ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
18-05-2010
het Lieveheersbeestje
Het was een doodgewoonLieveheersbeestje,dat wist ik zeker, en niet zon ingevoerde Aziatische kamikaze. Daar vlak bij het graf van mijn moeder en mijn broer waar ik een paar weken geleden een paar plantjes neer had gezet. Ze stonden wel aardig, vond ik zelf. Maar mijn vader vindt planten en bloemen helemaal niets, planten maken rommel, planten moet je verzorgen, hij wil liefst een kale steen met alleen hun naam, een paar data en een tekst waaruit moet blijken dat ze geliefd waren.Ik moest ze dan ook maar weghalen, zo zei hij, en ging mopperend al vast in de auto zitten, terwijl ik alleen terug liep naar het graf van mijn broer: Dat heb je mooi bekeken! zei ik boos tegen de steen van mijn broer, samen met nog wat andere verwensingen, waarbij iedere dode zich normaal gesproken in zijn graf zou omdraaien, behalve mijn broer..... die zweeg als het graf .. Maar wat luchtte het op!
Na de plantjes in de daarvoor bestemde groencontainer gesmeten te hebben keerde ik terug naar de auto, waar mijn vader zat te wachten, Toen ik mijn hand op het portier legde zag ik dat Lieveheersbeestje en toen dacht ik even ..
Elke dag bel ik even naar mijn vader. Ik begin vragen te vermijden als: Hoe is het? Of hoe voel je, je vandaag?" Want het antwoord ken ik al: Nog een paar uurtjes en deze dag is ook weer om, weer een dag,precies zo als elke andere dag!. Als een gevangene telt hij de uren. Wanneer ik iemand tegen kom in de hal van de flat waar hij woont, zegt men, Hij gaat goed hè, je pa?! Want mijn vader heeft twee versies over zijn welzijn. Eentje voor mij en eentje voor de rest van de wereld. Hij wil geen inmenging van vreemden in zijn leven. Hij wil niet naar de een of andere bejaarden soos, waar de bejaardenzorg hem met alle geweld naar toe wil hebben, en waar hij volgens zijn zeggen, moet meedoen met "prettig samen leven", spelletjes moet zitten spelen of naar het geouwehoer van anderen zitten luisteren. Hij wil helemaal niets. Hij vind dat hij recht heeft de rest van zijn leven door te brengen in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid. En dan .. stille verwijten, als ik, na een paar dagen in zijn gezelschap te hebben doorgebracht, weer aanstalten maak om terug te gaan naar huis: Waarom... kom jij hier niet wonen?
Ze zitten er weer, beneden aan de Amsterdamse seniorenflat waar mijn vader woont, nu het weer wat beter wordt. Ze zitten op bankjes of op hun bejaardenscooters voor de flats in het zonnetje, hangouderen, hoewel sommigen gewapend zijn met een stok, zijn ze niet zo gewelddadig, niet zo bedreigend, maar vaak net zo verveeld en boos als hangjongeren. Boos op de politiek, boos op de gemeente en boos op de jongeren. Want vroeger was alles beter, het komt door Europa, de Euro en Amsterdam is Amsterdam niet meer en het komt allemaal door hullie .! Er wordt niet alleen op alles gekankerd, er wordt gelukkig ook nog gelachen. Amsterdamse gein, waar je beroerd van wordt, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Af en toe is het een gevecht met in elkaar vastzittende wieltjes van rollators en rolstoelenin de lift, want ze hebben allemaal haast en willen allemaal de eerste zijn. En soms ben ik blij wanneer ik zonder kleerscheuren weer buiten sta. Ik krijg een scootmobiel verteld mijn vader die slecht ter been is hij is al aangevraagd, die van de bejaardenzorg vind dat ik meer naar buiten moet. Doe maar voorzichtig raad ik hem spelbrekerig aan, want ik heb al diverse oudjes met die scooters griezelig door de bocht zien scheuren, Oh die gaan niet zo snel hoor zegt mijn vader,en dan vervolgt hij, met twinkelende ogen Maar ik ga hem wel laten opvoeren .
Met mijn vader gaat het zoals het gaat met mannen die nog niet zo heel lang geleden hun partner hebben verloren na er bijna een mensenleven mee samen geweest te zijn. Af en toe verzucht hij: waarom heeft Hij daarboven het nodig gevonden haar al tot zich te roepen? Zij had toch nog hier kunnen blijven, hier bij mij, dan waren we later samen gegaan
Hij vult zijn dagen met het maken van de onafgemaakte kruiswoordpuzzels in de boekjes van mijn moeder en heeft het, volgens zijn zeggen, druk met na te denken wat hij die dag zal gaan eten. Ik heb me hier vroeger nooit mee bemoeid, verteld hij mij. Zoals de meeste mensen van zijn generatie waren de rollen strikt verdeeld en zorgde mijn vader alleen voor de centen, was in mijn herinnering, wel eens een enkele keer met een schroevendraaier of een hamer in de weer.Tekende mijn meestal slechte schoolrapporten en kwam mij, als mijn persoonlijke lijfwacht vaak veel te vroeg ophalen van schoolfeestjes. Mijn moeder hield zich dan weer uitsluitend bezig met het tot in de perfectie reilen en zeilen van de huishouding. Ineens vraagt hij mij, als ik zijn overhemden sta te strijken, hoe het strijkijzer werkt. Niet dat ik van plan ben om te gaan strijken zegt hij meteen geschrokken, wanneer ik hem voorstel het eens met een zakdoek te proberen.
Weer thuis, komt mijn 19 jarige zoon aan met één van zijn hemden. Hij is uit geweest afgelopen vrijdagavond en heeft voor het weggaan 4 hemden gepast, gekeurd, getest, weer uitgetrokken en alles op een keurig hoopje voor zijn kast laten liggen. Mam, kun je die even strijken? Het is wat gekreukeld! probeert zoonlief, die ondanks het feit dat ik hem, toen hij 4 jaar was, (net als zijn twee zusjes) al zak en theedoeken liet strijken, onder het motto: "jong geleerd is oud gedaan" Dezelfde, waarschijnlijk toch genetisch bepaalde trekjes als zijn opa bezit.Zijn vraag is echter tevergeefs, want ik ben wel goed, maar nog niet helemaal gek."Je weet waar de strijk attributen staan! wuif ik naar hem, terwijl ik mij op de bank voor de televisie installeer met een lekker kopje thee en begin te zappen
Ik heb zo naar gedroomd zei mijn vader, toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde vandaag. Ik droomde dat je mama en ik met vakantie gingen, met een bus. Maar eerst moest ik het hier nog een beetje opruimen, zei ze nog, voor ze instapte. En dan reed de bus weg. Het ergste was dat ze geen tekens deed naar de chauffeur om de bus te doen stoppen, en daar stond ik.....
Typisch gevalletje bus gemist, probeerde ik nog leuker te zijn dan de deurknop. Want ik ben niet goed in die dingen. En; er zal nog wel een bus komen... later! Zij maakt alles daar vast voor je in orde. En ach paps, je weet hoe het gaat, met die onregelmatige reistijden......
Na het overlijden van mijn moeder zit mijn vader in een soort van Het moet maar... overlevingsmodus. Want natuurlijk gaat het allemaal niet echt lekker. Ook al zijn we in dit leven maar van twee dingen zeker: de dood en de fiscus. Het is niet niks, om je partner en daarmee tevens je allerbeste maatje te verliezen, na er bijna een mensen leven mee samen geweest te zijn. Het is niet niks om afscheid te nemen van een stuk van je oude leven en zo in een nieuwe situatie over te stappen. Ook al bestaat het leven uit doodgaan en geboren worden, en is de kunst van het rouwen gewoon loslaten en gewoon je neus verder achterna lopen... Het is niet niks als de toekomst als een lege eenzame donkere ruimte voor je lijkt te liggen en je iedere zin van het leven lijkt te zijn ontnomen. We bekijken samen de foto's van vroeger en af en toe lachen we ons tranen in de ogen bij het ophalen van herinneringen. Ik mis het commentaar uit de lege stoel van mijn moeder.
Ondertussen weet hij hoe de wasmachine werkt en is goed op weg om een keukenprins te worden. Hij maakt plannen voor de auto keuring en wil zelf weer naar de supermarkt i.p.v. naar de Toko uit de buurt. Bovendien zijn ze bij "Appie" weer begonnen met de voetbalplaatjes, die hij elk jaar nog steeds spaart voor zijn kleinzoon..... En dan is het: Je moet maar zien, wat je doet met haar spullen. Mijn moeder hield van mooie dingen en van mooie kleren en had een heuse dressing. Bij het tigste paar schoenen ben ik opgehouden met tellen en heb ik vertwijfeld de deur dicht gedaan....
En wat nu met opa? vragen mijn dochters, want opa is zo vreselijk zielig , zo zonder oma. Maar opa wil niets weten van de thuiszorg. Geen vervelende wijven in mijn huis. Hoewel die ene, die Surinaamse, die je mama soms kwam helpen, wel erg aardig was. Misschien, kunnen we vragen of die ene dan hier kan komen opper ik nog even. Je moet wel, die alarmknop dragen, en waar ligt die spray, voor het geval je hart weer raar gaat doen? Hij moet even denken, en de alarmknop die in verbinding staat met de telefoon vind ik terug tussen een stapeltje tijdschriften.
Samen staan we voor mijn moeders linnenkast, mijn vader en ik. Een soort grot van Ali Baba waar ik tot nog niet zo heel lang geleden zelfs niet in mocht komen. Laat mij dat maar doen. Was het altijd, Bang dat mijn moeder blijkbaar was, dat dat slordige, onhandige wicht dat ik in haar ogen jaren geweest ben haar nette stapeltjes zou doen omvallen. Als kind heb ik me dikwijls afgevraagd, wanneer ze het me nu eindelijk eens zouden vertellen, wie mijn echte ouders eigenlijk waren en hoe ik in hemelsnaam bij hen was terecht gekomen...... Maar ook voor mijn vader blijkt de linnenkast een openbaring te zijn. Meer dan 65 jaar legde mijn moeder iedere dag zijn kleren voor hem klaar. Dat blijkbaar een heel normaal fenomeen was/is voor mensen van die generatie en hoogst waarschijnlijk ligt hier het geheim van een levenslang durende relatie. Blijf meesteres over de linnenkast, verstop het ondergoed en de sokken van je partner en maak hem zo, volkomen afhankelijk van jezelf. Helaas, ik ben een kattenmens..... De linnenkast heeft ondertussen geen enkel geheim meer voor mij. Kijk papa, hier liggen de theedoeken, hier liggen de washandjes, de handdoeken, de tafelkleden. Helemaal achterin onder een stapel zelf geborduurde tafelkleden van mijn oma, heb ik een pakje met brieven gevonden, waarschijnlijk uit hun verlovingstijd. Ze zijn samengebonden met een wit lint. Zou ik er mijn vader naar vragen? Misschien -en dat zou eeuwig zonde zijn !!!- Gooit hij ze wel weg, zoals hij na het overlijden van mijn broer, in zijn immens verdriet, een doos met vakantiefoto's van vroeger weg heeft gegooid, zonder er naar te kijken. (Alleen, auw! 1 klein detail, ik stond ook op die foto's.) Voorlopig heb ik ze weer teruggelegd, daar waar ze lagen.....
En daar stonden we dan voor een allerlaatste groet, voor we de kist gezamenlijk zouden sluiten en mijn moeder naar haar laatste rustplaats werd gebracht.
Het was haar mooie bloes met de oranje en gele bloemen die ik voor haar had uitgezocht en die haar zo goed stond. We hadden het hier eigenlijk nooit over gehad, wat ze aan zou trekken, die allerlaatste dag. En waar ik....oh hoebelachelijk! Die afgelopen nacht over had liggen piekeren, want het vroor dat het kraakte, verdorie, en het Amsterdamse kerkhof lag onder een dik pak sneeuw. En niemand om het eventjes aan te vragen. Nu echt helemaal nooit meer: màààààm weet jij.......?
Het waren mijn moeders handen. Het waren haar haren. Maar waar was haar rimpelkoppie gebleven? Zouden al die dure crèmes, die zij haar leven lang gesmeerd had en waarvan ze uiteindelijk tot de conclusie was gekomen, dat ze toch niet hielpen, dan toch hun werk hebben gedaan? Of kwam het dan tòch van die koude koffie , waarvan ze altijd beweerde...... en zij had die wijsheid dan weer gehoord van haar moeder: dat je daar mooi van werd!.......Na je dood.
Regelmatig maakte ze ons de laatste tijd eens aan het schrikken.* En ook nu hoopten we dat het weer zou meevallen. Want een moeder wil je immers je leven lang houden. Maar deze keer was het menens. Even voor de jaarwisseling, is ze thuis, in haar slaap overleden.
Mijn moeder ligt in het Onze Lieve Vrouwe gasthuis in Amsterdam. Dat is Katholiek? vroeg ik mijn vader, als of het de een of andere besmettelijke ziekte was. Ja zei mijn pa, Maar tegenwoordig is dat zo streng niet meer. Vroeger, toen was het streng. Wist hij te vertellen. Als kleine jongen was hij hier eens geweest, voor een gebroken arm Dan liep het hier vol met van die hele strenge nonnen in die lange gewaden (soort van boerka's). Ze verplichtten je om je melk op te drinken, warme melk met een vel, en dat moest allemaal op, zelfs dat vel, en deed je het niet, dan ging je naar de hel!
Dat waren nog eens tijden....... soms denk ik wel eens, was ik maar Katholiek geweest, dan was ik nu non. Helemaal nooit meer ludduvuddu!
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
