in Altura. Er is geen tijd om zelf maar goede dag te zeggen of we staan al met een wijnglas in onze handen. BBQ met gambas en etceteraatjes, maken dat het een gezellige boel wordt. De volgende dag koken wij Marokkaans. Blijkt echter wel degelijk dat er een leeftijd voor alles is. Na twee festijntjes met te veel overgotenheden, moet den dezen forfait geven en trekken we er vanonder op zoek naar het eenzame bestaan dat we gewend zijn te lijden.
**We rijden naar Alte, een van de mooiste dorpjes van Portugal. We plaatsen ons aan de rand van het kerkhof, stilte gegarandeerd. Speciaal aan die plaats zijn de nissen in een muur, zoals bij ons voor de urnen bestemd, maar hier plaatsen ze er de kist met inhoud in. Een soort flatgebouw voor dode zielen quoi. Met een ruit vooraan zie je echter bijna nooit de kist. De families zetten het vol met souvenirs , hangen gordijntjes enz. (zie foto). Portugezen zijn kleine mensjes, maar wat als hun grootste basketter ook in zon nisje moet. Geplooid?
*Er moet ook gewerkt worden en we maken handig gebruik van een zonnebui met veel wind om de was te gaan doen in de openbare lavoir, waarvan er nog vele in gebruik zijn in Portugal (zie foto).
Hiervoor gefeliciteerd worden door wijlen de belangrijkste man die het dorp ooit onderdak verleende is een eer die je niet aan de kant schuift. (zie foto)
**Tijd om onze Italiaanse amici te bezoeken in Portimao. We ludi-ken (lunch en diner ineen) rond vier uur. Pastas met pasta en cava en rood en een fles grappa waarvan ik eerst dacht dat het water was. Idem dito koken wij de dag erop Marokkaans met enzovoortjes zodat een nieuwe vlucht voor de hand ligt.
**We proberen het nu nog een drietal dagen alcoholisch windstil te houden, een briesje kan, en dan gaan we echt voor enige tijd op ons eentje staan in een godvergeten gat van Spanje.
**We zijn terug in Spanje, een beetje te vroeg naar onze zin. Ook tegen onze plannen in, gaan we nu toch eerst voor een paar weken naar Portugal.
*Ik had in de streek van Agadir een magazine gekocht waar in tegenstelling tot wat meestal gezegd wordt, dat er qua onlusten geen vuiltje meer aan de lucht is, men wel tot een andere conclusie kan komen.
* La marche du 20 fevrier zoals de organisatie zich heeft genoemd deed in bijna alle grote steden manifestaties waar naar schatting een 300.000 mensen aan deelnamen. Het boekje haast zich te schrijven dat niets tegen Mohamed VI, de koning gericht was. Ik lees ook dat sit ups in de weken die volgen zullen gehouden worden.
*En zo komen wij aan in Larache, waar wij graag enkele dagen stoppen en onze laatste dirhams verdoen in het restaurantje van de parkeerplaats, stilaan omgevormd tot een camping. De resto is echter tijdelijk gesloten en ik moet meerdere mensen naar de reden vragen om te weet te komen dat de volgens mijn magazine zo vredevol verlopen manifestatie van 20 februari hier toch voor gevolg gehad heeft dat alles in gruizelementen geslagen werd.
*Wij denken er aan misschien beter niet te blijven slapen want het is vrijdag, en wie weet wat na het vrijdagnamiddag gebed, als alle mannen van de moskee komen, kan gebeuren. Wij rijden even de stad in om een paar dingen te kopen en om vast te stellen dat de legerleiding er ook zo over denkt, want her en der staan soldaten geparkeerd om in te grijpen waar nodig.
*We beslissen ineens naar de grens te rijden en komen just in time voor een boot die naar Algeciras vertrekt. Het is hier winter, de donkerste wolken sedert zeven maanden en mensen die niet blij als het regent. Marokkanen bedanken daar, voor zoveel begrip en liefde, Allah voor.
** In Portugal lopen enkele mensen rond waarmee we regelmatig mailen, Uit het Antwerpse, Italianen en Duitsers. Wij zouden hen later in de lente ergens in Spanje proberen te zien, samen met onze Franse vrienden die nu nog ver in het zuiden van Marokko zijn. We gaan hen verrassen en hun whisky en champagne (Spaanse) met grote teugen soldaat maken. Als tegenprestatie zullen wij, ik mijn tagine en Rika haar couscous, voor hen koken.
** We hebben geen telefonische verbinding en ook de radio geraakt niet tot bij ons, we hebben wel het nieuws van de VRT op BVN, maar daar wordt met geen woord over Marokko gepalaverd ivm de problemen met de overheden in de verschillende Noord Afrikaanse landen.
De Arabische Telefoon daarentegen functioneert met een snelheid vlugger dan het geluid. In Guilmim hebben ze een bank in brand gestoken en 60 politiemannen zouden gekwetst zijn. Ja hallo, wij vertrekken morgen naar Guilmim, moeten er water tanken, geld wisselen en wat voedselvoorraad opslaan. *Wij naderen een stadje op zon 20km voor Guilmim als we een bijeenscholing zien in de verte. Het woord lijkt goed gekozen, het zijn scholieren die manifesteren, Marokkaanse vlaggen en fotos van koning Mohamed VI. Ze maken wat lawaai en als we met twee vingers het vredesteken maken en ze onze Marokkaanse vlag achteraan de camper zien wapperen, kunnen we probleemloos door rijden. *Als we in de stad, aan een publiek kraantje info vragen aan mensen, waaronder een politieagent, die flessen water komen vullen, wordt steevast gezegd dat alles kalm is. Er was wel iets, maar dat waren snotneuzen en wat luid roepend grut. Ze willen ons duidelijk gerust stellen.
*Niet het kieken, vergezeld van twee andere, die op me afkomen als ik op Rika wacht die groenten aan het kopen is. De man zegt van de politie te zijn en eist dat ik de vlag achteraan verwijder en hem van voren op de capot hang. Ik vraag hem welke wet daarmee in overeenstemming kan gebracht worden. Ik vraag hem ook zijn papieren als politieman te mogen zien. Hij toont wel iets maar uitsluitend in het Arabisch. Ik waag een gok. Ik begin luid te schelden en trek een menigte aan. De twee andere knullen roepen hun vriend en trekken binnen in de moskee.
**Het zal je maar overkomen. Het weer is op zijn best, te warm eigenlijk, tot 35 graden in de zon. Minder leuk is buikgriep te krijgen. Ik eerst, Rika volgt anderhalve dag later. Slappe benen, om de zoveel tijd een pitstop, richting achterkant van de camper. In de zon is het te heet, in de schaduw te koud.
** We zijn ondertussen toch al tot over Agadir geraakt. Onze favoriet daar is het eettentje van Omar met zijn gefrituurde visjes en zeevruchten.(zie fotos) Jammer maar helaas, we gaan hem wel eventjes groeten, maar nee, we houden het nog maar een keer op brood met honing.
**Een cadeautje van Rika: een foto van een HEREMIETIBIS, een heel zeldzame vogel, die ook op zeer weinig plaatsen voorkomt. Zijn speciallekes, iets punks, een kale kop met een kuif in de nek en iets politieks, de rode lange bek.
.
