**Bij een vochtigheidsgraad van 21% rijden wij Mhamid, een dorp in de Sahara, binnen. Hier verdwijnt de langste stroom van Marokko onder het zand om pas na 750 km weer het daglicht te zien bij het uitmonden in de oceaan.
*Panelen langs de weg hebben teksten als U rijdt de Sahara in hou zorg voor de natuur, er wordt zelf gevraagd het schijtpapier op te sparen. Waarschijnlijk zegt de tekst in het arabisch iets anders, want het is plastic blues troef. Als ik tegen een local opmerk dat het een echte schande is dat ze hun eigen patrimonium aan de kloten helpen en meteen toeristen doen vluchten (hun enige bron van inkomen), antwoord de gast wie fabriceert het goedje? dat ze die maar eerst aanpakken. Dat papier met hout gemaakt wordt en wouden dienen gespaard, kreeg ik er niet in. De plasticfabrieken moeten eraan. InchAllah.
**We hebben besloten hier een weekje of zo rond te draaien maar dan wel op een campingtje gezien de nachtelijk kou. Wij hebben geluk bij onze keuze. Twee broers, een heel stille introvert, de andere XXL extravert, den Abdoulah. Bij hun domein stopt de laatste tarmac en is er alleen nog piste. Mag ik jullie daar op wijzen?
Naar Algerije hier op een 40-tal km loopt zelf geen piste. Naar Timboektoe (Berbers voor Zij met de Grote Navel) is het een stukje verder. Laat het stadje in Mali nu juist super actueel zijn. België zal er helpen de Islamrebellen ter orde te roepen. Rebellen moet je ze hier niet noemen, Vrijheidstrijders zou beter overkomen.
*Abdu is juist geteld veertig aan het worden en heeft reeds meer dan één glaasje zelf gebrouwde dadelwijn onder zijn neus laten neervloeien. Hij is ook wel geteld twee maanden gehuwd en alsof dit nog niet genoeg is zit hij ook met verschrikkelijke tandpijn. Een gat zegt hij en angst van den tandentrekker voegt hij eraan toe. Rika geeft hem pijnstillers, een blaadje vol, en met instructies.
*Het belet ons niet een gezamenlijk BBQ- vuur aan te steken en een ex-vrolijke kip naar intiemere oorden te verzwelgen.
**Na twee dagen als mama Abdu ons op theevisite vraagt, is bij hem een abces uit gebroken om u tegen te zeggen. Jammer maar fotos nemen kon hier niet. Abdou heeft als kind nog het nomadenleven gekend en moeder zegt mochten er ooit weer regens komen vertrek ik terug naar de Sahara. Zij kan moeilijk aarden in een huis in een dorp. Ook zijn vrouw is kind van de Blauwe Mannen. Zij hadden pannenkoekjes gebakken en Rika geleerd hoe ze zelf kan maken ( vriendjes dat wordt het dessert als jullie ooit naar Beernem komen binnen enkele maanden). En dan dat ritueel van het thee zetten, zo liefdevol, met zoveel geduld en zo lekkere Saharathee.
**De natuur is heerlijk maar ook bikkelhard voor de zwakken, getuige één van de tiental karkassen van jonge dromedarissen bij wie we bij een wandeling per toeval langs liepen.
Gelukkig loopt er ook een vrouw rond met wie ik onze 16-jarige trouwverjaardag te vieren heb.
Een klein jongetje is langs gekomen en heeft op een listige manier een puppie achter gelaten. Het hondje huilt, de karavaan trekt voorbij en Abdou belooft het diertje te voeren. Ik heb diepe gevoelens van iets meer dan sympathie voor de man. Bij ons afscheid kwam een dikke knuffel aan te pas.
Ook de nachten, sterrennachten zoals wij die in Europa niet meer kennen, zijn van een ontroerende schoonheid en de tijd juist nadat de zon onder de kim verdwijnt. We krijgen er nooit genoeg van.