GUILLOTINE.

Weet je nog vroeg zij met rechte ogen

Wijl ze hem een herinnering zond

Van  verweesd vervlogen gebeuren

Hoe wij, in noodwil samen onze jonge

Nekken strekten, te pas geboren, gedwongen

Voor het vallend snijden van het gedrilde mes

Als jonge mensen, wij onvervaard gekneld

In de onherroepelijke touwen van onze karakters

Eigen, een ontembaar hart, roepend vol dapperheid

Toen onze begrijpende ogen zich ontmoetten

Dra zieltogend in het besef der eindigheid van

Onze aardse puurrijke handelbaarheden

Gestraft voor het onvermoede denken

Wat eens de oplossing zou betekenen

Voor de wereld die zonder verkrimpen

Een zwijgzame handtekening plaatste

Op het laffe vonnis dat ons schrapte

Uit de gebeitelde lijsten der levenden

Maar de onvolprezen vriendschap

Der afwezigen doch gelijkgestemden

Zou onze boodschap blijven roepen,

Bazuinen,  als uit geoefende kelen

Dan, op het onaangekondigde ogenblik dat

Het moment afspraak zou hebben

Met de boodschapper der eeuwige novellen

Als de massa, wakker en geschud

In een opwaartse beweging van onvermoed

Denkvermogen, onze daden zou weten

Te klasseren in het Grootboek

Want de mensheid zal immer

Nood hebben aan jonge helden

Die met een oud hart te vroeg

Hun eigen ondergang delven…

Mag ik nog éénmaal een kus drukken

Op jouw veld van onvergankelijkheid

Dat me de weg toonde waar mijn geloof

In het immer immense der dingen kan gedijen…