Mijn sportieve francofone neef Geert

Wilde op bedevaart naar Heppeneert

Maar toffe en ondernemende nicht Ella zei : Quant à moi

Ikke verkieze ene tocht nare Santiago de Compostella !

Ergens hangt er een wit/zwart schilderij tegen een muur.

Het toppunt van soberheid. 

In 1994 toen Alex en Jeanne nog maar enkele maanden hier vertoefden heeft Alex via dit schilderij uitgebeeld hoe hij zich voelde.

Een donkergrijze figuur vanaf de rug gezien.

Eenzaam tuurt de persoon naar de andere kant van het gebeuren.

Naar de profielen van de enkelingen die samen de massa vormen.

Naar zij die actief mogen en kunnen deelnemen aan de “samenleving”.

Die naarstig als mieren hun dagelijkse ding doen.

Met als ondersteunend kader de smalle profielen van de gebouwen.  Statig trots.

De donkergrijze figuur is alleen, eenzaam, erger nog : alleenzaam…

Alex in al zijn twijfels, onzeker van wat de tijd hem en zijn jonge gezinnetje zou brengen.  Ietwat angstig afwachtend op wat komen zou…  Uitwijzing of de verlossende formulieren om te mogen blijven?  En wat nadien? 

Jeanne die thuis op hem wacht, met de kleine Mischa, hun oogappeltje!

Vol verwachting, ná de verwachting…

De drang om een gezonde toekomst op te bouwen, maar tegelijkertijd dat vreselijke besef van onvermogen…  Altijd maar wachten.

-         Dat wachten maakt je zot!  Je weet niet wat het betekent om niet gewaardeerd te worden.  Wij zijn toch ook mensen!  Vanaf het moment dat mensen weten dat je een politiek vluchteling bent, een asielzoeker, word je met een vreemde en verdachte blik bekeken... Net of wij gegarandeerd niet deugen... 

Je strijd is gestreden, Alex.

Het kan je alleen maar beter gaan, dáár achter die blauwe horizon waar je nooit meer alleenzaam zal zijn en waar je wordt gewaardeerd om wie je bent!

Vaarwel Sascha, schilder de hemel!  Van jouw en van ónze verwachtingen…

En, dank je voor je zijn!

Alleen spijtig dat de opleiding die we in Oekraïne volgden hier niet erkend wordt…

Jeanne heeft een diploma van verpleegster, werkt hier ook als verpleegster, maar wordt betaald als bejaardenhelpster.  Haar diploma dat ze in het voormalige Oostblok is hier niet geldig.  Met alle gevolgen.  Maar Jeanne klaagt niet.

Het is voor mij een voorrecht om in dit gezelschap te mogen vertoeven.

Om Alexander te mogen “meemaken”, te kunnen “voelen” zoals ik hem nooit ervaren heb.  Bij mensen die hem op een andere manier kenden.

Normaliter draag ik donkergrijs of zwart als ik een begrafenis bijwoon.

Opeens valt het me op dat ik de enige ben die totaal “anders - kleurig” ben…

Mij pull is hemelsblauw…

De kleur van de hoop.

De kleur van Alexander.

Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken.

Wil de kleur schenken aan Mischa, op zijn minst in gedachten.

Want Mischa is de volgende Vishnikin.

Geboren en getogen in het nieuwe land, ontdekt door zijn ouders.

Mischa die de dromen van de naderende toekomst in zich meedraagt.

Die nog niet beseft welke verwachtingen er op zijn jonge schouders rusten…

Maar die ook kan rekenen op een haast eindeloze dosis van vergevingsgezindheid van degenen die rond deze tafel zitten. 

Want deze harten treuren om Alexander, herdenken de mooie en goede momenten, maar nergens, bij geen van de aanwezigen vang ik een glimp op van een of ander verwijt.

Dank je Alexander dat ik je heb mogen kennen.

Dank je voor de prachtige werken die je op doek toverde.

Dank je voor het vertrouwen, voor de samenwerking.

Dank je voor dit afscheid.

Dat ik hier mocht zijn, en je aanwezigheid mocht voelen.

Geef je blauwe kracht en je verlangen naar hetgeen jezelf niet kon bereiken in zachte emoties door aan je zoon, aan Mischa.

En de naam Vishnikin zal voor immer verbonden worden aan het erfgoed van onze contreien.  Een erfgoed waar volgende generaties met waarderend ontzag op zullen terugblikken.

Vaarwel Alexander, jouw werken zullen mede de galerijen der oneindigheid sieren!

De heraut wekt een nieuwe morgen vol eindeloze verwachtingen…

In het kleine cafeetje dicht bij de begraafplaats zitten we met z’n negenen aan een tafeltje.  Een laatste afscheid aan Alexander.  Althans vandaag, echter niet in gedachten.  Want gedachten blijven, gaan nimmer roemloos ten onder.

Een van de Russische dames opent haar handtas en tovert er waarachtig een hoop netjes verpakte pannenkoeken uit.  En een aantal servetten, en bruine suiker.

Oekraïne gecombineerd met Orthodox geloof in een drankgelegenheid in Hasselt.

Om stil van te worden.  Verrijkende ervaring.

Even moet ik terugdenken aan eerdere momenten van vandaag.

Toen we wachtten aan het graf, en de werkers bezig waren de open ruimte terug op te vullen.  Eerst met gewone aarde, nadien met zwarte aarde. Om gras en planten die er, voorlopig, op zouden geplant worden een betere toekomst te bieden.  Voor gras en planten geldt er geen asielbeleid bedenk ik…

Hoe één van de dames ons allen een stukje wit brood toereikte.  Als een soort hostie.  Het brood dat gebroken wordt en genuttigd bij het laatste afscheid.

Micha die mij gadeslaat als ik het kleinood van amper enkele centimeters doorsnede  aanneem en in mijn mond laat smelten.  Een eerbetoon aan het gebeuren.

-         Normaal wordt het brood gedompeld in wijn.  Dan smaakt het iets beter.  Nu is het gewoon droog.

Waarna hij zich terug omkeert en de nabijheid van het centrum van de situatie opzoekt.

Zichzelf zoekt, want tenslotte is hij het nauwst verwant met Alexander, zíjn vader, zíjn vriend, zíjn maat.

Lea is een en al kranigheid.  Samen met Philo een dame om op te bouwen.

Om te vertrouwen.  Om de toekomst van een nieuwe wereld in handen te geven.

Een wereld van verdraagzaamheid, van oprechtheid. Lea en Philo, de 2 engelen.

De pannenkoeken smaken wonderwel.  Kikkeren op. 

Geven een weldoende “fond” aan lichaam en aan gedachten.

Er wordt gesproken over het goede en veilige bestaan in ons Belgen land.

Over de problemen van asielzoekers.  Waarom die lange wachttijden?

De aanwezigen mogen allen blijven. Hebben de nodige officiële papieren, maar refereren naar lotgenoten die dat geluk niet mogen ervaren. 

-         Ken je dat koppel, zijn al 7 jaren hier en weten nog niet of ze al mogen blijven of niet! Dat is toch geen leven!  Zij moeten toch ook verder kunnen… Een nieuw en volwaardig bestaan opbouwen.

En oh ja, ze hebben allen taalcursussen gevolgd, want als je in België wilt blijven moet je toch ook de taal kunnen spreken. Dat is toch logisch!

-         Very, very beautifull!!!

Ik onderstreep mijn woorden met een strak omhooggestoken rechterduim.

Dit tableau is ronduit schitterend!

De dames zijn gelukkig en zelfs bij Alexander merk ik, al zij het even,  een kleine blijk van trots en tevredenheid.

De samenwerking is een feit!

Vanaf nu is het aan hem om te bewijzen dat hij zijn plaats kan veroveren binnen ons schilderlandschap.

Hij produceert en ik zal trachten zoveel mogelijk werken aan de vrouw of aan de man te brengen.  En de dames verzorgen het dagelijks contact met het jonge koppel.  Maken hen wegwijs in het Belgische leeflandschap.  Helpen hen op allerhande vlak.  Zijn er steeds voor hen, geven hen advies…  Kortom, vervullen op een haast perfecte wijze hun taak van beschermengelen.

Alexander schildert en schildert en verovert mensenharten met zijn creaties.

Van kleine 4-seizoentjes, met nadruk op de zoentjes, over uitnodigende maanlandschappen tot futuristische techni-tableaus.  Ontroerende herauten die de morgen aanroepen met hun schallende trompet.  Venetiaanse maskers met een glimlach op de mond, maar treurnis in de oningevulde oogholtes…  Een rode, elegante dame in een gans apart Brugs stadstafereeltje… Krachtige grafiek, speelse aquarellen… Subtiel uitgewerkte vlinders die fladderen in een dromerig landschap…  Tot onvolprezen kitscherige bustes op aanvraag. 

Zijn inspiratie blijkt oneindig.  Steeds weer weet hij me te ontroeren, onder de indruk te brengen, te verrassen…  Met bijna steeds het blauw van de hoop.  Zíjn hoop.

Zelfs als hij doeken aflevert waar de zwaarmoedigheid van afdruipt zie ik enkel schoonheid.  Het schone van een goed mens in moeilijkheden.

Als hij het weer moeilijk heeft met zijn leefwereld.  Als de depressiviteit weer om de hoek loert.  Maar ik voel op die momenten dat het penseel zijn stemming verlicht.  Dat hij zijn zwarte emoties voor een deel aan het doek heeft toevertrouwd. Dat hij ze van zich “afschildert”, zoals een dichter zijn emoties verdringt naar de stilzwijgendheid van het papier.

Zelfs andere kunstenaars beginnen te informeren naar die onbekende Rus…

Trachten te imiteren, maar slagen niet.  Zijn gedachten en zijn leefwereld laten zich niet door hún penselen op doek zetten.  Vishnikin is en blijft uniek!

Zij kunnen zijn herinneringen niet delen.  Zijn leed niet voelen.

Zijn angsten voor de onzekere toekomst niet ervaren.

Zijn zwijgzame eenzaamheid is alleen zijn lot… 

De anderen zijn buitenstaanders, de onbegrijpenden… 

Er is maar één Alexander Vishnikin!