Soms zie je mannen met belachelijk grote sleutelbossen links of rechts op de heup ter hoogte van de broeksriem, soms zelfs ergens juist onder een buik(je) waardoor hun broek alleen nog maar meer afzakt. Ik vind het maar niks. Het is geen gezicht. Een normaal mens heeft toch hooguit drie sleutels nodig, een of misschien twee huissleutels als je in een appartementsgebouw woont en een autosleutel als je een auto hebt. Wie sleept er nu zoveel sleutels mee? De mannen die ik soms met zo’n grote sleutelbos zie rondlopen hebben naar schatting toch wel zo’n twintig sleutels bij. Sleutels van wat? Zijn ze allemaal cipier en nemen ze hun werk mee naar huis? Houden ze thuis soms iemand gevangen? Hun vrouw? Hebben ze van elke maîtresse een sleutel van de huisdeur? Hebben ze iets waar niemand aan mag komen of van mag weten in een kast verstopt, maar wat? Lijden ze misschien aan achtervolgingswaanzin en hebben ze thuis op elke deur een slot gezet? Ik lig er niet van wakker, ik bedoel , er zijn ergere dingen om van wakker te liggen, maar toch, heel soms vraag ik het me af.

21-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Somebody I used to know” van Gotye, wiens naam je zou moeten uit spreken als het franse Gaultier. Ik hoorde bovenstaand nummer voor het eerst op de autoradio die afgestemd stond op 3FM serious (?) radio op weg naar Amsterdam, ergens tussen Breda en Utrecht en ik was meteen verkocht. Ik vind het een mooi nummer met een inspirerende titel en ik dacht aan de vele “Somebody I used to know momenten” uit mijn leven.  Aan degenen die ooit heel belangrijk voor mij waren en die op de een of andere manier uit mijn leven zijn verdwenen, zoals mijn ex, die ik een tijdje geleden na 20 jaar voor het eerst weer heb terug gezien. En ik dacht aan de blijheid van het begin, de pesterijen en het verdriet van later en ik vroeg me af hoe het mogelijk is geweest…..Een vreemde.

 En dan zijn er de andere “Vrienden voor het leven!”. Vrienden met wie je eens op dezelfde lijn zat, dat dacht je toen tenminste. Die vriend waar je geestelijk heel diep mee kon gaan en soms nog veel dieper, met wie je al je duistere geheimen kon delen en bij wie je jezelf kon zijn. Vrienden van vroeger die ik moeiteloos vertrouwde maar waarvoor de vriendschap uiteindelijk vluchtig, niet meer dan een snelle consumptie en inwisselbaar bleek te zijn. Maar ach… het leven gaat verder en je houdt contact en zoals het dan meestal gaat je belt wel eens, of je spreekt nog wel eens af met Sint Juttemis of via het internet. Contacten die steeds meer vervagen en uiteindelijk stoppen.  Soms heb je “geluk” dan mag je vriendjes zijn op Facebook en tussen een paar honderd andere vriendjes vraag je, je af: ”Hoe heeft die nu nog tijd voor mij?” Of je eindigt ergens in een adressenlijst en je wordt een undisclosed recipiënt. Iemand die men ooit heeft gekend.  

16-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Deze morgen een beetje slaperig nog achter de computer gekropen in afwachting van de komst van mijn kleindochter en terwijl ik een slok van mijn koffie nam, bedacht ik dat ik eigenlijk niet zo heel veel te vertellen heb.  Ik heb geen missie om u een boodschap te brengen en er bestaan tigtig fora om op alles je mening te dumpen en heel persoonlijke dingen wil ik, toch ietsje wijzer geworden,  op dit blog, al lang niet meer met u delen, want met schrijven over ‘”je priv锠 zoals ik in het verleden wel deed moet je uitkijken. Voor je het weet heb je de grootste ruzie en vertrouwen ze je voor geen cent meer. Bang dat ze worden dat je wel eens over ze zou kunnen schrijven. Overdrijf je waar ik de neiging toe heb, dan worden ze achterdochtig. En zo raak je beknot. Beknot op je eigen blog. Of de geheime dienst achter je zit of zoiets. En dat is jammer, want ze zijn best inspirerend, al die aardige mensen in mijn leven.  

Bloggen dus over het weer  (het kan vriezen of het kan dooien) of over huisdieren (de kat is eigenzinniger dan de hond) En interesseert het eigenlijk wel iemand of ik vandaag wel of niet naar de markt ga en wat ik vandaag eet en of ik mijn ruiten gekuist heb. Natuurlijk heb ik mijn ruiten niet gekuist, want daar heb ik geen tijd voor, ik blog! Ik wacht wel tot het regent. Nou en het heeft geregent, dus dat kwam mooi uit.  Maar…… ik zou het missen, het schrijven en de reacties en vooral…… het wachten op reacties!

26-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

"Gekneveld en beneveld" de laatste 10 dagen niet tot mijn computer geraakt. Mijn zoon had met het zuur verdiende vakantiewerkgeld samen met zijn vriendinnetje een last (very very last minute)  geboekt naar een zonnig oord en was na een hoop gezeur en alles op het laatste moment (mààààm kan jij even? màààààm kan jij dit? mààààm wil jij?) eindelijk vertrokken. ‘Lief vond dat wij het er ook maar eens van moesten nemen. En zo gebeurde het! Het werd een week vol hoogtepunten. Wij hebben het zelfs een keer gedaan aan zijn kant van het bed. En op een vroege regenachtige morgen heb ik onder de notenboom achter in mijn tuin een eekhoorn gezien die even halt hield voor een foto, maar helaas, de zoon had mijn toestel mee en … als kers op de taart, heeft een slakkenfamilie de basilicum in mijn kruidenhoekje volledig kaal gevreten....

22-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gaan wandelen in de Ardennen. De gekleurde bewegwijzering is verdwenen Het pad is ergens op gehouden en wij lijken verdwaald. Klimmend en klauterend, hier en daar een ontspringend bronnetje, losse stenen en een glibberig pad. Mijn knie gedraagt zich prima en ook de evenwichtsoefeningen bij de kinesist , balanceren op een plank op een bal, zijn niet voor niets geweest. Lief toont zijn galante kant door mij af en toe zijn hand toe te steken om mij vervolgens ergens over te trekken. Bramenstruiken? Maakt niet uit. Mijn protest heeft geen enkel resultaat.  Want klimmen is gemakkelijker dan weer naar beneden.  Er is geen weg terug. Beneden aan de steile helling stroomt de Semois.  Ik begin te gillen dat ik het beu ben ….! Op de valreep belt zijn dochter om te vertellen dat er een enge dikke zwarte spin op het toilet zit, een spin op het toilet...... ?(WTF....dat ze even wacht tot hij (de spin) gedaan heeft) Wanneer ik aarzel om over een breed stuk te springen, pakt lief een grote steen, en terwijl ik om mij heen kijk om te zien of er een andere manier is om aan de andere kant te komen, smijt mijn bruggenbouwer deze, nog voor ik kan wegspringen, met een plons voor mij in het water.  “AAAAAAAAAH!!!” roep ik, zeiknat.

03-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug van een weekje in Gent, waar zij en d’r lief gewapend met een grote paraplu de hele week de regen hebben getrotseerd. Vanaf de eerste dag, De openingstoet op zaterdag die even  toch nog spannend leek te worden toen de eigenaar van een Gentse neuzekes kraam in onze nabijheid het aan de stok kreeg met een paar toeschouwers die te dicht in de buurt van zijn nering kwamen waardoor de handelaar dreigde de verkoop van zeker twee zakjes van deze paarse gomsnoepjes in piramideachtige vorm mis te lopen. Uiteindelijk liep alles nog met een sissertje af. De volgende dagen wat rond geslenterd van plein tot plein over de natte kasseien om zich hier en daar te laten verrassen door een onverwacht best goed spektakel. Maar soms ook niet. Op het Sint Baafsplein "A Whiter Shade Of Pale" terug gehoord in een hele foute versie (maar misschien moet je er voor zijn en misschien is zij gewoon niet meer mee?  Check de goede versie hierrr"  ) Net zoals zij niet mee was met het gekweel van dat Vlaams meisjeskoor in glimmende zijige jurkjes en op naaldhakjes in de Spiegeltent in het Baudelopark. Later getracht een zomers gevoel bij Polé Polé op de Koren en Graslei te krijgen. En overal was het rustig en overal was er plaats. Jacob Van Artevelde onbewegelijk op zijn sokkel en de kermis op de Vrijdagsmarkt aanschouwt vanaf een terras vanonder een luifel in de stromende regen. (waar de ritjes extra lang duurden voor de gelukzakjes)  Het duurde ook heel lang voor zij bediend werden maar dat gaf niets, het uitzicht was prima en zij zaten droog. Bij de geur op de Vlasmarkt, een melange van bier, hamburgers, pita, pis, pizza, wiet en nog iets anders zuurs en waar ook nog es botramme mee Huufflakke werden gepromoot ging zij bijna over haar nek en weigerde zij verder te integreren . Op de Leie kon er romantisch gepaddeld worden in een kano. Het leek haar wel wat, dat paddelen, hij als sterke man met de paddels en zij zou de paraplu wel even hebben overgenomen  hem wijzend welke richting het bootje moest nemen, zodat zij niet overal tegen op zouden varen. Romantic paddling, de ultieme relatietest.  Maar ‘lief kreeg het vrie benauwd bij het idee want hij kan niet zwemmen en ook haar belofte dat ze hem eventueel wel zou trachten te redden mocht hij over boord vallen (als haar knie tenminste niet vervelend zou gaan doen) deed hem niet van gedachte veranderen.

 Zij heeft zo’n 900 foto’s gemaakt van Gent by rain die zij ooit, een dezer dagen wel eens zal sorteren…

27-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst, toen ik op zolder in een doos met kinderboeken op zoek was naar iets leuks om mijn kleindochter Camille uit voor te lezen kwam ik Pippi tegen. Zalig vond ik en later ook mijn dochters de verhalen, die Astrid Lindgren eens bedacht voor haar dochter en die gingen over de avonturen van Pippilotta Victuallia Rolgordijna Kruizemuntina Efraïmsdochter Langkous, dochter van Efraïm Langkous piratenhoofdman en koning van het eiland Taka Tuka. Pippi woont samen met haar aapje Nilsson en haar paard kleine witje in Villa Kakelbont. Zij is schatrijk en betaald altijd met goudstukken wat dan weer allerlei criminele types aantrekt, die Pippi echter altijd van zich af weet  te slaan. Want ze is ook nog eens het sterkste meisje van de wereld. Samen met haar vriendjes Tommy en Annika beleeft ze allemaal avonturen. Later kwam er een serie van op de tv. (Met van die vreselijk irritante stemmetjes.) Aan één personage ergerde ik mij vreselijk.  Die truttige Annika, die constant de avonturen van Pippi wilde verpesten.  Zij was zo walgelijk braaf! Het was steeds: ”Dat mag niet Pippi, of niet doen Pippi! Een echte spelbreekster, altijd bezig het plezier van een ander te verpesten. En overal in mijn leven ben ik mensen tegen gekomen als Annika. Dat mag niet, dit mag niet. Je moet zus , je moet zo. De brave meisjes op de lagere school, die zich uitsloofden om het bord te mogen schoonmaken of de plantjes in de klas water te geven om toch maar witte voetjes te kunnen halen bij de juf. Later werden het de bazenpoepsters.  De verneukeratieve types. De humorlozen. De types die je “zuinigjes” bekijken wanneer je anders doet dan zij. De buurvrouwen die je in de gaten houden of je, je ramen wel wekelijks doet en de stoep schrobt. De moeders aan de schoolpoort die naar je kijken en even ophouden met praten wanneer jij er aan komt. Ontwikkelen je kinderen zich wel netjes volgens het boekje? Vertoon vooral geen afwijkend gedrag. Doe vooral niks dat zij niet zouden doen. Jaren lang heb ik geprobeerd mij aan te passen. (Want mijn vader is nu eenmaal geen koning en piratenhoofdman….) Om niet uit de boot te vallen. Om vooral lief en aardig gevonden te worden. Na jaren van beleefdheid, van koetjes en kalfjes van om de pot draaien en andere conventies, wil ik mezelf terug. Zeg ik ineens wat ik denk, ik daag uit en ik choqueer. Zou het De Leeftijd zijn? Dat ik ineens geen zin meer heb in gelul!

07-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wachtend op de bus op het stationsplein van La Louvière na een paar uurtjes winkelen samen met een vriendin.

La Louvière . Zij herinnert zich nog goed de eerste keer dat zij er zo'n 22 jaar geleden aan kwam per trein. La Louvière (stond aan de kant toen Charleroi werd verkozen tot lelijkste plek van de wereld.) La Louvière, grauw, grijs provinciestadje met hier en daar sporen van de oude mijnstad van vroeger. De rook uit de schoorstenen van de in die tijd nog dagelijks werkende hoogovens van de staalfabrieken, toen nog Boël. De vreemde lucht die boven de stad hing is verdwenen of is zij er misschien aan gewend? (“Hangen went ook op den duur” zegt men wel eens.)  Het slecht onderhouden “Gare du Centre” met in de stationshal een eigenlijk best aardige muurdecoratie van de lokale industrie gemaakt bij les frères Boch. Vergane glorie. Het kale stationsplein, waar zij, maar dat kon zij toen nog niet vermoeden, in de toekomst heel vaak zou wachten op een veel te late bus, of een trein, richting Brussel: "Avec un retard de 5 à 10 minutes!" en het zicht op de oude aardewerkfabrieken Royal Boch. Nostalgie van het verleden. De laatste jaren deden ze nog dienst als enorme duiventil. Nu wordt de hele boel afgebroken. Wat er over blijft is een gigantisch terrein waarmee men grootse plannen heeft. La Louvière, waar Sanchoz een folkloristisch personage, onder leiding van Franco Dragone " eens in de zoveel jaar het onmogelijke bereikt door de maan gewoon even af te haken. La Louvière. “Terre de Surréalisme” Met hoop op een betere toekomst…..

La Louvière. Grijs stadje met een warm kloppend hart. Waar niemand opkijkt of zich druk maakt om een rare kop meer of minder of van een vreemd accent.Langs het oude kanaal met de oude scheepsliften lijkt het of de tijd heeft stilgestaan.  La Louvière waar zij (in een stadje vlak in de buurt) ooit in een moment van verstandsverbijstering (zij was verliefd) is blijven plakken en waar zij zich gek genoeg thuis voelt. Ook al is er maar één Amsterdam! " Zij waant zich in Italië wanneer zij op marktdagen over de markt loopt of op een terrasje van "La Place Mansart". Bij La Dolce Vita " hebben ze het lekkerste ijs van heel België en misschien wel van de wereld en in zulke grote porties, dat zelfs zij het amper op krijgt. Niks gevonden in de solden…. Wel ijs gegeten, dus!


UPDATE: De woordjes in het afwijkende kleurtje zijn links, en die heb ik niet voor niets gemaakt, dus druk gerust een keertje.

05-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het regende, het water kwam met bakken tegelijk uit de hemel maar wij klagen niet! Want door de droogte van de afgelopen weken stonden de akkers droog, verpieterde de oogsten, begonnen de boeren weer eens steen en been te klagen, waardoor ze van schrik tijdelijk stopten met het zoeken naar een vrouw en stegen de prijzen de pan uit. Behalve die van de komkommer, die zakte vanwege een bacterie en waar ze je dan ook precies bijna mee dood smeten de laatste dagen. Gehoord dat de doperwten binnenkort alleen nog maar in doordrukstrips (uiteraard in diepvries) worden geleverd en ongeveer 12 eurocenten per stuk gaan kosten...!

 “Wat gaan wij vandaag doen” vroeg ‘ lief die duidelijk geen zin had om thuis te moeten zitten met mijn been op zijn schoot en zich bezig te houden met het uiterste puntje van mijn kleine teen. “Een boswandeling?” stelde ik voor, want wij zijn niet van suiker. “Of een museum of voor mijn part Ikea” (Want ik ben altijd in voor een geintje en ik leef graag gevaarlijk)” Een museum?” Schrok ‘ lief, die eigenlijk niets om musea geeft maar in een welwillende bui was, waarop ik “iets” in Brussel voorstelde, want ik ben voorlopig uit gefantaseerd over het schilderij in het lokale museum van Mariemont* dat het jachtpaviljoen voorstelt dat Koningin Maria van Hongarije hier vlakbij in de 16^e eeuw liet bouwen en het favoriete buitenverblijf  was voor de Spaanse, Oostenrijkse en Nederlandse landvoogden en waar indertijd grootse feesten werden gegeven en waar, naar het schijnt, hele spannende dingen gebeurden. De ruïne van het kasteel is nog te zien in het park, een Engelse landschapstuin met een oppervlakte van 45 hectaren dat in de 19^e eeuw werd aangelegd voor ontspanning, een groot aantal opvallende bomen bezit en tevens het grootse arboretum van heel Wallonië is. Maar gisteren dus even niet en ook al ken ik nog lang niet elke boom. Ik wilde wel weer eens naar Brussel.







*http://www.musee-mariemont.be

20-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In Maubeuge een hapje gegeten op een terras en er nog even rondgelopen. Maubeuge een noord-frans provincie stadje dat tijdens de 2^e wereldoorlog bijna volledig werd vernietigd en waar behalve, de dierentuin, een oud fort en de gerestaureerde vestingwallen tevens "het licht van de maan" er de moeite waard zouden zijn”  (van horen zingen, check het hierrrr) " Daarna volgde de terugrit. Aan de Franse kant staan bij elk sluisje van die vervelende hekjes, om te voorkomen dat gemotoriseerd verkeer op het jaagpad komt en waar je dus zigzaggende doorheen moet. Meestal gaat het wel goed, indien men de snelheid wat verminderd en de bocht niet te groot neemt. Meestal! Maar soms ook wel eens niet...! Nog voor zij besefte wat er gebeurde vloog zij in het decor. Even bleef zij hier “hangen”!  Na haar stuur weer recht gezet en even gecontroleerd te hebben of zij nog tot tien kon tellen, ging zij schijnbaar onverstoorbaar haar weg weer verder. (De volgende dag pas, zou zij de blauwe plekken op haar benen ontdekken.) “Waar bleef je toch?” vroeg haar lief (zou je zo'n vent nou niet?) die een eindje verder stond te wachten en de klap niet eens had opgemerkt. Alhoewel de schrik nog maar net te boven, antwoordde zij, als of er niets aan de hand was: “Ach, die k*t hekjes”.  En vervolgens is zij bij ieder hekje, heel truttig, gewoon even afgestapt.

10-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Van m’lief een ring gekregen. Een mood ring zodat hij kan zien in wat voor stemming ik ben, en hij  zich er naar kan schikken (….) Vroeger op school had ik er ook een. Die kleurde constant donkerblauw wat  betekende dat ik “in love” was. En dat klopte precies, want ik was constant “ wanhopig in love”. Op mijn buurjongen, die vier jaar ouder was en die mij in die tijd niet eens zag staan en waar ik dagelijks langs moest wanneer ik mijn fiets uit het fietsenhok onder het appartementsgebouw waar wij woonden ging halen waar hij met zijn vrienden aan hun brommers zaten te sleutelen en waar ik eens bijna over struikelde, nu woont hij aan de andere kant van de wereld en is na 40 jaar eindelijk “Friend” met mij geworden op Facebook.  Op de leukste jongen van de klas, op de zanger van “the Greatest Rock and Roll Band in the World” van de foto boven mijn bed. Of op de kwekeling die wij af en toe voor wiskunde hadden: “Wil de jongedame met de paarse kousen even naar voren komen om het uit te leggen?” Dat was ik die jongedame met de paarse kousen en een vuurrood hoofd, die in het luchtledige zat te staren, want wiskunde was (en is) voor mij iets heel abstracts. Wat een afgang! De ring kleurde toen zwart! -De obsessie voor de kwekeling, voor wie ik bereid was geweest om eventueel extra lessen in wiskunde te nemen, was terstond over.  Momenteeel is hij groen en een beetje amberachtig dat betekent dat ik relaxed ben en er niks aan de hand is. Laatst tijdens een vrijpartij met mijn lief stiekem eens gekeken (nu ja discreet  dan, anders is het net als kijken op de klok om te zien hoe lang het al - en nog - duurt)……oeps……Nee, hij doet het echt GEWELDIG!  Als ik kwaad ben kleurt hij rood! Op het voorhoofd van m’lief… een smalle rode streep…….!

29-04-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben moe, dood en dood moe, mijn schouders en mij nek zijn verkrampt. Ik heb in geen tijden goed geslapen. En als ik dan eindelijk eens slaap dan droom ik alsof ik aan hallucinerende middelen heb gezeten. Dan val ik van grote  hoogtes, wordt achterna gezeten  door schimmige figuren. Ik probeer vergeefs chocoladepaaseitjes van irritant plakkend zilverpapier te ontdoen. Rij “uren” rond om bij het uitstappen te constateren dat ik nog geen 100 meter heb afgelegd. Laatst bleef ik (in een droom) vastzitten tussen de deuren van de tram. “Goh” grapte m”lief, misschien toch eens gaan regimen?  Waarna ik hem vertwijfeld vroeg:”Vind je dik, soms?”  Waarop hij dan weer “diplomatisch”  antwoordde: “maar nee, je bent helemaal niet te dik….en daarbij zo’n graatachtig scharminkel vind ik helemaal niets!” Overdag zit mijn hoofd dan weer vol met watten vergeet wat ik moet onthouden en onthoud wat ik beter zou vergeten. Slaap ik bijna staande en zou ik mij het liefst ter plekke neer laten vallen en slapen, slapen, slapen……

19-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zou juist aan een mand met strijk beginnen, toen de telefoon ging. Een welkome afleiding.  Het was “de paardenman”. “Ik ben in de streek, zin in een terrasje? Een etentje? Ik kom je rond 17.00 ophalen”. Paardenman plant nooit iets van te voren. Hij heeft het altijd heel erg druk, druk met zijn paarden, druk met paardrijlessen geven, druk met allerlei wedstrijden, druk met altijd onderweg, ergens naartoe. Een wonder dat hij mij een tijdje geleden heeft opgemerkt en nog herinnert. Paardenman kan 5 kwartier binnen een uur vol fluisteren …..uh…... praten over… ..paarden. Ik zou bijna willen dat ik een paard was.  

Vanmorgen weer verder gegaan met de dingen van de dag, en eindelijk eens aan die mand met strijk begonnen.

14-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb totaal geen inspiratie. Er is momenteel niets of niemand die mij kan inspireren. Al dagen niet. Steeds duikt hetzelfde stomme irritante tekstje op in mijn hoofd, dat ook nog eens helemaal nergens op slaat. Misschien dat ik het maar gewoon moet plaatsen, dan ben ik er heel misschien van af:

De lucht was blauw

De zee was groen

De wijn was rood

Zijn ogen waren…………

Zo,  lucht dat eventjes  op………..

06-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa