xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

-         Very, very beautifull!!!

Ik onderstreep mijn woorden met een strak omhooggestoken rechterduim.

Dit tableau is ronduit schitterend!

De dames zijn gelukkig en zelfs bij Alexander merk ik, al zij het even,  een kleine blijk van trots en tevredenheid.

De samenwerking is een feit!

Vanaf nu is het aan hem om te bewijzen dat hij zijn plaats kan veroveren binnen ons schilderlandschap.

Hij produceert en ik zal trachten zoveel mogelijk werken aan de vrouw of aan de man te brengen.  En de dames verzorgen het dagelijks contact met het jonge koppel.  Maken hen wegwijs in het Belgische leeflandschap.  Helpen hen op allerhande vlak.  Zijn er steeds voor hen, geven hen advies…  Kortom, vervullen op een haast perfecte wijze hun taak van beschermengelen.

Alexander schildert en schildert en verovert mensenharten met zijn creaties.

Van kleine 4-seizoentjes, met nadruk op de zoentjes, over uitnodigende maanlandschappen tot futuristische techni-tableaus.  Ontroerende herauten die de morgen aanroepen met hun schallende trompet.  Venetiaanse maskers met een glimlach op de mond, maar treurnis in de oningevulde oogholtes…  Een rode, elegante dame in een gans apart Brugs stadstafereeltje… Krachtige grafiek, speelse aquarellen… Subtiel uitgewerkte vlinders die fladderen in een dromerig landschap…  Tot onvolprezen kitscherige bustes op aanvraag. 

Zijn inspiratie blijkt oneindig.  Steeds weer weet hij me te ontroeren, onder de indruk te brengen, te verrassen…  Met bijna steeds het blauw van de hoop.  Zíjn hoop.

Zelfs als hij doeken aflevert waar de zwaarmoedigheid van afdruipt zie ik enkel schoonheid.  Het schone van een goed mens in moeilijkheden.

Als hij het weer moeilijk heeft met zijn leefwereld.  Als de depressiviteit weer om de hoek loert.  Maar ik voel op die momenten dat het penseel zijn stemming verlicht.  Dat hij zijn zwarte emoties voor een deel aan het doek heeft toevertrouwd. Dat hij ze van zich “afschildert”, zoals een dichter zijn emoties verdringt naar de stilzwijgendheid van het papier.

Zelfs andere kunstenaars beginnen te informeren naar die onbekende Rus…

Trachten te imiteren, maar slagen niet.  Zijn gedachten en zijn leefwereld laten zich niet door hún penselen op doek zetten.  Vishnikin is en blijft uniek!

Zij kunnen zijn herinneringen niet delen.  Zijn leed niet voelen.

Zijn angsten voor de onzekere toekomst niet ervaren.

Zijn zwijgzame eenzaamheid is alleen zijn lot… 

De anderen zijn buitenstaanders, de onbegrijpenden… 

Er is maar één Alexander Vishnikin!