VERGAAN.

De man met de grijze haren

Zit stil op de muur van het leven

Als geobsedeerd  te ervaren

Met zwanger gevoel te beleven

In volle bewondering luisterend naar de wind

Ziet hij de zekere hand van de Grote Vaderen

Over het hoe en waar en wat men vindt

In de kijkers van het geraas door ontblote bladeren

Die hem vertellen wat hij, als kenner  leest

Op de toonbalken van het ongeschreven refrein

Het leven, het bestaan een lijden als een feest

Zal voor ons allen eens en immer hetzelfde zijn

Ruik de geur van wat is maar zal vergaan

Die ons herinnert aan de waarde en de zin

Van de fases van ieders’ bestaan

Eens worden we zonder keuring, terug één,

Gewild of twijfelende blik,  aan ons niet gevraagd

Als humus voor de toekomst, hoe ook ter been

Nieuw leven wordt ooit of eens dan ook geplaagd

Door de roep naar eeuwigheid geraakt

Van al wat wist en leeft in besef, gedogen

Dat er geen uitzonderingen worden gemaakt

Omdat zelfs de mooiste regenbogen

Worden uitgeblazen

Door de realiteit

Van opgewonden wolken…

Voorspellers die lazen

In de boeken der tijd

Van de nieuwe volken …

                                                            ONBEKENDE VERLANGENS.

Wat houden van wil zeggen

Ze weten het wel, oh ja, maar velen

Kunnen er zich niet bij neerleggen

Dat het een kwestie is van delen

Hij houdt van haar met heel zijn hart

Zij is een waar geworden droom, apart

Is zij nooit tot bezit geknecht

Haar ziel is vrij waar haar hart om vecht

Waar geweten knaagt om verleden ervaren

Zo komt het besef van waarde met de jaren

Doch komt het kille denken zich bemoeien

Kan het de mooiste liefde voor immer verknoeien

De kaars van verlangen zal langzaam doven

In het hart dat niet in het onbekende durft geloven…

                                                            GEVOELENS EN GEDACHTEN.

Ik beken het zonder schroom

Mijn geest voelt zich, zonder geklaag

Al een gans leven lang dom…

Door die éne prangende vraag

Zijn de gedachten dienaars van het gevoel

Of is het net andersom? …

Stilaan begint het te weken en te dagen

Zonder echter van overmoed te gewagen

Dat het tanend lichamelijke leven

Aan het spirituele wordt overgegeven…

Stilaan wordt het materiële bestaan

In verouderende ootmoed van de hand gedaan

Resten enkel het zuivere gevoel en de blanke gedachten

Die de immense pijn van het afscheid kunnen verzachten

Hoe wel voelt het in het verloste hart van degenen

Die zich door geen twijfels of zorgen laten remmen

Die in volle overtuiging leven en zelfbewust menen