De loop der seizoenen voert allerhande mogelijkheden en veranderingen in haar zog mee
Gisteren heb ik een 4-tal terra cotta potten gevuld met rijke potaarde.
Gisteren heb ik de aarde bezaaid met enkele soorten zaad : gemengde sla, rucola sla, en klaprozen, mijn favoriete bloem.
Gisteren heb ik de eerste stappen gezet, via een mini-tuintje, naar wellicht een tuin zoals mijn vader in gedachten had
Toen ik zachtjes een rijtje trok in de verse aarde, om nadien de zaadjes in te laten vallen,voelde ik de zachte hand van mijn vader weer om mijn kleine kinderhand van indertijd.Voel je de grond die klaar is, die wacht om nieuw leven te laten groeien?
Weet je nu waarom we deze grond bemesten, extra voeding geven?Waarom we goed moeten zijn voor deze grond?
Gisteren begreep ik de verbondenheid die vader voelde met de vruchtbare grond.De grond die hem de mogelijkheid bood om te voorzien in een deel van het voedsel voor zijn gezin.Aardappelen, erwten en bonen, sla, tomaten, asperges, wortelen
De verbondenheid, zelfs de eerbied die hij betoonde ten opzichte van de natuur, want de natuur geeft en neemt
Nadat ik de zaadjes netjes had bedekt met een laagje aarde,heb ik het geheel besproeid met water.
Waarschijnlijk niet voldoende, want vannacht heeft een flinke regenbui voor extra nattigheid gezorgd.Over hulp van bovenaf gesproken
En nu maar wachten, voor het eerst vol ongeduld alleszins wat dit betreft, op het
kiemen der zaadjes
In de vele bomen die in de nabijheid van onze woning staan woont een hele vogelpopulatie : merels, mussen, verschillende soorten vinken, duiven
Binnenkort zal ik eens solliciteren of ik deel mag uitmaken van een van hun fluitende gezelschappen
Vraagt het ene zaadje aan het andere : wat ga jij doen vandaag?
Antwoordt het andere : eerst kiemen, en dan groeien graag!
Vogeltje 1, vogeltje 2, vogeltje 3, en terug vogeltje 1, 2, 3 en zo voort.Ieder om beurt.
Na een tijdje probeerde ik ook mijn zegje te doen, als vogeltje 4.
Aanvankelijk schudden de gevleugelde diertjes benieuwd en vol onbegrip hun kleine hoofdjes Wie was die vreemde eend in de bijt?
Maar ik hield rustig vol.Probeerde hun vertrouwen te winnen
Wat me enkele dagen later ook lukte.
Was het omdat mijn geluidje intussen aanvaard werd door het triootje, of was het een combinatie van dat geluidje en het feit dat ik inmiddels een vertrouwd deel was geworden van hun leefomgeving?Ik heb het nooit geweten, maar ik mocht mee fluiten! En uiteindelijk was dat mijn betrachting geweest.Tenslotte waren de 3 musketiers uiteindelijk ook met 4!
-Het is toch fijn om overdag zulke werkjes te kunnen opknappen, hé?
Mijn vader was klaarblijkelijk in de wolken dat ik meer en meer tijd doorbracht in onze hof.
-Ja, soms is dat wel prettig, maar eigenlijk doe ik het niet zo graag
-Awel jongen, ooit komt er een tijd dat ook jij graag dit werk doet! Geloof me maar!
Ik durfde op een beleefde manier mijn gedacht tegen mijn vader zeggen, en geregeld deed ik dat ook.Vooral als ik het niet eens met hem was.
Maar die keer, en ik herinner het me nog alsof het gisteren was, zweeg ik.
Waarom?Waarschijnlijk omdat ik zo zeker was dat hetgeen hij stelde NOOIT zou gebeuren, dat ik het verloren moeite vond om te reageren.
Jaren heb ik de karweitjes opgeknapt.
Jaren, tot ik het huis van mijn ouders verliet om een eigen zelfstandig bestaan te gaan leiden.Om een eigen familie te vormen. Om aan een eigen thuis te bouwen.
Vaak nog heb ik aan de woorden van mijn vader gedacht.Woorden die inmiddels reeds een ouderdom van ongeveer 30 jaren hebben bereikt.
Woorden die, schijnbaar onbewust, me confronteerden en confronteren met mijn eigen cirkel van leven.Jarenlang was de kans dat de voorspelling bewaarheid zou worden, nihil.Op een bepaald ogenblik opperde mijn gevoel dat die kans misschien toch ooit aanwezig zou kunnen zijn.Om ogenblikkelijk neergebliksemd te worden!NOOIT zou ik in een eigen moestuin gaan werken.
