STREVEN.

Hoe sterk toch was zijn streven

Dat er na het aardse-lijk bestaan

Nog iets van hem zou verder leven

Als het kon, iets heel apart

Aldus zijn denken dat hem leidde

Naar zijn eigen, immer hart

Dat hem raadde, om te blijven

Dien je met de drang der diepte

Een stukje eeuwigheid te schrijven

Dat in je zelf leeft

Waarvan ieder mens

Een zeldzaam deeltje heeft

Schrijf vanuit je ik, je hart, zo uniek

Over wat we zijn en wat we samen voelen

Op het ritme der turbulentie van muziek

Het lied van een leven lang goed bedoelen…

Het lied echter, zonder refrein

De ballade van het mensen – zijn…

                                                            ONTWAKEN.

Hier kust de dag

De pasgeboren morgen

Nog ongeschonden

Bij het langgerekt ontwaken

Navelstrengend aan de nacht

Kwijnend weg, verbonden

Bomen, bloemen, planten

Enkel voetig herwinnen

In verzamelde kracht

Groeten het ochtendlicht

Zich oprichtend, strak

Spiegels van ijdele pracht

Voor de duur van amper

Één etmaal in de tijd

Van het verhaal

Der tomeloze eeuwigheid…

                                                            WENSEN.

Ik stuur je alles

Wat mijn hart vermag,

Iedere nieuwe morgen

De aanvang

Van een schitterende dag!

                                                            UNIEK.

Hij kon er niet meer tegen

De absolute leegte van het bestaan

Opstappen leek voor hem een zegen

Dus is hij in zijn eentje weggegaan

Op zoek naar een invulling

Voor zijn eigen, waardevol zijn

Maar dra kwam hij tot de ontdekking

Dat hij niet kon ontsnappen aan de pijn

Der gedachte die hem achtervolgen bleef

Doch hij sprak met zijn fierheid, aangeboren

Wat er ook gebeuren zal, zolang ik leef

Zal ik niet tot de grijze massa willen horen

Want als wezen ben ik zondermeer uniek

Daaraan wil ik werken, mezelf afbeulen

Desnoods als een overjarige freak

Zonder klakkeloos met de rest te heulen…

                                                            WARMTE.

Als harten niet meer praten

Overheerst een ijzige stilte

Kan verwarming niet meer baten

Rest er enkel een huis vol kilte

Een thuis waar geregeld gelachen wordt

Waar ogen mekaar liefdevol toe strelen

Voelt zelden enigerlei energie tekort

                                                            VERLATEN.

Je plek is schralend leeg

Je beeld als stuk gebroken

Hoe zeer graag had ik een woord

Nog met jou gepleegd, gesproken

Je met een regen van dierbare zinnen

Gevuld met de puurste klanken

Voor alles wat ik voel vanbinnen

Had ik jou zo willen danken

Hoe jij me met warme genegenheid

Voor de waanzin van het zijn behoedde

Me stuurde, verbaasde sensitiviteit

En mijn wezen vol liefde voedde

Maar ach, jij hoefde mijn woorden niet te horen

Je vermoedde mijn drang naar nostalgie

Wist dat het gevoel me immer zou bekoren

Als ik diep in mij, het teken van jouw liefde zie…

                                                            DWALEN.

Mijn ogen dwalen af

Gedachten diepen in mij

Scheppen beelden, herinneringen

Als stromen, schijnbaar vrij

Want geen oevers te bespeuren

Noch meanders in het verschiet

Geen blik om waard te keuren

Aan jou twijfelen,  ik deed het niet

Ook al ben je van mij heengegaan

Op die reis zonder ticket weer

Geen gevoel rest me alleen te staan

Zo minzaam in het peinzen, zo teer

Wordt hoog uit gemis

Doch blijft steeds bekoren

Waar puurheid onbeschrijfbaar is

Bloeit jouw bloem als nooit tevoren…