Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Eigenlijk had ik me voorgenomen vandaag heel wat te bloggen, maar de zon wenkte me naar buiten en zo werd het mede door dit mooie weer toch te laat mijn belofte na te komen. Ik liet mijn wedervaren dan maar weten aan een kennis via een mail omdat op de duur velen hier vrienden van vrienden zijn geworden vuia seniorennet, en kijk wat een mailtje moest zijn werd ineens een blogideetje, niet meer dan dat.
dag beste,
Toch nog even gedag komen zeggen na een veel te lange fietstocht. Roeselare - Kortrijk en terug (nu ik eraan denk kon ik nog Heule hebben aangedaan, blogvriend!), maar ik had juist, voor ik Kortrijk zou binnenrijden, een weg gevonden die alle zwaar verkeer vermijdt en zo via Kuurne gaat en uitkomt vlak bij de rechtgetrokken Leie - wat een paradijs op zich in de zon -; ik dacht dus dat ik deze weg best kon terugnemen en daar nog een stuk aanbreien via onbegane wegen, maar o wee, waar heeft die lieve meneer uit Hulste (want daar was ik ondertussen al) me naar toe gewezen ...Ik zou niet één grote baan tegenkomen tot ik willens willens zag dat ik op een gegeven moment zomaar al op één of andere autostrade was beland zonder minste markering. Dan was het natuurlijk kwestie van de weg, en liefst zo vlug mogelijk, naar huis te vinden. Alle plezier en vreugde van deze zonnige dag was ineens verdwenen. Jammer dat ik deze keer geen kilometerteller op mijn fiets heb, maar wanneer ik de tijd uitreken aan een gemiddelde snelheid en dan nog meer dan de helft van de weg met de wind op kop (en dan zeggen dat het een mooie dag is!), dan voel ik zeker 65 km in de benen. En zeggen dat ik die verschrikkelijke baan al zo vaak heb afgefietst, maar dan wel in minder tijd en over veel kortere afstand. Die omwegjes zijn goed voor de wielertoerist of recreant maar niet wanneer je ergens op tijd wil aankomen. "Je hebt courage" zegde de buurman", maar inwendig dacht ik er deze keer anders over.
Of zal ik dan toch maar positief afsluiten en zeggen dat fietsen inderdaad gezond is, al kan ik nog iets vertellen over de uitlaatgassen die ik gratis kreeg, laat staan het gevaar op de baan.
Dus eigenlijk niet veel zin om veel te bloggen na een (i)(o)n(t)spannende namiddag tenzij misschien dit verhaaltje? Why not?! Morgen doe ik verder, al waren er andere zaken gepland voor blogland, maar het hoeft niet altijd even serieus te zijn hé!
Volgend gedicht werd me doorgestuurd en het sprak me onmiddellijk aan, zowel omdat ik een beetje de afzender ken, maar ook omdat heel goed weet wat het is met een litteken rond te lopen. Ook na menig blog te hebben doorlopen valt het me op hoeveel mensen hier proberen een helende werking te ervaren via het bloggen. De tekst werd gevonden op het internet. Ik deel hem met jullie als herkenning ...
Littekens die je niet ziet . Ze zitten op je ziel .niemand die ze ooit zal zien Ze zitten binnen diep en verborgen . Soms doen ze je pijn .. Dan kan je gillen en schreeuwen .. Maar je doet het niet ..je huilt alleen ..je huilt van binnen. Verdriet zonder tranen. Soms denk je dat je littekens zijn geheeld . En dat de pijn over is .. En dan plots voel je ze weer . Iedere keer als je denkt de pijn is over . Voel je het zeer weer . Ooit was ik zonder .. Geen pijn, geen verdriet, geen stekende littekens Maar hoe lang is dat al geleden .? Soms, heel soms, zou ik weer een kind willen zijn . Zonder verleden, zonder angsten, zonder pijn
Nog niet zo lang geleden was ik blij verrast met heel veel positieve reacties op mijn dagelijkse schrijfsels in seniorennet.Maar ocharme, wie ben ik om met zovelen mijn geluk te delen dat ik ondertussen 500 dagen probeerde wat zinvols neer te pennen!
Oké, schrijven is schrappen, is voorbereiden, ook mentaal, maar wanneer ik een paar dagen terug aan het zoeken was naar de foto van Francis, waar ik over heb geblogd, vond ik tussen de foto's e.a. ook een paar krantenknipsels. Eén ervan trok mijn bijzondere aandacht, dan nog wel over een persbericht over het verschijnen van een boek van mijn eigenste zuster met als titel "Je kind in een ander gezin", uitgeverij Garant. Dit was ik compleet vergeten. En dan dacht ik bij mezelf dat je vooraleer je een boek op de markt hebt gebracht, daar zeer veel tijd, energie, studie hebt aan opgeofferd. Ik wil maar zeggen dat hier wat nederigheid van mijn kant op zijn plaats is, want wat is een blogje in vergelijking met een boek publiceren!
Twee jaar daarvoor had mijn zus een studie opgezet o.l.v. Jozef Corveleyn over "Kansarmoede en opvoeding", en laatste vond het zo interessant dat hij haar vroeg alles te boek te stellen. Ik zie die kanjer nog op de tafel liggen. Maar het mooie van het verhaal is dat Lieve nooit daar met iemand heeft over gesproken, zelfs met mij niet. Pas wanneer het boek zou voorgesteld worden via de media had mijn zus in laatste instantie mijn ouders opgebeld om te kijken naar het tv-journaal ... Het enige dat ik heel laat opving was dat mijn moeder vertelde dat Lieve het nogal druk had met haar boek, waarop ik verbaasd vroeg naar welk boek... Van nederigheid gesproken.
Goede vrienden, zelfs hier en nu zou mijn zus een kwade blik werpen omdat ik haar even in de schijnwerper zet. Maar ik wilde alleen maar zeggen hoe gering mijn bijdrage maar is in blogland. Aan de andere kant zit het schrijven blijkbaar dus toch ergens in het bloed.... Vroeg me ooit iemand niet of ik een zakenman was met literaire ambities?!
Tot slot, ere wie ere toekomt, en vooral voor mensen die een antwoord zoeken i.v.m. pleegzorg of kansarmoede raad ik bovengenoemde boeken graag aan! Ik weet dat aan die boeken mijn zus, en anderen met haar, uren en dagen hebben meegeleefd in een wereld waar kansarmoede in Vlaanderen nog bestaat, hoe jammer ook!
Dank en proficiat dan ook aan die paar mensen die ik hier toevallig - via seniorennet - ken die zich inzetten voor een tijdelijke opvang van kinderen in problemen!
Sinds jaar en dag hangt een poster in mijn bureau met volgende tekst. Voor mezelf was het altijd een aanmoediging, een stille raadgever. Ik had hem zo opgehangen dat de wachtenden hem duidelijk konden zien, eventueel lezen en ik kan u verzekeren dat ik regelmatig gevraagd werd of ze die tekst ergens konden vinden. Ik haalde hem dan maar van de muur af en kopieerde hem met genoegen. Bewijs daarvan zijn de vele gaatjes door de nietjesmachine. Ik wil die tekst dan nog eens meegeven al is hij nog altijd te vinden in de betere boekenzaak. Ik heb ondertussen zelf al gemerkt dat er pps-voorstellingen zijn van gemaakt. Laatste doet me soms denken of we te doen hebben met een nieuwe vorm van evangelisatie, levensnabij?!
Wees kalm te midden van het lawaai Wees kalm te midden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede er kan heersen in stilte. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk en luist naar andere, ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen, zij belasten de geest. Wanneer je, je met andere vergelijkt, zou je ijdel of verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd grotere en kleinere mensen zijn dan jezelf. Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling houden voor je werk, hoe nederig dat ook moge zijn: het is een werkelijk bezit in het veranderlijke fortuin van de tijd. Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat je niet verblinden voor de bestaande deugd: vele mensen streven hoge idealen na en overal is het leven vol heldendom. Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid, maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras. Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om beschermd te zijn bij onverwachte tegenslag maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden geboren uit vermoeidheid en eenzaamheid. Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren: je hebt het recht hier te zijn. En ook al is het je wel of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt en zo is het goed. Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn. En wat je werk en aspiraties ook mogen zijn, houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is het toch nog steeds een prachtige wereld. Wees voorzichtig. Streef naar geluk.
... en eens je naam ingetikt weet ik niet meer hoe verder te gaan. Raar dat sommige mensen nooit vergeten worden; dat 17 september, nog voor ik mijn ogen open, me onmiddellijk doet denken aan JOU! Ondertussen is het weeral 23 jaar geleden dat in de vroege morgen bij ons thuis de telefoon rinkelde, ik de trap afstormde, de telefoon aannam, naar het bed van mijn ouders liep waar pa al rechtop zat en een vermoeden had wanneer ik hem vroeg aan de telefoon kon komen ... Zijn broer vroeg hem zo vlug mogelijk langs te komen; er was iets gebeurd. We sliepen niet meer en lagen te wachten tot pa met het verschrikkelijke bericht kwam dat Francis het leven liet op de weg, pas 21 jaar jong!
"We hadden een ander afscheid verwacht : de dag dat onze goede Francis in 't huwelijksbootje zou stappen met Ria. Het mocht niet zijn, de droom was te schoon, de nieuwe thuis wenkte te sterk... Francis was bekommerd en gedienstig, werkzaam en vriendelijk; hij had iets van de liefde voor de natuur van zijn patroon Franciscus. Zijn huisgenoten en vrienden zagen hem gaarne om zijn jonge levensmoed, zijn oprechtheid en werklust..... Francis, je was één van de mooiste frisse bloemen in volle zomerbloei..." (uit de gedachtenis).
Was het je eenvoud, Francis, maar telkens we samen komen wordt je naam genoemd. Ook leven en dood lagen toen zo dicht bij elkaar want je nicht was 4 dagen daarvoor bevallen van haar eerste kindje.... Francis, zelfs via dit medium wil ik een stil eerbetoon betuigen. Pas nu we zelf ondertussen ouder zijn en we haast elke maandagmorgen getroffen worden door al die mensen die het leven lieten op de weg, besef ik hoe jong jij eigenlijk gestorven bent! Met dank voor wie je voor ons bent geweest, bidden wij ook op deze dag voor u en al uw geliefden.
Als de dingen in je leven je allemaal even te veel worden, als 24 uur in een dag niet meer genoeg tijd lijkt, denk dan eens aan dit bericht ....
Een professor stond voor de klas om een les filosofie te geven. Hij had een aantal voorwerpen voor zich liggen. Toen de klas begon, nam hij zonder iets te zeggen de lege pot mayonaise en begon deze te vullen met golfballetjes. Toen deze hier helemaal mee gevuld was, vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu helemaal vol was. Zij antwoordden van wel. Toen nam de professor een doos met kralen en kiepte deze in de pot. Hij schudde lichtjes met de pot en de kralen rolden tussen de open plekken tussen de golfballetjes. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was. Ze gaven weer eenzelfde antwoord; ja, de pot is vol. De professor nam nu een doos met zand en kiepte dit zand in de pot met golfballetjes en kralen. Natuurlijk vulde het zand alle ruimte op tussen de golfballetjes en de kralen. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was: de studenten antwoordden van wel. Van onder het bureau nam de professor nu twee koppen koffie en kiepte de hele inhoud van deze twee koppen in de pot met golfballetjes, kralen en zand. De hele inhoud verdween in de pot. De koffie vulde de ruimte op tussen het zand. De studenten begonnen te lachen. "Nu, zei de professor, nu wil ik dat jullie deze pot zien als jullie eigen leven. Deze pot gevuld met golfballetjes, kralen, zand en koffie, stelt namelijk het leven van een mens voor."
"De golfballetjes zijn de belangrijkste dingen in het leven: je familie, je kinderen, je geloof, je gezondheid en je favoriete bezigheden. Dingen die ervoor zorgen dat als er niets meer op de wereld was dan deze dingen, je leven toch gevuld zou zijn."
"De kralen zijn de andere dingen die belangrijk zijn. Je werk, je huis, je auto." "Het zand, dat staat voor de kleine dingetjes die belangrijk voor je zijn." "Als je het zand als eerste in de pot kiepten hem hiermee vult, is er geen plek meer voor de kralen of voor de golfballetjes. Datzelfde geldt ook voor je eigen leven. Als je al je tijd en energie aan de kleine dingetjes besteedt, dan kun je nooit meer ruimte hebben voor de dingen die echt belangrijk voor je zijn. Besteed aandacht aan de dingen die belangrijk voor je zijn. Speel bijvoorbeeld met je kinderen. Neem tijd voor een onderzoek voor je gezondheid zo nu en dan. Neem je partner mee uit eten. Doe nog iets leuks, er is altijd nog wel ergens tijd om het huis te poetsen of de prullenbak te repareren."
"Zorg eerst voor de golfballetjes, de dingen die echt het allerbelangrijkste voor je zijn. Stel je prioriteiten. De rest is maar zand."
Eén van de studenten steekt een vinger op en vraagt waar de twee koppen koffie in die pot dan voor zouden moeten staan. De professor lacht en zegt de student dat hij daarmee een heel goede vraag heeft gesteld. "Ik wil daarmee alleen nog maar weer eens aangeven en bevestigen, dat, hoe vol je leven ook mag zijn, er is altijd wel een plekje om samen met een vriend of een dierbare een kopje koffie te drinken."
Omdat het weekend is en we even meer tijd hebben om wat te lezen, hoop ik toch, laat ik dit deugddoend gedicht achter. De auteur heeft echter vergeten zijn naam toe te voegen; enig wat ik weet is dat hij niet van seniorenland komt en ook geen kennis is van me, dan toch een tuinkabouter? De tovenaar mag zijn naam bekend maken, maar hij deelt in elk geval mooie weekenddromen uit!
Tovenaar
Nog wat rondgesnuffeld in de muziekbibliotheek en er dit gevonden:
ik had zo'n mooie droom vannacht 'k zat op een wolk heel hoog en zacht alle planeten om mij heen en de maan die prachtig scheen
ik zag de aarde onder mij en alle mensen waren vrij nergens zag ik jaloezie er was perfecte harmonie
en ieder kind van pool tot pool kon gratis naar een leuke school eten genoeg voor iedereen niemand voelde zich alleen
ook zag ik hier geen arm of rijk zo simpel, iedereen g'lijk niemand keek naar rang of stand alle mensen hand in hand
als ik een tovenaar kon zijn schiep ik een wereld zonder pijn dan was de liefde ideaal sprak iedereen dezelfde taal
als ik een tovenaar kon zijn schiep ik een wereld zonder pijn ieder mens was goed en wijs we leefden in het paradijs
stel deze droom was werkelijkheid dan werd niemand meer benijd en de natuur was nooit van slag de zon die straalde elke dag
hetgeen wat nog het mooiste was niemand keek naar kleur of ras geen mens of dier was nog in nood niets of niemand ging meer dood
als ik een tovenaar kon zijn schiep ik een wereld zonder pijn dan was de liefde ideaal sprak iedereen dezelfde taal
als ik een tovenaar zou zijn schiep ik een wereld zonder pijn ieder mens was goed en wijs we leefden in het paradijs
Ook vandaag heb ik weer veel indrukken opgedaan waarvan ik iets zou willen achterlaten en dan zie ik op mijn onderlegger nog zoveel hints e.a. die nog verder moeten uitgeschreven worden. Laat me dan beginnen wat me deze ochtend trof op de radio, en alsof het mijn stokpaardje is hoorde ik twee uitspraken van twee verschillende mensen, maar die het uiteindelijk toch weer over de liefde hadden.
Ik hoorde dat Stef Bos er 45 jaren heeft overgedaan om de liefde te vinden; niet het houden van, het elkaar gaarne zien, ook niet het samen één zijn, maar voor Stef was, na bijna een halve eeuw zoeken zijn antwoord;"JE MOET JE AAN IEMAND KUNNEN OVERGEVEN", waar hij de nadruk legde op "overgave". Een heel mooie gedachte. Bij deze moest ik meteen denken aan een vriend (en ik mag het hier met zijn toestemming vertellen) die evenzeer "op een cruciale leeftijd - zo hij het zelf noemde" de liefde echt heeft gevonden. Die liefde waar Stef het over had, het aan-elkaar-gegeven-zijn in wederzijds respect, in oprechtheid ook. Die vriend van me schreeuwde het haast van de daken en kan ook op vandaag nog altijd niet beseffen dat dit het was waar hij jaren naar zocht, maar vooral dat ze hem overkwam als een vlinder die op zijn schouder kwam zitten en er gebleven is.
Wanneer je beide zaken leest, dan kan je als luisteraar, als toeschouwer maar diep gelukkig zijn en wensen dat het aan velen gegeven is.
In hetzelfde programma hoorde ik de pijnlijke kant van deze intense liefde wanneer Jo Demeyere het had n.a.v. het overlijden van zijn vrouw, ondertussen drie jaren terug.
"ALS IETS LIEFS JE VERLAAT BLIJFT NOG ALTIJD DE LIEFDE". Meer durf ik hier niet zijn woorden toe te voegen ... Had hij trouwens niet deze tekst gevonden bij zijn vrouw!
Maar beide sluiten zo goed op elkaar aan. Hier kan ik nog even doorgaan, en velen zullen zich ook hier in herkennen. Dan heb ik het namelijk over het verlies van de geliefde (je kan daarvoor in mijn archief maar eens terug gaan naar "afscheid van Joeri", waar toen ook een blogger heeft op gereageerd), maar evenzeer over het verlies van van werk, gezondheid ... als ook dat je lief was ....
Terug uit Beiroet vertelde een soldaat het volgende: "Een uur heeft een morgen, een middag en een avond". Daarmee gaf hij uitdrukking naar het diepe verlangen dat deze oorlog zeer vlug zou mogen over zijn, hoe tergend traag de tijd voorbijging, maar ook de haast angstvallige hoop dat hij er levend zou uitkomen. Peter en anderen hier uit blogland zullen zich zeker herkennen, zelfs in hun eigen land, zo nu 60 of 90 jaar terug.
Maar is dat jammergenoeg niet van alle tijden, (woord is hier niet eens op zijn plaats), want gisteren zag ik nog op de Nederlandse tv dat men in huidige Irak in 1777 (achttiende eeuw!)jonge eenvoudige mensen met niet enig idee van ideologie wilde opleiden tot "KNULLEN die enkel willen KNALLEN". Wilden ze dat toen? Willen ze het nu? Zijn de jonge "terroristen" ook geen gewone jonge mensen die een gewoon leven willen met vrienden, die willen leren en uitgaan?!
Wilde mijn grootvader dat in de loopgraven, vier lange jaren in koude en ontbering, schieten of geschoten worden?! ... Nadat hij al vier jaar legerdienst had gedaan!
Beste blogvriend, Geachte lezer, Waarde bezoeker, Geachte familie en goede vrienden,
Het is me een vreugde vast te stellen dat ik precies vandaag 500 dagen hier bij u mag aankloppen of even binnenspringen via Seniorennet. Wat begon door zomaar even de url in te tikken van Pascal Vyncke, daar hij toen nogal veel in de media was met Seniorennet, werd voor mij een ware hobby en passie, al is het niet vanzelfsprekend dagelijks een stukje achter te laten. Maar algauw leerde ik via dit net mensen kennen van dichtbij of van over de grenzen, maar na een tijd zo vertrouwd. Ik merk voor mezelf dat na 500 dagen van bloggen er ook een stuk leven is afgelegd wat blijkt uit de artikels en de foto's. Ja, de eigen bijdragen eens herlezen doet een mens verwonderd staan over wat hij schreef, maar zoals ik in het begin van deze korte geschiedenis schreef is en blijft SCHRIJVEN voor mij een HOBBY. En doorheen deze hoby was het me soms ook een vreugde een opkikkertje te ontvangen of zelf voor iemand anders een luisterend oor te zijn.
Ik DANK dan ook van harte de vele mensen die me al die tijd volgden, zij het intens, zij het op afstand of in alle stilte. Ook dank aan hen die me bleven een duwtje geven om op de ingeslagen weg door te gaan, ook al wordt dat niet door iedereen in dank aanvaard. Er was niet echt één betrachting wanneer ik deze blog ben opgestart dan misschien die éne dat we er mogen zijn voor elkaar IN LIEFDE EN VREINDSCHAP.
Dankbare groeten aan U allen! Succes aan iedere blogger afzonderlijk volgens zijn eigen talenten en mogelijkheden!
... ben je wanneer alles terug naar anderen uitgaat en je niet langer op jezelf terugvalt, zelfs tijdens het lezen of het schrijven.... wanneer ik mezelf uit het oog verlies ...
Bovenstaande krabbelde ik op een boterbriefje terwijl ik aan het lezen was, de tuin inkijkend en genietend van de laatste zonnestralen. Het viel me zomaar te binnen, los van het boek. En wanneer ik er nu nog aan denk is het wellicht waar dat je pas open kan staan voor de ander wanneer je zelf vrij geworden bent, maar dat laatste kan je maar schrijven na weken , maanden, zelfs jaren "strijd", welke strijd JIJ nu ook voert! En dan, doorheen al die vele kleine dingen, komt het besef: "dit hoofsdstuk kan en mag ik afsluiten", ook zal het nooit meer hetzelfde zijn. Nieuwe uitdagingen staan voor de deur! Maar het er zijn voor elkaar zal me verder drijven!
Bij het opruimen van wenskaarten heb de verjaardagskaart die ons ma me schreef nog eens ter hand genomen en altijd ben ik verbaasd hoe mooi ze schrijft. Heb ik het schrijven van haar? Ik heb zo een vermoeden. Volgende zin heeft me getroffen.
TEVREDEN ZIJN IS ALLES WAT JE DOET EN HEBT.
Is dit niet mooi en geen fake!
Ja, sedert gisteren zou een mens tweemaal nadenken wanneer hij iets achterlaat op zijn blog al zijn er sites genoeg waar je 10.000 citaten kan terughalen. Maar deze is dus origineel van de hand van mijn ma, met liefde geschreven.
Wat is zachtmoedigheid? Het heeft misschien niets met je temperament te maken, maar met het uitspreken van de woorden van Jezus:"Kom allen naar mij toe die afgemat en belast zijn, en ik zal u rust geven"(Mt 11,28). Ik vraag me af of onze tijd in de eerste plaats niet deze zachtheid nodig heeft, deze tederheid. Dat wil niet zeggen: zwakheid. Een zwak mens is heel erg moedig. Hij is de enige die tot het uiterste gaat. Onze tijdgenoten en wijzelf zijn zo gekwetst: in ons geheugen, ons verstand. Er zijn wel vijftien verschillende overtuigingen die er prat op gaan de waarheid te verkondigen. Maar vaak leiden ze tot scepticisme. Er zijn ook verwondingen in onze goede wil, want we doen wat we niet willen doen, en we kunnen maar niet realiseren wat we zo graag zouden willen. ... Al deze verwondingen zijn alleen maar te genezen door een zacht en doorzichtig iemand, een mens die kan luisteren. Onze tijd heeft behoefte aan huiusartsen als zielendokters. Huisartsen die kunnen luisteren. Een christen is vanuit zijn roeping zo'n soort huisarts. Hij luistert naar allen en alles met zacchtheid, zonder sentimentaliteit, maar met een kwetsbaar oor en hart.
Gelezen bij Kardinaal Godfried Danneels, maar zo nieuw, denkend aan de mensen en de gebeurtenissen van afgelopen dagen
Francisco Umbral (1935), winnaar van de Premio Cervantes 2000, is een erg veelzijdige schrijver die onder andere de column, de roman en het essay beoefent, maar toch voor alles een uitstekend autobiograaf is. Dat liet hij al zien in het eerder gepubliceerde dagboek Sterfelijk en roze en wordt nu opnieuw bevestigd door zijn meest recente dagboek Een wezen van verten. Stond in Sterfelijk en roze een uitzonderlijke, dramatische gebeurtenis centraal, de ziekte en de dood van zijn zoon, in Een wezen van verten draait het om het verloop van het leven van alledag. De literaire tovenaar Umbral toont waartoe de taal in staat is wanneer ze het alledaagse leven werkelijk de hand reikt, wanneer ze door haar vorm en stijl datgene opzoekt wat doorgaans als het tegendeel van literair wordt beschouwd. De uitkomst is een spanningsvol en zeer persoonlijk perspectief waarin de voortgang van de dagen gestalte krijgt via een tegelijkertijd intieme en ironische blik. Deze blik, als van een moderne picaro, enigszins spookachtig en gedistantieerd, richt zich nu eens op het private dan weer op het publieke leven van de schrijver, om zo zowel de eigen eenzaamheid als het gezelschap van anderen de revue te laten passeren.
Dit boek, beste blogvrienden is niet zomaar een roman, maar een boek over taal en het spelen met taal maar toch zo doorleefd, zo echt! Ik bied het dan ook als aanrader aan zoals ik nog eerder boeken aanprees.
Toen je klein was moest je, als je iets wilde eten op je schoolreisje, zelf je eten meenemen (in elk geval zoveel jaren geleden). Nu, als je geniaal wilt zijn op het grote diner, moet je jezelf bedienen.
Deze avond stond ik een praatje te maken met de buurman die altijd rond etenstijd de hond buitenlaat. Die hond maakt dan gewoonlijk achten tussen mijn benen, maar deze avond bleef de hond mij aankijken alsof hij iets van me wilde. Misschien voelde hij wel spanningen aan. In elk geval een aangename nieuwsgierigheid, zelfs ernst of nog meer een menselijke waardigheid die de mens niet bezit. Nee, nooit kijkt een ander mens ons zo aan.
Mensen wisselen onderling alleen maar vluchtige blikken, of blikken van ogenblikkelijke vreugde, oppervlakkiger blikken, min of meer bedrieglijk. Achterdochtige blikken ... Was het dat laatste wat de hond voelde daar ik nog niet bekomen ben van de neerhalende kritiek (dan nog niet eens over de inhoud dan wel een persoonlijke aanval) die ik moet verwerken op een blog via seniorennet van anonieme bloggers?! . De hond bleef lang kijken in mijn ogen, geïnteresseerd, waardig. Met een hondenblik.
Ja, je moet erg menselijk zijn van binnen om als een hond te kunnen kijken.
Je moet vooral kunnen vergeven, hopen en wensen dat het fijn mag blijven in blogland te vertoeven. Laat ons niet vervallen in tijden van weleer waar mensen de kansen werden ontnomen nog verder te bloggen, voor sommigen hun enige hobby en passie.
Kijk, mensen, ik heb altijd graag geschreven en zij die me al langer volgen weten dat schrijven en lezen meer dan een hobby is geworden. Ik heb nooit een blog willen gebruiken met als doel anderen te treffen; ik kan alleen maar zeggen dat het dan ook zeer pijnlijk is wanneer je met volle enthousiasme een column wil gaan schrijven en dan eerst mails moet lezen van mensen die het op ondergetekende gemunt hebben, om welke reden dan ook.
Hadden jullie het vandaag ook zo warm? Ik in elk geval wel en dat overkomt me niet zo vaak. Ik was van plan hier nog uitgebreid te bloggen maar dat zal dan wel voor een andere keer zijn.
In elk geval wou ik toch nog even deze meegeven, misschien toepasselijk op einde van een dag!
De eindstreep is het begin van een nieuwe wedstrijd.
In het dialect komen de woorden soms nog zo echt over, precies omdat ze in een levende taal zijn uitgesproken. Zo ontvang ik een mail van iemand waaruit ik dit deel wil weergeven.
je geluk bepaal je zelf, ge kunt content zijn met minder en dan ben je vlugger gelukkiger
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
