Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Niets is beter georganiseerd dan wat de liefde ordent. Chiara Lubich
Een heel mooi citaat, maar voor bepaalde lezers hier een sterke herkenning en een weg die ze proberen te gaan in het voetspoor van die Chiara Lubich, een weg die leidt naar concrete daden Maria ter ere! ¨Wie meer wil weten over deze figuur en de beweging die rond haar is ontstaan surft maar even. Zomaar ... of juist niet.
"Natuurlijk is alleen God kunstenaar. En als wij, zoals een kleine bloem, een spoor van een schaduw achterlaten, hoe licht ook, geloven we dat we iets hebben vervaardigd".
Een gedachte van de schilder Eugène de Bie (1914-1983).
Echt iets om bij stil te staan wanneer wij soms denken hét van hét hebben gepresteerd over ons eigen kunnen via ons 'kunstwerkje' op SeniorenNet, of waar dan ook. Dat mag ons aan de andere kant ook niet laten toegeven aan een vorm van gemakzucht, want zoals in alles moet je je lezers ook verdienen, zoals elke kunstenaar, zij het een schilder of een beeldhouwer - ik denk hier in het bijzonder aan mijn broer die nu een tentoonstelling heeft lopen over eigen werk in de smeedkunst. Je moet bijgevolg je uiterste best doen opdat ze je blog nog willen openen ... een voortdurend gevecht tegen de vuilnisbak!.
p.s. voor de werken van mijn broer, klik op de link: http://friends-of.skynetblogs.be/ en dan zie je "werken van chris vanhee". Alvast dank voor een bezoekje aldaar!
Wees niet bedroefd wanneer het uur zal slaan waarop de dood mij ongemeld gelijk een grashalm velt en ik plotseling van u ben heengegaan.
Ik heb u veel te lief gehad op aard om door mijn dood uw lichtheid te verdonkren en laat uw leve ogen flonkren als toen gij nog het diepst gelukkig waart, opdat ik als ik u mogelijkk bespied u nimmer zie verduisterd door verdriet.
Voor somigen om bij te 'hallo-WENEN", en toch net voor die paar bijzondere bezinningsdagen de tijdsgeest volgen, al wil ik toch even een doordenkertje nalaten ...
"We maken ons meer vijanden door wat we zeggen dan vrienden door wat we doen" John Churton Collins (1848-1908)
« Est-ce quil y aura une vocation cette année-ci? » Deze vraag hoorde ik door een dame gericht aan een leerkracht, die jaarlijks (we schrijven 1975) met een groepje laatste jaarsstudenten de Paasdagen hielp verzorgen in een klein dorpje in het noorden van Frankrijk, waar toen al nu 30 jaar geleden er een groot priestertekort was. Die dame was zowat de rechterhand van de pastoor aldaar. Het was tijdens de repetities (ons groepje bestond uit een zestal jongens) voor het Paastriduum dat ik plotseling die vraag heel duidelijk hoorde stellen, en wat meer is, de dame richtte haar ogen op mij. Ik werd van binnen heel diep geraakt; ik kreeg het zelfs warm, en ook al had die dame me nooit voordien gezien - we waren trouwens pas aangekomen en hadden dus nog niets méér gedaan dan wat kennismaken voelde ik duidelijk dat het om mij ging. Nog meer, in zijn fluisterend antwoord tot haar kon ik uitmaken dat er een oui doorklonk en ik zag zelf zijn gezicht stralen. Wat ik hier en nu vertel herinner ik me levendig alsof het gisteren was. Ik zie nog dat kerkje, de plaatst waar ik zat en waar de priester en die dame stonden, ja daar bij die pilaar. Laat me voor alle duidelijk er onmiddellijk aan toevoegen dat er nog geen pastorale contacten waren tussen die priester en mezelf i.v.m. een eventueel engagement priester te worden, en ondertussen zullen jullie ook weten dat ik al meerdere malen via mijn blog tekende met the unblessed deacon. En toch blijft die herinnering. Een gelijkaardige gebeurtenis, dit vele jaren later, werd ik eveneens persoonlijk aangesproken net als toen, al was het ook nu niet van persoon tot persoon., maar het gevoel en de zekerheid waren er in elk geval wel! Nog meer, ik voelde dat die weinige woorden niet zomaar woorden waren , maar een echte uitnodiging, misschien wel van hierboven.
Het was op een doodgewone zondag toen onze geliefde pastoor het had over roepingen en, denkend aan de nakende op pensioenstelling van een diaken, ergens een oproep deed naar al dan niet geëngageerde parochianen of er geen mensen waren die bereid gevonden werden de opleiding tot diaken te volgen. Op dat moment zal hij dat wel ingekaderd hebben in zijn homilie, maar het aan de andere kant zo duidelijk hebben verwoord dat ook ik voor een tweede maal ten diepste werd geraakt, want ook deze keer werden zijn ogen op een gegeven moment op mij gericht. Ik wist gewoon dat deze boodschap voor mij was al hadden we het er nooit over gehad; ik had er in elk geval nooit over nagedacht . En toch wist ik en beaamde ik in stilte, in dat uur: Ja, dat wil ik doen.
Ik heb de preister na de mis op gewacht en ik zag aan zijn ogen waarover ik het wou hebben. Omdat dit geen aangelegenheid is om zomaar op straat te vertellen heb ik hem nog diezelfde avond uitgenodigd voor een broodmaaltijd bij me thuis in de komende week. wordt vervolgd. Maarten
Waarom een mens dit pas nu neerpent? Ik zal daar morgen misschien een antwoord proberen op te geven. Stilte en rust rust zorgen voor diepgang misschien
omdat er zovele reacties waren op "wie is GOD?" een tijd terug op dit blog, en dit tot op vandaag geef ik nog een mailreactie weer van één van onze lezers, waarvoor dank!
Eén van je blogs ging over : Wie is God.
Voor mij is God ZIJN, bestaan. God is liefde en als wij dat aanvaarden dan kunnen we iedereen lief hebben. God is steun, want hij is er altijd en overal. Ik praat tegen hem wanneer ik maar wil. Vragen doe ik niet vaak iets, wel voor een ander, maar niet voor mezelf en toch helpt hij mij want vaak zit ik wat vast en stuurt hij mensen (zoals jou) op mijn pad om me weer verder te laten wandelen.
Ik ga zeker niet elke week naar de kerk, wat ik wel graag doe is een lege kerk of kapel bezoeken, bidden, kaarsje laten branden, me gewoon even nog dichter bij Hem te voelen. En tot slot : God is GELOVEN, niet weten. Ik hoef geen uitleg van wie dan ook die niet gelooft daarom heet het ook GELOVEN en niet WETEN of BEWIJZEN beter kon ik het niet gezegd hebben. maarten
Jouw hart lucht het volg het luister er naar verlies het niet te snel laat het altijd ergens vol van zijn open het voor anderen neem je geliefde er in op en ook al heeft iemand het ooit gebroken wees niet bang het weer helemaal te geven
Hoe getekend door het leven de mensen ook zijn, iedereen verlangt naar het goede en naar liefde. Eigenlijk willen alle mensen, ook jongeren, goede mensen zijn. Mensen lijden soms aan hun eigen geschiedenis, maar verlangen allemaal het goede. Op het domein van het lijden moet je de mensen omarmen, wat voor risico dat ook mag inhouden, je bij Jezus voegen in zijn lijden ten einde toe. Te midden van dit lijden moet je liefde investeren. Dan pas gebeurt er iets nieuws, aan jezelf, aan de lijdende. De blijkbaar onzinnigheid wordt omgezet in een geschiedenis van liefde. Je moet iets doen met het lijden. Ik was dan ook blij vandaag een mailbericht te ontvangen van een blogger die effectief iets heeft gedaan aan die geschiedenis en er positieve krachten heeft uitgehaald. Aan die andere bloggers die echte pijn ervaren wens ik in liefde en vriendschap moed! Want wat je kan doen is antwoorden met liefde. Lijden behoort tot de geschiedenis, maar het kan worden overstegen, aldus Mgr. Schruers. Laat ons elkaar tot steun zijn voor getekende mensen, welke littekens er ook mogen zijn aangebracht. Dat is onze roeping! Vandaar deze positieve gevoelens bij deze afbeelding en geen kruis ... al mag het.
We hebben angsten, onverschilligheid, onze eigen geschiedenis, een leven, ons karakter, talenten en gebreken zoals ik eerder schreef. Met al deze puzzelstukjes maken we ons leven. Of niet. Die keuze hebben we. En dus kunnen we in de zelfde lijn doorgaan en zeggen: we sluiten onze ogen voor armoede dichtbij of veraf, voor hongersnood en rampen, oorlog en vrede ... of niet! We kunnen muisschien niet veel doen, zeker niet op alle goed bedoelde bedelbrieven ingaan, MAAR we kunnen wél onze stem verheffen! En zeggen, roepen, schreeuwen: dit lijden - hier en elders - pikken we niet langer! Dit is zowel een humane als een christelijke opdracht. Dit kunnen we en moete we zelfs via ons geliefd SeniorenNet! Ik denk maar aan die ene dame die werkt voor Pakistan! maarten.
Wij danken U voor de liefde waarmee Gij de wereld bemint, Die grote, wijde wereld van Afrika tot China. Wij danken U dat Gij ons roept Om alle volkeren te bekijken met uw ogen, En om alle mensen lief te hebben als uw kinderen En dus als onze broers en zussen.
Wij vragen U, Schenk uw vrede aan de wereld En help ons te getuigen van de vrede die Gij alleen schenkt. Schenk aan al uw kinderen uw Geest Van vertrouwen in vriendschap en samenhorigheid Opdat wij allen op deze wereld zouden samen leven In navolging van uw zoon Die de Weg naar vrede is voor ieder die in Hem vertrouwt.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
