HERFST.
Stilaan wordt het ogenschijnlijk verlaten bos
Weerom eigenaar van de zo vertrouwde geuren
Als de kabbelende wandelaars de knusheid
Der huiskamers verkiezen boven de ongereptheid
Van verrassende paadjes, eertijds aangelegd
Door wild, dansend of al rennend voor het voortbestaan
Waar de argeloze bezoeker van onlangs vervlogen
Ogenblikken slechts het raden naar heeftÂ…
De zitbankjes langs de fietsroutes zijn verworden
Tot oases voor mijmerende voorbijgangers
De blik starend naar de innerlijke overpeinzingen
Die zich afspelen buiten het gezichtsveld van passanten
De veelkleurige herfst meldt zich
En meer dan ooit zullen de oerwetten toeslaan,
Onverbiddelijk, de gemoedsrust van terneergeslagen
Zielen wacht donkere beproevingen nu ze zover af lijkt
De leven brengende lente.
Zachtjes schudt de wandelaar het hoofd
De natuur heeft altijd het laatste woordÂ…
|
