Hoe zelden zie je vogels vechten

Hebben zij geen kwesties te beslechten

Ze zijn toch met velen, verschillend van elkaar

Leven rustig samen, zonder veel misbaar

Merels, meesjes, zwaluwen en mussen

Vinken en nog vele anderen ertussen

Vrolijk druk hoe ze hun dag vol kwetteren

Symfonieën die door elkander schetteren

Vreemd hoe zelden vogels vechten

Hoe zelden ze hun bekken rechten

En als je ze al eens dartel ziet duwen en hoort kwelen

Dan merk je dat ze simpelweg zitten te spelen…

Leuk hoe zelden vogels vechten…

                                                            SPIEGELBEELD.

Een vogeltje, ik ken niet eens de naam

Vloog met snelle halen tegen een stilstaand raam

Was zichzelf amper net tegengekomen

Zag in het glas, het vogeltje van zijn dromen

Met opengesperd  bekje,  heel gehaast

Zag het vol schoonheid, doch verbaasd

Het andere vogeltje op hem af gevlogen

Werd er als het ware naar toe gezogen

Nu ligt het hier, zieltogend voor het raam

Het kleine ding, nog steeds zonder naam

Maar toen ik het opraapte om het te verzorgen

Zag ik het nog net knipogen naar zijn spiegelbeeld, zo van : tot morgen…

                                                            RELATIE.

De uitdaging

Om een relatie te laten lukken

Bestaat erin de verschillen

Te overbruggen zonder

De eigenheid te verliezen

Want in een relatie moet ieder

Op elk moment nog kunnen kiezen

Anders ben je

Niet meer vrij

En is ook de zin van de relatie

Voorbij…

                                                            MIJMERINGEN.

Iemand zei dat de dood 

Het definitieve einde is

Ik voel je heengaan als het begin

Van het Grote Gemis

Wordt het niet tijd

Dat we onze harten leren

Dat wat er even niet is

Vroeg of laat kan wederkeren

Jij ging zo plots, verdween

Zo amper voorbereid

Van ons weg, liet ons achter,  alleen

Zonder teken, geen afscheid

En toch, als we alle dagen aan jou denken

Is dat onze manier om je ook nu liefde te schenken

Herinneringen bovenhalen, met je praten

Je te zeggen : we hebben elkander nooit verlaten…

                                                  VERLANGEN IN VEELVOUD.

Hoe besefvol, tintelend teder

Had hij haar warmvol genomen

Zacht zoetend legde hij haar neder

In de vulkanen van zijn dromen

Vurig doch in opperste trachtend zijn

Lukte het hem haar te bewonderen

Aanschouwde ondubbelzinnig refrein

Het puurst van haar geboden wonderen

Oogluikend als violet fluisterende blik

Aan zijn lief, zo opper fel bemind

Hoe diep kunstminnende ik

Met de reinheid van het eeuwig kind…