Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Er is een groep mensen over wie weinig of niets wordt gezegd. het zijn de duizenden - vaak ongewild - ongehuwden. We zijn niet tegen hen, we wijzen hen niet af, we vergeten hen gewoon, al maken we vaak gebruik van hun grote beschikbaarheid. 'Al mijn vrienden zijn getrouwd - en ik? De treinen rijden voorbij en ik, ik blijf alleen op het perron achter..." "Ik heb ook een hart dat gemaakt is om lief te hebben en om bemind te worden? Telkens als ik verliefd word, leef ik weer op. Maar na een maand of zes ben ik nog eenzamer dan tevoren..." Het zou een hele stap zijn als we ons hart en onze gedachten zouden zuiveren ten aanzien van deze mensen en hun allerhande indiscrete opmerkingen en vragen zouden besparen. Door anders naar hen te kijken: ook zij zijn volwaardig man en vrouw, ze horen erbij, helemaal. Door hen niet al te gemakkelijk te gebruiken als een welkome hulp: "Ze heeft toch heel veel tijd, ze kan wel op de kinderen passen; hij zal wel instaan voor huis-aan-huis verkoop van onze tombola op de parochie..." Ongehuwde mensen zijn vaak eenzaam zonder dat iemand het merkt. Ze hebben ook recht op een plaats aan tafel, en niet één tussen de kinderen op een familiefeest. Wanneer je hen uitnodigt, nodig hen persoonlijk uit en niet als "Kom je ook MEE?" Ze vragen niet dat je ze met zoveel woorden troost, noch dat je ze valse oplossingen voorspiegelt. Ze vragen alleen beluisterd te worden, volwaardig mogen meegaan in het gesprek en bemind te worden zoals ze zijn. Met grote discretie en vooral met een dankbaarheid voor al de verborgen toewijding van hun hart; hier concreet denkend aan de vele verpleegkundigen en mantelzorgers, maar eigenlijk aan al die "alleen-gaanden". De toewijding van het hart gaat bij deze mensen soms heel ver, tot in het kleinste detail en de geringste attentie voor een ander. Laten wij dan ook evenzeer en wellicht nog meer attent zijn voor hen en vergeten we hen vooral niet uit het oog!
De tijd tikt altijd maar verder, maar ongemerkt ook de teller op het blog. Zelfs derden maakten me er destijds attent op; toen wist ik niet eens goed waar je een ander blog kon vinden, laat staan waarderen. En zo zag ik het getal eergisteren overslaan naar 9000:). Een mens zou zich afvragen hoe hij het voor elkaar heeft gekregen. Eigenlijk wil ik dan van dit blogmoment alleen maar iedereen danken die het beste van zichzelf geven op hun blog, en dat meen ik van harte, want hoeveel moois heb ik weeral de laatste dagen aan niewigheden mogen ontdekken zowel op bestaande blogs als voor mij totaal nieuwe! Velen zijn een inspiratiebron, soms zelfs een hint tot meer en anders. Anderen zijn een uitnodiging elkaar nog beter te leren kennen en weer anderen komen als vreemden aankloppen maar blijven, een blogleven lang!. Bij deze groet ik iedere regelmatige bezoeker maar ook die anderen die nog een woord van mij tegoed hebben. Ook en vooral aan hen die in een dipje zitten in hun blogwereld omwille van wie of wat dan ook zeg ik: GA DOOR!
Wat "zomaar" een gedicht, een tekst is, kan soms zo levensecht zijn; woorden die een mens juist dan nodig heeft omdat er geen andere woorden meer zijn. Eens het grootste leed geleden is ga je algauw deze teksten vergeten, maar wanneer je zelf in dat dal zat/zit weet je dat enkel het geloof en het blijvend vertrouwen je een nieuwe toekomst helpen maken! Ik denk hier in het bijzonder aan een paar blogvrienden.
Ook vandaag heb ik een thriller uitgelezen van de hand van Stefaan van Laere met als titel BOTERO. En ook deze keer wil ik u niet onthouden hoe menselijk en spannend het boek is geschreven, ook actueel in de conctext over politiehervorming en verdwiijningen, maar lees het daarvoor maar zelf.
Rond de hals van de jongen hangt een fijn zijden sjaaltje gesnoerd. Zijn armen liggen netjes naast zijn lichaam. Exact honderd bloemen zijn zorgvuldig uitgestrooid. De bezadigde, maar vastberaden politiecommissaris George Bracke gruwt ervoor om het hardop te zeggen aan zijn rechterhand Cornelis: Een bijna lieflijk schouwspel. Na al die jaren raakt de lugubere dood van een kind hem nog steeds. Dan brengt enkel een betere malt whisky soelaas. Of een intieme tango, lijf aan lijf met zijn echtgenote Annemie. Maar als woordvoerster van de politie heeft ook zij andere katten te geselen.
Bracke verhoort een bloemenhandelaar. Het ging om een behoorlijke bestelling. Driehonderd bloemen. Van die driehonderd zijn er voorlopig maar honderd opgebruikt Chaotische drukte op het commissariaat, spoedoverleg met de grote baas, tactieken van de speurdersploeg Bracke en Cornelis zitten de dader op de huid.
Botero is een meeslepende misdaadroman vol suspense.
Een wonderbaarlijk boek van een veelzijdig schrijver, die nu ook zijn eerste thriller (de eerste van een lange reeks?) geschreven heeft. In 'Botero' besteedt Van Laere de nodige aandacht aan de typering van zijn hoofdfiguren, commissaris George Bracke en diens echtgenote Annemie Vervloet, woordvoerster bij de politie. Dit is bewust geen 'harde' thriller, maar wel een boek waar de schrijver de tijd neemt om zijn personages voor te stellen. Het zijn echte mensen van vlees en bloed, soms twijfelend aan zichzelf en helemaal niet de harde 'flikken' zoals ze elders soms worden voorgesteld.
Van Laere typeert met kennis van zaken bestaande toestanden en voegt daar zijn stokpaardjes (whisky en tango) rijkelijk aan toe. Het is bovendien een erg vrouwvriendelijk boek, en Van Laere zou bij vrouwen wel eens een grote hit kunnen worden. Men zegge het voort! (commentaarstukje)
Wanneer het klopt wat een auteur ooit vertelde dat "schrijven goed stelen is", dan is dit hier enkel en alleen bedoeld om in een notendop een top tien mee te geven die ik zelf vond in "Kerk+Leven" over "GELOVEN en INTERNET". Wellicht voor velen onder jullie een idee om deze links ergens te bewaren onder "favorieten", want ook ik weet hoe vlug een artikel gelezen wordt en dan bedolven wordt onder de aardappelschillen. Maar wanneer je deze bronnen wil consulteren heb je bewust artikel of blad al ergens zo goed opgeborgen dat je wel weet dat het "ergens" ligt, maar waar. Vandaar geef ik bij deze graag de links over religieuze media door.
Ook deze keer een mooi tekstje gevonden naast een nicknaam dat ik graag wil delen; wellicht geschreven uit het hart na een mooi weekend. Wie zal het zeggen?!
"Laat je liefde zijn als motregen; kleine druppeltjes die een rivier doen overstromen!"
Sommige mensen worden beter naarmate ze ouder worden. maar niets gaat vanzelf. Met de leeftijd nemen ook de gebreken toe! We moeten zien dat we de juiste bocht nemen, want er zijn maar twee uitwegen. Wie de weg van DE HOOP kiest, gaat open en ongedwongen op het doel af ook zal dat met vallen en opstaan gepaard gaan. Er schuilt onrust achter de hoek, maar de genade die ons vrij gegeven werd en wordt in ons leven laat ook heel diep vanbinnen horen waar die (onnodige) onrust vandaan komt. Tot mezelf heb het al vaker gezegd ook al zijn het de wijze woorden van Augustinus: " Mijn hart kent geen rust tot het rust vindt in en bij U". Het is deze genade die ons verzoent met de afhankelijkheid, die ons bevrijdt van ons activisme en de druk van het moeten waar helaas ook hoe langer hoe meer mensen aan ten onder gaan. Waar het nut de wet dicteert, is gratuiïteit onbelangrijk. Wie niet meer presteert wordt gedegradeerd tot "steuntrekker"; laatste heb ik hier al ten overvloede neergepend o.a. in het artikel over "competentiecentrum", maar ook in andere columns. En hoe pijnlijk is dan de vraag, ook al hoeft ze niet beantwoord te antwoorden, wat je nu doet in het leven... Antwoord vooral niet dat je vrijwilligerswerk doet of wil doen. En toch is dat gratuite werk zo zinvol, soms een genade zowel voor jezelf als voor de ander. Beide woorden heeft een jonge priester uitdrukkelijk gebruikt in zijn openingshomilie bij zijn priesterwijding. Nog even verder-en misschien vandaag bijzonder tussen beide verjaardagen van eigen ouders- zijn bejaarde (eigenlijk geen term meer in onze leefwereld)mensen levende iconen van onze samenleving. Ze tonen het beeld van een man en een vrouw die echt mens zijn geworden en door hun aanwezigheid en hun voorbeeld roepen ze ons op tot een gewetensonderzoek; ze drukken ons met onze neus op het wezenlijke, het gratuïte, de genade, ,op DE LIEFDE! Terwijl de erotiek (zie hiervoor in archief) het tegenwoordig wint van de liefde, tonen heel wat bejaarde echtparen ons het beeld van een wederzijdse genegenheid waar de een nog echt voor de ander leeft. Het laatste heb ik deze namiddag nog eens in stilte mogen bewonderen en beluisteren, hoe pa en ma elkaar leiden doorheen de dagen, en zo verdere leven-gevend zijn voor ons, kinderen en kleinkinderen. Dit is ooit gegroeid uit GENADE!
Hoe confronterend dan ook en wat voor een contrast met bovenstaande wanneer ik via de telefoon vorige avond moest aanhoren dat in een groeiende liefdevolle relatie één van beide partners "even" liefde had ingeruild voor erotiek ... Een mens is voor meer gemaakt dan voor zichzelf. Zijn voltooiing ligt buiten hem; in wie hij gelooft, op wie hij hoopt en door wiens liefde hij wordt aangetrokken. Wanneer het mysterie van die liefde dan op zo een egoïstische manier abrupt wordt ontnomen, dan blijft alleen de diepe pijn want alles daarvoor was pure genade, nooit gezocht maar dankbaar ontvangen en meer dan mensen elkaar kunnen geven! Mogen we het God noemen?
... eigenlijk zou ik hier een stop kunnen/moeten inlassen om mezelf en jullie de tijd geven terug te gaan naar dit blog om het te laten herleven of misschien ook om het nu pas echt tot zijn volheid te laten komen, want ook ik betrap me er op hoe alles zo vluchtig voorbijgaat, dat meestal enkel de laatste bijdragen worden gelezen. Niet dat er geen inspiratie meer is, integendeel, maar het is een kritische zelfreflectie, maar tevens ook een hint om zomaar een onderwerp aan te klikken, of moet ik misschien niet na deze periode gewoon "the best" samenvatten? ... Allemaal bedenkingen van dit ogenblik.Misschien moeten we gewoon ook eens nog wat meer tijd maken om een blog te bezoeken van een ander, of eens rustig de tijd nemen in alle eerlijkheid en (indien nodig) in meedevoelen een antwoord te sturen aan iemand op een mail via het gastenboek. Het mooie van het verhaal blijft, voor mij toch, dat je niet weet wie je met dit schrijven hebt geraakt. En wie zijn we tenslotte tussen die paar duizend mensen die allemaal hun best doen of het tenminste proberen, en dit alleen nog maar op seniorennet?! Wanneer we er waren op dat moment voor die ene persoon, dan hebben wij het niet voor niets gedaan, zolang we maar ontvankelijk zijn voor elkaar en geen stoorzender worden.
Is dit trouwens niet het begin van de vredesweek?! Laat ons dan hier en nu beginnen als buren in blogland!
Kleine witte duif vertel me wat je ziet tijdens de lange vluchten wanneer je drijvend op de wind de weg naar t nest zo feilloos vindt langs blauwe of bewolkte luchten
Kleine witte duif je hart is vol verdriet ik lees de droefheid in je ogen waar de onrust schemert; vaag je vleugelslagen worden traag het weten heeft je moe gevlogen
Kleine witte duif de tochten worden je teveel ik kan niets dan angstig vragen of je de moed nog hebt te stijgen om de vrede van je groene twijgen achter alle bommen aan te dragen
Jij bent van jou, onachterhaalbaar eigen. Ik ben van mij, geen ander zal mij krijgen. Wat ik jou vraag, wat jij mij vraagt is leeg en zonder zin gevraagd. Eén oogwenk ver in vreemd gebied, ooit verder komen doen wij niet.
Ik wou een leven meer, mocht ik jou vinden, ik houd mij aan je vast, kon ik mij binden. Ik zou in jou vergaan, en jij ontstaan in mij, en wij in wij. Eens lag ik neer, versteend van kou, Ik droomde dat ik vocht met jou.
Die nacht werd mij een nieuwe naam gegeven. Geschonken werd mij nog een tijd van leven. En even tot de morgen daagt, is wat ik vraag en wat jij vraagt, vervuld en één. Toen ging jij heen en bleef ik met mijn droom alleen.
uit "Gooi en Sticht", in 1973 al aangekruist als een favoriet en nu per toeval teruggevonden; de kern van mijn bestaan is blijkbaar weinig veranderd. En da tis maar best ook!
"Degene die alleen over zijn verleden praat heeft een open wond, de zwerende wond van de herinneringen, en daardoor ontglippen hem het leven."
zomaar gelezen in de roman die ik u eerder heb aanbevolen, maar zo waarheidsgetrouw dat ik het alleen maar kan beamen en aan anderen kan en wil zeggen : laat los en leef nu, dankbaar om wat je nu gegeven wordt aan nieuwe kansen en uitdagingen!
in het bijzonder denk ik aan zij die met die open wond nog niet klaar zijn!
(Pas nu merk ik dat ik die straatnaam zelf nooit heb
gekend, noch het huisnummer, al woonde ik er vanaf
de eerste dag.... Uitleg vragen thuis dus .....)
Bovenstaande, beste vrienden, is in elk geval de voorpagina van een bruingekleurd boekje uit licht karton van ongeveer 14 op 14 cm dat gebruikt werd bij het toezicht op zuigelingen de eerste drie levensjaren, en dit door een verpleegkundige in een streng blauw mantelpak met een genre kepie als hoofddeksel (want ik heb die dame dan nog later gezien bij het bezoek aan mijn jongere zuster, - zo rap was ik ook weer niet dat ik toen al de details in de gaten had.
Eigenlijk zou dit het begin moeten zijn geweest van deze blog, want daar begint het leven eigenlijk eens ik mijn eerste schreeuw gegeven had op 26 juli 1955; want vanaf die dag werd nauwkeurig en in stylo genoteerd hoeveel ik bijgekomen was in één week, welke voeding werd toegvoegd in de loop van de maanden ..
.
Maar al vlug maak ik hier de bedenking hoe eenvoudig de administratie toen was. Op één lijntje van dit kleine boekje staat zowel datum, gewicht, de voeding, de aanbevelingen inzake hygiëne en verzorging, en daarmee was de kous af. Geen lange kettingformulieren en ook niet voor elk afzonderlijk aspect een ander formulier.
Hetzelfde mocht ik lezen in een registratieboek van mijn eigen geboorte, en dus ook van veel anderen. Een registratieboek zeg je; wel het was inderdaad niets meer dan een geruit schrift met linnenkaft van anderhalve centimeter breedte, goed voor het registreren van bijna twee jaar met geboortes. Op de eerste lijn stond de datum en de naam van het kindje, het gewicht, het aantal "banden" (zwachtels voor de moeder) om aan te rekenen via de kasdienst van de materniteit, ... en drie lijnen verder werd een vette lijn getrokken en kon volgend kindje geregistreerd worden. In het slechtste geval werd nog de sterfdatum genoteerd, voorzien van een kruisje.
Maar nu terug naar mijn boekje, (en wellicht zullen deze avond of komende dagen sommigen zoeken naar dat kleinood met een aha-erlebnis), want daar lees ik nu dat ik bij de geboorte 3200 gr woog en dan meteen "Stabilac 1/2 ontvetten + 100 gr rijstwater +1m Soldoz +1/2 ? lact)" kreeg toegediend. Zo werd ondergetekend ventje 3450, 3550, 3800, 4150,(en om zeker te zijn werd er telkens bijgenoteerd hoeveel gram er was bijgekomen, dus hier : + 250 gr en dat gaat zo door. Op 17 10 55 woog ik dus 5600 gr en kreeg ik mijn eerste fruitpap. In de voorbije weken wordt ook genoteerd dat ik zes maal per dag een niet nader genoemde maaltijd kreeg van 125 gr, telkens opgetrokken met 5 gr! Als dat geen mooie boekhouding is! Aha, op 8 november "karnemelk" en op 28 november "1 x soep + patatjes" en om 16.00 u "een boterham" ... van een sneltrein gesproken. Op 19 maart van 1956 krijg ik voor het eerst "vlees-vis-eitje", amaai een driegangenmenu!
Vanaf het derde kwartaal verminderen de bezoeken van die blauwe dame. Eén jaar oud woog ik blijkbaar heel precies 10 kg volgens de notities van HR. Haar laatste bezoek aan mij dateert van 05061956 en ik had toen een gewicht van 14.5 kg.
Ik denk dat vele moeders zich zullen herkennen en terugdenken aan die dagen. Volledigheidshalve geef ik nog mee dat er ook nog een paar vaccinatiekaarten van het Ministerie van Volksgezondheid zijn aan toegevoegd. Ik lees :" Pokken - Diffeterie - Tetanus - Kinkhoest - B.C.C. - Polioyelitis". Ja, zo komt een mens nog wat te weten wat hij al lang vergeten is. Eigenlijk geeft dat ergens in een notedop weer hoe goed voor ons werd gezorgd, en nog altijd dag na dag!
Moeder, het is per toeval dat ik dit neerpen, maar een mooi eerbetoon nu je overmorgen jarig wordt!
Eigenlijk had ik me voorgenomen vandaag heel wat te bloggen, maar de zon wenkte me naar buiten en zo werd het mede door dit mooie weer toch te laat mijn belofte na te komen. Ik liet mijn wedervaren dan maar weten aan een kennis via een mail omdat op de duur velen hier vrienden van vrienden zijn geworden vuia seniorennet, en kijk wat een mailtje moest zijn werd ineens een blogideetje, niet meer dan dat.
dag beste,
Toch nog even gedag komen zeggen na een veel te lange fietstocht. Roeselare - Kortrijk en terug (nu ik eraan denk kon ik nog Heule hebben aangedaan, blogvriend!), maar ik had juist, voor ik Kortrijk zou binnenrijden, een weg gevonden die alle zwaar verkeer vermijdt en zo via Kuurne gaat en uitkomt vlak bij de rechtgetrokken Leie - wat een paradijs op zich in de zon -; ik dacht dus dat ik deze weg best kon terugnemen en daar nog een stuk aanbreien via onbegane wegen, maar o wee, waar heeft die lieve meneer uit Hulste (want daar was ik ondertussen al) me naar toe gewezen ...Ik zou niet één grote baan tegenkomen tot ik willens willens zag dat ik op een gegeven moment zomaar al op één of andere autostrade was beland zonder minste markering. Dan was het natuurlijk kwestie van de weg, en liefst zo vlug mogelijk, naar huis te vinden. Alle plezier en vreugde van deze zonnige dag was ineens verdwenen. Jammer dat ik deze keer geen kilometerteller op mijn fiets heb, maar wanneer ik de tijd uitreken aan een gemiddelde snelheid en dan nog meer dan de helft van de weg met de wind op kop (en dan zeggen dat het een mooie dag is!), dan voel ik zeker 65 km in de benen. En zeggen dat ik die verschrikkelijke baan al zo vaak heb afgefietst, maar dan wel in minder tijd en over veel kortere afstand. Die omwegjes zijn goed voor de wielertoerist of recreant maar niet wanneer je ergens op tijd wil aankomen. "Je hebt courage" zegde de buurman", maar inwendig dacht ik er deze keer anders over.
Of zal ik dan toch maar positief afsluiten en zeggen dat fietsen inderdaad gezond is, al kan ik nog iets vertellen over de uitlaatgassen die ik gratis kreeg, laat staan het gevaar op de baan.
Dus eigenlijk niet veel zin om veel te bloggen na een (i)(o)n(t)spannende namiddag tenzij misschien dit verhaaltje? Why not?! Morgen doe ik verder, al waren er andere zaken gepland voor blogland, maar het hoeft niet altijd even serieus te zijn hé!
Volgend gedicht werd me doorgestuurd en het sprak me onmiddellijk aan, zowel omdat ik een beetje de afzender ken, maar ook omdat heel goed weet wat het is met een litteken rond te lopen. Ook na menig blog te hebben doorlopen valt het me op hoeveel mensen hier proberen een helende werking te ervaren via het bloggen. De tekst werd gevonden op het internet. Ik deel hem met jullie als herkenning ...
Littekens die je niet ziet . Ze zitten op je ziel .niemand die ze ooit zal zien Ze zitten binnen diep en verborgen . Soms doen ze je pijn .. Dan kan je gillen en schreeuwen .. Maar je doet het niet ..je huilt alleen ..je huilt van binnen. Verdriet zonder tranen. Soms denk je dat je littekens zijn geheeld . En dat de pijn over is .. En dan plots voel je ze weer . Iedere keer als je denkt de pijn is over . Voel je het zeer weer . Ooit was ik zonder .. Geen pijn, geen verdriet, geen stekende littekens Maar hoe lang is dat al geleden .? Soms, heel soms, zou ik weer een kind willen zijn . Zonder verleden, zonder angsten, zonder pijn
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
